| Gepost op vrijdag 28 oktober 2011 - 02:22 pm: | 
|
|
Haar wordt de juiste weg gewezen
Dolgelukkig stapte ze in haar nieuwe Nissan.
Ze had hem nu al twee weken maar nog steeds was ze er super happy mee. Mooi kleurtje, lieve rondingen (zelfs in het interieur), mooie vlindersticker erop… En natuurlijk was hij ook veilig, zoals haar vader haar keer op keer had uitgelegd, overal airbags, ABS, ESP en nog wat meer van dat soort afkortingen.
Vandaag zou ze voor het eerst een echte lange rit er mee gaan maken. Ze moest helemaal naar de andere kant van het land. Nu kon ze eindelijk eens gebruik maken van het nieuwe navigatiesysteem dat in de auto was ingebouwd. Het was een dure accessoire geweest maar ze had hem van pappie er bij gekregen omdat het systeem zo veel kon. Nou ja, volgens de man in de showroom dan. Die had meer tijd nodig gehad om het navigatiesysteem aan te prijzen dan de rest van de auto. Volgens hem was het niet zo maar een computertje maar verbeterde de Nissan Navi-Extra de kwaliteit van leven. Onzin natuurlijk maar ze had ‘dit detail’ wel tegen al haar vriendinnen verteld. Ze was tenslotte nog de enige van haar clubje die het in haar auto had.
Dus zat ze nu in haar auto en stelde de Navi-Extra in.
Den Haag, stadscentrum.
Snelste route.
Route naar…
Nou, daar ging ‘ie dan. Op naar Mariëlle!
Soepel loodste de mannelijke stem haar het dorp uit. Bij elke kruising gaf hij aan waar ze heen moest en op het moment dat ze moest afslaan voegde hij er een beleefd ‘alsjeblieft’ aan toe.
Aan de rand van het dorp ging het echter al mis.
Over 100 meter links af slaan.
Verdorie, hij wilde haar over de Hooglandse weg laten rijden naar de A73 terwijl de Van Heemstraweg toch veel dichterbij was en die reed zo naar de A50… Ze was nog geen vijf minuten van huis en nu had ze al een fout ontdekt in het systeem.
Dus terwijl de stem zei: “Nu links af slaan alsjeblieft” sloeg ze rechtsaf de Jonkerstraat in.
Direct reageerde de man met de mededeling dat er een nieuwe route voor haar werd berekend.
Over 100 meter rechts af slaan.
Ja ja, dat ging toch echt niet gebeuren. Het systeem wilde haar gewoon een blokje om laten rijden zodat ze vervolgens weer terug werd gestuurd naar de Hooglandse weg.
Toen ze de kruising over was gaf de stem aan dat er een tweede nieuwe routeberekening werd gemaakt. Ook na die 100 meter ging ze niet naar rechts.
Laatste nieuwe routeberekening.
Over 100 meter, keer om!
Hoewel dat wel wat onaardig klonk sloeg ze links af wetend dat ze zo op de Van Heemstraweg zou zitten en de stem de goede route zou plannen.
En inderdaad bleef de stem nu even stil. Het kaartje volgde nog steeds de route die ze reed maar de rode lijn die aangaf waar ze heen moest was even verdwenen. Toen hij weer terug in beeld kwam versprong hij nog twee keer tot een stukje voor de auto waarop de stem zei:
Keer om!
Vlakbij Beuningen mocht ze echter toch weer rechtdoor rijden en met een triomfantelijk “Ha!” gaf ze nog wat extra gas. Ze had echter iets te vroeg gelachen want nu wilde de navi haar via Beuningen terug sturen naar de A73. Lichtelijk geïrriteerd negeerde ze opnieuw twee wegen in Beuningen en ook nog 1 in Ewijk. Op het moment dat ze Ewijk uit reed realiseerde ze zich ineens waarom dat systeem zo had zitten zeuren.
Met een knalrode kop reed ze onder de A50 door, geen oprit!
Keer nu om!
Deze keer kon ze de navi echt niet negeren. Het was maar goed dat die mannenstem in de navi niet echt was want anders had hij haar nu finaal zitten uitlachen.
Zich heilig voornemend dit verhaal niet tegen Mariëlle te vertellen reed ze nu keurig via Beuningen naar de A73 en de A50.
Op de A15 had ze haar goede humeur weer net te pakken toen ze een waarschuwing van het systeem kreeg dat er over 1 kilometer een file zou staan. Net voor Dodewaard stond ze stil.
Het was geen heel lange file maar het stond zeker tot Ochten vast. Verwachtingsvol keek ze naar de navi maar een alternatieve route kwam er niet. Hoewel het vorige ‘meningsverschil’ met de navi haar nog vers in het geheugen lag, werd ze toch weer een beetje boos. Elke idioot wist tenslotte dat je bij Dodewaard af kon slaan om via Opheusden of Ochten te rijden.
Half en half verwachtend dat de navi “Doe dat nou niet” zou zeggen besloot ze de afrit te nemen. Ze stond nu een paar honderd meter voor de afrit stil maar het schoot nog voor geen meter op. Toen ze zag hoe iemand achter haar over de vluchtstrook langs kwam om verderop de afslag te nemen, besloot ze dat ook te doen. Net toen ze echter de witte streep over ging hoorde ze een schelle fluit. Haar voet van het gas halend keek ze in haar achteruitkijkspiegel om te zien wat dit geluid had veroorzaakt. Toen er geen boze agenten tevoorschijn kwamen, trapte ze snel de pedaal weer in en reed naar de uitvoegstrook. Daar keek ze op haar navi en zag nog net een rode driehoek met een uitroepteken uit het scherm verdwijnen.
Nu ze over de Bonegraafseweg richting Ochten reed begon de man in haar navi weer te zeuren.
Keer om!
Keer om!
Keer nu om!
Na deze laatste waarschuwing werd het scherm ineens zwart en klonk opnieuw dat harde schelle gefluit. Deze keer hield het echter niet op. Ze zette de auto langs de kant en zocht om zich heen. Het geluid kwam uit de navi-extra. Wanhopig probeerde ze allerlei knopjes uit om te kijken of ze het apparaat uit kon zetten. Het geluid ging echter door. Op het scherm verscheen nu de tekst:
Rijdt naar het dichtstbijzijnde Nissan Servicecentre.
Vervolgens kwam de navi terug en werd een route aangegeven naar de A15 net iets voor Dodewaard. Aangezien ze geen zin had terug te rijden, besloot ze in Ochten een garage te zoeken. Toen ze echter de auto weer startte en door wilde rijden, hield de navi er weer mee op en leek het geluid nog harder te worden. Dit was echt ondragelijk.
Uiteindelijk besloot ze toch maar de auto om te keren en naar de A15 te rijden. Zodra de auto weer in de goede richting reed werd het geluid iets minder, alhoewel het wel megairritant bleef.
Op de A15 werd ze richting een parkeerplaats geleid. Achter het tankstation bleek een groot gebouw te staan dat er uitzag als een soort autowasserette. Bovenop het gebouw stond ‘Nissan Service Centre’. Er stonden twee auto’s voor te wachten dus zette ze die van haar achter in de rij. Het geluid ging nu weg maar op haar scherm was een code verschenen: C15ag.
Na een vijftien minuutjes wachten reed ze eindelijk het gebouw binnen. Achter de ingang waren weer vijf garagedeuren en ervoor stond een man in pak naast een hokje zoals je bij tolwegen ziet. Toen de auto stil stond kwam hij aan het raampje staan en vroeg: “Welke code?”
Aarzelend antwoordde ze C15ag.
De man reageerde niet echt maar liep terug naar zijn hokje en toetste daar iets in op een screen.
Boven de tweede deur verscheen een wit kruis en de deur ging vanzelf open. Ze startte de auto en reed voorzichtig door de deur.
In de hal daarachter stond een rechthoek op de grond getekend. Waarschijnlijk moest ze daar de auto parkeren. Ze zette de motor uit en stapte uit. Voor haar kwam een man (opnieuw in pak) op haar afgelopen. Hij zag er niet echt uit als een monteur maar op zijn pak stond wel het logo van Nissan dus ze was in elk geval aan het goede adres.
“Zo meiske, waar was je naar op weg?”
Hoewel het hem natuurlijk niets aanging, vertelde ze hem toch maar dat ze op weg was naar Den Haag. Je kon die garagelui maar beter te vriend houden anders kon je nog wel eens een gepeperde rekening krijgen.
“Dan ben je niet ver gekomen he?”
Terwijl ze zich afvroeg hoe hij kon weten waar ze vandaan kwam, kwam hij nog wat dichter naar haar toe. Hij stond nu zo dicht bij haar dat ze een stapje achteruit deed en met haar voet tegen de voorband van haar auto stootte.
“a én g dus? Toe maar, je bent een wilde tante. Zeker nooit geleerd te luisteren he? Iemand van jouw leeftijd zou toch beter moeten weten!”
Proberend zijn wat dreigende woorden te negeren, vroeg ze met haperende stem: “A en G? Kunt u me vertellen wat dat dan inhoudt?”
De man lachte schamper naar haar terwijl hij haar bij de bovenarm pakte.
“a en g? Alsof je dat zelf niet weet. Meermaals niet luisteren naar de opdrachten van de navi-extra en ook nog een verkeersovertreding gemaakt, foei toch!”
Voor ze het in de gaten had draaide de man haar om, duwde haar voorover en trok haar rokje omhoog.
“Handen op de voorband, dat worden er dan 15 met de Cane!”
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?