| Gepost op maandag 10 oktober 2011 - 11:00 pm: | 
|
|
Toen begon alles
Ze dacht zelden aan vroeger. Iets weerhield haar om erover na te denken. Je kon het een soort blokkade noemen. Maar er waren momenten dat ze het niet kon omzeilen. Het leek dan of ze werd gestrikt in een oud denkpatroon, bestaand uit chaotische beelden. Wanneer ze haar kinderkamer passeerde, huiverde ze. Moeder wou enkele fotoalbums bekijken die op zolder lagen. De laatste tijd was ze minder mobiel, ze was bang dat ze van de trap naar de zolder zou vallen. Op de zolder was het behoorlijk vuil. Geërgerd sloeg ze enkele spinnenwebben weg. Tja… hoelang was het niet geleden? In een oude kindermeubel vond ze de albums. Ze had altijd een bijzonder goed geheugen gehad. Zelfs als kind wist ze alles liggen, ook dingen… die ze niet mocht vinden. Ze veegde het stof op de omslag weg. Zo, ze is tevreden. Wanneer ze opnieuw haar kamer voorbij ging, bleef ze staan. Instinctief, ging ze naar binnen. Haar kamer van toen… De posters aan de muren verklapten een deel van haar jeugd: Rockers konden vertellen hoe onstuimig ze was, dolfijnen lieten haar gevoelsleven zien, en dan had je de foto van een jongen. De door haar gescheurde stukken werden opnieuw met plakband hersteld. Zijn ogen en haren waren felrood gekleurd. Bovenaan stond ‘Fuck you’. En daar begon het weer. Alsof ze opgezogen werd, keerde ze terug in een tijd waarin ze kind was.
Hand in hand liepen zij en broertje naar het speelplein. Een organisatie voor kinderen tussen 5 en 13 jaar georganisseerd door de gemeente. Voor een bijdrage van een Euro konden ze daar van twaalf tot zes uur verblijven. De begeleiding bestond uit jongeren tussen zestien en achttien jaar. Zo wou ze absoluut bij het kamp van haar neefje behoren. Hij wees haar af. Ze was immers een meisje. Na een poos kijven stond hij haar toe slavin te worden. Hij wou dat ze meehielp met putten graven. Chagrijnig stapte ze op. Met handen in de broekzak, slenterde ze over het speelplein. Tersluiks sloeg ze jongens gade die een kamp van palen opstelden. Twee grote jongens hielden elk een paal vast, terwijl een derde jongen touwen rondom een steunbalk knoopte. Ze maakten hun kamp in de hoogte. Geïntresseerd observeerde ze hen. Wanneer het bouwwerk af was keek ze bewonderend omhoog. Je kon er alleen opgeraken met een touwladder. Zoiets wou ze ook doen! Misschien moest ze een eigen kamp bouwen!
Verderop zag ze enkele kinderen klungelen met paletten. Ze waren jonger dan haar.
“Kunnen jullie hulp gebruiken”? Vroeg ze.
De jongens knikten. Daarop nam ze onmiddellijk de paletten weg.
“Hi! Je vernield ons kamp”! Riep één van de jongens uit.
“Neen. Ik maak een beter kamp”. Antwoordde ze.
“Verzamel zoveel mogelijk materiaal”? Zei ze.
“Oké”!
De jongens renden weg. Een poos later kwamen ze met allerlei spullen terug. Wat kon ze hiermee doen? Het was niets teveel. Kon ze daarmee een degelijk kamp bouwen? Ze zou het in een hoek van het speelplein kunnen opstellen. De betonnen afscheiding vormden een goede basis. Aan één zijde zouden ze autobanden kunnen opstapelen, waarna ze gevuld werden met zand. Geen kind kon dat omver duwen. Verheugd zette ze hen aan het werk. Later toen de eerste zijde klaar was, hesen ze een balk omhoog, deze verbond de betonnen muur met de stapel banden. Daartegen zetten ze houten platen, die ze extra verstevigde door een houten paal horizontaal langs de plaat te leggen. Als onderdak plaatsten ze houten paletten. Er was een kleine opening in het onderdak. Je moest een behendig klimmer zijn om boven te geraken. Langs buiten, leek het op een saaie bunker. Maar binnenin hadden ze enorm veel plaats. Dat kwam omdat de platen schuin stonden.
De volgende dag moesten ze zich aan het podium verzamelen. Het podium was een houten verhoging midden op het speelplein. Ze stelden een aantal activiteiten voor. Voor de jongens was er een oorlogsspel in het bos. Voor de meisjes was er een sieradennamiddag in het kamphuis. Dat hoorde ze hen afroepen terwijl ze zich in een betonnen buis verborgen had. Samen met haar kampleden had ze zich weggestoken. Later slopen ze voorzichtig over het speelplein. Ze hadden nog veel werk. Er moest een geheime gang gegraven worden die vlakbij de waterkraan eindigde. Ook moesten ze nog vallen maken. Want oorlog spelen was iets wat jongens graag deden. Geen enkel kamp was daar immuun aan. Daar wou ze zich graag op voorzien. Er kwam een ellenlange gang van drie meter. Ze hadden er een hele namiddag aan gewerkt. Af en toe moesten ze zich wegsteken wanneer begeleiding pauzeerden om een sigaretje te roken. De vallen kwamen een dag later. Rondom het kamp werden putten gegraven, waarop dunnen platen werden gelegd, bedekt met zand. Heel misleidend. Maar daar waren natuurlijk vallen voor.
Het duurde niet lang voor ze aangevallen werden. Het waren jongens die zichzelf ‘Ninja’s’ noemden. Af en toe stuurde ze een kampgenoot om water. Met water en zand konden ze modderballen maken. Ze werden geteisterd door een regen aan zand. Omdat hun dak uit paletten bestond waren ze niet beschermd tegen een zand-aanval. Daarop liep ze naar het kamphuis om een tapijt te lenen. Daarmee kon ze het dak afschermen. Zo ontdekte ze een zwarte jas en hoed, die ze meteen aandeed. Sedertdien droeg ze het dagelijks. Maar een tapijt, hadden ze niet meer. Ze bezocht andere kampen die ze aandachtig bestudeerde. Aan de palen hut bleef ze staan. Een neerhangende tapijt trok haar aandacht. Toen ze een jongen zag naderen vroeg ze of hij het kon missen. Hij vroeg waarom zij dat nodig had.
“Voor mijn kamp”. Antwoordde ze trots.
“Haha! Wat voor een kamp”? Spotte hij.
“Mijn kamp”.
“Dat kinderverblijf bedoel je”?
Ze werd behoorlijk boos. Zonder na te denken, raapte ze een stok op. Ze sloeg op zijn buik. Omdat het een warme dag was droeg hij geen T-shirt. Een knalrode streep verscheen op zijn buik. Hij sprong brullend op en neer. Aangeroerd door wat ze aangericht had rende ze weg.
Het waren de jongens van de palen hut die hen opnieuw aanvielen. Ze werden vergezeld door een ander kampploeg. Namelijk die van haar neef. Blijkbaar had ze veel vijanden. De jongens kropen op de platen. Ze waren sterk genoeg om de paletten van het dak te verschuiven. Voor hun veiligheid vluchtten ze langs de geheime gang. Wanneer ze later wederom kwamen, was hun kamp er niet meer.
Een hele nacht had ze gehuild. Uiteindelijk besloot ze om andere kampen te vernielen. Dat deed ze dagenlang. Tot iemand haar verklikte. Het was de jongen die ze met een stok geslagen had. De Rossen liet haar niet meer uit zijn gezichtsveld komen. Haar grootste vijand ooit.
Thuis werd ze ook geteisterd. Haar achterburen waren bevriend met de Rossen. Op een dag stonden ze in hun straat. Met aardappelen bekogelden ze haar, broertje en haar buurmeisje. Ze besloot om met alle kinderen van hun wijk terug te slaan. Ietsje verderop, een akker, stalen ze maiskolven. Er kwam een tweede aanval, waar aardappelen vielen en maiskorrels tussen de klinkers van hun oprit verzeilden. Moeder was daar niet blij mee. Een hele dag was ze bezig geweest korrels uit de groeven te schrapen.
Wanneer ze elf jaar werd moest ze net als iedereen naar de catechese om haar plechtige communie te kunnen doen. De lessen begonnen vanaf zeven uur en eindigde om tien uur s ’avonds. Tot haar ongenoegen zaten er in haar klas jongens van het speelplein. Ook de Rossen moest les volgen. Onderweg keek ze wel honderd keren achterom. Ze was bang dat hij zich opnieuw ging wreken. Sommige avonden wachtten ze in een parkje vlakbij huis, tot ze zeker wist dat ze gepasseerd waren. Helaas namen ze haar op een dag te grazen. Achter haar hoorden ze fietsen remmen. Meteen begon ze te rennen. Aan het parkje werd ze vastgegrepen.
“Ik heb haar”!
De jongens duwden haar in struiken vol doornen. Ze schopten en sloegen haar. Ze probeerde zich te verdedigen, maar dat was hopeloos. Gebroken lag ze op de grond. De doornen prikten venijnig. Voorzichtig haalde ze deze eruit. Moeizaam stond ze op en wankelde ze naar huis. Moeder schrok behoorlijk. Ze vroeg wat er gebeurd was.
“Mick, de rossen heeft me geslagen”. Zei ze, alsof er geen andere jongens aanwezig waren.
Ze nam onmiddelijk de telefoon en belde naar zijn moeder. Zo kwam ze te weten dat zij hem eerder geslagen had. In plaats van troost, kreeg ze straf.
Ze groeide op tot een gevoelig meisje. Op een dag vroeg haar buurmeisje 'Julie' of ze met haar wou uitgaan. Ze gingen naar een jeugdcafé. Julie, niet de mooiste, maar heel veel zelfvertrouwen, danste uitbundig. Ze amuseerden zich. Althans, tot ze Mick opmerkte. Hij stond haar even verderop aan te staren. Ze zei tegen Julie dat ze bang was. Julie herkende hem.
“Is dat geen kameraad van onze achterburen”?
“Ja… Dat is Mick”
“Oh… Zie dat je dicht bij me blijft”
“Doe ik”
Ze probeerde hem te vergeten, tot ze dringend naar het toilet moest. Ze zocht Julie. Aan de banken zag ze haar flirten. Ze kon haar beter gerust laten. Het was druk, ze moest zich tussen de mensen wringen. Aan de toiletten keek ze nogmaals rond. Het leek haar veilig. Gerustgesteld sloot ze de wc-deur. Ze waste haar handen en werkte haar make-up bij. Ze hoorde geschuifel. Ze keek op. In de spiegel kon ze zien dat er iemand naar haar toeliep. Resoluut draaide ze zich om.
Het was Mick.
“Jij”! Zei hij met een hese stem.
Verschrikt keek ze hem aan.
“Sorry van toen”. Verontschuldigde ze zich.
“Sorry? Is dat niet veel te laat”?
“Eh… Misschien”. Antwoorde ze onzeker.
Hij greep haar hals vast en kneep. Ze probeerde zijn hand weg te duwen, maar hij was te sterk. Wanneer ze zwarte plekken zag, liet hij los. Hoestend kwam ze bij.
Hij kneep hard in haar bovenarm toen hij haar meeloodste. Buiten stond een groepje jongens. Daar ging hij heen. Ze schrok toen ze zijn vrienden herkende.
“Alsjeblieft..” Smeekte ze Mick.
Hij grijnsde. Ze realiseerde zich dat ze haar deze keer niet in struiken zouden duwen. Ze waren groter geworden, net als zij. Maar blijkbaar nog geen haar veranderd. Bovendien torenden ze boven haar uit, het verontrustte haar. Ze trilde op haar benen. De jongens scholden haar uit.
“Er is maar één iemand dat boos op me kan zijn. Dat is Mick. Met jullie heb ik niets”!
“Dat is waar. Ik ontferm me wel over haar”
De jongens liepen weg. Ze was intussen achteruit gewankeld. Haar rug drukte tegen de muur terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Hij ging vlak voor haar staan. Ze keek omhoog.
“Wat wil je van me”?
“Me wreken”
“Het was jaren geleden. Ik ben allang het meisje van toen niet meer"
“Dat klinkt alleen maar opwindend"
Haar knieën knikten. Ze was bang dat hij haar pijn ging doen. Opnieuw omklemde hij haar hals. Zijn ogen keken hard toen zij spartelde. Hij leek ervan te houden haar pijn te doen. Ze hoopte dat er iemand in de buurt was, tot ze ineens mensen hoorde praten. Mick sloeg zijn hand voor haar mond en deed alsof ze aan het tongzoenen waren.
"Had je gedacht dat je om hulp zou kunnen schreeuwen”?
Hij nam haar aan haar haren vast en trok haar mee. Weg van de parking, gingen ze naar het bos. Het was niet echt een bos. Eigenlijk was het heilig grond. Het was een parkje ter nagedachtenis van een overleden priester. Maar dat interesseerde hem niet. Hij stond stil. Vast in zijn greep keek ze naar de boomstam. Hij rukte aan haar jurk.
“Uit”
Ze bleef roekeloos staan. Dat durfde ze niet.
Sterke handen trokken ruw aan het stof. Hij trok haar jurkje over haar hoofd. Ze bloosde wanneer ze alleen haar lingerie aanhad. Daar gaat hij het niet bij laten dacht ze angstig. Meteen daarop trok hij ruw haar slipje omlaag. Onmiddelijk kneep ze haar benen toe. Zijn handen streken over haar lichaam, en maakte het knopje van haar beha los. Stokstijf bleef ze staan. Ze wist zich geen houding aan te nemen. Hij bekeek haar grondig. Later zou ze nog steeds huiveren wanneer ze eraan terugdacht. Met een dikke touw bond hij haar vast. Blijkbaar had hij het klaargelegd. Hij kon toch niet weten dat ze ging uitgaan? Lang dacht ze daar niet over na. Hij trok zijn riem uit. Hij trok zijn shirt uit. Vaag zag ze een rode lijn. Een litteken? Had ze toen zo hard geslagen?
“Kijk maar goed. Ik kijk er dagelijks naar. En dan nog wel door een meisje”!
Hij gooide zijn riem in de lucht. Gezoem. Angstig keek ze ernaar. Wat is hij van plan?
“Stokken zijn best handige dingen. Een riem is effectiever”
Opnieuw gooide hij de riem in de lucht. Hij belande op haar buik. Brandende pijn deed haar gillen. Ze begreep dat ze veel pijn zou lijden. Nadenken kon ze niet. Bewegen kon ze ook niet. Hij had haar armen boven haar hoofd vastgebonden en haar lende aan de boomstam vastgesnoerd. In knopen leggen was hij altijd goed geweest. Het leek of zijn krullen steeds roder werden. Duivelser. Zelfs nu kon ze zijn gezicht nog voorstellen, haat, gewrongen en ogen die vuurden. Ze dacht werkelijk dat ze het niet zou overleven.
Hij sloeg, bleef zolang doorslaan, dat wanneer hij haar losmaakte ze door haar benen zakte. Alle weerstand, woede jegens hem, had haar lichaam verlaten. Ze was gebroken. Hij trok haar recht. Even ontmoette ze zijn ogen. Slecht, klonk het stemmetje in haar hoofd. Vervolgens hoorde ze zijn rits opengaan.
“pijp me”
Ze keek hem afgrijselijk aan.
Onmiddellijk duwde hij haar hoofd omlaag. Op haar knieën zittend keek ze naar zijn opgewonden penis. Ze voelde zich onwennig. Hij greep haar kin vast en werkte met zijn duim haar mond open. Hij stampte zich in haar. Gorgelend, pijpte ze hem. Hij duwde zo hard dat ze geen lucht meer kon happen. Af en toe liet hij haar los en haalde ze kuchend adem. Even. Snel moest ze hem verder pijpen. Toen hij klaarkwam, droop zijn zaad over haar gezicht. Ze voelde zich nog steeds vernederd. Vervolgens vertrok hij. Hij liet haar alleen achter. Ze verzamelde haar kleren, waarop ze zich trillend aankleedde. Tot vandaag had ze het nooit iemand willen vertellen.
Ze wou zich wreken. Al zou hij trouwen, al zou hij kinderen hebben. Op een dag nam zij hem te grazen. Ondertussen had ze een hekel gekregen aan mannen. Je moest ze slaan en seks verbieden opdat ze naar je zouden luisteren. Dat besefte ze vroeg. En een beeld van Mick, door haar vastgebonden had ze jaren meegedragen. Daarbij trok ze de tekening van de muur en scheurde hem opnieuw in stukken.
Leef en laat leven
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 480
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 14 oktober 2011 - 08:42 am: |
|
En nu nog een piepklein beetje inhoudelijk.... |
De aanleiding van dit bericht vormde een erg vervelende reactie -op de persoon gespeeld en mijns inziens zelfs beledigend- "het donder". Janneman reageerde daar terecht op met de mededeling dat dit echt niet kan. Ik vind de reactie zelfs zo erg dat ik hem verwijderd heb, inclusief de eerste reactie van Janneman (omdat die door het verwijderen van dat bericht ook onbegrijpelijk geworden is) - reintoch, beheerder
Natuurlijk is er het één en ander op aan te merken. Maar dat kan bij ieder verhaal, zelfs bij literatuur.
Voor mij zijn er twee criteria die van belang zijn:
1. heeft iemand zijn best gedaan of alleen maar snel iets geils in elkaar geflanst zonder ook maar een seconde verder zijn best te doen?
2. wil iemand iets vertellen of gaat het alleen maar om geile scènes?
Voldoet het verhaal daar niet aan dan is het al snel rubbish.
Maar dat kun je naar mijn bescheiden mening van dit verhaal niet zeggen. OK, het is gecompliceerd want het bevat nogal wat invalshoeken en verhaalstijlen door elkaar. Maar - of onze brave Nathiex dat nou expres gedaan heeft of niet - op de één of andere manier past dat wel bij dit verhaal. Het is het relaas van een meisje (weliswaar op latere leeftijd verteld, maar toch...) dat nogal wat opwinding te verduren kreeg en het gebeuren er in één keer uit gooit. Gewoonlijk krijg je dan een beetje een 'en toen en toen en toen'-effect en dat heeft dit verhaal ook.
Of je dat mooi vindt is een kwestie van smaak. Persoonlijk vind ik het wel wat hebben. Ik zou het zelf anders schrijven maar dat doet er niet toe want het is niet mijn verhaal.
Wat ik het belangrijkste vind is of iemand het probeert. Onze site verrijkt met zijn of haar zieleroerselen. Daarbij schrijft niemand gelijk een meesterwerk. Wat je alleen kunt hopen is dat iemand groeit. En gelukkig is dat bij de meesten het geval.
R.E.S.P.E.C.T. Aretha Franklin zong het al lang geleden. En terecht.
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 400
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 14 oktober 2011 - 11:05 am: |
|
beleid site |
Op deze site spelen we we nooit op de man/vrouw.
Ik onderschrijf volledig de reactie van Janneman.
Maar de reactie is ook misplaatst omdat het verhaal al aangepast is - nog voordat het foute bericht werd gepost. En wel door mijzelf als beheerder. Niet dat het nu perfect is, maar -in mijn ogen- goed genoeg.
Op deze site staan -uitgezonderd het Verhalen Lab- alleen goedgeschreven verhalen.
Alle verhalen worden door mij (als beheerder) daarop gescreend.
Dat doe ik echter niet dagelijks, in sommige gevallen kan dat zelfs wel een paar weken duren.
Is een verhaal niet volgens de normen van de site (zo je wilt: mijn normen  ) dan kan ik het volgende doen:- zelf het verhaal corrigeren
- het verhaal naar de rubriek "Tijdelijk" verhuizen (omdat het wel leesbaar is, en op zich goed genoeg geschreven, maar toch aangepast moet worden)
- het verhaal naar het "Verhalen Lab" verplaatsen, zodat het door de schrijver zelf aangepast kan worden
- het verhaal van de site verwijderen, omdat het niet geschikt is voor deze site (maar dat gebeurd uiterst zelden)
Mocht je dus een verhaal tegenkomen dat er volgens jou niet thuishoort, dan kun je het volgende doen:- eerst even controleren of het al niet aangepast of verhuisd is (dus even naar de site gaan en je niet alleen verlaten op de email kennisgeving)
- staat het verhaal inmiddels in het Verhalen Lab, dan kun je een opbouwende kritiek plaatsen
- is dat niet het geval: stuur bij dan een mailtje zodat ik (eventueel) snel in actie kan komen
bijvoorbeeld naar:
beheerder@smverhalen.nl
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
subjackt
Bevlogen lid
Inlognaam: subjackt
Bericht Nummer: 76
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 14 oktober 2011 - 03:04 pm: |
|
Eerlijk is ook mooi |
@Reintoch, blij dat de neerbuigende reactie verdwenen is (al zit hij nog wel in mijn mail, maar daar hebben ze de vuilnisbak voor uitgevonden).
Nathiex is niet iemand die technisch heel mooi schrijft, of zeer zorgvuldig haar zinnen construeert en woorden kiest. Maar ze is nog jong en hard in training en dus gaat ze nog veel beter worden.
Ik hou van haar verhalen en ook van dit verhaal, want ze schrijft over haar eigen beleving en gevoelens en is daar eerlijk en openhartig in. Nathiex maakt van haar BDSM-hart geen moordkuil en dat levert interessant leesvoer op.
Diverse thema's. Onder andere war between the sexes. Maar ook een volgens mij tamelijk universele fantasie die desondanks vrij weinig behandeld wordt. Vergelding. We schamen ons misschien wel te veel voor wraakgevoelens. Maar als ik in de huid van Yvette kruip, herken ik haar gevoelens en voel ik ook opwinding. En als ik in de huid van Mick kruip en fantaseer over wat hem wellicht nog eens te wachten staat, misschien nog wel meer.
|
nathiex
Actief lid
Inlognaam: nathiex
Bericht Nummer: 24
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 oktober 2011 - 01:17 am: |
|
Hartelijk bedankt |
Bedankt allemaal!
Ik ben jullie dankbaar dat ik zoveel advies en opbouwende kritiek kreeg. Mijn verhalen zijn niet perfect en ik zou ze toch enkele keren moeten herlezen. Janneman, heel hard bedankt om voor me op te komen en dat je mijn verhaal niet afkeurde. Het was vanuit een meisjesvisie geschreven. Nader gezien kon het veel beter uitgewerkt worden. Dat zie ik zelf ook in. Reintoch, bedankt om mijn verhaaltje te herschikken en te verbeteren. Bedankt dat je vindt dat het toch niet misplaatst is. Je zult vast wat werk gehad hebben. Subjackt, bedankt dat je mijn fantasieën apprecieërd. Ik heb inderdaad nog veel te leren. Dat wil ik graag. Ik vindt het fijn dat mensen mij die kansen willen geven. Daar heb ik zeker wat aan.
liefs, Nathiex
Leef en laat leven
| |
denkertje
Actief lid
Inlognaam: denkertje
Bericht Nummer: 23
Aangemeld: 02-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 16 oktober 2011 - 08:20 pm: |
|
Vergelding |
Ik vond dit best een heftig verhaal toen ik hem de eerste keer las. Daarom heb ik ook niet gelijk gereageerd, hij moest toch eerst even bezinken. Ik denk dat hij best wel binnenkwam, omdat het op mij best wel geloofwaardig over kwam. Naar mijn idee zou het zo echt gebeurd kunnen zijn. Het duurde naar mijn idee wel even voordat de ontknoping kwam, maar dat past wel bij dit verhaal.
Ik had er nog niet naar gekeken op de manier die subjackt aansnijdt. Dat vergelding een tamelijk universele fantasie is... Ik had daar eigenlijk zelfs nooit over nagedacht. Althans, niet in dit verband. Niet dat ze mij vreemd zijn, maar ik zou ze zelf niet koppelen aan seksualiteit of BDSM.
Ik denk wel dat het klopt dat zinnen op vergelding of wraak iets is waar we ons voor schamen. Ik weet nog hoe opgelucht ik was toen iemand naar aanleiding van een relaas van mijn kant op een hele empatische en begripvolle manier tegen mij zei: 'oooh, je hebt moordfantasieën he?' en ik zie nog de twinkelingen in haar ogen. Zelf zat ik er best wel mee en toen het een naampje had, was het mij ook ineens duidelijk dat ik blijkbaar niet de enige was die met iets dergelijks liep.
Waarmee ik maar wil zeggen dat het inderdaad behoorlijk gedurfd om zo'n verhaal te schrijven.
Mijn complimenten nathiex.
Vrijheid in gebondenheid
| |
nathiex
Actief lid
Inlognaam: nathiex
Bericht Nummer: 26
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 17 oktober 2011 - 06:53 pm: |
|
Over m°°rdfantasieën |
Hi denkertje,
Misschien ben ik de eerste dat iets over 'vergelding' schrijft. Ik was aan het twijfelen geweest om het neer te schrijven. Dit verhaal is inderdaad nogal heftig. Maar een begin van een reeks anderen. Waarom zou men geen wraak kunnen voelen en daarop mogen reageren? Het gaat niet om moord. Misschien beseffen ze beiden niet goed waar het wél om gaat. Ik vind wel dat het iets met BDSM te maken heeft. Ik zie het als een zaadje dat stilletjes uitkiemt. Het ultieme verschil tussen de geslachten. Er is altijd een verschil geweest, later is dat er nog steeds, alleen voeren ze dan oorlog in woorden, oordelen en vaststellingen. Op zich heeft het inderdaad niet met BDSM of seks te maken. Het kan wel een voorwendsel zijn. Bedankt dat je mijn verhaaltje moedig vindt. Ondertussen heb ik er een aantal dingen aan gewijzigd. Er stonden heel veel fouten in.
En je hoeft je toch niet te schamen voor zulke gedachten? Gevoelens komen en gaan. Wat je ermee doet is natuurlijk wat anders!
X nathiex
Leef en laat leven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?