De aanhouder wint
Afgelopen weekend bezocht ik een vriendin die ik hier subje noem, omdat ik privacy erg belangrijk vind.
Subje had afgelopen zaterdag een hockeytoornooi, en ik had afgesproken om haar op te halen van het hockeyveld. Ik zag haar nog de laatste wedstrijd spelen. Hockey voor vrouwen is fantastisch om naar te kijken. Zeker als de officiële wedstrijdkleding aan is, de korte rokjes, nette polo's en lange kousen. Wat ik minder geslaagd vind is het dragen van fietsbroeken onder het rokje. Gelukkig had subje er een slip onder aangetrokken, vooral ook denk ik omdat ze weet dat ik prijs stel op correcte kleding. Zelf had ik een keurige zomerbroek en blazer aan.
Die laatste wedstrijd verliep rampzalig slecht. Subje miste passes, liet een makkelijk bal passeren, en schoot nog eens meters naast het doel. Ik ergerde me er dood aan: wie is hier de trainer en coach?
Ze liep het veld af en lachte verlegen, toen ze mij in mijn geïrriteerde staat ontwaarde. Ze zag er fantastisch uit voor haar 40 jaren. Ze leek wat jongensachtig, strakke benen, en een stel licht gewelfde billen tekenden zich af onder haar rokje.
“Kom mee,” riep ik haar toe, “we gaan naar huis en nog eens napraten over die wedstrijd.”
We reden naar haar huis, zonder een woord te wisselen. Er hing een spanning in de lucht die naar mijn gevoel snel zal moeten ontladen. Thuisgekomen gingen we aan de eettafel zitten.
“Hoe kon je dit zo verprutsen subje,” riep ik geërgerd.
Ze keek me schuldbewust en verlegen lachend aan.
“Ga staan.”
Ze stond op en keek me vragend aan.
“Denk je niet dat je extra coaching nodig hebt om ooit nog eens een wedstrijd te spelen waarvoor ik me niet hoef te schamen?”
“Misschien,” zei ze.
“Hoe zo, misschien? Je krijgt mij als coach, of ik kom nooit meer naar dat hockeyveld.
“Graag,” zei ze aarzelend.
“OK,” riep ik vastberaden, “we gaan er gelijk maar wat aan doen. Loop maar eens naar de tuin.”
Gelukkig woont subje nogal achteraf, en dat biedt nogal wat mogelijkheden voor uitzonderlijke trainingsvormen. Ik zette met tentharingen een slalom baan uit, met aan het eind een doel.
“OK laat maar eens zien, je doet die slalom en scoort in het doel. En denk er aan, missers hebben consequenties.”
Ze pakte een bal en haar stick, en poogde de slalom te doen, maar de bal vloog al gauw uit de koers, en ze schoot in de lach.
“Naar binnen met jou.”
Ik pakte een eetkamer stoel en zette die naast de rand van de leefkuil (die dingen zie je nog).
“Subje, nou moet je eens goed luisteren, ik ben het zat met jou en ik weet zeker dat je straks je aandacht er bij zult houden. Hiervoor is het nodig dat je je slipje nu uittrekt.”
Aarzelend gingen haar handen onder haar rokje en trok ze haar slip uit, eerst tot halverwege haar dijen.
“Verder uitdoen sub, we hebben nog meer te doen.”
Haar slipje ging helemaal uit en ze legde het op de bank. Ik ging zitten en gebaarde haar om naar mij toe te komen.
“Je weet denk ik wel wat er gaat gebeuren.”
“Ik vrees van wel,” schutterde ze.
Ik pakte haar hand en in een snelle beweging legde ik haar over mijn schoot. Ze zocht steun met haar handen, maar ja de bodem van de leefkuil is ver weg, dus ze lag echt dubbelgevouwen over mijn schoot. De stoel was een bureaustoel zonder leuningen, die ik extra hoog had gezet. Zo zag ik haar benen afhangen, haar kousen nog tot haar knieën opgetrokken, en haar billen ontwaarden zich in mijn blikveld. Ik keek naar haar rug en hoofd, en ik zag haar moeite om haar rug en hoofd omhoog te houden. Ze had haar haar nog in een paardenstaart.
Ik trok haar rokje omhoog, en zag nu haar stevige jongensachtige billen. Hockey is toch wel bevorderlijk voor je figuur.
“Subje, ik hoop dat je straks geconcentreerder zult zijn bij de volgende oefeningen.”
Mijn hand daalde met een stevige pets neer op een van haar billen, en subje slaakte een kreet. Ze rekte haar rug, en spande haar benen en billen. Ik wachtte even en keek naar het effect. Haar huid kleurde wat rood. Die kan wel wat hebben.
Vervolgens sloeg ik een gestaag tempo, ongeveer 2 slagen per seconde op haar billen, afwisselend haar ene en haar andere bil. Subje gaf bij elke slag een korte kreet, en ik maakte de slagen intensiever, waardoor ze van de pijn haar benen optrok en haar rug bijna horizontaal stond. Dit vergde veel arbeid van haar buikspieren die ik boven mijn dijen voelde spannen.
Na 10 slagen stopte ik.
“Denk je dat je bij de les zult blijven?”
“Ja riep ze.”
Ik gaf haar nog eens 10 slagen maar nu gelijk met een behoorlijke intensiteit. En toen kwamen de tranen. Ik hielp haar overeind. Door haar tranen heen glimlachte ze.
“OK, we gaan weer opnieuw oefenen.”
“Eerst maar mijn slip weer aandoen,” zei subje, maar dat stond ik haar niet toe.
Ze deed de oefening opnieuw. Tijdens de slalom waaide haar rokje af en toe omhoog, waardoor ik nog net wat van haar rode billen kon zien. Het ging al een stuk beter. Maar tevreden was ik niet. Ik riep haar weer bij me, en zij dat ze aardig bij de les was, maar dat er verbeterpunten zijn waaraan gewerkt moet worden.
“We doen 10 keer die oefening en voor elke fout zal ik je moeten straffen.”
Ik pakte van haar bureau een houten liniaal, en liet haar die zien. Na de eerste oefening waren er 3 fouten. Dit keer liet ik haar bukken en haar rokje omhoog houden. Ze boog door haar knieën, en dat vond ik niet goed.
“Je moet je benen recht houden.”
Dit deed ze waardoor haar billen omhoog staken. Het was die dag warm, maar waaide een licht briesje. Dit moet wel even verkoelend op haar billen voelen bedacht ik me. Ik gaf haar 3 tikken met de liniaal, met een lichte back-hand beweging. Een doffe pets loste op in de buitenlucht. Na de eerste tik liep ze naar voren. De volgende 2 tikken bleef ze gedisciplineerd in haar gebogen houding staan.
De volgende oefeningen gingen beter en ik hoefde nog maar 5 tikken toe te dienen.
Subjes billen waren nu vuurrood. Ze transpireerde over haar hele lijf, maar glimlachte voldaan omdat zelf ook weer in haar hockey-carrière begon te geloven. Nu mocht ze gaan douchen en omkleden. Na nog enkele uren heerlijk in de tuin eten en drinken, ging ik voldaan naar huis, in de wetenschap dat ik subje een enorme dienst had mogen bewijzen.
Over 3 weken heeft subje weer een wedstrijd. Ik ga zeker weer kijken.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?