| Gepost op maandag 12 september 2011 - 07:11 pm: | 
|
|
Jordbaer deel 3 van 4 waarin geduld een schone zaak is
Thom keek naar Eva terwijl ze bij het draaiwiel stond. Hij vond haar onbedaarlijk mooi, haar buik glad en strak, haar schouders smal en glimmend, haar hoogblonde haren halflang en springerig, wervelend rond haar bolle wangen vol sproetjes. Eva lachte steels toen ze merkte dat Thom keek.
“Ik wil je, lieveling,” dacht hij.
Maar uitspreken kon Thom zijn gedachte niet, omdat Eva zijn mond had dichtgeplakt met vier stroken duct tape. Eva wilde geen lieve woorden van hem horen. En ook geen verstandige of grappige woorden.
“Waarom mag ik je niet hebben op de normale manier?” dacht Thom, terwijl hij haar lach breder zag worden nadat ze het draaiwiel een duwtje had gegeven.
Het hout van de katrollen achter zijn hoofd kraakte. De kettingen rinkelden. De stalen banden rond zijn polsen en enkels trokken aan zijn ledematen en sneden in zijn vlees. Zijn benen waren sterk van al dat fietsen, maar zijn armen rilden inmiddels van de spanning die zijn spieren te verduren hadden.
“Waarom moet het zo?” dacht hij.
Thom voelde de ketens en voelde zijn naaktheid en voelde her en der de eerste steken van pijn in zijn spieren. En hij wist dat hij nog meer pijn ging voelen, want Eva had het draaiwiel opnieuw beetgepakt. Opnieuw lachte ze haar parelwitte tanden bloot.
“Wijs me af,” dacht hij, waarna hij haar het draaiwiel een duwtje zag geven.
De kettingen rinkelden. Thom’s lijf golfde. Achter de duct tape klonk zijn vormloze kreet.
Hij verbeet de pijn in zijn ledematen terwijl hij Eva’s smalle handje op zijn buik voelde. Haar aanraking voedde vreemd genoeg zijn gevoel van eenzaamheid. Ze waren vlakbij elkaar maar toch was hij ook moederziel alleen. Want hij bestond eigenlijk niet meer. Bijna alles van hemzelf mocht hij niet meer geven. Eva had maar één aspect van Thom laten overblijven. Hij was haar object van verlangen. En zij maakte uit welk soort verlangen bevredigd werd. Wrede verlangens. Zoete verlangens. Tedere verlangens.
“Daarom moet het zo?” dacht Thom, toen zijn lul stijf was en toen zijn lijf ondanks de pijn genoot van erotische sensaties.
“Dit is mijn manier om van jou te kunnen genieten,” dacht hij.
Er kropen tranen in zijn ogen toen hij naar haar keek. Ze stond opnieuw naast de pijnbank en bij het draaiwiel. Haar vingers met de roze gelakte nagels hielden het al weer vast. Ze was fantastisch mooi en ze was volkomen ongenaakbaar. Thom aanbad haar onvoorwaardelijk, nu ze elk van zijn wapens uit handen geslagen had. Hij had maar één optie over. Van haar zijn op ongeacht welke manier ze wilde.
En nu wilde ze zijn lichaam zien sidderen. Ze wilde naar kreten van pijn luisteren. Ze wilde de bewijzen dat ze hem kapot kon maken, opgestapeld zien worden.
Nadat ze het draaiwiel één slagje teruggedraaid had, zodat de spanning op Thom’s ledematen iets verminderd was, peuterde ze de duct tape los. Ze lachte hem toe voor ze tegen hem zei dat er niks stuk zou gaan, wanneer hij netjes stil en netjes recht zou blijven liggen. Als hij daarentegen rare bewegingen ging maken, dan kon hij zomaar een spier verrekken. Of erger.
“Je mag nu tegen me praten, Thom. Voel je vrij om alles tegen me te zeggen wat je maar wilt zeggen.”
Voorlopig staarde hij haar zwijgend aan. Ze haalde een paar klemmetjes tevoorschijn. Ze lachte. Thom liet zijn hoofd wegrollen. De schilderijen aan de muur van de ruimte waarin ze waren, waren abstract. Vrolijke vormen en kleuren wisselden af met naargeestigheid en agressie.
“Waarom ben je zo wreed, Meesteres?” mompelde hij.
“Je verdient het om wreed behandeld te worden, lieve Thom,” antwoordde Eva.
Toen het bekje van het klemmetje zijn tepel ving, voelde zijn lijf een heftige behoefte om te wrikken, zich in bochten te wringen. Thom had al zijn zelfdiscipline nodig om stil te blijven liggen.
“Het is een paradox,” sprak hij.
Hij ontmoette haar ogen. Eva had nog een klemmetje in haar hand, bestemd voor zijn andere tepel, maar ze wachtte. Ze zei tegen hem dat hij mocht proberen uit te leggen wat hij dacht en wat hij voelde.
“Als ik lief ben, verdien ik straf,” zei hij. “En als ik lief ben tijdens het ondergaan van de straf, verdien ik nog meer straf. De dubbele dosis.”
“Zo voel ik het,” zei Thom.
En eindelijk voelde hij zich alsof hij de bekentenis had afgelegd die hij moest afleggen.
“Mooi,” zei Eva. “Zo voel ik het ook.”
Ze plaatste ook het andere klemmetje op zijn tepel. Ze keek toe hoe hij de pijn incasseerde. Hij moest weer veel moeite doen om stil te blijven liggen.
“Ik moet lief wezen, Meesteres,” zei hij. “Schuldeloos. Er mag geen kwaad in zitten. Ik moet me zo lief gedragen dat het ongepast, onverdiend en ongehoord zou zijn me onheus te bejegenen. Want dan…”
Thom staarde naar een derde klemmetje, groter dan de vorige twee. Eva raakte de plek aan waar hij voor bestemd was. Ze tilde zijn lul op. Ze trok eraan en kneep er zachtjes in.
“Want dan lust je me rauw.”
Eva bleef zijn lul strelen totdat die helemaal stijf was.
“Het draait allemaal om controle,” sprak ze.
Ze plaatste de klem op zijn eikel. Ze wachtte met het loslaten van het uiteinde. Thom voelde de bekjes, maar de bekjes hadden zijn huid nog niet gegrepen.
“Ik ben degene die volledige controle wil op wat je voelt en verlangt,” sprak ze kil.
Eva liet los. Met onaangedane ogen keek ze toe hoe Thom’s lichaam golfde. Met een effen gezicht beluisterde ze de kreten van pijn die hij slaakte.
Eva zat bovenop de tafel en hing boven Thom, steunend op haar handen en voeten. De delen van haar lichaam die hem raakten, waren haar knieën die zijn dijen beklemden, en haar haren, die een gordijn voor zijn ogen waren.
“Als we uit dansen gaan, mijn lieve Thom, dan leid ik de dans,” zei ze.
Haar leren rokje raakte zijn kruis. De bewegingen van haar heupen zorgden dat het wat stugge leer hem opvrijde. Haar vingers pakten zijn bovenarmen en lieten hem voelen dat elke beweging van zijn ledematen pijn deed, want de kettingen waaraan de stalen banden zaten die zijn polsen en enkels gevangen hielden, waren nog altijd strak gespannen. Zijn lichaam lag in zijn volle lengte voor Eva uitgestrekt, zijn ledematen op scherp.
Langzaam kwam haar hoofd omlaag. Thom staarde lang naar haar ronde bleke droge lippen voor hij ze mocht voelen. Ze gaf hem een zoen. De zoen duurde tot het moment waarop Thom probeerde hem te beantwoorden.
“Nee, we zoenen elkaar niet, het kan hooguit zo zijn dat ik jou zoen,” sprak Eva.
Nog een keer kwam haar gezicht en kwamen haar lippen. Ze kwamen tot op een centimeter en nog minder ver van de zijne. Het wachten werd onverdraaglijk. Thom gooide zijn hoofd en lippen de lucht in, om te ontdekken dat Eva’s lippen op tijd weg waren. En dat zijn actie erg veel pijn deed in zijn op spanning staande armen.
Voor een derde keer kwam haar gezicht, een lach steeds breder rond de mond waarnaar Thom steeds heviger verlangde. Hij rook de geur van haar gezichtscrème en voelde haar adem, maar zoenen deed ze hem maar niet. Nee, ze pakte het kettinkje dat de klemmetjes op zijn tepels verbond. Ze gaf een ruk. Haar lach klonk terwijl hij schreeuwde.
“Dacht je dat je mijn liefdespartner was?” vroeg ze. “Dacht je dat je mijn volwaardige sekspartner was, mijn minnaar?”
Ze tastte in de zak van haar rokje. Het roze balletje aan een riempje kwam tevoorschijn.
“Je bent niet meer dan een gebruiksvoorwerp,” sprak ze. “Een instrument.”
Haar vingers raakten Thom’s lippen aan. De druk van het balletje dwong ze van elkaar. Het balletje vulde zijn mond.
“Ik noem het geen neuken,” zei Eva. “Ik noem het verkrachten.”
Ze ging schrijlings zitten en keek met een afwezige blik op Thom neer.
“Dat is iets wat mannen nooit overkomt, zeggen ze. Het is een taboe. Het is iets waar je met niemand over kunt praten omdat er niemand is die je zal begrijpen. Want niemand zal snappen hoe de verkrachter in staat was jou te overmeesteren.”
Ze liet haar billen schuiven tot ze bovenop zijn kruis zat, hem daar beklemd hield. Haar vingers schoven vanaf haar buik naar boven. Haar groenige ogen controleerden of ze wel mijn aandacht hadden, voordat ze haar vingers over haar behaatje lieten gaan, een cirkel liet beschrijven, eerst langzaam, vervolgens sneller.
“En het was nog wel zo eenvoudig,” zei ze.
“Een man heeft namelijk geen wapens tegen zijn eigen verlangens,” zei ze, terwijl haar vingers achter haar rug verdwenen.
Hij zag dat ze haar beha loshaakte.
“Als je voeding geeft aan zijn verlangens, hem de indruk geeft dat ze te bevredigen kunnen zijn, dan denkt hij niet meer na. Hij gebruikt zijn verstand niet meer.”
Ze liet Thom haar tieten zien. Mooi klein, een beetje puntig, ietwat uiteenwijkend naar links en naar rechts.
“Oh, lieveling, denk je nou echt dat ik je op een pijnbank heb gelegd omdat ik wilde dat je mijn tieten zag?” vroeg ze.
Ze pakte het kettinkje dat op Thom’s borst lag en rukte eraan. Met haar billen en dijen bedwong ze het golven van zijn buik en benen. Er schoot kramp in zijn armen, zo hevig dat hij jammerde en kwijlde achter zijn balletje. Thom was Eva’s meelijwekkende slachtoffer. Toen hij weer stillag, voelde hij zich dat ook. Hij voelde zich onwaardig haar liefdespartner of sekspartner te zijn.
“Laat me dan alsjeblieft je verkrachtingsslachtoffer zijn,” dacht hij, en hij keek naar tieten en wist dat zijn ogen behalve vol met tranen ook vol met verlangen zaten.
Eva’s vingers keerden terug op haar buik. Ze daalden af. Ze raakten de zoom van haar rokje. Haar billen wipten op van Thom’s kruis, waarna haar vingers onder haar rokje schoven, om het vervolgens met kleine rukjes omlaag te schuiven. Ze bezat een roze kaalgeschoren spleetje dat diep verborgen tussen haar benen zat. Toen haar billen terugzakten bovenop zijn kruis, slaakte hij kreten, want zijn lul was zo stijf en hard dat haar bewegingen hem pijn deden.
“Ik wil dat jij pijn hebt terwijl ik geniet,” sprak Eva.
Ze bleef een beetje rollen met haar billen terwijl ze het kettinkje pakte. Zodra Thom lag te kreunen en steunen van opwinding, en ook van pijn aan armen en benen, begon ze ritmisch te trekken, in hetzelfde tempo als waarmee haar billen rolden. Het was onmogelijk om de pijn stilliggend te verdragen. Thom liet zijn ledematen wrikken en bochten beschrijven, zodat zijn spieren overal pijn deden en kramp kregen.
“Zo is het goed,” sprak Eva. “Zo ben je van mij.”
Ze lichtte haar billen op, pakte zijn lul en bewoog haar kruis tot de warme vochtige top haar kutje aanraakte. Een paar keer trok ze hem af, zodat hij goed stijf en hard was. Toen liet ze haar onderlijf zakken en verdween zijn lul in haar kut. Zodra Thom in haar binnengleed, gaf ze een nieuwe ruk aan het kettinkje. Haar kreun van genot vermengde zich met zijn vormloze schreeuw van pijn. Ze bewoog omhoog en zakte zwaar op hem terug. Thom’s ogen vielen weer open. Waarom beweeg je niet opnieuw, vroegen ze vertwijfeld.
“We hebben alle tijd,” sprak ze afwezig.
Leunend op haar armen strekte Eva haar lange, soepele, prachtige lijf. Haar kruis bewoog daarbij een beetje, zodat Thom seksueel nog wat verder opgewonden werd, maar het was niet genoeg om al in de buurt van klaarkomen te raken. Zelf kon Thom niks uitrichten. Hij moest zo stil blijven liggen als hij kon om te voorkomen dat de kramp aan alle kanten in zijn armen en kuiten schoot.
Hij telde seconden, maar raakte de tel kwijt. Eindeloos lang leek het te duren voordat Eva weer bewoog. Ze neukte hem een paar bewegingen lang, waarna haar lijf opnieuw tot stilstand kwam.
“Mannen zijn zo ongeduldig,” scheen ze tegen zichzelf te zeggen. “Als je plezier hebt, doe je er toch zo lang mogelijk over? Ik kan het makkelijk een hele dag uitstellen, de extase…”
Ze kwam recht zitten. Ze graaide naar het kettinkje. Ze gaf een rukje en hoorde een grom. Eva giechelde. Het proces herhaalde zich nog een paar keer. Een aantal keren. Eva’s lichaam ging één keer omhoog en omlaag, waarna ze weer stil bovenop hem zat. Een naar Thom’s gevoel eindeloos lange tijd. En vervolgens neukte ze hem niet verder, maar sloopte ze zijn spieren door opnieuw aan dat kettinkje te rukken. Thom’s frustratie toverde tranen in zijn ogen. Heel zijn lichaam hunkerde. Dat van haar onderhand toch ook wel eens? Voelde ze niks terwijl ze het met een man deed, of bezat ze een ijzeren discipline?
Thom kreunde met tranen in zijn ogen toen Eva opnieuw bewoog. De frustratie, de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat ze nu opnieuw zou stoppen, overspoelde hem al weer. Maar dit keer ging ze door. Haar lichaam ging nog een keer omhoog en omlaag. En nog eens. Waarna het even doodstil was. Totdat Thom het niet meer hield, langgerekt en smekend kreunde, zijn lijf overal sidderend omdat hij bijna klaarkwam maar net niet helemaal.
Hij probeerde stil te blijven liggen, maar voelde desondanks de pijn in zijn spieren als naalden die in hem gestoken werden. De pijnlijke sensatie vermengde zich moeiteloos met de seksuele gevoelens. Ze kwamen op als verwoestende vloedgolf uit een zonet nog kalme zee. Ze overweldigden hem, overstelpten hem. Het verlangen om klaar te mogen komen, werd immens. Hij staarde smekend naar Eva, maar Eva zat daar maar. Roerloos. Totdat Thom er in zijn mismoedigheid rotsvast van overtuigd raakte dat hij hier de rest van de avond zou liggen hunkeren zonder dat zijn verlangen vervuld zou worden.
Op dat moment liet ze hem en haarzelf met een paar bewegingen klaarkomen.
|
|
    
knaapje
Lid
Inlognaam: knaapje
Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 08-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 12 september 2011 - 08:12 pm: |
|
Graag, dank u wel. |
Gisteren las ik de eerste 2 delen op je weblog, heerlijk om gelijk een dag later deel 3 te mogen lezen.
Heerlijk, ik voelde mezelf als Thom al liggen.
knaapje, gekuist eigendom van Meesteres Aina.
| |
de schrijfster
Productief lid
Inlognaam: deschrijfster
Bericht Nummer: 36
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 september 2011 - 10:27 am: |
|
deel 3 |
Dag Subjackt,
ik heb net je deel 3 gelezen. Het volgende deel zit nog in mijn mailbox zag ik maar daar heb ik even mee gewacht zodat deze reactie er niet door wordt gekleurd.
Wat ben je toch een geweldige verhalen verteller!
En toch heb ik moeite met je verhaal... met de inhoud.
Volgens mij ben ik redelijk onderdanig ingesteld maar als ik dit lees voel ik vooral ongemak, onwil, afkeer? Voor mijn gevoel gaat ze te ver ook al blijkt uit je woorden dat de man er telkens toch in mee gaat. Ik kan het niet goed onder woorden brengen maar het voelt gewoon niet goed. Misschien is het wel omdat ik me automatisch met de vrouw in het verhaal wil identificeren?
En voor iemand me nu verkeerd begrijpt:
Ik vind het dus nog steeds een goed verhaal. Ik hou er wel van als een schrijver me aan het denken zet.
|
subjackt
Bevlogen lid
Inlognaam: subjackt
Bericht Nummer: 73
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 22 september 2011 - 07:33 pm: |
|
ongemak |
Dag Schrijfster,
Bedankt voor het complimenteuze gedeelte van jouw reactie.
Wat betreft jouw "moeite", mijn verhalen in het algemeen en dit verhaal in het bijzonder zoeken heel erg naar "de paradox". Ik hoop niet dat Eva mij in het echte leven zal gaan overkomen. Vermoedelijk bestaat ze ook niet.
Maar toch ook weer wel. In mijn hoofd bestaat ze zeker. Ze is iemand die de lat steeds hoger legt. Zo lang ik niet protesteer, blijft ze dat doen. En als ik begin met wel te protesteren, doet ze het uiterste om die protesten te ontkrachten, zodat ze ongestraft de lat hoger kan blijven leggen.
In dit verhaal gaat het ergens mis. Ik ben het met je eens, Eva gaat te ver. Alleen ervaart haar tegenspeler annex slachtoffer het niet op deze manier. En omdat hij het niet zo ervaart, is het de vraag of Eva eigenlijk wel te ver gaat. Heb jij en ik het niet gewoon mis en doet ze het precies goed?
Ofwel, is dit een verhaal over een ontsporend bdsm-spel of een onmogelijke liefde? Waarschijnlijk het eerste. Maar eigenlijk toch ook wel het tweede.
En dat is wat me geïntrigeerd heeft en zal blijven intrigeren.
|
nathiex
Lid
Inlognaam: nathiex
Bericht Nummer: 14
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 25 september 2011 - 01:11 pm: |
|
Ik begrijp subjackt volkomen |
Ik kreeg net hetzelfde gevoel als de schrijfster. Maar begrijpen hoeft helemaal niet. De grenzen aftasten is heerlijk. En er mag heus wat te ver gegaan worden. Dat is zoals hij zegt de paradox. Misschien lopen meer mensen met zo een fantasiefiguur rond. Iemand die het helemaal in hem/haar heeft. Sterk en genadeloos is. Mysterieus en onbereikbaar is... Ik zie hem weer in mijn gedachten opdoemen. Je huivert ervan, en toch, is ze zo onweerstaanbaar. Ergens heb je er een hekel aan dat je niet sterk genoeg bent eraan te weerstaan. Ik geloof... ja... dat het daar over gaat. En dat vind ik perfect terug in dit verhaal. Prachtig neergeschreven! Dank je wel voor uw verhaal, subjackt.
Leef en laat leven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?