| Gepost op zondag 28 augustus 2011 - 12:29 pm: | 
|
|
Thom staarde naar het hekje dat bedoeld leek om fietsen tegenaan te zetten. Nu was het gebruikt om zijn polsen vast te binden. Ze zaten bovenop het ronde, zilveren staal geduwd en hij kon ze nauwelijks bewegen. Een klein beetje heen en weer buigen ging nog, maar omhoog of omlaag wilden ze niet.
Voor de zoveelste keer keek hij tersluiks op. Schuchter, want hij voelde niet alleen verlangen haar te zien maar ook angst. Achter de ramen die schemerig de keuken toonden, vertoonde zich niets. Niet haar blonde haren of haar spottend glanzende groenige ogen. Vogels floten. Takjes kraakten, waar Thom elke keer van schrok. Verder was het stil geworden om hem heen, doodstil.
Hij wist niet eens waar hij was, besefte hij. Hij fietste op navigatie, op een beeldschermpje. In Noorwegen kende hij heg noch steg. Rustige wegen. Land dat altijd glooide, soms lieflijk, maar vaker was het lieflijk zoals een poes die om aanhankelijk te doen haar nagels in je zette. Soms moest er serieus geklommen worden, wat niet meeviel met 4 tassen bagage op de fiets. Maar Thom was wel wat gewend, en dus kwam hij heus wel boven. Soms traag, maar altijd gestaag.
De klim waarmee hij bezig was geweest, was heel erg zwaar. Al minstens twintig keer had zijn hoofd zich met moeite opgericht, maar de weg die hij zag, bleef maar stijgen. Kwam er nooit een eind aan? Toen na een flauwe bocht de stijging ook leek te verflauwen, vatte hij moed. Hij pakte zijn stuur nog eens stevig vast en perste er alles uit wat hij had, tot de druk op zijn benen inderdaad minder werd. Ook lekker even in de schaduw, nooit had Thom verwacht dat het in Noorwegen zo warm kon zijn. Hij pufte, rochelde, wiste met zijn armen het zweet van zijn voorhoofd en vanonder zijn helm. Even bleef hij nog op de kleinste versnelling peddelen. Even lekker licht.
Wat was het mooi hier. Links was een klaterende stroom en pal daarachter een steile rotswand. Rechts was mos en bos en bloeiden plantjes tussen rotsblokken. Overal klonk water. Overal kwamen stroompjes water langs de rotswand omlaag . Thom keek weer naar de weg, en voelde de moed in zijn schoenen zinken. Want dit stukje vlakke weg bleek maar een tijdelijk rustpunt. Voorbij het bosje, in de volle zon, ging de weg weer steil omhoog. Hij liet zijn hoofd zakken, voelde de neiging om terug te keren, terug naar weg nummer 73 die lieflijk glooide. Veel beter dan dit beulswerk. Hij voelde de neiging om af te stappen. Eerst maar even iets te eten en te drinken.
Maar hij ging door. Hij ging deze berg klein krijgen, al was zijn tempo nu stapvoets. Zijn lijf ging zwoegend op en neer. Zijn fiets zwabberde, maar hij trok hem weer recht. Doorgaan, dacht hij, doorgaan zonder nog op te kijken. Niet meer naar die weg kijken. Blijven trappen. Al duurde het eindeloos lang, hij zou bovenkomen.
Toen Thom uiteindelijk toch opkeek met ogen die afzagen, zag hij een bordje. Hij kon geen Noors lezen, maar vermoedde dat het bordje aangaf dat hij nog 1 kilometer van de top verwijderd was. Eén kilometer was in zijn huidige tempo nog acht minuten. Zou hij toch nog maar even rusten? Het voelde als vals spelen, als opgeven. Doorgaan, zei het vastberaden stemmetje in hem. Hij keek op om te kijken hoe steil de weg was, of eigenlijk hoopte hij dat de weg met de top in zicht medelijden met hem kreeg en een beetje minder steil wilde worden.
Hij zag een vrouw langs de weg staan, bij een hekje aan het einde van een pad naar boven, naast de restanten van een bouwwerk dat op een kapelletje leek. Ze droeg een spijkerrokje en een wit bloesje. Ze lachte een beetje toen Thom haar aanstaarde. Hij probeerde te versnellen, wat meer Alberto Contador en wat minder Kenny van Hummel te lijken. Haar lach werd breder. Ze toonde hem één van de twee doosjes die ze in haar handen had. Hij zag dat ze gevuld waren met aardbeien, een Noorse specialiteit, die werden hier overal geteeld en verkocht.
“You want some?” vroeg ze, op het moment dat hij haar zo ongeveer passeerde.
Thom keek naar de aardbeien. Hij keek naar haar. Bleke besproete wangen. Heel erg blonde haren. En ogen die erg sympathiek leken, de neiging tot betoveren hadden. Maar hij was al voorbij. En hij voelde dat hij door moest, door naar de top…
Abrupt hield Thom op met trappen. Hij stapte van zijn fiets en keek naar haar om. Ze liep naar hem toe en strekte haar hand uit met het doosje erin. Hij nam een handjevol rijpe, sappige, rode aardbeien. Ze smaakten heerlijk.
Thom raakte in gesprek met de blonde aardbeienfee. Ze vroeg hem wat je aan een reiziger vraagt, waar hij vandaan kwam. Ze lachte toen hij “Holland” zei.
“Johnny Hoekerland,” sprak ze onhandig met een lach. “De jongen die aangereden werd en in het prikkeldraad viel.”
“De Noren deden het fantastisch,” antwoordde Thom.
“Thor Hushovd,” zei hij. “Boasson Hagen”.
Tot zijn schande moest hij bekennen dat hij even niet op de voornaam kwam.
“Edvald,” vulde de vrouw aan, en ze zei: “Jij bent net zo’n dappere fietser als zij.”
Thom antwoordde dat zij veel beter waren, dat hij zich echt niet aan dit soort geweldige wielrenners wilde spiegelen. Hij was maar een amateurtje. Ze vroeg hem of hij helemaal alleen was. Hij knikte.
“Ik ontmoet toch wel mensen,” zei hij. “Zo af en toe. Zo af en toe zelfs een aantrekkelijke vrouw.”
Ze lachte. Bracht hij haar in verlegenheid of voelde ze zich gevleid?
“What’s your name?” vroeg ze vervolgens.
“Thom”.
“Eva,” zei zij.
Ze stak haar hand uit. Thom schudde hem. Smal handje, maar best krachtig. Hij vroeg haar wat haar sport was.
“Curling,” zei zij.
Thom bekende dat hij amper iets wist van die sport, wel eens gezien op televisie, is dat niet die sport waarbij je… Hij maakte vegende bewegingen en Eva schoot in de lach.
“Dat is altijd het enige wat mensen weten,” zei ze in haar Engels met Noors accent.
Ze vertelde het een en ander. Ze was niet één van de vegers. Ze was één van de gooiers. Het was precisiewerk. Je moest alles weten van ijs en van de bal. Je moest zo goed mogelijk kunnen voorspellen welke bocht hij zou gaan maken wanneer je hem met een bepaalde snelheid gooide. Het duizelde Thom al snel.
“Ik verveel je,” zei Eva toen.
Ze lachte. Ze stopte haar hand in haar doosje met aardbeien. Haar ogen zochten en kregen zijn aandacht. Ze legde een aardbei in haar handpalm en vroeg hem of hij die op wilde eten. Vroeg ze het of eiste ze het?
Zodra zijn lippen de aardbei van haar handpalm af gegrist hadden, legde ze een nieuwe neer.
“Mannen alleen zijn gevaarlijk,” zei Eva, terwijl Thom een nieuwe aardbei tussen zijn tanden nam. “We ondervonden dat hier een paar weken geleden.”
Nu had ze het over Anders Behring Breivik. Nadat Thom zijn aardbei opgekauwd had, trok hij een vies gezicht en zei dat zulke mannen onbegrijpelijk waren. Hij snapte niet wat er in dat hoofd omging.
Eva zei dat ze het ook niet snapte. Ze zei iets over mannen alleen, die in stilte, zonder dat je het wist, allerlei destructieve gedachten ontwikkelden.
“We doen er verstandig aan hen tegen te houden,” zei ze.
Ze tastte in de zak van haar spijkerrok. Tot Thoms verbazing kwam er een eind touw uit. Hij werd onrustig toen ze hem om zijn polsen vroeg.
Hij had gemakkelijk kunnen weigeren, bedacht hij nu. Hij was een kop groter dan Eva, een stuk sterker, curling was toch vooral precisie en niet zozeer kracht?
Maar hij had niet geweigerd. Het waren die ogen van haar die hem betoverden, die gedachten aan verzet deden oplossen voor ze vaste vorm kregen.
Niet veel later liep hij achter haar in spijkerrok wiegende billen aan, en hij voelde een ruk aan zijn gebonden polsen elke keer wanneer zijn voeten wegslipten op het grind van het steile pad. Rennersschoenen waren nou niet echt het handigste schoeisel om zo’n steil pad te nemen.
En nu stond hij aan haar hekje vastgebonden. Pas nu bedacht hij dat hij vanavond toch wel graag in zijn hotel zou willen zijn. Maar ze hadden geen tijd afgesproken. Eva had niks gezegd toen ze hem vastmaakte aan dat hek. Op zijn schuchtere vraag hoe lang ze hem ging vasthouden, antwoordde ze met een bits “Geen gepraat.”
Ze tastte opnieuw in de zak van haar rok. Er bleek een roze balletje in te zitten, waaraan een riempje was vastgemaakt.
“Geen onbevoegd geklets,” sprak ze lief, voor ze het balletje in zijn mond duwde en voor ze het riempje om zijn nog steeds bezwete hoofd bond.
Thom schrok zich wild toen het vliegengordijn ruiste. Hij sloeg zijn ogen onmiddellijk neer nadat hij Eva had ontwaard die er doorheen kwam. Het was hem echt wel opgevallen dat ze andere kleren droeg. Het rokje dat ze nu aanhad, was van leer, zwart en erg kort. Ze droeg er kousen onder, en hoge schoenen met stilettohakken. Haar topje was een behaatje, zwart met een tekening in, grillige figuurtjes. De stof was half huid- en tepeldoorschijnend, zag hij toen ze vlakbij hem was en hem een mes toonde.
Ondanks haar mes en de onrust die dat veroorzaakte, kon hij zijn ogen niet van haar afhouden. Hij staarde haar aan terwijl zij dat mes in zijn fietstrui zette, erin sneed. Hij bedacht hoe duur die trui geweest was. Hij bedacht dat hij hem nog nodig had, want hij was immers op fietsvakantie. Of was de fietsvakantie na amper 2 dagen voorbij en was hij nu Eva’s gevangene?
Thom vroeg zich dit alles af, maar de onrust die dit soort gedachten zou moeten veroorzaken, kreeg geen vat op hem. Hij trok met zijn armen, maar kwam niet los. Hij trippelde heen en weer, maar Eva’s mes achtervolgde hem eenvoudig, vond steeds opnieuw zijn kleren. Na zijn fietsshirt volgde zijn fietsbroek.
“Mmmh,” sprak hij klaaglijk, maar toen Eva zijn onderbroek tevoorschijn had gehaald, kon ze heel goed zien dat haar behandeling hem niet alleen maar onrustig en bang maakte.
“Wat is dit?” vroeg ze met een lach.
Ze kwam tegenover hem staan, alleen het hekje tussen haar en hem. Haar hand raakte zijn onderbroek en de propvolle inhoud.
“Dus je wordt er geil van mijn gevangene te zijn,” sprak ze verleidelijk, terwijl haar hand zachtjes in de stof kneep.
Het duurde niet lang voor hij begon te kreunen, mismoedig en geil.
Hij slaakte een kreet toen ze haar vingers liet klauwen, zijn ballen en lul in haar handpalmen vermorzelde. Tenminste, zo voelde het.
“Ik hoop dat je er ook geil van wordt om pijn te voelen,” sprak ze.
Ze keek Thom aan, niet langer met van die sympathieke ogen. Ze stonden koud en glinsterden fel. Ze ontmoetten angst en leken dat een graag geziene gast te vinden. Ze strekte haar hand en Thom trippelde achteruit, maar zijn speelruimte was veel te beperkt, zonder moeite kreeg ze zijn hemd te pakken. Met het mes maakte ze een gaatje. Ze legde zijn tepels bloot. Ze streelde ze met haar vingertoppen, voordat ze haar vingers liet rondcirkelen in het gat, duwend en trekkend zodat het gat steeds groter werd. Uiteindelijk kon ze zijn hemd verscheuren. Ze lachte tevreden nadat ze dit gedaan had. Ze liep om hem heen. Toen ze haar hand op zijn heup legde, voelde ze zijn lijf sidderen.
“Ik wil je niet naakt zien omdat ik naar je verlang,” fluisterde ze in zijn oor, voor haar vingers onder zijn onderbroek schoven en hem omlaag duwden.
“Ik verlang vooral naar jouw kwetsbaarheid,” sprak ze.
Zijn onderbroek viel bovenop zijn fietsschoenen, samen met zijn sokken het enige wat hij nog aanhad. Ze pakte zijn lul vast. Een paar rukjes van haar zachte handen wonden hem zo hevig op dat zijn hoofd in zijn nek viel. Zijn hielen kwamen los van de vloer terwijl hij kreunde en verlangde naar bevrediging.
Maar ze deed hem pijn, rukte hard, bewerkte met haar lange roze gelakte nagels zijn eikel. Hij schreeuwde een vormloze schreeuw van pijn.
Vervolgens voelde hij iets kietelen langs mijn billen. Hij kreeg kippenvel toen hij geraden had wat het was. Een zweep.
“Je gaat al jouw zonden bekennen, lieveling,” sprak Eva verliefd, voor ze zijn billen zachte tikjes begon te geven met haar zweep.
“Stil blijven staan,” klonk het voor de derde keer achter zijn sidderende rug.
Ze klonk uit haar humeur. Teleurgesteld met de manier waarop hij de klappen van haar zweep verwerkte. Hij probeerde voor de leertjes te vluchten, ondanks dat hij wist dat er geen ontsnappen aan was. De aandrang om te willen vluchten was simpelweg sterker dan hemzelf.
“Stilstaan,” klonk het nog een keer.
Pas toen hij roerloos stond, gaf ze hem een nieuwe klap. En nog één. En nog één.
“Stilstaan,” klonk het, zo ontevreden dat het Thom door zijn ziel sneed.
“Ik zal je helpen je als een man te gedragen,” zei ze honend.
Ze hurkte. Met kortaffe bewegingen scheurde ze de strips van zijn fietsschoenen los. Nijdig trok ze ze uit. Thoms sokken, bezwete sokken, volgden. Hij voelde touwen langs zijn blote enkels strelen. Touwen die hem vervolgens gevangen namen.
Terwijl ze zijn enkels vastbond aan het hekje, één aan elke poot zodat zijn benen half gespreid kwamen te staan, zei Eva tegen hem dat een echte man datgene wat hem toekwam, zonder klachten verdroeg. Thom zou er goed aan doen dit snel te leren.
“Anders…”
Hij hield zijn adem in toen haar vingers aan het riempje peuterden. Het idee te kunnen praten, maakte hem bang. Want dan kon hij ook gillen, kermen en smeken, allemaal dingen die een echte man niet zou mogen doen wanneer hij verdroeg wat hem toekwam.
“Lieve Meesteres Eva, ik zal me gedragen,” mompelde hij zodra hij kon spreken. “Ik zal proberen jouw goede en trouwe slaaf te zijn…”
“Dat is je geraden,” hoorde hij haar zeggen.
Hij wist dat de zweep ging komen. Zijn tenen wrikten, maar zijn voeten wilden niet langer van hun plek. Zonder noemenswaardig geluid ontving hij haar klap. Hij kreeg er nog één en nog één en nog één. Ondanks de pijn voelde hij iets van trots. Hij gedroeg zich nu beter. Hij gedroeg zich eindelijk zoals Eva wilde.
“Alsjeblieft, Meesteres Eva,” kreunde Thom.
Hij had het gevoel dat hij echt niet meer kon. 60 Klappen had ze hem al gegeven en daarnet vertelde ze hem dat hij “another 20” kreeg. Zijn lichaam schrok toen het iets voelde. Het was niet haar zweep, het was haar hand.
“Grote jongens zeggen geen alsjeblieft,” zei ze zacht. “Grote jongens weten wat ze verdienen en grote jongens zijn bereid te ondergaan wat ze verdienen…”
“Ik zal proberen dapper te zijn,” mompelde Thom. “Ik zal proberen me te gedragen. Ik ben bereid heus, maar…. Ik zal mijn best doen voortaan, meesteres Eva.”
Haar zacht strelende hand wond Thom niet alleen maar op. Ze emotioneerde hem met haar strelingen.
“Het is zo pijnlijk,” sprak hij hol. “Het is moeilijk… om uw slaaf te zijn, lieve Meesteres Eva.”
“Ik weet hoe veeleisend ik ben,” sprak Eva opgeruimd. “Maar geweeklaag of niet, je verdient nog steeds 20 klappen en die ga je krijgen ook.”
Thom doorstond nog eens 20 klappen, zonder schreeuwen, zonder kermen en zonder smeken. De enige geluiden die hij maakte waren kreungeluiden. Toen hij na die klappen opnieuw Eva’s hand voelde, meende hij aanhankelijkheid te proeven. Maar toen hij omkeek om haar te zien, die mooie sexy kleren die ze droeg, duwde ze vinnig tegen zijn wang zodat hij opnieuw mistroostig voor zich uit keek.
“Je bent een einzelgänger, nietwaar lieve Thom?” klonk het.
Hij knikte. Het had geen zin om te liegen en hij had geen zin om te liegen. Niet tegen haar. De gedachte dat hij van haar zou kunnen zijn, werd weggepoetst door een nieuwe knal van de zweep. Ditmaal gaf hij wel een schreeuw. Zijn lichaam veerde op zodat de touwen rond zijn enkels en polsen hem tegen moesten houden.
“Een lone wolf,” zei Eva. “Wie kan weten welke gedachten jouw brein obsederen? Wie kan weten welke radicale gedachten daarboven gedacht worden.”
Eva priemde haar wijsvinger tegen mijn achterhoofd alsof het een pistool was waarmee ze hem ging afmaken.
“Op zich ben ik best een lieve jongen,” mompelde Thom. “Ik doe nooit iemand kwaad. Als ik maar mag fietsen, heeft niemand last van mij.”
Eva wierp tegen dat zijn hoofd vol moest zitten met agressieve gedachten. Bijvoorbeeld zijn seksuele fantasieën. Beelden van vrouwen die overmeesterden. Thom moest toegeven dat dit soort beelden in zijn hoofd rondspookten. Hij kreeg weer een klap. Hij slaakte weer een kreet. Zijn billen gloeiden nu zo hevig dat ze naar zijn gevoel paars van de striemen moesten zijn. Maar Eva zei dat alleen de huid rood was. Heel erg rood.
“Goed zo,” zei ze, terwijl ze in zijn billen greep. “Heel goed gedaan.”
Heupwiegend liep ze om het hekje heen. Niet veel later stond ze vlak voor me. Hij bekeek haar zwijgend, maar zijn blikken verrieden dat hij met huid en haar naar haar verlangde.
“Nu heb je geen agressieve gedachten,” sprak Eva zachtjes en tevreden, terwijl ze nog wat dichterbij kwam. “Alleen maar verlangens.”
Ze was zo dichtbij dat zijn vingers in contact waren met haar rokje. Toen hij vijf seconden later de stof probeerde te raken, huid daaronder, giechelde ze en ze deed een stapje achteruit.
“Je bent een baby,” zei ze. “Gedreven door alleen maar primitieve verlangens.”
Terwijl ze hurkte om zijn enkels los te maken, zei ze dat zijn hart bezwaard was. Misschien was het al vergiftigd en ziek.
“Someone needs to cure your heart,” dat was wat ze zei tegen Thom.
Ze maakte zijn polsen los. Er kwam een moment dat hij tegenover haar stond en dat hij bewegingsvrijheid had. Hij zag zijn fiets geparkeerd staan tegen de witgeschilderde gevel van haar huisje. Een paar stappen maar en hij zou zijn vrijheid terug hebben.
Haar koele vingertoppen eisten zijn aandacht wederom op.
“Wil je terug op de fiets stappen, lieve Thom?” vroeg ze, voor ze haar hand strekte om zijn gezicht te strelen.
Ze keek naar hem met vreemd twinkelende ogen.
“Je mag blijven,” zei ze. “Je mag hier blijven om van mij te zijn.”
Haar hoofd kwam zo vlakbij dat haar halflange steile hoogblonde haren zijn blote schouders kietelden. De jubelende zon zette ze in een gloed. De gedachte aan zijn fiets loste op in zijn hoofd.
“Ik wil van jou zijn, meesteres Eva” sprak Thom vervolgens zachtjes maar beslist.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?