| Gepost op vrijdag 03 juni 2011 - 04:15 pm: | 
|
|
hoe kan je iets veranderen dat je niet bewust doet?
“Ik doe het niet meer!” had hij verzucht.
En ze had dat natuurlijk verdiend. Ze was ondankbaar, hardleers.
Hij had zo veel tijd in haar gestoken en nog leek ze er niets van te willen leren.
Zoals gewoonlijk had hij weer gelijk. Ze was het niet waard.
In het gewone leven deed ze haar best het andere mensen naar hun zin te maken, misschien wel te veel zelfs. Als ze zag dat iemand het moeilijk had, stond ze gelijk voor diegene klaar. Als iemand iets aan haar vroeg, zei ze al ja voor ze wist waar het over ging. En als er iets fout liep, was ze de eerste om te zeggen dat zij waarschijnlijk iets anders had moeten doen. En natuurlijk draaide ze zich dan in alle mogelijke bochten om het te veranderen.
Waarom draaide ze nu dan weg?
“Ik doe het niet meer!” had hij verzucht toen ze gillend van zijn schoot was gekronkeld.
Eerst was het niet tot haar doorgedrongen vanwege de pijn die door haar lijf trok. Toen hij echter geen aanstalten maakte om haar weer over de knie te nemen, keek ze verward naar hem op. Door haar tranen zag ze hoe hij teleurgesteld op haar neer keek.
“Ik doe het niet meer!” stelde hij nog eens nadrukkelijk.
Het besef dat ze iets niet goed had gedaan drong langzaam tot haar door. Allerlei gedachtes schoten door haar hoofd maar werden weer opzij geschoven als niet relevant.
Te lang gezeurd om seks? Daar was dit pak slaag juist voor.
Te hard gegild zodat de buren het konden horen? Dat leek hij juist lekker te vinden.
Niet genoeg gegild? Je kon veel zeggen maar niet dat ze niet enorm lawaai had gemaakt.
Had ze hem dan per ongeluk geraakt toen ze wild om zich heen sloeg van de pijn?
Niet zeker van wat er nu van haar werd verwacht, ging ze op haar knieën voor hem zitten.
De pijn in haar billen was vergeten.
In haar hoofd smeekte ze hem te vertellen wat er gaande was.
De blik in zijn ogen vertelde haar het niet hardop te doen.
Na wat zeker een kwartier moest zijn geweest vertelde hij met kalme, afstandelijke stem dat hij veel aandacht had gestoken in haar. Hij had zijn kostbare tijd besteed aan de opvoeding van een subje dat de weg kwijt was. Grenzen had hij gesteld en als ze er over was gegaan had hij passende maatregelen genomen. En wat kreeg hij er voor terug? Ongehoorzaamheid en desinteresse!
Hij snapte dat ze af en toe de regels vergat. En hij accepteerde dat het zijn rol was haar daarvoor te straffen, die rol had hij bewust op zich genomen. Wat hem echter mateloos irriteerde was dat als ze dan straf kreeg, ze probeerde hieraan te ontkomen. Het verbale gedraai en gekronkel vooraf was onontkomelijk, daarvoor kende hij haar goed genoeg.
Maar het draaien op zijn schoot… dat was onvergefelijk!
Tenslotte had ze het recht om door hem gestraft te worden. Dit deed hij op effectieve wijze om het voor hen beiden zo prettig mogelijk te houden. Hij koos daarvoor voor een persoonlijke aanpak waarbij ze het recht had over zijn schoot te mogen liggen tijdens de straf. Hij legde van te voren ook duidelijk uit waarom ze straf kreeg en om er zeker van te zijn dat het zou beklijven moest ze dit vervolgens nog eens in haar eigen woorden vertellen.
Toch bleek elke keer weer dat na een tig aantal slagen, ze begon te protesteren. Ze draaide haar billen weg, begon te gillen dat hij moest stoppen, probeerde met haar handen haar billen te beschermen en tot overmaat van ramp kronkelde ze dan zo op zijn schoot dat ze er uiteindelijk vanaf gleed op de grond.
Hij was het zat. Met haar broek en slip nog op de knieën moest ze in de hoek gaan nadenken over de gevolgen van dit onbehoorlijke gedrag.
Dus stond ze in de hoek van de kamer.
Eerst was er alleen maar verdriet, verdriet omdat hij zo teleurgesteld was in haar. Terecht! Het ging namelijk altijd precies zoals hij het had gezegd. Maar ze wist ook niet hoe ze het moest veranderen.
Ze nam zich altijd voor het pak slaag waardig te ontvangen. Ze herhaalde altijd, ook al had ze daar een enorme hekel aan, in haar eigen woorden waarom ze straf kreeg en ging dan uit zichzelf over zijn schoot liggen. Voor elk zichzelf respecterende vrouw toch zeer vernederend. Tuurlijk probeerde ze hem nog over te halen niet te hard te straffen maar dat was niet meer dan menselijk toch?
Als hij dan begon met het slaan, was ze altijd weer verrast over hoe pijn het deed. Het leek net alsof haar lijf de pijn niet kon onthouden. Na een slag of 20 wenste ze altijd dat ze niet zo eigenwijs was geweest. En wat er daarna gebeurde werd altijd wat wazig. Ze wist dat ze dan ging smeken, steeds harder gillen. Ze wist dat ze dan hem wilde laten stoppen maar hij luisterde nooit. En dan begon haar lichaam ineens voor zichzelf.
Haar mond zei dingen die ze niet meende.
Haar benen begonnen ongecontroleerd te bewegen.
Haar handen deden alles om haar billen te beschermen.
Haar lijf ging in de vluchtmodus.
En voor ze het wist rolde ze van zijn schoot…
“Ik doe het niet meer” had hij verzucht.
Maar hoe kon hij nu van haar verwachten dat ze dit kon veranderen? Hoe kon ze iets veranderen dat ze niet bewust deed? Ze wist dat hij verwachtte dat ze met een oplossing zou komen. Zo direct moest ze met haar broek en slip op de knieën weer naar hem toe komen. Dan moest ze voor hem gaan staan en zou hij haar streng en vragend aankijken.
Wat moest ze dan zeggen? Ze kon moeilijk beloven dat ze het nooit meer zou doen. Dat kon ze tenslotte niet waar maken.
Ze kon natuurlijk voorstellen dat ze de straf op een andere manier zou krijgen. Niet minder pijnlijk want dat deed hij tenslotte voor haar eigen bestwil. Nee, door niet over zijn schoot te mogen liggen. Tenslotte was ze dat ook niet waard. Ze kon voorstellen dat ze in plaats daarvan gebogen zou staan met de handen op de zitting van de eetkamerstoel. Haar billen naar hem toe gericht. Dan zou het alleen wel lastig zijn om niet door haar knieën te zakken als hij echt hard ging slaan.
Of over de leuning van de bank? Dan moest ze wel iets omlaag maar het was ook niet de bedoeling om het haar makkelijk te maken. En het voordeel was dat ze dan ook niet kon vallen als het haar te veel werd. Alleen zou ze waarschijnlijk de bank dan nat huilen.
Of op handen en knieën op het tapijt waarbij ze haar hoofd tegen de grond hield zodat haar billen omhoog zouden steken? Dan had hij ook genoeg ruimte om te slaan en in elkaar zakken van de pijn kon ze niet. Nadeel was dan wel weer dat hij moest bukken om haar te straffen. En hij had vast geen zin in rugpijn omdat zij weer eens stout was geweest.
Met haar bovenlichaam op de eetkamertafel liggend?
Terwijl ze bedacht dat dit goede steun voor haar zou zijn en dat het voor hem een goede hoogte was, voelde ze dat ze ongemerkt wat opgewonden was geraakt van het nadenken over posities. Ze herkende de bekende aangename kriebel in haar onderbuik.
Op dat moment moest ze uit de hoek komen.
Nog niet zeker van het beste antwoord besloot ze dat eerlijkheid de enige optie was.
Met blote billen, betraand gezicht en vol goede moed ging ze voor hem staan.
Vragend keek hij haar aan.
“Ik doe het niet meer” had hij verzucht.
Toch deed hij het weer!
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 461
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 04 juni 2011 - 09:53 am: |
|
Geheimen |
Hé, dat is grappig. Ik had het pas nog met iemand over de streken die een - vrouwelijke - sub kan hebben om haar zin te krijgen. Jaaaaa, jongens en meisjes Dominanten, er zijn subjes die een mening hebben en ZELFS menen dat met die mening wel eens rekening gehouden zou mogen worden. Hou ze in de gaten hoor, het zijn soms net mensen.
Het subje in dit verhaal krijgt het lid op de neus. Beetje rare uitdrukking in dit verband, maar u begrijpt vast wat ik bedoel. En ja, wat dan? Kijk, zeggen dat je geen of minder straf wilt is één, maar vervolgens je zin krijgen blijkt hier toch minder de bedoeling dan gedacht. Is niet de ware sadist iemand die weigert zijn sub te straffen?
Vele inzichten zijn te halen uit dit mooie stukje proza. Het is prachtig introspectief, al heeft de Schrijfster hier natuurlijk niet haar ervaring en mening weergegeven maar die van een goede vriendin. Natuurlijk, want dat doen we allemaal.
Dat neemt niet weg dat ze het verdraaid mooi heeft verwoord. En kort, zoals gebruikelijk. Dat is niet iedereen gegeven. Ik heb voor deze reactie zowat al meer woorden nodig dan zij voor haar exposé.
Van mij mag ze hier nog even mee doorgaan. Toe maar, vertel de geheimen van de vrouwelijke geest maar aan ons gulzige mannen.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
|
om mee te beginnen
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?