| Gepost op woensdag 26 april 2006 - 11:15 pm: | 
|
|
Ik heb mijn meester gevraagd!
26 mei
Vandaag is het dan eindelijk gebeurd! We hadden afgesproken in café De stapper. Ik was natuurlijk veel te vroeg en zat al een kwartier lang zenuwachtig naar de deur te staren. Bij iedere man die binnenkwam stokte mijn adem even maar ze liepen of naar de bar of ze begroetten al iemand anders.Toen hij al 10 minuten te laat was, nam ik een besluit: als hij over tien minuten er nog niet zou zijn, ging ik naar huis. Dan had hij waarschijnlijk toch besloten me niet te willen zien. Of erger, het was gewoon een zieke grap geweest! Maar na die tien minuten stond ik niet op. Ik bleef mezelf voorhouden dat hij best nog zou komen. Maar toen hij al een half uur over tijd was, stond ik toch op om mijn rekening aan de bar te gaan betalen.
En toen kwam hij binnen!
Ik wist gelijk dat hij het was. Zijn grijzende haren, die doordringende ogen, de halve glimlach om zijn mond toen hij me zag staan, het was precies de man waar ik al een maand mee op msn camde.
Hij kwam op me af, legde zijn handen op mijn schouders en zoende me op beide wangen. Ik geloof dat ik niet eens iets gezegd heb, zo perplex stond ik dat hij ineens bij me was. Met zachte drang nam hij me mee naar het dichtstbijzijnde tafeltje. Hij duwde me op een stoel en schoof zijn stoel naast me. Vervolgens bleef hij me een eeuwigheid alleen maar aankijken. En ik kon alleen maar terug staren.
Eindelijk verbrak hij de stilte.
“Vind je het eng?”
Met een stem die ik niet helemaal als de mijne herkende, bevestigde ik het.
Hij moest een beetje lachen en begon vervolgens te praten. Hij vertelde over zichzelf: waar hij vandaan kwam, wat zijn werk was, zijn hobby’s, zijn favoriete eten, van welke muziek hij hield, wat hem boos maakte en wat hem blij maakte. Hij bleef net zo lang doorpraten tot ik eindelijk ongemerkt ontspande. Toen informeerde hij naar mijn interesses, werk, dromen, vorige relaties…
Het was zo raar, lief dagboek, want normaal vertel ik niet zo veel over mezelf tegen mensen die ik voor het eerst ontmoet. Maar op de een of andere manier voelde ik me gelijk op mijn gemak bij hem. Dus vertelde ik over de stress op mijn werk, mijn inspanningen voor het milieu en mijn dromen over gedomineerd worden.
Hoewel ik me tot dat moment behoorlijk op mijn gemak had gevoeld, merkte ik nu dat de spanning terug in mijn lijf kwam. Op msn had hij duidelijk de regels gesteld voor dit eerste gesprek. Ik mocht bepalen of we hierna verder zouden gaan of niet. Om dat te laten weten moest ik één ding doen. Daarmee zou ik mijn vrijwillige overgave aan hem tonen. En als ik dat had gedaan was er geen weg meer terug. Dan zou hij mijn meester zijn. Het enige dat ik daar in het café moest doen was zijn rechterhand pakken, aan zijn wijsvinger zuigen en dan de hand op mijn linkerborst leggen.
Ik weet nog dat ik er zo hard om had moeten lachen toen hij dat tijdens het chatten had getypt. Alleen het idee al dat ik in een druk café de vinger van een man zou zuigen werkte op mijn lachspieren. Wat zouden andere mensen daar wel niet van denken! Nee, het idee was te belachelijk. En eigenlijk had ik ook nooit gedacht dat ik het ook maar zou overwegen. Elk moment dat ik dacht aan de ontmoeting had ik mezelf voorgehouden dat ik hem alleen zou ontmoeten om mezelf te bewijzen dat ik het durfde. Maar nu ik hier zat, kon ik alleen nog maar aan die ene opdracht denken.
Ik wilde heel graag met hem verder. Goed, ik was bang, heel bang. Maar ik was ook gespannen, opgewonden. Ik wilde weten hoe het was. Ik wilde voelen. Ik wilde op mijn plaats gezet worden. Ik wilde geven.
Dus hoe verder het gesprek ging des te meer zag ik mezelf in gedachte zijn hand pakken. Terwijl hij een anekdote vertelde over zijn studententijd gingen mijn ogen telkens ongewild naar zijn handen. Mooie grote handen. Lange vingers, nette nagels. Echte mannenhanden. Hoe zouden die voelen op mijn lichaam? En hoe hard zouden ze straffen?
Het probleem was alleen dat hij aan de tafel aan mijn rechter kant zat. Dat hield dus in dat als ik zijn rechterhand zou willen pakken, ik over hem heen moest leunen. Hij had hem namelijk nonchalant over de leuning van de stoel hangen.
Ik zag een tafeltje verderop een jongen een paar keer naar me kijken. Zou ik hem moeten kennen? Ik was even bang dat hij van mijn opleiding was geweest. Stel je nou toch voor dat er hier een bekende zat en die zag hoe ik de vinger van een man in mijn mond stopte… Alleen van de gedachte kreeg ik het al warm.
Daarbij was het ook wel heel riskant om het afgesproken signaal te geven. Als ik dat deed, was er geen weg meer terug. Hij was daar heel resoluut in. Niet dat ik bang was dat hij dingen zou doen die ik echt niet wilde hoor. Zoals ik je al heb verteld heeft hij me tenslotte een hele lijst laten invullen met wat ik allemaal wel wil en wat ik niet wil. En ik vertrouwde er ook wel op dat hij zich daar aan zou houden. Dat zag ik in zijn ogen. Maar toch was het gevaarlijk om je zo maar aan iemand te geven. Gekkenwerk, zou mijn moeder zeggen.
Maar hoe ik mezelf er ook van probeerde te overtuigen het niet te doen, mijn hersens waren al volop bezig een plan te bedenken om zo onopvallend mogelijk zijn hand te pakken. Het was dwaas maar ik ging het doen!
Kennelijk had hij gemerkt dat er iets veranderd was. Hij was stil geworden en voor ik mijn ogen neer sloeg, zag ik nog net hoe hij me doordringend zat te observeren. Ik durfde hem niet meer aan te kijken. Ik staarde eerst naar mijn handen die stil in mijn schoot lagen. Toen zag ik de vingers van mijn rechterhand zich strekken en weer ontspannen. Dit leek het teken waarop mijn lichaam had gewacht.
Mijn lichaam leunde opzij en voorover. Over zijn benen heen strekte ik mijn arm uit naar zijn hand. Enigszins trillend pakte ik zijn rechterhand. Hij was warm en ik voelde de haartjes op de rug van zijn hand kriebelen. Ik wilde de hand naar me toe trekken maar het leek of die ineens tien ton woog. Ik kreeg er geen beweging in. Aarzelend keek ik of ik wel echt zijn hand te pakken had en niet toch de leuning. Zijn hand leek nog nonchalant over de leuning te liggen, eromheen mijn witte vingers. Ik werd me bewust van mijn positie. Ik lag half over zijn schoot heen met mijn wang bijna tegen zijn overhemd aan. Ik rook zijn geurtje en voelde hem ademen.
Op het moment dat ik me terug wilde trekken, kwam ineens de hand los. Met een zucht van verlichting trok ik hem op mijn schoot. Maar al snel realiseerde ik me dat nu pas het moeilijkste kwam. Nu moest ik die vinger in mijn mond stoppen.
Ik zag de jongen aan het tafeltje verderop weer naar me kijken. Die had natuurlijk gezien wat een strijd ik had geleverd om de hand te krijgen. Als ik nu die vinger in mijn mond zou stoppen, wist hij wel hoe laat het was. Maar ik kon toch ook niet de hele avond met die hand in mijn schoot blijven zitten? Dit was echt belachelijk, waar was ik in verzeild geraakt?
“Je moet nu echt een knoop doorhakken!” zei hij zachtjes.
Ik wist dat hij gelijk had. En zonder twijfelen nam ik zijn hand voor mijn mond. Met mijn tong duwde ik zijn wijsvinger wat omhoog en zoog hem langzaam in mijn mond. Terwijl ik hem recht in zijn ogen keek, liet ik de vinger weer zachtjes wat uit mijn mond gaan en zoog hem nog een keer naar binnen. Hij keek me diep in de ogen, leek te zoeken naar iets. Kennelijk zag hij wat hij wilde weten want er verscheen kleine lachrimpeltjes rond zijn ogen.
Ik haalde de vinger uit mijn mond en streek met mijn duim over zijn palm. Toen streek ik met zijn hand langs mijn hals omlaag en legde zijn hand op mijn borst. Onder mijn blouse reageerde mijn tepel gelijk. Hij liet zijn hand liggen en ik streelde over zijn arm.
Hij begon met zachte stem uit te leggen dat ik nu van hem was. Hij zou voor mij zorgen en ik moest er op vertrouwen dat hij wist wat goed voor mij was.
Zijn hand kneep zachtjes in mijn borst.
Hij vertelde dat we nu eerst een paar keer bij elkaar zouden komen om eens kritisch naar mijn sublijst te kijken. Hij had de lijst doorgenomen en vroeg zich af of ik wel helemaal op de hoogte was van de betekenis van alle termen.
Zijn vingers knepen nu steeds harder door mijn blouse in mijn tepel.
Hij vroeg zich ook af of ik niet wat kleinzerig de lijst had ingevuld. Een aantal ‘bedenkingen’ die ik had opgegeven leken te wijzen op het feit dat ik zelf niet wist wat goed voor me was. Zo had ik opgeschreven dat mijn borsten pijnigen niet zo favoriet was bij mij.
“Maar je wilt toch niet beweren dat je nu niet enorm nat bent geworden van dit knijpen?”
Beschaamd gaf ik toe dat ik het wel opwindend vond.
Hij vertelde wanneer we elkaar weer zouden ontmoeten. En om me voor te bereiden op die ontmoeting wilde hij alvast vertellen welke bedenkingen zeker aan bod zouden komen in de gesprekken:
Slaan op geslachtsdelen, het gebruik van instrumenten om mee te slaan en gebruikt worden als meubelstuk. En om me niet gelijk af te schrikken met enge materialen zouden we de eerstvolgende ontmoeting ons beperken tot het zoeken naar de grenzen wat betreft het slaan op geslachtsdelen.
Plotseling stond hij op, liep naar de bar en betaalde onze rekening. De ontmoeting was kennelijk voorbij.
Lief dagboek, het was me het dagje wel. Ik ben enorm trots op mezelf dat ik mijn meester heb gevraagd, ik kan niet wachten tot ik hem weer zie. Maar ik vrees wel voor zijn ervaring.
Hij weet zo goed wat wel en niet kan.
En die waarschuwing voor volgende keer.. slaan op geslachtsdelen…
Hij zal me toch niet tegen mijn zin in pijn gaan doen hè?
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?