| Gepost op vrijdag 21 april 2006 - 06:17 pm: | 
|
|
langzaam tikt de klok terug naar het verleden....
Ze kijkt naar op de oude staande klok in de hoek. De koperen pendel zwaait regelmatig heen en weer. Naast de klok ziet ze door het raam hoe in de verte de constante rij auto’s en trucks gestaag voorbijschuift over de kaarsrechte snelweg. Tot aan de horizon reiken de groene velden van Ontario. Het is zomer en de lucht is diepblauw. Ze kijkt mijmerend naar die oude eikenhouten klok. Hij is ooit van haar overgrootmoeder geweest. Haar ouders hebben hem haar later als bruiloftgeschenk meegegeven. Hij is toen met de boot naar Canada meeverhuisd.
Oud is hij, die klok. Tik, tak, tik, tak... Hij brengt haar terug in de tijd. Holland, zo klein, zo knus, nog niet eens een fractie van de provincie Ontario. Alles nog in opbouw. Die eerste september na de bevrijding met al die levendigheid van al die goed uitziende Amerikaanse soldaten. De swingende muziek en het oplevende stuwende gevoel van een nieuwe moderne tijd die ze meebrachten. Op een militair feestje heeft ze hem voor het eerst ontmoet. Goed gekleed in zijn uniform, zo knap en dynamisch, brede schouders, wel een kop groter dan zij, helder en diepblauw als de zee, zijn ogen. Liefde op het eerste gezicht, hij was haar held. Ook hij was meteen voor haar gevallen, hij 27 jaar en zij nog 21, een heerlijke sprankelende jonge bengel van een meid.
“I’m from Ontario, Canada,” had hij haar uitgelegd in dat grappige kauwende Amerikaanse accent, toen hij haar voor het eerst ten dans vroeg.
Na een maand waren ze al verloofd. Ze herinnert zich nog levendig hoe ze een keer met hem op de tank mocht meerijden, over de nog zwaar beschadigde bestrating. Een frisse jonge blonde Hollandse meid was ze. Trots was hij altijd als ze naast hem paradeerde en de andere soldaten jaloers floten.
Ze zagen elkaar eenmaal in de week, op zaterdag, als hij vrij was. Hij kwam dan vanuit Amsterdam naar haar toe. Ze ontmoetten elkaar altijd in de polder, waar een militaire transportwagen hem dropte. Zij fietste daar heen vanuit Sparendam, waar ze nog bij haar ouders woonde.
De klok tikt verder, terwijl haar gedachten afdwalen naar die eerste keer! Oei, ze zal het nooit vergeten. Rommelig als ze was van karakter, was ze een keer de tijd vergeten. Toen het klokje op de schoorsteenmantel haar op de harde feiten wees, was ze al een uur te laat en ze moest nog een half uur fietsen! Woedend en dodelijk bezorgd had hij haar verwelkomd, nadat hij lang en wanhopig op haar had gewacht.
“Als je van iemand houdt, dan vergeet je zoiets toch niet!” zei hij verontwaardigd.
Het speet haar zo erg, ze was boos op zichzelf! Zwijgend liep hij naast haar naar de oude verlaten boerderij. Dit was hun rustige plekje, waar ze samen altijd zaten en urenlang ongestoord konden praten en kussen. De muren vol kogelgaten, het dak zwaar beschadigd en de ruiten kapot.
Zwijgend liep ze naast hem de oude schuur in, waar hij op een baal stro ging zitten en haar ernstig aankeek. Angstig keek ze terug. Zou hij het uitmaken? Ze wilde hem omhelzen, maar hij pakte haar handen stevig beet en keek haar recht in de ogen aan.
“Hoe moet het nu verder? Heeft het nog wel zin verder te gaan?” vroeg hij haar ernstig.
Ze begon nu te snikken en huilen. Ze kon hem toch niet missen, ze hield toch zo veel van hem! Zijn heldere blauwe ogen werden weer wat zachter en keken haar verliefd aan, hoewel zijn stem nog steeds streng maar toch ook vergevend klonk..
“I think you’re in for a sound spanking, young lady!” zei hij.
Het woord “spanking” kende ze niet, maar uit de toon bleek wel er een straf aankwam. Ze knikte bevestigend. Het maakte niet uit wat hij zou doen, als het daarna maar weer goed tussen hen was, ze had er echt spijt van.
Ze zal nooit vergeten hoe hij haar over de knie trok en tegelijkertijd haar dunne gebloemde zomerjurkje omhoog trok. Ze herinnert zich de robuuste schoenen die hij droeg en het gevoel van die ruige soldatenbroek onder haar dijen. Hoe stevig en liefdevol sloegen zijn sterke handen op haar billen. Luid trappelde en huilde ze van de pijn, maar ook opgelucht, dat alles weer goed zou komen!
Ze zucht weer opnieuw, terwijl de klok rustig verder tikt. Dat heerlijk veilige gevoel onder zijn handen. Dan plotseling zijn vingers onder het elastiek van haar slipje. Haar broekje ging naar beneden, haar stoute kontje helemaal bloot! Een echt pak billekoek op haar blote bibs, de eerste keer in haar leven! Ze voelde zich zo naakt, zo vrouwelijk kwetsbaar en stout. Heerlijk huilde ze, terwijl de strenge klappen keer op keer sloegen. Sterretjes vlogen om haar billen heen totdat ze het gevoel had van top tot teen in de gloei te staan. Hoe luid kletsten die klappen, de ene na de andere steeds maar weer opnieuw. En dan die lange tedere kuspartij erna, die alles weer goed maakte... Dat hemelse gevoel van verzoening...
Een dekselse stoute meid was ze! De volgende week was ze een half uur te laat, maar dit keer was het met opzet! Ze had het zelfde zomerjurkje aan gedaan als vorige keer. Deze keer geen slipje eronder, ‘toevallig’ vergeten aan te doen. Toen hij haar jurkje omhoog schoof begreep hij perfect dat dit alles boze opzet was, donderse meid!.
Oej, wat was hij boos en streng deze keer. Ongenadig hard kletste zijn sterke handen op haar blanke blote billen, terwijl ze huilde van berouw en pijn. Dan trok hij haar overeind en stond op. Met een vlotte beweging maakte hij de brede leren soldatenriem van zijn broek los, terwijl ze ademloos door haar tranen toekeek. Al staande zette hij zijn linker voet op een stevige hooibaal. Dan trok hij haar over zijn dijbeen heen. Als een ondeugend stukje wasgoed over de lijn, bengelde ze nu over hem heen, haar blote bibs schaamteloos omhoogtorend, terwijl ze op een van zijn stevige soldatenschoenen neer keek.
Sterretjes voor ogen zag ze bij ieder klap, toen de riem in een heel langzaam ritme in volle breedte op haar blote bibs sloeg. Langzaam doch vastberaden kwam de ene klap na de andere, iedere vijf seconden één. Ze gilde het uit bij iedere klap, maar de riem was regelmatig en geduldig. Eindeloos lang duurde de straf. Terwijl de klappen kwamen en kwamen. Gloeiend en beurs was haar blote kontje, toen ze snikkend van zijn knie mocht afglijden en hij haar in zijn sterke armen nam, als een slap snikkend hoopje.
Zo vreeën ze voor de allereerste keer tussen de balen stro. De blauwe lucht was door het kapotte dak te zien. Het gefluit van de vogels in die mooie nazomer. Zo zacht en zoet was de liefde, de nagloeiende pijn en de geborgenheid in zijn armen.
Tik tak, gaat de klok verder. Toen, die lange reis met de boot naar Canada. Alles zo vreemd en zo ver van huis, alles zo anders. De eindeloze rechte wegen, die oneindige uitgestrektheid. Die typische houten schuren met van die interessant gevormde daken, zo anders dan thuis. Kinderen hebben ze nooit kunnen krijgen, maar samen zijn ze er doorheen gekomen.
Ze is altijd zijn kleine stoute meisje gebleven en hij haar held. Zijn strengheid en liefde zijn altijd onverbrekelijk met elkaar verbonden gebleven en ze heeft altijd beide nodig gehad. Ze zou zich geen leven met iemand anders kunnen voorstellen.
Wat is er veel veranderd intussen. Waar vroeger het kleine winkelstraatje heeft gelopen, met de bloemenwinkel op de hoek, waar ze destijds nog gewerkt heeft bij Mr. Carter, is nu de overdekte mall met zijn enorme supermarkt, zijn luxueuze mode- en geschenkenwinkels en zijn gigantische parking eromheen. Fel gekleurd schitteren de reclameborden en de moderne auto’s in de zon als je door het centrum rijdt met zijn moderne gebouwen. Het enige wat nog hetzelfde is, is de trotse felrode Canadese vlag, met zijn maple leave. Ze kijkt nog eens door het raam naar buiten. Ook Holland had zo’n verre horizon, maar toch heel anders, met zijn gezellige kerktorentjes en knusse dorpjes.
Grijs zijn haar haren nu, haar gezicht vol rimpels, haar rug enigszins gebogen. Billekoek heeft ze al jaren niet meer gehad. Het zijn de beperkingen van de leeftijd. Maar, toch als ze zo nu en dan, weer eens een chaotisch stoute meid is, spreekt hij haar nog wel eens streng toe, en laat haar voor straf een paar minuutjes in de hoek bij de klok staan om over haar zonden na te denken. Ze zou dit voor geen goud willen missen. Ze is nog steeds zijn kleine stoute meisje. Ze houdt zielsveel van hem. De hevige onstuimige liefde van vroeger heeft met de jaren plaats gemaakt voor een innige kameraadschap en gebondenheid. Tik, tak, gaat de klok in de hoek.
Plotseling voelt ze zijn warme adem in haar nek en zijn brede handen op haar schouders. Ze draait zich om. Mat flets, bijna grijs zijn zijn ogen. Diep gegroefd en gevlekt van ouderdom, zijn gezicht en wit zijn dunne haren. De dokters hebben bezorgd gesproken. Niemand weet hoelang het nog zal duren. Maar op dit moment mag ze zich nog even veilig voelen, met haar hoofd stevig tegen zijn schouders. Hij hoort bij haar, zij bij hem. Haar held.
|
|
|
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?