| Gepost op vrijdag 07 april 2006 - 10:50 pm: | 
|
|
werk of privé?
Het had zijn voordelen:
Hij was altijd in de buurt.
Ze was geen tijd kwijt met onnodig reizen.
Ze waren niet gebonden aan kantooruren of rare kantoorregeltjes.
Ze kon zelfs als ze dat wilde in haar nachtjapon naar haar werk gaan.
Maar het had natuurlijk ook nadelen om aan huis te werken. Zo was de neiging erg groot om wat langer door te werken waardoor ze nog wel eens hele lange dagen maakten. En als ze boos op hem was omdat hij die ochtend weer eens de dop van de shampoofles vergeten was erop te doen, kon ze soms moeilijk de knop omzetten en gewoon zijn ingekomen berichten aan hem voorlezen.
Maar het moeilijkst was het om niet te persoonlijk te worden. Ze hadden duidelijk afgesproken dat ze ‘op het werk’ een baas – secretaresse verhouding zouden behouden. Niet te amicaal gaan doen want als er klanten kwamen, mochten die niet merken dat ze in het gewone leven man en vrouw waren. Dus ging zij altijd wat eerder naar het kantoor, zette koffie, nam de post door en als hij dan binnenkwam begroette ze hem steevast met “Goedemorgen meneer”.
Dan ging hij achter zijn bureau zitten, bekeek de agenda van die dag, kreeg zijn kop koffie (geen melk, 1 schepje suiker) die hij gelijk achterover goot en begon dan aan een of andere belangrijke notitie die gegarandeerd weer veel ophef zou veroorzaken. Want goed was hij in zijn werk!
En zo begon ook deze werkdag, kwart over acht was ze binnen. Na de koffie, de post en de goedemorgen zette ze haar computer aan. Ze bekeek de afspraken en taken voor vandaag en zag dat het een zware dag zou worden. Als ze pech hadden kon het wel weer eens een latertje worden. Gelukkig was de eerste afspraak pas om half elf dus kon ze nog even gauw van tevoren die drie brieven typen en hij moest er ook nog 1 dicteren voor de wethouder. Verder moest ze nog dat nieuwe briefpapier gaan halen bij de drukker en had ze beloofd vandaag achter de naam van die onderzoeker te komen. Daarvoor kon ze het beste bellen met Annemarie, die kende alles en iedereen!
Het was tien over half negen. Ze besloot eerst maar even die brieven te maken. Dat was immers zo gedaan. Want hij mocht dan uitblinken in zijn werk, zij was minstens even goed in dat van haar! In gedachte gaf ze zichzelf een schouderklopje. Neuriënd zocht ze de dictaten bij elkaar en begon aan de eerste brief. Toen hij voorbij kwam lopen en met zijn neus in de archiefkast dook, keek ze even op. Hij leek dat te voelen en nam even de tijd om haar aan te kijken. Terwijl hij zijn gezicht weer afwendde vroeg ze zich af of hij nou echt even naar haar had geknipoogd.
Tijdens haar tweede brief ging hij alweer op zoek in de archiefkast. Een beetje vreemd vond ze dit wel aangezien hij meestal gewoon aan haar vroeg of zij dingen wilde opzoeken. Toen hij langs haar bureau terug naar zijn plek liep, kon ze zweren dat zijn hand even over haar haren streelde.
Onder het schrijven van de derde brief kon ze het niet laten om telkens even richting zijn deur te kijken. Hij was vandaag in zo’n rare bui! Het was haar bij het binnenkomen al opgevallen maar toen had ze nog gedacht dat hij gewoon zin had om aan het werk te gaan. Nu wist ze echter zeker dat er iets aan de hand was… dat zingen, dat lachje, die knipoog, die aai… Wat moest ze hier nou mee? Erg professioneel was het niet!
O jee, het was alweer bijna half tien, nog maar een uurtje de tijd om naar de drukker te gaan en Annemarie te bellen. Bliksemsnel printte ze de brieven uit en legde ze op zijn bureau. Ze pakte zijn lege koffiemok en legde een stapeltje papieren recht dat ze per ongeluk had aangestoten. Terwijl ze zich alweer omdraaide om weg te lopen, hoorde ze hem streng kuchen. Achteraf kon ze niet zeggen waarom maar op het moment dat ze zich terugdraaide wist ze dat ze fout zat.
Daar zat hij, met de derde brief in zijn handen, zijn wenkbrauwen gefronst, zijn lippen afkeurend getuit, zijn ogen gericht op het vel papier. Langzaam schudde hij zijn hoofd. Met ingehouden adem bleef ze naar hem kijken. Ze durfde niks te vragen en bleef onbeweeglijk staan. Er volgde een stilte van een minuut of vijf.
“Mesnen?” vroeg hij ijzig.
Haar hart zonk in haar schoenen. Ze hoefde niet te vragen wat hij bedoelde. Ze wende haar ogen af en fluisterde een excuus. Maar hij leek haar niet te horen.
“Mesnen?” vroeg hij nog eens, wat harder nu.
“Het spijt me!” zei ze nu met een wat stevigere stem. Maar hij nam er geen genoegen mee.
Voor ze er erg in had stond hij vlak voor haar. De neuzen van zijn schoenen kwamen bijna tegen die van haar aan. Ze kon dat goed bekijken aangezien ze nu met gebogen hoofd voor hem stond. Toen begon hij te spreken.
O, wat kende ze dit toontje goed! Hij vroeg haar wat voor een indruk hij zou maken op zijn klanten als hij brieven met dit soort fouten zou versturen. Hoe ze het in haar hoofd kon halen om hem dit prutswerk aan te bieden. Of ze hem misschien wilde laten afgaan door te laten zien wat een incompetente werknemers hij had. Dat ze wel heel dom moest zijn om deze fout bij het overlezen er niet uit te kunnen halen.
Ja, ze kende deze toon heel goed. Hij gebruikte het vaker. Hij kon haar zo toespreken dat ze zich heel klein voelde, op haar nummer gezet. Op een toon waardoor het huilen haar nader stond dan het lachen. En meestal werd zo’n reprimande gevolgd door een passende straf. Maar dit toontje bewaarde hij meestal voor in huis. Hij had het nog nooit op het werk gebruikt. Sterker nog, was hij niet degene geweest die had gezegd dat dit soort spelletjes niet op de werkvloer thuishoorden?
Ineens drong het tot haar door dat hij stil was. Had hij iets gevraagd? Werd er nu van haar verwacht dat ze antwoord gaf op een vraag die ze niet had gehoord?
Onzeker keek ze op, recht in zijn lachende ogen!
“Ik vroeg of je zelf ook niet vindt dat je nu wel een straf verdiend hebt?” zei hij met een sarcastisch ondertoontje.
In zijn rechterhand had hij een houten liniaal van 30 centimeter vast. Ongewild maakte haar maag een kleine salto in haar buik. Hij ging het echt doen! Hij gooide al zijn regels over privé en werk gescheiden houden over boord en ging haar hier ter plekke straffen met de liniaal. Hoeveel tikken zou ze krijgen op haar billen? Het was natuurlijk wel een erge fout die ze had gemaakt. Dat was toch zeker 30 tikken op elke bil waard!
Maar in plaats van haar te bevelen voorover te buigen over het bureau trok hij zijn stoel naar achteren. Hij gebood haar plaats te nemen achter zijn computer.
“Dan gaan we nu de brief voor de wethouder schrijven! Ik citeer en jij tikt het gelijk uit. Ik wil niet hoeven te stoppen omdat je het niet bij kan houden! En voor elke typfout die je maakt krijg je 5 tikken op je billen, op élke bil 5!”
En voor ze tot zich door kon laten dringen wat hij had gezegd begon hij met citeren. Na de briefaanhef ging hij achter haar staan en dacht even na. Naast haar oor hoorde ze hem tikken met de liniaal in zijn hand. Een kleine rilling trok langs haar rug. Als ze het fout deed zouden die tikken heel wat harder klinken op haar billen.
“Waarom typ je niet?” gromde hij ineens in haar andere oor.
Geschrokken realiseerde ze zich dat hij al verder was gegaan met dicteren.
“Dat is dan 1 fout voor het niet opschieten, 1 fout voor het niet gelijk antwoorden op mijn vraag en 1 fout omdat je de wethouders naam verkeerd hebt geschreven. Dat zijn al vijftien slagen op elke bil!”
Toen kwam een stuk over financiën. Het was een ingewikkeld stuk met allemaal dure termen. Tijdens een van die ingewikkelde termen blies hij haar ineens in haar oor. Spontaan maakte ze een typfout. Voor ze de backspace had kunnen gebruiken, lachte hij al: 20!
Terwijl hij verder ging met dicteren hief ze haar hoofd en begon weer te typen. Ze zou hem wel eens laten zien dat ze goed in haar werk was. En ze zou wel eens laten zien dat ze niet bang voor hem was. Dus terwijl ze hem recht in zijn ogen keek, typte ze expres het woord ‘niet’ verkeerd. Hij maakte zijn laatste zin af en trok toen zijn rechter mondhoek wat omhoog.
“Dat zijn weer 5 slagen voor de fout in het woord ‘niet’ en tien slagen extra omdat je die fout expres maakte! Waar zitten we nu al op? 35 hè? Wil je nog steeds laten zien dat je zo stoer bent? Wil je kijken hoe ver ik ga? Denk je nou echt dat je dit machtsstrijdje van me kan winnen?”
Ze wist dat ze het niet moest doen!
Ze wist dat het niet slim was!
Maar iets in zijn stem deed haar bloed koken.
En voor ze zich kon bedenken, vlogen haar vingers over de toetsen:
Neit neit neit neit neit neit …
Het was kwart over tien!
|
|
    
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 153
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 08 april 2006 - 09:10 am: |
|
och jé |
Zo stout, zo moedig, zo ondeugend. 
Glimlachend zit ik achter mijn computer. Ik werk ook thuis, weet je.
Wederom moet ik je een compliment maken.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Groentje
Lid
Inlognaam: Groentje
Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 09 april 2006 - 07:47 pm: |
|
Tellen |
Hou Marny,
dank je wel voor je compliment (hoewel ik natuurlijk niet snap waarom je het ondeugend noemt  ).
Toch vroeg ik mij vanmorgen onder de douche (de ideale plek om na te denken trouwens) ineens af of er nou mensen zijn geweest die tijdens het lezen (on)bewust hebben meegeteld...
Maar dat kan ook een afwijking van mij alleen zijn hoor.
Liefs Groentje
|
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 92
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 09 april 2006 - 09:05 pm: |
|
een schitterend plot |
Echt een voorbeeld hoe het moet: een plot opbouwen.
Je werkt echt langzaam er naar toe. Zet de karakters goed neer. Maar niet nadat ook je inleiding evenwichtig en spannend is opgebouwd. Dan gaat het steeds sneller en sneller.
De regels worden korter.
De climax komt en...
...de uitsmijter die de lezer vol vragen achter laat.
Daarmee is je knipoogje in reactie op Marny natuurlijk heel vet geworden.
Als je ergens om gestraft zou moeten worden...
En dat tellen.
Nee, ik zelf ben dus niet van het tellerige type.
Ook mijn meisje niet. Als het moet is het voor haar een extra straf.
Meestal laat ik me dan ook alleen op mijn gevoel gaan, hoeveel ik uitdeel, en hoe hard (want dat is minstens zo'n belangrijke maat). Belangrijker zijn de reacties van mijn meisje op haar straf.
Wat trouwens ook weer een plus is bij je verhaal: dat ik dus niets met tellen heb (meer van hetzelfde, denk ik dan), stoort helemaal niet bij het lezen. Alleen het feit van 'het schepje er weer bovenop' telt.
Nu laat ik mijn meisje alle mooie verhalen lezen.
Maar deze toch wel in het bijzonder.
Want:
ook ik werk 'aan huis'.
En mijn meisje is niet alleen mijn slavinnetje, maar ook mijn medewerkster....
Nu ben ik sinds kort niet meer voor haar werk verantwoordelijk, maar jouw verhaal heeft eh .....
reintoch
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
Groentje
Lid
Inlognaam: Groentje
Bericht Nummer: 14
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 10 april 2006 - 07:44 am: |
|
Reintoch toch |
Maar Reintoch tog  !
Je wilt me toch niet vertellen dat je zo'n ondeugend stukje tekst betrekt op zo'n onschuldig meisje als ik?
En wat betreft dat tellen: Zou het niet meer iets van de ontvangende partij zijn? Want stel dat hij halverwege ineens vraagt:
"Op hoeveel zitten we ook al weer?"
Liefs Groentje
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 142
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 10 april 2006 - 11:08 am: |
|
Toch jammer..... |
Ik kom in nogal wat kantoren en had altijd nog eens gehoopt jou daar tegen te komen.
Met je privékantoor heb je me mijn illusie ontnomen.
Hoe wreed kan het leven zijn?!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
|
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?