| Gepost op maandag 21 maart 2011 - 08:24 pm: | 
|
| Dansen de muizen  
Het Safarov fonds - Hoofdstuk XII / Wie profiteert er van Marecs afwezigheid? Als dat maar goed afloopt...
Een maand na haar aanvaring met John kreeg Vanja een nieuwe opdoffer te verwerken. Marec moest voor zaken naar zijn landgoed in Trasimeno, waar hij een afvaardiging van het Internationaal Monetair Fonds ontving. Hij had Vanja liefst van al gewoon meegenomen, maar omwille van Margot kon dat niet. De zich langzaam herstellende relatie tussen Vanja en haar dochtertje verstoren, door twee weken zonder Margot naar Umbrië te verdwijnen, was geen optie. Bovendien genoten zowel Vanja als Margot erg veel van hun dagelijkse routine van vieruurtje, huiswerk maken en samen spelen en lachen.
Vanja bleef bij Margot, Piotr en Perdita in Leuven, er zat niets anders op. Afscheid nemen van Marec viel haar zwaar. Oké, het was maar voor veertien dagen, maar toch. Sinds hun vertrek uit Trasimeno was ze nooit langer dan een dag van haar Meester gescheiden. En dan was er nog de kwestie Eline. Vanja wist dat de roodharige schone in Trasimeno verbleef, samen met tientallen andere gewillige escortmeisjes. Vanja was zelf een contractante van het fonds geweest, ze wist maar al te goed dat die meiden aan de strenge mevrouw Ocane moesten gehoorzamen en tot alles bereid waren. Twee weken was lang en Marec was ook maar een man. Zou hij aan de verleidingen van Trasimeno kunnen weerstaan? Per slot van rekening was Marecs landgoed in Umbrië niet meer of minder dan een seksparadijs voor de superrijken. Hoe mooi en duur de gebouwen, zwembaden en tuinen er ook uitzagen, het bleef een plek waar de vrouwelijke en mannelijke contractanten van het Safarov fonds zich prostitueerden voor een paar honderd euro’s per beurt. Vanja hield van Marec, met hart en ziel. Zo veel dat ze soms vergat dat hij zich ook met dergelijke praktijken bezighield. Trasimeno was iets heel anders dan het restaurant en de parenclub waar ze nu werkte. Niemand voelde zich tot iets gedwongen of verplicht in ‘la stanza nera’, alle paren kwamen er omdat ze dat dolgraag wilden, maar in Trasimeno had je ook mensen die niet blij waren met de dingen die ze er moesten doen. Nog niet eens zo lang geleden was Vanja zelf zo iemand geweest.
Die gedachte en vele andere speelden door haar hoofd, terwijl Piotr haar van de luchthaven terug naar Leuven bracht. Eigenlijk mocht ze zo niet denken, berispte ze zichzelf. Marec hield van haar, hij zou nooit iets doen om haar te kwetsen. Hé, we stoppen, dacht ze, toen Piotr de Rolls aan de kant van de weg parkeerde. Hij draaide zich naar haar om van op de bestuurderszetel en reikte haar de welbekende blinddoek aan.
“Omdoen, meid,” zei hij kortaf. “We gaan naar la stanza, niet naar kantoor.”
Vanja nam de blinddoek van hem aan en knoopte hem rond haar gezicht. Op dat moment wist ze nog niet dat het de allerlaatste keer zou zijn dat ze geblinddoekt zou worden op weg naar ‘la stanza nera’. Dat kwam ze pas een uurtje later te weten, toen Lianne Visk Vanja vertelde dat ze haar ontslag had ingediend en dat Marec het had aanvaard. Haar vriend en zij gingen samenwonen en Lianne wilde geen dubbelleven leiden. Werken in een seksclub en samenleven met een man zonder speciale affiniteit voor het wereldje van bdsm, dat was geen goed idee, zo vond Lianne. Vanja kon dat alleen maar beamen. Enerzijds was ze blij voor Lianne, maar aan de andere kant zou ze haar beste vriendin enorm missen.
“Ik zal onze momenten in de club ook missen,” reageerde Lianne op meewarige toon. “Maar we blijven vriendinnen, oké? We kunnen af en toe in Leuven afspreken en samen lunchen. Of zo nu en dan eens op stap gaan, toch?”
Vanja knikte.
“Maar wie gaat jou dan vervangen, Lianne? Heeft Marec al iemand nieuw aangeworven?”
Hier moest Lianne eens hartelijk om lachen.
“Ja, hij heeft iemand op het oog,” zei ze geheimzinnig.
“O ja? Wie dan?”
“Jij, natuurlijk, dom gansje,” plaagde Lianne. “Wie anders? Jij wordt de nieuwe ceremoniemeesteres. Jij mag alles hier in goede banen gaan leiden. Dat zal wel lukken, je hebt me al maandenlang geholpen en je weet hoe alles in zijn werk gaat.”
Vanja knipperde met haar oogleden.
“Ik? Heeft Marec dat gezegd?”
“Ja.” Lianne glimlachte. “Je administratieve taken op het secretariaat van het beleggingsfonds worden door iemand anders overgenomen. Je zult voltijds hier werken. O, en ik ben er nog twee weken om je verder op te leiden. We kunnen meteen beginnen, haha!”
“Euh… Lianne?”
“Ja?”
“Jij werkt altijd late diensten, toch?”
Lianne knikte.
“Ja, van in de namiddag tot middernacht, maar enkel op donderdag, vrijdag en zaterdag als er iemand wordt bestraft. Anders is het nooit zo laat.”
“Ik zal nooit meer bij Marec zijn ’s avonds,” zei Vanja met een klein stemmetje. Ergens diep vanbinnen begon er iets te knagen. Ze voelde angst. Angst dat Marec haar op een zijspoor plaatste. Zijn beslissing om haar tot ceremoniemeesteres van ‘la stanza nera’ te benoemen, zou hem de ruimte geven om met andere vrouwen om te gaan.
Lianne Visk wierp een bezorgde blik op Vanja.
“Hé, Vanja, gaat het wel?”
“Nee. Ik ben bang. Bang dat Marec van me af wil.”
“Wat? Hoe kom je daarbij? Hij houdt van jou, gekkerd!” Lianne schudde haar hoofd. “Je hoeft maar drie avonden te werken en dat zijn meestal ook de avonden dat Marec hier aanwezig is. De andere dagen is er een chef voor de zaal, die de boel in de gaten houdt. Een Italiaan.”
Vanja fronste.
“Een Italiaan? Dat wist ik niet.”
“Ja,” zei Lianne knikkend. “Zestig is die kerel, maar een echte Casanova. Een knappe en charmante vent, altijd netjes in het pak en met een heel warme uitstraling. Marec heeft dat goed bekeken, want die man is een magneet voor de alleenstaande oudere dames uit de streek.”
“O ja?”
Lianne gniffelde.
“Yep! En? Ben je nu een beetje gerustgesteld wat Marec betreft?”
Vanja voelde zich een beetje dom. Ze pruilde en knikte zachtjes met haar hoofd.
“Oké,” zuchtte Lianne. “Aan het werk dan maar!”
Die avond, om acht uur stipt, begon de mobiele telefoon van Vanja te zoemen. Het was Marec, die haar vanuit Trasimeno opbelde. Vanja reageerde spontaan en stak haar vreugde en enthousiasme niet onder stoelen of banken.
“Blij om me te horen, Herpoels?” Marecs stem had een mild spottende klank.
“Ja, Meester! Ja!”
Aan de andere kant van de verbinding klonk gegrinnik.
“Waar zit je, meid?”
“Thuis, Meester. Op ons bed. Het is ons uur en ik was net aan u aan het denken, aan hoe verschrikkelijk ik u mis. Normaal zou u mij nu van top tot teen inspecteren en mij overal aanraken.”
“Ja, dat is waar. Wat heb je aan, Herpoels? Van kleding?”
“Euh… Mijn kamerjas. En daaronder een zwarte string en een wijnrood topje, Meester.”
“Trek die kamerjas uit en loop naar de badkamer,” zei Marec bevelend. “Daar in de onderste lade staan dertien kartonnen doosjes. Op elk doosje staat een datum en het bevat een opdracht of taak, er is er één voor elke dag van mijn afwezigheid.”
Vanja liet de kamerjas van haar schouders glijden en liep in haar ondergoed door de kamer, de mobiele telefoon nog tegen haar oor aangedrukt. In de badkamer opende ze het eerste van de dertien doosjes die Marec voor haar had klaargezet. Het bevatte een rode post-it in de vorm van een dichtgevouwen hartje en een zwarte vibrator. Het was een dikke en hij was erg mooi van vorm. Vanja kreeg het warm bij het zien van het grote rubberen ding.
“O, Meester,” zei ze gelukzalig zuchtend. “Is die voor mij?”
“Lees het berichtje, Herpoels,” bromde Marec.
Vanja deed dit meteen. Ze vouwde de rode hartvormige papiertje open en las wat er op geschreven stond. ‘Ga terug naar de slaapkamer en kniel neer op het bed. Niet praten tenzij ik je een vraag stel! Enkel gehoorzamen.’ Meer stond er niet op en meer hoefde er niet op te staan. Vanja voelde haar opwinding toenemen. Ze verliet de badkamer en bij elke stap die ze nam, werd ze zich meer bewust van de vochtige warmte tussen haar benen. Zelfs met vijftienhonderd kilometer tussen hen in kon Marec Pavel Safarov haar lusten opwekken. Man! Ze was zo geil als boter. Het was ongelofelijk, dacht ze opgewonden. Die man had haar helemaal in zijn macht. Hij had haar betoverd.
“Hoe zit je, Herpoels?”
Vanja haalde diep adem.
“Op mijn knieën, Meester,” antwoordde ze. “Op het bed.”
“Met je mooie billen op je hielen?”
Vanja knikte van ja, ook al wist ze dat Marec haar niet kon zien.
“Op mijn hielen, ja.”
“Goed,” hoorde ze Marec zeggen. “Leg nu die vibrator voor je op het bed. In een verticale positie, zodat je er bovenop kunt gaan zitten.”
Vanja deed dit.
“Voel je hem druk uitoefenen op het kruis van je string? En zit hij precies tussen je schaamlipjes?”
“Ja, Meester.”
“Dan mag je hem zachtjes berijden,” zei Marec op een toegeeflijke toon. “Glijd er lekker langzaam overheen, maar hem niet aanzetten, hoor! Daarvoor is het nog iets te vroeg.”
“Ja, Meester… Ik bedoel… Nee, Meester!”
Marec lachte. Een warme smakelijke lach.
“Je bent nu al aan het vloeien, hé? Geef het maar toe! Je string is doorweekt, toch?”
Vanja antwoordde bevestigend. Ze schaamde zich niet voor haar opwinding en werd zowaar nog geiler onder zijn spottende opmerkingen. Want ze hield haar mobiele telefoon nog steeds tegen haar oor aangedrukt en hoorde hoe hij haar een schandalig geil sletje noemde. Een hitsig teefje zonder enige controle over haar eigen lusten, zo omschreef hij haar. Daarna beval hij haar om het kruis van haar string opzij te schuiven en de vibrator in de aan stand te schakelen.
“Zorg dat je clitoris flink gestimuleerd wordt,” hoorde ze Marec zeggen. “Ik wil je horen klaarkomen tot in Italië. Vanaf nu zijn de enige geluiden die ik nog wil horen, het zoemen van de vibrator en jouw geile kreetjes. Heb je dat begrepen, Herpoels?”
“J… Ja, Meester.”
Vanja deed precies wat hij haar had opgedragen. Ze deed het met plezier en genoot intens van zijn diepe warme stem. Af en toe stelde hij haar een vraag, die zij dan met een kreun beantwoordde. Ze genoot van elk moment van hun samenzijn en hoewel Marec niet fysiek aanwezig was, voelde ze hem toch heel dicht bij haar.
Een week verstreek, een week waarin alles zijn gangetje ging. Op Marecs afwezigheid en het wegvallen van haar secretariaatswerk na, was er weinig verandering in de dagdagelijkse routine die Vanja volgde. Opstaan, Margot naar school brengen, met Piotr naar de stanza rijden – nu zonder blinddoek – werken, Margot van school halen, samen huiswerk maken, eten, wachten op een telefoontje van Marec en dan naar bed. En Marec bleef haar elke avond om acht uur stipt opbellen. Dan vroeg hij hoe haar dag was geweest en hij was getuige van haar speciale opdracht van de dag.
Tijdens het eerste weekend na Marecs vertrek, op zaterdagavond, nodigde Lianne Vanja uit om eens samen uit eten te gaan. Ze wilde haar vriend Bert aan Vanja voorstellen en tegelijkertijd de eenzaamheid van haar beste vriendin wat doorbreken. Dus toen Marec haar die avond opbelde vanuit Umbrië zat Vanja met hen in een Leuvens restaurant, niet ver van de Oude Markt en in het hart van de historische binnenstad.
“Marec,” fluisterde ze tegen Lianne. Ze schoof haar stoel naar achteren, stond op staarde naar het lichtgevende schermpje van haar mobieltje. “Sorry, ik moet even weg.”
Toen ze tien minuutjes later terugkwam, vroeg Lianne hoe het met Marec was gesteld in Trasimeno? En of hij het niet erg had gevonden dat ze voor één keertje niet beschikbaar was. Vanja glimlachte geheimzinnig.
“Wie zegt dat ik niet beschikbaar was?”
“Geen details alsjeblieft,” reageerde Lianne gniffelend. Ze wierp een blik op haar vriendje, maar Bert begreep er natuurlijk geen snars van. Dat was ook niet nodig, want de twee vrouwen begonnen meteen weer over andere dingen te praten. De ober bracht een aperitief en de gesprekken verliepen in een warme gemoedelijke sfeer. Ook Bert kwam los. Vanja vond hem een fijne kerel en het was duidelijk dat hij helemaal weg was van Lianne. Toen kreeg die in de gaten dat Vanja haar glas Cava niet aanraakte.
“Ga je die niet opdrinken, Vanja?”
“Ik drink nooit alcohol,” antwoordde die. “Ik zal straks wel om een glas cola of limonade vragen.”
Lianne fronste.
“Vreemd dat me dat nooit eerder is opgevallen, maar ja… Ik heb je nog nooit iets van alcohol zien drinken. Had je een drankprobleem vroeger, misschien?”
Vanja schudde haar hoofd.
“Nee. Een drugprobleem. Maar drank is ook niet goed voor me. Het is beter dat ik van dat spul afblijf.”
“Ach, één glaasje kan toch geen kwaad.” Lianne glimlachte. “Of mag het niet van Marec?”
Geen antwoord.
“O, dus zo zit de vork in de steel,” opperde Lianne. “Maar je hebt wel zin in een glas?”
Vanja knikte.
“En of ik zin heb!”
“Nou, drink dan gewoon een glaasje bubbels bij het aperitief en een glas wijn bij je eten. Marec die zit lekker in zijn villa in Italië. Ik zal je niet verlinken, Vanja. Niemand hoeft er iets van te weten, oké?”
“Ik weet het niet, Lianne…”
“Komt Piotr je ophalen straks?”
“Piotr? Ben je gek? Nee, die blijft bij Perdita en Margot. Ik ga te voet naar huis, het is maar tien minuutjes wandelen.”
Er verscheen een samenzweerderige blik op het gezicht van Lianne.
“Wel dan?”
En Vanja zwichtte. Ze nam het glas Cava bij de dunne steel en ze bracht de rand van het glas tot aan haar lippen. Een slokje. Bubbeltjes. De zoetzure droge smaak van de wijn streelde haar tong en haar verhemelte. Het was al van in Trasimeno geleden dat ze nog eens alcohol had gedronken en het smaakte hemels. Vanja genoot van het gezelschap van Lianne en Bert. Het eten was ronduit fantastisch en het bleef niet bij één glas wijn. Het werden er vier. Ze was lichtjes aangeschoten toen ze rond een uur of twaalf naar huis wandelde. De frisse buitenlucht had helemaal geen verfrissend effect op haar, eerder het tegendeel was waar. Haar hoofd tolde en ze voelde zich draaierig en duizelig.
Ze liep de binnenplaats van het Safarov gebouw op en opende de deur die naar de privé residentie van Marec leidde. Er brandde geen licht in de gang en ze vond de schakelaar niet onmiddellijk. Shit, dacht ze, straks maak ik Piotr wakker. Of Perdita. Voorzichtig schuifelde ze langs de muur tot ze de schakelaar vond. Haar benen voelden zwaar aan toen ze de trap besteeg en ze slaakte een zucht. Opeens bleef ze staan. Er brandde licht in de kamer en de deur stond op een kier. Had ze het licht dan niet uit gedaan daarnet? Ze dacht nochtans van wel. En op dat ogenblik hoorde ze iemand neuriën in de kamer. Nee, dat kon niet! Dat kon Marec niet zijn, dacht ze vertwijfeld. Marec zat in Trasimeno. Daarnet had hij haar nog opgebeld vanuit Italië. En toch was het zijn stem die ze hoorde, zijn warme lieve diepe stem. Daar in de kamer waar ze al maandenlang samen het bed deelden.
In Marecs appartement brandde de haard. Hij had het licht gedempt, wat muziek opgezet en rekte zijn hals om beter te kunnen luisteren naar de geluiden in de gang. Er klonken daar voetstappen. Dat moest Vanja zijn, maar waarom was ze bij de deur blijven staan? Ze moest nu toch begrepen hebben dat hij vijf dagen eerder naar Leuven was teruggekeerd. Waarom kwam ze niet gewoon naar binnen? Aha, eindelijk, dacht hij, want ze duwde de deur open en schuifelde schoorvoetend de woonkamer in.
Ongelofelijk hoe erg hij haar gemist had de voorbije dagen. Kijk haar toch eens, dacht hij, starend naar Vanja, die met schuchtere pasjes de kamer in kwam gestapt. Ze droeg een zwarte kokerjurk die nauw rond haar lichaam sloot en haar zandloper figuur accentueerde. Maar er was iets met haar, Marec kon het zien aan de manier waarop ze zich hield en gedroeg. Ze had de blik van een pup die op het tapijt heeft geplast en zich aan een uitbrander verwacht. Hij schraapte zijn keel en keek haar recht in de ogen.
“Vanja? Is er iets?”
Ze schudde haar hoofd en voelde al de kleur uit haar gezicht wegtrekken.
“Euh… Nee. Nee, Meester,” loog Vanja.
“Je lijkt niet echt blij om me te zien, meid,” bromde Marec. “Zeg, gaat het wel? Je ziet er wat bleekjes uit.”
“Ik… Ik geloof dat ik moet overgeven.” Vanja kokhalsde en proefde braaksel in haar mond. Ze spurtte de badkamer in, knielde voor de toiletpot neer en begon meteen te braken. Haar hoofd tolde en ze voelde zich misselijk en duizelig. Ze vervloekte zichzelf en ze vervloekte Lianne. Waarom had ze zich toch laten overtuigen? Verdomme! Ze had van die wijn moeten afblijven. Achter haar hoorde ze Marecs stem. Hij stelde voor om zijn dokter te bellen en hij klonk bezorgd, de lieverd. Maar hoe zou hij reageren als hij achter de waarheid kwam? Misschien kon ze hem iets voorliegen?
“Ik bel Edgard,” hoorde ze hem zeggen. “Ik neem geen risico. Elk jaar sterven er mensen aan een domme voedselvergiftiging.”
Vanja steunde met haar onderarmen op de toiletbril. Haar hoofd bungelde boven de pot. Hij leek te denken dat ze een voedselvergiftiging had opgedaan. Straks staat die arts van hem hier en dan zal hij zich voor me schamen als blijkt dat ik gewoon te veel gedronken heb. Fuck! Ze vloekte in stilte. Fuck!
“Nee, ik voel me al beter, Meester,” zei ze, met een hees stemmetje. “De dokter erbij halen is niet nodig. Ik… Ik heb een paar glazen wijn gedronken met Lianne.”
Gedurende een seconde of vijf bleef Marec sprakeloos. Hij staarde naar haar loshangende zwarte haren en naar de rug van Vanja. Ze hield haar hoofd gebogen en durfde zich niet naar hem om te draaien. Vandaar die schuldige puppy ogen, dacht hij stilletjes.
“Je hebt gedronken? Wijn?”
Nu draaide Vanja zich wel naar hem om. Haar ogen traanden, maar dat kon ook van het braken zijn. Ze knikte en beet zenuwachtig op haar onderlip.
“Hoeveel glazen?”
“Vijf of zes, Meester,” fluisterde ze.
“Je weet het niet precies meer?”
“Euh… Nee, Meester.”
Marec schudde zijn hoofd.
“Verdomme, Herpoels! Hoe is het mogelijk? Ik laat je voor een paar dagen alleen en wat doe jij? Je zuipt je een ongeluk en je vergeet zowat alle afspraken die we samen gemaakt hadden! Schaam jij je dan nergens voor?”
Vanja onderdrukte een snik.
“Jawel, Meester. Ik schaam me verschrikkelijk. En het spijt me zo! Ik wilde dat ik het allemaal ongedaan kon maken. Ik… Ik…”
“Zwijg maar,” reageerde Marec. Het klonk als een sneer. “We praten morgen, als je nuchter bent. Neem een douche en poets je tanden voor je bij me in bed komt, begrepen?”
Vanja knikte. Zwijgend.
“En gebruik mondwater,” hoorde ze Marec er nog aan toevoegen. “Veel mondwater.”
In de badkamer kleedde Vanja zich helemaal uit. Haar hoofd tolde en ze voelde nog altijd vlagen van misselijkheid opkomen. Gelukkig niet meer zo vaak als daarnet, maar toch. Ze ontschminkte zich, nam een douche en poetste haar tanden twee keer alvorens haar mond goed te spoelen. In het kastje waar Marec haar nachtkleding altijd klaarlegde, lag een nieuw slaapkleedje. Het was azuurblauw en er stond: ‘Ti amo, io solo’ op gedrukt. De letters waren in rood, groen en wit, de Italiaanse driekleur. Vanja kon wel janken toen ze het over haar hoofd liet glijden. Het reikte tot halverwege haar dijbenen en de stof voelde lekker zacht aan op haar naakte huid. Marec had het speciaal voor haar meegebracht en hij had zich vast verheugd op een heel ander soort weerzien en een romantische nacht vol geile spelletjes. Ze hoopte maar dat hij haar de misstap van deze avond zou kunnen vergeven. Het was van in de gevangenis geleden dat ze zich nog zo voor iets geschaamd had. Daar, na het afkicken van haar drugsverslaving, had ze zich opeens ten volle gerealiseerd wat voor leed ze haar dochtertje had berokkend door haar ex-man te volgen in zijn verslaving. Pijn en wroeging teisterden haar arme hoofd toen ze de badkamerdeur achter zich dicht trok en met trage passen naar de slaapkamer liep.
Marecs ogen boorden zich in die van haar. Vanja sloeg haar blik meteen neer. Ze durfde hem niet aan te kijken.
“Je ziet er beroerd uit, Herpoels.” Zijn stem klonk koeltjes.
“Ik voel me ook beroerd, Meester.”
Marec gebaarde naar het azuurblauwe slaapkleedje.
“Ik dacht wel dat het je fantastisch zou staan,” verklaarde hij. “Begrijp je het opschrift?”
Vanja knikte. Er gleed een gekwelde glimlach over haar gezicht. Onder andere omstandigheden had ze hem nu uitvoerig bedankt, maar nu durfde ze amper adem te halen. Ze zag hoe hij het dekbed omsloeg en haar wenkte om bij hem in bed te komen. Ze stapte naar voren en liet zich op het bed neerzakken. Marec drapeerde de donsdeken over haar heen, maar hij raakte haar niet aan.
“Sluit je ogen,” zei hij. “En houd ze gesloten. Ik wil je vannacht niet meer horen, is dat begrepen?”
Vanja knikte en sloot haar ogen. Daarna zei hij enkele minuten niets meer, maar ze kon voelen dat hij naar haar aan het kijken was.
“Ik zie je graag, maar vandaag begrijp ik je niet, Herpoels,” zei Marec opeens. Hij zuchtte, terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Dat zag er getrokken uit, waardoor haar neus nog langer leek en haar jukbeenderen meer uitkwamen. Haar dikke zwarte haren lagen als een waaier uitgespreid over het beige beddengoed en hij moest zich bedwingen om haar volle zinnelijke lippen niet te kussen. Hij wilde haar niet kussen. Niet nu, misschien morgen.
De volgende ochtend was Marec als eerste wakker en hij wierp een slaperige blik op Vanja. Die sliep haar roes uit en het zag er naar uit, dat ze droomde. Aan de diepe frons op haar voorhoofd te zien, was dat geen leuke droom. Marec liet zich uit het bed glijden en slenterde naar de badkamer voor een plas en een warme douche. Hij had zich zijn thuiskomst wel anders voorgesteld. Nu moest hij een manier bedenken om haar te straffen voor haar gedrag van de vorige avond. Het was godgeklaagd. Het was de bedoeling dat ze Lianne Visk zou gaan vervangen als ceremoniemeesteres in ‘la stanza nera’, maar kon hij Vanja wel vertrouwen? Ze overtrad voortdurend de regels die hij haar had opgelegd. Hij zou er straks Lianne over aanspreken. Eens horen wat die te vertellen had over het uitje van gisterenavond.
Hij was fris geschoren en spiernaakt toen hij naar de slaapkamer terugkeerde om Vanja wakker te maken. Dat deed hij door de donsdeken naar achteren te trekken, zodat ze bloot kwam te liggen. Hij staarde van het azuurblauwe slaapkleedje dat zich naar de welving van haar heup had gevormd, naar de blote benen en voeten van Vanja. Ze begon zich te bewegen. Als in een reflex zochten haar ledematen tevergeefs naar de warmte van het weggetrokken dekbed. Marec zag het allemaal aan en wachtte geduldig af.
“Mmmh… Mmmh,” kreunde ze zachtjes. Haar ogen openden zich. Moeizaam. Dan knipperde ze met haar oogleden en ze zag Marec staan. Die zei niets, hij keek alleen maar.
“M… Meester?”
“Tijd om op te staan, Herpoels.” Marec knipte met zijn vingers. “En dat bedoel ik letterlijk. Uit dat bed, meid! Nu meteen!”
Vanja richtte zich op en krabbelde uit het bed. Ze ging rechtop staan, tussen het nachttafeltje en Marec in. Ze keek hem niet in de ogen, maar gluurde naar zijn lichaam, zich afvragend waarom hij naakt was. Wat zou hij nu weer van plan zijn? Jeezes, wat een mooie man was hij toch, dacht ze. Maar ze zweeg en wachtte bedeesd tot hij iets zou zeggen.
“Ik wil twee bedeltjes van jou,” zei Marec, met een knikje in de richting van haar armband. “Eén voor elk voorschrift dat je gisteren hebt overtreden. Ik denk dat je wel weet welke twee dat zijn.”
Vanja maakte haar armband los en liet de bedeltjes met nummer twee en tien in zijn uitgestrekte hand vallen. Ze zag hoe hij die achteloos wegwierp. De zilveren sierraden vlogen door de openstaande slaapkamerdeur tot in de woonkamer, waar ze op een van de tapijten belandden. Vanja voelde zich beschaamd en verdrietig, ze deed haar armband opnieuw om, maar durfde nog steeds niets te zeggen.
“Over een half uur moet je Margot gaan wekken,” hoorde ze Marec zeggen. “Maar tot dan ben je hier om mij te dienen, ongehoorzame slet dat je bent.”
Hij deed een stap in haar richting en reikte naar Vanja’s slaapkleedje. Zijn vingers sloten zich rond de diepe halsuitsnijding van het kledingstuk, waar hij een brutale ruk aan gaf. De dunne schouderbandjes waren niet bestand tegen zo een ruwe behandeling en ze scheurden los van de stof. Er weerklonk een zacht krakend geluid en Vanja voelde hoe Marec het slaapkleedje van haar lichaam trok. Dat hij boos was, daar twijfelde ze niet aan, maar ze kon ook zien hoe zijn mooie donkere penis zich met schokkende beweginkjes aan het oprichten was. Marec mocht haar uitschelden en straffen voor wat ze gedaan had, dat had ze verdiend. Ze was allang blij dat hij opgewonden raakte tijdens het stukscheuren van haar slaapkleedje. Dat vertelde haar dat haar Meester nog altijd naar haar verlangde en haar nog graag zag.
“Verdomme! Je verdient het niet dat ik je aanraak vandaag, maar ik ben niet zinnens om mezelf te kort te doen omdat jij je als een onbetrouwbare sloerie hebt gedragen,” vloekte Marec. “Je bent mijn slavin en ik zal je ook zo behandelen. Op je knieën! Nu!”
Vanja slikte wat speeksel weg en knielde voor hem neer. Ter hoogte van haar ogen bevond zich de harde penis van Marec. In een opwelling boog ze zich een beetje naar voren om er een zoentje op te drukken. Daarna volgde er een voorzichtig likje met de punt van haar tong. Nog een zoentje en wat likjes later, voelde ze hoe Marecs lange sterke vingers haar bij haar warrige zwarte haren beetgrepen. Hij trok haar hoofd naar achteren, zodat ze elkaar konden aankijken.
“Denk maar niet dat dit betekent dat ik je zomaar vergiffenis schenk,” zei hij nors. “Wat je gisteren uitgespookt hebt, is onvergeeflijk. Ik kan zoiets niet over mijn kant laten gaan.”
“Dat weet ik, Meester,” flapte Vanja eruit. “Ik ben een lage ondankbare slet! U hebt alle recht om mij te verstoten. En als u dat wilt, kunt u mij wegsturen, maar ik hoop dat u zo lief zult zijn om mij te straffen. Want ik ben ook een verschrikkelijk geile slet. Ik ben uw slet! Uw bezit! O, ik zou u zo dankbaar zijn als u mij zou straffen, Meester! Want dan zou ik weten dat u mij nog altijd even graag ziet…”
Marec gromde iets onverstaanbaars en liet haar hoofd los.
“Wees maar gerust dat je gestraft wordt,” dreigde hij. “Later. Nu wil ik klaarkomen. Vooruit, neem mijn pik in je mond en begin al maar met me wat milder te stemmen.”
“Ja, Meester!”
Vanja liet zijn stijve penis enkele keren in en uit haar mond glijden en begon die te likken en er zachtjes op te zuigen. Zoals altijd wanneer ze Marec oraal bevredigde, verschafte dit haar zelf ook veel genot. Ze werd er vreselijk opgewonden van en het kloppende gevoel tussen haar benen veroorzaakte een vochtige warmte bij haar schaamlippen. Ze werd zo nat en zo geil dat haar hoofd er van begon te bonken. Elke keer dat ze haar ogen opende, zag ze Marecs licht behaarde buik en borst. Zo nu en dan wierp ze een steelse blik op zijn gezicht en dan kon ze zien hoezeer hij genoot van haar gezuig en gelik. Met haar slanke vingertjes streelde ze zijn ballen, de lange schacht van zijn harde pik en zijn perineum, maar ze waakte er wel over om voorzichtig met zijn balzak om te springen. Ze kneep hard genoeg om hem rillingen van genot te bezorgen, maar nooit harder dan dat. Nog niet zo lang geleden had Vanja Marec eens pijn gedaan en hij had dat niet echt leuk gevonden.
“Stop! Stop met likken,” zei Marec opeens. “Haal hem uit je mond.”
Vanja schrok. Binnen de seconde floepte de erectie van haar Meester uit haar mond. Ze hield hem kalm tussen haar vingers geklemd, van onderen bij de schacht. Man, wat voelde hij heet! En ze voelde het lange harde ding kloppen op het ritme van Marecs hartslag. Wat wilde hij nu dat ze deed? Vragend keek ze naar hem op.
“Steek je tong uit,” hoorde ze hem bevelen, en ze deed dit. Vervolgens droeg hij haar op, om zijn erectie op en neer te laten wippen op haar tong. Hij zou nu heel snel gaan klaarkomen, zo zei hij. En opnieuw gehoorzaamde Vanja hem blindelings. Het zacht kletsende geluid van de harde penis op haar tong, maakte dat Vanja nog meer begon te vloeien en haar hele kutje glibberde van het vocht. Stiekem liet ze haar linkerhand tussen haar benen glijden om zichzelf stilletjes te strelen. Haar schaamlippen waren kletsnat en dik opgezwollen. Haar clitoris was supergevoelig en elke steelse aanraking voelde als een ontploffing van genot. Plotseling trok Marec zijn erectie naar achteren en ze verloor haar grip op het warme beenharde ding.
“Waar ben jij mee bezig?”
Vanja voelde haar wangen gloeien.
“Euh… Ik… Ik streelde mezelf een beetje, Meester.”
“Houd je handen waar ik ze kan zien,” zei Marec streng. “Ik heb je geen toestemming gegeven om jezelf te strelen, of wel soms?”
“Nee, Meester.”
“Dat dacht ik al. Doe gewoon wat ik je vraag.”
Vanja knikte slaafs en begon hem opnieuw te strelen. Ze gebruikte beide handen en het duurde niet lang voor ze de harde penis van haar Meester voelde schokken tussen haar vingers. Ze zag de buikspieren van Marec zich spannen. De dikke bolronde top van zijn penis leek nog dikker te worden en uit het spuitgaatje vloeiden dikke druppels voorvocht. Vanja wreef die tergend langzaam uit over de hele lengte van zijn eikel. Opeens begon hij te spuiten en het warme kleverige zaad vloog in haar gezicht. Ze proefde de smaak er van, want het liep van haar wangen en neus tot bij haar lippen.
Marec greep haar bij de polsen beet en haalde haar handen weg bij zijn nog na druppelende penis. Hij beval haar om haar armen in haar schoot te leggen. Daarna wreef hij met een van zijn grote handen het sperma over haar gezicht uit. Er ging geen enkele tederheid van hem uit deze keer. Nee, dacht Vanja, dit was een boze, teleurgestelde Meester die zijn ongehoorzame slavin vernederde en strafte tegelijkertijd.
“Kom, sta recht,” zei Marec. “Ga naar de badkamer en was je gezicht. Het is tijd om Margot te gaan wekken.”
Rond een uur of negen nam Vanja de lift naar de parkeergarage. Daar stond Piotr haar al op te wachten. De lange Kroaat mankte naar Marecs Rolls Royce en hield de deur voor haar open. De alerte ogen in zijn benige gezicht namen haar onderzoekend op.
“Marec is boos op jou,” zei hij, op een vragende toon. “Wat voor stommiteit heb je nu weer uitgehaald?”
Vanja zuchtte en haalde haar schouders op.
“Ik was dronken toen hij gisterenavond thuiskwam.”
De wenkbrauwen van Piotr schoten omhoog.
“Je was dronken?”
“Ja.” Vanja keek de Kroaat recht in zijn ogen. “Zou hij me dat kunnen vergeven, denk je?”
Nu was het Piotr die zijn schouders ophaalde. Hij stapte in en startte de wagen. Hij keek in de achteruitkijkspiegel, maakte oogcontact met Vanja en antwoordde:
“Waarom vraag je dat aan mij? Vraag het hem.”
“Deze morgen wilde hij niet met me praten en toen ik thuis kwam, was hij al weg,” zei Vanja stilletjes.
“Ik heb hem om acht uur naar la stanza gebracht.” Piotr hoestte en schraapte zijn keel. “Hij heeft er een halfuurtje met Visk gepraat en daarna heb ik hem bij het Holiday Inn afgezet. Hij had er een afspraak met een belegger. Een grote klant.”
Piotr stuurde de Rolls de Leuvense Ring op, maar op de Naamsepoort sloeg hij rechts af. Het was de eerste keer dat Vanja geen blinddoek droeg en ze keek naar de huizen, velden en bomen die aan haar voorbij gleden. La stanza nera lag op de oude provincieweg naar Namen, op de uiterste grens van de taalgrens tussen Vlaams en Waals Brabant. Onder andere omstandigheden zou ze het leuk en spannend hebben gevonden om Marecs vreemde privé club ook eens van aan de buitenkant te kunnen zien, maar nu deed het haar niets. Ze dacht aan Lianne Visk en vroeg zich af wat er tussen die twee gezegd was geweest? Lang moest ze niet wachten op het antwoord op die vraag. Lianne kwam meteen op haar toe gelopen en de twee vrouwen vielen elkaar in de armen.
“Wat een pech, Vanja! Shit, joh! Ik kan het nog altijd niet geloven! Maar ik heb hem gezegd dat het allemaal mijn schuld was,” flapte Lianne eruit. “Ik had je niet mogen overtuigen om die Champagne en die wijn te drinken. Nu heb ik er zo een spijt van, shit toch!”
Vanja schoot in de lach. Er was geen reden tot lachen, maar Lianne was zo een schatje. En een echte vriendin.
“Dat had je echt niet moeten doen, Lianne,” reageerde ze. “Ik heb me een stuk in mijn kraag gedronken. Ik had beter moeten weten. Maar… euh… wat zei hij eigenlijk?”
Lianne Visk tuitte haar lippen.
“Dansen de muizen,” zei ze. “Dat zei hij. Dansen de muizen.”
Vanja begreep het niet.
“Was dat alles?”
“Nee, dat was niet alles!” Lianne rolde met haar ogen. “Natuurlijk was dat niet alles. Hij doelde natuurlijk op dat gezegde. Als de kat van huis is, dansen de muizen. Op tafel.”
“Ach, zo. En wat wilde Marec dan van jou, Lianne?”
“Hij deed me een voorstel. Als ik bereid was om jouw lot te delen, zou hij je niet zo heel erg straffen.” Ze aarzelde eventjes. “Ik heb toegezegd.”
“Wat? Maar jij bent zijn sub niet, Lianne!”
“Dat weet ik wel, maar nu wordt jouw straf gehalveerd. En ik doe het graag voor jou, Vanja. Jij bent de enige echte vriendin die ik ooit heb gehad. Daarbij komt nog dat ik me verschrikkelijk schuldig voel over gisterenavond. Marec zou nooit zo boos op je zijn geweest, als ik je niet had overtuigd om van die wijn te drinken. Het is voor een goed doel ook trouwens.”
Opnieuw kon Vanja niet volgen.
“Wat is voor een goed doel?”
“De straf die Marec voor ons in petto heeft,” antwoordde Lianne Visk. Ze grinnikte. “Wat die precies is, weet ik niet, maar het heeft iets met muizen te maken. Hij vond dat toepasselijk, de schurk.”
“Muizen?”
Lianne glimlachte om Vanja’s onwetendheid.
“Meer weet ik ook niet. Heeft hij dan helemaal niets losgelaten over het inzamelingsdiner? Of over jouw straf?”
Vanja schudde haar hoofd.
“Nou, het draait vooral om vernedering. Iets waar de meeste subjes op kicken, toch? Ik zal het je wel uitleggen terwijl we alles in orde brengen voor de lunch.”
|
|
    
SubAdoration
Bevlogen lid
Inlognaam: subadoration
Bericht Nummer: 44
Aangemeld: 06-2006
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 22 maart 2011 - 11:20 pm: |
|
Gedeelde straf is ............. |
Dag Malach,
Ik reageer niet op ieder hoofdstuk dat je publiceert, maar ik lees ze zeker nog wel. En dat is altijd weer een feestelijke bezigheid. Het leek me goed je dat weer eens te laten weten.
Ook nu is het volop genieten. Je blaast een vaker gebruikt motief (de eerder dan verwacht opduikende Meester die een subje-in-overtreding aantreft), nieuw leven in door niet, of in ieder geval niet direct, met de beschrijving van een strafsituatie te komen. En je roept daarmee een prettige spanning op, in de van jou bekende aantrekkelijke en pakkende schrijfstijl.
Je behandelt ons lezers wel wreed door het uitdelen van de straf naar een volgend hoofdstuk door te schuiven. Had je ons ter compensatie niet iets meer kunnen vertellen over de inhoud van Marec’s doosjes?
Ik wacht met spanning af wat er gebeurt als Lianne en Vanja de straf delen. Gedeelde smart is halve smart. Gedeelde vreugd verdubbelt. Maar hoe zullen zij de straf ervaren?
Een warme groet van
SubAdoration
|
meisje20
Beginnend lid
Inlognaam: meisje20
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 03-2009
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 24 maart 2011 - 08:43 am: |
|
Bestond Marec maar echt... |
Beste Malach,
Ik had je verhaal dinsdagmorgen beter niet meer beginnen lezen  (ik moest mij klaarmaken om te gaan werken). Ik had nog tijd om vlug even mijn mails te bekijken en dacht dan 'oeeeeee, het vervolgverhaal is er !!). Ik had mezelf dan wijsgemaakt dat ik nog een klein stukje ging lezen om me dan te gaan wassen enzo... Ik kon natuurlijk niet stoppen met lezen en fantaseren (waar is mijn discipline? Dringend een D nodig :p)...
Ik heb me nog nooit zo moeten haasten om een trein te halen *zucht*. Maar het was wel een lekker vervolgverhaal hoor !
Ik leef altijd erg mee met Vanja, als Marec haar hard aanpakt. Ik voel haar emoties door het beeldscherm heen ;). Anderzijds vind ik het ongelofelijk sterk hoe jij die geborgenheid en liefde van Marec op papier kunt neerzetten... Je kunt je als sub niet meer wensen...
Ik kijk uiteraard al weer uit naar het vervolg (dat ik best 's avonds lees). En ik kick ook op vernedering, dus ik word er waarschijnlijk weer erg geil van ;)...
Lieve groetjes,
moesje
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 48
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 24 maart 2011 - 08:27 pm: |
|
Dank je, SubAdoration! |
Ja, zeg, wat een fijn compliment, SubAdoration! En natuurlijk doet dat me veel plezier ook. Ik voel me steeds vrijer worden in het verhaal over Vanja en Marec. Minder gebonden aan de geplogenheden van het genre, daardoor is er soms wat minder (of uitstel van) actie & straf, dat klopt.
Daarom vond ik je reactie zo leuk. Ik geloof dat één corrigerende tik op de billen van iemand waar je met 'meevoelt', meer effect heeft dan twintig zweepslagen op het achterste van een personage waar je helemaal geen voeling mee hebt. En ik geloof ook dat je daarop doelde toen je het over een 'prettige spanning' had. Nog eens heel erg bedankt dus!
Groetjes en tot schrijfs,
Malach
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 49
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 24 maart 2011 - 08:35 pm: |
|
Dank je, Meisje20! |
Ergens wacht hij op je, Meisje20, jouw eigen Marec  De dingen die je het liefst wilt, hebben vaak de neiging om je zomaar opeens te overvallen.
Het is enorm fijn om te lezen dat mijn personage(s) zo onder je huid kruipen, je een lekker gevoel geven en misschien opwinden ook (grijns). Sorry dat je bijna je trein miste, maar hey, dezer dagen mag je allang blij zijn dat ze niet staken, die treinbestuurders.
Bijzonder stimulerend is het om te lezen dat er mensen zijn, die echt naar een volgend hoofdstuk zitten uit te kijken. Ik zal mijn best doen om 'De inzameling', da's hoofdstuk 13, lekker geil te maken, hahaha!
Nog eens wree bedankt, groetjes en tot schrijfs!
Malach
|
sanny
Lid
Inlognaam: sannyke
Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 12-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 13 november 2013 - 03:21 pm: |
|
dank U |
Mooi
Weer een leuk begin van een opbouw dank U.
Zoals steeds ben ik wederom gebeten om meer te lezen.
sannyke
BDSM Sieraden Sanny
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Dansen de muizen 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?