sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van subjackt » Sollicitatiegesprek
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
subjackt

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 8

Gepost op donderdag 10 maart 2011 - 09:35 pm:

Sollicitatiegesprek MFf2

Roos wil op latere leeftijd toch graag nog carrière maken

Toen ze voor het stoplicht stond, klonk op de radio het intro van haar favoriete liedje van dit moment. Roos neuriede mee en trommelde het ritme op haar stuur. Ze merkte dat het haar niet echt kalmeerde. Ze was best wel zenuwachtig. Het was ook zowat tien jaar geleden dat ze weer eens uit solliciteren ging.
Vanaf het moment dat ze de vacature googlede, puur toevallig, had ze enthousiasme gevoeld. De baan lag behoorlijk in haar straatje. Dit was heel wat meer uitdaging dan op de financiële administratie zitten. In deze baan was ze niet met boekhouding bezig, maar met echt zakendoen. Ze kreeg te maken met directieleden en accountmanagers die kwamen onderhandelen over miljoenendeals. Ze zou als secondant bij de gesprekken zitten, niet alleen maar om te notuleren, maar ook om mee te helpen met het doorrekenen van voorstellen en het opstellen van contracten.
De zakenpartners van Ons Mooi Bedrijf zaten vooral in Italië en Frankrijk, wat haar de kans gaf om haar kennis van die twee talen nog een flink stuk op te vijzelen. Beide landen en talen waren haar dierbaar, want naar Frankrijk ging ze altijd om te skiën en naar Italië ging ze altijd om in de zon te liggen. Tenminste, toen ze nog met Roelof was. Haar hart kromp enigszins. Onmiddellijk verbande ze Roelof weer uit haar hoofd. Vandaag was geen dag van treuren om wat voorbij was, vandaag was een dag van nieuwe kansen.
Roos merkte opeens dat er naar haar gekeken werd. Ze trommelde nu heel erg nerveus. Het refrein dat ze anders altijd zo aanstekelijk vond, ging nu langs haar heen. Plotseling keek ze strak naar links en zag twee mannenogen wegkijken. Ze voelde dat ze een kleur kreeg. Die inkijk, dacht ze schaamtevol. Nog een keer probeerde ze om haar jasje wat beter dicht te krijgen. Het lukte nauwelijks, want de revers waren nogal typisch rond, zodat het jasje van boven de bloes nauwelijks bedekte. Het lijken wel uiers, dacht ze toen ze een blik wierp op haar bloes, maar naar haar gevoel alleen maar decolleté zag. Wel een mooi rode bloes trouwens. Vervolgens merkte ze dat die vent weer zat te loeren. ‘Negeren,’ dacht ze, ‘Straal negeren’.
Zodra het licht groen was, gaf ze een flinke dot gas. ‘Rot jij maar mooi op met die logge Volvo S60,’ dacht ze, en ze voelde zich de koningin te rijk in haar kwieke sportautootje.
Ze sloeg rechtsaf en bereikte een vrij rustige straat die richting bedrijventerrein Oost ging. Ze keek op haar smartphone voor de tijd. Gelukkig, ze ging minstens een kwartier te vroeg komen. Ze zag dat ze een SMS’je van Jonathan had. Met een brede glimlach las ze: “Veel succes. Echt, je kunt het!”

Dat gedoe met die kleren, dat was raar. Toen de sollicitatieafspraak met Ons Mooi Bedrijf gemaakt werd, vroeg de HR-mevrouw (“Esther Straathof” repeteerde Roos plichtsgetrouw) opeens haar maten.
“Maten?” had Roos verbaasd gevraagd. “Waarom wilt u die weten?”
Esther legde uit dat Ons Mooi Bedrijf graag zelf bepaalde welke kleding de sollicitant droeg. Zodoende werd een objectief oordeel over de kandidaat niet vertroebeld door datgene wat men aanhad. Toen Roos het Esther hoorde uitleggen, klonk het plausibel. Maar toen ze gistermiddag van een koerier twee grote dikke bruine enveloppen aangereikt kreeg, en deze boven uitpakte, sloeg haar de schrik om het hart. Eerst dacht ze dat de maten gewoon niet klopten. Het rode rokje was naar haar gevoel te kort en zat ook veel te strak. Het bloesje zat ook wel erg strak om haar lijf en leek bovenaan domweg een paar knoopjes te missen. En het zwarte jasje, dat trouwens mooi zacht aanvoelde en een klein beetje glom, wilde aan de bovenkant dus eigenlijk helemaal niet dicht. Toen ze in de door Ons Mooi Bedrijf geleverde sollicitatie-outfit haar bilpartij in de spiegel bekeek, voelde ze zich opgelaten. Het bekijken van haar boezem maakte het er niet beter op. Ze bleef maar trekken aan het rokje en friemelen aan de bloes. Het waren kleren waarin ze zichzelf best zou durven vertonen als ze een avondje ging stappen, maar om er nou in te gaan solliciteren?
Ze stak haar borst naar voren zodat goed opviel wat ze te bieden had.
“Zodoende wordt een objectief oordeel over de kandidaat niet vertroebeld door wat men aanheeft,” bauwde ze Esther na, en ze proestte het uit. Waarna ze zich wederom opgelaten voelde bij de gedachte aan welwillende ogen van een teammanager, gericht op haar “kwaliteiten”.

‘Als het niks is, sta ik over een half uur weer buiten,’ dacht ze toen de glanzende glazen voorgevel van het hoofdkantoor van Ons Mooi Bedrijf in zicht kwam.
“Okee, de teammanager heet Gérard Arcade,” repeteerde Roos hardop, terwijl ze voor een slagboom parkeerde en uit haar handtasje de parkeerkaart voor gasten haalde die OMB samen met de sollicitatiekleding opgestuurd had. “Ongetwijfeld een Fransoos.”
“Mijn senior collega met wie ik in het begin veel zal samenwerken, heet Jan van der Boog,” zei ze, terwijl de slagboom gelukkig openzwaaide.
Ze zocht en vond de plaatsen die bestemd waren voor gasten. Ze nam de bocht zonder problemen en toen ze stilstond, bekeek ze zichzelf nog eens heel goed in het achteruitkijkspiegeltje. Ze pakte haar borstel om haar honingkleurige krullen in het gareel te krijgen. Omdat ze zichzelf bleek vond in het maartzonnetje, besloot ze wat extra rouge op te doen. Ten slotte maakte ze haar lippen overal weer mooi karmozijnrood. Ze hield de manchet van haar blouse in de lucht om te vergelijken. Exact dezelfde kleur, concludeerde ze tevreden.

Niet veel later zat ze op een ongemakkelijke stoel op een tochtige plek in de hal te wachten tot ze zou worden opgehaald. Een hele groep mannen kwam langs, mannen die een frisse neus gingen halen in hun middagpauze. Diverse van hen zwaaiden en lachten naar haar.
‘Joviale bedrijfscultuur,’ dacht Roos, terwijl ze terugzwaaide en probeerde om er een beetje bij te lachen, wat haar slecht afging, want ze voelde zich sinds ze zat stikzenuwachtig.
Gelukkig bleek Esther Straathof een charmante dame. Roos voelde zich meteen bij haar op haar gemak, omdat ze spontaan leek en oprecht benieuwd was naar hoe Roos’ reis verlopen was. Esther informeerde hoe het nou met haar chihuahua ging. Roos keek even verbaasd, maar herinnerde zich dat ze bij hun telefoongesprek om een afspraak te maken, had laten vallen dat haar hondje ziek was.
“Oh het gaat weer prima,” zei Roos, toen ze door Esther naar de lift geloodst werd. “Hij heeft nu andere medicijnen. En het begint een beetje op lente te lijken, dat is ook wel heel fijn.”
‘Mooie laarzen,’ dacht ze, toen ze samen met Esther in de lift stond.
Zelf had ze ook maar voor hoge laarzen gekozen, omdat die het best stonden bij dat toch wel enigszins achterlijk korte rokje dat OMB haar toegestuurd had. Esthers rok was een heel stuk langer. Bij Esther zaten er aan de bovenkant van haar blouse wel knoopjes die dicht konden, en ook dicht waren.
Roos wilde eigenlijk iets zeggen, maar wist niet wat. Toen ze Esther aankeek, gaf die een knipoogje. Roos voelde iets van geruststelling door haar zenuwen heen.
Opeens wist ze iets. Wat droegen mannen als die kwamen solliciteren? Tijd om het aan Esther te vragen was er helaas niet meer, want de lift was gearriveerd op de vierde verdieping.

Gérard Arcade bleek een lange man met een kwieke tred en guitige ogen, die een ferme handdruk bleek te geven. Hij sprak accentloos Nederlands. Wel gesticuleerde hij erbij alsof hij acteerde in een drukke Franse film. Hij zei dat hij een Franse vader maar een Nederlandse moeder had.
“En ik heb een Nederlandse vader en Franse moeder,” sprak Jan van der Boog lachend.
Zijn handje was slap.
“Bespeur ik daar een licht Frans accent?” durfde Roos te vragen, voor ze licht hakkelend en blozend uitlegde dat ze verwacht had dat meneer Arcade misschien een Frans accent zou hebben, maar niet meneer van der Boog.
Gelukkig moest iedereen daar hartelijk om lachen. Jan zei dat hij de eerste achttien jaar van z’n leven in Frankrijk gewoond had, en Gérard zei dat hij alleen in Frankrijk kwam voor zaken en vakantie.
“Verwarrend bedrijf hè,” zei hij. “Ons Mooi Bedrijf.”
Terwijl Roos zich ingenomen voelde door zijn lach, viel haar zijn baardje op, een zorgvuldig gecomponeerd en gecoiffeerd stukje begroeiing.
Toen ze met een kopje koffie in haar hand de kamer betrad waarin het gesprek zou plaatsvinden, was haar tred verend. De mensen met wie ze ging praten, waren in ieder geval wel aardig. Ze zag dat achter een lange, gladde, glimmend houten tafel, drie stoelen opgesteld stonden, dichtbij de muur. Ze wandelde automatisch naar de stoel die ongeveer in het midden van de kamer tegenover de tafel stond.
‘Wat een ding,’ dacht ze, toen ze ging zitten en nog eens naar die tafel keek.
Meneer Arcade ging in het midden zitten. Hij sloeg een map open waarin Roos’ CV zat, en haalde een dun pennetje tevoorschijn om daarmee aantekeningen te maken in zijn aantekenblok. Meneer van der Boog nam aan de rechterkant van hem plaats, het dichtst bij het raam. Hij bleek zijn aantekenblok in een duur uitziende leren map te hebben zitten. Roos keek naar buiten en zag een hoekige toren van de Belastingdienst. Van der Boog noteerde iets en Roos vroeg zich af wat. Mevrouw Straathof ging uiterst links zitten. Toen ze haar benen over elkaar heen sloeg, kwam één van haar mooie laarzen onder de tafel uit.

“Goed,” zei meneer Arcade, terwijl hij zijn handen vouwde en op het bureau liet rusten. Hij keek Roos welwillend aan. “Vertel ons eerst maar eens met wie wij het genoegen hebben.”
Roos begon hakkelend met haar naam, leeftijd en vorige functie. Toen meneer Arcade haar aanmoedigde iets over haar arbeidsverleden te vertellen, vertelde ze dat ze van huis uit econome was. Na afloop van haar studie was ze in de financiële administratie gerold. Ze vertelde over de drie bedrijven waar ze gezeten had. Toen ze uitgesproken was, bleef van der Boog nog geruime tijd doorschrijven.
“Met alle respect, mevrouw De Boer, maar is financiële administratie voor een afgestudeerd econome niet een beetje, laten we zeggen, lui?”
Roos erkende dat dit klopte. Ze zei dat ze leuke banen had gehad, maar inderdaad, niet al te veeleisend. Dat kwam haar destijds goed uit, want ze had zo tegen het eind van haar studie een lieve man leren kennen met wie ze dolgraag een gezinnetje wilde stichten…
Het was mevrouw Straathof die vroeg hoe Roos’ kinderen heetten. Ze vertelde over haar meiden, inmiddels 14 en 12. Ze vertelde wat over hoe ze het op school deden, hoe ze waren en hoe ze meegeleefd hadden met het feit dat mama uit solliciteren ging…
“Als u over uw kinderen spreekt, beginnen uw wangen te blozen van opwinding,” zei meneer Arcade. “Dat heb ik niet gezien toen u over uw arbeidsverleden sprak.”
Roos keek hem wat onzeker aan. Het kwam haar voor dat de teammanager niet naar haar wangen keek. Keek hij niet lager dan dat?
“Houdt u eigenlijk wel van werken?” vroeg hij, plotseling een beetje vilein. “Of is werken voor u meer een middel om onder de mensen te zijn?”
Roos liet een stilte vallen waarin ze razendsnel tot tien telde. Ze had beslist zin om de kamer uit te lopen, maar haar vechtlust was voorlopig sterker. Ze ging wat rechter zitten, en gaf toe aan meneer Arcade dat er wel iets waars zat in wat hij zei. Tot nu toe had ze vooral gewerkt om onder de mensen te zijn. Ze hield van mensen om zich heen. Ze hield van het contact. Van de dingen die gebeurden… Jan van der Boog vroeg wat ze precies bedoelde met “de dingen die gebeurden”. Hij hield zijn pen al weer in de aanslag
“Nou, als er iemand gaat trouwen bijvoorbeeld, of een kind krijgt. Of als iemand ziek wordt. Of als iemand een familielid heeft waarmee het heel slecht gaat, of waarmee juist iets heel erg leuks gebeurd is.”
Ze zag Jan van der Boogs gezicht iets minder uitgestreken worden dan het tot nu toe geweest was. Ze kreeg het gevoel dat ze bij hem wel in de smaak viel. Ze vatte moed. Ze breidde haar armen uit en gaf ruiterlijk toe dat ze wat betreft inhoud tot nu toe werk onder haar niveau gedaan had.
“Maar ik wil dat veranderen,” zei ze, zeker en rustig. Ze richtte haar ogen op meneer Arcade. “Ik ben gescheiden. De kinderen zijn groot aan het worden. Ik wil een nieuw leven beginnen. Op dit punt in mijn leven wil ik graag een baan waar ik mijn talenten wel allemaal gebruik, waar ik uitgedaagd word, waar ik mijn stinkende best moet doen om alles tot een goed einde te brengen.”
Meneer Arcade herinnerde Roos eraan dat ze in de baan waarop ze solliciteerde, deals moest helpen maken. “Je bent dan weliswaar niet verantwoordelijk voor de deal, maar je komt wel tegenover slimme financiële jongens te zitten. Reken er maar op dat ze je een poot willen uitdraaien. Je moet de belangen van Ons Mooi Bedrijf in het oog houden en je moet de belangen van de klant kunnen raden. Je moet ken ßD ßD àœC 0G@ ˆßD @ßD @ @ßD jij heel snel kunnen inschatten wat daarvan de financiële consequenties zijn…”
Hij begon over Prosecco, het product dat Ons Mooi Bedrijf aan West- en Noord-Europese supermarkten leverde, en waarin het marktleider was. Het verbaasde hem niet dat Roos wist dat de naam van het druivenras afstamde, want dat wist een Triviantspeler ook. Het verbaasde hem wel dat ze van alles bleek te weten van de Europese regelgeving over wijnen. Ze gaf een kort maar accuraat exposé over de regelgeving ten aanzien van wijnen in het algemeen en witte wijnen in het bijzonder. Meneer Arcade vroeg zich hardop af of Roos dit ter voorbereiding allemaal had zitten opzoeken.
“Ik heb het weer even nagekeken,” verklaarde Roos. “Maar dit soort dingen zijn gewoon mijn hobby. Ik hou van productrecht en consumentenrecht…”

Roos merkte dat dit in de smaak viel. Toen van der Boog even later overschakelde op Frans, vertelde Roos bijna zonder haperen over haar hobby’s: tuinieren, koken en bridge.
“Help me even,” zei meneer Arcade en hij wreef langs zijn kin. “Harten dat zijn…”
“Coeurs,” zei Roos prompt. “Piques, Coeurs, Carreaux, Trèfles”, zei ze erachteraan. Jan knikte blij en goedkeurend. “En nu op z’n Italiaans…”
“Picche, Cuori, Quadri, Fiori,” zei Roos zonder een spoor van aarzeling. “Re, Regina, Fante,” zei ze ook nog.
Meneer Arcade vroeg in het Italiaans waarom ze de kaarten in deze volgorde noemde.
“Ik zou met harten begonnen zijn,” zei hij, maar Roos legde uit, ook in het Italiaans, dat dit de rangorde bij het bridgen was tijdens het bieden. Bij het bieden waren de klavers het laagst in rang, gevolgd door ruiten, harten en schoppen. Jan van der Boog knikte en bleef maar knikken.
“Mmm,” zei meneer Arcade bedachtzaam, “de vraag is dus: schoppen of klaveren?”
Hij leunde achterover en leek in gedachten. Roos sloeg hem niet-begrijpend gade. Werd er nu een antwoord van haar verwacht? Misschien niet, want het leek alsof meneer Arcade in zichzelf sprak. Ook zijn secondanten zaten hem ietwat onderzoekend te begluren.
Vervolgens spraken ze even over haar zomervakanties en skivakanties, in het Italiaans. Ze praatten over skioorden waar het goed en waar het slecht toeven was. Over slalom en knalhard rechtuit, over mooi geprepareerd en over Tiefschnee.
“Sorry,” zei Roos. “Maar ik weet echt niet wat daar het Italiaanse woord voor is.”
“Ik ook niet,” zei meneer Arcade breeduit lachend.
Ook van der Boog en Straathof knikten en lachten. Toen Roos eventjes achterover leunde, voelde ze dat ze helemaal warm was, maar ze had zowaar het idee dat ze kans maakte om deze baan te gaan krijgen.

“Esther meid, stel jij eens een vraag,” sprak Gérard en ook hij leunde achterover. Hij vouwde zijn handen samen bovenop zijn hoofd.
“Ik wil van Roos graag weten of ze iemand is die geeft, of dat ze iemand is die ontvangt,” zei Esther.
Haar laars begon te wippen. Roos keek Esther licht bedremmeld aan.
“Hoe bedoelt u dat precies?” vroeg ze.
“Zoals ik het zeg,” zei mevrouw Straathof.
“Wat is de context van uw vraag?” probeerde Roos. “Op welke manier bedoelt u dat, geven en ontvangen?”
“Bedoelt u hoe ik ben als contractonderhandelaar?” probeerde Roos, nadat het vijf seconden stil gebleven was, maar nog steeds zei niemand iets.
“Nou ja,” zei Roos. “Als ik aan die jongens denk…” Ze wees naar het raam, waarachter de toren van de Belastingdienst in de zon blakerde. “Dan zou ik dolgraag ontvangen, maar ik vrees dat zij daar anders over denken…”
Haar grapje viel niet in de smaak. Het bleef stil. Er was spanning te lezen op de gezichten haar gehoor, spanning die oversloeg naar Roos. De zenuwen van het begin van het gesprek keerden terug.
“In een onderhandeling probeer ik het belang van het bedrijf af te wegen tegen maakbaarheid en haalbaarheid van een deal,” sprak Roos. “In die zin is het zowel geven als ontvangen. Ik zou niet zo goed weten hoe ik daarin mezelf moet karakteriseren…”
Haar stem was zacht geworden. Ze twijfelde over elke lettergreep
“Wartaal,” sprak mevrouw Straathof.
Roos keek haar wat bedremmeld aan. Tot nu toe had ze wel aardig geleken.
“Bullshit,” zei meneer Arcade.
Roos keek enigszins smekend naar meneer van der Boog, maar die keek schielijk weg.
“Ik begrijp gewoon helemaal niet wat de context van uw vraag is,” zei ze toen. Ze kreeg altijd een piepstem als ze ten einde raad was. Ze bespeurde dat er ook nog wanhoop doorklonk in haar piepstem.
“Laten we haar maar een handje helpen,” bromde meneer Arcade, nogal stuurs.
Hij leunde nog steeds achterover, maar bekeek Roos nu duidelijk met gemengde gevoelens. Amper een minuut geleden had Roos nog gedacht dat ze kans maakte op deze baan. Nu voelde ze de neiging om weg te kruipen onder die mal lange tafel. Plotseling zag ze dat in het onderstel, in de ronde grijze poten, allemaal vleugelmoeren gedraaid waren. Waar was dat nou toch goed voor?

Mevrouw Straathof pakte haar handtas en zette die boven op de tafel. Ze viste erin en datgene wat ze opdiepte, gaf ze aan meneer Arcade. Roos zette grote ogen op, terwijl meneer Arcade opstond en meneer van der Boog z’n stoel naar voren schoof zodat meneer Arcade achterlangs kon. Roos keek toe hoe meneer Arcade haar naderde. Ze keek nog eens heel goed naar wat hij in zijn hand had, maar ze had het daarnet echt wel goed gezien. Hij had een zweep bij zich. Het was een strokenzweep, die hij Roos aanbood zodra hij vlak naast haar stoel was. Ze zag zijn blik. Het gevoel dat haar rokje te kort was en haar decolleté te uitgesproken, keerde in volle hevigheid terug.
“Beste mevrouw De Boer, lieve Roos, ik wil graag van jou weten of je iemand bent die geeft, of dat je iemand bent die ontvangt”.
‘En wat als ik nou eens geen van tweeën ben?’ dacht Roos, maar ze voelde instinctief dat ze er niet mee weg kwam als ze de vraag zou weigeren te beantwoorden, of als ze zou zeggen dat ze de vraagstelling impertinent vond. Ze voelde dat ze dan de baan niet kreeg. Dan stond ze over vijf minuten buiten.
‘Je wil deze baan ook helemaal niet meer,’ sprak een stemmetje ergens in haar hoofd. ‘Je moet hier wegwezen, weg uit dit gekkenhuis.’
Het zweet brak haar aan alle kanten uit. Ze keek op, maar zag nog altijd die zweep. Ze was zich bewust van hoe haar Internet-zoektocht geïntensiveerd was, sinds ze niet meer bij Roelof woonde. Ze wist op welke sites ze kwam en met wat voor soort mensen ze mailde en chatte, langzaamaan steeds vrijer en openlijker. Maar hoe kon het dat deze vent dat allemaal scheen te weten? Die bruine ogen van hem schenen haar te doorboren, tot in het diepst van haar ziel te kunnen kijken, te kijken tot daar waar geheimen ophielden geheim te zijn.
“Ik zal de zweep niet van u aannemen,” sprak Roos langzaam, met een kikker in haar keel. “Want ik ben namelijk een ontvanger.”
Roos’ gezicht werd warm en vermoedelijk heel erg rood. Nog heel even bungelde de zweep vlak boven haar grotendeels blote benen. Toen trok meneer Arcade zijn hand terug.
“Dat had ik al wel een beetje gedacht,” zei hij, nogal opgetogen. “Een klavertje dus,” sprak hij met iets van vertedering. “Maar wie weet is het een klavertje vier.”

“Maar wat is de link met de baan die u aanbiedt? Wat maakt het uit of ik gever of ontvanger ben? En wat als ik geen van tweeën zou zijn? ”
Meneer Arcade ging op de rand van de tafel zitten en legde Roos uit dat mensen die met grote sommen geld omgingen, altijd gever of ontvanger waren.
“Sommigen voelen macht over het geld, omdat ze het idee hebben dat ze sturen waar het geld heen gaat en dat ze uitmaken hoe het besteed wordt. Anderen voelen zich slaaf van het geld, omdat ze proberen te sturen, maar er zijn altijd onvoorziene factoren die plannen in de war schoppen en verwachte rendementen in rook doen opgaan. Neem de kredietcrisis…”
Roos knikte. Haar blik week niet meer van meneer Arcades bruine ogen. Hij zei haar dat het bij onderhandelingen van groot strategisch belang was om tegenover een gever een ontvanger te zetten en tegenover een ontvanger een gever.
“Onderhandelen is niet alleen maar kil zaken doen. Onderhandelen is ook verleiding en verlokking. Een man die denkt dat hij de baas kan spelen over geld, zal in dat gevoel versterkt worden als we een mooie, charmante vrouw tegenover hem zetten die hersens heeft en van wanten weet, maar die zich op cruciale momenten, in woord, blik of gebaar, onderdanig toont. Daarmee appelleren we aan zijn diepste gevoelens…”
Meneer Arcades blik dwaalde af van Roos’ gezicht. Als een standbeeld zat ze in haar stoel. Haar armen lagen op de leuningen. Ze wist dat ze ze kon bewegen, maar bij het idee dat ze dat niet meer zou kunnen, reageerde haar lijf op een manier die prettig was, een manier die wonderwel paste bij het gevoel dat de bruine ogen van deze man, mogelijk haar nieuwe teammanager, haar gaven.
“… En daarom verliest hij in wezen zijn verstand. Hij verliest de focus. Hij denkt minder aan het geld dan hij zou moeten doen. Hij vergeet details. Hij zal minder zin hebben om te rekenen, minder gespitst zijn om alle kleine lettertjes door te vlooien. En daar profiteren wij van.”
Roos knikte. Ze snapte meneer Arcades betoog. Ongelooflijk dat ze het nog nooit zo scherp gezien had als nu. Ze keek op naar zijn gezicht. Wat een professional…

“Zullen we maar eens even testen hoe het zit met jouw capaciteiten om te ontvangen?”
“Testen?” herhaalde Roos ontsteld.
“Een assessment kan deel uitmaken van de sollicitatieprocedure,” herinnerde meneer Arcade haar aan de kleine lettertjes onderaan de online advertentie.
“Maarre…,” begon Roos. “Heb ik dan de baan? Kom ik dan echt in aanmerking? Ziet u het echt met mij zitten?”
“Ik zie het helemaal met jou zitten,” zei meneer Arcade.
Roos schoot half in de lach toen ze meneer van der Boog zag knikken en mevrouw Straathof ook al zo blij zag kijken.
“Maar voor ik je ook echt de baan aanbiedt, wil ik eerst de test met jou doen.”
“Nu?” vroeg Roos.
Meneer Arcade knikte.
Opeens snapte Roos waarom dit bedrijf voor sollicitanten zelf de kleding bepaalde. Plotseling snapte ze waarom het rokje zo kort was en de inkijk in haar boezem zo royaal. Meneer Arcades ogen keken opeens overal.
“Niet over een week?” vroeg ze. “Ik bedoel eigenlijk over een maand, want bij nader inzien zit ik in maart helemaal vol… ikke… Het is toch niet gebruikelijk dat het assessment direct achter het gesprek aan zit?”
Haar stem klonk smekend. Haar blauwe ogen bekeken meneer Arcade nogal kleintjes.
“Bij ons is dat wel gebruikelijk,” antwoordde meneer Arcade.
Roos opende haar mond, om nog meer bezwaren te verzinnen, redenen aan te voeren waarom het nu niet het moment was om deze test uit te voeren. Maar ze zag de glimlach rond meneer Arcades mond razendsnel verdwijnen. Zijn baardje gaf hem opeens iets ongenaakbaars, iets afstandelijks in plaats van joligs. Bruusk stond ze op. Haar armen dwaalden voor haar lichaam. Ze moest zich ertoe zetten om die armen voor haar decolleté en voor haar buik vandaan te halen. Ze hield ze op haar rug.
“Wat wilt u dat ik doe, meneer Arcade?” vroeg ze.
“Ik wil dat je al je kleren uittrekt, Roos,” antwoordde meneer Arcade.
‘Okee, dat is tenminste duidelijke taal,’ dacht ze.
Vervolgens besefte ze dat er actie van haar verlangd werd. Ze moest opeens heel erg nodig plassen. Ze wilde dat tegen meneer Arcade zeggen, maar de woorden bestierven op haar lippen. Ze las in zijn ogen wat hij wilde. En als zij die baan wilde, dan had ze maar één keus.
Haar handen pakten aarzelend haar jasje. Er was weinig compromitterends aan om dat uit te trekken, want het verhulde eigenlijk niks, maar toch voelde Roos een enorme spanning diep in haar buik. Ze had het gevoel zichzelf weg te geven. Ze besloot om het jasje over haar stoel te hangen.
“Waarom kijk je de persoon niet aan van wie je zult gaan ontvangen, Roos?” vroeg Jan van der Boog.
Mevrouw Straathof viel hem onmiddellijk bij. Beiden leken behoorlijk ontevreden dat ze dit niet uit zichzelf had bedacht.
Aarzelend richtte Roos haar ogen op meneer Arcade. Knappe vent, dacht ze, maar dat maakte de zenuwen eerder erger dan minder. Haar hand raakte haar bloes, gleed langs haar hals naar het bovenste knoopje.
‘God, hij wil me maar wat graag hebben,’ dacht ze bij het zien van zijn ogen.
‘Ik wil hem best wat geven,’ dacht ze vervolgens, huiverend van seksuele spanning. Terwijl ze de knoopjes van haar bloesje losmaakte, moest ze moeite hem aan te blijven kijken.
‘Eerst geven en dan ontvangen,’ dacht ze, en ze bekeek de zweep in meneer Arcades hand terwijl ze haar bloes helemaal opendeed en hem haar blote borsten toonde.
Nadat de bloes over de stoel hing, pakte Roos haar rokje en wiegde er langzaam uit. Ze bleek wel een onderbroekje aan te hebben.
“Exact dezelfde kleur als het bloesje,” hoorde ze mevrouw Straathof tevreden zeggen. “Een dikke plus.”
Voor de zoveelste keer schreef van der Boog in zijn aantekenblok. Ook toen Roos’ onderbroekje uit was, schreef hij iets op. Roos durfde echt niet te vragen wat hij opgeschreven had. Hopelijk toch niet dat haar schaamhaar getrimd was tot een potloodstreepje?
“Moeten mijn laarzen ook nog uit?” vroeg Roos, maar meneer Arcade schudde nee.
“Je bent nog mooier dan jouw laarzen,” zei hij toen, en dat was een opmerking die Roos deed blozen tot diep in haar hals.
“Loop maar naar de tafel toe,” zei meneer Arcade vertederd.
Terwijl Roos gehoorzaamde, zag ze achter het raam opeens weer de toren van de Belastingdienst. De raampjes waren ver weg, maar toch leek het alsof iedereen vanuit die toren haar naakt kon zien. Voor haar gevoel hadden drommen ambtenaren zich voor de ramen verzameld om met hun neus tegen de ruit gedrukt toe te kijken.
Ze moest de tafel beklimmen en op haar rug gaan liggen. Boven op de tafel maakte ze aanstalten om haar benen in de richting van de deur te laten slingeren, maar meneer van der Boog zei “ho ho” en mevrouw Straathof maakte met haar vinger een draaiende beweging. Roos keek angstig om in de richting van de toren, recht tegenover haar zichtbaar achter het raam.
“Ze kunnen het niet zien,” sprak ze zichzelf moed in. “Het is te ver.”
Vervolgens ging ze plat liggen. Ze strekte haar benen en voelde de hakken van haar laarzen over de rand van de tafel wiebelen.
“Armen achter je hoofd leggen,” hoorde ze mevrouw Straathof zeggen.
Roos zag dat ze bij het hoofd van de tafel was gaan staan en haar armen opwachtte.
“Bent u ook een ontvanger?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze een touw voelde, een touw waarmee haar pols omwikkeld werd.
“Nee, ik ben een gever,” antwoordde mevrouw Straathof. Haar brede mond lachte representatief.
Ze maakte een knoop in het touw en trok het losse eind onder de tafel en door een vleugelmoer. Roos’ pols werd bovenop de scherpe hoek van de tafel geparkeerd.
“Als er een man komt solliciteren, bent u dan degene die hem de zweep aanbiedt?”
“Ja,” zei mevrouw Straathof, terwijl ze Roos’ andere pols te pakken had. “Hoe raad je het zo?”
“En als hij nou zegt dat hij wil geven?”
“Dan heb ik pech,” zei mevrouw Straathof opgeruimd. “Dan piepen we een secretaresse of stagière op. Die zal dan als ontvangster fungeren opdat we de geefkwaliteiten van onze sollicitant kunnen testen.”
“Nu snap ik tenminste waarom ik mijn seksuele voorkeur moest opgeven op het sollicitatieformulier,” mompelde Roos, terwijl ze met haar polsen trok, haar tepels hard voelde worden in het besef dat ze niet meer los kon komen. Ze ontdekte Jan van der Boog bij het voeteneinde. Hij keek recht naar haar spleetje.
“Jammer hoor,” zei hij, voor hij de hak van linkerlaars pakte en er een touw omheen begon te wikkelen. “Ik had beslist hoop dat er een geefster in jou zat.”
Terwijl hij een knoop legde en die strak trok, keek hij wat spijtig op haar neer.
“U bent dus ontvanger,” sprak Roos zacht.
Het idee dat deze man het hele gesprek had zitten hopen dat hij door haar met een zweep geslagen zou worden, deed haar duizelen. Plotseling leek het idee dat ze hier bij OMB was om een baan te krijgen, een zware en goedbetaalde baan ook nog, absurd. Ze leek erin geluisd te zijn. Ze trok met haar armen die vastzaten en ze trok met haar benen, maar meneer van der Boog hield haar zonder al te veel moeite in bedwang, al leek hij niet echt het sportieve type. Enigszins panisch liet Roos haar hoofd rollen. Ze bekeek Esther Straathofs ogen. Net als zojuist in de lift gaf Esther een knipoogje. Het stelde Roos opnieuw een beetje gerust.

Toen ze vastgebonden was, was Roos zich er pijnlijk van bewust dat de hele Belastingdienst nu in haar open dijen kon kijken. Even later zag ze meneer Arcades gestalte in plaats van het raam en de toren erachter. Het gevoel dat nu meneer Arcade in haar open dijen kon kijken, maakte het er niet echt beter op. Ze zag dat hij de strokenzweep half in de aanslag hield. Hij keek. Hij zocht.
Roos gooide haar hoofd achterover toen ze een eerste klap ontving, een streep dwars over haar dij. De tweede kreeg ze op haar andere dij.
‘Jezus,’ dacht ze.
Ze beet op haar lippen en knipperde de tranen weg die in haar ogen gesprongen waren. De derde en vierde klap deden gelukkig niet nog meer pijn dan de eerste twee.
‘Je kunt dit best aan,’ dacht ze.
‘Je wil deze baan toch zo graag?’ vroeg ze aan zichzelf.
Ze beet op haar lippen en verdroeg tamelijk stil een snelle serie van tien klappen op haar ene, en tien klappen op haar andere dij. Alleen wanneer de zweep een nieuwe striem maakte op een plek waar al een oude was, kreunde ze van pijn.
‘Zie je wel,’ dacht ze, toen ze voelde hoe haar lijf reageerde op de pijn, ‘het zit in mijn genen, ontvangen.’

Toen ze merkte dat meneer Arcade een stap opzij en naar voren zette, verstarde haar lichaam. Ze besefte waar ze door hem bekeken werd. Wilde hij haar echt daar gaan slaan?
“Nee,” mompelde ze binnensmonds, voor ze een kreet slaakte, want ze had een klap te pakken van de leertjes, precies tussen haar benen, vol in haar kruis.
“Goed mikken,” zei meneer Arcade, en hij gaf haar een harde klap, zo goed gemikt dat haar spleetje ervan open ging.
Roos wierp haar hoofd in haar nek. Haar hoofd rolde en haar polsen vochten met de touwen terwijl ze een snelle salvo van vijf, zes, klappen ontving op haar meest intieme plek. Roos voelde pijn op haar meest intieme plek. Ze voelde zich onheus bejegend en diep geraakt. Ze voelde zich misbruikt.
Maar ze merkte ook dat meneer Arcade niet zo hard sloeg als hij kon. Hij hield er rekening mee dat dit nieuw voor haar was. Ze voelde behalve pijn ook opwinding.
‘Jezus Christus, wat is dit lekker,’ dacht ze, terwijl ze met opengesperde ogen waarin tranen blonken de volgende klap verwerkte. Eindelijk werd ze eens goed op haar plek gezet. Eindelijk werd ze behandeld zoals het hoorde.
“Gaat het?” vroeg meneer Arcade, nadat hij haar spleetje nog een keer of vijf, zes aan een precisiebombardement onderworpen had. Roos’ hoofd was weggerold in mevrouw Straathofs richting. Haar ogen gingen open.
“Ik zou maar even voelen,” zei mevrouw Straathof. “Ik durf te wedden dat die slet onderhand goed nat is…”
“Slet?” mompelde Roos, waarna mevrouw Straathof haar brede charmante lach weer liet zien.
“Je hebt me goed verstaan,” zei ze.
Roos voelde de vingers van meneer Arcade via de binnenkanten van haar dijen opstomen naar haar kruis. Hij bewandelde haar getrimde spleetje. Hij gaf een beetje druk met één vinger. Hij penetreerde een klein stukje. Hij haalde terug en duwde onverhoeds met kracht zijn vinger een flink stukje bij Roos naar binnen. Ze kreunde diep. Ze liet haar heupen wrikken zodat haar billen heen en weer gleden over het hout. Ze voelde dat haar eigen vocht van het hout een glijbaan maakte.
“Oooh, aaah,” kreunde Roos, terwijl meneer Arcade de verwachting uitsprak dat hij een uitstekende Junior Contractor ging binnenhalen.
“Ho ho,” zei van der Boog, die opstond om net als meneer Arcade neer te kijken op Roos’ naakte lichaam. “Ik wil ook nog wel even zien wat er gebeurt als je die mooie tieten onderhanden neemt.”
Op Roos’ smekende blik zei hij een beetje verongelijkt dat hij echt niet meer met haar gevoelens zat.
“Ik mag toch alleen maar kijken,” zei hij verongelijkt.
“Sorry,” zei Roos, zo schuldbewust als alleen zij zich maar kon voelen. “Sorry hoor dat geven me niet in het bloed zit.”
Er sprongen zelfs tranen in haar ogen, zo schuldig voelde ze zich.

Meneer Arcade kwam bij haar heupen staan, gaf zijn ogen nog eens goed de kost, en gaf haar borsten ervan langs. Hij hield zich niet langer in. Hij liet de zweep knallen en kletsen, minstens een keer of 20 op haar borsten. Hij liet zich niet afleiden door de kreetjes die Roos slaakte. Ook liet het hem onberoerd dat Roos vocht met de touwen en wild wrikte met haar schouderbladen. Toen hij eindelijk klaar was, zag Roos zelf de rode strepen die door de zweep op de bovenhellingen van haar borsten getrokken waren. Her en der was haar huid zelfs paars.
“Dit was wel heel erg heftig hoor,” sprak ze huilerig en wanhopig verwijtend. Ze voelde meneer Arcades hand. Door zijn aanrakingen zwollen haar tepels.
“Dat weet ik,” zei hij. “Maar ik voelde aan dat je van heftig houdt.”
Vervolgens zei hij tegen haar dat ze de baan had. Hij zat aan haar borsten. Het kostte hem geen enkele moeite ze te laten jeuken en kloppen van opwinding. Roos voelde zich totaal in de ban van haar nieuwe teammanager.
Jan van der Boog was de eerste die bij het hoofdeinde stond om haar te feliciteren. Hij deed dat door haar vingers aan te raken en haar hand te strelen totdat zijn vingers de touwen aanraakten waarmee haar pols vastgebonden was.
“We zullen een hoop samenwerken in het begin,” zei hij en hij keek naar haar borsten. “Ik ben ervoor verantwoordelijk dat je fatsoenlijk ingewerkt wordt,” sprak hij.
Er verscheen een lachje rond zijn mond, maar zijn ogen bleven nogal kil naar haar kijken.
Esther Straathof boog zich over Roos heen. Roos hield haar hoofd stil terwijl ze drie zoenen op allebei haar wangen kreeg.
“Welkom bij Ons Mooi Bedrijf,” zei Esther opgeruimd. “Ik zal zorgen dat je de CAO en het Rechtspositiereglement zo snel mogelijk opgestuurd krijgt.”

Meneer Arcade stond bij haar heup. Roos zag hem naar haar kruis kijken. Haar heupen wrikten toen ze zijn hand zag komen. Ze kreunde van frustratie toen ze besefte dat ze zijn hand niet kon tegenhouden. Ze vervloekte zichzelf toen ze besefte dat ze dat ook helemaal niet wilde. Toen zijn vuist op haar duwde, stiet ze kleine kreungeluidjes van genot uit. Zonder enige moeite liet hij twee vingers bij haar naar binnen kruipen.
“Tijd voor de salarisonderhandelingen,” zei hij.
“Moet dat nu?” kreunde Roos.
Dit leek niet helemaal het goede moment om het over bedragen en arbeidsvoorwaarden te hebben. Maar meneer Arcade noemde een bedrag en vroeg of Roos daarmee akkoord ging. Hij trok zijn vinger een stukje terug en duwde hem opnieuw een heel stuk omlaag.
Het was een stuk hoger dan haar vorige salaris, dat wist Roos nog wel. Maar was het wel marktconform? Ze had een paar dagen geleden gegoogled, maar nu ze hier op deze tafel lag en die vinger in haar kutje voelde, leek haar geheugen voor cijfers gesloopt. Ze kon zich de bedragen die ze op websites gelezen had, echt niet meer herinneren. Ze probeerde te rekenen, maar het enige waar ze aan kon denken was meneer Arcades vinger en het genot dat die haar liet voelen. De cijfers kregen vleugels en fladderden weg uit haar hoofd.
“Aaah,” kreunde ze, “Ooooooh.”
“Het klinkt wel goed,” mompelde ze vervolgens. Ze lispelde die woorden. Haar mond viel open en kwijlde.
“We moeten het ook nog over secundaire arbeidsvoorwaarden hebben,” sprak Roos, maar het leek wel alsof er een minuut verstreek voordat ze elk van deze woorden uitgesproken had in de juiste volgorde.
Ze ontdekte Esther Straathof bij de tafel. Die trok een strook duct tape tussen haar vingers strak.
“Ik wil wel een leaseaummmmh,” sprak Roos.
Snel plakte Esther nog een tweede strook tape op haar mond, schuin over de eerste heen.
“Dat is dan allemaal geregeld,” sprak meneer Arcade tevreden. “Heel fijn dat het zo snel ging. Goed zaken doen zo.”

Hij trok zijn vinger terug. Hij keek in Roos’ ogen, rook aan zijn vinger, zuchtte verlekkerd. Plotseling leek hij in dromenland. Hij scheen ook niet meer door te hebben dat Roos’ lijf wrikte en zinderde. Haar mismoedige kreungeluidjes waren smeekbedes. Ze smeekte om de terugkeer van die vinger.
Plotseling keerde meneer Arcade terug tot werkelijkheid. Hij keek naar Roos alsof hij vergeten was dat ze op de tafel lag.
“Heb je een standaard arbeidscontract in jouw tasje zitten,” vroeg hij aan Esther.
Die knikte. Ze begon te rommelen. Roos’ ogen gingen wijd open toen ze de vinger van meneer Arcade voelde terugkeren. De duct tape knisperde vanwege de geluidjes die ze maakte. Ze dacht alleen maar aan seks. Geobsedeerd door seks voelde ze zich.

Esther Straathof toonde haar een vel papier.
“Lees maar,” zei ze. “Jouw contract.”
Roos probeerde te kijken naar de letters, de cijfers ook, maar ze werd afgeleid door de hand die haar beminde. Twee vingers gingen op en neer in haar kutje, terwijl de hand van meneer Arcade haar venusheuvel masseerde.
“Gelezen?” vroeg mevrouw Straathof en Roos besloot om maar te knikken.
Het papier werd omgeslagen.
“De kleine lettertjes,” zei mevrouw Straathof.
Ze sloeg nog een keer een bladzijde om, en nog een keer.
“Ik stel voor dat je alles even rustig bestudeert.”
Ze bracht het vel dichtbij Roos’ ogen en hield het daar een aantal seconden. Roos probeerde de woorden te ontcijferen, maar haar ogen hadden voortdurend de neiging om dicht te vallen. Genieten deed ze het liefst met gesloten ogen.
“Gelezen?” vroeg mevrouw Straathof en weer knikte Roos.
Vervolgens pakte mevrouw Straathof een pen. Jan van der Boog schoot toe.
“Ben je rechtshandig of linkshandig?”
Roos knikte toen hij met zijn vinger op haar rechterpols drukte. Van der Boog begon die los te maken.
“Ik ga nu niet tekenen,” dacht ze opeens. “Ik ga nu echt niet tekenen. No way.”
Mevrouw Straathof schoof een vel papier onder haar pols en drukte vervolgens een pen tussen haar zweterige vingers. Ze dirigeerde de pen naar de juiste plek op het papier en zei: “Op deze bladzijde wil ik graag dat je jouw handtekening zet.”
Roos schudde haar hoofd. De vinger trok zich terug. De hand verdween van haar lichaam. Meneer Arcade keek op zijn horloge.
“Is het niet eens tijd voor nog een rondje koffie?” vroeg hij. Hij geeuwde zelfs.
Roos besefte dat ze niet ging klaarkomen als ze nu niet tekende. Ze dacht na, maar faalde hopeloos. Ze voelde alleen maar seksuele opwinding, heviger dan ooit, misschien wel heviger dan de opwinding van al haar amoureuze avonturen uit haar vanillaleven bij elkaar opgeteld.
“Ik wil het contract eerst op m’n gemakje lezen,” zei ze, maar ze hoorde alleen maar vormloze geluidjes zonder betekenis.
De tape knisperde harder dan de geluidjes die ze maakte. In die geluidjes hoorde ze verlangen. Ze hoorde hunkering.
‘Het zal wel goed zijn,’ dacht ze toen.
Ze herinnerde zich de vertrouwenwekkende bruine ogen van meneer Arcade. Ze probeerde de pen goed op het papier te zetten. Ze probeerde haar handtekening haar zwierige en tikje jolige zelf te laten zijn.
Ze kreunde smachtend toen meneer Arcade weer vlakbij de tafel kwam. Ze bekeek hem met ogen die alles uitdrukten wat ze voelde. Ze voelde zich ontvanger pur sang. Senior Ontvanger, dacht ze en ze hunkerde naar de vinger.
“Daarnaast wil ik dat je onderaan elke bladzijde een paraaf zet,” sprak mevrouw Straathof.
Ze schoof een verse bladzijde onder Roos’ pols. Ze duwde de pen weer recht boven het papier. Roos tekende.
En ze tekende nog eens. En nog eens. En nog eens. En nog eens. En nog eens.
“De laatste,” zei Esther.
“Het is niet goed dat er zoveel kleine lettertjes zijn,” dacht Roos nog heel even, maar op dat moment keerde meneer Arcades vinger terug.
Ze sopte overal nu. Misschien ging ze wel spuiten zo dadelijk. Ze keek naar het plafond, maar dat was zo naargeestig grijs dat je een vlekje meer of minder niet zag.
“Zo,” zei mevrouw Straathof tevreden, nadat ook het laatste vel geparafeerd was.
Ze veegde alle papieren bij elkaar, maakte er een net stapeltje van en stopte ze in een mooie map. Inmiddels had Jan van der Boog Roos’ pols weer stevig vastgebonden.
“Welkom aan boord,” was hij de eerste om te zeggen. “We gaan een heel fijne tijd samen hebben, schat ik zo.”
Hij pakte haar hand en kneep erin. Hij kneep nog net wat harder toen Roos’ gezicht van pijn vertrok. Hij kneep haar tot ze een langgerekt en zielig kreungeluidje had laten horen.
“Een klein beetje gever ben ik af en toe wel,” zei hij en hij lachte nogal schaapachtig.
Roos’ hoofd rolde om zodat haar ogen Esthers handen bekeken.
“Laten we dit moment vieren,” zei die, en ze hield twee tepelklemmen omhoog, verbonden door een kettinkje.
“Mmm,” sprak Roos onthutst, maar hoe haar billen ook gleden en slipten, ze kon niet vermijden dat de bekjes van de klemmetjes haar beide tepels vingen.
Ze kneep haar ogen dicht. Met felle ademtochten verdroeg ze de pijn, die eerst barbaars leek, maar na even wennen toch wel te verdragen was. Ze deed haar ogen weer open. Ze zag het sympathieke gezicht van mevrouw Straathof door een vochtig waas.
“Welkom bij Ons Mooi Bedrijf,” sprak ze. “Dat je hier een fijne carrière mag maken.”
“Welkom in mijn team,” sprak meneer Arcade. Hij duwde zijn vuist tussen haar benen en masseerde haar een paar keer stevig, zodat ze opnieuw vlakbij een orgasme was.
“Maar net niet helemaal,” dacht Roos, en ze voelde een paar tranen uit haar ogen kruipen.

“Ik word wel eens veeleisend gevonden,” zei hij. “Want ik hou van hard werken en ik kijk niet op een overuurtje hier of daar. Ik verwacht dat dus ook van mijn teamleden.”
Opnieuw raakte hij haar even aan, genoeg om haar op kookpunt te houden, maar te weinig om haar te laten overkoken.
“Maar als je zo’n werkhouding meebrengt naar Ons Mooi Bedrijf, beste mevrouw De Boer, lieve Roos, dan is werken in mijn team spannend, uitdagend, en uiteindelijk zeer bevredigend.”
Hij liet zijn hand over haar spleetje trippelen. Hij bedacht zich. Hij liep langs de tafel en pakte het kettinkje dat op Roos’ borst lag. Hij trok eraan. Door een paar keer pesterig te rukken, kreeg hij Roos in tranen.
“Ik ben erin geluisd,” dacht ze, terwijl ze haar rouge voelde doorlopen.
Die gedachte verdween toen ze weer vingers in haar kutje voelde.
--------
(met dank aan quirina)

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

Janneman
Oppasser

Bericht Nummer: 454
Aangemeld: 03-2004

Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!)

Gepost op donderdag 10 maart 2011 - 10:05 pm:
Goed

Ik MOET hier iets van zeggen. Maar ik weet niet wat.
Want wat moet je nou van dit verhaal zeggen? Dat het mooi is? Dat is nog zacht uitgedrukt. Dat het goed geschreven is? Dat het een aanwinst voor de site is? Dat dit een Verhaal is? Een origineel verhaal met prachtige vondsten en nog educatief ook?
Het klinkt allemaal zo banaal. Want dit is de Buitencategorie. In de wielrennerij wordt dat gebruikt voor de hoogste toppen. Nou, als dit niet over de hoogste toppen gaat dan weet ik het niet meer.
Er zijn er een paar op de site (geweest) die dit kunnen. Subjackt is er één van.

Dat doet me trouwens denken aan zijn vorige verhaal. Tot mijn schande besef ik dat ik daar nooit op gereageerd heb. U weet wel, dat verhaal over Catechisatie. Schitterend. Misschien een beetje op het randje voor sommigen maar wie durft er te ontkennen dat hij/zij bij het woord 'billenkoek' het eerst denkt aan strenge milieus, waartoe de streng christelijke toch zeker horen. Subjackt heeft het aangedurfd dat eens onder woorden te brengen. Dat alleen al is lovenswaardig, maar de manier waarop hij dat deed was prachtig.
Wie het gemist heeft moet het toch zeker gaan lezen.

Ik ga Subjackt maar eens vragen geloof ik of ik een fanclub voor hem mag oprichten.

Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein