| Gepost op zondag 20 februari 2011 - 05:00 pm: | 
|
|
Het Safarov fonds - Hoofdstuk XI / Een zware beproeving voor Vanja, fysiek en emotioneel
Vanja trof Lianne Visk aan in de keuken van het restaurant. Lianne bevrijdde haar vriendin van de ijsemmer die rond haar nek hing en de twee vrouwen omhelsden elkaar.
“Fuck, ik heb het koud, Lianne,” hijgde Vanja. Ze trok de andere vrouw dicht tegen zich aan, in de hoop haar een beetje warmte te ontfutselen.
“We hebben een half uur,” zei Lianne in haar oor. “Daarna moet ik je in de zwarte zaal naar binnen leiden en begint jouw bestraffing. John heeft voor een ouderwetse strafmethode gekozen en dat is niet zijn gewoonte. Bij zijn eigen meisjes gebruikte hij nooit gesels of toestellen, maar altijd elektroshocks of water.”
Vanja slikte en beet zenuwachtig op haar onderlip. Ze maakte zich los uit hun omhelzing en staarde Lianne vragend aan.
“Gaat hij me met een zweep slaan?”
“Nee, met een rietje,” antwoordde Lianne. “En hij heeft om een Judaswieg gevraagd.”
“Een Judaswieg? Wat is dat voor iets?”
“Dat is een houten toestel. Het bestaat uit korte balk op vier poten en lijkt een beetje op een schraag, maar bij een Judaswieg heeft de balk slechts drie zijden.”
Lianne zuchtte en keek Vanja medelijdend aan, voor ze verder ging met praten. Ze zag dat haar vriendin aangeslagen was.
“Het slachtoffer wordt er op vastgebonden, met touwen rond polsen en enkels en liggend op de buik. Dat op zich is al een wrede straf, want omdat die balk vanboven zo dun is, rust al het gewicht van het slachtoffer op het schaambeen en op de borstkas.”
Vanja vloekte hardop.
“Ik haat die kerel,” gromde ze. “Hij gaat me echt pijn doen, hé? Lianne?”
Lianne Visk knikte bevestigend. Ze streek een blonde lok uit haar knappe gezichtje, hield Vanja een rode pil voor en zei:
“Ik ben bang van wel, Vanja, maar Marec vroeg mij om je dit te geven.”
“Wat is dat, Lianne?”
“Een pijnstiller. Heel effectief, zo zei Marec. Je moet hem nu innemen, want het duurt bijna een half uur voor hij begint te werken.”
Vanja schudde haar hoofd.
“Nee. Dat mag niet, er zitten verslavende middelen in. Drugs.”
“Vandaag mag het wel. Toe nou, neem die pil! Heeft Marec je er dan helemaal niets over gezegd?”
Opeens herinnerde Vanja zich de laatste woorden van haar Meester, daarnet in het restaurant, en ze nam de rode pil van Lianne aan.
“Kom nu,” zei Lianne, die zag hoe Vanja de pil inslikte met wat water. Haar stem klonk ongeduldig. “We moeten naar de plek waar de accessoires bewaard worden. Ik ga de Judaswieg klaarzetten, want over tien minuten moet ik die met veel ceremonieel op het podium van de zwarte zaal installeren.”
Vanja volgde Lianne door een smalle gang naar de achterkant van het gebouw. Ze namen een trap naar beneden en daar aangekomen begon een nieuwe gang. Ze passeerden enkele vensterramen, maar het glas was behandeld zodat je er niet doorheen kon kijken. Iets verderop in de gang zag Vanja een deur die openstond en in het voorbijgaan, keek ze door de openstaande deur naar buiten.
“Dat is de achterdeur, voor de leveranciers,” legde Lianne uit, maar toen ze opzij keek, zag ze dat Vanja haar niet langer volgde. Ze zag hoe die halfnaakt in de koude tocht stond, haar hals rekte en door de openstaande deur naar buiten staarde. Het gezicht van Vanja leek wel een masker. Het ongeloof, de pijn en het verdriet stonden op haar gezicht te lezen, terwijl ze daar als aan de grond genageld bleef staan, bibberend van de kille wind die langs de deuropening naar binnen woei.
“Shit, Vanja! Kom toch uit die kou,” zei Lianne vloekend.
Vanja schudde haar hoofd.
“Het… het is M… Marec,” stamelde ze. Haar stem beefde. “Marec met Eline.”
Lianne kwam naast haar staan, wierp een snelle blik naar buiten en sloot de achterdeur. Ook zij had Marec, Eline en Piotr bij de Rolls zien staan.
“Heeft Marec jou gezien, denk je?”
Geen antwoord.
“Vanja!”
“Nee.” Vanja schudde haar hoofd. “Hij heeft me niet gezien. Denk ik.”
“Goed,” mompelde Lianne. “Dat is goed.”
Vanja’s kin schoot omhoog.
“Nee, verdomme! Dat is niet goed! Ze omhelsden elkaar, Lianne. Hij gaf haar een enveloppe of zoiets en zij gaf hem een kus op zijn mond. Ze stonden daar, samen bij zijn auto. Waarom, Lianne? Waarom?”
“Zelfs als Marec en Eline iets hebben samen, wat ik niet geloof,” zei Lianne sussend. “Zelfs dan is dat toch hun zaak, nee? Of heb jij een exclusiviteitrecht op je Meester? Zijn er afspraken gemaakt op dat vlak?”
Vanja schudde haar hoofd.
“Nee,” antwoordde ze verslagen. “Nee, natuurlijk niet.”
“Wel dan? Hij ziet jou graag, Vanja. Wees tevreden met wat je hebt en treur niet over dingen die jou niet aangaan. Kom, herpak je en volg me, want de tijd dringt.”
Twintig minuten later lag Vanja vastgebonden op de Judaswieg. Die stond pal in het midden van het podium van ‘la stanza nera’ en het zwarte theater was tot aan de nok gevuld met kijklustige toeschouwers. Liggend op haar buik was het niet gemakkelijk om rond te kijken en het kostte Vanja behoorlijk wat moeite om tot in de loge van haar Meester te kunnen zien. Hij zat er! Ja, hij zat op zijn plek, dacht ze blij als een kind. Marec was dus niet met Eline in de Rolls gestapt en stiekem weggereden! Ze had gevreesd om de bestraffing helemaal alleen te moeten ondergaan.
John stond naast de Judaswieg. Hij glunderde van voorpret en hield een lange twijg in zijn rechterhand. Pratend alsof hij voor een rechtbank stond, bespeelde hij zijn publiek van collega Meesters.
“Een woordje uitleg voor wie niet weet wat voor een ding dit is, beste vrienden,” sprak hij met luide stem. “De Judaswieg werd al gebruikt door de Spaanse inquisitie. Men vond dit toestel uitermate geschikt om heksen en ketters tot bekentenissen te dwingen. Vandaag gebruik ik het om deze heks te straffen. Ik hoop dat jullie er net zo van zullen genieten als ikzelf, wanneer deze twijg de huid op haar dikke billen bloedrood kleurt!”
Vanja bereidde zich voor op de eerste slag, maar in plaats van de twijg voelde ze de warme hand van John op haar billen. Hij tastte naar het elastiek van haar string, greep die tussen zijn vingers en gaf er een harde ruk aan. Eerst trok de dunne stof zich strak tussen haar benen en bilspleet, maar het piepkleine broekje bood slechts enkele seconden weerstand aan de kracht waarmee John het van haar dijen afrukte. Het scheurde doormidden en Vanja voelde de stof weggetrokken worden van tussen haar onderbuik en de balk van de Judaswieg waarop ze uitgestrekt lag.
Er werd geapplaudisseerd in de zaal en Vanja hoorde gejoel en kreten van opwinding. Ze kon zich voorstellen wat voor een aanblik ze moest bieden, liggend op die scherpe balk. Wijdbeens lag ze daar, met haar armen en benen gestrekt en met dikke koorden aan de poten van de Judaswieg gebonden. De dunne houten bovenrand van de balk drukte hard op haar venusheuvel en op haar ribben. Maar de fysieke pijn die ze voelde, was niets in vergelijking met de pijn die ze voelde als ze aan Marec en Eline dacht. Hun innige omhelzing stond op haar netvlies gebrand.
In zijn loge, een meter of zeven van het podium verwijderd, zat Marec zich te ergeren aan de arrogante strafpleiter. Het plezier waarmee die Vanja’s mooie billen en dijen afranselde, was een doorn in Marecs oog. Twintig slagen met het rietje, dat was de afspraak geweest, maar John zat al aan dertig en hij leek nog niet klaar met slaan. Als hij na veertig slagen niet ophoudt, maak ik hem koud, dacht Marec. Misschien had hij dat meteen moeten doen, procureur of geen procureur. Die lul gewoon afmaken, Piotr zou hem zeker geholpen hebben met het opruimen van het lijk. Op Piotr kon je bouwen. Die man was een rots.
Met moord in zijn gedachten, keek hij naar Vanja’s krampachtig gespannen lichaam. Ze hield zich sterk, zijn meid. Bij elke slag met die twijg, veerden haar getroffen billen omhoog en ze slaakte een luide kreet. Ze schreeuwde haar pijn uit, maar ze had niet één keer gejammerd of om genade gevraagd.
Marec voelde zich schuldig en dat was een gevoel dat hem niet vaak kwelde. In zijn zaken was hij gewetenloos en in zijn relaties koel en afstandelijk. Maar dit was anders, hier moest hij toekijken hoe de vrouw die hij liefhad gestraft werd omdat ze het voor hem had opgenomen. Zou ze dat ook gedaan hebben als ze had geweten van Eline? Want Johns beschuldiging was niet helemaal onterecht geweest. Ze was naar hem gekomen voor hulp en Marec had Eline geholpen om aan de machtige vrienden van haar ex-Meester te ontsnappen. Die lul had zelfs de politie ingeschakeld om de roodharige op te sporen. Daarom had Marec een ticket naar Magione geregeld, zodat het opgejaagde meisje enkele maanden in Trasimeno kon onderduiken. Hah! John moest het weten. Piotr bracht haar op dit eigenste moment naar de luchthaven.
“Aaaaaah!”
Vanja’s snerpende gil galmde door de verduisterde zaal en onderbrak Marecs gedachten. Als in trance veerde hij op van zijn stoel, klaar om naar beneden te stormen en een einde te maken aan Johns vertoning. Het bleek echter niet nodig, want John had de twijg al weggegooid en zo zelf de bestraffing van Vanja beëindigd.
“Drie dozijn slagen met het rietje, dat lijkt mij voldoende voor de overtreding van deze ongehoorzame slet,” zei John tegen de mensen in de zaal. Hij grijnsde wolfachtig. “Verder kan ik alleen maar hopen dat jullie van de voorstelling genoten hebben, en dat de vele striemen op haar dikke kont dit gewelddadige wijf nog lang aan haar onaanvaardbare gedrag herinneren! Bedankt voor uw talrijke aanwezigheid. U was een fijn publiek.”
Wat volgde was een staande ovatie, maar lang duurde die niet. Het spektakel had de meeste toeschouwers flink opgewonden en hen in de stemming gebracht. Ze wilden zelf ook nog wat actie meemaken vanavond en ‘la stanza nera’ begon langzaam maar zeker leeg te lopen. Marec nam de Adidas sporttas die hij bij zich droeg, daalde de trap en liep rustig naar de coulissen achter het podium, waar hij een nagelbijtende Lianne Visk aantrof.
“Mag Vanja van die Judaswieg af, Marec? Alsjeblieft?”
“Natuurlijk mag ze dat,” bromde die geërgerd. “Waarom denk je dat ik hier ben, meisje? Ik wil haar zo snel mogelijk laten verzorgen. Mijn huisarts is al onderweg.”
Hij wilde naar Vanja, maar Lianne hield hem tegen. Ze legde een slanke hand op zijn schouder en fluisterde:
“Marec?”
“Ja?”
“Ze heeft je gezien, Marec.”
“Wie heeft me gezien? Wat probeer je me te vertellen, Lianne?”
Lianne beet zenuwachtig op haar onderlip. Haar blauwe ogen keken onzeker.
“Vanja. Ze heeft je gezien met Eline. Ze vertelde me dat jullie elkaar kusten… Ze raakte helemaal overstuur daarnet, toen ze jullie samen zag. Ik moet je dat vertellen, Marec, want ik ben bang dat ze misschien iets doms zou zeggen of zo. Wees niet boos op haar als ze emotioneel reageert, alsjeblieft?”
Marec kon zijn oren niet geloven.
“Denkt ze dat ik iets met Eline heb? Is dat het?” Hij keek Lianne recht in de ogen. “Denk jij dat, Lianne?”
Stilte.
“Lianne?”
“Dat zijn mijn zaken niet, Marec,” antwoordde die ontwijkend. “Ik weet dat je om Vanja geeft, maar je bent wel vaker met meerdere vrouwen tegelijkertijd geweest, of niet soms? Dus wat moet ik zeggen?”
“Niets. Je hebt al genoeg gezegd, dwaas meisje,” zei Marec gepikeerd. “Vanja is niet zoals die andere vrouwen. Voor de buitenwereld lijkt dat zo, maar ze is niet eens mijn sub, zoals die andere vrouwen, dat wel waren. Vanja is écht mijn slavin, ze heeft zichzelf aan me verkocht. Ze is mijn eigendom. Kom, laten we haar van dat rotding af helpen.”
Marec en Lianne duwden de zware gordijnen opzij en stapten het podium op. Het irriteerde Marec mateloos dat ook John daar nog was. Hij stond bij het hoofdeinde van de Judaswieg en hield Vanja stevig bij haar haren vast. Haar hoofd werd omhoog getrokken en haar gezicht drukte walging uit. John praatte tegen haar.
“Wat doe je daar, John?” zei Marec kil. “Blijf met je poten van mijn eigendom! De bestraffing is voorbij als je dat nog niet wist.”
John zag de moordlust in Marecs bijna zwarte ogen. Hij liet Vanja’s haren los en zag hoe die haar hoofd opnieuw liet zakken en haar wang op de Judaswieg legde.
“Excuseer me, Marec,” zei hij snel. “Je hebt gelijk, dit is jouw slet, niet die van mij. Maar dat is geen reden om zo een agressieve houding aan te nemen. Geen enkele sub is het waard om over te bekvechten, toch?”
Marec bleef roerloos staan, hij antwoordde niet op Johns vraag, maar zijn vingers klemden zich rond het handvat van de Adidas sporttas. De knokkels van zijn handen werden wit.
“Ik zou het bijzonder op prijs stellen als je nu mijn etablissement verliet, John. Als je zo vriendelijk wilt zijn?”
De procureur knikte en droop mokkend af. Hij voelde zich in zijn eer gekrenkt door die omhooggevallen pooier. Hij vervloekte Marec in stilte. Wat dacht die kerel wel? Dat hij het voor het zeggen had, omdat hij een seksboerderij in Italië en een dure SM club bezat? Omdat hij schatrijk was? Hah! Misschien was de tijd aangebroken, om een andere omgeving op te zoeken? Misschien die nieuwe club in Nederland, waar hij over had gelezen? Ja, hij zou wel iets anders vinden. Zeker.
Lianne en Marec maakten Vanja los en hielpen haar voorzichtig van de Judaswieg. Ze stond wat onvast op haar benen, maar ze stond. Ze keek naar Marec op en zag hoe hij haar bemoedigend toelachte en zijn armen spreidde om haar te omhelzen. Vanja verdrong haar tranen en vleide zich tegen hem aan. Ze voelde zijn grote sterke handen op haar rug, maar hij raakte haar gestriemde billen niet aan. Gelukkig maar. Lianne keerde terug naar het restaurant om daar alles in goede banen te leiden en Marec richtte zijn vragende blik op Vanja Herpoels.
“Gaat het, meid?”
“Ja,” fluisterde ze. “Heb ik het goed gedaan, Meester?”
“Fantastisch. Ik ben trots op je.”
Ze voelde hoe hij haar losliet en opnieuw een beetje afstand van haar nam. Ze keek hem recht in zijn glimlachende ogen en vroeg:
“Wat gebeurt er nu, Meester?”
Marec keek terug en beantwoordde haar vraag niet, maar boog zich naar voren om de Adidas sporttas open te ritsen. Hij wist dat zij zich tientallen vragen moest stellen. Over wat ze daarnet buiten gezien had, over zijn gevoelens voor haar en over hun toekomst samen. Hij voelde feilloos aan dat Vanja overstuur was. Niet zozeer omwille van John, of van de vernedering en pijn van een publieke afstraffing in ‘la stanza nera’. Nee, ze stelde zich vragen over zijn gedrag. Over zijn trouw. Ergens was dit onaanvaardbaar, want ze was zijn eigendom en niet omgekeerd, maar aan de andere kant begreep hij Vanja en hij vond het vertederend dat de mogelijkheid van een concurrente haar zozeer aangreep.
“Hier, trek dit alvast aan,” zei hij, haar een minuscule zwarte string en een bleekblauw T-shirt aanreikend. Op het T-shirt stond een afbeelding van een lolly. “Eerst gaan we die lelijke striemen uitwassen en verzorgen. Daarna mag je eten. Je zult wel honger hebben.”
Vanja wurmde zich voorzichtig in de string en trok het T-shirt over haar hoofd.
“Niet echt, Meester,” zei ze. “Maar mijn keel is kurkdroog. Ik snak naar een glas water, als dat mag?”
“Dat heb je wel verdiend, Herpoels. Kom, volg me.”
Bij de deur naar Marecs kantoor zagen ze zijn huisarts staan. Die stond in de gang en glimlachte hen gegeneerd toe. Die meid van Safarov was altijd zo schaars gekleed en ook nu droeg ze een broekje dat zo klein was en zo strak rond haar poesje spande, dat hij plaatsvervangende schaamte voelde voor de jonge vrouw.
“Hallo, Edgard,” hoorde hij Marec zeggen. “Fijn dat je zo snel kon komen.”
“Geen probleem, hoor! De juffrouw had verzorging nodig?”
Marec knikte.
“John heeft haar flink te grazen genomen,” antwoordde Marec, die de deur van zijn kantoor opende en de arts uitnodigde om hem naar binnen te volgen. “Hij heeft een rietje gebruikt en het is wat uit de hand gelopen. Ik wil liever geen blijvende littekens op de mooie billen van mijn lieve meid. Wat lijkt jou het beste?”
Edgard haalde zijn schouders op.
“Ik zal er eens naar kijken, Marec. Euh… Waar?”
“O, daar op de sofa,” zei die, naar links gebarend. Hij raakte Vanja bij haar schouder aan. “Leg je maar neer, Herpoels.”
Vanja ging op de sofa liggen. Het zachte leder voelde kil aan, maar lang duurde dat niet, want al snel voelde ze hoe de sofa haar eigen lichaamstemperatuur aannam. Ze sloot haar ogen en gaf zich over aan haar gedachten. Op de achtergrond hoorde ze de arts en Marec praten over verzorgende zalf, dagelijks inwrijven en steriele wonddoekjes. Maar op een bepaald ogenblik ging het gesprek over John en Eline. Vanja spitste haar oren, dat wilde ze niet missen.
“Ik zag hem buiten op de parking,” hoorde ze de dokter zeggen. “Mijnheer de procureur zag er niet gelukkig uit. Maar ja, hoe lang komen mijn vrouw en ik hier al, Marec? Tien jaar? En ik heb die eikel nooit een aangename persoonlijkheid gevonden. Mijn vrouw ook niet overigens. Zij vertelde me dat zijn sub hem heeft laten zitten. Hah! Dat verbaasde me niets, eerlijk gezegd. Dat meisje was veel te jong en te goed voor hem.”
Vanja hield haar adem in nu Eline genoemd werd. Ze vroeg zich af hoe Marec er op zou reageren en lang moest ze niet wachten.
“Ja, John deed er heel moeilijk over.” Marec zuchtte. “Hij liet Eline schaduwen en onder druk zetten. Erg bedreigend allemaal.”
Edgard fronste en vroeg nieuwsgierig:
“Door de politie?”
Marec knikte.
“Ze kwam naar me toe voor hulp, let op, dit is in vertrouwen, Edgard. Je bent mijn arts, dit moet onder ons blijven, begrijp je?”
“Mmmh, dat spreekt vanzelf, Marec. Beroepsgeheim.”
“Ik heb haar een vlucht naar Magione geboekt. Als John dat moest te weten komen, gaan de poppen pas echt aan het dansen. Hij zal denken dat we iets hebben, Eline en ik. Onzin natuurlijk, maar zo zou John er niet over denken.”
Op de sofa voelde Vanja hoe haar hart een sprongetje maakte in haar borst. Ze moest bijna huilen, zo blij was ze dat hij die woorden uitsprak. Diep vanbinnen wist ze dat zijn woorden voor haar bedoeld waren, ook al waren ze aan zijn huisarts gericht. Dus zo zat de vork in de steel, dacht ze verheugd. Hij heeft dat mooie roodharige meisje geholpen om aan John te ontsnappen, dat was alles! Hij hield nog steeds van haar, alleen van haar! Dan, opeens, schrok ze op uit haar vrolijke gedachten, want hij was naast de sofa neergeknield en taxeerde de gelukzalige uitdrukking op naar haar lachende gezicht.
“Wat is er Herpoels? Je kijkt als iemand die net is klaargekomen, in plaats van iemand die een pak voor haar billen heeft gehad?”
Vanja slikte.
“Niets, Meester. Er is niets… Ik zie u graag, Meester.”
“En dat noem jij niets, Herpoels?” Hij grijnsde zijn witte tanden bloot. “Edgard heeft ons verlaten, want ik wilde je graag zelf verzorgen. Alleen. Je hebt een beloning verdiend, vind ik.”
Vanja kon haar oren niet geloven.
“D… Dank u, Meester,” fluisterde ze, met een blik op de handen van Marec. Hij hield een steriele doek in zijn ene hand en een of ander ontsmettingsmiddel in de andere. Ze hoopte maar dat het niet te veel zou branden op de gestriemde huid van haar kont. Gelukkig was dat niet het geval. Ze voelde hoe Marec haar pijnlijk aanvoelende billen voorzichtig schoon depte met de vochtige steriele doekjes. Zodra ze zijn aanrakingen gewaar werd, begon ze zachtjes te kreunen, maar hij sprak haar bemoedigend toe en ging onverstoorbaar door met het ontsmetten van de striemen op haar billen.
“Gaat het nog?”
“Ja, Meester.”
“Oké dan,” mompelde Marec. Hij doopte zijn vingers in de zalf die Edgard had meegebracht en wreef er de bloedrode striemen op haar billen mee in. Het was een werk van lange adem, maar hij wreef geduldig door tot hij alle striemen met een dun laagje zalf bedekt had. Ook nu kreunde Vanja zachtjes onder zijn aanrakingen. De ingehouden kermende geluidjes die ze maakte, wondden hem enorm op. Er was iets met haar stem, met de klank er van, dat hem vanaf dag één had aangegrepen. Ze had een lage, wat hese stem en zeker als ze kreunde. Of dat nu uit genot was of uit pijn maakte niet veel verschil, haar kreunen wond hem op. En ook nu voelde hij zijn hartslag versnellen, Marecs pik begon te tintelen en hij voelde hem langer worden.
“Die string,” zei hij plotseling. “Ben je in staat om die opnieuw uit te trekken, Vanja? Zonder op te staan, bedoel ik.”
Ze knikte.
“Moet ik die uittrekken, Meester?”
“Ja.”
Marec keek naar haar blote achterste, want in de positie waarin Vanja gehurkt zat, staken haar ronde billen naar omhoog. Hij naderde haar tot hij vlak achter haar stond en tussen haar benen kon kijken. Daar zag hij perfect waar haar binnenste schaamlippen een flink eind naar buiten puilden. De aanblik van de gestriemde, omhoog wijzende billen, glanzend van de zalf, en dat mooie gleufje er tussenin, bezorgden hem spontaan een geil gevoel. Marec voelde vlinders in zijn onderbuik en zijn penis begon nu echt hard en groot te worden. Vanja bleef afwachtend in die gehurkte positie staan.
“Beweeg je heupen, Herpoels,” zei Marec rustig. “Het is niet omdat je billen gestriemd zijn dat je er niet mee mag pronken, hoor!”
Vanja grinnikte stilletjes.
“Ja, Meester!”
Ze begon met haar kont te draaien en hoe meer ze met haar lichaam bewoog, hoe meer haar wijd uit elkaar staande billen heen en weer schudden. Marec genoot van die aanblik. Haar huid glansde mooi en blonk. Hij naderde haar tot hij vlak achter haar stond.
“Niet schrikken. Gewoon blijven zitten zoals je nu zit,” zei hij bevelend, terwijl hij een van zijn grote handen tussen haar benen liet glijden. Vanja schrok toch, want ze had die hand helemaal niet voelen naderen, maar ze bleef roerloos zitten. Haar handen rusten op de sofa en haar knieën ook. Ze voelde de vingers van haar meester bij haar kutje. Tastend en verkennend. En dan, zonder enige vorm van verwittiging gaf Marec haar een zachte tik tegen haar clitoris.
“Spreid ze,” zei hij bevelend. “Spreid je malse dijen uit elkaar en durf je niet om te draaien, hoor je me?”
“Ja, Meester! Euh, nee, Meester,” antwoordde Vanja, een beetje geschrokken door de scherpe toon van zijn stem. Gehoorzaam bewoog ze haar dijen en knieën naar opzij zodat haar benen zich voor hem openden. Ze voelde zich erg kwetsbaar zoals ze daar nu gehurkt zat, op handen en knieën als een viervoeter en met haar opengesperde billen en daartussen haar kutje zo weerloos aan hem tonend.
Marec maakte een bewonderend geluidje.
“Je hebt werkelijk een ongelofelijk mooi kutje, wist je dat?”
Vanja hapte naar adem.
“V… Vindt u dat echt, Meester?”
Marec lachte zachtjes, doopte zijn wijsvinger in de zalf en aaide Vanja tergend langzaam tussen haar forse, mooi gevormde billen. Tot bij haar schaamlipjes, nu glibberig en nat van het vocht dat Vanja uitscheidde.
“Ja, een wondermooi kutje. En ik wil graag horen dat jij dat zegt, Herpoels. En dat je me vertelt dat je een geil sletje bent.”
Vanja wist niet goed wat te antwoorden. Wat bedoelde hij? Ze wilde alles doen voor de man die nu achter haar stond en zachtjes over haar schaamlippen wreef. Zijn vingertoppen tikten speels tegen haar meest gevoelige plekje, want hij raakte haar keer op keer recht op haar clitoris. Waarom deed hij dat toch? Ze werd er zo verschrikkelijk geil van, dat haar Meester dat bij haar deed. Haar daar zelfs onder deze omstandigheden plagerig aanraakte! Mmmh, het voelde lekker en ze wilde zich graag overgeven aan haar genot, maar durfde dat nog niet.
“Wilt u dat ik zeg dat ik een mooi kutje heb, Meester?”
Marec stak een vinger tussen haar lipjes door naar binnen. Snel en een beetje ruw, maar nog altijd zonder haar gehavende billen te beroeren. Het voelde verduiveld lekker.
“Ja,” hoorde Vanja hem zeggen.
“Elke aanraking van uw vingers, Meester, hoe licht ook, maakt me verschrikkelijk geil,” zei ze met een zuchtje van genot, want op dat ogenblik begon het eerste hoogtepunt zich al op te dringen. “Mijn lipjes en mijn klit kloppen en branden als u mij streelt. Ik lijk wel een lekke kraan, Meester, zo druppel ik van geilheid. Als u mijn kutje mooi vindt, moet het dat zeker zijn, want uw mening is mijn alles. Uw liefde is mijn hele wereld. Ik ben uw geile sletje en uw slavin. Voor u trotseer ik iedereen en ik doe alles voor u, Meester. Alles!”
Hij lachte hardop.
“Alles? Hah! Eerlijk gezegd, Herpoels, als ik je hier zo voor mij zie zitten met je mooie bruine benen wijd open en je dikke natte spleet zo open en klaar voor gebruik, word ik daar behoorlijk opgewonden van.”
Vanja haalde diep adem. Ze spreidde haar dijen nog iets verder uit elkaar en trok haar buik in. Ze deed dat om haar Meester ter wille te zijn en omdat ze het fijn vond dat hij zo geil en streng tegen haar praatte.
“Neem mij dan, Meester! Ik voel geen pijn meer aan mijn billen en ik wil me zo graag aan u geven. Gebruik mij voor uw plezier en doe met mij wat u wilt.”
“O, maar gebruiken zal ik je zeker, meisje,” reageerde Marec, en op het moment dat hij dat zei, kneep hij speels in haar tepels. Die waren stijf onder de dunne stof van haar shirtje en hij draaide beide tepels tussen zijn vingers tot ze hard werden. Vanja hoorde hem zeggen dat ze zich mocht omdraaien om hem uit zijn kleren te helpen. Terwijl ze zich omdraaide, vreesde ze dat hij haar zou uitlachen omdat haar ogen traanden of omdat er zo een grote donkere vochtvlek te zien was op de sofa. Ze wist dat ze zich vreselijk geil gedroeg en dat na een bestraffing die ze dubbel en dik verdiend had. Maar Marec lachte haar helemaal niet uit, integendeel.
“Het is niet voor het eerst dat ik je dit vertel, maar die John is een idioot, Vanja. Hij ziet jou niet zoals ik je zie,” zei hij. Ook Marecs stem klonk hees van opwinding. Zijn vingers streken langs haar wang en hals, om dan weer over haar tepels te aaien. Heel teder en voorzichtig deze keer, geen gedraai en geen kneepjes. “Je hebt een aantrekkelijk gezicht en prachtige ronde ogen, aflopende fijne vrouwelijke schouders en heel weelderig volle borsten met prachtige tepels. Je huid is zacht en bruin en je bolle buikje, vlezige dijen en forse billen voelen heerlijk mals aan als ik ze aanraak. Ik ben John niet, die kijkt niet verder dan zijn neus lang is, voor mij ben je de mooiste en meest sexy vrouw van de wereld.”
“Dank u. Het is zo lief dat u dat zegt, Meester,” fluisterde Vanja, een rilling onderdrukkend. Ze voelde hoe haar kutje nog natter werd, door het warme vocht dat van tussen haar steeds verder opzwellende schaamlipjes naar buiten sijpelde. Ze zat geknield voor haar Meester, met haar blote gestriemde billen op de hielen van haar voeten, terwijl Marec zulke lieve dingen over haar zei. Ze zag zijn harde donkere penis zo nu en dan eventjes naar omhoog wippen en trillend overeind blijven staan. De voorhuid was naar achteren geschoven en de bolle rozige eikel was helemaal bloot.
“Je mag hem aanraken, Vanja,” hoorde ze hem zeggen, en onmiddellijk boog ze zich naar voren om de trillende penis behoedzaam te strelen.
Marec liet haar begaan en gaf zich over aan zijn genot. Hij voelde hoe ze haar slanke vingertjes rond zijn penis kromde en hem voorzichtig op en neer liet wiebelen. Haar andere hand aaide minutenlang over zijn supergevoelige eikel tot er druppeltjes geil uit begonnen te lekken en toen ze diezelfde natglimmende eikel even later in haar mond nam, begon hij meteen te ejaculeren. Met een gelukzalige zucht, spoot hij zich volledig leeg in haar zuigende mond. Ondertussen voelde hij de tong van Vanja nog altijd bewegen rond zijn stuiptrekkende eikel. Zijn ballen tintelden van puur genot, terwijl ze zich hoog in zijn samengetrokken balzak hadden genesteld, zo hard als twee kleine stenen.
Vanja slikte al het zaad van haar Meester door en hield zijn nog na schokkende penis tussen haar lippen. Ze bewoog zich niet en wachtte nieuwsgierig af. Wat zou hij nu doen?
“Mmmh… Dat was heerlijk, Vanja,” zuchtte Marec. Zijn hand aaide over haar dikke zwarte haren en ze liet zijn penis uit haar mond naar buiten glijden.
“Graag gedaan, Meester,” fluisterde ze huiverend, want zijn sterke vingers woelden nog altijd doorheen haar zwarte haren. Het voelde opnieuw als een teder gebaar. Marec verraste haar met zijn volgende bevel, want ze had gedacht dat haar beloning er enkel zou in bestaan om hem oraal te bevredigen. Niets was minder waar.
“Je mag rechtop gaan staan nu, Vanja, want ik wil je kutje eens grondig inspecteren. Volgens mij ben jij nog veel te geil om dat droge en frisgewassen stringetje nu al opnieuw aan te trekken.”
“T… te geil, Meester? Euh… Ja, ja, Meester.”
Vanja richtte zich voor hem op, boog haar hoofd en nam een onderdanige houding aan. Ze trok haar buik in en hield haar armen aan weerszijden van haar heupen. Haar lange benen spreidde ze lichtjes uit elkaar en ze stak haar borsten een klein beetje naar voren, alsof ze die aan hem aanbood. Ze wist niet goed of hij haar zelf nog zou straffen voor het verliezen van een tweede bedeltje, of misschien had hij zojuist gezien dat zijn sofa geruïneerd was. Maar haar Meester strafte haar niet, Marec doopte zijn vingers opnieuw in het potje met zalf en begon haar kloppende hunkerende kutje zachtjes te aaien. Hij betastte haar uitvoerig en zijn vingers masseerden elk plekje en plooitje van haar meest gevoelige lichaamsdeel. Elk uitstulpinkje van haar schaamlippen of klit werd aangeraakt en verkennend betast en gestreeld. O, wat doet hij nu, dacht ze vertwijfeld. Zo maakt hij het nog erger! En inderdaad, al gauw stroomde het warme vocht overvloedig uit haar zich steeds verder openende kutje. Het glibberde tussen haar billen, het liep langs haar dijen naar beneden, warm en kleverig, en Vanja schaamde zich helemaal niet over haar schandalig vertoon van geilheid, want ze wist hoe leuk Marec dat vond. Misschien zou hij haar straks naar de zolder brengen en haar daar vastketenen. Omdat ze voortdurend bedeltjes kwijtspeelde. Mmmh! O ja! De zolder… Dat was al weken geleden.
“Hhhggg,” kreunde ze plotseling. Haar hitsige gedachten werden onderbroken, want op dat ogenblik voelde ze hoe er zich drie van Marecs vingers tussen haar binnenste schaamlipjes wurmden en in haar kutje naar binnen gleden.
“Man, wat ben jij een geil sletje,” merkte Marec grinnikend op, terwijl hij haar natte schaamlipjes voelde. “Je hele kutje glibbert van het vocht! Vind je het dan zo fijn om mij genot te schenken? Ja? Kom, zeg het dan, Herpoels. Zeg me waarom je zo vloeit!”
Ze knikte beverig.
“J… Ja, Meester. Euh… Euh, omdat u mij mooi noemde en zo…” Ze hijgde. “En omdat u mij aanraakt en raakt zoals niemand ooit tevoren. Van buiten en vanbinnen, Meester. Helemaal!”
Marec knikte.
“Dat is goed geantwoord, mijn schat,” zei hij, en hij begon Vanja langzaam klaar te vingeren. Zijn lange sterke vingers streelden en plaagden haar schaamlippen en clitoris. Hij kneep, aaide, trok, tikte er tegenaan en stak zijn vingers diep in haar opengesperde kutje tot ze het bijna uitschreeuwde van genot. Het koste Vanja al haar zelfbeheersing om hem niet om verlichting te smeken en er waren momenten dat ze dacht dat hij haar nooit zou laten klaarkomen, maar hij deed dat wel. En pas nadat ze een climax had bereikt – ze had tevergeefs geprobeerd om die te onderdrukken, maar was daar jammerlijk in gefaald - haalde haar Meester zijn heerlijk strelende hand van haar kletsnatte kutje.
“Waarom probeerde je jouw hoogtepunt en jouw genot voor mij te verbergen, Vanja?” De stem van Marec klonk oprecht nieuwsgierig. “Ik zou dat naar bevrediging smachtende klitje van jou toch niet strelen als ik je jouw pleziertje wilde ontzeggen?”
Vanja aarzelde even, maar vertelde hem dan toch een stuk van de waarheid. Het was zo heerlijk, zo zei ze, dat ze het orgasme had willen rekken en uitstellen. Bovendien was ze bang geweest dat hij haar niet langer zou strelen en hun spel zou onderbreken, nadat ze één keertje was klaargekomen. De hele waarheid durfde ze hem niet te vertellen. Die zaak met Eline had haar wereld op zijn kop gezet. Vanja had zich al van in Trasimeno blindelings geschikt naar de wensen en verlangens van haar Meester. Maar dat ze zo verliefd op hem zou worden, op de man achter de Meester? Nee, daar had ze geen rekening mee durven te houden. En nu was het zo ver. Ze hield van hem en wilde hem niet met andere vrouwen delen. Dus toen Lianne over het gebrek aan afspraken op dat vlak had gesproken, hadden die woorden Vanja diep geraakt. Er was iets veranderd in de manier waarop ze naar de dingen keek. Godzijdank had hij niets met Eline, maar toch… Er was iets van twijfel gerezen, wantrouwen was het zeker niet, meer een vaag gevoel van onzekerheid. Marec had haar gekocht, eerst als contractante in Trasimeno en daarna voor zichzelf. Ze was zijn eigendom. Ze was van hem, ze was zijn slavin. Ze had het recht niet om eisen te stellen en zou moeten leren om zich tevreden te stellen met al de mooie dingen die hij haar en haar dochtertje wilde geven. Zoals hier en nu, dacht ze, zachtjes kreunend van genot. Want Marec speelde met haar tepels en streek een lok uit haar gezicht. Hij zei niets, maar zijn penis had zich opnieuw opgericht. Die stond trots overeind, in vol ornaat en Vanja wist wat er van haar verwacht werd. Ze ging op haar rug liggen, met haar pijnlijk gestriemde billen in het luchtledige, bungelend over de rand van de lederen sofa. De spieren in haar buik spanden zich. Zo lag ze klaar om hem te verwelkomen, ze spreidde haar naakte bruine benen wijd uit elkaar en toonde haar Meester wat zich daartussen bevond. Zijn bezit.
|
|
    
Lize
Nieuw lid
Inlognaam: lize
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 06-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 20 februari 2011 - 10:37 pm: |
|
Marec |
ik kan niet anders zeggen dan dat ik nog steeds gek ben van Marec. Wederom is het heel mooi geschreven, zijn alle gevoelens zeer realistisch uitgedrukt en komen alle emoties volledig over.
Met veel plezier kijk ik uit naar het vervolg van Vanja en Marec.
Groet,
lize
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 42
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 21 februari 2011 - 08:53 pm: |
|
Bedankt, Lize! |
Hoe fijn om zo 'n reactie te lezen, Lize. Heel erg bedankt. Vooral wat je schreef over de gevoelens en het realisme van het verhaal, deed me enorm veel plezier. Je kunt niet geloven hoe lang ik er zit aan te sleutelen om het precies goed te krijgen en dan is een berichtje zoals dat van jou een serieuze opsteker (grijns).
En ik begrijp hoe jij je voelt. Ik ben ook gek van Marec en Vanja. Ze zoeken me op in mijn dromen en praten tegen me wanneer ik dagdroom. Ik hoop dat ze dat nog heel lang blijven doen.
Grazie!
Malach
|
Geheim
Nieuw lid
Inlognaam: gengiscan
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 03-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 19 maart 2011 - 09:55 pm: |
|
Verhaaltransformatie |
Hé Malach,
Ik ken je van ondermeer Wildloper en Emelia & de liefde. Maar ook van Flash & Domspace waarbij lezers aanhaalden dat dit echt je ding is en die andere verhalen te braaf voor jouw normale doen.
Toen ik het begin - boek 1 - las, duizelde het wel eventjes. Ik had nooit gedacht dat er zo'n geest in je school, maar naarmate de bladzijde over het scherm rollen krijg je sympathie voor jouw personages. Vanja is - in mijn ogen - een soort antiheld die in een wereld van seks belandt door een verderfelijk verleden. Marec symboliseert de rijkdom, het decadente.
Vooral in Umbrië hou je dat beeld in stand en je laat je personages "verhuizen" naar Leuven, wat ik alleen maar toejuich. Nu ontdek je het ware verhaal dat zich achter jouw "sekswereld" plaatsvindt: de zoektocht naar de ware liefde en het streven naar een niet enkel vleselijk samenzijn.
Bij Vanja komt dit heel sterk tot uiting, maar Marec is een macho die zijn Fonds absoluut in stand wil houden en zich niet wil binden. Ze moet heel wat obstakels overwinnen.
Het is geen klef-klef verhaaltje zoals keukenromannetjes, maar interessant om blijven volgen. Ik las het steeds met een grote grijns op mijn gezicht en ik voelde het plezier van de beleving die jouw personages meemaken tintelen. Heerlijk leesvoer en ik zal blijven volgen op de eerste rij! Erewoord!
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 21 maart 2011 - 09:50 pm: |
|
Bedankt! |
Heykes Geheim,
Je hebt helemaal gelijk wat 'mijn ding' betreft. Dit is mijn ding (grijns). Het doet me oprecht plezier dat je het verhaal ook precies aanvoelt zoals het bedoeld is.
En jij moet me verdorie al lang lezen, want 'Wildloper' was enkel op 'hetschrijvertje' te lezen. En dan spreken we over vijf, zes jaar geleden.
Zulke reacties als de jouwe zijn altijd hartverwarmend, Geheim. En ze steunen me in de overtuiging dat er ook in de 21ste eeuw nog plaats is voor verhalen in de trant van 'Histoire d'O'. Het internet is rijk aan erotische beelden, maar geen sterker aphrodisiac dan je fantasie, hé?
Bedankt dus, ook voor je lieve compliment (heerlijk leesvoer) en tot schrijfs!
Groetjes,
Malach
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Judaswieg 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?