| Gepost op maandag 24 januari 2011 - 10:05 pm: | 
|
|
Het Safarov fonds - Hoofdstuk X / Vanja brengt haar meester in een vervelend parket...
Vanja nam een pauze, ze zat aan een tafeltje in het restaurant van ‘la stanza nera’ en schreef in haar dagboek. Ze dacht aan haar Meester en minnaar, aan haar dochtertje Margot en aan haar vriendin Lianne, en ze schreef over de goede dingen die haar overkwamen. Over de dagen vol vrolijkheid en de nachten vol spelletjes en passie, en hoe die zich aaneen hadden geregen tot maanden.
Het was eind december voor ze het goed en wel had beseft! Margot en zij brachten de eindejaarsperiode door in Marecs prachtige Leuvense huis en dat was heel wat anders dan Vanja’s vorige kerst. Die had ze in de gevangenis doorgebracht, geteisterd door schuldgevoelens en verdriet. In die dagen had Vanja zich afschuwelijk gevoeld, maar nu voelde ze zich gelukkiger dan ooit. Opeens voelde ze een hand op haar schouder en ze stopte met schrijven. Het was Lianne Visk, die een vragende blik op haar opengevouwen dagboek wierp.
“Hé, Vanja,” zei die. “Wat schrijf je allemaal, joh?”
Vanja keek op en klapte het dagboek dicht. Ze vertelde Lianne dat Marec haar dit in leer gebonden schrijfboek geschonken had en de reden waarom hij dat gedaan had. Trots vertelde Vanja haar vriendin over de tien voorschriften die ze moest naleven, over de armband met de bedeltjes en, minder trots, biechtte ze op dat ze er al eentje had moeten teruggeven.
“Marec is vast een strenge Meester, maar hij kan ook zo een schat zijn,” reageerde Lianne glimlachend. “Maar kom je me helpen, Vanja? Want er is nog super veel werk te doen. Over twee uurtjes komt Piotr je ophalen en dan moeten restaurant en zaal in orde zijn.”
De twee vrouwen gingen opnieuw aan de slag, maar tijdens het werk werd er veel heen en weer gepraat en gelachen. Vanja en Lianne waren in de loop der maanden hechte vriendinnen geworden en ze deelden hun geheimpjes met elkaar. Lianne had sinds kort een nieuwe vriend, maar dat deed niets af van haar nieuwsgierigheid naar de relatie tussen Vanja en hun beider werkgever, Marec Pavel Safarov.
“De laatste tijd zie je er nog opgewekter uit dan toen je hier pas begon te werken, Vanja,” merkte Lianne op. “Wat doet die kerel toch allemaal met jou?”
Vanja glunderde.
“Hij doet zo veel dingen,” antwoordde ze. “Hij bedenkt allerlei geile ritueeltjes voor me, kiest mooie of sexy kleren voor me uit en geeft me bijna dagelijks een soort van uitdaging. Gisteren bijvoorbeeld, toen had hij twintig piepkleine broekjes klaargelegd. Ik moest die een voor een passen en showen, maar ik mocht ze niet nat maken. Een onmogelijke opdracht, want mijn kutje lekte al toen het kruis van die eerste string zich rond mijn lipjes sloot. Voor elk nat broekje kreeg ik een tik tegen mijn borsten. Je kunt je al voorstellen hoe die gloeiden aan het eind van mijn opdracht, hé? Maar de pijn maakte mijn genot alleen maar heftiger toen Marec me daarna liet klaarkomen. Eerst met een kleine plaagdildo en daarna… Jeezes, Lianne, zoals die man mij neukt! Dat kun je niet geloven hoe verrukkelijk zalig dat voelt!”
Lianne slaakte een zucht en haar wangen vertoonden een lichte blos.
“Shit, dat klinkt opwindend als ik je dat zo hoor vertellen, Vanja. Misschien moet ik mijn vriend ook eens vragen om wat van die spelletjes te spelen.”
Vanja knikte.
“Ja, doe dat,” zei ze giechelend. “O, weet je wat ik altijd het meest spannende deel van de dag vind?”
Lianne schudde haar hoofd.
“Nee, vertel op.”
“Nadat ik ‘s avonds Margot te slapen heb gelegd en Perdita het van me overneemt, dan ga ik naar Marecs badkamer om me te douchen en me mooi te maken. Soms vind ik er een boodschap van Marec, maar vaak weet ik niets over wat me die avond te wachten staat. En dan bouwt de spanning zich al op, Lianne, want dan weet ik dat er een inspectieronde volgt. Ik moet me bij hem aanbieden en ik weet dat hij me overal zal aanraken, terwijl hij zegt wat hij goed vindt en wat hij fout vindt. Ik ben zo gek op Marecs aanrakingen dat het geil meestal al uit mijn kutje begint te druppelen, wanneer hij aan mijn haren snuffelt of een van mijn borsten even optilt.”
Lianne fronste en bevochtigde haar lippen.
“Dat kan ik geloven! Zeg, doet hij dat elke avond, zo een inspectieronde?”
“Ja, elke avond,” antwoordde Vanja. “Maar op donderdag is het anders, veel uitgebreider. Dan is Marecs huisarts erbij en die neemt zelfs bloed- en urinestaaltjes. Zo weet Marec zeker dat ik me aan al zijn voorschriften over verslavende substanties houd. Die arts weet nooit waar te kijken, terwijl hij mijn bloed moet nemen. Ik sta daar meestal in een minuscule string en Marec is dan zo pesterig om er telkens eentje uit te zoeken in een lichte half transparante kleur waar je elk druppeltje geil op ziet.”
“De schurk,” zei Lianne gniffelend. “Oei, kijk eens wie er nu binnenkomt, Vanja. Dat is die John kerel, die Antwerpse strafpleiter. Ik vind dat een vreselijke man.”
“Ik ook,” beaamde Vanja, met een blik in de richting van de ingangsdeur. “En hij vindt mij ook maar niets, geloof ik.”
John sloeg de deur van het restaurant met een klap dicht en kwam hun richting uit. Zijn gezicht stond op onweer. Hij negeerde Vanja totaal en zijn stem klonk bazig en arrogant toen hij zich tot Lianne richtte, en vroeg:
“Heb je Eline gezien vanmiddag? Is die rooie slet hier geweest?”
Lianne schudde haar hoofd.
“We zijn hier al vanaf half twaalf en nee, we hebben uw vriendin niet gezien, mijnheer.”
John snoof. Hij gedroeg zich beheerst en maakte geen bruuske bewegingen of gebaren, maar Vanja en Lianne konden zien dat hij razend was.
“Ze probeert bij me weg te lopen,” snauwde hij bits. “Ze zei dat ze naar Marec zou gaan als ik haar niet met rust liet. Dus vertel geen leugens, Visk! Ik weet dat Marec hier bijna dagelijks eet en o wee als die zak denkt dat hij haar van me kan afpakken…”
Vanja knipperde met haar oogleden. Wat bazelde die kerel allemaal over Marec? Hoe durfde hij haar geliefde zomaar beschuldigen! Er trok een rood waas voor haar ogen en bijna instinctief veranderde ze in de grofgebekte, iedereen vervloekende Vanja Herpoels, die men in de gevangenis had opgesloten om af te kicken van haar drugverslaving.
“Je bent zelf een leugenaar! Een leugenaar en een klootzak,” riep ze in Johns gezicht. “Mijn Meester heeft niets met jouw Eline! En Lianne is mijn vriendin, die liegt niet! Waarom zou ze liegen? Die meid van jou is hier niet geweest, lul dat je bent.”
Gedurende enkele seconden stond John aan de grond genageld.
“J… Jij, schandalige zeug,” stamelde hij. “W… wat… Hoe noemde je mij daar? Ik dacht dat jij Marecs voetveeg was? Dat is niet hoe een onderdanige sub zich moet gedragen tegenover een Meester, zelfs al is het een andere dan haar eigen Meester! Heeft hij je dan niet geleerd om je mond te houden in de aanwezigheid van belangrijke klanten, jij lelijke sloerie? Als ik Marec opbel, zal ik hem vertellen hoe jij je gedraagt in zijn restaurant.”
“Vertel hem dit er ook maar bij dan,” zei Vanja, en ze haalde uit met haar voet. Die trof John recht tussen zijn benen.
De strafpleiter kermde van de pijn, greep naar zijn ballen en plooide dubbel.
“Shit! Shit! Wat doe je toch, Vanja,” vloekte Lianne Visk. “Vooruit, maak dat je hier weg bent! Snel, joh! Ga naar de keuken en laat je hier niet meer zien!”
In de keuken ging Vanja op een stoel zitten. Haar handen trilden, terwijl ze langzaam kalmeerde en zichzelf vervloekte om haar impulsieve daad. Hoe zou Marec reageren als hij hoorde wat er gebeurd was? Hij zou haar zeker straffen, want ze had hem in verlegenheid gebracht met haar drieste gedrag. Misschien zou Marec minder streng zijn, als hij hoorde dat ze die klant had aangevallen om haar Meester te verdedigen, maar toch. Lianne had haar al vaak gezegd dat die John een machtige man was, iemand met veel invloed in hoge gerechtelijke kringen. Helemaal gerust was Vanja er niet op.
Opeens zag ze het kale hoofd van Piotr in de deuropening verschijnen. De zwijgzame Kroaat staarde haar nieuwsgierig aan.
“Vanja?”
“Ja,” zei ze, naar hem opkijkend.
“Ben je een beetje gekalmeerd, meisje?”
Ze knikte en vroeg:
“Is hij weg, Piotr?”
“Nee, John is nog hier en hij heeft met Marec gebeld,” antwoordde die waarschuwend. “Die zal niet blij zijn met jouw stunt. Ik moest Lianne een uitbrander geven ook.”
Vanja zei niets. Ze sloeg haar blik neer en hield zich gereed om door Piotr geblinddoekt te worden voor de rit terug naar Leuven. Na al die maanden bij Marec wist ze nog altijd niet waar ‘la stanza nera’ zich bevond. De locatie van de privé club was geheim en niet één sub mocht weten waar hun dominanten hen naartoe brachten.
“Je moet je mond opendoen, meisje,” zei Piotr opeens.
Vanja keek hem vol verbazing aan.
“Wat zei je, Piotr?”
Die hield een vreemd uitziend ding in zijn hand. Het zag er uit als een mondbit voor een paard of zo, maar het bit was uit groen rubber. Het was ongeveer een duim dik en langwerpig van vorm.
“Ik zei dat jij je mond moet openen, meisje. Denk maar dat je bij de tandarts bent. Komaan, ik wacht!”
Vanja opende haar mond en liet zich gewillig het mondbit omdoen. Ze voelde iets van angst opwellen in haar binnenste, want ze had echt gehoopt om Marec haar versie van de feiten te kunnen geven. Nu zou dat misschien niet mogelijk zijn. Het feit dat Piotr vandaag geen blinddoek gebruikte, maar haar een zwartfluwelen zak over het hoofd trok, maakte dat haar hartslag versnelde. Bijna raakte ze in paniek en Piotr, die dit leek aan te voelen, greep haar bij de schouder en fluisterde.
“Rustig maar, meisje. Marec is boos, dat kan ik je verzekeren, maar deze vertoning is toch vooral om John gerust te stellen, zodat hij geen rechtszaak tegen je aanspant. Marec is rijk, maar hij kan geen rechter omkopen of onder druk zetten. Zo ver reikt zijn macht niet. En jij hebt een strafblad, weet je nog?”
Piotr parkeerde de wagen in de garage onder het Safarov gebouw. Hij hielp Vanja uit de wagen en begeleidde haar naar de lift. Toen Vanja de geluiden van de lift herkende, realiseerde ze zich dat ze thuis waren. Maar waarom had Piotr haar niet van die kap verlost? Normaal gezien mocht ze haar blinddoek afnemen in de parkeergarage… Tegenwoordig bevrijdde Piotr - of Marec zelf als hij erbij was - haar vaak al van dat ding bij het bereiken van de ring rond Leuven.
Al die gedachten raasden door haar hoofd, toen de lift tot stilstand kwam, de deuren opengingen en ze opeens de stem van haar Meester herkende.
“Bedankt, Piotr,” zei die. “Vanaf hier neem ik het van je over.”
Vanja hoorde hoe de deuren van de lift achter haar rug opnieuw dicht gleden. Haar hart bonkte en ze ademde zwaar door haar neus onder de zwartfluwelen zak.
“Verdomme, Herpoels,” vloekte Marec, de stilte verbrekend. “Ben je nu helemaal gek geworden? Je hebt een procureur generaal in zijn ballen geschopt! Weet je wat die man ons kan aandoen, domme meid? Kon je niet eventjes aan Margot denken voor je hem uitschold en molesteerde? Of aan mij? John is een eersteklas pleiter, die is in staat om je opnieuw in de cel te doen belanden. Ik kan dit maar op één manier rechttrekken, Herpoels, en dat is door een knieval te maken voor die idioot.”
Vanja vocht tegen haar tranen. Ze stond te trillen op haar benen, maar putte moed uit iets wat Marec zojuist gezegd had. Hij had ‘ons’ gezegd. Niet ‘jou’. Wat die man ‘ons’ kan aandoen, zo had hij het gezegd. Dat betekende dat Marec haar en haar dochtertje als de zijnen beschouwde. Mocht John er in slagen om haar opnieuw te laten opsluiten, dan zou Marec daar kapot van zijn. Daarom ging hij zo tegen haar tekeer, omdat hij bang was om haar te verliezen.
“Ik moet doordacht handelen,” zei Marec, zijn gedachte hardop uitsprekend, terwijl hij zijn grote hand op haar schouder legde. Hij merkte nu pas hoe gespannen ze was. Onder haar jurk voelden de spieren in haar schouders zo hard als kabels en Marec hoopte maar dat hij haar heel erg bang had gemaakt, door over Vanja’s strafblad te beginnen. Laat ze het alsjeblieft begrijpen, dacht hij in stilte. Ze moest beseffen hoe gevaarlijk een man als John zou kunnen zijn.
Vanja beet op het rubber bit dat strak tussen haar tanden zat geklemd. Ze wilde hem graag vertellen wat er gezegd was en waarom ze zo dom gehandeld had, maar ze stond machteloos. Ze kende de regels, ze zou haar straf moeten aanvaarden en hem er voor bedanken achteraf. Ze hoopte alleen maar dat hij haar niet minder graag zou zien omwille van die ene domme schop. Ze voelde hoe de hand van haar Meester van haar schouder gleed en wachtte op een bevel. Dat kwam snel genoeg.
“Kleed je uit, Herpoels,” hoorde ze hem zeggen. “Ik wil je helemaal naakt, hoor je? Alles moet uit.”
Vanja gehoorzaamde onmiddellijk. Ze schopte haar schoenen uit en begon zich op de tast uit te kleden. Eerst de donkerrode winterjurk, daarna haar warme panty’s en haar onderhemdje. Een beha droeg ze niet, dat was niet toegestaan. Als laatste schoof ze haar string over haar dijen. Ze was naakt nu en ze stond machteloos voor haar Meester. Ze wist dat hij naar haar keek en voelde zich verschrikkelijk kwetsbaar, maar ook een beetje opgewonden.
“Ik geloof dat je de ernst van de zaak niet goed begrijpt, Herpoels,” mompelde Marec met een stem waar iets van verbazing in doorklonk. “Ik ga je vanavond hard aanpakken om die procureur te sussen en om je te straffen. En wat doe jij? Je staat hier met een kut die glanst van het geil dat er uit stroomt.”
Dit gezegd zijnde, rukte Marec de zwartfluwelen kap van Vanja’s hoofd. Hij zag de tranen in haar ogen, maar ook het bewijs van haar totale overgave. Haar dikke zwarte haar kleefde op haar voorhoofd en hij streek het naar opzij.
“Lianne heeft me gebeld. Ik weet waarom je het deed,” zei hij, recht in haar ogen kijkend. “Maar je ging door het lint. Dat valt niet goed te praten en nu werd ik verplicht om je iets aan te doen wat ik eigenlijk niet wilde.”
Vanja knikte. In haar ogen las Marec alleen maar aanvaarding.
Hij wierp een blik op zijn horloge.
“Nog een uur,” zei hij. “Dan is de school uit. Voor Margot doen we alsof er niets aan de hand is, maar morgen zul je jouw pijn voor haar moeten verbergen.”
Vanja knipperde. Pijn? Ging hij haar dan zo erg straffen? Ze had gedacht dat Marec meer begrip gehad zou hebben voor haar woedeaanval. Per slot van rekening had John hem beledigd en vals beschuldigd. Aan de andere kant, begreep ze het gevaar en ze vertrouwde haar Meester blindelings. Haar leven behoorde hem toe… Opeens zag ze hem omlaag kijken en die blik trok haar aandacht. O, hij keek naar haar vachtje, ja, zijn ogen keken naar haar kutje. Ze had het weelderige bosje schaamhaar vanmorgen nog netjes bijgeknipt en nu staarde haar Meester er goedkeurend naar. Hij vond dat leuk, zo een beetje haar rond haar kutje en eenmaal het wat langer en voller werd, was het lekker zacht ook.
“Draai je om, buig voorover en leg je handen in je nek,” zei Marec bevelend. “Niet bewegen, stil blijven staan en je benen mooi uit elkaar spreiden.”
Vanja nam de gevraagde houding aan. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op de tintelingen in haar onderbuik. Ze voelde warm vocht langs de binnenkant van haar dijen naar beneden sijpelen en hield haar adem in, snakkend naar een aanraking.
“Ja, zeg! Jij bent er helemaal klaar voor, Herpoels,” zei Marec grijnzend. Hij keek naar de opzwellende, naar buiten puilende lipjes van zijn sub. “Je bent het geilste sletje dat ik ooit gezien heb. Jouw geilheid is zo groot dat zelfs het vooruitzicht van een zware afstraffing je kut niet droog houdt.”
Hij zag hoe ze vanuit haar voorover gebogen positie probeerde te knikken. En ze deed nog meer, ze daagde hem uit door haar wijd uit elkaar staande billen heen en weer te schudden. Marec twijfelde geen seconde, onmiddellijk stak hij zijn hand tussen haar benen. Hij greep er haar gezwollen schaamlippen beet en kneep ze dicht tegen elkaar aan.
“Mmmh! Mmmmmmm…,” kreunde Vanja van onder haar mondbit.
Marec trok de kleverige en gloeiend heet aanvoelende schaamlippen naar omlaag, liet ze los en wiebelde er wat mee. Zo nu en dan gaf hij speelse tikjes op haar clitoris.
“Vind je dat lekker, misschien, geil sletje van me?”
Vanja bewoog haar hoofd en positioneerde haar voeten nog iets wijder uit elkaar, zo wijd als ze maar kon zonder om te vallen.
“Jjjjj, mmssstttr! Jjjjj!”
Deze keer was er geen lang voorspel. Geen plagerige strelingen en opwindende praatjes, o nee, vandaag nam Marec haar hard en zonder poespas. Vanja voelde dat feilloos aan, want het gebeurde wel vaker dat hij haar ergens overviel – op het werk in het administratieve centrum of in ‘la stanza nera’ – en dan moest ze alles laten vallen waar ze mee bezig was. Dan nam hij haar ter plekke; haastig, brutaal en meestal langs achteren, puur voor zijn plezier. Niet dat zij er geen plezier aan beleefde, verre van, maar zo noemde hij die plotse vluggertjes altijd. Puur voor zijn plezier.
“Hoger met die heupen, Herpoels,” snauwde Marec plots, heel dicht hij haar oor. Hijgend. “Ga op je tenen staan en beweeg niet zo veel!”
“Jjjjj, mmssstttr,” gromde ze, terwijl ze vruchteloos probeerde het rubberen mondbit naar voren te duwen tussen haar tanden. Ook nu kreunde ze van genot, want hij stootte verrukkelijk hard door en ze voelde zijn lange stijve pik diep in haar bewegen. De wanden van haar vagina zogen zich vast rond het beenharde ding dat haar zo zalig vulde. Jeezes, wat voelde dit fantastisch! Wat voelde het geil om ze lekker hard geneukt te worden, zo diep gevuld te worden! O man, ze kwam klaar! Ja! Oh ja! Wat had ze een zin om te kreunen, te kermen, te jammeren en haar genot hardop uit te schreeuwen! Ooooow! Mmmh! Mmmh!
Marec spoot en deed dat zonder enige terughoudendheid. Hij liet zijn warme zaad in alle zaligheid naar buiten stromen, terwijl hij nog diep in Vanja’s kut verankerd zat. Hij trok zich ook niet meteen uit haar terug, maar bleef zijn langzaam verslappende pik heen en weer bewegen tot hij het gevoel had dat het laatste druppeltje er uit was gesijpeld. Ondertussen pakte hij Vanja bij haar borsten beet en hij masseerde die met zijn grote sterke handen. De tepels voelden hard aan en priemden naar voren, groot als spenen. Hij kneedde ze zachtjes tussen zijn vingers en ging daarmee door tot zijn penis uit zichzelf naar buiten floepte, natglimmend van haar sappen en zijn eigen sperma. Toen hielp Marec Vanja overeind en hij begon haar van het vervelende mondbit te verlossen.
“Je moet je aankleden, Herpoels,” zei hij pesterig. “En je een beetje fatsoeneren. Zo kan je niet bij de schoolpoort gezien worden. Het is bijna half vier.”
Die avond, nadat ze Margot in haar bed had gestopt, ging Vanja recht naar de badkamer waar ze zich elke avond op het weerzien met haar Meester voorbereidde. Ze verging van de zenuwen, want ze wist dat ze een zware avond voor de boeg had. Marec had haar gewaarschuwd, dacht ze, terwijl ze haar lichaam langzaam inzeepte, vanavond zou ze de rekening gepresenteerd krijgen voor haar gedrag van deze namiddag. Op het moment dat Vanja de douchekraan dicht draaide, ging de deur van de badkamer open en Marec kwam naar binnen. Hij was gekleed om uit te gaan, hield een Adidas sporttas in zijn hand en zag er fantastisch uit.
“Dag, Meester,” zei ze op een onderdanig toontje.
Marec knikte haar glimlachend toe.
“Droog je af en droog je haren, mijn lieve schat,” zei Marec. “En rep je, want vandaag moeten we op tijd zijn. Te laat komen is geen optie.”
Vanja schrok. Wat zei hij nu? Had ze dat goed gehoord? Mijn lieve schat? Zo had hij haar nog nooit genoemd, maar vreemd genoeg werd ze er alleen maar angstiger en zenuwachtiger door. Haastig droogde ze zich af en legde de handdoek in de wastafel. Marec zei niets meer, maar ze zag hem naar haar kijken, terwijl ze haar haren föhnde.
“Ik ben klaar, Meester,” zei ze, de stekker van de föhn uit het contact trekkend. “Wat moet ik aantrekken?”
“Volg mij,” zei Marec, haar wenkend met zijn wijsvinger.
Vanja volgde hem door de salon naar zijn slaapkamer. Daar, op het bed, lagen vier dingen; een doordeweekse grijze joggingbroek en trui, zwarte Adidas sportschoenen en een minuscule, doorschijnend roze string. Ze wurmde zich eerst in de string – Jeezes, die was te klein en niet in haar maat – en trok daarna de jogging en de sportschoenen aan. Ook de joggingbroek zat behoorlijk strak en spande fel rond haar brede heupen en ronde billen.
“Ik ben gereed, Meester,” zei ze.
Marec knikte.
“Ik hoop het, Herpoels. Vanavond moet je me blindelings gehoorzamen, in alles! Dat moet je altijd, maar vanavond zeker. Geen tegenspraak, geen woede uitbarstingen en geen valse trots. Je doet wat je gezegd wordt. Is dat begrepen?”
“Ja, Meester.”
“Goed,” zei hij rustig. “De reden waarom ik je dat nog eens op het hart druk, is omdat je vanavond op je ziel zult getrapt worden. Fysieke pijn is één ding, maar er zijn vele vormen van pijn. Wat er ook gebeurt, houd in gedachten dat ik je Meester ben en dat er jou niets echt ergs zal overkomen. Niet zo lang ik er ben, om het te verhinderen. Ik heb mezelf toegestaan om van jou te houden, Vanja. Van jou én van je dochter, dus wees gehoorzaam. Draag je lijden met trots, niet met woede.”
Vanja stond sprakeloos. Ze had een brok in haar keel, maar ze was zich bewust van de onderliggende reden waarom Marec zo openlijk zijn gevoelens uitsprak. Ze moest zich op het ergste voorbereiden. Ze verdrong haar angst en vroeg stilletjes:
“Gaan we naar het restaurant, Meester?”
“Ja,” antwoordde die. “En vandaag sta jij op het podium van ‘la stanza nera’, maar dat had je al geraden, niet?”
Ze knikte zwijgend.
“Je moet me nog iets geven, Herpoels,” hoorde ze hem zeggen, en ze keek niet begrijpend naar hem op, want de klank van zijn stem verraadde iets over zijn gevoelens. Zo had zijn stem nog nooit geklonken, dacht ze. Hij klonk teleurgesteld en dat deed haar verdriet. Er verscheen een schuldige uitdrukking in haar donkergroene ogen toen ze hem stilletjes vroeg:
“Wat moet ik je geven, Meester?”
“Je hebt echt geen idee?”
“Euh… Een zoen, Meester?”
Marec zoog zijn longen vol en zuchtte.
“Nee, geen zoen, domme meid. Wat dacht je van bedeltje nummer vier?”
Vanja voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Natuurlijk, dacht ze. Ze had voor de tweede keer een van Marecs voorschriften met de voeten getreden. Min of meer letterlijk zelfs. Vanja herinnerde zich voorschrift nummer IV: ‘Ik mag mijn meester nooit in verlegenheid brengen door mijn gedrag’. Nou, dat had ze vanmiddag wel klaargespeeld. Vervuld van schaamtegevoelens haalde ze het bedeltje met het Romeinse cijfer nummer vier van haar zilveren armband en ze liet het in Marecs uitgestrekte hand vallen.
“Sorry, Meester,” fluisterde ze. “Ik kon niet lijdzaam toekijken, terwijl die man slecht over u sprak.”
“Dat weet ik,” antwoordde hij. “Je hebt je laten provoceren door die klootzak. En dat is dan ook de enige reden dat ik je het bedeltje met nummer één voorlopig laat houden, ongehoorzaam sletje dat je bent.”
Nu zweeg Vanja. Ze gaf geen kik meer, ook niet toen Marec haar naar de lift begeleidde. Beneden, in de garage wachtte Piotr hen op. Die nam de sporttas van Marec aan en hij stopte ze in de kofferbak van de Rolls. In de wagen deed Marec Vanja een pikzwarte blinddoek om en op dat moment startte Piotr de motor.
Zowat een half uurtje later bereikten ze hun bestemming. ‘La stanza nera’. Lianne Visk droeg een mooie zwarte jurk en begeleidde Marec en Vanja naar de ingang van het restaurant. Vanja voelde zich lelijk en slonzig in de veel te krap zittende jogging, vooral omdat alle andere gasten wel sjiek gekleed waren. Maar dat was nog niets, Vanja vloekte in stilte, want wie zat er daar al te glunderen aan Marecs vaste tafeltje? Juist, ja, mijnheer janlul de procureur generaal.
“Marec, blij om je te zien,” zei John, die breed grijnzend opstond uit zijn stoel en Marecs hand drukte. “En hartelijk bedankt voor jouw invitatie. Ik voel me precies zoals die mensen die een cruise boeken en die aan de tafel van de kapitein mogen aanschuiven. Het gebeurt niet vaak dat jij iemand aan je tafel uitnodigt, toch?”
“In feite nooit,” antwoordde Marec, die recht tegenover John ging zitten. “Ik ben nogal op mezelf, zoals je wel weet, maar na wat er vanmiddag gebeurd is, vond ik dat ik wel eens een uitzondering kon maken.”
Johns gezicht vertrok nu hij herinnerd werd aan die trap in zijn edele delen. Hij wierp een blik vol minachting op Vanja. Die stond nog steeds rechtop, Marec had haar geen toestemming gegeven om te gaan zitten.
“Ja, die teef nam me goed te grazen,” bromde John. “Er kwam ijs bij te pas, als je begrijpt wat ik bedoel.”
Marec knikte.
“Ik vrees dat ik ook niet helemaal vrijuit ga, John. Vanja is een fijne meid als ze niemand in het kruis trapt. Misschien ben ik daarom te laks geweest wat haar vorming betreft.”
John snoof.
“Een fijne meid, zeg je? Nou, ik heb een andere kant van haar gezien, Marec. Het is een wilde kat, dat scharminkel van je. Je moest eens weten! En ik kan er met mijn verstand niet bij, wat jij in die ordinaire slet ziet, echt niet.”
Marec haalde zijn schouders op, maar zei niets. Het was Lianne die de stilte doorbrak en vroeg wat de heren wensten te drinken?
Marec keek naar John.
“Champagne?”
“Altijd goed,” stemde John in. “Doe maar een fles Piper en zet ze in de grootste en zwaarste ijsemmer die je kunt vinden, Lianne, want we hebben een ijsmeisje vandaag.”
Dit gezegd zijnde, richtte John zijn ogen op Vanja. Zijn stem had een wraakzuchtige klank toen hij haar aansprak.
“Dat ijsmeisje ben jij, vulgaire hoer. Je Meester zal je wel vertellen wat er van jou verwacht wordt tijdens het diner. Begin nu al maar met die lelijke vodden uit te trekken.”
Vanja knikte, maar gaf verder geen krimp en keek vragend in Marecs richting. Toen ze zag dat die haar een teken gaf, stapte ze uit de sportschoenen en ze begon gehoorzaam de grijze jogging uit te trekken.
Marec keek zwijgend toe. Zijn gezicht verraadde geen enkele emotie, maar toen Vanja enkel nog de roze, doorschijnende string droeg en aanstalten maakte om ook die uit te trekken, stak hij zijn hand op.
“Die niet, Vanja. De string moet je aanhouden,” zei hij bevelend. “Die is speciaal voor John.”
John slaakte een zucht.
“Ja, het is er eentje van Eline,” verklaarde hij. “Al moet ik zeggen dat die trouweloze teef dat fijne stukje textiel veel beter tot zijn recht liet komen dan jouw dolgedraaide sub, Marec. De heupen en het kontje van Eline waren nagenoeg volmaakt! Die slet van jou trekt de stof helemaal uit vorm met haar dikke billen en vlezige dijen.”
Vanja liet al die beledigingen gelaten over zich heenkomen. John haatte haar en was op wraak uit, dat wist ze, en ze wilde hem zeker niet laten merken dat zijn gemene woorden haar raakten. Steels om zich heen kijkend, zag ze dat de mannen en vrouwen aan de andere tafeltjes naar haar zo goed als naakte lichaam staarden. Hoofden draaiden zich in haar richting en men had het over haar, zoveel was zeker. Vanja had dit al vaker meegemaakt en die mensen ook. Zo ging het elke keer wanneer er een sub publiekelijk gestraft werd. Dan werd die vrouw ook al in het restaurant voor iedereen te kijk gezet, meestal met de borsten ontbloot, zonder haar broek of rok en blootsvoets. Als een soort van opwarmertje voor de gasten die straks de voorstelling in ‘la stanza nera’ zouden bijwonen.
Opeens voelde Vanja de hand van John tussen haar benen en ze moest haar aandrang om achteruit te deinzen onderdrukken. Zijn vingers gleden over de plek waar haar stekelige vachtje de doorkijkstof van haar string zwart kleurde.
“Moet jouw slet zich niet scheren, Marec? Een goed getrimd rossig of blond toefje tot daar aan toe, maar zo een zwarte bos schaamhaar, dat is toch niet meer van deze tijd?”
Marec schudde zijn hoofd.
“Noem mij gerust een dinosaurus, John, maar persoonlijk vind ik een zwart vachtje plezierig en helemaal niet lelijk, nee.”
John schoot in de lach, terwijl hij wat nauwkeuriger tussen Vanja’s dijen keek. Hij leek iets te hebben opgemerkt, want zijn gezichtsuitdrukking veranderde van verbazing naar begrip.
“Hah! Maar nu zie ik waarom je dat zegt, Marec,” zei hij, met een brede grijns. “Het is camouflage, verdorie! Lieve hemel, moet je die schaamlippen zien, hoe dik! Die string is ook op die plek compleet geruïneerd, dat is een feit. Is dat normaal dat die zo naar buiten puilen of is ze aan het geilen op al de aandacht die ze krijgt?”
Dit keer reageerde Marec niet op de beledigende opmerkingen van zijn gast. Hij keek op en was blij Lianne Visk te zien verschijnen. Zij was het die Johns aandacht afleidde met een ijsemmer, waar de gouden hals van een fles Piper uit stak.
“Dank je, Lianne,” zei John, met een blik op de ijsemmer. Die was uit staal en flink gevuld met ijsblokjes in water. Aan weerszijden van de emmer waren stalen ringen bevestigd en door die ringen zat een ketting.
“Die emmer is voor het ijsmeisje,” zei John gemelijk. “Hang hem rond haar nek. Nee, niet op haar rug, langs de voorkant, Lianne. Mooi in het midden, tussen haar dikke hangborsten, anders moet ik de hele avond zien hoe de billen van die schaamteloze slet uit haar string bungelen.”
De ceremoniemeesteres van ‘la stanza nera’ knikte beleefd.
“Zoals u wenst, mijnheer.”
Vanja en Lianne maakten heel even oogcontact, niet langer dan enkele seconden duurde het, maar dat was voldoende voor Vanja, om er de boosheid en onmacht van haar hartsvriendin in te kunnen lezen. De ijsemmer hing nu rond haar hals en het koude staal drukte tegen haar ribben en verkilde haar borst. Ze moest roerloos blijven stilstaan, ook toen John de fles uit de emmer haalde, die tegen haar linkerborst aandrukte en er de borst even mee plette.
“Weet je, Marec,” begon John, terwijl hij hun glazen met Champagne vulde. “Toen ik vanmiddag navraag deed naar die schoppende teef van jou, bleek dat ze een strafblad heeft. Ze heeft gezeten, onder andere voor geweldpleging, een feit wat me hoegenaamd niet verbaasde gezien de omstandigheden. Wist jij dat?”
Marec knikte. Van uit zijn ooghoek zag hij hoe Vanja’s kaken verstrakten, maar zelf liet hij geen enkele emotie blijken.
“Ja, Vanja heeft gezeten,” antwoordde hij rustig. “Ik wist dat al toen ik haar schulden afkocht van een stel woekeraars. Waarom vraag je dat?”
John haalde zijn schouders op.
“Gewoon. Ik vond dat jij dat moest weten… Ik had die slet bijna aangegeven bij de politie, maar toen jij me onmiddellijk voorstelde om haar vanavond voor een publiek van Meesters te straffen, vond ik dat zo sympathiek dat ik geen aangifte heb gedaan.”
Marec herademde. Hij kon zien hoe John de fles krachtig in de ijsemmer liet vallen, en hoe Vanja’s blote borsten zachtjes heen en weer schommelden onder het geweld van de heen en weer deinende ijsemmer. Het restaurant werd goed verwarmd, dat wel, maar het was december en zonder kleren was het overal kil. Vanja leed kou, dat was duidelijk zichtbaar. Haar tepels hadden zich opgericht en priemden groot en hard naar voren. En ze had kippenvel over haar hele lichaam, maar bleef dapper staan waar ze stond. Bewegingloos.
“Het was de enige correcte manier van handelen, Marec,” zei John, aan zijn glas Champagne nippend. “Dat bewonder ik aan je, je bent consequent. Per slot van rekening ben jij de kapitein op dit schip en de kapitein heeft een voorbeeldfunctie. Ik vind het erg groot van je, om jouw rechten als Meester voor één avond aan mij af te staan, zodat ik die smerige teef hoogstpersoonlijk de behandeling kan geven die ze verdient.”
Marec knikte John toe en deed alsof hij geïnteresseerd was en het volledig eens was met wat de procureur te vertellen had, maar eigenlijk hield hij Vanja nauwlettend in de gaten. John was zo vol van zichzelf dat hij niet eens merkte dat Marec niet echt luisterde. De man praatte maar door, hij zag niet hoe Vanja’s gezichtsuitdrukking veranderde toen ze hoorde dat niet Marec, maar John haar zou straffen. Marec zag dat wel. Zijn ogen keken naar haar zongebruinde gezichtje, omkranst door dikke zwarte haren, en naar haar donkergroene ogen en lange scherpe neus. Of naar Vanja’s borsten, die mooie zware borsten met hun lange, naar voren puilende tepels. De linkerborst hing wat opzij en wat lager dan de rechter, maar dat vond Marec er net zo prachtig aan, die kleine onvolmaaktheid. De roze string die eens aan het ex-vriendinnetje van John had toebehoord, spande nu ongemeen strak rond Vanja’s brede heupen. Adembenemende heupen die als vanzelf overgingen in haar lange bruine benen. Haar wijd uit elkaar staande billen kon Marec alleen maar van opzij bewonderen op dat moment, maar hij wist hoe mooi rond en vol die waren, en wat voor een opwindende aanblik ze boden. Een man kon er verdrinken als hij niet uitkeek, tussen de billen van zijn Vanja.
“Marec? Luister je, Marec?”
“Mmmh? Sorry, John, maar ik zocht Lianne,” zei Marec verontschuldigend. “De Champagne is op. Zie jij onze ceremoniemeesteres ergens?”
John keek om zich heen.
“Nee, misschien is ze in de keuken?”
Rond kijkend, kreeg hij Vanja opnieuw in zijn blikveld. De ogen van John bleven enkele tellen rusten op de string die ze aanhad, meer bepaald op de plek, waar de vorm van haar schaamlippen er in te zien was. Die dikke uitpuilende lipjes brachten hem op een idee en hij tastte in de ijsemmer tussen haar blote borsten.
“Kom eens wat dichterbij, jij,” zei hij, op een wraakzuchtig toontje. “Want ik heb nog iets voor jou.”
Vanja zette een pas naar voren en zag John naar de ijsemmer reiken. Die hing nog altijd tussen haar door en door verkleumde borsten. Hij viste er een ijsblokje uit en hield het in zijn ene hand, terwijl hij met de andere hand het kruis van haar string omlaag trok. Daarna duwde hij het ijsblokje een heel eind omhoog tussen haar schaamlippen en positioneerde het kruis van de string er overheen. De kou sneed door haar meest gevoelige plekjes. Vanja zoog haar longen vol, onderdrukte een huivering en beet op haar tanden.
John zag haar grimas en moest er hartelijk om lachen.
“Je vindt mijn presentje precies niet leuk, ijsmeisje? Een oog voor een oog noemen ze dat in gerechtelijke kringen,” zei hij spottend. “Vanmiddag had ik ijs tussen mijn benen. Nu is het jouw beurt. Dat is alleen maar eerlijk, toch?”
Lachend om zijn eigen grapje, stond John op om naar het toilet te gaan. Marecs blik kruiste die van Vanja en hij rolde met zijn ogen.
“John is een schoft,” zei hij. “En? Kan je het aan, Vanja?”
Ze knikte hem toe.
“Ja, Meester,” fluisterde ze. “Maar dat ijsblokje doet verschrikkelijk veel pijn. Mijn kutje staat in brand…”
Marec zei niets. Hij reikte met zijn hand naar het kruis van haar string, viste het ijsblokje van tussen haar natte schaamlippen en stak het glimlachend in zijn mond. Er op zuigend, knipoogde hij naar Vanja.
“Houd de moed erin, meid,” zei hij troostend. “John is aan het genieten van zijn wraak. Ik ben trots op je. Je doet het prima.”
“Dank u, Meester.”
“Zwijgen nu,” zei Marec. “Daar komt hij.”
Vanja zag hoe Marec de rest van het ijsblokje doorslikte, terwijl John tussen de tafeltjes door liep en hun richting uit kwam. Enkele tellen geleden had ze niets dan pijn gevoeld, maar nu gloeide haar clitoris. De lichte aanraking van Marecs vingers, zijn troostende woorden en de manier waarop hij haar van dat ijsblokje in haar broekje had verlost, dat waren allemaal dingen die maakten dat ze spontaan begon te vloeien. Ze putte moed uit zijn fierheid en hij had haar zo geil als boter gemaakt, haar Meester. Vanja zou er alles aan doen om zich niet te laten provoceren door John. Ze verafschuwde die vreselijke kerel, maar door haar schuld zat die nu aan de tafel van haar Meester. Lachend en drinkend zat hij daar, de lul.
Tijdens het eten bleef hij haar beledigen en vernederen, en na het dessert dwong hij haar zelfs om alle andere tafeltjes af te gaan met die ijsemmer tussen haar borsten. Hij wilde de andere Meesters een glaasje Champagne aanbieden, zo zei hij. Als een soort van opwarmertje, want het moment van de voorstelling kwam steeds dichterbij.
De vernederingen die Vanja moest ondergaan, deden haar terugdenken aan de tijd die ze in Trasimeno had doorgebracht. Het restaurant van de club zat overvol en er was geen tafeltje, waar men haar niet uitlachte of beschimpte. Sommige gasten kenden de reden waarom ze gestraft werd en die maakten opmerkingen over de edele delen van John, of ze probeerden haar angst aan te jagen. Maar er waren ook Meesters die nog een stapje verder gingen en haar aanraakten. Zij knepen in haar borsten of billen, wreven met hun vingers over haar broekje en maakten denigrerende opmerkingen over haar uiterlijk. Op het ogenblik dat ze bij Marecs tafeltje terugkeerde, waren er vijftien flessen Champagne gekraakt en Vanja voelde zich tot op het bot vernederd. Het verwijt dat men haar het vaakst naar het hoofd had geslingerd, was dat ze haar Meester te schande had gemaakt. En die verwijten dreunden nog na in haar hoofd, toen ze zich opnieuw tussen Marec en John opstelde.
“Ga naar de keuken, Vanja,” zei Marec, die haar recht in de ogen keek. “Lianne zal je zeggen wat er moet gebeuren. Je moet haar in alles gehoorzamen, hoor je me? In alles, ook al druist het in tegen de regels die ik je heb opgelegd.”
“Ja, Meester,” mompelde ze knikkend.
|
|
    
liefje
Lid
Inlognaam: liefje
Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 25 januari 2011 - 07:44 pm: |
|
Steeds mooier |
Beste Malach,
Ik vind jouw verhalen over Vanja steeds mooier worden. De eerste twee delen moest ik nog een beetje wennen, maar inmiddels begin ik meteen met lezen als er een nieuw deel binnenkomt.
Je laat me wel in spanning achter hoe het nu verder gaat met die domme, arme Vanja die zich door de akelige John moet laten straffen. Gelukkig gaat Marec steeds meer van haar houden en blijkt een echte lieverd te zijn.
Je laat ons toch niet te lang wachten op het vervolg, he?
Lieve groeten, liefje
|
F.A.W. Malach
Productief lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 40
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 25 januari 2011 - 11:49 pm: |
|
Dank je wel, liefje! |
Het is elke keer weer een fijn gevoel om zo een positieve reactie te mogen lezen onder een van de verhalen over Vanja en Marec. En ja, die spanning moet er zijn, vind ik. Wie leest en meeleeft, moet nieuwsgierig zijn naar wat er nog allemaal volgt. Om eerlijk te zijn, momenteel zit ik ongeveer in de helft van hoofdstuk 12, dus voor heel snel zal het niet zijn. De muze kan je niet dwingen...
Ik vroeg me eigenlijk af welke eerste twee delen je bedoelde in je berichtje. Heb je de zes delen onder 'Boeken' in het verhalenforum ook gelezen, want als je met 'Tien voorschriften' begonnen bent, dan heb je wel de eerste zes delen van het verhaal niet gelezen. Dan vind ik het helemaal niet vreemd dat je even moest wennen!
Ik krijg zo veel mailtjes, verzoekjes en toffe reacties dat ik ernstig overweeg om het manuscript "Het Safarov fonds" aan mijn uitgever aan te bieden, zelfs al is die iets totaal anders van mij gewend (grijns). Per slot van rekening verdient elke generatie zijn eigen Histoire d'O, toch? En daar lijkt dit verhaal veel op, natuurlijk. Maar de menselijkheid, de liefde en vergevingsgezindheid die ik zo miste in die mooie roman van Pauline Réage, probeer ik in mijn eigen schrijfsels dan weer wel te verwerken.
Dus ik wil je nog eens hartelijk bedanken om tijd te maken voor je lieve reactie. Zulke berichtjes werken inspirerend en motiverend.
Grazie signorina,
Malach
|
liefje
Lid
Inlognaam: liefje
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 26 januari 2011 - 12:44 am: |
|
Hoofdstuk 1 en 2 |
Nee, Malach, ik heb echt geen 1 hoofdstuk van je boek gemist en doelde op hoofdstuk 1 en 2.
Het lijkt mij een uitstekend idee om 'Het Safarov fonds' aan je uitgever aan te bieden. Ik vind het een mooi boek dat steeds blijft boeien en naar meer smaakt.
En nu je het zegt, heeft het wel iets weg van Histoire d'O en ben ik heel blij dat jij wel liefde, menselijkheid en vergevingsgezindheid in het verhaal verwerkt. Wat mij betreft kan er alleen maar sprake van echte overgave zijn als die drie dingen ook duidelijk aanwezig zijn. Ik denk dat een sub zich zonder dat wel tijdelijk onderdanig kan gedragen, maar zich nooit echt aan haar/zijn Meester kan overgeven.
Ik ben blij dat berichtjes als die van mij voor jou inspirerend en motiverend werken. Succes bij het schrijven van het volgende hoofdstuk!
Lieve groeten, liefje
|
sanny
Beginnend lid
Inlognaam: sannyke
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 12-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 12 november 2013 - 08:13 pm: |
|
Een foutje |
Een leuke manier om te zien hoe een subje zich kan verliezen van zodra men
in haar aanwezigheid haar Meester beledigd bloos ook al krijgt men er straf voor je neemt
dat er graag bij.
(o ja alleen heb ik niet het kruis geraakt maar de wang van een zekere man) bloos.
Lieve groetjes
sannyke
BDSM Sieraden Sanny
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Het ijsmeisje 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?