| Gepost op zondag 23 januari 2011 - 09:09 pm: | 
|
|
Een bijbelstudie
“Luister,” zei Tine.
Haar vinger ging de lucht in en haar hoofd wiegde een beetje mee met datgene wat zij wel hoorde, maar Jochem niet. Hij besloot om het raampje open te draaien. Toen hoorde hij wel wat Tine hoorde. Psalmgezang. Het kwam vanachter de grote bruine deuren van het kerkgebouw waarnaast ze met hun auto geparkeerd stonden.
“Wat is het langzaam,” zei Jochem.
Hij luisterde. Hij luisterde heel erg scherp.
“Ongelooflijk langzaam,” zuchtte hij.
“Wat doen we hier?” vroeg hij even later.
“We wachten,” zei Tine.
“Waarop?” vroeg Jochem. “Tot die kerk uit is? Totdat dit dorp eindelijk met z’n tijd meegaat? Nou dan kunnen we nog lang wachten hoor.”
“Ik ben hier geboren,” zei Tine toen. “In dit dorp…”
Jochem keek haar aan. Nog steeds scheen ze te luisteren naar het gezang. Ze leek het wel fijn te vinden om te horen.
“Dat heb je me nooit verteld,” zei Jochem.
“Je hebt het me ook nooit gevraagd,” zei Tine.
“Was dit dan vroeger ook jouw kerk?” vroeg Jochem.
Hij stak zijn hoofd uit het autoraampje en voelde de wind die van achter de kerk van de weilanden af kwam. Een gure wind, al was het vandaag warmer dan de dagen tevoren. Hij reikte zijn hals.
“Gereformeerde Gemeente,” las hij van het verweerde bord naast het pad dat naar de kerk leidde. “Ochtenddienst 10-11h, Middagdienst 14h30-15h30.”
Jochem keek op z’n horloge. Het was 20 over 3.
“Hoe streng is dat eigenlijk wel niet?” vroeg hij. “Gereformeerde Gemeente klinkt behoorlijk zwaar.”
“We hadden geen TV thuis vroeger,” gaf Tine als antwoord. “En ik mocht op zondag niet fietsen, en ook geen ijsje kopen.”
Ze vertelde dat ze vanaf haar veertiende een hoedje moest dragen. Een grijs hoedje met zwarte stikselranden. Grijs was de enige kleur behalve zwart die bespreekbaar was.
“Ik had liever roze gewild, of gifgroen, maar dat kon allemaal echt niet,” zei Tine.
Het gezang was voorbij.
“Wat doen ze nu? Komt nu dan de preek?”
“Nee daar zijn ze denk ik wel klaar mee. Volgens mij heb je nog een soort dankzegging, of zoiets. Eerlijk gezegd weet ik het ook niet zo goed meer. Ik was altijd blij dat het weer voorbij was.”
Jochem zag Tine voor zich uit staren. Ze zag er een beetje melancholisch uit.
“Zullen we dan nu maar weer gaan?” vroeg Jochem, maar Tine schudde met haar hoofd.
“We hebben hier iets te doen,” zei ze geheimzinnig.
Jochem had erg veel zin om nadere uitleg te vragen, maar kende Tine onderhand lang genoeg om te weten dat ze die toch niet ging geven. Een nieuwe, tergend langzame psalm begon. Jochem draaide het raampje terug tot een kiertje en vervloekte de winterse kou.
“Pardon,” sprak hij na zijn verwensing, maar Tine reageerde niet.
Een minuut of tien later zwaaiden de bruine deuren open. Mensen kwamen naar buiten, mannen in zwarte pakken en vrouwen in zwarte rokken. Ze liepen langzaam, gebogen, door het leven terneer geslagen. Of zou het van de donderpreek komen die ze zojuist gehoord hadden?
Jochem zag dat Tine speciaal op de kinderen lette. Die waren meestal iets fleuriger gekleed, kennelijk waren kleuren voor de kinderen van nu geen taboe meer. Jochem kon zich niet heugen wanneer de kleren die hij zag, ooit in de mode waren geweest. Vooral de hoedjes maakte de aanblik van de mensen anachronistisch.
Jochems aandacht werd getrokken door een mooi meisje in een donkergrijs jurkje, die haar lichtgrijze cardigan vasthield, de panden dicht bij elkaar. Met hoge schouders van de kou liep ze het kerkpad af. Jochem werd afgeleid toen Tine zich half over hem heen boog, haar gezicht dichtbij het raam.
“Hé,” riep ze. “Hallo, Brechtje.”
Het mooie meisje keek op. Ze bekeek Tine en Jochem met een vragende blik. Het leek er niet op dat ze Tine kende.
“Ik ken jouw moeder,” zei Tine. “Annebrecht. We gingen vroeger samen op school. Ik heb een boodschap voor jou van je moeder…”
Tot Jochems verbazing, en ook tot verbazing van Brechtje, diepte Tine uit haar decolleté een briefje op. Ze stak het uit het raam, wapperend in de gure wind vanaf de weilanden. Brechtje aarzelde, maar besloot toch naar de autoruit te komen om het briefje aan te pakken. Jochem zag dat haar hoedje grijs was, met zwarte stikselranden. Hij schatte haar op een jaar of zestien.
“Waar gaat het over?” vroeg Brechtje verbaasd.
“Lees maar,” zei Tine met iets van spanning in haar gezicht.
Dat was wat Brechtje vervolgens deed. Jochem zag een reactie in haar tengere schouders die hij niet goed kon thuisbrengen. Toen ze opkeek van het briefje, stonden haar groenige ogen groot en nogal verdrietig.
“Moet ik nu al mee?” vroeg ze gelaten.
Tine knikte. Ze keek naar Jochem.
“Misschien dat jij achterin wil gaan zitten?” vroeg ze.
“Natuurlijk wil ik dat wel…” begon Jochem, maar vervolgens vroeg hij aan Tine waarom dit meisje met hen mee ging. Wat gingen ze met z’n drieën doen?
“Dat merk je wel,” zei Tine koud.
Jochem keek haar vuil aan maar Tine keek vuil terug. Hij gromde. Hij opende het portier, stapte uit en maakte ruim baan voor Brechtje. Hij voelde zich een beetje beschaamd toen hij bij het instappen naar haar kont keek, die nogal smal was, maar in haar heupen zat best een mooie boogje.
Tine reed weg zodra Jochem het achterportier dichtgeslagen had. Het bleek dat ze het dorp in gingen in plaats van het dorp uit. Jochem zuchtte diep. Hij had een donkerbruin vermoeden dat ze de ouders van dit meisje gingen bezoeken. Opzitten en pootjes geven bij een SGP-familie, sinds wanneer was dit hun favoriete zondagsbesteding? Hij hoorde Tine nooit over het geloof, en ze had ook nog nooit voorgesteld om samen naar de kerk te gaan.
“Mijn vrije tijd is kostbaar,” dacht Jochem.
Hij keek uit de ramen. Voorbij een rijtje arbeidershuisjes doemde een winkelcentrumpje op. Hij gaapte.
De auto stopte voorbij de Hema, waar een vrij groot gebouw was dat op een buurtcentrum leek.
“Hier had ik vroeger catechisatie,” zei Tine tegen Jochem, bij het uitstappen. “Dat is een soort van bijbelles.”
“Dat weet ik,” zei Jochem geïrriteerd. “Zoveel algemene ontwikkeling heb ik nog net wel gehad.”
Brechtje stapte ook uit. Haar schoenen leken op muiltjes. Ze waren zilverkleurig in plaats van zwart, en erg klein, misschien maar maat 36.
“Mag dat wel?” wilde hij eigenlijk aan haar vragen, maar in plaats daarvan vroeg hij aan haar of zij in dit gebouw nou ook catechisatie had.
Brechtje knikte. Ze bloosde ook een beetje.
Gedrieën liepen ze over de tegels naar de ingang van het gebouw.
“Volgens mij is het dicht vandaag,” zei Jochem verongelijkt.
Naast de deur was een console. Brechtje stapte er naartoe en tikte vier cijfers in. De deur klikte en zoemde vervolgens wijdopen. Tine nodigde Jochem met een breed handgebaar naar binnen. Hij beantwoordde haar blik en liep achter Brechtjes licht fladderende jurk een vrij donkere gang in. Zowel links als rechts waren deuren. De opschriften wezen erop dat het vergaderzalen waren.
“Hier vergaderen de kerkenraden,” zei Tine tegen de deur links. “De catechisatie was vroeger hier,” Tine wees de deur rechts aan, “Maar tegenwoordig is het aantal kinderen iets kleiner geworden, en wordt de catechisatie in de kleine zaal gehouden.”
Dat bleek de deur links voorbij het gangetje te zijn, waar zo te zien een keuken was.
“Kleiner?” schamperde Jochem. “Wordt het dan niet weer eens tijd voor een decreet vanaf de kansel. Ga heen en vermenigvuldig u…”
Pas nadat hij zijn opmerking gemaakt had, die hol echode in het gangetje, herinnerde hij zich dat Brechtje van de kerk was en al die shit vermoedelijk nog geloofde ook. Maar Brechtje keek om en het was dat haar gezicht niet zo goed durfde te lachen, want anders had ze het wel gedaan. Ze bereikten twee grote deuren.
“Dit is de grote zaal,” zei Tine. “Daar worden recepties gehouden, en soms bruiloften. Er zijn dansavonden voor de jeugd, optredens van gospelgroepjes, en natuurlijk elk jaar in maart de grote sjoelavond…”
Jochem keek Tine aan.
“Dat meen je niet?” zei hij.
“Ik ben nog eens kampioen geworden bij de meisjes,” zei Tine. “Leeftijdscategorie 14 tot en met 16.”
“Wij gaan linksaf,” zei ze toen.
Er bleek nog een gangetje te zijn, verlicht door TL-licht. Het leek nergens op uit te lopen, dode ruimte in een doods gebouw. Maar toen Brechtje tegen de achterwand duwde, bleek deze mee te geven. Er zwaaide een paneel open. Brechtje stapte naar binnen en knipte vervolgens een schemerig licht aan. Toen Jochem de ruimte binnengetreden was, dwaalden zijn ogen rond. Het vertrek was misschien 3 bij 4 meter groot, en het was er erg kaal. Er stond een kist bij de wand tegenover het paneel, en tegen de linkerwand stonden twee keukenstoelen en een knielbank. Aan de rechterkant hing een paarsrood gordijn. Jochem twijfelde of het langs de muur hing, of dat het gordijn een gedeelte van het vertrek aan het oog onttrok. Hij probeerde door de kier te loeren, maar werd afgeleid door Tine, die het paneel hermetisch dichttrok. Het naargeestige TL dat in het gangetje brandde, werd buitengesloten. Haar gezicht werd engelachtig verlicht door de gele lamp in het midden van het vertrek aan het plafond.
“Okee,” zei Jochem. ”En nu?”
“Dat gaat Brechtje jou vertellen,” zei Tine. “Brechtje gaat jou vertellen wat ze gedaan heeft en waarom ze hier is…”
Het meisje sloeg haar ogen neer. Al handenwringend verplaatste ze haar gewicht op haar rechtervoet. Haar linkerhiel kwam los van de vloer en haar muiltje wrikte en wrong heen en weer als een ballerina op haar eerste les.
“Ik mis nog steeds de discipline om de lokroep van de duivel te weerstaan,” zei ze toen. “Ikke… ik val wel eens ten prooi aan de vleselijke zonde.”
Met moeite richtte ze haar groenglanzende ogen op. Ze keek eerst naar Tine, toen naar Jochem.
“Ik sla wel eens de hand aan mezelf,” zei ze. “De afgelopen maand wel een keer of zeven. De afgelopen week twee keer.”
“Oh,” zei Jochem, toen de spanning hem te veel geworden was. Hij hoorde de laarzen van Tine over de houten vloer van het vertrek schuiven. Ze passeerde hem. Ze liep naar Brechtje toe.
“Je hebt straf verdiend,” zei ze tegen haar, waarna ze met haar knokkels, met de rug van haar hand, Brechtjes wang streelde. “Ontaard kind,” liet ze erop volgen.
Even vielen Brechtjes ogen dicht, maar ze gingen ook meteen weer open. Ze staarde voor zich uit. Ze leek niets te zien. Ze leek de aanraking van Tines hand niet te voelen.
Tine keek om, naar Jochem.
“Jij gaat haar straffen,” zei ze.
Ze lachte een beetje toen Jochem alleen maar bedremmeld keek.
“Jij gaat dit meisje slaan,” zei ze. “Omdat ze haar handjes niet thuis kan houden. Ze masturbeert. Ze heeft haar lusten niet onder controle. Ze bezwijkt onder de influisteringen van de duivel.”
Terwijl Tine naar de kist liep, keek Jochem naar het meisje. Ze stond als een standbeeld, haar vingers op haar buik gevouwen, haar ogen neergeslagen.
“Waarom moet ik dat doen?” vroeg Jochem met een brok in zijn keel. “Waarom jij niet? Dit klinkt toch als jouw afdeling.”
Tine keerde heupwiegend terug bij Jochem, met in haar hand een Cat-O-Nine-Tails die ze uit de kist gehaald had. Haar ogen vroegen Jochem zijn hand te openen. Ze legde de zweep erin.
“Disciplineren is verantwoordelijk werk,” zei Tine. “En hier in dit dorp is alles wat verantwoordelijk werk is, een mannenzaak. Politiek is een mannenzaak, de gemeenteraad is een mannenzaak, het kerkbestuur is een mannenzaak.”
“Dus jij wil…” begon Jochem.
Hij keek Tine enigszins ontzet aan.
“Jij wil echt dat ik dit meisje,” hij keek naar wat hij in zijn hand had, “Met deze zweep disciplineer?”
“Haar moeder heeft mij verzocht er zorg voor te dragen dat ze de straf krijgt die ze verdiend heeft,” zei Tine, haar gezicht zo vroom dat Jochem er opstandig van werd. “En ik heb haar beloofd dat te doen.”
“Oh,” zei Jochem.
Hij keek naar het meisje en hij keek naar de zweep. Hij voelde dat hij een dikke lul kreeg bij de gedachte dat hij dit mooie jonge meisje mocht slaan. Maar hij voelde ook het angstzweet dat hem aan alle kanten uitbrak.
“Goed,” zei hij uiteindelijk tegen Brechtje. “Volgens mij moet jij dan maar naar die knielbank toe…”
“Of nee,” zei hij, nadat het meisje op haar muiltjes een halve slag gedraaid was.
Ze keek om. Wat een prachtig figuurtje, dacht Jochem en voelde zijn gezicht schroeiend rood worden.
“Ga naar de knielbank en schuif hem naar het midden van dit kamertje,” zei hij.
“Lukt dat?” vroeg hij even later, toen het meisje aan de bank trok, maar hem niet meteen van zijn plaats kreeg.
Zijn ooghoeken zagen Tines spottende blik.
“Het hoort bij de straf dat ze zich in het zweet werkt,” dacht Jochem, maar eigenlijk kon hij de moeite niet aanzien waarmee Brechtje de zware bank over de stroeve houten vloer duwde.
Jochem knikte nadat ze links en rechts geduwd had. De bank stond niet helemaal recht, maar Jochem vond het allang goed. Tja wat nu. Brechtje stond tussen Jochem en de knielbank in. Als een standbeeld, als een uitgezette robot zelfs, wachtte op verdere instructies.
Hij wees met de zweep op de lage houten balk aan de kant die het dichtst bij hem was.
“Ga maar zitten,” zei hij, min of meer op vragende toon. “Wil je geknield plaatsnemen?”
“Het lijkt mij wel zo gepast dat ze de straf ontvangt in de toestand waarin ze verkeerde tijdens de zondeval,” zei Tine kil.
Brechtje, een stapje op weg richting knielbank, bevroor. Jochem keek opzij.
“Oh,” zei hij. “Oh ja natuurlijk. Je bedoelt…”
Tine bracht haar lippen bij haar oor, deed haar hand als een schelp om haar lippen en zijn oor heen, en siste de vraag in zijn oor of hij nog wel een gezonde Hollandse jongen was, of hij soms een ziekte opgelopen had.
“Je gaat me toch niet vertellen dat je deze mooie meid niet naakt zou willen zien,” fluisterde ze.
Jochem keek naar Tine. Hij voelde aan de koorts onder zijn kleren dat hij niets liever wilde dan dat.
“Eh,” stuntelde hij.
Maar vervolgens besloot hij haar op een zo streng mogelijke toon te vragen wat ze deed wanneer ze – hoe zei ze dat nou ook al weer – toegaf aan de lokroep van de duivel. Brechtje keek om maar onmiddellijk ook weer voor zich.
“Ikke… Dan trek ik al mijn kleren uit,” bekende ze.
Haar hoge rug verried haar spanning.
“Aha,” zei Jochem. “Aangezien je jouw straf ontvangt in de toestand waarin je verkeert tijdens de zondeval, zul je al jouw kleren moeten uittrekken.”
Tot zijn verbazing gehoorzaamde ze prompt. Om te beginnen schopte ze haar muiltjes uit.
“Eh.. Eerst weer even omdraaien, gezicht naar mij” zei Jochem, en het klonk zowaar enigszins autoritair. In ieder geval gehoorzaamde Brechtje.
Toen ze tegenover Jochem en Tine stond, nam ze om te beginnen haar hoed af. Tine schoof een stoel aan en Brechtje legde haar hoed op de zitting. Met haar ogen naar de grond knoopte ze als een zombie haar vestje los om het vervolgens over de stoel te hangen. Met trage, moedeloze bewegingen ritste ze haar jurkje los. Er kwam ondergoed tevoorschijn dat de naburige Hema al minstens 20 jaar niet meer in het assortiment had. Alles aan Brechtjes ondergoed was groot, en wit. Toen ze haar beha losgehaakt had, kwamen er kleine, maar mooi ronde, bleke borstjes tevoorschijn. Haar vingers aarzelden toen ze haar onderbroek vast hadden. Ze keek op met vochtig glanzende, smekende ogen.
“Doorgaan,” zei Jochem schor.
Toen ze hem gehoorzaamde, liepen er rillingen van genot langs zijn rug. Haar kutje was geschoren noch getrimd, zoals dat van Tine. Een stugge driehoek zwart schaamhaar onttrok aan het zicht wat tussen haar benen zat, waarna haar benen probeerden om het driehoekje voor Jochems gulzige ogen verborgen te houden.
“Ik kan haar geen straf geven,” zei Jochem.
“Hoezo?” viel Tine uit. “Is ze niet mooi genoeg?”
“Oh, dat is het niet,” zei Jochem hartstochtelijk. “Ze is prachtig,” zei hij toen. “Ze is een natte dr.. Ze is een engel uit de hemel.”
Jochem durfde haar iets beter te bekijken. Haar huid was lichtroze en overal glad en verbazend gaaf. Alleen in haar hals en op haar armen had ze sproetjes, maar die waren aandoenlijk in plaats van ontsierend.
Langzaam durfde hij wat dichterbij te komen. Hij rook het geurtje waarmee ze haar polsen besprenkeld had voordat ze op weg naar de kerk was gegaan.
“Mond open,” zei hij.
Wat heerlijk dat ze prompt gehoorzaamde. Hij stak de zweep naar voren en plaatste het handvat midden tussen haar ronde, bleke en een beetje gesprongen lippen. Hij duwde het handvat tussen haar tanden en nog wat verder. Hij zag haar ogen vochtig worden, vervolgens vluchten voor die van hem.
Hij pakte haar polsen vast. Hij voelde haar armen weerstand bieden. Het wond hem op om tegenwicht te bieden, om haar te laten merken dat het niet uitmaakte dat ze weerstand wilde bieden, want hij was sterker dan zij. Hij trok haar armen recht en in zijn richting. Vervolgens liep hij min of meer om haar heen en troonde haar met zich mee, in de richting van de knielbank. Hij wees haar de lage houten horizontale lat. Gehoorzaam zakte ze door haar knietjes, die niet veel later landden op het hout. Pas nu zag Jochem dat er op de hoeken van de knielbank metalen ringen waren. Hij maakte aanstalten om haar polsen in de richting van die ringen te brengen, maar aarzelde.
“Zul je gehoorzaam zijn?” vroeg hij aan haar, aan haar schuchtere bleke gezicht, aan haar ogen die wel een beetje bang leken voor de nabije toekomst, maar bereid leken datgene te ondergaan waarvan ze vond dat ze het verdiende.
“Of moet ik je vastzetten? Zou je je beter voelen als je werd vastgezet?”
Brechtje schudde langzaam van nee. Jochem trok haar armen tot boven de hoge lat. Brechtje pakte de lat goed vast.
“Mooi recht zitten,” zei hij tegen haar, waarna ze haar dijen liet opveren tot ze schrijlings zat, haar vrij lange rug kaarsrecht, haar slanke roze billen rond en beschikbaar voor de zweep.
Jochem liep om de hoge lat van de knielbank heen en pakte de zweep uit Brechtjes mond. Zijn hart bonkte toen hij plaatsgenomen had achter die bleke, zichtbaar bange billen. Hij was zich pijnlijk bewust van Tines priemende ogen, ergens achter zijn rug. Hij hief de zweep een stukje op, maar bedacht zich vervolgens dat hij beter kon beginnen met het meisje zachte tikjes geven. Laat haar eerst een beetje wennen, dacht hij. Voorzichtig liet hij een paar van de strengen van de zweep tegen haar billen tikken en er overheen aaien. Haar lichaam reageerde met het beschrijven van een paar flauwe bochten. Brechtje zuchtte.
“Denk je nu aan jouw zonde?” vroeg hij.
Het meisje knikte.
“Voel je berouw?”
Het meisje aarzelde, maar knikte opnieuw.
“Berouw voelen is niet genoeg,” sprak Jochem op sinistere toon. “Daarmee koop je jouw zonde niet af…”
Hij hief de zweep op. Hij bekeek hem terwijl hij dreigend in de lucht hing. Hij bleef naar de zweep kijken.
“Ik wil dat mooie kontje heel houden,” dacht hij.
Hij voelde hoe geil hij was, maar dat was bij de gedachte dat hij aan dat kontje zou mogen zitten. Of aan die borstjes. De gedachte om dat mooie kontje rood te kleuren, en Brechtje zodadelijk te horen huilen of gillen of schreeuwen, maakte hem bang. Hij kon zichzelf er niet toe brengen met de zweep uit te halen.
“Ik kan haar geen pijn doen,” zei hij toen. “Ze verdient geen pijn. Ze verdient het om bewonderd te worden. Geadoreerd. Aanbeden.”
“Hoezo verdient ze geen pijn? Ze is zondig,” zei Tine. “Ze weet precies wat de regels van haar geloof zijn. Ze weet aan welke regels haar ouders willen dat ze zich houdt. Maar ze doet het niet. Ze is absoluut geen engel uit de hemel. Een ontaard kind is ze. Een kind dat dwaalt in het donker in plaats van wandelt in het licht.”
Jochem zag dat Brechtjes lichaam was begonnen met sidderen onder Tines woordenstroom.
“Het zal allemaal wel,” zei Jochem. “Maar ik kan haar niet straffen.”
“Dus je vindt dat haar zonde ongestraft moet blijven?”
“Misschien wel niet,” zei Jochem met iets van wanhoop. “Misschien verdient ze inderdaad straf. Maar ik kan die haar niet geven….”
Hij aarzelde, maar draaide zich om, weg van die roze billen. Hij liep naar Tine toe. Hij opende haar hand, opende haar vingers en legde de zweep erin.
“Doe jij het maar,” zei hij.
“Dat kan niet,” zei Tine. “Volgens de regels van haar kerk kan alleen een man disciplineren.”
“Dat is jammer dan,” zei Jochem. “Maar dan vrees ik dat er voor Brechtje niks anders opzit dan opgroeien voor galg en rad.”
Jochem keek naar het paneel. Hij voelde spijt bij de gedachte dat ze naar buiten zouden gaan. Hij voelde spijt bij de gedachte dat er niks ging gebeuren vanmiddag. Hij voelde zich vreselijk geil. Het kostte hem moeite zich te bedwingen. Hij had zin om terug te keren naar Brechtje. Hij wilde haar vertellen dat er andere manieren dan slaag waren om tot inkeer te komen. Hij wilde… Voor zijn ogen speelden beelden die zelfs een heiden als hij zondig vond.
“Iemand anders moet de straf overnemen,” zei Tine.
Zo-even, toen Jochem weigerde de zweep te hanteren, leek ze gefrustreerd en zelfs boos. Nu brandde er weer een lichtje in haar blauwe ogen.
“Om haar ziel te redden, moet ze boeten. Als jij haar niet straft, doet ze geen boete voor haar zonden. Haar ziel is verloren, tenzij we iemand anders hebben die haar straft… Of we moeten iemand anders hebben die in haar plaats gestraft wordt”.
“Een soort Jezus,” zei Jochem, terwijl een angstig vermoeden hem besloop. “Die kwam toch op Aarde om te boeten voor de zonden van de mensen?”
“Heel goed,” zei Tine.
Ze lachte. Ze pakte Jochems schouder. Ze lachte tegen zijn onrustige ogen.
“Je mag de zweep ook best weer terug, hoor lieverd,” zei ze.
Ze stak hem in de lucht, zo dichtbij Jochems hand dat hij hem zo kon pakken. Hij bekeek de zweep.
“Dan moet ik haar slaan,” zei hij schor. “Maar dat kan ik niet.”
Tine liet de zweep zakken tot bungelend langs haar heup. “Dan vrees ik dat er weinig anders opzit dan dat jij jezelf in de toestand brengt van die van Brechtje tijdens haar zondeval.”
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 109
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 18 december 2021 - 12:50 pm: |
|
een heerlijke ontdekking |
Eerlijk is eerlijk, subjackt. Ik was nieuwsgierig naar je.
Ik had in de gaten dat je als schrijver eigen rubriek had hier, maar ik dacht dat je alleen Fm-verhalen schreef (las ik in je persoonlijke introductie). Verhalen met een mannelijke sub en een Meesteres. Daar kan ik me wat moeilijk bij inleven. Dacht ik.
Maar ja, het verhaal dat je laatst plaatste was een Mf verhaal.
Ik zag echter in je lange lijst met verhalen dat niet alleen je vroegste verhalen Mf waren, maar ook je laatsten. Dus zo simpel lag dat niet. Veel verhalen met een gouden medaille, waar ik er eentje van las. Terecht, die medaille.
En ja, je bent lang van weggeweest, dus ik neem aan dat je niet weet dat ik 2 jaar geleden begonnen ben met het schrijven van reviews voor mooie verhalen zonder ‘bespreking’. En daarvan vond ik er meerdere. Eentje met het 18- symbool, vind ik altijd extra spannend*: Catechisatie, een bijbelstudie. Zonder reactie!
Intrigerend... wel een lang verhaal
Intrigerend is het zeker.
Het is buitengewoon goed geschreven. En spannend....
Dat begin is alleen al subliem. Dat stiekum kijken van die twee naar al die gereformeerde kerkgangers.
“We hebben hier iets te doen,” zegt de hoofdpersoon geheimzinnig tegen haar kompaan.
Dat ‘iets’ betreft een jong heel gereformeerd meisje. Tsja, daarvoor heb ik ook een zwak. Nou ja, medelijden gemengd met dat heerlijke gevoel dat ze voor alles gestraft worden. Door God, zeggen ze. Ik denk dan er altijd bij: ammehoela, dat wordt dus billekoek. Dat zal best wel vaak het geval zijn, toch?
Onze Brechtje kijkt er niet van op, dus dat zal.
Je voelt intussen natuurlijk echt wel aan wat er gaat komen. Heel opwindend.
Spoiler alert: eerst lezen dat verhaal
Brechtje is zo heerlijk timide.
Maar het gebeurt niet. Er gebeurt iets heel anders.
En om een prachtige reden. Gewetensbezwaren zullen we het maar noemen.
Dan kantelt het verhaal.
En verdraait, dan wordt het toch nog een Fm verhaal. Heftig. En ik geef het toe: opwindend.
Hoe kan dat nou, ik ben een heel klein f’je.
Toch gebeurt het.
En voor mij is dat het grootste compliment dat ik te geven heb.
Chapeau, subjackt.
En alsjeblieft schrijf weer van die mooie opwindende en vooral spannende verhalen.
Dan krijg je van mij wederom een review....
* die 18- is hier niet helemaal terecht - in mijn ogen
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 158
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 18 december 2021 - 05:23 pm: |
|
kantelen |
Hallo Lees en Beleef, leuk dat je alweer reageert op een verhaal van mij.
Wat het kantelen betreft, ik ben switch en zowel qua beleving als schrijven ga ik beide kanten op. Door de tijd heen varieert wat ik het meest interessant vind om over te schrijven. Eerlijk gezegd ligt mijn hart tegenwoordig wat meer bij F m, want daar kan ik zelf het meest in kwijt, en het is een uitdaging omdat het maar weinig goed gedaan wordt. Wel jammer dat er weinig publiek voor is.
Leuk dat jij als f'je opwinding voelt. Een mooi compliment. Ik denk trouwens dat veel SM'ers kunnen switchen van rol, in ieder geval in gedachten. Iets met gebaande paden en geijkte patronen even los laten?
Er komt vast nog wel eens een verhaal. We zullen zien naar welke kant de weegschaal dan uitslaat.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?