| Gepost op maandag 06 december 2010 - 05:14 pm: | 
|
|
Een grappig, origineel verhaal over de belevenissen van Pierre en Claire, de billen van Natalie.
Hallo, wij zijn Claire en Pierre.
Wij zijn de billen van Natalie, Claire de linker en Pierre de rechter.
Wij willen jullie graag deelgenoot maken van de ervaringen die billen zoal meemaken.
Nu moet je weten dat Natalie een nogal eigenwijze, drukke, stijfkoppige tante is en dat heeft nog wel eens vervelende gevolgen voor ons. We zullen jullie een verhaal gaan vertellen over een gebeurtenis die ons nogal raakte…
’s Ochtends als we wakker worden dan is het altijd lekker warm en zacht onder de dekens en genieten we van de rust die we ’s nachts gehad hebben. Nadat we wat gedraaid worden in het zachte matras komt het licht ons tegemoet als de dekens weg geslagen worden, vervolgens de frisse lucht als Natalie het raam opent.
Daarna worden we naar de badkamer gebracht voor een heerlijke warme douche, tenminste na een minuutje is het lekker warm, want soms krijgen we eerst een koude plens water over ons heen, zoals ook vanochtend… Zucht, leert ze het dan nooit!
De heerlijke aanraking van de douchestraal warmt ons gelukkig lekker snel weer op en vervolgens worden we gemasseerd en ingezeept. Dit is altijd een heerlijke tijd. Zeker als we dan, nadat we afgedroogd zijn, heerlijk ingesmeerd worden met lotion die ons lekker zacht en soepel maakt. Vervolgens worden we via de spiegel bekeken: ja, we zien er weer goed uit vandaag, Natalie! Je moet weten dat ze erg trots op ons is, we zijn twee lekkere mooie rondingen die menig man zijn nek doet omdraaien op straat.
Vervolgens loopt Natalie terug naar de slaapkamer en krijgt Claire onderweg een vriendschappelijk tikje van Steven, de man van Natalie.
”Wat zie je er weer lekker uit vandaag schatje,” zegt hij.
We kruipen even zachtjes tegen elkaar aan en genieten, die aandacht vinden we altijd heerlijk. Voor de kledingkast trekt ze een lichtblauwe string aan en hopen we dat ze vandaag een rokje aandoet. Want met die strings van tegenwoordig zijn die strakke spijkerbroeken behoorlijk ruw tegen onze blote huid. Maar helaas, met die broeken komen we wel mooier uit, dus ook deze ochtend wordt het weer zo’n ruwe broek. We verdwijnen in het donker, maar voelen ons wel lekker veilig, omdat hij ons zo stevig vasthoudt.
“Oh gelukkig,” zegt Pierre. “Ze heeft die spijkerbroek aan met die scheur erin, dan kan ik af en toe nog even naar buiten gluren.”
Na nog wat gerommel gaan we naar beneden en gaan we dienen als zitplek voor onze eigenaresse, omdat ze dan lekker kan gaan ontbijten. Gelukkig hebben ze tegenwoordig nieuwe stoelen die lekker zacht zitten in plaats van die harde houten stoelen van vroeger. Aan Natalie haar gedraai merken we dat het weer een druk dagje gaat worden, stilzitten is over het algemeen niet aan haar besteed. Ook de twee kinderen schuiven inmiddels aan tafel aan en er werd druk gepraat en gelachen. Het is altijd wel een gezellige boel aan het ontbijt.
Hierna neemt ze afscheid van manlief. We worden allebei lief geaaid en gekneed door zijn stevige handen en we krijgen tot slot nog een bemoedigend tikje voor de dag die komen gaat. Als hij ons zo behandelt, dan krijgen we altijd heerlijke opwindende kriebels en sturen we signaaltjes naar boven dat dit echt zalig is.
” Fijne dag lieve schat,” roept ze hem nog na.
Ze gaat gauw terug naar keuken om een boodschappen lijstje te maken, want ze moet gauw naar de supermarkt. Over een anderhalf uur moet ze al weer op de tennisbaan staan, dus ze heeft zoals gewoonlijk flinke haast. Ze werkt de kinderen ook de deur uit en holt nog even snel naar boven om de wasmachine aan te zetten. Op de terugweg glijdt ze uit op de trap. Klaboemberdeboem…
”AAUU,AUUU, doe toch eens rustig, haastige spoed is zelden goed!” roepen we naar boven.
We krijgen wel even een lieve aai als ze weer opstaat, maar blij zijn we nu even niet met haar. Vervolgens loopt onze eigenaresse naar buiten en springt ze in de auto. Het is maar goed dat er een dikke laag schuim onder ons zit als ze neerploft.
Ze start de motor en rijdt snel weg.
“Zucht…dame, ga je het nu weer vergeten: als je auto rijdt moet je je gordel omdoen! Ook als je alleen maar naar de supermarkt hoeft die twee kilometer verderop is.”
Nog geen maand geleden was ze namelijk aangehouden door oom agent en had ze een bon gekregen van negentig euro. Steven was woest geweest en had ons het aantal euro’s in klappen uitgedeeld, vijfenveertig voor Claire en vijfenveertig voor Pierre. Mijn hemel wat heeft die man toch grote handen, bij iedere klap had hij ons vol geraakt, zonder ook maar één stukje over te slaan. Gelukkig had hij Natalie wel toegestaan om haar spijkerbroek aan te houden. De schade bleef dus beperkt tot een flinke tinteling, die er voor zorgde dat we flink rood geworden waren toen hij bij negentig was.
Hij had haar boos verteld of ze zich wel moest realiseren dat ze het financieel zwaar hadden en dat het een flinke volle boodschappentas was die ze nu zomaar aan de staat gegeven had.
Na het pak slaag was ze op zijn schoot gekropen en had haar verontschuldigingen aangeboden en hem beloofd dat ze het nooit meer zou doen en dat hij gelijk had.
“Waarom is ze toch altijd zo hardleers?” dachten we tegelijk. “Wij moeten het bezuren hoor.”
Gelukkig is er geen controle tot de supermarkt, dat zou ook wel toeval zijn.
Op straat en in de supermarkt worden we altijd gebruikt als lokmiddel voor de ogen van andere mannen. Natalie vindt niets leuker dan hun te triggeren, zodat we nagekeken of zelfs nagefloten worden. We zijn dan ook mooi om te zien en voelen ons zeker gevleid.
Na de boodschappen gedaan te hebben, lopen we terug naar de auto en doet onze eigenaresse wat ze altijd doet. Ze draait de sleutel van de autodeur open en duwt vervolgens met ons tegen het harde staal ”AU” de deur verder open, omdat ze haar handen vol heeft met de boodschappentassen. Vervolgens stapt ze weer in en rijdt snel de weg weer op.
Nog geen minuut later gebeurt waar wij al bang voor waren.
“Shit, een controle,” horen we van boven ons.
In de tijd dat we in de supermarkt waren, was er dus kennelijk een controle opgezet. Gauw doet Natalie haar gordel om, maar op het moment dat ze stopt en de agent haar aanspreekt is hij erg duidelijk.
“Goedemorgen mevrouwtje, dat lijkt me iets te laat hè,” komt er nors uit.
“Sorry agent, maar ik had zo’n haast en het is voor mij maar twee kilometer rijden van de supermarkt naar huis, dus had ik hem niet omgedaan. Ik moet daar zijn,” wijst ze naar het einde van de straat.
“Het spijt me, maar voor iedere meter hoort u uw gordel om te doen. U wilt niet weten hoeveel ongelukken slecht aflopen zonder gordel. Ik ga er vanuit dat u weet dat ik u hiervoor moet bekeuren?” vraagt hij vaderlijk.
“Dat weet ze maar al te goed,” denken wij en we krijgen allebei een vervelende tinteling door ons heen.
“Kunt u het echt niet een keer door de vingers zien, alstublieft, ik zal me er voortaan echt aan houden maar ik dacht…,” zegt ze met haar liefste stemmetje, maar hij onderbreekt haar.
”Nee, dat kan ik niet. Helaas zal ik u moeten bekeuren. We zijn juist de laatste tijd veel aan het controleren op mobiel bellen en het zonder gordel rijden, dus mag ik uw papieren?”
We kruipen dicht tegen elkaar aan en balen verschrikkelijk, dit keer zullen we het een stuk meer moeten ontgelden. Natalie voldoet aan alle wensen van de agent en rijdt vervolgens verder naar huis.
“Shit, shit, shit,” is het enige wat we haar horen denken.
“Ja, zeker: SHIT,” is ons antwoord.
De hele dag spoken er allerlei gedachten door Natalie haar hoofd en regelmatig worden we door de spijkerbroek heen betast.
“Ja, meis, wij zullen wel weer voor de kosten opdraaien,” denken we.
Dan helpt aaien niet meer.
Hoe, wanneer, gaat ze het aan Steven gaan vertellen? Als ze wacht, zal ze het alleen maar erger maken, maar het meteen vanavond vertellen betekent gegarandeerd direct een stevig pak voor haar billen. Daar heeft ze dus echt geen zin in en dus besluit ze om het pas te vertellen als de bon binnen is. Dan is het vroeg genoeg om de consequenties te accepteren. Wij denken er zéker ook zo over.
Na het avondeten, als de kinderen naar bed zijn gebracht en er rust in huis komt, gaan onze eigenaresse en Steven samen op de bank zitten.
Hij vraagt: “Natalie wat is er met je aan de hand, je maakt zo’n gespannen indruk op me?”
Waarom kan ze het nou niet verbergen? Is dat nou zo moeilijk? Steven is inmiddels al 10 jaar met haar getrouwd ,dus kent hij haar ook eigenlijk veel te goed.
“Hoe bedoel je lieverd, wat zou er moeten zijn?” vraagt ze lief en kruipt dichter tegen hem aan.
Kennelijk is Steven niet tevreden met dit antwoord en blijft nog even doorvragen, want hij is er toch wel van overtuigd dat er iets met zijn lieve Natalie is en dan wil hij haar altijd graag helpen. Ze krijgt toch wel door dat ze hem er niet van kan overtuigen dat er niets aan de hand is, dus begint ze wat dingen te verzinnen waardoor ze zich niet zo rustig voelt. Problemen met de kinderen, een ruzie met de buurvrouw, maar op een of andere manier komen alle dingen er absoluut niet overtuigend uit. We merken dat Steven een beetje ongeduldig wordt en opeens krijgt Pierre een stevige kneep.
”Au, waar is dat nou voor nodig?” vraagt Natalie verontwaardigd.
”Ik heb het gevoel dat er iets nogal vervelends is, dat je me niet wil vertellen meisje. Vertel op, wat heb je uitgespookt?”
Langzamerhand komt Natalie tot de conclusie dat ze toch maar beter de waarheid kan vertellen, ook al zal het haar duur komen te staan. We worden aangespannen en gedraaid in het leer van het bankstel en Natalie begint het hele verhaal op te biechten. We kunnen natuurlijk niets zien, maar hebben wel een vermoeden dat Steven hier absoluut niet blij mee is, dus kruipen we angstvallig tegen elkaar aan.
“Wat vertel je me nou??!!!” roept hij boos.
“Nadat we toch nog geen maand geleden een erg duidelijke afspraak met elkaar gemaakt hebben, is het absoluut niet tot je doorgedrongen! Werk ik me daarvoor krom?” briest hij.
Steeds heviger worden we heen en weer geschoven en we horen onze eigenaresse nog proberen de zaken iets te verzachten maar dat lukt dus absoluut niet.
”Ik kan beter eerst even afkoelen dame. Sta op, trek je broek uit en ga eerst maar eens even vijf minuten in de hoek staan om na te denken waarom je zo ongelofelijk stom gedaan hebt.”
Natalie weet wel beter dan nu ook maar even tegen te stribbelen en staat op. Eerst loopt ze uit de buurt van Steven en trekt vervolgens haar spijkerbroek naar beneden. Normaal vinden we de koele lucht altijd wel lekker als die ons beroert nadat we enkele uren opgesloten gezeten hebben onder dat ruwe textiel, maar aangezien we nu weten wat de reden is van de verkoeling zijn we er allerminst blij mee.
Als Natalie in de hoek gaat staan, kijken wij recht in de ogen van Steven die ons allerminst vrolijk aankijkt. Normaal bekijkt hij ons altijd met een bewonderende blik, maar nu… die ogen spreken boekdelen! Hij staat op, loopt de kamer uit en komt even later terug met in zijn hand… Ja hoor, dit wordt echt geen pretje… De badborstel.
Hij gaat nog even op de bank zitten en staart ons nog even boos aan. Na enkele minuten staat hij weer op en komt ons tegemoet.
”Zo stommeling, heb je je zonde overdacht?” vraagt hij nors.
”Ja, Steven dat heb ik en ik heb er ook vreselijk spijt van, maar ik heb het ook zo druk de laatste tijd,” probeert ze nog zich te verontschuldigen.
”Ja, Natalie, dat ken ik van je. Heb je nog wel lekker getennist???” reageert hij boos.
Hij tilt haar zonder het antwoord af te wachten op en gooit haar over zijn schouder, zodat wij naar het plafond staren.
Als de kinderen thuis zijn en wij straf krijgen, dan neemt hij ons altijd mee naar de kelder, zodat niemand iets zal merken.
“Gelukkig slapen de kinderen inmiddels als rozen dus hebben wij alle tijd om onze afspraak van vorige keer na te komen. Ik heb je duidelijk gewaarschuwd dat als je ooit nog een keer zonder gordel zou rijden je het echt zou bezuren!” zegt hij en zet Natalie op haar voeten.
Hij neemt plaats op een stoel die hij in het midden van de kelder neerzet. Niet veel later kijken wij weer in de boze ogen van Steven. Hij heeft haar over zijn knie gelegd en is niet van plan er nog veel woorden over vuil te maken. Dit zal een stevig pak slaag worden, dat is zeker.
We kruipen dicht tegen elkaar en kijken angstig naar de grote hand die hoog boven ons hangt en ons zo dadelijk duchtig onder handen gaat nemen. Als we zien dat hij naar beneden komt sluiten we onze ogen, de volgorde is nooit echt bekend maar doet er ook niet echt toe. Over het algemeen slaat hij ons om en om, maar naarmate de straf langer duurt wil hij ook wel eens één van ons beiden wat langer bewerken.
KLETS, KLATS, KLETS, KLATS, gaat het van Claire naar Pierre en weer terug. Al gauw krijgen we het behoorlijk warm en nu zijn wij degenen die gaan draaien om die stevige hand te ontwijken. Claire is altijd wel wat gevoeliger dan Pierre, maar we weten beiden dat vandaag het stadium van alarmfase tien met gemak bereikt gaat worden. Stoer doen heeft dus zeker geen zin. Begreep onze eigenaresse dat nou ook maar. Die stoere houdt altijd zo lang mogelijk haar mond dicht, omdat ze Steven niet wil laten merken hoeveel pijn hij haar doet.
Na zo’n twee minuten stopt hij even. We openen onze ogen en zien al een flinke rode gloed over onze huid, alarmfase vier is inmiddels wel bereikt, maar die is nog houdbaar. Als we naar boven kijken zien we dat hij gelukkig nog niet die borstel pakt, maar Natalie even de tijd wil geven om na te denken over haar actie van vandaag.
”Dring ik al een beetje tot je door, druktemakertje? Plannen is ook een vak hè,” zegt hij een beetje sarcastisch.
Onze eigenaresse kan niet veel meer dan wat brabbelen als antwoord, want die is veel te veel bezig om de pijnsignalen die wij haar doorzenden te verwerken. Na een minuutje rust zien we die grote hand weer ver omhoog gaan om met grote vaart naar beneden te komen vol op ons beiden tegelijk. Shit, die is echt hard, geven we door aan onze eigenaresse.
”AAUU,” geeft ze ons gevoel door.
“Stom mens, zul je nu volgende keer beter nadenken,” denken wij
Maar veel tijd om na te denken is er niet, want nu komt hij op toeren. In hoog tempo bewerkt hij ons van onder tot boven en links tot rechts, geen stukje van onze lieve huid ontkomt aan zijn harde klappen, op naar alarmfase zes. Steeds meer noodsignalen geven we door naar Natalie, om haar aan te geven dat de tijd van stoer en stijfkoppig doen nu wel voorbij is. Ze mag echt wel laten voelen dat deze billenkoek ons diep raakt.
Na nog twee minuten van stevige klappen, stopt Steven weer en aait ons even lief.
”Je begint al aardig op temperatuur te komen, het wordt tijd voor de afronding van je straf, dame, ik ga ervan uit dat je er na deze behandeling altijd aan herinnerd wordt dat je je gordel om behoort te hebben!”
Natalie weet nog niet wat wij wel weten.
Steven haalt de afschuwelijke badborstel tevoorschijn. Wij kijken angstig naar boven, naar het grote dikhouten einde van de borstel en zetten ons schrap als we zien dat hij hem ver tot boven zijn hoofd opheft en met volle vaart naar beneden laat komen op Pierre. Alarmfase acht word nu bereikt en die betekent ongecontroleerde ellende: BRAND!
”AAUU, NEEE,” gilt Natalie nadat Pierre haar op de hoogte had gebracht van de doordringende pijn die dat rotding altijd geeft.
”OH, NEEE, Steven, niet dat ding!!” gilt Natalie.
”Wel degelijk, en flink ook,” antwoordt hij en laat ons weten dat hij het meent.
We kruipen tegen elkaar aan, we ontspannen, we draaien, maar niets helpt om de straf te verminderen. Alleen Natalie kan door haar reacties enige invloed uitoefenen op de duur van onze pijniging. Gelukkig is de stijfkop inmiddels uit haar verdreven en laat ze hem in alle toonaarden weten dat dit haar echt te veel is.
”AAUU, STOOOP, OOHHH,” horen we haar roepen.
Alarmfase tien is bereikt. We geven ons over en accepteren wat we krijgen. We geven alleen nog door dat de pijn ondragelijk is, maar realiseren ons dat het einde pas komt als Steven het genoeg vindt.
KLEETSS, KLAAAATTTS, zijn de laatste twee allerhardste klappen die onze lieve huid tot wanhoop brengen. De borstel wordt nu op ons neer gelegd en een aaiende hand brengt onze eigenaresse enigszins tot rust.
”Het is klaar lieverd,” horen we de nu weer rustige stem van Steven zeggen.
Onze signaallijn met boven is nog volop in werking om de pijn door te geven en langzaam openen we onze ogen. Een vuurrode gloed met her en der een blauw plek en een heuveltje zijn de aanblik die onze huiden ons geven. De prikkeling is intens en ook de ingewanden zijn zwaar gekwetst. Het zal nog wel wat dagen duren, voordat we weer genezen zullen zijn. We proberen elkaar te troosten, maar aangezien we beiden dezelfde behandeling gehad hebben, kunnen we nu niet veel voor elkaar betekenen.
Nadat Natalie een beetje op adem gekomen is en wij geen signalen meer geven die haar doen huilen, staat ze op en kruipt ze op de schoot bij haar straffer.
“AU,” zeggen we als onze gevoelige huid zijn knieën aanraakt.
Ze reageert gelukkig meteen, veert op en gaat dan iets verzitten, zodat onze buren, de benen, de taak van zitvlak even over nemen.
“Zo, lieve schat, ik denk dat je je lesje wel geleerd hebt en we geen nieuwe afspraken meer hoeven te maken,” zegt hij lief en zachtjes in haar oor, terwijl hij ons allebei zacht aait.
”Nee, ik weet het wel zeker!” antwoordt ze resoluut.
Wij zijn er in ieder geval van overtuigd en hopen van ganser harte dat onze stijfkoppige eigenaresse haar lesje nu voor even geleerd heeft.
|
|
    
Liefje
Beginnend lid
Inlognaam: liefje
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 december 2010 - 06:05 pm: |
|
Enig! |
Hoi Jack,
Echt mega leuk dat je het verhaal laat vertellen door de billen van Nathalie. Super origineel! Bovendien weet ik nu ook eens wat mijn billen eventueel zouden kunnen denken als ik weer eens over de knie lig, hahaha. Uiteraard ben ik op zo'n moment alleen maar met mezelf bezig en niet met wat zij ervan vinden.
Groetjes, Liefje
|
Jasmijn
Nieuw lid
Inlognaam: jasmijn
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 06-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 december 2010 - 10:34 pm: |
|
Heel origineel! |
Hoi Jack,
Je hebt hier een erg originele invalshoek gekozen, heel erg leuk!
Het verhaal is heerlijk om te lezen, goed in te voelen ook. Ik zat zelf al op mijn stoel te schuiven...hihi.
Dat je de billen tegen elkaar aan laat kruipen, geweldig.
Mooi ook dat Nathalie op het eind op schoot kruipt om troost te zoeken, om even bij te komen.
Ben benieuwd naar je volgende verhaal!
liefs
Jasmijn
|
RaadsHeer
Beginnend lid
Inlognaam: raadsheer
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 08 december 2010 - 05:13 pm: |
|
Een Grappig Duo |
Jack,
Je verhaal is een feest om te lezen. Geestigheid is een kunst en jij beheerst hem met groot gemak. Ik vind dit wel de meest originele kijk op billenkoek die ik ooit gezien heb.
Dank je wel!
RaadsHeer
|
Kythana
Beginnend lid
Inlognaam: kythana
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 05-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 10 juni 2013 - 11:11 pm: |
|
Leuk verhaal! |
Hey iedereen,
Wat een leuk verhaal, ik zag het allemaal zo voor me gebeuren, als in een Disney Pixar film... Echt grappig. Ik hou wel van verhalen die een sterk begin hebben en een mooi einde. Ja, het was aangenaam om lezen.
Groetjs,
Kythana.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
Verhalen 
Verhalen
»
Pierre en Claire 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?