Hij was lief en vol begrip!
Stress, stress, stress!
Enorme stress. Geen leuke stress hoor, nee gewoon belachelijk!
Dat hij dat durfde te vragen!
Nou ja, vragen… zeg maar eisen!
Hij wist dat ze nog onervaren was. Die enkele keer dat ze eens had geëxperimenteerd was ze niet verder gekomen dan handboeien, wat geknijp in haar borsten en verplicht haar vriendje… nou ja eh dat dus…
En hij was daar altijd zo begripvol over geweest en zo lief. Natuurlijk vond hij het niet raar dat ze zo weinig ervaring had, dat ze nog niet precies wist wat ze lekker vond en al helemaal niet dat ze het zo rustig aan wilde doen.
Ze had na haar laatste relatie een tijdje niemand gehad. In die tijd was ze druk op zoek gegaan naar mensen met de zelfde interesse. Zo’n fiasco als ze met haar vriendje had gehad wilde ze niet nog eens meemaken (uiteindelijk had hij haar alleen nog maar vol afkeer aan kunnen kijken; hij kon zich niet indenken dat er mensen waren die dit elkaar aan wilde doen). Dus was ze gaan surfen op internet en was uiteindelijk op een site gekomen met leuke verhalen. En het had niet lang geduurd of ze had ook haar eerste wankele stappen in de wereld van het schrijven gezet.
Al snel daarna had hij gereageerd. Een reactie op haar verhaal, een mailtje, nog een mailtje, het leek gewoon te klikken. En dus gingen ze msn-en met elkaar.
Dat deden ze nu al een maandje of twee. Ze had haar hele ziel bloot gelegd, had hem alles verteld over haar nachtmerries en dromen, haar angsten en verlangens. En hij had geluisterd. Had haar dingen verteld waarvan ze nog niks wist. Had haar aangemoedigd in haar zoektocht. Had haar angsten als sneeuw voor de zon doen verdwijnen.
En al na een maand was ze gaan fantaseren over die eerste ontmoeting. Ze had in gedachte de datum al gepland om vervolgens uit angst dat de eerste ontmoeting een ramp zou worden het idee weer te verwerpen. Maar kennelijk had hij het aangevoeld want hij was er over begonnen en had opnieuw al haar bezwaren aangehoord. En daarna had hij een soort stappenplan voor haar bedacht.
Eerst moest ze maar eens wat zelf gaan oefenen. Hij had wat suggesties aan de hand gedaan zoals spelletjes met wasknijpers en kaarsen. Daarna zou ze van hem wat opdrachten krijgen om te ontdekken dat ze hem daarin kon vertrouwen, dat hij wist wat ze aankon en wat niet. En daarna zouden ze elkaar gaan ontmoeten, heel onschuldig, gewoon ergens op een terrasje. Dan kon ze nog altijd nee zeggen als ze het niet zag zitten. Een tweede afspraak zou al wat serieuzer worden. Maar als ze daarna besloot om door te gaan was er geen weg meer terug! Daar was hij wel heel duidelijk in.
Dus had ze ‘geoefend’. Het was aangenaam en veilig geweest. En daarna was hij begonnen met opdrachtjes. Eerst nog redelijk onschuldig, met een vriendelijke toon. Haar respect voor hem werd steeds groter. Na een aantal keren werden de opdrachten wat harder, hij werd strenger en ging ook meer van haar eisen. Ze had nu met een lichte spanning in haar buik elke keer op de msn-afspraakjes zitten wachten maar was nooit teleurgesteld naar bed gegaan.
En toen was het zo ver!
Op een gegeven moment had hij tijdens het spel gewoon gevraagd of ze hem nu wilde ontmoeten. En ze had zomaar ja gezegd! Niet lang daarna was hij uitgelogd en had ze de hele nacht met buikpijn van de spanning in bed gelegen. Maar de volgende dag had hij haar drie mailtjes gestuurd. Allemaal lief, begrijpend en geruststellend. Maar allemaal zo dat ze er niet op terug kon komen. En eigenlijk wilde ze dat ook helemaal niet. Het was trouwens toch alleen maar een ontmoeting op een terrasje dus wat kon haar nou helemaal gebeuren?
Dat had ze gedacht, onschuldig als ze was. Dom als ze was! Want deze dag, de dag voor de ontmoeting, kwam hij weer op msn. Ze was blij geweest hem nog even te spreken. Gewoon om te weten dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Om te weten dat hij op zou komen dagen en zich niet zou laten afschrikken door haar onhebbelijkheden.
Maar hij had haar niet gerustgesteld! Sterker nog, nu zat ze nog veel erger in de stress! En het was echt niet leuk. Het was belachelijk!
Het gesprek was onschuldig begonnen.
“Hé sletje van me,” had hij liefkozend geschreven, “ben je klaar voor morgen?”
En met open ogen was ze er ingestonken. Natuurlijk was ze er klaar voor, ze had hier al twee weken naar toe geleefd. Maar toen had hij gevraagd wat voor speciaals ze voor hem zou doen om te laten zien dat ze alles voor hem over had…
Die vraag had ze niet verwacht en nerveus had ze geprobeerd er met een grapje af te komen. Maar hij bleef doorgaan. En toen bleek dat ze zelf niet met een idee kwam, gaf hij de opdracht.
Hij wist dat ze het meest uitkeek naar een pak slaag op haar billen maar hij wist ook dat ze daar het meest bang voor was. Wist zij veel hoe hard hij zou slaan! En nu pakte hij haar daar op terug. Om te bewijzen dat ze echt voor deze ontmoeting wilde gaan, moest ze nu haar billen zo rood slaan dat ze morgen tijdens de date nog rood zouden zijn. Na deze mededeling vertelde hij dat ze op zoek mocht gaan naar iets waarmee ze zichzelf wilde slaan. Hij ging even tv kijken en als hij terug online kwam, moest ze voorover gebogen klaarstaan.
En nu drentelde ze door de woonkamer. Het was toch niet te geloven dat hij dit wilde. Ze zou natuurlijk een houten liniaal kunnen nemen maar het was toch van de zotte dat ze zichzelf moest slaan! Belachelijk om dat jezelf aan te doen! Het tafeltennisbatje was natuurlijk ook een optie, die was wat groter en zou een harde klap geven. Maar hoe kon hij nou geloven dat zij zichzelf zo hard zou slaan. Dat doet een weldenkend mens toch niet? De borstel? Een touw? Nee daar kon ze nooit ver genoeg mee uithalen om het echt te voelen.
Zou een menselijk lichaam eigenlijk niet uit zichzelf zachter gaan slaan als het echt zeer doet? Zou er niet een soort ingebouwde beveiliging zijn? Al piekerend liep ze naar de kast en haalde het batje er uit.
Toen hoorde ze hem weer online komen en rende gauw naar de stoel. Geheel eerlijk vertelde ze hem dat ze nog niet had klaargestaan omdat ze het eigenlijk maar een rare ‘vraag’ vond. Voor straf zou ze tien keer meer moeten slaan. Haar protest daarover werd gelijk afgestraft met nog eens vijf extra. En daarbij ook direct de waarschuwing dat elke keer als ze tegenstribbelde er weer vijf bij kwamen. Ze probeerde het nog één keer door te vertellen dat ze hem heel oneerlijk vond maar hij tikte maar één woord: dertig!
Nu durfde ze niet meer te reageren. Ze moest voorover buigen en dertig keer slaan op elke bil!
Na even slikken begon ze. Hoewel ze het vreemd, raar, gemeen vond, deed ze toch haar best om zo hard mogelijk te slaan. Na vier kletsen op beide billen zag ze dat hij weer iets had ingetikt. Hij vroeg waarom ze niet mee telde? Vol onbegrip keek ze naar het scherm. Hij kon haar toch niet horen? Toch?
Maar zijn volgende regel vertelde haar gelijk waarom hij de Meester was. In niet mis te verstane taal liet hij haar weten dat ze na elke klap via de computer moest tellen. Hij zat daar niet voor niks! En ze moest dus maar overnieuw beginnen!
Dus beet ze op haar lip en begon opnieuw. Ze deed eerst haar linkerbil. Na elke klap tikte ze het bijbehorende cijfertje in. Hoe het kon wist ze niet maar ze had de neiging om steeds harder te slaan. Net alsof ze het niet goed genoeg voelde. Bij de dertig brandde haar linker bil.
Ze vroeg of ze even mocht stoppen voor ze verder ging met rechts. Maar nog voor ze het batje weg kon leggen, kwam zijn onverbiddelijke vraag: “Hoezo linkerbil?” Waarom heb je ze niet allebei al gedaan? Vol ongeloof las ze dat ze allebei de billen had moeten slaan voor ze één telde. Toen hij er achteraan tikte dat ze dan maar weer opnieuw moest beginnen, stond het huilen haar nader dan het lachen. Ze wilde hem vertellen dat hij de pot op kon, dat ze hartstikke goed haar best had gedaan. Maar hij leek het aan te voelen en waarschuwde haar net op tijd. Eén protest en er kwamen weer slagen bij.
Dus begon ze opnieuw. Hoewel haar linkerbil kapot leek te gaan zo’n zeer deed het, kon ze maar moeilijk minder hard slaan. Alleen de laatste slagen kon ze niet meer normaal blijven staan. Haar lichaam trilde en leek opzij te willen springen. Waarschijnlijk sloeg ze nu minder hard maar doordat het zo pijn deed leek het nog even hard.
Na de dertig was het even stil. Toen tikte hij nog één bericht waarvan haar wangen bijna even warm werden als haar billen al waren. Hij was trots op haar en voelde zich vereerd om zo’n gehoorzaam subje te mogen ontmoeten. Hij kon niet wachten om haar morgen te ontmoeten bij het café op de hoek. Hij zou er voor zorgen wat eerder daar te zijn zodat hij goede stoelen kon reserveren.
Maar dat café had toch alleen van die oncomfortabele gietijzeren stoelen?
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?