over de vrijheidsbeleving van een heftige bondage
Ik kruip in de mummiezak, naakt. Ik voel het gladde koele materiaal langs mijn huid schuiven terwijl ik mezelf met moeite erin wurm. Het is al nauw terwijl er nog niet eens lucht ingeblazen is. De streling langs mijn huid en de anticipatie op wat komen gaat veroorzaakt een opwindend gevoel. Eindelijk lig ik er helemaal in behalve mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en rust even uit. Na een diepe zucht roep ik luid: “Klaar!” Na enige tijd komt ze uit de andere kamer en overziet het tafereel op het bed. Ze glimlacht en vraagt met een plagerige stem: “Ben je echt klaar?” Ik knik. Ze reikt omlaag en drukt op de schakelaar, de luchtpomp slaat aan. Al snel neemt de druk toe, aan alle kanten wordt mijn huid aangeraakt en ingesloten door zacht materiaal. Het spant om benen, armen, drukt in mijn lendenen. De omsluiting is al vlug strakker en definitiever. Ik kan mijn armen en handen al snel niet meer bewegen. Mijn voeten worden in een balletpose gedwongen, tenen naar beneden. Mijn borstkas wordt in een stevige omhelzing genomen - ademen wordt zwaarder... Dan is de zak vol, het geluid stopt en ik zie haar gezicht boven me. Ze voelt lief met haar vingers of mijn nek voldoende vrij is en vraagt terloops: “Alles ok?” Ik knik bevestigend. Dan vertrekt ze terug naar de andere kamer en gaat door met haar werk. Haar eenvoudige doch dominante handeling om me op deze manier vast te zetten en me geheel machteloos te maken is voor mij erg opwindend. Ook geniet ik van het strakke materiaal wat me omsluit en wat alle aandacht opeist. De buitenwereld bestaat niet meer, alleen de druk op mijn lijf en mijn huid, de spanning in mijn ledematen, het nutteloze verzet van mijn spieren. Voelde het in het begin koud aan, door al dat geworstel wordt het snel warm, zweterig, glibberig. Het gladde materiaal drukt zo hard tegen mijn stijve aan dat ik veel moeite moet doen om niet met enkele subtiele bewegingen klaar te komen. Tevergeefse moeite - het is al snel gedaan en ik kom met een diepe kreun klaar terwijl al mijn spieren zich verzetten tegen de omklemming van de strak opgeblazen zak. Een nieuw gevoel van ontspanning valt als een deken over me heen. De sensatie is nu heel anders geworden. Nu de lust even verdwenen is komt er rust voor terug. Nog steeds machteloos maar meer berustend. Acceptatie. Een sterk gevoel van vrijheid in gebondenheid. Zweverig. Bijna meditatief. Hoe lang lig ik hier, een half uur? Een uur? Heb ik geslapen? Ik hoor in de verte toetsenbordgeluiden. Ze is er nog. Ik begin weer te worstelen, te verzetten. Langzaam komt de lust weer terug. Het is een lekker gevoel. Ik wil nog een keer klaarkomen! Maar het is van binnen allemaal zo glibberig geworden dat het veel moeite kost om de juiste stimulans te vinden. Kronkelend en worstelend probeer ik het materiaal langs mijn buik te laten schuiven. Met veel moeite lukt het tenslotte om een tweede keer klaar te komen. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en moet zwaar werken om voldoende adem te krijgen na al die inspanningen. Daarna zweef ik een tweede keer weg. Hoe lang? Ik weet het niet precies. Ik word me ervan bewust dat mijn voeten beginnen te tintelen. Daarna mijn handen en armen. Mijn hele lichaam begint zich gewonnen te geven aan de strenge omhelzing. Het begint pijn te doen. Dan komt ze binnen. “Schat, zo is het wel weer genoeg geweest, vind je niet?” glimlacht ze. Ik kijk haar dankbaar aan en geef een knik terug. Ze aarzelt even, plagerig. Alsof ze overweegt om weer weg te gaan en me te laten liggen. Maar dan opent ze het kleine ventiel en stroomt de lucht tergend langzaam naar buiten. “Je komt er wel uit he?” grinnikt ze en loopt weg. Ik moet nu wachten, voel de zak langzaam de omhelzing opgeven. De vochtige binnenkant van de zak is nu stroef geworden. Met veel moeite kruip ik er uit. Op het bed lig ik bezweet af te koelen en na te genieten. En dan ... met een glimlach onder de douche! .- voor mijn Vrouwe -.
|