| Gepost op dinsdag 27 juli 2010 - 08:55 pm: | 
|
| Tien voorschriften  
Het Safarov fonds - Hoofdstuk VII / Vanja Herpoels keert terug en begint een nieuw leven als Marecs sub
De buitenmuren van het Safarov gebouw, dat uitzicht bood op de rivier, waren prachtig gerestaureerd en je kwam binnen door een Romaanse poort, die langs een lange zuilengalerij naar een majestueuze, open binnenplaats leidde. Marec Pavel Safarov bracht Vanja via een breed, witmarmeren pad naar een van de vele woonvertrekken van zijn privé residentie aan de achterzijde van de binnenplaats.
Daar hield hij halt en hij opende een eikenhouten deur. Ze zag er antiek uit, die deur. De kamer die erachter lag, was niet erg ruim bemeten, maar heel geriefelijk ingericht.
“Jouw kamer,” zei hij tegen Vanja. “Die van Margot ligt hier vlak naast.”
Vanja begon haar enige sporttas met spullen leeg te maken en de weinige kleren die ze bezat in de wandkast op te bergen, terwijl de Meester zwijgend toekeek. Ze was hem naar de Belgische provincie Brabant gevolgd, naar het administratieve centrum van zijn zakenimperium. Dat bevond zich hier, in de historische kern van de universiteitsstad Leuven.
Vanja’s handen trilden. Ze wilde Marec naar haar dochter vragen, maar onderdrukte haar verlangen. Niet doen, meisje, hield ze zichzelf vermanend voor. Je moet geduld hebben.
“Ze is hier,” zei Marec opeens, alsof hij Vanja’s gedachte had geraden.
“Margot?” Haar hart miste een slag. “Is ze hier, Meester?”
“Ja, dat zeg ik je toch net!”
“Wat moet ik doen? Wat moet ik haar zeggen, Meester? Wat weet Margot over Trasimero? En over u, Meester?”
“Over Trasimero? Niets. Ik heb haar verteld dat ik je vriend ben en dat ik heel graag haar vriend wilde zijn ook. Ze vond dat prima, geloof ik.”
Vanja kreeg een brok in haar keel.
“Dank u, Meester,” fluisterde ze.
“Ach, bespaar me je bedankjes, Vanja. Je zult nog kansen genoeg krijgen om me jouw dankbaarheid te tonen. Je hebt me zelf gesmeekt om mijn seksslavin te mogen zijn, geil sletje dat je bent,” reageerde hij grijnzend. “O ja, jouw mooie lijf is nu mijn persoonlijke eigendom. Mijn bezit. Ik zal straks iemand sturen om je op te halen, maar ga nu naar je dochter, ze wacht op je in haar kamer.”
Vanja knikte zonder iets te zeggen, ze kon geen woord uitbrengen, maar vanbinnen juichte ze. Margot was hier! En de Meester… mijn god, dacht ze, hij had haar zojuist ‘mooi’ genoemd. En hij had haar bij haar voornaam aangesproken. Ja, hij had Vanja gezegd!
Het weerzien met Margot verliep moeilijk en helemaal niet zoals Vanja het zich in haar dromen had voorgesteld. Haar hart brak toen ze het meisje daar zo onwennig en verlegen zag staan. Vanja vocht tegen haar tranen en forceerde een glimlach.
“Hoi, ik ben het, liefje,” zei ze stilletjes. “Het is lang geleden, maar je kent me toch nog, hé?”
Ze keek met grote ogen naar Vanja op.
“Marec zegt dat ik opnieuw bij jou mag komen wonen?”
“Ja. Dat is zo,” antwoordde Vanja, met een overslaande stem.
“Marec woont hier in dit mooie huis,” zei Margot stilletjes. “Het hele gebouw is van hem.”
Vanja ging op haar hurken zitten zodat haar gezicht zich op gelijke hoogte bevond met dat van Margot.
“Mijnheer Safarov is een rijk en belangrijk man,” legde ze uit. “Ik werk voor zijn bedrijf en we zijn vrienden. Hij heeft er voor gezorgd dat we weer samen zijn. Maar je mag hem niet zomaar bij zijn voornaam noemen, liefje.”
“Dat mag ik wel.” Er verscheen een eigenzinnige uitdrukking op haar gezichtje. “Marec heeft het zelf gezegd!”
Vanja fronste.
“Heeft hij dat gezegd?”
“Ja.”
“Dat wist ik niet, Margot. Als hij het gezegd heeft, dan is het goed, hoor!”
Vanja lachte het kleine meisje toe en spreidde haar armen wijd uit elkaar.
“Toe maar, liefje. Kom eens hier en geef je mama een knuffel.”
Schoorvoetend kwam Margot op haar toe. Ze sloeg haar armen om haar heen en Vanja voelde haar dochtertje heel even verstijven, maar Margot trok zich ook niet van haar weg. Vanja liet haar tranen vrijuit vloeien. Ze had haar dochter terug! Dankzij hem, dankzij haar Meester.
De rest van de namiddag besteedde ze dan ook aan het hernieuwen van het contact met haar dochtertje. De stroefheid van de eerste momenten verdween zienderogen en het was een opgewekt gestemde Vanja die Margot rond een uur of acht in haar bed te slapen legde.
Toen ze de kinderkamer verliet en de deur stilletjes achter zich dichttrok, merkte ze dat er iemand tegen de muur geleund stond. Ze stapte geschrokken opzij en staarde in een paar staalgrijze ogen.
“Goede avond, meisje,” zei de man. “Je mag mij Piotr noemen. Marec stuurt me om je op te halen.”
Vanja knikte hem toe.
“Moet ik u volgen?”
“Ja.”
Achter hem aan lopend, door de gangen van Marecs gebouw, begon ze de man op haar gemak te bestuderen. Hij mankte lichtjes met zijn linkerbeen. Het was een lange, magere man met een benig gezicht. Zijn schedel was kaalgeschoren, wat het moeilijk maakte om zijn leeftijd te raden, maar ze schatte die toch op een jaar of vijftig. Minstens.
Hij stopte bij een deur en klopte aan.
“Piotr?”
Vanja herkende de stem van haar Meester. Dit moest zijn kamer zijn.
“Ja, Marec,” hoorde ze haar begeleider antwoorden. “Ik heb het meisje bij me.”
“Kom maar binnen.”
Piotr opende de deur en Vanja volgde hem naar binnen. Ze wierp een vluchtige blik om zich heen en zag dat Marecs leefruimte een vrolijke en gezellige aanblik bood. Een sober, maar mooi aangeklede leefruimte, dacht ze, het interieur verschilde niet veel van dat van Marecs appartement in Trasimero. Met die gedachte nog in haar hoofd vestigde ze haar blik op de man die haar Meester was. Net op tijd om hem zijn vraag te horen stellen.
“En? Hoe ging het met Margot?”
“Eerst wat stroef, maar daarna steeds beter, Meester. U kunt niet geloven hoe fantastisch het voelde, om haar in mijn armen te nemen. Om opnieuw met haar te kunnen praten en te lachen…”
De bijna zwarte ogen van Marec keken geamuseerd.
“Dat doet me plezier,” zei hij. “Ik zie dat je al kennis hebt gemaakt met Piotr.”
“Ja, Meester.”
“Piotr is mijn lijfwacht, chauffeur en persoonlijke assistent. Hij is een Kroaat en komt nogal stuurs over, maar dat komt door de burgeroorlog. Ach, weet je, wij kunnen zoiets niet begrijpen, dus doe geen moeite om hem te doorgronden. Je moet Piotr gehoorzamen, hoor je me? Zijn bevelen komen altijd rechtstreeks van mij.”
Met een snelle nieuwsgierige blik op Piotr, die naast haar was blijven staan, knikte Vanja van ja.
“Goed,” zei Marec, die naar een deur aan Vanja’s rechterzijde wees. “Achter die deur ligt een verkleedruimte. Je vindt er een douche, ik stel voor dat je die gebruikt. Vandaag is Piotr je komen ophalen, maar vanaf morgen kom je elke avond uit eigen beweging naar hier. Om acht uur stipt. Je doet dat, nadat je Margot te slapen hebt gelegd. Vanaf dat moment neemt Perdita de zorg voor je dochtertje op zich. Perdita is een au pair studente, die ik als babysitter heb ingehuurd.”
“Ja, Meester,” zei Vanja. “Dank u, Meester.”
“Ik was nog niet uitgesproken, Herpoels.”
Oei, dacht Vanja, die haar adem inzoog. Haar ogen peilden zijn humeur, hij leek niet echt boos, gelukkig maar.
“S… sorry, Meester. Sorry.”
Marec glimlachte om haar gestotter.
“Dus ik herhaal,” zei hij plagerig. “Nadat je jouw dochter te slapen hebt gelegd, ga je onmiddellijk naar de verkleedruimte. Het spreekt vanzelf dat je de instructies die ik daar voor je achterlaat nauwkeurig dient op te volgen. Na acht uur ’s avonds verlies je al de privileges die je overdag geniet, dan word je mijn uiterst gehoorzame slavin. Heb je dat allemaal begrepen, Vanja?”
“Ja, Meester,” zei ze, luid en duidelijk. Haar gezicht klaarde op bij de gedachte aan de instructies, die ze zo meteen achter die deur zou vinden. Wat zou hij voor haar in petto hebben vanavond? Hij die haar gisteren en vandaag zijn persoonlijke bezit had genoemd. Zijn slavin. Maar hij had ook gezegd dat hij haar zou liefhebben en genot schenken. En haar straffen als ze dat verdiende.
Aan Marecs gezicht kon ze niets zien van zijn gedachten, maar hij maakte een snelle hoofdbeweging in de richting van de deur aan haar linkerzijde en zijn stem had een ietwat strengere klank toen hij vroeg:
“Wel? Waar wacht je op? Moet ik soms aan Piotr vragen om je over zijn schouder te leggen en je naar binnen te dragen?”
Vanja knipperde met haar oogleden.
“Euh… Nee, Meester,” zei ze verontschuldigend, en ze liep met snelle passen naar de deur die hij haar had aangewezen.
De vloer van de verkleedruimte was met grijze tegels bedekt. De douchecabine bevond zich rechts in de hoek en ernaast, aan de muur, hingen twee handdoeken en een badjas. Beide waren smetteloos wit. Ook de muren waren betegeld in indigo en wit, met eenvoudige bloemenmotiefjes op de tegels. Links tegen de muur stond een houten bank onder een rij plastic kleerhangers zoals je wel eens zag in kleedruimtes van sportzalen. Op die bank lag een dikke bruine envelop.
Vanja nam de envelop van de bank en hield hem voor zich uit. Hij voelde zwaar aan en er stond iets op geschreven. Er stond:
“Eerst douchen. Dan pas openen.”
Vanja was nieuwsgierig naar de inhoud van die envelop, maar wilde een goede start maken en nam eerst een douche. Pas toen ze zich gewassen had, terwijl ze nog een van de handdoeken rond haar natte haren draaide, liet ze zich op de bank neerzakken om haar nieuwsgierigheid te bevredigen.
Achtereenvolgens vond ze een mini model string, zwart en met het etiketje er nog aan, een in leer gebonden schrijfboek en een zilveren armband. Aan die armband hingen tien bedeltjes. Elk van die bedeltjes stelde een cijfer voor, de één tot en met de tien uit het Romeinse cijferschrift. Vanja vroeg zich af waarom, maar kon niet meteen iets bedenken.
Dan opende ze het in leer gebonden schrijfboek en ze merkte dat de eerste bladzijde beschreven was. Onmiddellijk drong tot haar door waar die Romeinse cijfers naar verwezen, want helemaal bovenaan de pagina had iemand in sierlijk gekrulde letters ‘tien voorschriften’ neergeschreven. Daaronder las Vanja:
I
Ik dien slechts één Meester en beloof zijn voorschriften na te leven.
II
Ik trek het oordeel van mijn Meester niet in twijfel.
III
Ik gebruik geen verslavende middelen. Zelfs cafeïne, nicotine en alcohol zijn strikt verboden. Geneesmiddelen zijn toegestaan, maar enkel op doktersvoorschrift.
IV
Ik mag mijn Meester nooit in verlegenheid brengen door mijn gedrag.
V
Ik draag altijd een string, want mijn Meester vindt het plezierig om mijn blote billen te bekijken en aan te raken.
VI
Als mijn Meester me straft, moet ik hem naderhand bedanken, omdat hij genoeg om mij geeft om mij te disciplineren.
VII
Dit dagboek is voor mij alleen. Het is een uitlaatklep voor ongeoorloofde gevoelens en gedachten die van voorbijgaande aard zijn. Mijn Meester gunt mij die kleine onzekerheden. Hij zal dit boek nooit lezen.
VIII
De zolder is mijn verantwoordelijkheid en ik draag de sleutel altijd bij me. Ik dien er zorg voor te dragen dat alles er netjes en gebruiksklaar is, wanneer mijn Meester me er wil belonen of straffen.
IX
Met mijn Meester praten, is hem aandacht geven. Alles moet bespreekbaar zijn of gemaakt worden.
X
Ik weet dat hij mij graag ziet en mij vertrouwt. Ik mag dat vertrouwen niet beschamen.
Vanja draaide de eerste bladzijde van het dagboek om en haar lippen plooiden zich tot een glimlach toen ze er nog een envelop ontdekte. Die was wit en Marec had er in dezelfde zwarte inkt ‘instructies Vanja’ opgeschreven. Haar hart bonkte en ze begon zich al behoorlijk opgewonden te voelen.
In de envelop zat een briefje waarop stond dat ze zich opnieuw bij Marec moest melden, nadat ze haar haren gedroogd had. Ze diende zich aan hem te presenteren, volledig geschminkt om uit te gaan, maar gekleed in de badjas en de zwarte string. Maar er zat ook een sleuteltje aan een zilveren hangertje in de envelop, een belangrijk sleuteltje waar ze zorg voor diende te dragen.
Dat zal de sleutel van die zolder uit voorschrift acht wel zijn, dacht Vanja, terwijl ze zich in de piepkleine zwarte string wurmde. Ze schoot de badjas aan en knoopte hem dicht rond haar middel. Hij omlijnde haar vrouwelijke vormen, was uit puur polyester en voelde erg zacht aan op haar naakte huid. En dan, met het sleuteltje op en neer dansend tussen de gleuf van haar borsten, opende Vanja de deur van de verkleedruimte.
Ze keek op en zag Piotr naast Marec staan.
“En daar hebben we Vanja, fris gewassen en bijna klaar voor haar eerste opdracht als mijn sub,” hoorde ze Marec zeggen. “Ik neem haar mee uit eten vanavond, maar ze moet haar jurk nog aanpassen.”
Piotr keek naar de korte zwarte cocktailjurk, die Marec aan een hoge kast had opgehangen en floot zachtjes tussen zijn tanden.
“Een mooie jurk. Duur zeker?”
Marec knikte en fronste een wenkbrauw.
“Duur, maar prima geschikt voor dit sexy wijfje. Laat maar eens zien, meid,” zei hij, met een kort knikje in haar richting. “Doe die badjas uit en toon ons wat voor moois je daaronder verbergt.”
Vanja trok de ceintuur aan haar middel los en haar badjas viel open. Dat ze door Marec en in mindere mate door Piotr werd aangegaapt en bekeken, vond ze opwindend. Hun starende ogen waren nu gevestigd op haar ontblote boezem.
Toen ze naar haar Meester keek, moest ze onwillekeurig denken aan zijn tiende voorschrift en dat gaf haar de moed om de badjas helemaal uit te trekken. Het zachte kledingstuk gleed over haar schouders naar beneden. Ze boog haar hoofd en nam een houding aan die haar volledige overgave aan haar Meester uitdrukte. Een dikke lok van haar zwarte sluike haar hing half voor haar gezicht en streek langs haar kin.
Marec kwam heel dicht bij haar staan en raakte haar linkerborst aan. Het was een lichte aanraking, maar Vanja’s tepels reageerden erop. Ze werden langer en gevoeliger. Daarna gaf hij Vanja het bevel om zich een paar keer om haar as te draaien, zodat Piotr en hij haar langs alle kanten konden bekijken.
Marec aaide teder over Vanja’s billen, snoof zachtjes en zei vragend:
“Is ze niet prachtig, Piotr?”
“Ja,” antwoordde die, met een blik op de striemen op Vanja’s heupen, maar ook op haar dijen en vooral op haar blote billen. “Een heel aantrekkelijk meisje, Marec. Een mooi stel tieten ook, maar iemand heeft haar flink afgeranseld in Trasimero. Ocane?”
Marec knikte.
“Ocane en Annelies om precies te zijn. Geef me haar jurk eens aan, Piotr. Die zal de donkere strepen op haar huid verbergen.”
Piotr reikte Marec de jurk aan en die gaf ze aan Vanja. Beide mannen keken toe hoe zij het dure kledingstuk begon aan te trekken. Ze zag er gezond en gelukkig uit met haar zongebruinde huid en stralende ogen, dacht Marec vrolijk gestemd. Ja, ze bood een schitterende aanblik met haar volle boezem en brede heupen, natuurlijk uitdagend en strak in de jurk die er rond spande. Zijn ogen volgden de curve van haar lange dijen en blote benen en overal waar haar naakte huid zichtbaar was, prikkelde die zijn zintuigen.
Ze zou nogal bekijks hebben in dit dunne jurkje, dacht Vanja. Omdat niemand haar een beha had gegeven, prikten haar harde tepels door de stof van haar jurk. In Trasimero had ze ook nooit een beha mogen dragen, Ocane had haar gezegd dat die verboden waren. En ze had al van in het begin zo fel gereageerd op de aanrakingen van haar Meester. Wat haar betrof was de kennismaking met Marec Pavel Safarov liefde op het eerste gezicht geweest. Ze had de Meester gezien, zijn stem gehoord en was voor hem gevallen. Haar onderbuik tintelde en ook tussen haar benen werd ze al nat als hij nog maar naar haar durfde te kijken, dacht ze.
“Je staat te dromen, meid,” zei Marec, met een lichte stemverheffing. “Kom, maak voort en doe je schoenen aan, ik heb honger.”
Vanja schrok op uit haar gedachten en keek naar haar voeten. Er stond een paar schoenen klaar; prachtige zwarte pumps van een merk waar ze nog nooit van gehoord had.
Het restaurant waar Marec haar mee naartoe nam, vormde een onderdeel van een privé club. ‘La stanza nera’ stond er op het gietijzeren uithangbord boven de ingang van het rechthoekige gebouw. De precieze locatie van de club kende Vanja niet, want Piotr had haar geblinddoekt nadat ze achteraan in de auto naast de Meester was gaan zitten. Zodra de wagen tot stilstand was gekomen, had die haar echter van de blinddoek bevrijd.
Ze liep samen met Marec Safarov in het nagenoeg lege restaurant naar binnen – Piotr was in de wagen achtergebleven – en een aantrekkelijk uitziende blonde vrouw kwam op hen toe. Die begroette hen met een vriendelijk hoofdknikje en leidde hen naar een wat apart staand tafeltje aan de rechterkant van het restaurant. Ze schoof Vanja’s stoel naar achteren en deed daarna hetzelfde voor Marec.
“Wens je al iets te drinken, Marec?”
“Een Wodka met limoen, Lianne, dank je.”
De blonde vrouw knikte en wierp een korte nieuwsgierige blik op Vanja.
“En voor de dame?”
“Zij drinkt water bij het eten. Zonder bruis, alsjeblieft.”
Marec aaide heel even langs Vanja’s wang en zei:
“Dit is ze, Lianne. Dit is Vanja Herpoels. Ze is van mij en dat bedoel ik letterlijk. Het is de contractante waar ik je over vertelde in mijn e-mail berichtje van gisteren.”
“Lianne Visk,” stelde de blonde zichzelf aan Vanja voor. “Ik ben ook een ex-contractante van Trasimero en we zijn lang niet de enigen hier. Welkom in la stanza nera, Vanja.”
“Dank u,” antwoordde Vanja vriendelijk en ze keek de slanke vrouw na toen die met wiegende heupen van hun tafel wegliep.
Daarna viel haar blik op een van de twee andere aanwezige koppels. Aan haar linkerkant zaten ze, een al wat oudere man met een roodharige meid. Die was zeker vijftien jaar jonger dan de man, dacht Vanja, terwijl ze zag hoe de jonge vrouw rechtop ging staan en zonder een woord te zeggen haar jurk over haar hoofd begon te trekken. Haar donkerrode krullen waaierden uit over de bleke huid van haar schouders.
“John en Eline,” zei Marec, die zag waar Vanja naar keek. “John is een strafpleiter uit Antwerpen, oud geld en een ronkende titel. Een baron, geloof ik. Eline was een van zijn assistentes.”
Vanja zei niets, maar sperde haar ogen open. Wat deed die meid nu? Waarom had ze haar jurk uitgetrokken, zomaar ineens en middenin een restaurant?
Onder de jurk droeg de jonge vrouw een geel lingeriesetje, zo eentje in ragfijne kant, waar je dwars doorheen kon kijken. Het broekje bedekte maar de helft van haar ronde, blanke billen. Erg mooie billen, dat wel. Vanja knipperde met haar oogleden en zag niet dat Marec Pavel Safarov haar aandachtig gadesloeg.
De man die bij Eline was, sprak haar toe en Vanja kon zien hoe hij zijn hand tussen haar benen stak. De roodharige verwelkomde die hand; ze schoof haar dijen uit elkaar en sloot haar ogen toen hij haar broekje aanraakte. Ja, hoor, ze liet zich gewillig over haar poesje aaien en scheen er van te genieten ook.
“Dit is geen gewoon restaurant,” zei Marec geamuseerd. “La stanza nera is een nachtclub en een ontmoetingsplek voor mensen zoals ik. Mensen die er een andere soort van relatie op na houden.”
Vanja knikte en moest even slikken. Dan verscheen Lianne opnieuw bij hun tafeltje, het dienblad met hun drankjes in haar hand.
“Lianne is de maîtresse hier,” ging Marec verder. “Ze is erg aardig en ik ken haar al jaren. Ik heb haar gevraagd om jou een beetje te coachen. Omdat je nieuw bent en nog niemand kent.”
Lianne grinnikte.
“Iets wat ik heel graag voor mijnheer Safarov wil doen,” zei Lianne tegen Vanja. Ze benadrukte het woordje ‘heel’ alsof ze wilde zeggen dat ze bij Marec in het krijt stond of zo.
Marec liet al die indrukken langzaam tot Vanja doordringen. Ze staarden nu alle drie naar de roodharige in het gele setje. Die had zich op haar knieën laten zakken. Haar armen hingen machteloos naast haar goedgevormde heupen en ze liet zich gedwee een brede leren halsband omdoen. Die was gitzwart en versierd met drie zilveren letters.
“Die heeft iets mispeuterd,” merkte Marec op. “Is het voor vanavond?”
“Jazeker, Marec. Naar wat ik gehoord heb, is Eline bijzonder ongehoorzaam geweest. Wil je zelf ook graag deelnemen? Of alleen maar kijken?”
“Alleen maar kijken, Lianne.”
“De dame ook?”
“Ja, Vanja ook. Je mag straks mijn loge in gereedheid laten brengen.”
Lianne knikte om aan te geven dat ze de boodschap begrepen had. Ze nam de bestelling op, raapte de menukaarten van de tafel en verdween opnieuw met heen en weer wiegende heupen naar de keuken.
“Ze heeft niet veel om mee te pronken, maar wat ze heeft, weet ze te gebruiken,” zei Marec geamuseerd tegen Vanja. “Wat vind je van haar? Hoe komt ze op je over?”
“Ze lijkt me een aardig iemand,” antwoordde Vanja. “Maar ik geloof dat zij een beetje bang is voor u, Meester.”
Daar moest Marec om glimlachen.
“Ze respecteert me,” zei hij geheimzinnig. “En wij vertrouwen elkaar, Lianne en ik. Angst is een slechte Meester, Herpoels. Met respect en vertrouwen kom je veel verder.”
Vanja knikte en keek onderdanig op naar haar Meester. God, wat was hij aantrekkelijk met zijn knappe, getaande gezicht en dunne gelaatstrekken. En dan die ogen van hem. Ze durfde er haast niet in te kijken, in zijn intense ogen, zwart als kooltjes.
Twee uren gingen voorbij. Vanja genoot van het uitgebalanceerde menu en van de slaafse, opwindende kronkelingen van de roodharige iets verderop, die haar Meester probeerde gunstig te stemmen door hem op te vrijen vanuit haar knielende positie. Maar meer nog genoot ze van Marecs gezelschap en van de manier waarop hij haar gadesloeg vanonder zijn donkere wenkbrauwen.
Haar Meester vertelde haar over enkele andere aspecten van het Safarov fonds, want ‘Trasimero’ was maar een klein onderdeel van dat fonds. Het landgoed in Umbrië en ‘la stanza nera’ waren dan wel winstgevend, maar dienden voornamelijk om zakelijke contacten te leggen en als oorden van ontspanning. De echt grote winsten van het fonds kwamen van Marecs hotels en zijn beleggingsmaatschappij, de op een na grootste in de Benelux.
Toen hij ophield met praten gleed zijn blik een stukje naar beneden en bleef rusten op de plek waar Vanja’s stijve tepels zich aftekenden onder haar jurk. Ze nipte aan haar water en haar borsten bewogen onder de dunne stof.
Al die indringende blikken ontgingen Vanja niet. Ze zag waar hij naar keek en een warm, verlangend gevoel verspreidde zich van haar buik naar haar lies.
“Het dessert slaan we over,” verklaarde Marec met een zucht. Hij stond op van zijn stoel. “Zet je glas op tafel en laat alles liggen waar het ligt.”
Vanja deed dit en voelde hoe er een huivering door haar heen trok. Haar hart ging nu zo tekeer, dat ze zich duizelig voelde. Hij wilde haar en hij wilde haar nu. Ze wist het en die gedachte wond haar op.
Ze begon te blozen, niet van schaamte, maar van pure opwinding, en het kruis van haar string werd vochtig van de zalige warme sappen die uit haar diepste binnenste opwelden. God! Wat maakt hij me toch geil, dacht ze, gloeiend van hitsigheid. Geiler dan geil maakte hij haar, die duivelse man.
“Volg me,” hoorde ze hem zeggen, en ze stond op van haar stoel. Met kleine passen volgde ze hem door de klapdeur met het vensterraam die naar de keuken leidde. Daar waren twee mensen binnen, Lianne en de kok.
Marec had echter geen oog voor hen, hij kromde zijn wijsvinger en zei bevelend:
“Hier komen, jij.”
Vanja gehoorzaamde prompt en zette een stap naar voren, dichter naar hem toe. Haar ademhaling versnelde en iedere spier in haar lichaam verstrakte toen hij haar beetgreep en haar met haar rug tegen het aanrecht drukte. Zijn vingers grepen naar de hals van haar jurk, die hij een eind omlaag trok zodat haar borsten uit de jurk wipten.
“Mmmh, die zijn mooi hard,” zei Marec glimlachend, en hij reikte naar haar lange, naar voren priemende tepels. Hij klemde ze tussen duim en wijsvinger – links en rechts – en trok zachtjes aan de harde knoppen, rok die helemaal uit, zodat Vanja’s borsten mee naar voren werden getrokken.
“Hhhggg,” kreunde Vanja. Marec trok nog ietwat harder en kneep even door in haar supergevoelige tepels. “Ai! Oh! Au! Mmmh…”
Pijn en genot streden met elkaar en genot won. O man, wat was ze nat! Een steelse blik op Marecs kruis leerde haar, dat hij ook opgewonden was. Zijn grote pik vormde een flinke bobbel onder de dure stof van zijn pak. Hij moest eens weten hoe graag ze nu zijn prachtige pik uit zijn broek zou halen, want ze wist nog precies hoe die er had uitgezien. Mooi groot en donker als een gepolijste knuppel.
“Til je jurk op,” luidde zijn volgende bevel. “Ja, zo is het goed. Houd die bij de zoom omhoog en toon me je string. Toon me dat hete plekje tussen je benen. Ik durf te wedden dat je geile spleet nu al glibbert van het vocht.”
Vanja hield de zoom van het jurkje omhoog en spreidde haar benen wat verder uit elkaar. Ze hoefde hem niet te antwoorden. Haar Meester kon met zijn eigen ogen zien hoe doorweekt het kruis van haar string was.
“Dacht ik het niet,” hoorde ze hem zeggen, en terwijl Lianne en de kok toekeken, raapte hij een dunne houten lepel van het aanrecht. Hij gebruikte de bolle kant van de lepel en gaf er haar een paar zachte tikken mee, recht tussen haar gespreide benen. Precies op die plek, waar haar schaamlippen en klit zich aftekenden onder de natte stof van haar string.
“Ooooh! Mmmh… Meester! O, Meester,” kreunde Vanja hardop.
Marec vond het niet erg dat Vanja haar genot openlijk toegaf en beleefde. Integendeel, hij vond haar geile gekonkel buitengewoon opwindend.
“Ja, dat vind je wel lekker, zeker?”
“J… Ja! Ja, Meester! Heel lekker, Meester!”
Er volgde nog een resem tikken van de houten lepel. Vanja sloot haar ogen en concentreerde zich op de golven van genot die nu door haar heen raasden. Vooral haar clitoris reageerde fel op de prikkels en haar schaamlippen begonnen nog meer vocht uit te scheiden.
Toen ze haar ogen opnieuw opende, stond de blonde Lianne naast Marec. Die keek van Vanja’s half gesloten oogleden, naar haar blote borsten en dan omlaag, naar de zwarte, erg strak zittende string.
“Toen je me gisteren mailde dat je nieuwe slavin een uitzonderlijk geil sletje was, heb je helemaal niet overdreven, Marec.”
Marec snoof en grinnikte, alsof hij een grap had gehoord.
“Ja, geil is ze zeker,” verzekerde hij Lianne. “Ik vind haar erg aantrekkelijk en ze is een meer dan gewillige slavin, maar de voorgeschiedenis van mijn nieuwe sub is niet zo netjes.”
Lianne knikte.
“Ja, je schreef me al zoiets. Een meid uit de gevangenis, een druggebruikster. Dat verbaasde me, Marec. Om eerlijk te zijn, het verbaasde ons allemaal dat jij je met zo iemand inliet.”
Vanja rilde en haar adem stokte. Ze wist maar al te goed hoe hij over haar drugverleden dacht en hoeveel moeite het hem had gekost om haar toch voor zichzelf op te eisen. Ze vond het absoluut niet leuk dat Lianne juist dat aspect van haar verleden opnieuw ter sprake bracht. En al zeker niet nu haar klit tintelde van verlangen om klaar te komen, en ze op het punt stond om haar hoogtepunt te bereiken.
“Ik wil haar graag vertrouwen, Lianne,” hoorde ze Marec zeggen. “Ik hoop dat ze mijn vertrouwen niet beschaamt. Dat hoop ik echt…”
“Mijn god! Ze staat te beven op haar benen, het arme ding,” zei Lianne op een mild spottende toon. “Ik geloof dat ze wil komen, Marec. Veel heeft die niet nodig, haha! Een paar plagerige tikjes met een houten lepel en klaar is kees.”
Marec gniffelde, terwijl hij zijn grote sterke handen op Vanja’s heupen legde. Zijn vingers speelden er met de dunne zwarte elastiek van haar string en gleden af en toe speels over de zachte welving van haar venusheuvel. Nog lager ook, over haar meest gevoelige plekjes.
“Hhhggg.”
Een nieuwe kreun, hardop en ongegeneerd. Bijna! Bijna! Vanja onderdrukte een snik. O! O, wat voelde dat lekker!
Marec trok de string omlaag, maar die gaf niet meteen mee. Het piepkleine stukje textiel spande fel rond Vanja’s brede heupen. Hij trok iets harder en onthulde het pikzwarte, verticale toefje haartjes dat van onderen uitwaaierde, als een kleine delta. Daar overlopend in de gleuf van haar schaamlippen. Die waren mooi aangedikt en stonden wijd open, natglimmend van haar geil.
“Nu ben ik er zeker van,” mompelde Lianne tussen haar tanden.
Marec fronste.
“Waar ben je zeker van, Lianne?”
“Dat ze recht op een orgasme afstevent,” antwoordde die lachend. “Daarnet zei ik, dat ik geloofde dat ze wilde komen. Nu ben ik er zeker van.”
“Dat mag,” reageerde Marec. “Zolang ze maar gereed is als het tijd is om mij te dienen.”
Vanja snakte naar adem. Ze hijgde fel toen ze hem opbiechtte dat ze dat nu al was. Haar buikspieren spanden zich en haar hart bonkte als gek.
“Ik ben van u, Meester. Ik ben altijd gereed om u te dienen, ik wil niets liever,” verzekerde ze hem hartstochtelijk. “Altijd, Meester! Altijd en overal!”
“En ik geloof je nog ook, Herpoels,” zei Marec opgewekt.
Hij streelde de binnenkant van haar dijen en liet daarbij nu en dan opzettelijk zijn hand tussen haar benen glijden.
Vanja voelde een enorme climax opkomen, toen ze de vingers van haar Meester in zich voelde bewegen. Er was helemaal niets veranderd sinds Trasimero, dacht ze, terwijl Marec Pavel Safarov haar klaar vingerde en er een orgastisch lekkere schokgolf door haar heen voer. Het gevoel van vreugde dat haar hele wezen overspoelde, was te vergelijken met het moment waarop ze haar dochter Margot opnieuw in haar armen had gesloten.
Ze kreunde hardop en de gedempte soppende geluiden van haar schaamlippen wonden haar nog meer op. Nog meer leek bijna onmogelijk. O God, dacht ze, half in tranen. O, wat kende hij haar lichaam goed! Soms leek het wel alsof haar Meester haar genotbeleving nog beter begreep als zij zelf.
|
|
    
Alice
Nieuw lid
Inlognaam: alice
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 06-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 27 juli 2010 - 11:06 pm: |
|
Heerlijk verhaal |
Mmm wat een goed en opwindend verhaal, dankjewel 
Vind het prachtig hoe je alles gedetailleerd beschrijft, je neemt echt de tijd om de situatie uit de doeken te doen; dat voegt echt een dimensie toe.
|
F.A.W. Malach
Actief lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 28 juli 2010 - 09:12 pm: |
|
Bedankt Alice! |
Het doet toch altijd plezier als iemand die je helemaal niet kent, de moeite neemt om je een complimentje te geven over je verhaal. Dus inderdaad, heel erg bedankt Alice 
Soms twijfel ik over de manier waarop ik schrijf, waarop ik mijn verhalen opbouw en de onderwerpen die ik behandel. En als er dan iemand zoals jij me laat weten dat het goed was en dat de uitgebreide omkadering haar beviel, dan geeft me dat weer de moed om verder te schrijven aan mijn boek over Vanja en Marec.
Keilief dat je dat schreef over die dimensie, want dat is nu precies waar ik naar streef, lekker geil schrijven, maar met personages die er staan, waar je met meeleeft en die een leven leiden, dat hoewel niet erg waarschijnlijk, toch echt wel "mogelijk" zou kunnen zijn (grijns).
Groetjes en tot schrijfs !
Malach
|
madelène
Lid
Inlognaam: madelène
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 11-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 29 juli 2010 - 07:50 am: |
|
in een woord geweldig!! |
je doet het weer
aan je eerste "roman" was ik helemaal verslingerd
iets wat me ben ik bang ook dit keer wel weer zal gebeuren.
elke week even kijken of het nieuwe deel er al is.
en niet te vergeten balen als het een dag later is.
op het volgende hoofdstuk kan ik al niet wachten
dus dat wordt nog wat. ik ben heel benieuwd wat voor
verrassende wendingen deze roman allemaal zal krijgen.
alvast bedankt
madelène
sorry voor mijn taalfouten in ieder bericht
maar ik blijf dyslectie`s of hoe schrjf je dat ook alweer.............? pffffff
| |
meisje20
Beginnend lid
Inlognaam: meisje20
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 03-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 29 juli 2010 - 06:16 pm: |
|
Doet naar een vervolg verlangen! |
Beste F.A.W. Malach,
Ook ik ben blij met dit niewe hoofdstuk. Een hoofdstuk dat veel perspectief biedt voor de volgende verhalen.
Je kunt echt meeleven met je personages.
Het moet echt fantastisch zijn voor Vanja om nu Marec zijn sub te zijn.
Je laat Marec heel krachtig overkomen. Maar hij is op sommige momenten ook zo liefdevol. Hoe zijn ogen straalden als Vanja over haar dochter aan het vertellen was.
Je krijgt er in ieder geval een goed gevoel bij als je dit leest.
Ik ben in ieder geval benieuwd wat Vanja nog meer te wachten staat...
Groetjes meisje!
|
F.A.W. Malach
Productief lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 31
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 29 juli 2010 - 07:29 pm: |
|
Dank je, Madelene! |
Er aan verslingerd? Wauw, dat noem ik pas een compliment (grijns). Al weet ik niet of je nu de eerste zes delen van "Het Safarov fonds" bedoelde (onder "boeken" hier op de website), of de eerste vier delen van "De martelaren van Ephes", waarvan ik ook een vijfde deel aan het schrijven ben.
Hoe dan ook, je berichtje deed me keiveel plezier. Ik probeer zo snel en zo veel mogelijk te schrijven, maar goede verhaallijnen dienen zich niet zomaar aan. En dan nog zijn het vaak ruwe diamanten, waar ik wekenlang aan zit te slijpen uit liefde voor mijn personages en voor de aanverwante zielen die - zo hoop ik - er later plezier aan zullen beleven.
Er zijn maar weinig dingen op deze wereld, die ik liever doe dan schrijven. Dus bedankt en tot schrijfs!
Groetjes,
Malach
|
F.A.W. Malach
Productief lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 32
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 29 juli 2010 - 07:43 pm: |
|
Dank je wel, meisje20! |
Hoe fijn om dat te lezen, dat je zo meeleefde met Vanja, Margot en Marec. Het wordt nog heel wat beter tussen die drie, maar veel meer ga ik niet verklappen. En ook dat "goede gevoel" waar je me over schreef, vond ik heerlijk om te lezen, want dat was precies de sfeer die ik in dit deel (en zeker ook in het volgende) wilde overbrengen op de nietsvermoedende lezer (grinnik).
En ja, hoor. Ik voel dat ook zo aan als ik aan Vanja denk, dat ze met volle teugen geniet van de aandacht die ze van Marec krijgt, of van de plannetjes die hij voor haar bedenkt. Hoofdstuk VIII zal "La stanza nera" gaan heten, en hoewel de grote lijnen van het scenario op papier staan, geloof ik toch dat ik het pas na mijn terugkeer uit Sienna zal publiceren. Het moet perfect zijn, en twee weken nietsdoen en luieren geven me de tijd om het precies zo op papier te krijgen als ik het voor me zie.
Alleszins wilde ik je bedanken voor je toffe en motiverende reactie. Zulke reacties als die van jou, Madelene en Alice... da 's echt hart onder de riem stuff, hoor!
Groetjes,
Malach
|
madelène
Lid
Inlognaam: madelène
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 11-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 30 juli 2010 - 09:09 am: |
|
beide verdienen lof |
beste malach,
beide verhalen vind ik geweldig om te lezen.
nu is het wel zo dat ik me makkelijker verplaats in het verhaal
met vanja in 'het safarov fond" als in "De martelaren van Ephes".
hoewel die ook wel aspecten heeft waarin ik me helemaal mee kan laten slepen.
de stijl waar in jij schrijft maakt elke bijzonder ongelofelijke setting
geloofwaardig. ik denk dat daardoor de verhalen die jij schrijft wat mij betreft zoveel lof verdienen. de manier hoe jij je karakters schep en tot leven brengt vind ik bewondering`s waardig en ik proef de liefde voor je personages.
groetjes madelène.
sorry voor mijn taalfouten in ieder bericht
maar ik blijf dyslectie`s of hoe schrjf je dat ook alweer.............? pffffff
| |
sanny
Beginnend lid
Inlognaam: sannyke
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 12-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 11 november 2013 - 04:57 pm: |
|
Een Belofte |
Bravo
Ik zie wederom de letters die ik verslind en makkelijk gelezen worden en geniet van
de mooie belofte dat het verhaal verder gaat .
Ik zal zeker volgen dank u voor het verrassend vervolg van een mooi verhaal.
sannyke
Deze is geïnspireerd door het verhaal dank hiervoor
Play
Sanny
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Tien voorschriften 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?