| Gepost op woensdag 16 juni 2010 - 07:54 am: | 
|
|
Een behandeling onder dwang
“Maar waarom moet dat dan? Ik mankeer toch niets?”
Er klonk lichte paniek in Mariekes stem en ik wist precies waar dat door kwam...
Een half jaartje eerder was ze mijn leven binnengehuppeld: rank, blond en met een uitstraling die haar veel jonger deed lijken dan ze in werkelijkheid was. En dat paste weer prima bij onze gemeenschappelijke interesse waarin kanten broekjes, afgezakte kniekousen en bij tijd en wijle een natte luier de hoofdrollen speelden. Met haar kleurplaten aan de keukentafel, voor de TV met de smurfen en met name met haar favoriete teddybeer onder de arm geklemd op mijn schoot werd Marieke een paar uurtjes lang het meisje dat ze nooit had mogen zijn...
Als ze in haar rol was werden bepaalde ruimtes in mijn huis gewoonlijk vermeden. De schuur bijvoorbeeld, die onveilig gemaakt wordt door een aantal bijzonder agressieve spinnen, of de speelkamer. We konden de kleine meid tenslotte niet confronteren met al die enge dingen die daar de wanden sierden. Er was echter één plek die Marieke, ageplayend of niet, altijd leek te vermijden. Een klein, witbetegeld kamertje met als blikvanger een oude maar uitstekend functionerende gynaecologische onderzoekstafel. Al bij de eerste rondleiding door mijn woonst was ze er zo snel mogelijk bij vandaan gevlucht en had er sindsdien niet meer naar omgekeken.
Of misschien is “gemeden als de pest” een passender uitdrukking...
Toch wilde ik wel eens zien wat er zou gebeuren als ik m’n kleine meisje - al of niet tegen haar zin - mee dat kamertje in zou nemen. Zou ze zich gedwee mee laten voeren en doen wat Meneer Dokter haar opdroeg of zou ze uit haar rol vallen en de benen nemen? Het was een riskant experiment maar tegelijkertijd wel een enorme kick voor mijn egoïstische zelf. Soms krijgen m’n sadistische trekjes gewoon even de overhand.
“Natuurlijk mankeer je niets,” stelde ik Marieke met zachte stem gerust, “maar ik wil er gewoon zeker van zijn dat je een gezond meisje bent. Dan is het af en toe even nodig dat ik je onderzoek.”
Dat leek haar te overtuigen. Ze liet zich door me meevoeren naar het kleine kamertje aan het eind van de gang, ook al ging het niet van harte. Toen ik het felle TL-licht aanknipte en ze de tafel vol glimmende instrumenten zag draaide Marieke zich vlug om en klemde haar armen om me heen.
“Ik ben bang,” klonk het zacht.
“Niet bang zijn, ik ben bij je,” zei ik, haar blonde krullen strelend: “Kom, ga maar liggen. Op je buik en dan gewoon ontspannen. Toe maar!”
Weifelend klauterde Marieke op de tafel en strekte zich uit, haar handen onder haar hoofd gevouwen. Ze kneep haar ogen dicht toen ik het instrumentarium dat even verderop op een witte tafel uitgestald was inspecteerde, er wel zorg voor dragend dat ze de metaalachtige geluiden kon horen. Af en toe schoot er een nauwelijks zichtbare rilling door haar lichaam.
Ik begon rustig aan. Het was niet de bedoeling dat ik haar al binnen een paar minuten een paniekaanval zou bezorgen. Dus mat ik haar zorgvuldig op met ‘n meetlint, kneedde de spieren van haar armen en benen wat, scheen met een lampje in beide oren. Langzaamaan ontspande Marieke wat ook al bleef ze van elke onverwachte aanraking schrikken, met name toen ik met ‘n beslist gebaar haar slipje omlaag trok en ietwat ruw een thermometer in haar anus duwde.
“Temperaturen,” zei ik kortaf toen ze geschrokken piepte.
Marieke leek opgelucht adem te halen. Ik zag haar zelfs even glimlachen toen ik het apparaat even later voorzichtig uit haar achterwerk trok. Blijkbaar begon de hele setting wel iets te doen bij haar ook al was dat voor mij nog even giswerk. De volgende stappen zouden meer duidelijkheid moeten bieden...
“Even omdraaien graag,” zei ik, een stethoscoop ter hand nemend.
Gehoorzaam draaide ze zich op haar rug, niet de moeite nemend om haar slipje recht te trekken. Bijna achteloos knoopte ik haar blouse los en luisterde naar haar hartslag. Tegelijkertijd hield ik mijn blik op haar dijen gericht en nee, ik vergiste me niet: de bekende trillingen deden de huid daar af en toe licht sidderen. Het kleine meisje werd duidelijk opgewonden door wat ik met haar deed.
Ik schoof de stethoscoop in mijn jaszak en betastte haar kleine borsten, haar buik en haar dijbenen die ze bijna onbewust spreidde. Toen ik haar rokje optilde merkte ik dat er zich een donkere vlek in haar slipje gevormd had. Marieke veerde op toen ik haar precies op die plek aanraakte.
“Gevoelig?” vroeg ik.
Ze klemde haar lippen op elkaar en knikte.
“Dat moeten we dan maar even nader bekijken!” zei ik bars.
Het was me inmiddels wel duidelijk dat Marieke haar angst voor deze kamer grotendeels had overwonnen en dat hetgeen ik met haar deed haar ook niet bepaald onberoerd liet. Haar tepels waren zichtbaar opgezwollen en de natte vlek in haar broekje sprak boekdelen. Ze liet me dan ook zonder enige protesten begaan toen ik de kniesteunen aan de tafel bevestigde, haar slipje zonder veel omhaal uittrok en haar benen zó ver spreidde als fysiek mogelijk was. Wel hield ze haar ogen stijf dichtgeknepen...
Plaatsnemend op een laag krukje begon ik haar kutje onder handen te nemen. Ik nam haar schaamlippen tussen duimen en wijsvingers, spreidde ze, kneep er zachtjes in en wisselde dat af met zachte strelingen. Marieke begon zich onrustig te bewegen, leek haar onderlijf steeds verder naar voren te duwen. Van tussen haar benen lekten trage druppels vocht neer op de stoelzitting. Even hapte ze naar adem toen ik een eendebek inbracht, deze ‘n kwartslag draaide en dan voorzichtig opende. Geholpen door een lampje kon ik diep in haar onderlijf kijken dat kleine golfjes wit vocht produceerde.
“Wat is er mis?”
Mariekes stem klonk nog hoger - en angstiger - dan anders. Ik drukte een snelle kus op haar venusheuvel en stond op.
“Niets ergs hoor, geen zorgen. Even ‘n korte behandeling, is zo achter de rug!”
“Doet dat pijn?” ze klonk nu echt ongerust.
Ik probeerde zo zorgelijk mogelijk te kijken en streelde haar blozende wangen.
“Even volhouden meisje, het is zo gebeurd. Ik moet je alleen wel even vastzetten. Als je per ongeluk beweegt...”
Dus liet Marieke toe dat ik haar van top tot teen insnoerde, wijdbeens en wel. Met riemen, banden en kettingen zette ik haar zó vast dat ze zelfs haar vingers niet meer kon verroeren. Halverwege viel met het geluid op van iets dat gestaag op het zeil neerdruppelde. Ik had haar nog nooit zo geil meegemaakt.
“Tegen storende geluiden,” zei ik, een opblaasbare prop in haar mond duwend, “en zodat jij het allemaal niet hoeft te zien...”
Marieke sloot net op tijd haar ogen voor ik de blinddoek om haar hoofd aantrok en vastknoopte. Met ‘n tevreden grijns op m’n gezicht - dat kon nu - stapte ik achteruit en bewonderde mijn werk. Het was een bijzonder gezicht, dat kleingebouwde meisje in die enorme stoel, ingesnoerd met brede, leren banden die veel te zwaar leken voor hun taak. Ze zag er wel héél kwetsbaar uit zo...
Ik merkte dat haar ademhaling onrustiger werd als ik even geen aandacht aan haar besteedde en besloot dan ook om de vaart erin te zetten. Als eerste nam ik de TENS-unit van de instrumententafel, plaatste twee pads aan weerskanten van beide tepels en liet het bijbehorende regelkastje voorlopig op haar buik liggen. Vervolgens wurmde ik - voorzichtig! - twee goedgesmeerde opblaasdildo’s in haar onderlijf en zette een tril-eitje met tape recht op haar clitje vast. In gedachten telde ik af en bracht bij “nul” de hele boel in één keer in beweging: met m’n ene hand blies ik de dildo’s en de gag stevig op en draaide met de andere de schakelaars van de vibrator en de electroset vér omhoog.
Marieke liet een gesmoord gekrijs horen. Al haar spieren spannend vocht ze tegen de banden die haar echter stevig op haar plaats hielden. Na een paar minuten parelde het zweet al op haar voorhoofd en kleurden haar wangen dieprood. Gefascineerd keek ik naar haar worstelende lijf, zo nu en dan even vooroverbuigend om de dildo’s nog een tikje verder op te blazen.
Hoe lang duurde het? Tien, twaalf minuten? Ineens kromde ze haar rug waarbij ze haar bondage strak aantrok, probeerde haar armen en benen te strekken. Van achter de mondprop klonken diepe keelgeluiden, ‘n hees gekreun dat uiteindelijk in een zacht gegorgel overging. Dan plofte ze terug in te stoel en bleef roerloos, op wat zachte naschokken na, in de stoel liggen...
Tijd om snel te handelen: Stroom eraf, triller uit, dildo’s langzaam leeg laten lopen. Terwijl haar ademhaling langzaamaan rustiger werd ontdeed ik haar lijf van alle boeien en verwijderde uiteindelijk de mondprop en de blinddoek.
Marieke bleef roerloos liggen, de ogen gesloten, een flauwe glimlach om haar lippen. Haar ene arm had ze voor haar borsten geslagen en de hand van de andere had ze met een beschermend gebaar tussen haar dijen gelegd.
Ik keek het tafereeltje tevreden aan en stak een sigaret op. M’n kleine meid was weg, vér weg en het zou nog wel ‘n uurtje duren voor ze van die roze wolk neer zou dalen...
|
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?