| Gepost op dinsdag 08 juni 2010 - 09:12 pm: | 
|
|
Wie helpt keuzes maken...?
I.
Emra lag behaaglijk, maar met een knoop in haar maag omhoog te staren. Haar bed was warm, maar haar hart wisselde van temperatuur.
“Slaap je al, lieverd?” Haar moeder kwam zachtjes haar kamer binnen en omhelsde haar, “Spannend, hè schat? Het komt wel goed. Maak je maar niet te druk en probeer te slapen.”
“Hoe is het met Raëm, mam?” vroeg Emra en keek haar moeder doordringend aan.
“Ze is net zo benieuwd als jij, lieverd. En je zus is ook net zo zénuwachtig als jij.”
Haar moeder glimlachte en er was een spoortje verdriet te zien.
“Wat denk jij, mama? Wat denk jíj?! Weet jij het niet al?” Emra probeerde haar moeder te doorgronden.
“Nee schat. Dat vroeg Raëm net ook al, maar natuurlijk weet ik het niet. En dat weten jullie net zo goed als ik; vrouwen worden hier buiten gelaten.”
Met een kreun viel Emra terug op haar bed en staarde in het niets.
Achttien jaar geleden, na het grote ongeluk, was hun moeder op het eiland terecht gekomen. Door een wonder was niet iedereen gestorven en hadden zelfs acht mensen het overleefd.
In het begin was de schok groot geweest en had de chaos overheerst, tót -volgens hun moeder- Barend was opgestaan en zijn stem had laten gelden. Hij had de rust en het vertrouwen teruggebracht in de groep. Rust in de chaos en vertrouwen in het feit dat overleven mogelijk was.
“Ik ben bang, mam.”
“Dat weet ik, Emra. Dat weet ik.”
Barend was een man met sterke ideeën. Hij leidde de groep met vaste hand. Zijn ideologieën waren wet geworden en Barend zelf daarmee de hoogste Rechter. Hij was meesterlijk in het uit- en weerleggen van argumenten en zijn rustige, donkere uitstraling imponeerde.
“Wil je vertellen over toen we geboren werden, mam?”
Haar moeder aaide haar vluchtig over haar wang en staarde in het verleden.
“Ik was twee maanden zwanger toen het grote ongeluk gebeurde. Ik wist het nèt en was overgelukkig! Ik zou moeder worden! Meteen na het grote ongeluk voelde ik aan mijn buik en ik glimlachte... Ik was de eerste die na het grote ongeluk glimlachte, want ik voelde dat het goed was; mijn kindje was in orde!”
Emra grijnsde; ze kende het verhaal en blééf het prachtig vinden.
“Maar het ging anders, hè mam?”
“Barend had ondertussen het vertrouwen in de groep teruggebracht. We durfden weer te leven en een toekomst te zien. Wèl had Barend zijn eigen stempel als een brandmerk gedrukt; het leven zou nooit meer worden zoals we gewend waren.”
“Was je bang, mam?”
“Ja. In het begin was ik bang, hoewel ik ook zag dat het kans van slagen had. Ik was vooral bezig met hoe ik mijn baby ter wereld moest brengen....”
“Wat deed Barend?”
“Barend maakte dingen duidelijk. Hij legde uit dat we maar op één manier konden overleven; door de hiërarchie helder te hebben. Geen strijd. Duidelijke regels waar een ieder zich aan zou houden.”
“En wat waren die regels, mama?”
“In het begin was dat uitzoeken. Barend vond een leider noodzakelijk. En een leider is nooit een vrouw, in zoverre was hij duidelijk. Vrouwen zijn belangrijk, maar geen leiders.”
“En Tirza werd toen woest, hè mam?” Emra glunderde bij de gedachte.
“Ja,” haar moeder grinnikte, “Tirza werd toen woest. In die tijd leefden we toen. Het is nu onbegrijpelijk...”
“En toen, mam?”
“De strijd om het leiderschap ging tussen Barend en Rick. Het was weer een moeilijke periode, omdat er veel onrust was. Ondertussen was voor mij wel duidelijk dat Barend zou winnen. Maar Barend had geen haast, liet de zaken niet escaleren..., en dus duurde het iets langer.”
Haar moeder zuchtte even en vervolgde:”Toen de overwinning uiteindelijk bij Barend kwam te liggen, ging hij nog een stapje verder. Hij stelde een wettelijk verschil voor tussen mannen en vrouwen. Dat was toentertijd provocerend. Dat kun jij je niet voorstellen, Emra, maar in de tijd van het grote ongeluk waren man en vrouw gelijk!”
“En weer ging Tirza uit haar dak, hè?”
“Ja, weer ging Tirza uit haar dak..., maar ik denk wel dat alledrie de vrouwen zich toen even op het hoofd hebben gekrabd.”
“Echt?! Jij ook?!”
“Ja, ik ook..., maar ik was eveneens erg bezig met mijn bevalling en voelde me veilig bij Barend. Hij wilde dan wel de controle over me, maar ik zou ook veilig zijn bij hem.”
“En toen kwam je gesprek met Barend, mam?”
“Ja. Toen kwam mijn gesprek met Barend. Hij riep me. Was heel galant. Lief. Zorgzaam. Groots.”
“Was je bang, mam?”
“Nee. Ik was niet bang. Helemaal niet zelfs. Hij benoemde hoe belangrijk mijn kind zou worden, omdat het gemaakt was met genen van de vorige wereld. En dat dat zou helpen onze nieuwe wereld op te bouwen; juist déze genen waren van enorme waarde.”
“Maar hij vertelde méér, he?”
“Ja. Hij vertelde meer. Hij vertelde dat liefde soms pijn doet. Liefde moet soms pijn doen als je het goed doet. En dat ik niet bang moest zijn voor pijn, omdat geluk en veiligheid aan de andere kant staan.”
“En toen werd Tirza weer boos, he mam? Toen je dat aan haar vertelde?”
“Ja, Tirza werd boos, maar ik geloofde Barend wel.”
“Vertel het nog eens, mam! Vertel het!”
“Emra...., ik weet vanuit de vorige wereld dat je lief kunt hebben zonder lijden, zonder pijn. Mannen en vrouwen waren gelijk daar.... Ik weet echter nu óók, dat wat Barend zegt meer klopt: dit gééft meer dan het neemt. Tenminste, en dat is wel belangrijk, op de manier hoe Barend het bedoelt. Lijden is geven en door te geven kun je heel blij worden. Maar het doet even pijn, Emra, het doet even pijn. En toch..., als je kijkt naar de ogen van de man die op dié manier over je beschikt, verdwijnt eigenlijk alles om je heen. Het is intenser dan alles wat ik ooit gevoeld heb.”
“Krijg ik morgen ook pijn?”
“Ik denk het wel, Emra. Ik denk het wel. Maar ik denk ook dat je het draagt zoals het een vrouw betaamt en dat je trots zult zijn achteraf.”
“Je moet het einde nog vertellen, mama.”
Emma bekeek haar dochter met een glimlach; zo'n glimlach die terug- én vooruit kijkt.
“Berend besloot dat niet iedereen met iedereen mag vrijen. Behalve als de vrouwen al zwanger zijn. En geboren kinderen krijgen de naam die verband houdt met hun ouders: de eerste twee letters zijn van de vader, de tweede twee letters van de moeder. Zo voorkomen we inteelt. Een mens mag nooit sex hebben met iemand die dezelfde twee letters heeft in zijn naam. Geen enkel mens mag dat!”
“Maar toén ging ie effe in de war, he mam?”
“Ja. Toen ging dat in de war. Iedereen ging in de war, want ik kreeg een tweeling. Ik kreeg jullie; twee prachtige meiden: Raëm en Emra.”
Emra gaf haar moeder een knuffel en rekte zich uit.
“Ik ben benieuwd wie Barend voor me uit heeft gekozen, mam. En ook voor Raëm... Wie dénk je? Ik weet dat je het niet weet, maar wie dénk je?” Emra ging enthousiast en spannend rechtop zitten, haar moeder smekend om een antwoord.
Glimlachend antwoordde haar moeder:”Ik weet het echt niet, Emra. En ik ga niet gokken. Nu wil ik dat je gaat slapen, want morgen om acht uur moeten jullie je allebei bij hem melden.”
II.
“Goedemorgen, Raëm en Emra. Het is een belangrijke dag voor jullie. Zijn jullie nerveus?”
Barend liet ze met een handgebaar voorgaan en wees op de stoelen die klaar stonden.
“Beetje...” antwoordde Emra met onvaste stem.
Terwijl ze alle drie gingen zitten, zei Barend:”Ik wil jullie meteen geruststellen. Er is niets om je zorgen om te maken; dit moet een gedenkwaardig moment zijn in jullie leven. Het is een belangrijke keuze, dat is waar. Maar het is geheel júllie keuze.”
De zussen keken elkaar voor een seconde aan en de verwarring was in beider ogen te lezen.
Barend glimlachte even en ging verder:”Ik ken jullie moeder goed en weet dat ze jullie verteld heeft over de tijd vóór het grote ongeluk.”
Barend werd onderbroken door twee klopjes op de deur en de daaropvolgende entree van Rick.
“Excuseer me mijn late binnenkomst,” sprak hij, terwijl hij op de laatste lege stoel plaatsnam, “Heb ik al iets gemist?”
“We zijn net begonnen. Je hebt niets gemist. Ik vertelde net dat dit een grote dag is. Een grote dag voor Raëm en Emra, maar ook een grote dag voor onze gemeenschap.”
Barend zweeg en keek de andere drie om beurten kort aan.
“Achttien jaar geleden stonden hier vijf mannen en drie vrouwen in totale wanhoop. Nu zijn we elf jongelingen rijker, en zijn we twee kernen, Nina en Anas, verloren. Dat vandaag zo bijzonder voelt, komt ten eerste omdat jullie twee de enige genen bezitten die van buiten onze wereld komen, maar ook omdat jullie de eerste zijn van de tweede generatie, die zich mogen voortplanten. Jullie zijn dus erg belangrijk voor het voortbestaan van onze gemeenschap.”
“Dat zijn jullie zéker,” beaamde Rick en knikte betekenisvol.
“Jullie kennen alle volwassen mannen erg goed, Raëm en Emra,” zei Barend, en hij sprak hun namen uit met een blik die tot hun diepste wilde doordringen, “Dus jullie voelen bij wie jullie hart zou kunnen liggen en bij wie niet. Daarom hebben we het volgende besloten: jullie krijgen allebei twee keer een week. Twee keer een week om te zijn bij een man. De keus is aan jullie. En daarna willen we een definitieve beslissing: aan wie geven jullie je hart, geest en ziel?”
Barend keek hen doordringend aan en benadrukte daarmee de vrijheid in hun keuze, maar ook de zwaarte.
“Voor de helderheid: Rick, Leon, Steven en ikzelf zijn jullie mogelijkheden. Als jullie er al uit zijn, mag je ook meteen kiezen. Indien je twee keer een week wilt ervaren, is alles mogelijk, behalve datgene wat kan leiden tot een kind. Dát is voorbestemd aan je uiteindelijke keuze. Is dit héél duidelijk?”
“Ja, Barend,” zei Emra zacht.
“Het is duidelijk, Barend,” fluisterde Raëm.
“Als jullie het nu al weten, mag je spreken. Je kunt ook bedenktijd krijgen tot morgen,” sprak Barend zacht, “Raëm, wil je iets zeggen?”
“Ja, Barend. Ik hoef geen bedenktijd. Ik wil graag een week met u en een week met Steven.”
“Prima. Die zul je dan krijgen. Dapper dat je meteen beslist, Raëm,” zei Barend met een glimlach, “Emra? Ben jij er ook al uit, of wil je nadenken?”
“Nee, Barend,” fluisterde Emra beschaamd, “Ik wil graag ook een week met u en een week met Rick.”
“Zo zal het dan gebeuren. Ga nu naar huis allebei. Jullie zullen van ons horen wanneer en met wie jullie eerste week zal starten.”
Buiten omhelsden Raëm en Emra elkaar en Emra fluisterde:
“Ik wilde dat íemand ons kon vertellen hóe dit nu verder zal gaan...”
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 445
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 09 juni 2010 - 10:18 am: |
|
Stilmakend |
Prachtig Lot,
Dit is een verhaal in een setting waar veel van ons al wel eens over nagedacht hebben. Een setting die verleidt tot het los gaan in allerlei losbandigheden. Een setting die gemakkelijk aanleiding kan geven tot harem-achtige toestanden of een wetteloze wereld waarin niets met een rok aan veilig is.
En dan schets jij heel ingetogen wat lijnen over verantwoordelijkheid nemen, over sterk zijn, over hoop. Eigenlijk valt vooral op wat je allemaal NIET schrijft en desondanks wel suggereert.
Dat zijn knappe verhalen. Mijn favorieten.
Ik krijg het nu in de C1000 nog veel lastiger. Waar mijn fantasie mij toch al altijd vanuit een hinderlaag zo maar mee kon voeren loop ik nu ook nog de kans twee jongedames tegen te komen die de wens te kennen geven een week tot nadere kennismaking te komen. Je zou er bijna naar gaan verlangen.
Keep dreaming!!!!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
RaadsHeer
Beginnend lid
Inlognaam: raadsheer
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 18 juni 2010 - 06:17 pm: |
|
Eilandbewoner |
Beste Lot,
Ik ga mij omscholen tot ontdekkingsreiziger. Zeeschuimer wil ik worden en de wijde baren bevaren. Deze aardbol verkennen en dat eiland vinden. Ik zou het zeer prettig vinden als je zo vriendelijk wilt zijn mij de locatie ervan op Google Earth toe te sturen, zodat ik linea recta mijn doel bereik. Want eilandbewoner wil ik van nu af aan zijn op het eiland dat jij ten tonele voert. Ik heb er zelfs een staatsgreep voor over om Barend uit zijn autocratische stoel te wippen en zonder verwijl zijn plaats in te nemen.
Als een ferm maar ruimhartig pasja wil ik het eiland besturen en daarvoor van aanhankelijkheid en toewijding van het verzamelde vrouwvolk als oogst van mijn arbeid ontvangen.
Plaats ten spoedigste de volgende episode! Stuur hem mij desnoods rechtstreeks toe want ik wacht met groot verlangen op deel drie!
Groet,
RaadsHeer
|
F.A.W. Malach
Actief lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 26
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 20 juni 2010 - 10:41 pm: |
|
Kunst |
Hey Lot,
ik wilde je maar even laten weten dat ik je verhaal knap vond. Je hebt je fantasie uitgeschreven en ze tot kunst verheven. Kunst zeg ik, omdat het hele verhaal zo vlot wegleest zonder iets aan sexyness en geilheid in te boeten.
Maar ook omdat je langzaam opbouwt, naar een climax toewerkt en voor alles door de sterke dialogen. Jij bent een van die fantastische schrijvers, die ook vanuit het standpunt van ons lezers meedenkt terwijl je schrijft. Dat valt me altijd meteen op, als iemand moeite neemt om ervoor te zorgen dat altijd duidelijk is, wie er aan het woord is, waar en wanneer.
Mij had je dus helemaal mee. Ik kon me het eiland voorstellen, de personages én de innerlijke verwarring en lichamelijke reacties van Emra. Mmmh, lekkerste stuk was aan het eind, als Barend haar naar die opdracht vroeg. Dat vond ik groots.
Compliment,
Malach
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?