| Gepost op vrijdag 04 juni 2010 - 10:16 pm: | 
|
|
Ageplay... onder dwang...
1.
Tegen de tijd dat Nienke Voorthuyzen klaar was met alle voorbereidingen voor die dag had ze nog een half uur vóór ze de deur uit moest: Fris gebaad, op de juiste plekken glad geschoren, licht geparfumeerd en het geheel gehuld in een strak, leren outfitje. Met ‘n tevreden blik op haar gezicht keek ze de keurig opgeruimde woonkamer rond. Eigenlijk had ze alles prima voor elkaar: Net vijfentwintig, een leuke baan met bijpassend inkomen, een eigen huis... Het enige wat er nog aan haar leven mankeerde was een partner maar eerlijk gezegd zat ze daar ook niet zo om te springen. Eerst nog even van ‘t leven genieten...
Dat leven was ‘n jaar of twee eerder behoorlijk omgegooid toen ze het geheim achter haar - tot dan toe - vrij bizarre fantasieën ontdekte. Schoorvoetend was ze, met behulp van haar computer, een vreemde wereld vol slaven en meesters gaan verkennen. Maar gaandeweg begon ze zich daar ook thuis te voelen. Het duurde dan ook niet lang of ze sprong in het diepe en een lange reeks afspraakjes was het gevolg. Met wisselend succes overigens: Haar eerste date bleek er een driedubbele agenda op na te houden. De tweede joeg haar binnen een paar minuten naar de toppen van het genot... om haar daarna net zo snel weer te dumpen.
Nu, ‘n klein dozijn korte en langere ontmoetingen later, was ze eerder sceptisch dan teleurgesteld. Ze was gewoon een moeilijk type die zich niet zomaar rond liet commanderen. Maar er zou toch wel iemand zijn die haar, op wat voor manier dan ook, onder de duim zou kunnen houden? Ze was niet wanhopig ook: tijd genoeg om Mr. Right te vinden... ook al vroeg ze zich zo nu en dan wel af waar ie zich verstopt had.
En toen was daar meneer de Zwart. Op een gegeven avond verscheen hij in het kletshoekje waar Nienke haar ervaringen met andere liefhebbers uitwisselde. Een vrij onopvallende verschijning die weinig zei maar, gezien zijn zeldzame doch rake opmerkingen, wel de gesprekken die gevoerd werden volgde. Ook al liet hij vrij weinig over zichzelf los, meneer de Zwart was wel iemand die, als er ergens ‘n probleem was, de betrokkene graag van advies voorzag. Nuttig advies ook. Binnen ‘n paar maanden tijd werd hij door de rest van het groepje als een soort biechtvader gezien. Niet omdat hij wat ouder was dan de rest - dat bleek soms wel uit zijn uitspraken - maar vanwege de vertrouwenwekkende rust die hij uitstraalde.
En er was meer. Nienke voelde het op de momenten dat ze direct met elkaar praatten: Meneer de Zwart had gezag. Ook al kon ze niet precies omschrijven hoe en waarom maar zodra hij zijn aandacht op haar richtte voelde ze zichzelf kleiner worden. En ze was niet de enige: Ook de andere meiden in de groep voelden dat, zo horde ze.
Ze keek op de klok en schoot overeind. Door al dat gepeins was het nu ineens drie kwartier later en moest ze nog haast maken ook!
2.
Even later zoefde Nienke over de snelweg, haar lange, blonde haar wapperend vanonder haar helm. Er was op dit uur nog maar weinig verkeer op de weg en zo kon ze haar gedachten nog even laten gaan...
Meneer de Zwart vertelde dat hij leraar was geweest maar door omstandigheden met vervroegd pensioen was gegaan. Meteen toen hij dat zei begreep Nienke waar dat gevoel van overwicht vandaan kwam: de man was natuurlijk niet anders gewend...
Langzaam, heel langzaam begon haar interesse naar dit ietwat geheimzinnige figuur te groeien.
Eerst verklaarde ze zichzelf voor gek: een vent die jaren ouder was dan zij en die ook nog eens aan de andere kant van het land woonde. Ze wist nota bene niet eens of hij getrouwd was. Maar toch, er was iets met hem. Het was alsof hij in haar hoofd kon kijken door de zinnetjes die ze op haar scherm - en het zijne - liet verschijnen. Steeds vaker zaten ze apart met elkaar te kletsen, soms uren lang en niet eens over het onderwerp dat zij met de anderen deelden. Nu ze er over nadacht had meneer de Zwart het daar eigenlijk nooit direct over gehad.
Toen hij met werken gestopt was had hij zijn huis in de stad verkocht en had, zoals hij dat zei, de rust van het platteland opgezocht.
“Na dertig jaar joelende schoolkinderen om me heen wilde ik wel eens wat stilte,” had hij daar met een knipoog aan toegevoegd.
Hij had niet overdreven ook: Toen ze Breda voorbij was begon ze aan een dwaaltocht lags kleine dorpen en weggetjes die steeds smaller leken te worden. Meer dan eens moest ze even stoppen om zijn routebeschrijving nog eens goed te bekijken...
Ze was het huis al voorbijgereden voor ze het goed en wel in de gaten had. Zacht mopperend keerde ze om, reed voorzichtig een modderig bospaadje in en hield dan halt voor een klein, witgepleisterd boerderijtje met een rieten dak. Het oogde immens vriendelijk: Onder elk raampje hing een bloemenbak vol bloeiende geraniums en vlak achter de open deur lag een rode kat uitgestrekt in het zonlicht te spinnen. Ze hief haar kop op toen Nienke naderbij kwam en staarde het meisje nieuwsgierig aan.
Nienke hief haar arm op om aan te bellen toen een stem achter haar zei: “Laat maar, ik hoorde je al aankomen.”
Geschrokken draaide ze zich om. Voor haar stond een rijzige man in een keurig pak. Vanachter een brilletje met ronde glazen keken een paar pretogen haar vriendelijk aan. Hij was inderdaad... stukken ouder dan zij...
“Je bent mooi op tijd,” zei meneer de Zwart, een ouderwets horloge uit zijn vestzak vissend: “Koffie?”
Ze knikte en volgde hem naar binnen. Pas nu ontdekte ze het naamplaatje op de voordeur: “J. de Zwart”
“U heet echt zo?” vroeg ze verwonderd.
“Maar natuurlijk, wat dacht jij dan?” was het laconieke antwoord.
Het viel Nienke op dat hij haar niet uitnodigde om hem te tutoyeren. Deed hij dat bewust?
Even later had ze zich uit haar leren overall gewerkt en nam plaats in een van de bruinlederen fauteuils die de vrij kleine woonkamer rijk was. De inrichting daarvan deed haar aan grootmoeders huis denken: Losse tapijten op de grond, hoge kasten vol prullaria... alleen waren ze in dit geval tot de nok gevuld met boeken. Zwartlederen banden met goudopdruk die duidelijk veel gelezen waren. Tussen de ramen hing een ouderwetse staartklok en twee antieke kroonluchters sierden het plafond. Er hing een typisch luchtje van pijptabak.
Zodra ze hem hoorde naderen ging Nienke even verzitten en liet een snelle blik langs haar lichaam gaan: Het leren jurkje dat nét iets te kort was liet haar lange benen fraai uitkomen, net als de hooggehakte schoenen die ze meegenomen had. Het decolleté was net laag genoeg uitgesneden om haar kleine borsten voor een flink deel zichtbaar te laten.
Maar tot haar verwondering sloeg meneer de Zwart nauwelijks acht op haar toen hij twee kopjes op het tafeltje tussen hen in parkeerde. Ook toen ze even later over koetjes en kalfjes praatten keek hij haar of recht in de ogen, of hij staarde naar een punt ergens vóór hem. Nienke begon zich serieus af te vragen wat ze hier eigenlijk deed. Was dit eigenlijk wel een date zoals zij die bedoeld had? Hij was het geweest die haar uitnodigde om eens langs te komen. Was dat alleen maar bedoeld om eens kennis te maken en had zij er veel te hoge verwachtingen van gehad?
Ze besloot dat een directe benadering misschien ‘n beter idee was en keek de kamer eens rond: “Ik zie hier eigenlijk helemaal niets dat met onze interesse te maken heeft. Bij mij hangen er een paar zwepen aan de wand in de woonkamer...”
Hij grinnikte.
“Wordt je ongeduldig?”
Nienke voelde zo rood als een kreeft worden en schudde haar hoofd.
“Die spullen zijn er wel hoor. Ik bewaar ze alleen uit het zicht om jeugdige bezoekers geen schrik aan te jagen. Maar als je wilt kan ik je de speelruimte wel laten zien.”
Nu veerde ze op: “Graag! Daar ben ik best wel nieuwsgierig naar!”
Met een glimlach om zijn mondhoeken stond meneer de Zwart op en beduidde haar te volgen. Aan het einde van een smalle, donkere gang opende hij een deur en liet haar voorgaan.
Nienke stapte naar binnen en deinsde dan geschrokken achteruit...
3.
Ze had van alles verwacht: van een half verzonken, muffe kelder vol marteltuig tot een pseudo-bordeel met donkerrode wanden en veel chroom... maar niet dit!
De ruimte was ongeveer tweemaal zo groot als de woonkamer. Gele gordijnen voor de ramen filterden het zonlicht dat op het grasgroene tapijt viel. De wanden waren lichtblauw geschilderd met hier en daar een onschuldig tafereeltje van Disney-achtige wezentjes. Daar tussenin bevonden zich een commode van zo’n twee meter breed, een roze kaptafel, een hoge kast met uitgezaagde hartjes in de deuren, een wit ledikant met houten tralies en in één van de hoeken stond een kleine badkuip op pootjes.
Nienke wilde zich omkeren maar meneer de Zwart versperde haar de weg.
“Wat is dit in vredesnaam?” wist ze uiteindelijk uit te brengen.
Hij glimlachte minzaam: “Mijn hobby... en jouw droom. Niet zo angstig nu. Kijk maar eens rond...”
Om maar beleefd te blijven deed ze wat hij gesuggereerd had... maar was het wel een suggestie? Vergiste ze zich of had ze ineens een strenge blik achter die brillenglazen gezien?
Niet helemaal op haar gemak wandelde ze de ruimte even rond en bleef dan bij de hoge kast staan.
“Maak maar open!” het klonk nu echt als een bevel en Nienke voelde zich ondanks alles ineen krimpen.
Achter de rechterdeur hing een verzameling pastelkleurige jurkjes vol ruches en linten. Op de planken er naast lagen roze ondergoed en strak opgevouwen pyama’s gerangschikt. Toen ze de andere deur opentrok viel haar mond open van verbazing: Deze helft van de kast was tot aan de nok volgestouwd met boeien, zwepen en andere spullen waarvan ze de helft niet eens herkende.
Ze wendde zich naar de ander die haar tot op dat moment met interesse gadegeslagen had. Gedachten joegen door haar hoofd: Herkenning, angst, afschuw...
“Wat is dit? Wat moet ik hiermee?” was het enige dat ze kon zeggen.
Hij kwam dichterbij en sloot de kastdeuren.
“Jij móet er niets mee. Sterker nog, je hoeft er zelfs helemaal niets mee. Dat is mijn taak. Je hoeft je er alleen maar aan over te geven, meer niet.”
4.
“Beter zo?”
Nienke dronk haar kopje leeg en knikte. Hij had haar weer naar de woonkamer gebracht en voorzien van verse koffie. Langzaam, heel langzaam kwam haar rondtollende hoofd weer wat tot kalmte. Alleen het kriebelende, ongeruste gevoel in haar buik wilde maar niet weg gaan.
“Weet U wat het is?” zei ze ineens, al haar moed verzamelend: “Niemand is er ooit echt in geslaagd om mij er onder te krijgen. Ik ben te fel. Ik stribbel tegen. En toen ik hierheen kwam had ik echt de hoop...”
Ze viel stil. Meneer de Zwart tuurde even voor zich uit en zei dan bedachtzaam: “Weet je, Nienke...”
Ze voelde haar hart ineens samenkrimpen toen hij haar naam uitsprak.
“... ik denk dat ik jou heel goed ken. Misschien wel beter dan jijzelf. En soms weten mensen zelf niet eens waar ze naar op zoek zijn. Iemand die hen vanaf een afstand gade slaat heeft dat soms sneller door...”
“Ik zie mezelf anders niet in een luier door dat kamertje huppelen!” zei ze ineens fel.
Ze schrok toen hij ineens een hand op haar onderarm legde: “Ik wel,” zei hij kalm, “en weet je waarom? Omdat ik zeg dat jij dat moet!”
Tegelijkertijd namen zijn vingers haar pols in een ijzeren greep - een gevoel dat regelrecht naar haar kruis joeg.
Nienke sidderde en hij zag het.
“Kom,” zei hij, zonder zijn stem te verheffen, “kom maar met me mee.”
Woordeloos stond ze op en liet zich meevoeren, de gang door en die vreemde, angstaanjagende en toch vertrouwde kamer in. Halverwege bedacht ze zich, hield even de pas in maar hij stapte vastberaden door zodat zij wel moest volgen. Gelukkig had hij wel de greep om haar pols wat verslapt.
“Ga hier maar zitten,” zei hij, wijzend op een krukje dat voor de kaptafel stond.
Een tikje onwennig nam ze plaats en probeerde de spiegel tegenover haar te ontwijken. Ze schaamde zich nu al dood! Gelukkig merkte hij haar onwennigheid op en draaide de spiegel een kwart slag...
“We gaan eerst wat aan je uiterlijk doen. Het is beter als je wat onschuldiger oogt dan nu.”
“Is dat nodig?” bitste Nienke, “ik zie er prima uit zo!”
“Je praat teveel,” vond meneer Zwart.
Hij trok een la open en viste daar een zwartleren masker uit dat hij haar met snelle bewegingen omgespte. Het ding besloeg de onderste helft van haar gezicht en maakte haar het spreken onmogelijk.
“Beter zo. Nu nog even zorgen dat je niet tegenstribbelt...”
Routineus zette hij haar polsen en enkels met leren riemen en kettingen aan het bankje vast. Uiteindelijk kon ze geen vin meer verroeren. Dan pakte hij een borstel van de kaptafel en begon haar blonde manen met lange halen te borstelen.
Eerst voelde Nienke zich vernederd... tot op het bot zelfs. Maar er ging iets kalmerends uit van de manier waarop hij haar nu onder handen nam. Zijn vingers masseerden haar hoofdhuid, streelden zo nu en dan over haar wang en langs haar nek. Met eindeloos geduld bracht hij haar lange haar op orde, splitste het en vlocht er aan weerszijden vlechten met rose linten in.
“Blijf je stil nu?” vroeg hij, aanstalten makend om het masker te verwijderen.
Ze knikte en liet hem zijn gang gaan terwijl hij haar gezicht grondig van alle make-up ontdeed. Bijna een half uur was hij in de weer met crèmes, poeders en kwastjes en intussen begon Nienke er bijna spijt van te krijgen dat hij de spiegel weggedraaid had.
“Ziezo, het begin is er,” zei hij eindelijk, haar boeien losmakend.
“Ga eens staan? Bij die kast daar graag!”
Het was geen verzoek, het was een opdracht en Nienke volgde hem maar al te graag op. Dit was meer haar terrein: gehoorzamen!
5.
Wanneer kwam het keerpunt? Wat was het moment dat haar geduld ten einde kwam, dat haar schaamte een dieptepunt bereikte en ze gillend protesteerde tegen wat haar aangedaan werd?
Er waren er een aantal geweest. Toen hij haar voor de grote passpiegel zette en ze zichzelf in vol ornaat zag bijvoorbeeld: Een klein meisje van vijfentwintig met strikjes in haar haar, in een zuurstokroze jurkje dat zó kort was dat het belachelijke onderbroekje met ruches er onderuit piepte en deels afgezakte kniekousen. Naast een rose blos had meneer Zwart ook sproetjes op haar wangen aangebracht. Zelf hield hij de leidsels vast van het rose harnasje dat hij haar omgegespt had...
Ze hadden gegeten, in het kleine keukentje. Zorgvuldig had hij haar broodjes in kleine stukjes gesneden om deze één voor één aan haar te voeren. Nienke zelf kon haar eten niet eens aanraken: haar polsen waren stevig op haar rug gebonden om, zoals hij zei, ongelukjes te voorkomen.
Daarna had hij haar meegenomen naar de woonkamer om haar, vertrouwd en wel op zijn schoot, warme anijsmelk uit een zuigfles te geven. Met haar ogen dicht had ze gesabbeld, gedachteloos genietend...
Plotseling klonk er een hels kabaal van twee katten die ergens buiten aan het vechten waren geslagen. Nienke sloeg haar ogen op en zag door het raam haar motorfiets staan, de overall er nog overheen gedrapeerd...
Dát was het moment! Zij was Nienke, een volwassen meid die niet meer aan spelletjes deed! Wild om zich heen slaand vloog ze van meneer Zwart zijn schoot en rende de woonkamer uit, de gang in en naar buiten. De rode kat bij de voordeur jammerde klaaglijk toen het meisje over haar struikelde en languit in het modderige gras voor het huis viel.
Nienke huilde zoals ze nog nooit gehuild had, niet bij machte om overeind te krabbelen.
En toen waren er ineens die handen die haar troostend streelden. Die haar optilden, door het huis heen droegen en voorzichtig uitkleedden. Die haar voorzichtig in het warme bad lieten zakken en haar lijf van top tot teen afsponsden. Verdwaasd liet ze het over zich heen gaan: De warme handdoeken, het dunne nachthemdje wat over haar hoofd getrokken werd. Voor ze het zich goed en wel realiseerde lag ze opnieuw op schoot, soezelend in de avondschemering en de sterke armen van meneer de Zwart om zich heen. Dicht tegen hem aankruipend kon ze de lucht van pijptabak in zijn colbert ruiken...
6.
“Niet in slaap vallen jij!”
Nienke schrok op. Zijn stem klonk hard, gebiedend.
Ietwat verward keek ze hem aan: “Waarom niet?”
“Omdat je nog iets tegoed hebt,” zei hij streng: “Die grote mond van je. Zonder toestemming wegrennen. Je mooiste jrukje onder de modder... Ik denk dat een flink pak slaag jou wel goed zou doen!”
Bijna glimlachend draaide Nienke zich op haar buik, hem haar billen aanbiedend. Als er iets was wat haar opwond...
Meneer de Zwart was echter niet zomaar tevreden. Met ‘n ruk schortte hij haar hemdje op en dwong haar polsen op haar rug waar hij ze in ‘n ijzeren greep hield. Vervolgens begon hij met zijn vrije hand haar achterwerk vakkundig af te ranselen.
De eerste kreten van pijn gingen al snel over in een hoog gejammer. Daarna in een doordringend gekrijs. Pijn golfde vanuit haar rug naar Nienke’s ogen die zich vulden met tranen. Nog nooit had iemand haar zó mishandeld... en nog nooit had ze zich zó opgewonden gevoeld. Ze probeerde niet aan zijn greep te ontsnappen om zijn slagen af te weren maar om haar brandende kruis te bevredigen!
Ineens hield hij op, draaide haar om en knuffelde haar stevig.
“Kom kleintje, het is jouw bedtijd!”
Met een klap kwam Nienke weer op Aarde terug. Half verbaasd, half opgewonden liet ze zich door zijn dwingende handen naar het veelkleurige kamertje leiden waar hij haar op haar buik op de commode legde en haar vuurrode billen met zoet geurende olie kalmeerde. Ze verweerde zich niet eens meer toen hij haar op haar rug draaide en haar onderlijf met plastic, katoen en kleefband inpakte. Binnenin vochten vernedering en teleurstelling om de overhand. Hij legde haar voorzichtig in het witte ledikant en bevestigde witte, leren banden die met kettingen aan het bed waren bevestigd om haar hals, polsen en enkels. Tegen de tijd dat hij haar stevig ingestopt had kende haar verwarring geen grenzen meer.
Meneer Zwart fluisterde een “Welterusten kleintje!”, drukte een kus op haar voorhoofd en ging de kamer rond om zo her en der de kleurige lampjes uit te schakelen.
Bijna wanhopig wachtte Nienke op het moment dat hij de deur achter zich zou sluiten zodat ze eindelijk... Bijna onmerkbaar schoof haar linkerhand onder het dekbed omlaag naar het punt waar alle emoties van die dag zich verzameld hadden maar de boeien stonden die beweging niet toe...
Ineens was hij daar, in haar bed, bovenop haar. Nienke schrok er zó van dat ze het bijna uitgilde maar hij sloeg er geen acht op. Zijn graaiende handen rukten haar hemdje omhoog, wrongen de luier opzij. Zich met twee armen aan hem vastklampend spreidde ze haar benen om hem in haar te laten. Ergens diep beneden zette zich een reeks orgasmes in beweging die zijn weerga niet kende...
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?