| Gepost op vrijdag 07 mei 2010 - 11:14 pm: | 
|
| De tuin van Gharanase 
Titel van het boek: De martelaren van Ephes - Hoofdstuk 1 / Ondertitel: Meesters en slaven in het kalifaat van Roum
Ephes, in het kalifaat van Roum
De karavaan hield halt bij de oase van Ephes. Een zinderende, gloeiend hete tropenwind vanuit het oosten deed een grote wolk stofdeeltjes ontstaan en harde, zoute zandkorrels geselden Jahorans vertrokken gezicht en huid, zodat een huivering door hem heen ging. Hij sloeg zijn armen om zich heen, maar die boden hem weinig beschutting tegen de gloeiende wind. Dit was het, hier zou zijn leven eindigen, dacht hij en hij wierp een wanhopige blik op de contouren van het ommuurde paleis.
Dus zo voelde het om als een misdadiger in een vijandige wereld binnen te worden geleid. Na dagenlang als een beest in de smerige omgeving van een kleine, hobbelige kooi achter een onwelriekend lastdier te hebben doorgebracht, wachtte hem nu zijn allerlaatste beproeving. De soldaten van de kalief zouden hem vandaag onthoofden.
Binnen de poorten gekomen, brachten zijn bewakers Jahoran rechtstreeks naar een houten verhoging op de vierkante binnenplaats van het paleis. Dat was de plek waar men misdadigers publiekelijk terechtstelde en dit gebeurde altijd onmiddellijk bij hun aankomst in het paleis. Met zijn armen achter zijn rug gebonden en zijn hoofd al op het hakblok, bereidde hij zich voor op de dood die nu snel komen zou.
Maar er gebeurde niets. Jahoran hoorde hoe iemand een bevel schreeuwde. Even later werd hij beetgegrepen, van de houten verhoging gesleurd en naar binnen gebracht. Daar, in een grote lege hal, werd Jahoran door een soldaat van voetboeien voorzien, maar de man bevrijdde hem wel van de touwen die zijn armen op zijn rug geboeid hadden gehouden.
“We moeten hier wachten,” blafte de soldaat hem toe. “Er komt iemand om je op te halen. Tot dan wil ik je niet horen.”
Jahoran bleef roerloos staan, niet wetende wat hem allemaal overkwam. En dan, vanuit een aangrenzend vertrek, verscheen er een vrouw in de hal. Ze liep gekleed in een lange witte jurk die nauw rond haar lichaam sloot.
Jahoran schatte de vrouw ergens vooraan in de twintig. Ze had een uitgesproken zandloper figuur en een zonverbrande huid. Haar gezicht was mooi, met een grote, zinnelijke mond en erg donkere, nieuwsgierig kijkende ogen. Van dichtbij zag hij dat haar kostbare jurk een diepe inkijk had en een groot stuk van haar gladde bruine borsten liet zien.
Hij zag hoe de soldaat een buiging maakte voor de vrouw.
“De zegen van onze heer, vrouwe Selene,” mompelde hij respectvol. “Ik breng u de veroordeelde.”
Jahoran zag hoe de vrouw hem onderzoekend opnam voor ze zich opnieuw tot de soldaat richtte en vroeg:
“Waar komt deze vandaan?”
“Het is een Soemeriër, vrouwe Selene. Een dief. De rechter had hem ter dood veroordeeld.”
De vrouw fronste en wierp een blik op Jahorans groezelige kledij; hij droeg niet meer dan een versleten wikkeldoek rond zijn smal middel. Hij is niet onaantrekkelijk, dacht ze, maar hij is een Soemeriër. Een vijand van Roum! Ze begreep niet goed waarom haar meesteres deze man genadig was geweest. Om haar nieuwsgierigheid verder te bevredigen, wilde ze eerst met die slaaf alleen zijn.
“Bedankt. Je mag gaan,” zei ze tegen de soldaat. “Ik zal me verder over hem bekommeren.”
Toen de man het vertrek verlaten had, gaf ze Jahoran een teken.
“Volg mij naar de badplaats, Soemeriër,” zei ze. “Je ziet er niet uit. Zo kan je niet aan de meesteres getoond worden.”
Om naar de badplaats te gaan, moesten ze opnieuw naar buiten. Jahoran volgde de vrouw die Selene genoemd werd tot op een groene open binnenplaats en gluurde naar het wiegen van haar goed gevormde heupen.
In het midden van de binnenplaats bevond zich een stenen bad. Het was groot, ruim genoeg om er met vier of vijf mensen tegelijk in te baden.
“Waar wacht je op? In het water met jou,” zei Selene, en ze keek toe hoe de Soemeriër zich in het bad liet zakken. De hele tijd terwijl hij zich waste, bleef ze hem in de gaten houden.
“Ben je klaar?”, vroeg ze, op hem neerkijkend.
Jahoran knikte haar toe.
“Kom er dan maar uit en doe dit om,” zei ze, terwijl ze hem een lendendoekje aanreikte.
Jahoran nam het van haar aan en wierp er een verbaasde blik op. Het was een kleine leren geslachtsbuidel die men aan twee eindjes touw had vastgenaaid. Hij bevestigde één touw rond zijn middel en bond de buidel voor zijn geslacht. Het tweede eind touw vormde de achterzijde van de lendendoek en hield de buidel mooi op zijn plaats.
“Mmmh… Die is goed gevuld,” zei Selene, die aandachtig naar de buidel tussen Jahorans benen staarde. “Het viel me daarnet al op dat je penis nogal aan de grote kant is.”
Ze zag dat de slaaf zich schaamde onder haar starende blikken. Hij kon er maar beter aan wennen, dacht ze. De meesteres wilde het zo en als Gharanase iets beval, dan werden haar orders strikt opgevolgd. En dat ging zo telkens wanneer de meesteres een ter dood veroordeelde slaaf of slavin van het schavot liet halen en die naar haar gedeelte van het paleis liet brengen. Ze hield ervan om die veroordeelden zo naakt mogelijk tentoon te stellen en had een begenadigde naaister in dienst, speciaal voor dat doel.
“Ik ben Selene,” stelde ze zich voor. “En ik ben een van de bevoorrechte dienaressen van Gharanase. Zij is de derde dochter van de kalief en onze meesteres. Jij spreekt mij aan met vrouwe, maar onze meesteres spreek je nooit aan, hoor je me?”
“Ja, vrouwe,” antwoordde Jahoran.
“Je kijkt haar ook nooit in de ogen,” voegde ze er nog aan toe. “Maar mij mag je wel aankijken.”
Selene keek opnieuw naar het gezicht van de slaaf toen ze dit zei. Hij keek terug, maar zonder iets te zeggen. Hij vreesde nog altijd voor zijn leven, dacht ze. De slaaf wist niet wat hem overkwam of waarom het hem was overkomen. Haar ogen keken omlaag, naar zijn brede schouders en borst. De slaaf had een sterk, hard lichaam, niet mager, maar met lange sterke spieren onder een taaie getaande huid. Ze haalde diep adem en vroeg:
“Heb je een naam, Soemeriër?”
“Jahoran, vrouwe.”
“Je stelt je vast vragen, is het niet, Jahoran?”
Hij knikte.
“Vraag maar op.”
Jahoran schraapte zijn keel.
“Waarom werd mijn leven gespaard, vrouwe? En wat gaat er nu met mij gebeuren?”
Selene had die vragen verwacht. Het waren altijd dezelfde vragen, die men haar stelde, zonder uitzondering. Dat kon ook moeilijk anders.
“Gharanase schenkt af en toe een misdadiger genade,” antwoordde ze. “Dan wordt die man of vrouw hierheen gebracht en volgens haar wensen opgetuigd. Onze meesteres schept er plezier in om die slaven te vernederen, er haar lusten op bot te vieren of om hen te straffen als zij vindt dat ze dat verdienen. Het is geen vrolijk lot wat jou wacht, Jahoran, maar je zult het moeten dragen. Wat mij betreft ben jij klaar, dus als je geen vragen meer hebt, zal ik je door die poort daar naar het gedeelte van het paleis brengen dat aan mijn meesteres toebehoort. Het gedeelte dat de tuin van Gharanase genoemd wordt.”
Ze merkte dat de Soemeriër een beetje aangeslagen was, maar dat waren ze allemaal in het begin, de martelaren van Ephes.
“Geen vragen meer?”
Jahoran schudde zijn hoofd.
“Nee, vrouwe. Geen vragen.”
Aan de andere kant van de poort was een tuin. Er klonk het gekwetter van vogels en het zoemen van insecten tussen de overweldigende hoeveelheid groen. Op een tuinpad stond een kleine halfopen koets voor twee personen op Selene te wachten, maar in plaats van een paard of een ander dier had men er een vrouw voor gespannen. Jahoran staarde haar met grote ogen aan, want ze droeg niets van kleding, maar een soort tuig dat volledig uit leren riemen bestond. Die zaten rond haar nek, bovenlichaam en heupen. Een riem liep verticaal omlaag van aan haar borstbeen tot aan haar schaambeen. Daar spande de riem strak tussen de schaamlippen van de vrouw en verdeelde het zwarte vachtje op haar venusheuvel in twee helften.
“Esdra? Ben jij gestraft, meid?” Hoorde hij Selene aan de vrouw vragen.
“Ja, vrouwe Selene,” antwoordde die. “Voor de hele dag. Ik moet uw karos trekken en ben voor de hele dag uw persoonlijke slavin.”
Selene gebaarde naar de leren riemen rond het lichaam van Esdra. En naar haar geslacht.
“Waarom moet je tuigage met een lustriem dragen?”
“Na het avondeten moet ik me bij heer Icheas aanbieden, vrouwe.”
“Ach zo,” mompelde Selene, die wist wat dat betekende. Dus daarom moest die arme meid de hele dag met een lustriem rondlopen. Die gladde leren riem wreef heen en weer over haar clitoris en stimuleerde dat gevoelige plekje telkens wanneer zij zich op een bepaalde manier bewoog. Zo werd de slavin de hele dag opgegeild terwijl ze haar straftaak uitvoerde. Het was een van de vele geraffineerde technieken van Gharanase's folteraar, heer Icheas.
De man was afkomstig uit het oosten van het kalifaat en beheerste zijn vak als geen ander. Iedereen was bang voor hem, zelfs Selene, die geen slavin was, maar een loon ontving van de thesaurier van de kalief.
Ze keek opzij naar Jahoran en zag dat de Sumeriër nog altijd gefascineerd naar Esdra staarde. Zijn ogen keken onder andere naar de gouden ringetjes waar men de grote en fel naar voren priemende tepels van de slavin mee had doorboord. Ook in haar neusvleugels, onderlip en tong zaten van die blinkende gouden ringetjes. Selene vond deze slavin van het Zabra volk een van de mooiste exemplaren uit Gharanase's collectie. En zo te zien, vond die Sumerische dief dat ook, dacht ze geamuseerd.
“Mag ik je aan Jahoran voorstellen, Esdra,” zei ze op een berispende toon. “Hij kan zijn ogen niet van je afhouden, meid. Ik geloof dat je hem wel bevalt.”
Jahoran schrok van die opmerking. Betrapt wendde hij zijn blik af terwijl de twee vrouwen onder elkaar giechelend verder praatten.
Selene had niet gelogen, want hij had zijn ogen inderdaad niet van die naakte vrouw kunnen afhouden. Ze had haar dikke donkerblonde haren in een knotje bij elkaar gebonden en had een uitgesproken gezicht met grote, wijd uit elkaar staande ogen. Donkergroen waren die. Haar huid had de lichtbruine kleur die typisch was voor de mensen van haar volk en ze was erg mooi gevormd, met rondingen op al de juiste plaatsen. Ook haar vreemde tatoeage was Jahoran niet ontgaan, want iemand had een serie zwarte lettertekens in haar hals laten tatoeëren.
“Je mag zo meteen de fraaie achterkant van onze Esdra bewonderen, Sumeriër,” zei Selene nog steeds giechelend. “Ze gaat mijn karos trekken en de tuin van de meesteres is groot. Profiteer ervan, want het zal de eerste en de laatste keer zijn, dat het je wordt toegestaan om in een karos te zitten.”
Ze nam plaats op de gestoffeerde zitbank en wachtte tot Jahoran op de houten plank bij aan haar voeten was komen zitten. Dat duurde even, want het kostte hem moeite om in te stijgen met de ketenen die zijn enkels met elkaar verbonden.
Esdra kwam voor de karos staan, plaatste het houten juk stevig op haar schouders en trok de grote wielen op gang. Dat ging relatief gemakkelijk, maar de combinatie van het trekken en het stappen, maakte dat de lustriem tussen haar benen zich voortdurend opspande om zich meteen daarna weer te ontspannen. Dit veroorzaakte een drukkend, lustopwekkend gevoel ter hoogte van haar clitoris.
Af en toe werd het gevoel van genot gestild door een pijnscheut, maar echt pijn deed het schuren van de lustriem niet. Heer Icheas had hem goed ingewreven met amandelolie alvorens hem tussen haar schaamlippen aan te brengen. Het onophoudelijk prikkelende gevoel op de meest gevoelige plek van haar lichaam zorgde ervoor dat er warm vocht opwelde van tussen haar schaamlippen. Al na enkele minuten glibberde de riem en haar hele geslacht van het geile schuim dat er uit liep. En dan was er nog de Sumeriër… Ze voelde zijn ogen in haar rug en wist zeker dat hij naar haar aan het kijken was.
De intuïtie van Esdra had haar niet bedrogen, Jahoran gluurde inderdaad naar het zachte wiegen van haar heupen. Met de manier waarop de stevige blote billen van de vrouw op en neer schommelden terwijl ze de karos voorttrok, was het moeilijk om er niet naar te staren.
Na een ritje van enkele minuten, bereikte de karos een doorgang, helemaal aan het einde van de tuin. Deze doorgang vormde een brede boog en was uit helder wit marmer gehouwen.
“Vanaf hier moeten we te voet verder,” zei Selene tegen Jahoran. “Esdra mag niet door deze poort. Eenmaal je getatoeëerd bent, mag je nooit meer door deze poort. Erachter liggen de privé vertrekken van onze meesteres.”
Dit gezegd zijnde, steeg ze uit de karos en ze gaf Jahoran het bevel om hetzelfde te doen. Terwijl ze wachtte, viel haar blik op de glibberige lustriem tussen Esdra's schaamlippen. Ze fronste en keek nog eens naar de plek waar de leren riem over de clitoris van het meisje zat gespannen. Het arme kind was zo nat en geil, dat het vocht uit haar kutje langs de binnenkant van haar dijen naar beneden liep, dacht Selene medelijdend.
“Kom eens hier, Esdra,” zei ze vriendelijk terwijl ze het meisje wenkte. “En jij ook, Soemeriër!”
Ze richtte haar blik op Jahoran en er verscheen een ondeugende uitdrukking op haar gezicht.
“Ik heb wel gezien hoe je naar dit meisje hebt zitten staren,” zei ze. “Eigenlijk zou ik je moeten straffen, maar ik heb een beter idee, iets waar Esdra ook plezier aan zal beleven.”
Jahoran trok een schuldig gezicht. Hij vroeg zich af wat Selene bedoelde.
“Ga op je knieën zitten,” hoorde hij haar zeggen. “Nee, niet hier. Daar, voor Esdra. Kniel aan haar voeten neer. Dichterbij. Nog dichterbij!”
Jahoran deed dit. Zijn gezicht bevond zich nu op enkele centimeters van haar buik. Hij rook de sterke, opwindende geuren van haar vrouwelijkheid en voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Toen hij lager keek dan haar buik zag hij het ook. De lustriem tussen haar benen glinsterde van het vocht dat ze uitscheidde, net zoals de fijne zwarte haartjes rond haar schaamlippen.
Selene glimlachte bij het zien van Esdra's verbaasde gezicht.
“Je balanceert op het randje, is het niet, Esdra?”
“Op het randje, vrouwe?”
“Van een orgasme, dom meisje,” zei Selene lachend. “Waar dacht jij dat ik het over had?”
“Ik... euh... ik… Ja, vrouwe.”
“Ja, wat?”, vroeg Selene glimlachend.
“Af en toe was ik er bijna, vrouwe,” antwoordde Esdra.
“Wel, onze glurende Sumeriër zal je over het randje heen helpen, meisje,” zei Selene, terwijl ze achter Jahoran kwam staan en haar handen op zijn schouders legde.
“Doe deze arme geile slavin een plezier,” zei ze. “En lik haar kletsnatte kutje tot ze klaar is. Je mag haar niet aanraken met je handen, begrepen? Alleen met je lippen en je tong!”
Jahoran knikte om aan te geven dat hij haar gehoord had. Hij likte zenuwachtig zijn lippen, boog zich een weinig voorover en bewoog het puntje van zijn tong naar voren. Al gauw proefde hij de zoute smaak van Esdra’s sappen aan weerszijden van de lustriem. Hij kuste haar buitenste schaamlippen met zijn lippen en streelde de naar buiten puilende binnenste lipjes met langzame halen van zijn tong. Hij gebruikte diezelfde tong om de lustriem dichter tegen haar lobbige klit aan te drukken.
Esdra kwam klaar.
“Ah! Oh!” Ze trok haar buik in en stak haar heupen naar voren, nog dichter tegen Jahorans strelende tong aan. “O, ik kom! J… Ja! Ja! Oooooh!”
Jahorans lippen sloten zich rond de uitpuilende, rozige lipjes van de vrouw. Hij zoog ze naar binnen en slurpte haar letterlijk op. Ze kreunde opnieuw en haar genot werd nog intenser toen een tweede orgasme haar liet stuiptrekken van puur plezier.
“Je doet het goed, Soemeriër,” zei Selene, die zichtbaar genoot nu ze Esdra zo heerlijk zag klaarkomen. Lieve hemel, wat had die slavin een fijn orgasme… Ze werd er zowaar zelf opgewonden van!
Jahoran zei niets, maar concentreerde zich nog steeds op Esdra. De bewegingen van zijn lippen en tong werden langzamer en voorzichtiger. Hij voelde aan dat ze een momentje van rust nodig had en likte haar heel zachtjes ter hoogte van haar clitoris.
Selene schudde haar hoofd en slaakte een zucht.
“Zo is het wel genoeg,” zei ze tegen Jahoran. “Esdra heeft genoeg gehad. Ik weet niet wat ze mispeuterd heeft, maar ze wordt gestraft en daar zal wel een reden voor geweest zijn.”
Jahoran kreeg het bevel om zich terug op te richten, maar toen hij dat deed, zag Selene dat de Soemeriër zich geneerde. Een blik op zijn lendendoek leerde haar dat ook hij flink opgewonden was. De penis van de slaaf was langer geworden en tekende zich nu een pak zichtbaarder af in de leren geslachtsbuidel.
“Geen stijve krijgen, hoor!” Selene hield de slaaf haar beschuldigend uitgestoken vinger voor en keek hem streng aan. Achter haar rug hoorde ze Esdra giechelen en ze zond het meisje onmiddellijk weg.
“Dit is geen grap, Soemeriër. Je penis is al aan de grote kant,” zei ze dreigend. “Dus als ik jou was, zou er zo min mogelijk de aandacht op vestigen. Beheers jezelf en breng de meesteres niet op slechte ideeën.”
Jahoran begreep de boodschap.
“Ja, vrouwe,” mompelde hij. Zijn kaken verstrakten bij haar laatste dreigement, en hoewel Selene erg vaag bleef, hadden haar woorden toch een bijzonder snel effect. Zijn mannelijkheid schrompelde bijna letterlijk ineen.
Selene moest heimelijk grijnzen om de angstige reactie van de man.
“Kom,” zei ze bevelend. “We gaan.”
Ze liepen langs een zuilengalerij en over een pad dat volledig uit witte en zwarte marmeren tegels bestond. De tegels voelden koel aan onder Jahorans blote voeten. Ze kwamen bij een houten deur en vervolgens in een patio.
“Hier wachten we,” zei Selene. “Ik weet niet wanneer de meesteres ons wil zien, maar we blijven hier staan tot ze opdaagt. Als ze de patio betreedt, moet je onmiddellijk knielen en voorover buigen. Je voorhoofd moet de vloer raken, begrepen?”
“Ja, vrouwe.”
Lang moesten ze niet wachten, want een twintigtal minuten later verscheen Gharanase in de patio. Jahoran liet zich op zijn knieën vallen, boog voorover. Zijn ellebogen en hoofd raakten de stenen vloer.
Gharanase was vergezeld van een bebaarde man en knikte toen ze Selene zag staan en haar dienares herkende.
Selene boog diep voor haar meesteres.
“Gegroet, hoogheid.”
“Dag Selene,” antwoordde Gharanase. “Icheas vertelde me dat ik per ongeluk een Soemerische hond genade heb verleend. Is dat waar?”
“Jazeker, hoogheid.” Ze gebaarde naar de voorover gebogen gestalte naast haar op de vloer. “Dit is hem.”
Gharanase fronste een dunne wenkbrauw. Haar zwarte ogen, die ze nooit voor iemand neersloeg, richtten zich op de naakte rug en billen van de knielende slaaf.
“Wat was zijn misdaad?”
“Hij is een dief, hoogheid. Mij vertelde men dat hij een boot stal. De rechter in Troas veroordeelde hem daarvoor tot de doodstraf.”
De derde dochter van de kalief snoof en richtte zich tot de bebaarde man.
“Wat denk jij, Icheas?”
“De Soemeriërs zijn onze ergste vijanden, hoogheid,” zei die. “Zelfs de slaven haten dat volk van dieven en moordenaars. En deze maakte deel uit van zo een dievenbende.”
“Dan houden we hem niet,” verklaarde Gharanase koeltjes. “Breng hem naar de tuin en laat hem voor het oog van iedereen dood geselen.”
Selene keek opzij en zag de Soemeriër verstijven. Hij probeerde zich te beheersen, maar ze zag de spanning in zijn lichaam toenemen. Hij beefde als een riet en ze besloot om voor een keer haar meesteres om een gunst te vragen.
“Euh… Staat u mij toe dat ik u om een gunst vraag, hoogheid?”
“Een gunst, Selene? Natuurlijk,” reageerde Gharanase nieuwsgierig. “Spreek op, meisje.”
Selene raapte al haar moed bij elkaar, schraapte haar keel en zei:
“Ik wilde graag mijn voorspraak doen. Voor de Soemeriër, bedoel ik.”
“Voorspraak?”
“Ja, hoogheid.”
Gharanase neeg haar hoofd en dacht hier even over na.
“Dat is de eerste keer dat je me zoiets vraagt, Selene. En voor een Soemeriër, een dief nog wel! Je weet toch dat zulke mannetjesslaven waardeloos zijn? Een geit is nog meer waard dan dat lage beest aan jouw voeten…”
“Misschien is deze niet compleet waardeloos, hoogheid,” zei Selene. Haar stem was gezakt tot een fluistertoon, want ze begon nu voor haar eigen veiligheid te vrezen.
Gharanase tuitte haar lippen. Er begon haar iets te dagen…
“O, is dat zo?”
Selene zweeg en bleef met neergeslagen blik staan wachten. Nu zou de beslissing vallen, dacht ze. Ze moest geduldig zijn en kalm blijven, dat was alles.
“Wat draag je onder die jurk, Selene?”
“Euh… Niets, hoogheid.”
“Laat eens zien,” zei Gharanase.
“Euh… Hoe bedoelt u, hoogheid?”
“Wat ik je zeg, meisje. Til je jurk op en laat mij en heer Icheas eens zien of je er werkelijk niets onder draagt.”
Selene knipperde met haar oogleden.
“Ja, hoogheid,” mompelde ze verlegen terwijl ze een kleur kreeg. En met het schaamrood op haar wangen tilde ze haar jurk tot boven haar heupen.
“Hoger, meisje,” zei Gharanase op een kleinerende toon. “Ja, zo! Dat is hoog genoeg. En houd ze daar tot ik zeg dat je ze mag laten zakken.”
Icheas lachte hardop.
“Dat is een stevig stel dijen, die jij ons laat zien, Selene,” zei hij honend. “Daar zit behoorlijk wat vlees op als je het mij vraagt!”
Gharanase grijnsde terwijl ze haar dienares hoofdschuddend aankeek.
“Je zou je wel eens mogen scheren, meisje. Zo een wildgroei aan schaamhaar is nogal onverzorgd, niet? Of is dat vachtje om de kou buiten te houden?”
Selene wist niet hoe ze moest reageren op die plotse spotternijen, dus bleef ze maar gewoon staan waar ze stond, zonder zich te bewegen. Ze verwachtte nu elk moment haar ontslag en dan zou men haar uit het paleis laten verwijderen. Maar het kon ook nog erger, dacht ze. Wat als de meesteres haar samen met de Soemeriër zou laten geselen? Ook dat behoorde tot de mogelijkheden. In haar gedachten zag ze zichzelf al aan een van de geselpalen in de tuin, die grote houten palen met de ijzeren ringen, touwen en kettingen. Bloedend. Dood.
“Kijk toch niet zo bang, Selene,” zei Gharanase plotseling ernstig. “Ik ben je maar wat aan het jennen, meisje! Ik wilde iets controleren, dat is alles.”
“Iets c… con… controleren, hoogheid?”
Gharanase glimlachte haar witte tanden bloot en knikte van ja. Ze kwam naar voren en tastte tussen de benen van haar dienares.
“Spreid ze een beetje uit elkaar, meisje.”
Selene gehoorzaamde prompt.
“Precies wat ik dacht, Icheas,” hoorde ze haar meesteres zeggen. “Haar schaamlippen zijn lichtjes gezwollen en voelen vochtig en kleverig aan. Het soort vochtigheid die met mannelijke aandacht te maken heeft.”
“De Soemeriër?”
Gharanase rolde met haar ogen.
“O, mag ik een gunst, hoogheid? Hah! Natuurlijk is het die dievende slavenhond waar ze op geilt! Wie anders?”
Icheas slaakte een zucht.
“En nu?”
“Nu verleen ik haar de gunst waar ze me om vroeg,” zei Gharanase kalm, waarna ze zich tot Selene richtte en zei:
“Je mag je jurk laten zakken, ik heb genoeg gezien.”
Selene liet de stof opnieuw langs haar heupen en benen omlaag glijden en hoopte dat ze de woorden van haar meesteres goed verstaan had.
“Neem die Soemerische hond maar mee, Selene,” zei Gharanase. “Vannacht is hij voor jou alleen, maar bij zonsopgang moet je hem bij Aljé afleveren voor zijn tatoeages. Honden moeten aan de ketting. Vanaf morgen mag hij Esdra gezelschap houden bij de martelaren.”
Selene maakte een diepe buiging voor de derde dochter van de kalief van Roum.
“Dank u, hoogheid,” fluisterde ze stilletjes, maar toen ze opkeek, waren Gharanase en Icheas al bij de deur achteraan de patio.
|
|
    
SubAdoration
Actief lid
Inlognaam: subadoration
Bericht Nummer: 26
Aangemeld: 06-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 16 mei 2010 - 05:04 pm: |
|
Diep buigen |
Dag Malach,
Als ik jouw verhalen nu ga ophemelen, wekt dat bij sommigen misschien de indruk van ‘voor wat hoort wat’, of denken anderen wellicht dat we een deal gesloten hebben om op deze manier meer lezers naar onze verhalen te trekken.
Maar wat moet ik anders? Een prachtig verhaal, opwindend, lekker leesbaar, aantrekkelijk en inventief geformuleerd. Ik begrijp eigenlijk niet waarom je bij mijn verhaal het gevoel kreeg iets te kunnen leren. Dat bekruipt mij juist hier.
Dat je me met dit verhaal zo weet te boeien is extra knap als je bedenkt dat ik eigenlijk niet zoveel heb met een wat meer historische setting.
Helaas voor mij eindigt het eerste hoofdstuk op het moment dat het hele decor zich in mijn hoofd genesteld heeft en ik helemaal klaar ben om te gaan genieten van alle gebeurtenissen waarop dit nog moet uitdraaien.
Dus: kom op met deel 2 alsjeblieft. In afwachting daarvan zal ik me in het Safarov fonds gaan verdiepen.
Ik groet je met een diepe buiging, SubAdoration
|
F.A.W. Malach
Actief lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 21
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 17 mei 2010 - 07:47 pm: |
|
Decor & encore |
Heykes SubAdoration,
Bedankt voor je lovende woorden. Wat mij vooral plezier deed, was dat je schreef dat "het decor zich in je hoofd genesteld had". Zeker komende van iemand die zo zorgvuldig (be)schrijft en opbouwt als jij.
En ja, meer lezers lokken? Altijd welkom, maar geef toe, daar schrijven we onze verhalen niet voor, hé? Dit soort verhalen fantaseren, ze uittikken en redigeren werkt therapeutisch. Het is ontspanning en opwinding tegelijkertijd. (grijns) Ik put bijvoorbeeld wel veel vreugde uit die paar lezers en lezeressen die iets van zichzelf herkennen in mijn hersenspinsels. Jij vast ook.
Het schenkt me een zekere troost dat er lang nadat ik er niet meer zal zijn, er nog altijd mensen zijn die hier of daar een verhaal van me zullen ontdekken op het net. En er vervolgens lekker op geilen of er hun eigen fantasie door laten prikkelen.
Merciekes en groetjes!
Malach
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
De tuin van Gharanase 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?