sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » Aanbevolen Spanking Verhalen » Het smsje waar ze niet onderuit kwam
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
sarah

Nieuw lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 7

Gepost op woensdag 28 april 2010 - 05:48 pm:

Het smsje waar ze niet onderuit kwam Mf2

Een straf die ze makkelijk dacht te ontlopen..

De eerste keer dat ze voor zijn deur had gestaan, voelde ze haar hart in haar keel kloppen. Was ze helemaal gek geworden? Een jongen via een advertentie ontmoet, nooit gezien, alleen een paar foto’s en meteen ingestemd voor zoiets intiems. Iets wat ze met niemand anders durfde te delen. Maar wel iets waar ze al zolang naar verlangde.
Wat een sessie was het geweest. Hij had veel indruk op haar gemaakt ondanks zijn jonge leeftijd.
Nu waren er maanden voorbij gegaan en het contact tussen hen was verzwakt, ook al wist ze dat ze nodig toe was aan een nieuw bezoek. Hij had haar een paar keer gemaild om te vragen hoe het ging. Of ze goed bezig was met haar studie, haar gezondheid en of ze geen nagels meer beet. Ze had hem na de derde mail pas geantwoord en gezegd dat ze wel weer wat dingen had laten slingeren maar dat het misschien gewoon haar karakter was om zo te zijn. Hij had niet meer gereageerd. Tot nu.
Ping. Ze ontving een sms.
“Vanavond, 7 uur, bij mij.”
Het was hem. Ze voelde een geschrokken gloed door haar lichaam gaan. Vanavond? Maar ze kon helemaal niet vanavond! Ze had afgesproken met vriendinnen in de stad. Meteen sms’te ze terug.
“Sorry, heb al een afspraak. Misschien een andere keer?”
Ze haalde even diep adem. Daar kwam ze gelukkig goed onderuit. Ineens hoorde ze haar telefoon weer. Ping.
“De enige afspraak die je hebt is met mij. Ik verwacht je stipt 7 uur.”
Nu bloosde ze toch. Tientallen gedachten gingen door haar heen. Hij klonk wel erg vastbesloten.. Misschien moest ze gewoon niet gaan.. Maar hij had haar wel goed geholpen de vorige keer.. En ze wist ergens dat ze het hard nodig had. Voor ze zich er bewust van was, hadden haar vingers al “ok” getypt en op verzenden gedrukt. Nu was er geen weg meer terug.

Drie minuten voor zeven. Ze stond voor zijn deur, fiets geparkeerd, netjes aangekleed en oefende vaag een glimlach. Misschien wilde hij dit keer wel alleen met haar praten.. Haha ja hoor, dat geloofde ze zelf toch niet, dacht ze direct daarna. Aarzelend bracht ze haar hand naar de deur en belde aan. Daar gaan we weer, dacht ze. Het duurde even.. ze hoorde niks. Zou hij het vergeten zijn? Dacht ze hoopvol. Of dit was een test.. gewoon om haar te laten komen en een lesje te leren. Voor een dichte deur te staan.. Of.. De deur ging open.
“Zo Sarah, goed je te zien.”
Ze keek in zijn vriendelijk lachend gezicht en beantwoordde zijn uitgestrekte hand. Dit keer wist ze echter dat achter het vriendelijk lachende gezicht ook een heel ander iemand school.
“Kopje thee?” vroeg hij.
“Mmh mmh” knikte ze nog steeds verlegen.
Nadat hij haar en zichzelf thee had ingeschonken kwam er langzaam een gesprek op gang. Toch wel weer gezellig, dacht ze, misschien bedoelde hij het allemaal niet zo streng, dit is veel meer vriendschappelijk.
Na een kwartier was de thee op en Sarah merkte plots dat ze zich moeilijk een houding kon geven. Mocht ze nu naar huis?
“Je denkt hopelijk niet dat we hier zitten om alleen maar gezellig te praten Sarah.” Zijn toon was ineens veranderd en hij keek haar recht in de ogen aan. Zenuwachtig begon ze een beetje te draaien op de bank.
“Ik hoopte eigenlijk van wel...” mompelde ze nog zacht, maar ze wist dat dit niet veel meer zou uithalen.
Ze had zich gewillig in het web van deze spin laten vangen en het zou nog een paar minuten duren voordat hij zijn draden om haar heen spon. Het was al begonnen.
“Kijk me eens aan,” zei hij streng.
Sarah haatte het om iemand aan te moeten kijken en ze probeerde zijn ogen zoveel mogelijk te vermijden.
“Sarah...” vervolgde hij zo zacht en streng dat haar lichaam ervan schokte.
Vol weerstand keek ze hem aan.
Toen kwamen de woorden. De woorden over het niet beantwoorden van zijn mail, over haar luiheid in studie, het vooruitschuiven van dingen, haar gedrag en...
Hij zette zich naast haar neer: “Steek je handen eens uit.”
Voorzichtig stak ze haar handen naar voren en hij pakte ze vast en bekeek ze aandachtig. Hij kneep in haar vingers terwijl hij ze naar zich toe trok.
“En dit wil ik dus niet meer zien,” zei hij hoofdschuddend boos: “Hier hebben we het al over gehad, maar nu moet het echt klaar zijn.”
Ze knikte beschaamd en instemmend.
“Sta maar op,” zei hij toen.
Langzaam en onzeker stond ze op. Haar benen trilden licht.
“Handen vooruit, palmen naar boven.”
O nee, dit had hij nog nooit gedaan. Ze zag plotseling dat hij een rietje had gepakt en naast haar was komen staan.
“Dit is voor het nagelbijten,” zei hij en voor ze kon reageren zwiepte de eerste slag al over haar blote handen.
Haar gezicht verkrampte van de vurige pijn en ze kreunde licht. Zwiep. Daar was de tweede al. Hoeveel ging hij haar er in godsnaam.. Zwiep. Drie. Nu begon ze hoorbaar te jammeren, dit deed pijn! Zwiep. Auuuu!! Ze zakte een beetje door haar knieën.
“Recht opstaan jongedame, we zijn nog lang niet klaar!” en ineens zwiepte hij het rietje met volle kracht tegen haar billen waarop ze direct recht overeind stond.
Zwiep. Op haar handen. Ze kneep haar ogen dicht.
“Ik zie dat je je aandacht er niet zo goed bij kan houden dus voor de volgende vijf tel je mee en na iedere tel zeg je ik zal geen nagels meer bijten meeste.”
Ja hallo, hoe kon ze nou zoiets stoms zeggen tegen zo’n jongen die hier een beetje met een rietje... ZWIEP. AUU.
“Tellen!” klonk het gebiedend in haar oor.
“Eén... ik zal geen nagels meer bijten... meester,” bracht ze uit.
Zwiep. de tweede was al binnen. Na vijf keer legde hij de cane weg, pakte haar handen en keer haar aan.
“Heel goed,” zei hij rustig, “maar zo makkelijk kom je natuurlijk niet van me af.”
Hij wees naar het andere eind van de kamer.
“Ga maar even in die hoek staan. Handen op je rug. Tot ik je kom halen.”

deel II

De weg van de bank naar de hoek leek oneindig. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om haar gedachten uit te kunnen zetten. Hoe kon ze zich laten commanderen door zo’n jongen? Een volwassen vrouw die zich met eigen instemming liet slaan door iemand die daar voldoening uit haalt... Elke keer als ze in de hoek moest staan begon ze zich te schamen. Te schamen voor deze vreemde situatie, een situatie die ze voor de rest van de wereld verborgen hield want... het was raar. Was het echt raar? Of was zij juist moedig om te luisteren naar deze gevoelens en er iets mee te doen?
Zenuwachtig staarde ze naar de muur. Ze hoorde dat hij achter haar in de kamer bezig was de theeglazen op te ruimen. Stiekem gluurde ze even over haar schouders. Hij merkte het niet, hij was even in de keuken.
Wat als ze nou haar spullen zou pakken en gewoon zou opstappen? Ze wist dat dat geen optie was. Het was alsof onzichtbare kettingen haar geboeid hielden, hier bij hem. Haar lichaam leek niet eens meer naar haar te luisteren. Al dacht ze erover zich om te draaien, het leek alsof ze vastgenageld stond aan de grond.
Hoelang stond ze hier al? Een minuut? Vijf minuten? Een kwartier? Hij wist dat ze dit verschrikkelijk vond en het leek wel alsof hij haar langer liet wachten dan de eerste keer dat ze hier was. Dit was pas de tweede keer... Het voelde zo vreemd en toch zo vertrouwd tegelijkertijd.
Ze hoorde zijn voetstappen door de kamer en merkte dat hij dichterbij kwam. Ineens voelde ze zijn aanwezigheid vlak achter haar. Het was als een warme gloed die haar geruststelde, maar ook bang maakte. Zijn hand greep haar krachtig maar zorgvuldig in haar nek. Al haar gevoelens van angst stroomden even weg in die aanraking. Ze sloot haar ogen.

“Het is tijd voor je straf,” klonk het beslist en met zijn vaste hand in haar nek leidde hij haar bedwingend richting de bank.
Ze durfde niet meer op te kijken, haar ogen waren neergeslagen naar de vloer en volgden het ritme van hun voetstappen. Het was alsof ze naar de schandpaal werd geleid.
Bij de bank liet hij haar los en ging zitten. Wat een rot moment weer, zoals ze daar stond, ogen te neer geslagen, zich geen houding weten te geven en hij rustig voor haar, op de bank. Het was even stil en ze voelde zijn ogen branden op haar lichaam. Ze bleef zijn blik vermijden, staarde naar de grond, maar kon vanuit haar ooghoeken heel goed zien hoe hij daar zat. Waarom raakte ze van tevoren altijd opgewonden als ze aan dit soort momenten dacht? Dit was afschuwelijk, een beetje te kijk staan voor iemand die dwars door haar heen keek, iemand die haar geheime verlangens kende en die er niet vies van was haar een flink pak slaag te geven.
“Over mijn knie.”
De verlossende woorden waren gesproken. De vorige keer had hij haar genadeloos bij de arm over zijn schoot getrokken, deze keer keek hij haar strak en op gebiedende wijze aan. Uit vrije wil over zijn knie gaan liggen? Zonder de minste lichamelijke dwang?
“Nu!” zei hij streng.
Het leek wel of ze geen controle meer had over haar lichaam, want hoezeer haar geest ook vocht, ze voelde hoe ze, bij het horen van deze toon, direct haar lichaam voorover boog en op de bank over zijn schoot klom.
Meteen voelde ze hoe haar bekken kwetsbaar over zijn benen lag en even bewoog hij zijn knieën en meteen leken haar billen in de strakke spijkerbroek omhoog geduwd te worden. Zijn handen landden rustig op haar achterwerk en hij liet ze daar liggen.
“Ben je klaar voor je straf?” vroeg hij rustig maar streng.
“Mmh mmh,” knikte ze beteuterd.
“En als je vanaf nu niet netjes met twee woorden spreekt wordt dat flink afgestraft. Begrijp je dat jongedame?”
“Ja Meneer,” bracht ze zachtjes uit.
“Heel goed,” zei hij tevreden: “Omdat je hier nu voor de tweede keer bent, zal je straf anders zijn dan de vorige keer. De vorige keer leek misschien vervelend, maar deze keer moet ik toch zorgen dat jij hier echt niet terug wilt komen. Daarnaast was jouw gedrag echt onaanvaardbaar en je zult nu de gevolgen ondervinden.”
Ok ok, dacht ze, begin nu maar. Waarom duurde het altijd zo lang voor de eerste klap? Ongedurig schoof ze een beetje naar voren. PETS. Daar was de eerste.
“Stil blijven liggen!”

PETS PETS PETS. Ze staarde een beetje vooruit. De vorige keer begon het ook zo zacht, het leek net een massage. Die straf ging dit keer ook wel meevallen.
Het was alsof hij haar gedachten las.
“Ik kan me je mail naar aanleiding van de vorige keer nog goed herinneren,” zei hij: “Brutaal achteraf opscheppen dat het allemaal niet zo erg was.”
PETS.
“Nou meisje, dit keer beginnen we niet met een massage. Deze keer zul je je voor altijd herinneren! Dit is precies wat een stout meisje verdient, een flink pak slaag dat ze niet zal vergeten!”
Zijn woorden waren heel boos nu en ze voelde zich bijna betrapt, ze schaamde zich ineens voor het mailtje met de ervaring van de vorige keer dat ze hem gestuurd had, waarin ze schreef dat ze best verder had gekund, dat het voor haar niet zo heel erg was geweest. Daar zou ze nu voor moeten boeten.
Na de eerste vijf klappen die zo rustig en berekend waren geweest, en direct na zijn boze woorden, kwam er ineens een vuurpeloton van ferme scherpe klappen die ze niet eerder van hem gevoeld had. Ze schrok zo van de eerste dat ze het uitriep. PETS PETS PETS PETS PETS regende het onverbiddelijk achter elkaar. Het leek wel of hij door haar heen wilde slaan! Ze begon te draaien met haar billen, maar hij trok haar ruw terug in positie.
“Dit keer zul je het weten jongedame,” zei hij boos terwijl hij zijn harde klappen uit bleef delen.
Ze kon zich niet stil houden, kronkelde als een gevangen dier over zijn schoot en kreunde luid.
“Je kunt kermen wat je wilt meisje, maar jij gaat nergens heen!”
Zo’n regen van klappen had ze nog nooit gehad en het voelde alsof dit het eind van haar straf hoorde te zijn, niet net pas het begin!
Er volgden zoveel klappen, dat ze de tel kwijt was. Waren het er 50 of al 100 geweest? Hij was echt woedend op haar. De vorige keer had ze tijd gehad om na te denken terwijl ze over zijn knie lag, wilde ze zelfs op haar horloge kijken omdat het zo lang duurde. Dit keer was er niks anders in haar gedachten dan vurige scherpe klappen, neerdalend op haar billen en hoeveel ze nog aankon.
Hij stopte. Ze hapte even naar adem en lag stil, hijgend. Een keiharde pets volgde onverwachts. Ze gilde het uit van schrik en pijn.
“Bij de les blijven jongedame, dit wordt een lange avond voor jou.”
Even gebeurde er niets, hij wreef over haar billen. Wat voelde dat fijn! En wat was het tegelijkertijd altijd weer raar dat er iemand aan haar billen zat die ze niet goed kende.
“Wat moet er toch van jou komen meisje?” zei hij rustig en belerend.
Sarah sloot haar ogen even. Tja, dat wist ze ook niet.
Net toen ze begon te genieten van het zinderende gloeien van haar billen, van de knedende aanraking van hem, gaf hij haar een zachte tik.
“Opstaan.”

Deel III

Onhandig kroop ze van zijn schoot af en krabbelde overeind. Weer stond ze onzeker voor hem.
“Broek naar beneden.”
Ze wist dat die eraan kwam. Ze probeerde zo min mogelijk te trillen terwijl ze met de knoop van haar broek friemelde. Rits naar beneden. Met twee handen schoof ze voorzichtig haar strakke broek naar beneden terwijl ze een beetje met haar billen heen en weer wiegde om niet ook haar onderbroek mee te nemen. Ze keek hem even aan.
“Tot de enkels!” zei hij.
Daar stond ze dan, geboeid door haar eigen broek aan de enkels, te kijk in haar witte onderbroek.
“Terug,” zei hij kort en gebaarde met zijn hoofd dat ze terug moest komen liggen.
Gehoorzaam plaatste ze haar lichaam over zijn schoot. Ze voelde zich een stuk kwetsbaarder zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Dit was pas de tweede keer dat hij haar zo zag, ze kende hem nauwelijks... En toch wilde ze niets anders dan dit.
Ze voelde de aanraking van zijn hand op haar broekje.
“Tellen!” zei hij plots.
Direct daarop volgde een ferme klap. Dit kwam zo onverwacht dat ze vergat iets te zeggen en direct sloeg hij haar een paar keer hard op beide billen, precies in het midden, zodat ze het scherp tegen haar gevoelige delen aan voelde komen. Was dat per ongeluk? Ze kon het zich niet voorstellen... Maar ze had met hem toch alleen afspraken over pure strafspanking? Was dit niet een beetje seksueel?
“Ik zei tellen!” gebood hij streng.
De volgende klap kwam vurig scherp aan.
“Eén!” riep ze uit
PETS.
“Twee.”
PETS
“Drie! Au!!”
Dit werd bijna onhoudbaar. Hoe lang ging hij dit keer.. PETS.
“V..vier!”
Dertig stevige klappen kreeg ze achter elkaar. Ze had doorgeteld, kronkelend, met een hand geprobeerd haar billen te beschermen, maar hij had haar hand direct gegrepen en stevig vastgepakt.
Hun vingers ineengesloten op haar rug, zo strafte hij haar de dertig slagen af en een moment vergat ze de pijn... een moment voelde ze alleen maar zijn vingers in de hare, alsof hij bij haar was om haar te steunen, haar veiligheid te bieden, haar met respect behandelde... Geen bruut die onverbiddelijk op haar broekje sloeg.
Na dertig slagen kneedde hij haar billen en zijn andere hand greep plots stevig haar haren en trok haar een stukje omhoog.
“Dacht jij dat dit wel genoeg was jongedame?”
“Ja meneer ik hoopte van wel...” piepte ze zacht.

Toen voelde ze hoe hij haar aan haar haar omhoog trok en met hem ruw deed opstaan. Ze dacht dat hij iets ging zeggen, maar alles gebeurde ineens zo snel dat ze geen seconde had om na te denken.
Zijn ene hand in haar haar en zijn andere hand greep haar oor op de pijnlijkste manier die ze ooit had gevoeld. Ze kermde het meteen uit, maar het leek hem niets te doen want hij duwde haar ruw voort, zij struikelend schuifelend met haar spijkerbroek op haar enkels, richting de muur.
Hij duwde haar hard met haar rug tegen de muur, greep haar keel en bracht zijn gezicht heel dicht bij de hare.
“Jouw straflijst is onaanvaardbaar zo lang. Ik zou jou dagen achtereen moeten straffen meisje. Maar waar ik mij meer zorgen om maak is dat jij kennelijk de vorige keer als een prettige ervaring hebt beleefd en misschien zelfs opwindend. En zoals jij weet hoort straf alles behalve opwindend te zijn jongedame.”
Ze probeerde haar ogen weg te draaien, maar zijn gezicht was zo dichtbij en hij keek zo fel uit zijn ogen, dat het leek alsof ze door een spotlicht werd beschenen en niet onder zijn razende blik uitkwam. Daarnaast kneep hij haar keel flink dicht en ze snakte naar adem. Ze had hem nooit moeten mailen dat ze de vorige keer niet zo heftig vond.
“Vertel eens Sarah, is dit opwindend voor je?”
Ze voelde zich altijd door de grond gaan als hij haar naam direct noemde.
“N..nee Meneer...” stamelde ze.
“Weet je dat zeker Sarah?”
Hij hield niet op.
Plotseling voelde ze zijn hand tussen haar benen. Hij greep haar ruw in haar kruis, duwde haar bekken tegen de muur en bewoog zijn vingers met rustige bewegingen.
De hand om haar keel, het adem tekort, zijn gezicht zo dicht bij het hare, zijn vingers stevig bewegend tussen haar benen, voordat ze het wist slaakte ze een kreunende zucht. Hij duwde haar nog steviger tegen de muur en even werd alles zwart voor haar ogen, ze sloot ze en het leek alsof ze naar een andere wereld reisde. Als dit straf was...
PETS. Een klap in haar gezicht haalde haar ruw terug naar de realiteit.
Hij had haar losgelaten. Ze wreef een hand over de wang die meteen flink warm was geworden.
“Liegen accepteer ik niet,” zei hij, “en genieten van een straf is niet de bedoeling. Als ik vanaf nu merk dat je geniet, zal ik dat meteen afstraffen. Begrijp je dat jongedame?”
Ze voelde zich verraden. Niet zozeer door hem, maar meer door zichzelf. Waarom was ze opgegaan in het genot? Ze had toch kunnen weten dat hij haar testte? Nu durfde ze hem al helemaal niet meer in de ogen te kijken. Ze schaamde zich diep.
Met zijn vingers duwde hij haar kin omhoog zodat ze hem wel moest aankijken.
“ Ja Meneer,” fluisterde ze zacht.
“Ik hoor je niet jongedame,” zei hij.
Ze voelde tranen opwellen, zo vernederd voelde ze zich in zijn aangezicht. Maar ze wilde zich ook niet laten kennen en vocht tegen de opkomende huilbui.
“Ja Meneer...” zei ze luider.
“Heel goed meisje,” zei hij en liet haar kin los. “Dan kun je nu die broek van je enkels halen en netjes wegleggen. Schoenen aanhouden.”

Ze voelde zich hoerig. Eerst moest ze onhandig haar spijkerbroek over haar zwarte pumps trekken, om hem daarna netjes weg te leggen. De hakken van haar schoenen klonken als mokerslagen op het vlakke parket. Ze voelde zich bekeken en tentoongesteld.
“Zet je handen maar tegen de muur,” zei hij. “Beetje bukken en benen gespreid.”
Alsof ze een kunstwerk van klei was, zette hij haar in positie, haar bloesje nog aan, in haar witte onderbroek, met daaronder haar zwarte pumps. Haar billen staken nu achteruit de zitkamer in en ze had geen idee wat er komen zou.
“Zo blijven staan tot ik klaar voor je ben.” zei hij kil.
Ze hoorde zijn voetstappen van haar weggaan, de keuken in. Hij was iets voor zichzelf aan het inschenken, thee of koffie. Ze hoorde hem terug komen en op de bank zitten.
Ze durfde niet om te kijken. Hij leek dit keer zoveel strenger dan de vorige keer. Ze had dan ook wel stiekem gehoopt dat hij haar harder zou aanpakken. Diep van binnen verlangde ze al zo lang naar iemand die recht door haar heen keek, iemand die haar aankon, iemand die haar brak.
Ze hunkerde er zo naar om te breken, om volledig los te laten en ze vroeg zich af of zij het niet zelf was die het tegenhield. Al deze gedachtes, deze beelden, altijd alles maar analyseren... Dit alles hield haar tegen zich over te geven aan hem, zich over te geven aan haar straf en vooral zich over te geven aan zichzelf. Ze had zo vaak gehoord dat er zoveel kracht sluimerde in het ‘zijn’ van een klein meisje. Ze was notabene 30! Hoe kon ze zich ooit een klein meisje voelen? Ze voelde zich veel te trots.
Wat een gevecht was er gaande in haar! Ze wist dat ze moest ophouden met vechten. Ophouden met vechten en zich overgeven. Ze gaf toe: hoe strenger hij was, hoe beter zij zich kon laten gaan.
Langzamerhand werden haar gedachten rustiger. Ze was moe van het altijd analyseren. Ze voelde hoe haar handen tegen de harde muur aandrukten en hoe haar billen verlangend naar achter staken. Hij had gelijk, ze was opgewonden, ze had het liefst dat hij terug zou komen om met zijn hand langs de binnenkant van haar dijbeen te strijken en langzaam omhoog te kruipen naar...
Stevig werd ze bij haar bovenarm gepakt. Ze kreunde van de hardhandigheid waarmee hij haar hanteerde maar liet zich gewillig meevoeren. Ze was klaar voor wat er komen ging.
“Ellebogen op de tafel, billen naar achter, benen uit elkaar.”
Haar onderbuik tintelde. Voor het eerst voelde ze hoe ze zijn straf kon toelaten, hoe zijn stem haar geruststelling bood en naar meer deed verlangen. Niet meer vechten.
Strak voelde ze haar broekje om haar billen spannen. Haar billen gloeiden van de flinke opwarming, maar ze wist dat hij nog niet klaar was. Ze hoorde gerinkel. Hij maakte zijn riem los.
Hij zei niks, geen woord. Daarom was het ook heel plotseling dat ze de riem met volle kracht op haar billen voelde striemen en ze gilde het uit.
“Dit is wat er gebeurt met stoute meisjes zoals jij,” zei hij streng en meteen volgde de volgende slag genadeloos op de dunne stof van haar broekje.
Ze bewoog haar billen heen en weer van de pijn en direct voelde ze zijn beide handen die hardhandig haar heupen rechtzetten en hoe hij met zijn voet haar benen verder uit elkaar duwde.
ZWIEP. De volgende slag striemde rauw op haar huid. ZWIEP.
“Aaaahhh!” nu begon ze te jammeren, dit deed ongelooflijk pijn!
Zijn handen grepen vastbesloten in het elastiek van haar broekje en trokken het tot net onder haar billen.
“Nee!” kermde ze.
“Onverbeterlijke meisjes als jij verdienen een flinke straf. Jij hebt al heel lang een flink pak voor je blote billen nodig jongedame.”
Zijn woorden deden haar blozen. Ze wonden haar op en deden haar ook sidderen van binnen. Wat was haar straf heerlijk en afschuwelijk tegelijk!
ZWIEP. Tegen haar blote huid. ZWIEP. ZWIEP. ZWIEP. Brandende pijn.
Een scherpe klets met de blote hand tussendoor.
“AUW!!”
Met zijn hand gleed hij over haar billen, kneedde ze even en kwam ineens gevaarlijk dichtbij haar gevoeligste plekje. Ze durfde niet te kreunen, maar het voelde zo heerlijk! Ze wilde dat hij verder ging... Ze hoopte dat hij even haar straf kon vergeten en met zijn heerlijke warme hand tussen haar benen wilde spelen.
Zijn hand duwde haar benen dwingend uit elkaar en ineens waren zijn vingers tussen haar benen. Ze voelde hoe zijn vinger langs haar lipjes gleed, onderzoekend. Wat een heerlijk machteloos gevoel, zijn hand om de onderkant van haar billen, zijn vinger in haar spleetje. Ze kreunde zacht.

Hij boog zich voorover en ze voelde hoe hij met zijn gezicht heel dicht bij haar oor kwam.
“Wat hadden wij afgesproken jongedame?”
Zijn stem fluisterde maar klonk intens dreigend.
Ze verstijfde. Hij was haar aan het testen. Ze wist nu al dat ze de test niet had doorstaan.
PETS. Vol op het midden van haar billen.
“Antwoord graag!”
Ze wist wat ze hoorde te zeggen, maar dat zou ze toch nooit haar mond uit krijgen, dat was te vernederend... Hier was ze veel te trots voor!
“Jij...” PETS. “...mag...” PETS. “...niet...” PETS. “...genieten...” PETS. “...van...” PETS. “...jouw...” PETS. “...straf!” PETS. PETS. PETS.
“Sorry Meneer! Het spijt me Meneer!”
Ze schreeuwde het uit.
“Daarvoor is het nu te laat meisje.”
Hij liep weg en liet haar staan over de tafel. Ze hoorde hem een la opentrekken en met iets ritselen. Toen hij terug kwam, legde hij een blank vel papier onder haar neus en een pen bij haar rechterhand.
“Kennelijk moeten wij wat verder gaan in jouw straf,” zei hij. “Begin maar te schrijven: ik mag niet genieten van mijn straf. En doorgaan tot ik zeg dat je mag stoppen.”
Ze keek even om naar hem met vragende ogen. Moest ze echt gaan schrijven? In deze vernederende houding?
“Ik zou maar gauw beginnen jongedame...” zei hij boos.
Verslagen draaide ze haar hoofd naar het papier en pakte trillend de pen. Ze begon bovenaan het lege blad. Ik mag niet genieten van mijn straf. Ik mag niet genieten van mijn straf. Ik mag niet genieten van mijn straf.
Hij was achter haar gaan staan. Ze voelde dat hij iets van plan was. Hoe lang zou ze deze regels moeten schrijven? Ik mag niet genieten van mijn straf.
Ze hoorde een rits, geschuif met kleding. Was hij...?
“Doorschrijven!!”
Ik mag niet genieten van mijn straf.
Hij duwde haar billen uit elkaar.
Ik mag niet genieten van mijn straf.
Zijn vingers streken even over haar lipjes en duwden ze uiteen.
Ze kreunde.
PETS. “Waag het niet!” zei hij.
Ik mag niet... “AHH!”
Ze was uitgeschoten. Hij had genadeloos zijn harde geslacht in haar kutje geduwd. Hij stootte met volle kracht en ze had moeite in balans te blijven.
“SCHRIJVEN.” zei hij. “voor straf zal ik jouw natte kutje gebruiken zonder dat jij er plezier aan beleeft!”
Opnieuw stootte hij.
“Benen verder uit elkaar.”
Ik mag niet ge... Stoot. “Ahhh!” ...nieten van mijn... STOOT. ...straf.
Oh hoe voelde ze zich gebruikt door hem. Voor straf genomen als een heel stout meisje. Opgewonden als ze was geweest, ze moest zich nu zo concentreren op haar regels schrijven, haar benen uiteen te houden, niet uit te schieten. Maar het leek onmogelijk niet bij iedere stoot uit te schieten. En iedere keer als ze even stopte met schrijven, gebood hij haar direct streng om door te gaan.
Ze voelde zijn geslacht hard op en neer gaan binnen in haar. Hij gromde. Nog een aantal flinke stoten en hij trok zijn geslacht uit haar kutje en kwam klaar over haar gloeiende billen.
Ze schreef nog steeds.
“Stoppen met schrijven.” zei hij.
Hij pakte het vel papier met daarop se strafregels.
“Voor iedere keer dat je bent uitgeschoten krijg je een slag met het rietje.” zei hij rustig. “Of vind jij soms dat ik slordig werk moet tolereren?”
“Nee Meneer...” zei ze zacht.
Hij liep van haar weg en kwam even later terug om het vocht van haar billen te vegen.
“Drie-en-twintig slagen.” zei hij.
ZOVEEL?!
“Tellen,” gebood hij haar.
ZWIEP. “Één Meneer!” ZWIEP. “Twee Meneer”. ZWIEP. “Drie Meneer!”
De tranen rolden nu over haar wangen. Haar billen deden pijn als nooit tevoren en ze voelde zich gebruikt als een goedkoop hoertje. Haar straf om opgewonden te raken van een verdiend pak slaag.
ZWIEP. “Vier Meneer.”
Bij de tiende slag had ze het niet meer. Ze kronkelde met heel haar lichaam en kon niet stil blijven staan.
Dreigend rustig klonk zijn stem.
“Je hebt er nog maar dertien te gaan Sarah. Als jij niet netjes stil kunt staan zal ik je enkels moeten vastbinden. Na deze dertien slagen is je straf voorbij. Als ik je echter moet vastbinden, zullen daar helaas extra gevolgen aan vastzitten. Het is aan jou, Sarah.”

Met tranen over haar wangen hoorde zij hem aan. Ze voelde zich een stout klein meisje dat genadeloos gestraft werd. Ze kon geen kant op. Ze had alle controle opgegeven. Haar hoofd was leeg van analyses en gedachten. Ze lag daar, met haar gestrafte billen ontbloot, paraat voor meer straf. Ze had dit zo verdiend. Ze was een stout klein meisje. Eindelijk.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

Sheila
Lid
Inlognaam: sheila

Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 03-2010

Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!)

Gepost op woensdag 28 april 2010 - 10:05 pm:
Rillingen...

Dag Sarah,
Ik voelde een rilling door mijn hele lijf gaan, bij het lezen van dit kort, maar boeiend stuk. En dat er een vervolg komt, vind ik goed. Er is meer dat je wil schrijven, dat is quasi letterlijk voelbaar...
Als een verhaal me rillingen geeft, dan is dat een groot compliment.