sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » Aanbevolen ‘vrije’ SM Verhalen » Nieuwe buren
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Mark

Nieuw lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 4

Gepost op vrijdag 12 januari 2007 - 04:12 pm:

Nieuwe buren Mf1

Voorbarige conclusies leiden soms tot pijnlijke onthullingen

Sinds een paar weken heb ik nieuwe buren. Een beetje aparte buren, dat wel. Heel aardig, geen last van ze, maar toch apart. Ik zal het uitleggen, want het is een mooi verhaal.
Ik woon in een rustig dorpje, zo'n dorp waar overdag bijna niemand thuis is omdat ze allemaal buiten het dorp werken. Ik woon aan de rand van dat dorpje, in een doodlopende straat waaraan bijna alleen maar bungalows staan. Mijn huis is het een na laatste huis in de straat en is een uitzondering. Ik heb namelijk wel een bovenverdieping. Het huis naast mij heeft ongeveer een jaar te koop gestaan. Er kwam wel eens af en toe iemand kijken met de plaatselijke makelaar maar ik denk dat de oorspronkelijke eigenaar teveel vroeg of zo, want het kwam niet tot een koop.
Tot een maand of drie geleden. Toen begon opeens allerlei bedrijvigheid op en rond het terrein naast me. De tuin werd gefatsoeneerd door een groenbedrijf, het zwembad werd gereinigd en het huis werd van top tot teen opgeknapt, geschilderd en schoongemaakt. Vanuit mijn werkkamer – ik werk thuis – kon ik alles goed volgen. Ik was wel blij dat het huis weer bewoond zou gaan worden, want het was wel erg stil aan die kant. Met de buren aan de andere kant kon ik het nooit zo goed vinden omdat ik niet uit het dorp kom en zij wel. Men is hier nogal eenkennig. Ik had dus stille hoop op mensen van buiten het dorp. Liefst een jonger echtpaar, misschien wel met kinderen, zodat ik iets heb om naar te kijken als het schrijven niet zo wil lukken.

Het leek er al snel op dat ik niet teleurgesteld zou worden. Regelmatig zag ik een mooie sportwagen (vraag me niet naar een merk, want daar ben ik zo slecht in!) met een Brits kenteken stoppen. Daar stapte dan een man uit, ik denk zo'n jaar of 40, en die bemoeide zich dan met de werklieden die bezig waren met het huis. Hij was behoorlijk joviaal en vriendelijk zo te zien. Wat dat betreft deed hij niet erg Brits aan. Ik ken wel wat Britten, want ik heb een behoorlijke kennissenkring, maar de meeste zijn toch wat stijver en formeler. Naarmate de tijd vorderde, raakte ik echter een beetje teleurgesteld, want hoe vaak ik ook keek: er leek geen sprake te zijn van een vrouw of kinderen. De man was altijd alleen.

Na een paar weken nam de bedrijvigheid af en ik was al weer bijna vergeten dat ik nieuwe buren zou krijgen. Het huis naast het mijne lag er dan nu wel mooi en verzorgd bij, maar daar bleef het dan ook bij. Tot op een zonnige dag een verhuiswagen de straat in kwam rijden, voorafgegaan door de inmiddels bekende sportwagen. Ik spoedde mij naar mijn werkkamer op de eerste verdieping zodat ik een goed uitzicht op de gebeurtenissen zou hebben. Ik was net op tijd om de man uit te zien stappen, maar de verhuiswagen benam me verder het zicht dus ik kon niet zien of hij ook een vrouw en eventueel kinderen bij zich had. Wel zag ik het ene na het andere mooie meubel uit de vrachtwagen komen. Wie de bewoners ook waren, ze hadden duidelijk smaak. Ik maakte me zelf wijs dat ik flink aan het werk was, maar intussen deed ik eigenlijk niks anders dan kijken. Gluren vind ik zo'n vies woord, maar eigenlijk was het dat wel. Misschien begin ik toch teveel op de mensen in dit dorp te lijken?
Ik zag de vrachtwagen een keer wegrijden en een uur of twee later nog eens terugkomen. Dit keer met kleinere spullen, dozen, keukenapparaten, een wasmachine en dat soort zaken. Tot laat in de middag werden er spullen naar binnen gedragen en regelmatig zag ik de man van de sportwagen rondlopen en aanwijzingen geven. Pas toen mijn maag begon te rommelen, ging ik naar beneden om iets te eten. Erg toch, dat soort nieuwsgierigheid? Misschien komt het omdat ik al zo lang alleen woon.

Tot zover is er nog niks aparts gebeurd, zal je zeggen. Gewoon mensen die bij jou in de straat komen wonen en waar jij naar zit te gluren. Interessant hoor! Nee, het interessante deel moet nog komen. Even geduld.

Om mijn nieuwe buren te verwelkomen, had ik een bos bloemen en een fles wijn gehaald. Ik gokte er maar op dat ze met z'n tweetjes waren. Toegegeven, ik was ook nieuwsgierig om ze te ontmoeten, maar ik wilde ze ook echt verwelkomen en proberen om een goede buurman voor ze te zijn. Het zou leuk zijn als we een goede relatie konden opbouwen. Er waren inmiddels een aantal dagen voorbij en ik stelde me zo voor dat ze een beetje de boel op orde hadden. Dus toen ik de sportwagen langs zag komen richting het huis, besloot ik om maar eens langs te gaan en mijn kleine attentie te overhandigen.
Een kwartiertje nadat de sportwagen langs was komen rijden, wandelde ik op mijn gemak met de bloemen en de wijn richting de buren. Het hek met poort dat zij voor hun oprijlaan hadden laten plaatsen, stond open en erachter stond de sportwagen.
Ik liep verder richting de voordeur en wilde aanbellen toen ik ontdekte dat de deurbel nog niet gemonteerd was. Ik bukte me om de fles op de grond te zetten, zodat ik beter aan kon kloppen. Mijn oor was op dat moment dicht bij de deur en zo kwam het dat ik vreemde geluiden hoorde vanuit het huis. Het klonk een beetje als het jammeren van een vrouw, vermengd met de geluiden van klappen op bloot vlees. Een beetje geschrokken bleef ik staan luisteren. Mijn eerste impuls was om de politie te bellen. Maar misschien was er wel niks aan de hand? Dan zou ik ook een behoorlijk figuur slaan. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van mijn andere gevoelens. Ik moest eerst maar even zekerheid verkrijgen over hetgeen binnen gaande was, vertelde ik mezelf. Dan kon ik later alsnog de politie bellen.
Voorzichtig langs de muur lopend, naderde ik het eerste raam aan de voorzijde. Er was niks te zien, behalve een smaakvol ingerichte kamer. Ik sloop verder naar het tweede raam, en ook dat liet niks zien. Er voor oppassend geen geluid te maken, ging ik de hoek van de bungalow om. Nu kon ik dezelfde kamer zien vanuit een andere hoek en wat ik toen zag, loog er niet om. De man was druk doende om een meisje of vrouw over zijn knie te leggen. Ik keek hem schuin op de rug zodat hij mij niet kon zien en ik zijn gezicht ook niet. Haar gezicht kon ik ook niet zien, maar ik ving af en toe wel een glimp van haar billen op als ze spartelde. Zijn hand ging als een razende op en neer en kletste flink op haar blote billen. En zo te zien was hij al een tijdje bezig, want haar billen waren echt rood! Zelfs door het dubbel glas heen kon ik de klappen en haar jammeren horen.
Een beetje geschokt draaide ik me af van het raam. Het leek me niet op een stel dat een billenkoek-spelletje speelde. Ik wist wel dat er mensen waren die daarvan genoten, maar zoals hij sloeg, qua snelheid en kracht, moest ik eigenlijk wel concluderen dat het menens was. Ook aan haar luide jammeren was duidelijk te horen dat ze er niet van genoot. Moest ik nou toch de politie bellen? Maar hoe moest ik dan verklaren dat ik wist wat er gaande was? En dan nog, ik kende de situatie niet.
Me weer omdraaiend, zag ik nog net hoe het pak slaag opgehouden was en hoe de man de vrouw meenam, of eigenlijk sleurde, naar de tegenoverliggende hoek van de kamer. Ik keek beiden op de rug en ik kon zien dat zij Aziatisch was, of in elk geval leek. Ze was een stuk kleiner dan hij, haar haar leek zwart en sluik en haar huid was heel licht getint. Hij had haar arm in een stevige greep bij de elleboog en trok haar zo door de kamer. Met haar broek op haar enkels en haar handen tegen haar billen gedrukt, hobbelde ze achter hem aan. Ongelooflijk, wat had zij een stel rode billen!
Bij de hoek aangekomen, vouwde de vrouw haar handen achter haar hoofd. De man praatte tegen haar met een vinger opgestoken en zo te zien gaf zij hem antwoord. Maar ik kon mijn ogen maar moeilijk afhouden van haar kleine kontje. Wat was zij rood! Ik denk niet dat ze met plezier zou gaan zitten voorlopig. Hij gaf haar nog een flinke klets op haar billen en liep toen de kamer uit. Ik keek nog steeds naar de vrouw, die blijkbaar zacht stond te huilen.

Mezelf inwendig vervloekend voor mijn eigen lafheid maakte ik dat weer thuis kwam. De gebeurtenissen die ik gezien had, bleven nog enige tijd door mijn hoofd spoken. Ik wist wel dat er mensen waren die van billenkoek hielden, maar dit leek mij toch meer op huiselijk geweld. Ik was boos op die man omdat hij een kleine, weerloze vrouw zo onder duim hield. Uit boosheid plaatste ik de fles wijn lekker in mijn eigen wijnrek. Die dronk ik zelf wel op in plaats van 'm aan zo'n ploert te geven. Ik nam me voor om morgen even bij haar langs te gaan, als hij niet thuis was. De bloemen wilde ik in elk geval aan haar geven, gewoon om haar te laten zien dat er ook nog fatsoenlijke mannen zijn.

De volgende morgen installeerde ik me al vroeg op mijn werkkamer, met een kopje koffie en een broodje. Ik hield de buren in de gaten en wachtte tot ik zag dat hij aanstalten maakte om weg te gaan. Ze namen afscheid bij de voordeur en zij kuste hem ook nog bij het afscheid. Onbegrijpelijk, vond ik. Hij stapte in zijn auto, toeterde nog eens en reed snel achteruit. Met een stoot gas snelde hij de straat uit. De vrouw ging naar binnen en sloot de deur achter zich.
Ik besloot nog even te wachten want ik wilde niet de indruk wekken dat ik had zitten wachten tot hij weg was. Ongeveer een uur later stond ik weer aan hun voordeur. Er was nog steeds geen bel, dus ik klopte een keer flink op de deur. Het duurde een tijdje voordat er iets gebeurde. Uiteindelijk ging de deur aarzelend op een kiertje open.
“Ja?” vroeg ze aarzelend. Ze sprak Nederlands, maar wel met een accent.
“Hallo,” begon ik een beetje voorzichtig, “Ik ben uw buurman van hiernaast en ik wilde u welkom heten in de straat. Ik heb bloemen meegebracht.”
Bij die woorden hield ik de bos bloemen omhoog, zodat zij ze goed kon zien.
Nu deed ze de deur verder open en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze was mooi, vond ik. Ze zag er Chinees uit, of Japans misschien wel. Haar leeftijd was moeilijk te schatten. Dertig, misschien iets ouder, maar haar gave huid en tengere postuur deden haar jonger lijken.
“Dank u, dat is heel aardig van u. Wilt u misschien even binnen komen?”
Ja, dat wilde ik natuurlijk wel, want daar was het me om begonnen. Kennis maken met de buren en dan vooral met haar. Aan hem had ik een grote hekel sinds gisteren, ook al had hij me eerst wel aardig en joviaal geleken. Ze hield de deur voor mij open en zette slippers voor me klaar. Ze nam de bloemen van me over zodat ik gemakkelijker uit mijn schoenen kon stappen en de slippers aan kon doen.
Ze vroeg of ik koffie of thee wilde en ik zei dat ik zou drinken wat zij ging drinken. Het werd Engelse thee. Ze liet me plaatsnemen in de woonkamer – waar ze gisteren nog zo'n pak slaag had gehad – en trok zich terug in de keuken om voor de thee te zorgen.
Ik keek een beetje rond in de woonkamer en bekeek de foto's op het bijzettafeltje naast de bank, de boeken in de kast. Het zag er allemaal zo gewoon en natuurlijk uit. Ik voelde me vreemd vanwege het feit dat ik nu midden in een kamer stond die ik gisteren nog stiekem aan het bekijken was. Met een dienblad rinkelend met kopjes kwam ze weer de kamer in. Ze keek me glimlachend aan, zette de kopjes op tafel samen met een klein theepotje en ging weer weg. Een paar tellen later kwam ze terug met een vaas met daarin de bloemen die ik gekocht had.
“Ze zijn heel mooi, dank u wel,” zei ze.
Ik knikte. Inderdaad was het een mooie bos en zij had ze prima gearrangeerd. Ze plaatste ze op het bijzettafeltje bij de foto's.
“Het is heel aardig van u dat u ons welkom komt heten. Ik ben Megumi,” zei ze en ze stak haar hand uit.
“Geen probleem. Mijn naam is Thomas,” zei ik.
Haar hand was warm en zijdezacht in de mijne.
Ze gebaarde me te gaan zitten en zelf deed ze dat ook. Het viel me op dat ze een beetje moeilijk ging zitten en ik kon wel raden waarom dat was. Ik moest op mijn lippen bijten om er niets van te zeggen. We begonnen wat te praten. Ik vertelde haar dat ik schrijver was en ze leek teleurgesteld toen ze geen van mijn boeken kende. Het verbaasde mij niet, want mijn boeken zijn alleen voor een bepaald publiek en zeker niet mainstream. Haar man Harold was Brits en was iets hoogs bij een groot telecomconcern met veel defensiecontracten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik maar half luisterde naar de verhalen over hem. Hij interesseerde me niet. Zij daarentegen interesseerde me wel, dus probeerde ik het gesprek op haar over te laten gaan. Ze hadden elkaar leren kennen in Amsterdam waar zij studeerde en hij werkte. Zij had een opleiding tot ontwerpster gevolgd en dat verklaarde meteen waarom het huis er zo mooi uitzag. Toen ik daar een opmerking over maakte, wuifde ze dat weg maar niet uit valse bescheidenheid.
We hadden een gesprek over koetjes en kalfjes maar het was niettemin erg gezellig. Megumi was aangenaam gezelschap en als ze al wilde dat ik wegging, kon ze dat prima verbergen. Veel later dan ik gepland had, verliet ik het huis. Ik had wel vier koppen thee op en teveel koekjes dan beleefd was, maar ze bleef ze maar aanbieden. Hoe meer ik aan haar dacht, daar zittend op de bank, die knappe, intelligente en bovenal aardige vrouw, hoe bozer ik werd op die Harold.
Ze had me uitgenodigd om de volgende dag bij hen te komen dineren, als bedankje voor het welkom. Ik had in eerste instantie beleefd geweigerd, maar was uiteindelijk toch gezwicht.

De fles wijn die ik eerder gekocht had als welkomstgeschenk, nam ik toch weer uit mijn wijnrek om die mee te nemen voor het diner. Ik had er niet zo'n zin in om hem te zien, maar het gezelschap van Megumi maakte veel goed. Om zeven uur meldde ik me bij hen op de stoep. Ik had me netjes gekleed, maar niet overdreven, want ik wilde een goede indruk maken zonder elitair over te komen. Wederom klopte ik op de deur.
Dit keer zwaaide de deur meteen open en daarachter stond Harold. Van dichtbij had hij een erg vriendelijk gezicht en ik kon me haast niet voorstellen dat dit dezelfde man was die eergisteren Megumi zo genadeloos een pak slaag had gegeven. Hij reikte me meteen de hand, bekeek de fles wijn goedkeurend en complimenteerde mij met mijn goede keuze. Ik weet niks van wijn maar hij blijkbaar wel. We gingen door naar de eetkamer die zeer netjes was en waar een keurig gedekte tafel stond. Megumi begroette me meteen. Ze was prachtig gekleed in een jurk die enigszins Oosters aandeed en ze had haar haar opgestoken. Het huis ademde een zekere klasse uit en hoe langer ik er was, hoe meer ik onder de indruk raakte van de mensen die er woonden.
Ondanks mijn vooringenomenheid aangaande Harold, kon ik weinig anders dan hem aardig vinden. Hij was oprecht geïnteresseerd in mijn werk en luisterde aandachtig naar hoe ik mijn research deed. Hij lachte om mijn grapjes, vertelde zelf een aantal amusante verhalen die niet eens aangedikt klonken en – wonder boven wonder – hij was zelfs zeer vriendelijk tegen zijn vrouw. Als hij naar Megumi keek, dan stond de liefde echt op zijn gezicht te lezen. Hoewel Harold de boventoon voerde, deed zij ook uitgebreid mee in het gesprek en betrok hij haar er ook actief bij.
Als ik niet gezien had hoe hij zijn vrouw sloeg, had ik het een zeer gezellige avond gevonden, maar nu voelde ik me alsof ik een beetje voor de gek gehouden werd. De sfeer was nu zo vreselijk anders doen toen ik hen door het raam samen gezien had. Maar datgene waar ik pas echt gek van werd, was dat ik helemaal niet het idee had dat ze toneel speelden. Ze hielden oprecht van elkaar, dat zag je, dat proefde je. Zou het dan toch een spel zijn geweest, wat ik door het raam gezien had?
We spraken onder andere over het huwelijk en waarom ik alleen gekomen was. Ik legde hen uit dat ik wel getrouwd geweest was, maar mijn vrouw al heel vroeg aan een ziekte verloren had. Dat speet hen vreselijk. Daarnaast vertelde ik hen dat ik een beetje een eenzelvig type ben en thuis graag mijn eigen dingen doe. En een huwelijk kan toch ook een hoop frustratie teweegbrengen, opperde ik voorzichtig. Ze knikten allebei, maar gingen er niet echt op in.
“Jullie bijvoorbeeld, hebben jullie nooit ruzie?” viste ik nog een beetje verder.
Ze keken elkaar aan maar ontkenden allebei.
“Harold en ik hebben nooit ruzie,” zei Megumi en haar toon klonk zeer oprecht.
“We praten eigenlijk alles uit en hebben bepaalde afspraken gemaakt,” voegde Harold daaraan toe en ook hij klonk oprecht. “Daarom hebben we nooit ruzie.”
Het lag op mijn lippen om te vragen of een pak ransel bij die afspraken hoorde, maar ik had gelukkig niet genoeg wijn op om dat aan te durven.
Het eten was heerlijk en overvloedig geweest, Harold had zijn eigen wijnvoorraad grondig aangesproken en toen we tegen de droesem van de derde fles wijn aan zaten, vond ik dat het mooi geweest was. Ik kondigde aan dat het tijd werd om eens naar huis terug te gaan. Ze stonden samen met mij op en brachten mij naar de deur. Ik was altijd welkom om eens langs te komen, zeiden ze samen tegen me.
Terug naar huis lopend, wist ik echt niet meer wat ik moest geloven. Ze leken het ideale echtpaar. Ik begon bijna te geloven dat ik die hele scène met dat pak slaag gewoon gedroomd had, of erger nog: gewoon verzonnen. Misschien begon mijn fantasie als schrijver me dan toch parten te spelen.
Er gingen enkele weken voorbij, waarin ik geen echt contact met hen had. Het was wel 'hallo' en 'goedemorgen' en zo, maar daar bleef het bij. Een keer had ik Megumi in de tuin gezien en had ze naar me gezwaaid toen ik in mijn werkkamer boven zat.

Vorige week vrijdag kwam ik laat thuis van een of ander feestje van mijn uitgeverij. Ik stommelde de trap op naar mijn werkkamer, denkend over hoe ik toch een schurft-hekel had aan die stomme feestjes en was van plan om nog even mijn email te controleren. Meteen toen ik de deur van mijn werkkamer opende, viel mijn oog op het verlichte slaapkamer raam van de buren. Ik was blij dat ik mijn licht nog niet had aangemaakt, want ik zag iets dat mij verontrustte. Een regelmatige beweging. Nu liggen onze huizen te ver uit elkaar om met het blote oog iets van details te kunnen zien. Maar ik nam de verrekijker op die ik wel eens gebruik om naar vogels te kijken in mijn tuin. Voyeur, flitste het door mijn hoofd, maar ik negeerde die gedachte omdat het mij om iets heel anders te doen was. De veiligheid van Megumi, maakte ik mezelf wijs.
Ik bracht de verrekijker naar mijn ogen, zocht het raam van de buren en stelde scherp. Wat ik toen zag, was zo mogelijk een nog erger straf-scène dan die ik de eerste keer zag. De mooie, lieve Megumi stond naakt voorover gebogen over een stoel. Ik zag haar van de zijkant. Haar haren hingen voor haar gezicht, maar ik zag wel de zijde van haar achterwerk. Dat werd ontsierd door vurig rode lijnen! Harold stond achter haar in een pyjama en in zijn hand hield hij een stok of cane. Om de zoveel tijd liet hij die neerdalen op het achterwerk van Megumi, die dan ineen kromp van de pijn, waarna ze zich weer schrap zette voor de volgende slag. Zo zonder geluid en door de lens van mijn verrekijker, zag het er surrealistisch uit. Een wreed pantomime.
Op een bepaald moment hief Megumi haar hoofd op en keek uit het raam. Even was ik bang dat ze mij zag en bijna liet ik de verrekijker uit mijn handen vallen! Maar ze kon mij niet zien, ik stond in een volledige donkere kamer, zeker vijftig meter van haar verwijderd. Ik zag wel duidelijk hoe haar gezicht vertrokken was van de pijn en nat was van de tranen. Ze beet op haar lippen om de pijn te verbijten maar ik zag haar mond openen in een geluidloze schreeuw toen Harold de stok opnieuw haar billen liet striemen. Onwillekeurig beet ik ook op mijn lippen. Ik moet de politie bellen, dacht ik, maar ik kon me niet bewegen. Ik stond als aan de grond genageld, versteend te kijken naar dit schouwspel. Weer striemde de stok haar billen en ditmaal zakte ze door haar knieën. Met een hand tegen haar billen gedrukt, zag ik haar geluidloos huilen. Ik knipperde met mijn ogen om het beeld helder te houden.
De sadist Harold dwong haar met ferme tikjes van de stok om haar positie weer in te nemen. Vijf snelle slagen daalden nu op haar billen neer, waarna Megumi weer door haar knieën ging en snikkend zo bleef zitten. Harold gooide de stok nu op het bed en ik was blij dat het afgelopen was. Maar wat er toen gebeurde, maakte me echt woedend. De naakte Megumi, afgeranseld en nog snikkend, knielde voor Harold die met zijn gezicht naar het raam stond. Haar billen waren overdekt met striemen, waarvan sommige al blauw begonnen te kleuren. Ze deed met trillende vingers zijn pyjama broek naar beneden en begon toen ritmisch haar hoofd op en neer te bewegen. Nadat hij haar afgeranseld had, moest ze hem ook nog orale seks geven!

Woedend zette ik de verrekijker neer en mijn hand ging naar de telefoon. Ik zou de politie bellen. Maar wacht...zouden ze voor de politie niet hetzelfde toneelspel opvoeren als ze voor mij hadden gedaan? Ik was er in getrapt, dus waarom de politie niet? Bovendien zou dan uitkomen dat ik hier met die verrekijker had gestaan. Ik geloof dat gluren ook niet echt toegestaan is. Wat moest ik doen?
Vertwijfeld ging ik die avond naar bed, maar slapen kon ik niet. Waarom was ik niet naar het huis gegaan? Waarom had ik niet de politie gebeld? Waarom leken Harold en Megumi zo gelukkig samen terwijl hij thuis blijkbaar een schrikbewind voerde? Waarom, waarom, waarom? Zo maalden mijn gedachten door mijn hoofd.

Ik was de volgende morgen pas laat op. Ik had slecht geslapen en zat met ongeschoren hoofd aan mijn ontbijt en koffie toen ik Megumi in de tuin zag werken. Ze bukte zich om onkruid te wieden maar haar natuurlijke gratie werd beperkt door de pijn die ze duidelijk nog had. Ik ging naar mijn werkkamer om beter te kunnen toekijken dan vanuit de keuken. Ik was een echte gluurder aan het worden. In mijn werkkamer gekomen, zag ik haar beter, zonder struiken ertussen. Het was duidelijk dat ze nog pijn had. Ik kon haar gezicht zien als ze zich bukte en de stof van haar spijkerbroek zich spande over haar achterwerk. Van Harold en de auto ontbrak elk spoor. Opeens voelde ik dat ik met haar moest praten.
Ik vloog het huis uit, rende het stukje stoep tussen onze huizen, stormde door hun poort en liep verder. Ze was achter het huis bezig. Om haar niet te laten schrikken, riep ik haar van een afstandje.
Ze ging recht staan en begroette mij met een hartelijk goedemiddag.
“Megumi...,” begon ik, en vervolgde toen: “Is Harold er niet?”
“Nee, Harold moest onverwacht naar kantoor vanmorgen. Een of andere belangrijke vergadering. Hij is nog niet terug. Wilde je hem spreken?”
“Nee...eerlijk gezegd...eigenlijk wilde ik jou spreken,” aarzelde ik.
Het leek opeens toch niet zo'n goed idee meer. Maar hoe moest ik me hier weer uit lullen?
“Dat kan,” lachte ze: “Hier ben ik.”
“Nou...het zit zo...eigenlijk is het best serieus.”
Haar gezicht betrok.
“Oh?” vroeg ze.
Het zweet brak me uit. Hoe moest ik nou beginnen? Ik voelde me als een slungelachtige puber die zijn liefde wil verklaren. Ook al ben ik schrijver, het was zoeken naar woorden.
“Het zit zo...ik kwam gisteren laat thuis. Ik...keek toevallig uit het raam. Ik zag wat er hier gisteren gebeurde...en ik vroeg me af of.... Hebben jij en Harold problemen of zo? Kan ik je helpen? Ik wil je graag helpen als ik kan!”
Even was haar gezicht een groot vraagteken. Ze leek geen idee te hebben waar ik het over had. Toen zag ik hoe ze langzaam rood kleurde. Haar hand ging naar haar mond en ze sloeg de ogen neer.
“Gomen nasai,” fluisterde ze in haar hand terwijl ze licht naar me boog.
Even vergat ze haar Nederlands en was ze weer een Japanse vrouw. Toen ging ze weer rechtop staan en keer ze me aan.
“Sorry Thomas...we wilden je niet in verlegenheid brengen.”
Nu was het mijn beurt om het niet te begrijpen.
“Hoe bedoel je?”
“Kom mee naar binnen,” zei ze.
Ik volgde haar naar binnen en opnieuw volgde het ritueel met de slippers. Ze bracht me naar de woonkamer en gebaarde me te gaan zitten. Zelf ging ze – voorzichtig – tegenover me zitten. Ze vouwde de handen in haar schoot en keek naar een punt op de vloer, ongeveer ter hoogte van mijn geslipperde voeten.
“Thomas, jij hebt gisteren gezien hoe Harold mij strafte,” begon ze met zachte stem.
“Ah, ja...,” begon ik.
“En jij dacht dat wij ruzie hadden. Dat Harold boos op mij was, niet?”
Bij het woord 'niet' knikte ze een keer met haar hoofd.
“Ja, ik bedoel...zo leek het wel,” stotterde ik.
“Thomas, ik vind het heel fijn dat je bezorgd over mij bent. Maar het is niet nodig.”
Opeens kwam bij mij de boosheid weer opzetten.
“Natuurlijk is dat nodig! Hij heeft het recht niet om...,” brieste ik, half overeind komend. Maar zij onderbrak me.
“Thomas, ik heb Harold daarom gevraagd.”
Ik plofte terug in de kussens.
“Wat?” was alles wat ik wist uit te brengen.
Ze knikte.
“Al sinds ik een klein meisje ben, heb ik een verlangen naar straf. Ik deed alles om straf uit te lokken. Maar ik kreeg alleen maar straf die ik niet wilde. Zie je...ik wil geslagen worden,” sprak ze met een fluisterstem.
Ik zakte achteruit in de kussens, want ik voelde me opeens een ongelooflijke idioot. Ik dwong mijn buurvrouw om haar intieme verlangens aan mij uit te leggen.
“Megumi, ik...,” begon ik.
Maar zij sprak door alsof ze me niet gehoord had.
“Harold is de eerste man die mijn verlangen probeert te begrijpen. Hij vond het vreselijk om te doen in het begin, maar hij weet dat ik het nodig heb. Dus hij doet het voor mij. Zie je, zijn liefde voor mij is zo groot dat hij mij die pijn kan geven die ik nodig heb.”
“Megumi, het spijt me. Ik ben een idioot,” zei ik beschaamd.
Ze schudde het hoofd en keek me aan. Ze had een blos van schaamte op haar wangen, maar haar stem klonk vast.
“Nee Thomas, jij bent een lieve man. Jij wilde me beschermen omdat je de situatie niet begreep.”
“Ja, maar het spijt me evengoed dat ik je gedwongen heb om dit aan mij uit te leggen. Het is wel...pijnlijk, lijkt me.”
“Niet pijnlijker dan mijn bips,” grapte ze met een halve glimlach.
Opeens viel alle spanning van mij af en lachte ik hardop. Wat een misverstand! En wat had ik een verkeerde conclusies getrokken. Ik vertelde Megumi dat ik bijna de politie had gebeld en toen moest zij ook lachen. We waren allebei blij dat ik het niet gedaan had.
Ze nodigde me nog uit voor een kopje thee.
“Nee, doe geen moeite,” begon ik.
“Het is geen moeite,” zei ze, en voegde eraan toe: “Ik ben blij als ik even kan staan.”
Met een kokette glimlach stond ze op om even later terug te komen met thee.
Toen ze me de thee aanreikte, keek ik haar aan.
“Megumi, het spijt me. Ik moet me niet met dit soort zaken bemoeien. Ik zal mijn mond houden over wat er vandaag gebeurd is.”
Ze knikte.
“Ik zal niks tegen Harold zeggen. Het is ons geheim. Maar misschien moeten Harold en ik wat vaker de gordijnen dicht doen.”

Nou, dat was mijn verhaal over mijn nieuwe buren. Misschien dat je het nu toch interessanter vindt dan in het begin. Mijn relatie met Harold en Megumi is prima. Ik ben een goede buurman voor ze en we groeten elkaar hartelijk als we elkaar zien. Nu ik weet hoe de vork aan de steel zit, ben ik ook niet boos meer op Harold maar bewonder ik hem des te meer. Het is zoals Megumi zei: hij houdt zoveel van haar dat hij haar de pijn kan geven waar zij naar verlangt. Alles wat ze me dus verteld hebben, is absoluut waar. Ze hebben nooit ruzie en ik stel me zo voor dat een van de afspraken waar Harold op doelde, inderdaad is dat hij Megumi een pak slaag geeft. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, want Megumi en ik hebben afgesproken dat we er niet meer over beginnen. En ik wil de details ook niet eens weten. Dat zijn mijn zaken niet. Maar toch jammer dat zij nu vaker de gordijnen dicht hebben...

Janneman
Oppasser

Bericht Nummer: 212
Aangemeld: 03-2004

Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!)

Gepost op vrijdag 12 januari 2007 - 05:14 pm:
Mooi

Mooie schrijfstijl, Mark, leuk verhaal ook. Niks mis mee.
Welkom bij ons clubje, volgens mij ga jij nog wel meer schrijven.

Janneman

Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein