Hoofdstuk 8 van 'Uitzending naar het buitenland', waarin Claudia een bijzondere hors d’oeuvre geserveerd krijgt
het correcte hoofdstuknummer is 9
“Het is tijd om aan tafel te gaan”, zegt Theo, “kom bij me, Claudia”.
Het beeld dat Claudia midden in de nacht in haar hoofd terugriep was zo scherp, dat ze al half overeind kwam om op te staan. Ze voelde haar striemen toen ze bewoog en was blij toen ze zich realiseerde dat ze gewoon mocht blijven liggen en de gebeurtenissen als een film in haar hoofd kon afdraaien.
Beeld 8: Aan tafel
Nadat Claudia nog een poosje alleen geweest was in de slaapkamer, kwam het drietal Theo, Frank en Madelon terug om haar op te halen. Het moment van haar entree in de huiskamer en daarmee in de kring van VBL collega’s, was aangebroken.
Claudia stond op van de poef waarop zij nog steeds zat, deed haar kobaltblauwe schoenen aan en gehoorzaamde haar tweede Meester.
“Doe je armen op je rug”, zei Madelon, en klikte de polsboeien aaneen zodra Claudia dat deed.
Daarna pakte ze twee hondenriemen zoals Claudia eerder die dag gedragen had, klikte die aan Claudia’s halsband vast en gaf Theo en Frank elk een riem in handen. Als laatste aanvulling op haar uiterlijk kreeg Claudia een doek van dezelfde stof als haar jurkje, en ook in dezelfde kleur, voor haar ogen gebonden.
Theo en Frank begonnen te lopen, rustig en met kleine passen. Ze trokken Claudia aan de riemen achter zich aan. Madelon liep achter Claudia en hield één hand op Claudia’s polsen, om haar zo richting te kunnen geven bij het geblinddoekt lopen.
Toen ze de slaapkamer uitkwam hoorde Claudia geroezemoes in de huiskamer. Dat verstomde toen ze nog een paar meter gelopen hadden, waarschijnlijk op het moment dat hun gezelschap voor de aanwezigen in de huiskamer zichtbaar werd. Na nog een aantal meters hielp Madelon Claudia op een rechte, maar verder comfortabele stoel te gaan zitten.
Claudia hoorde nog wat geschuif van stoelen en toen nam Theo het woord.
“Welkom allemaal! Zoals jullie weten is vanavond een bijzondere avond, omdat Claudia van den Brom hier naast me de status van Ingewijde krijgt. Dat hebben Meester Frank en ik besloten. Allereerst omdat zij een kanjer is, wat jullie de komende tijd zeker zullen gaan merken, en bovendien omdat Meester Frank ervoor gekozen heeft Claudia te vragen vanaf nu zijn vaste levenspartner te zijn.Iets waar hij de afgelopen twee jaar samen met haar naar toegewerkt heeft. Claudia heeft zijn verzoek zonder terughoudendheid en enthousiast gehonoreerd.”
Een kort geroezemoes onderbrak Theo, maar al snel was het weer muisstil.
“Jullie kennen haar allemaal, sommigen nog maar kort, anderen al langer, en over het algemeen uit situaties buiten VBL. Dat komt omdat zij tot nu toe door Meester Frank zelf getraind is, met steun van een aantal van jullie, en nog niet eerder ingezet werd voor activiteiten van ons bedrijf.”
‘Kennen me allemaal?’, dacht Claudia. Hoeveel mensen hadden haar de afgelopen twee jaar dan bespied? En ‘met steun van aan aantal van jullie?’ Van Anneke wist ze het inmiddels, maar wie nog meer dan?
Ondertussen ging Theo door met zijn welkomstwoord.
“Vanaf dit moment zal dat veranderen. Claudia gaat vanaf morgenochtend fulltime voor ons werken. Ze krijgt directietaken, gaat newbies en trainees coachen, maar zal ook bij onze dienstverlening aan klanten ingeschakeld worden, als organisator en leidinggevende, maar ook als dominant en zeker ook zeer regelmatig als sub.”
‘Fulltime?’, dacht Claudia. Dat had ze zich nog niet gerealiseerd. Ze had voetstoots aangenomen dat ze het naast haar eigen baan zou gaan doen. Maar ze kon toch niet zomaar vanaf aanstaande maandag wegblijven van haar werk? Ze had geen tijd om bij deze gedachten stil te staan, want Theo sprak natuurlijk gewoon door.
“Voordat we deze feestelijke bijeenkomst echt van start laten gaan,nog wat huishoudelijke mededelingen. Als eerste: het diner wordt uitgeserveerd door de tweeling Ellen en Eveline, zusjes van onze Anneke. Zij volgen een MBO-opleiding gericht op de horeca en verdienen met hun activiteiten vanavond weer de nodige studiepunten. Zij zijn ook sinds eerder vanavond de newbies van Claudia, vandaar dat ze er op haar verzoek wat anders bijlopen dan hun mentor op school waarschijnlijk vermoedt.”
Claudia hoorde zacht gegniffel en vroeg zich af of ze er verstandig aan gedaan had de meisjes te dwingen hun schooloutfit in de slaapkamer achter te laten. Maar goed, daar was nu niets meer aan te doen en misschien werd er alleen gegniffeld om Theo’s opmerking, en niet om hoe de meisjes eruitzagen. Claudia wist eigenlijk niet eens of de overige gasten de meisjes al hadden gezien, of dat de tweeling misschien pas aan tafel kwam na het serveren van het voorgerecht. Of zou dat er al staan? Ze zag echt helemaal niets door die blinddoek.
“Ten tweede: gezien de samenstelling van het gezelschap zou het volgens onze eigen regels nogal stil worden hier, omdat newbies, trainees, subs en trainers in aanwezigheid van Meesters en Ingewijden alleen spreken als hun iets gevraagd wordt. Gezien het feestelijk karakter van de avond leek ons dat niet gepast. Mede op advies van Claudia hebben we besloten tot het volgende. Bij elke gang van het diner zal ik, op het moment dat iedereen voorzien is ‘eet smakelijk’ zeggen. Vanaf dat moment gaan ook de newbies en trainees aan tafel zitten en is iedereen vrij om met wie dan ook te praten, totdat ik met mijn mes tegen een glas tik. Dat is het teken voor Ellen en Eveline om die gang af te ruimen, voor de newbies en trainees om weer bij hun trainer te gaan staan en voor ieder van jullie om weer te zwijgen.
Ten derde: Waarschijnlijk missen jullie Carla Mangert. Ik wil daar op dit moment niet meer over zeggen dan dat het jullie in de loop van deze bijeenkomst duidelijk zal worden waarom zij op dit moment ontbreekt.
Tot slot wens ik iedereen een inspirerende avond en geef ik nu het woord aan Claudia, die mij gevraagd heeft gelijk aan het begin iets tegen jullie te mogen zeggen. En die gelegenheid geef ik haar natuurlijk graag. De avond draait immers om haar. Claudia, ga je gang!”
Claudia schrok. Ze had dat inderdaad gevraagd, maar zich niet gerealiseerd dat ze hier geblinddoekt zou zitten. Ze wist helemaal niet tegen wie ze ging praten als ze nu haar mond open deed. Anderzijds begreep ze ook dat Theo echt niet vergeten was dat ze geblinddoekt was, hij stond vlak naast haar. Hij bracht haar welbewust in deze situatie.
Ze hadden uitgebreid over de gebeurtenissen tijdens het diner gesproken met z’n vieren, maar Claudia realiseerde zich nu dat niet alle details langsgekomen waren en dat haar waarschijnlijk nog wel meer onverwachte uitdagingen te wachten zouden staan. Ze besloot dus te zeggen wat ze van plan was, ook al wist ze niet wie er luisterden.
Beeld 9: Hors d’oeuvre
“Geachte aanwezigen. Ik weet niet precies tegen wie ik spreek, maar dat is voor wat ik wil zeggen niet zo belangrijk, denk ik. Ik vind het een grote eer om vanaf nu ‘Ingewijde’ te mogen zijn en ik ben zielsgelukkig dat Meester Frank mij gevraagd heeft zijn vaste levenspartner te worden. Ook ben ik heel blij dat, en hij heeft dit nog niet genoemd, Meester Theo mij geaccepteerd heeft als sub. Meester Frank vroeg mij vanavond, me ook aan Meester Theo te onderwerpen. Ik heb dat onmiddellijk na dit verzoek en met volle overtuiging gedaan.
Ik realiseer me dat ik in een bevoorrechte positie zit, omdat ik gelijk bij aantreden in uw bedrijf de voor een vrouw hoogst mogelijke positie krijg toebedeeld. Ik beloof u plechtig dat ik mij volledig zal inzetten om het vertrouwen dat de Meesters mij hiermee schenken, niet te beschamen.
Op dat punt zit ik wel met een ernstig probleem. Gisteravond heb ik belangrijke informatie achtergehouden voor mijn Meester en vandaag ben ik afgeweken van het dagschema dat hij voor mij had opgesteld. Daarmee heb ik het vertrouwen dat hij mij schonk op grove wijze geschonden. Uiteraard moet en zal ik daarvoor streng gestraft worden, Ingewijde of niet.
Mijn Meester beloofde mij deze straf op een later moment uit te voeren, om de feestelijke sfeer van de avond voor mij niet te bederven. Ik ben hem daar dankbaar voor, maar ik heb hem ook aangegeven er moeite mee te hebben. Hoe kan ik hier feestelijk ‘Ingewijde’ en zijn vaste levenspartner worden als de bodem onder zijn vertrouwen in mij is weggeslagen? Daarom heb ik hem met klem verzocht mij toch al vanavond te straffen en dan niet achteraf in een kamertje, maar hier in uw midden. Ook omdat ik, toen ik vanavond van het bestaan van het bedrijf VBL op de hoogte werd gebracht, me realiseerde dat ik uw respect niet waard ben zolang ik de vertrouwensrelatie met mijn Meester niet op gepaste wijze heb hersteld.”
Zo was het niet helemaal gegaan in hun gesprekken. Ze had Frank, en Theo, aangegeven dat ze de mogelijkheid van uitstel van haar straf en toediening ervan in de intimiteit van hun samenzijn, ook gezien haar eerdere ervaringen die dag, op prijs stelde en graag zou accepteren. Maar ze had ook uitgelegd dat dit bij de rest van het personeel tot scheve ogen zou kunnen leiden en tot vermindering van het gezag van de gehele directie. Anneke had aan het begin van de avond ook geen millimeter respijt gekregen toen bleek dat zij de regels had overtreden. Dat was de werkwijze die bij VBL paste en die iedereen ook accepteerde.
Nu was VBL natuurlijk geen doorsnee organisatie, maar wat zouden ervaren subs en trainers ervan denken als de directie (1) een buitenstaander in haar midden opnam (2) zonder die persoon eerst de hiërarchie te laten doorlopen. Als dan ook nog bekend werd dat (3) de nieuwe Ingewijde vlak daarvoor ernstig in de fout was gegaan en (4) pas later, (5) buiten het zicht van anderen, gestraft zou worden, konden de rapen weleens helemaal gaar zijn.
Als ze de straf vanavond onderging zou dat eerlijk overkomen en kon ze ook meteen laten zien dat ze het niveau van sub echt wel bereikt had.
Toen was tussen hen vieren het idee opgekomen de straf nog wat te verzwaren en haar later op de avond de ruimte te geven ook aan te tonen dat ze als trainer haar ‘mannetje’ stond.
Daarom vervolgde ze:
“Omdat ik mij zoals gezegd ook aan Meester Theo heb onderworpen moet ik ook de vertrouwensrelatie met hem herstellen. Gelukkig heeft hij zich bereid verklaard mij op gelijke wijze te straffen, en ook nu vanavond. Beide Meesters hebben mij verzekerd dat na deze dubbele straf het vertrouwen tussen hen en mij geheel hersteld zal zijn. Ik weet niet welke straf mijn Meesters mij zullen toedienen, maar ik hoop dat zij bereid zijn nu tot uitvoering over te gaan om zo het herstel van vertrouwen waarnaar ik verlang te bewerkstelligen.”
Direct na haar laatste woord hoorde Claudia Frank zeggen: “Madelon, maak haar gereed!”
Madelon leidde Claudia weg van de tafel. Ze bracht haar naar de plek waar ze eerder die dag ondersteboven aan twee kabels had gehangen. Dat realiseerde Claudia zich toen ze het motortje boven haar hoofd hoorde zoemen. Toen dat stopte voelde Claudia dat Madelon haar schoenen uit wilde doen. Ze tilde bereidwillig eerst haar ene en daarna haar andere voet op. Daarna voelde ze hoe Madelon de spaghettibandjes van haar jurkje opzij schoof, waarna het jurkje automatisch op de grond gleed. Claudia voelde zich naakt. Dat was ze natuurlijk ook, maar de ene keer besef je dat meer dan de andere. Toen Theo vanavond naar haar openingen stond te kijken voelde ze zich erg naakt, toen ze bovenop hem zat veel minder. Maar nu met toeschouwers die ze nog niet gezien had voelde ze zich driedubbel naakt.
Tot haar verbazing voelde ze hoe Madelon haar halsband en boeien losmaakte en afnam, waarna ze haar armen omhoog bracht. Claudia voelde een stang en pakte die vast.
“Armen zo wijd mogelijk”, zei Madelon, “en je benen ook.”
Claudia deed het. Daarna hoorde ze het motortje weer en voelde ze hoe de kabels omhoog gingen. Madelon stopte toen Claudia op de voorkant van haar voeten stond. Haar hielen kon ze niet meer bij de grond krijgen.
Frank nam het woord en Claudia hoorde dat hij inmiddels vlakbij haar was komen staan.
“Ik had je straf al gekozen voordat je me hier vanmiddag ontmoette. Ik ga je bewerken met een nieuw hulpmiddel dat ik deze week tot mijn beschikking kreeg.”
Hij liet het aan Claudia voelen en daarna aan de andere aanwezigen zien. Het was een stevig rubber handvat met daaraan een lus, het leek wel waslijn of elektriciteitsdraad, maar dan dunner. Het voelde als iets simpels, maar Claudia voorvoelde dat het een heftig striemend apparaat was dat op haar lichaam duidelijk herkenbare lussen van ongeveer 30 centimeter zou achterlaten. Dus eigenlijk per slag twee striemen van die lengte.
“Mijn plan was je met gesloten benen te laten staan en aan de achterkant te beginnen, net boven je knieën. Dan omhoog werken tot op je schouderbladen, elke slag zo dat hij net overlapt met de vorige, maar niet met die dáárvoor. En daarna de voorkant ook vanaf je knieën tot net boven je borsten.
Nu je andere Meester dezelfde straf uitdeelt hebben we besloten dat je benen wijd moeten. Theo slaat op de ene helft van je lichaam, ik op de andere. Vanaf de bovenkant van je benen naar boven, slaat wie links staat op de rechterkant van je lijf, en wie rechts staat op de linkerkant. Zo kan het snoer zich ook mooi om je zijkanten heen buigen. Als we je benen doen slaan we op het been dat het dichtst bij ons is, zodat het snoer ook de binnenkant van je benen meeneemt.
Je kunt alleen ingewijde worden als je veel kunt verdragen. Je andere Meester en ik weten dat jij dat kunt, maar we willen je vanavond, op je eigen verzoek, de mogelijkheid bieden het ook de andere aanwezigen te bewijzen. Daarom zetten we je niet vast aan je boeien. Dat zou het te gemakkelijk maken om in deze houding te blijven. En dat verwachten we natuurlijk wel van je.
We slaan steeds allebei één keer. Madelon kijkt hoe je het incasseert en geeft een teken als wij de volgende slag kunnen toedienen, maar je krijgt steeds minimaal 5 seconden om je te herpakken.
Als we klaar zijn zullen twee van de aanwezige vrouwen je meenemen naar de slaapkamer om de striemen te verzorgen. Daarna keer je terug aan tafel.”
Claudia was versuft van wat ze gehoord had. Tussen haar schouders en haar knieën pasten vast en zeker zo’n tien tot twaalf slagen en dat vier keer. Hoe kon ze dat volhouden zonder de stok boven haar hoofd los te laten en zonder haar benen te sluiten. Ze voelde paniek opkomen. Ze had haar hand overspeeld. En dat terwijl haar de escape was geboden. Het had op een later moment gemogen. Maar die kans had ze laten glippen.
Claudia hoopte dat zij de blinddoek om zou mogen houden. Bij eerdere tuchtigingen waarbij ze geblinddoekt was, had ze ervaren dat ze dan, omdat ze niet door andere indrukken werd afgeleid, kans zag zich zo in zichzelf te keren dat ze minder last had van de felle pijn op het moment dat haar lichaam geraakt werd. Het leek dan wel alsof de pijn zich gelijkmatiger opbouwde en niet met één messcherpe beweging haar lichaam inschoot.
Helaas voor Claudia had ze dat een keer aan Frank verteld.
“Madelon, nu alleen nog de blinddoek af, ik wil niet dat ze zich in zichzelf terugtrekt. Ze moet er helemaal bij zijn.”
Madelon verwijderde de blinddoek en op dat moment zag Claudia wie haar naaktheid aanschouwden. Of eigenlijk zag ze dat niet, want ook vanavond had Frank, of Theo, zich laten inspireren door l’Histoire d’O.
“woesj …….auauauhhh.……..woesj………auauauhhh”
Claudia had niet gemerkt dat Madelon het teken gegeven had en onverwacht troffen de eerste twee slagen haar op de achter- en binnenkant van haar benen. Ze had zich voorgenomen geen geluid te maken en goed in de houding te blijven, maar de slagen leverden zo’n snijdende pijn op dat de lucht als vanzelf uit haar ontsnapte, via haar stembanden. Alles in haar lichaam zei dat ze in elkaar moest krimpen maar met een flinke krachtsinspanning van haar geest wist ze haar spieren te bedwingen. Dit was nog maar het eerste duo slagen. Hoe moest ze in hemelsnaam de nog volgende sets, 20?, 22? doorstaan zonder de stang los te laten of haar benen te sluiten.
“woesj …….ooooohhh.……..woesj………ooooohhh”
De tweede set slagen was geland. Claudia zag al kans iets minder geluid te produceren, en als ze het op dit niveau kon houden zou niemand haar nadragen dat ze overdreef bij wat ze moest incasseren, maar hoe hield ze die houding vast.
“woesj …….ooooohhh.……..woesj………ooooohhh”
Het lukte nog net in de houding te blijven, maar Claudia wist zeker dat ze dat echt niet veel langer meer kon volhouden. Gelukkig voor haar besefte Frank dat ook. Hij wilde haar weliswaar tot op de grens van haar kunnen brengen, een klein beetje verder dan waar hij haar ooit eerder naartoe gebracht had, maar ook wilde hij zich aan de erecode van zijn Meesterschap houden, niet meer eisen van een onderdanige dan zij aankon. Hij besloot dan ook de kabels iets te laten zakken, zodat Claudia stevig met haar voeten op de grond kwam te staan. Frank ging ervan uit dat dit haar voldoende respijt zou geven.
“woesj ……..……..woesj………ooooohhh”
Claudia kon zich nu inderdaad iets beter in bedwang houden. Al één slag geïncasseerd zonder geluid te produceren. Ze spande haar spieren in haar benen, armen en handen aan en liet die niet meer ontspannen. Dat leek haar de beste manier om niet toch een keer in elkaar te krimpen. Ze vond het wel vreemd dat het martelapparaat dat de heftige pijnen veroorzaakte eigenlijk geen geluid maakte als het haar lichaam raakte. Een paddle of een leren plak hoorde je dan juist heel goed en ook de cane had z’n eigenaardige geluid bij het neerkomen. Het snoer sneed wel in haar vlees, maar daar hoorde je niets van. Alleen het suizen door de lucht kon je horen, op weg naar de plek van haar lichaam die aan de beurt was voor de pijn, een beetje vergelijkbaar met de cane.
“woesj ……..……..woesj………”
De eerste keer zonder geluid te produceren. Dat lukte waarschijnlijk ook omdat de Meesters haar billen bereikt hadden. Daar kon ze duidelijk meer hebben dan aan de binnenkant van haar bovenbenen. Wel merkte ze dat er tranen uit haar ogen welden en dat haar neus begon te lopen. En ze wist zeker dat het haar niet meer zou lukken als ze omhoog gingen met de snoeren en de kwetsbare zachte zijkanten van haar bovenlichaam gingen raken. En al zeker niet als ze straks de voorkant van haar lichaam onder handen zouden nemen. Ze besloot vanaf nu in haar hoofd heel hard te schreeuwen, maar haar mond daarbij stijf dicht te houden.
“woesj …….(AUAUAUHHH).……..woesj………(AUAUAUHHH)”
Het was nog steeds nauwelijks te verdragen, maar het in stilte schreeuwen hielp wel. Misschien kon ze haar incasseringsvermogen nog iets vergroten door zich op andere dingen te concentreren. Dat had wel weer het risico dat ze zou vergeten haar spieren gespannen te houden, maar ze ging het proberen.
“woesj …….(AUAUAUHHH).……..woesj………(AUAUAUHHH)”
Ze had vanaf de eerste slag naar de vloer gekeken, maar richtte haar ogen nu op het gezelschap dat aan de andere kant van de grote ovalen vergadertafel had plaatsgenomen dan waar zij stond. Het was een bijzonder tafereel. Er waren drie vrouwen die op een stoel zaten. Anneke en twee anderen, die een vogelmasker droegen zoals O dat had gedaan op het feest waar ze door haar Meester naartoe geleid werd.
Aan elke kant van Anneke stond, een beetje schuin achter haar, een zoon van Theo en Madelon. Claudia had geen idee wie Koen en wie André was. Ze hadden alleen een zwart broekje aan. Het was geen heren boxershort, maar meer een hipster zoals vrouwen die dragen, maar dan wel met wat ruimte voor een mannelijk geslachtsdeel, wat zo te zien ook wel nodig was om dat enigszins verborgen te houden. Ze hadden ook een halsband en boeien om en Anneke had ze aan de riem, zoals Claudia ook aan de riem had gezeten bij Carla en zojuist bij haar Meesters.
“woesj …….(AUAUAUHHH).……..woesj………(AUAUAUHHH)”
‘Allemachtig,’ dacht Claudia, ‘ver-schrik-ke-lijk! Wat moet ik nu nog verzinnen om overeind te blijven.’
Ze ging verder met het bestuderen van de haar onbekende aanwezigen. De twee andere zittende vrouwen, met de maskers op, droegen een zelfde zwart satijnen jurkje als Anneke. Hetzelfde model als wat Claudia in kobaltblauw had gedragen tot deze marteling begon. En natuurlijk droegen ook zij de halsband en de boeien.
Op dezelfde manier als Koen en André bij Anneke, stonden bij elk van deze vrouwen weer twee andere vrouwen met aan hun halsband een riem die door de zittende vrouw werd vastgehouden.
“woesj …….(AUAUAUHHH).……..woesj………(AUAUAUHHH)”
Het beeld dat Claudia voor zich zag werd nu wel erg vaag door de tranen die opnieuw in haar ogen sprongen. De Meesters hadden de onderkant van haar schouderbladen bereikt. En geraakt. Het voelde alsof de snoeren tot in de botten sneden. Dat zou bij de volgende slag, de laatste aan de achterkant?, nog erger zijn.
De vier staande vrouwen hadden ook vogelmaskers op, zij het van een wat eenvoudiger soort dan de zittende vrouwen. Hun bovenlichaam was naakt en verder droegen ze slechts een heel brede leren riem, waarvan de onderkant vlak boven hun gleuf zat, met daaraan lappen stof van ongeveer tien centimeter breed, die elkaar steeds een centimeter overlapten.
Onder hun navel was over een breedte van ook ongeveer tien centimeter geen lap stof aan de riem gehangen, zodat er vrij uitzicht op hun gladgeschoren heuvels was. Claudia vermoedde dat aan de achterkant op gelijke wijze een ruimte opengehouden was om de gleuf tussen de billen zichtbaar te houden. Bij de ene vrouw droegen de halfnaakte vrouwen deze dracht in het zwart, bij de andere in een warme kleur paars.
“woesj …….AUAUAUHHH.……..woesj………AUAUAUHHH”
De slag op haar schouders leverde ineens zoveel pijn op in het dunne laagje vlees op de schouderbladen dat Claudia vergat dat ze in stilte zou schreeuwen.
© Subadoration, 02-2010
voor het vervolg van dit verhaal: gebruik onderstaande link
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Het Inwijdingsdiner begint 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?