Luigi & Jacobo 
Het Safarov fonds - Hoofdstuk V / Waar de Meester zijn hart laat spreken, of niet?
Rond een uur of vijf in de namiddag had Vanja een moeilijk moment. Ze stond nu al drie uur in dezelfde houding aan die vervloekte schandpaal en ze begon kramp te krijgen, vooral in haar armen en in haar lies. Ze had niet veel te doen, behalve kijken naar wie er zoal op de binnenplaats passeerde en nadenken over de waanzin van deze hele situatie. Het was zo onwezenlijk om hier naakt aan een houten foltertoestel vastgeketend te staan. De binnenplaats van Trasimeno leek wel een foto uit een reisbrochure met al die potten met bloemen en palmbomen. De zon scheen en wierp haar schaduwen kriskras over het pleintje. Geuren van zonnecrème en bloemen en planten vulden haar neusgaten. De lucht zinderde van de warmte, insecten zoemden langs haar heen en ze hoorde krekels tsjirpen. Alles rook hier naar vakantie, dacht Vanja zuchtend, maar wat zij op Trasimeno meemaakte, was alles behalve een vakantie. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, verscheen Annelies opnieuw op de binnenplaats.
Ze droeg een zwarte bikini die er nat uitzag. Met haar lichtblauwe ogen keek ze Vanja spottend aan, ze wist dat die aan haar genade was overgeleverd en genoot met volle teugen van haar machtspositie. Het gaf haar een enorme kick om Vanja zo weerloos te zien. Haar blonde haren waren nat en ze streek die met veel vertoon naar achteren.
“Hé, zondebok. Lekker warm weertje, hé? Ik ben gaan zwemmen, zalig!”
Vanja wierp haar een giftige blik toe.
“Alleen op stap, Annelies?”
Annelies knikte en genoot van de vragende uitdrukking op het gezicht van Vanja. Ze maakte zich vast ongerust omdat Fred Wouters er niet bij was, dacht Annelies. Of misschien lag het aan de lange uitgeholde twijg die ze in haar hand hield. Die was uit bamboe, veertig centimeter lang en ongeveer een pink dik.
“Fred neemt een bad en maakt zich klaar voor het diner,” zei ze. “We gaan straks samen eten, maar eerst kom ik jou nog eens afranselen. Langs voren deze keer. Deze bamboestok is er ook één uit Freds collectie. Littekens zul je er niet aan overhouden, maar hij maakt mooie rode striemen en het is vreselijk pijnlijk om er klappen van te krijgen.”
Vanja ademde diep in. O nee! Dat kreng ging haar opnieuw afranselen, dacht ze vertwijfeld. Shit, haar billen voelden nog pijnlijk aan van de geseling van twee uur. Ze voelde haar spieren verstrakken van de zenuwachtige spanning en ze wist dat ze beefde vlak voor Annelies naar haar buik uithaalde.
Annelies mikte laag, haalde uit en gaf Vanja een venijnige klap. De twijg maakte een fluitend geluid en kletste dan hard op haar buik.
“Ai!” De stem van Vanja klonk schril toen de zwiepende bamboetwijg de huid vlak onder haar navel striemde en vuurrood kleurde.
Annelies grinnikte. Zij wist hoe pijnlijk dat ding aanvoelde als je er flink mee uithaalde. Fred maakte er ook af en toe gebruik van. Een gevoel van triomf golfde door haar heen. Ze besloot om zo lang mogelijk van dit moment te genieten.
“Dat is één.” Annelies lachte. Haar ogen blonken van voorpret. “Nog negen te gaan, want ik kreeg een vrijgeleide voor tien slagen, eender waar op jouw naakte lijf. En ik ga het lekker langzaam aan doen ook. Het is lang geleden dat ik nog eens ergens zo veel plezier aan beleefd heb.”
Vanja snoof verontwaardigd.
“Nu voel jij je sterk, hé? Jij valse, laffe slet,” siste ze. “Je zou wel anders piepen als ik niet vastgeketend was.”
Er viel een lange, ijzige stilte, waarin Annelies haar slachtoffer aandachtig opnam. Niemand had Vanja geholpen, want alle klemmetjes zaten nog op hun plek. Zowel die uit kunststof op haar tepels, als de twee ijzeren met de loden gewichtjes op haar schaamlippen. Ze zag er moe en afgetobd uit van het urenlange rechtstaan met omhoog getakelde armen en die stalen spreidstang tussen haar enkels. Annelies vond het prachtig, maar dan, opeens, werd ze afgeleid. Ze zag een man hun richting uitkomen en knipperde verbaasd met haar oogleden. Hé, was dat Safarov? Nee, dat was onmogelijk, want ze had Ocane zelf horen zeggen dat die vanochtend Trasimeno verlaten had. En toch… Ja, hoor, nu herkende ze hem. Het was Safarov in hoogsteigen persoon. Blijkbaar had de baas zich bedacht. Och, wat doet het er ook toe, dacht ze.
“We krijgen hoog bezoek, zondebok,” fluisterde Annelies, terwijl ze positie innam naast Vanja en de bamboetwijg gereed hield. “Blijkbaar is de grote baas dan toch niet naar België vertrokken, want hij is hier en komt onze richting uit.”
Vanja keek op en haar hart vulde zich met hoop toen ze zag hoe hij met grote passen haar richting uit kwam. Ze kon haar ogen niet van hem afwenden. O, hij kwam recht op haar af! Hij was hier, in Trasimeno. Ze voelde haar hart tekeergaan en ze juichte vanbinnen. Ze glimlachte opgetogen, maar zorgde er voor dat Annelies daar niets van merkte. Ze wist wel dat ze niet te veel van hem moest verwachten, maar ze voelde opnieuw hoop. Marec was hier en hij kwam naar haar kijken!
“Mijnheer Safarov komt net op tijd voor je afranseling,” merkte Annelies laconiek op. “Ik zou maar flink gillen als ik jou was. De Meester is een man die daarvan houdt, geloof ik.”
De bamboetwijg zwiepte door de lucht en kletste hard op Vanja ’s rechterborst. Die werd van opzij geraakt en er vormde zich een bloedrode striem op de zachte huid van haar oksel tot aan haar tepel. Vanja bewoog haar hoofd naar achteren en er sprongen tranen in haar ogen. Ze kon er niets aan doen. Ze gilde.
“Aaaaaah!”
“Ja, goed zo! Schreeuw maar lekker luid,” zei Annelies grijnzend, en ze sloeg Vanja nog eens hard met de zwiepende bamboetwijg, midden op haar buik. Klets! Er klonk een tweede gil en een derde, wat luidere kreet ook, bij de volgende stokslag op de binnenkant van Vanja ’s dij. Maar ondanks de vlammende pijn bleef Vanja naar Marec kijken. Het leek wel eindeloos te duren voor hij onder de gele zonneluifel was komen staan. Ongetwijfeld was zijn aanwezigheid de reden dat er geen vijfde stokslag volgde. Vanja hield haar adem in. Oef, geen nieuwe pijnscheut. Godzijdank! Ze liet haar adem weer ontsnappen en hoorde ze hoe Annelies hem aansprak. Marec was naast haar blonde kwelgeest komen staan.
“Goede namiddag, Meester,” zei het kreng beleefd. Annelies hield de bamboestok nu gewoon losjes in haar hand en bleef hem afwachtend aankijken.
“Dag, Annelies,” antwoordde hij met een kort hoofdknikje, maar al gauw richtte hij zijn scherpe blik op Vanja. Ze was spiernaakt, zo zag hij, met een trage blik op glanzende plastic klemmetjes op haar tepels. Wat een prachtige aanblik boden die tepels, dacht hij. Zo mooi groot, lang en hard naar voren priemend.
“Geef me de afstandsbediening eens aan, Annelies,” beval hij kortaf. “Die spreidstang tussen haar benen mag jij weghalen.”
“Ja, Meester,” antwoordde Annelies, die hem fronsend de afstandsbediening overhandigde, alvorens bij de spreidstang tussen Vanja ’s benen neer te knielen. Ze begon aan de sloten van de enkelboeien te frunniken en bevrijdde Vanja van de spreidstang.
“Zo goed, Meester?”
“Ja, bedankt, Annelies,” mompelde Marec. Hij drukte op een knop en de strakgespannen ketenen die Vanja ’s armen omhoog gestrekt hielden, begonnen te knarsen en ratelend omlaag te zakken. Hij hoorde haar opgelucht adem halen, tastte naar haar linkerpols en hield die vast. Zijn greep was stevig en vastberaden, en hij begon de riem met de klikhaak van haar onderarm te verwijderen. De rechteronderarm volgde en hij kon zien hoe Vanja over haar pijnlijke polsen wreef.
Marec bevochtigde zijn droog geworden onderlip met het puntje van zijn tong en staarde omlaag, naar de bruine huid van haar brede heupen en stevige dijen. Daar zaten kriskras rode strepen en vlekken van de zweep en de bamboestok waarmee men haar had afgerost. Fred en Annelies hadden Herpoels niet bepaald zachtzinnig aangepakt, dacht hij. Op dat moment viel zijn blik op Vanja ’s vrijwel volledig onthaarde geslacht en op de twee stalen knijpers met de gewichtjes, die Fred op haar binnenste schaamlippen had aangebracht.
“Je lijkt wel een glibberige aal, Herpoels,” zei hij, want haar huid glansde van de zonnebrandolie waar men haar hele lichaam mee had ingewreven. “Dus Fred Wouters heeft je tot zijn zondebokje gemaakt, hé? Mmmh, een beslissing die ik betreur, maar anderzijds wel kan begrijpen.”
Hij nam Vanja bij de kin, tilde haar gezicht een beetje op en wierp een blik op haar collar. Op de display stond € 7.800,00 vermeld. Dat bedrag betekende dat er behalve Fred alweer niemand van de gasten een sessie met Vanja geboekt had. Hij liet haar gezicht los en slaakte een zucht.
“Je hebt geen succes, niet bij de zakenlui en ook niet bij de heren politici.”
Vanja schudde haar hoofd.
“Nee. Niemand wil mij hebben,” antwoordde ze, haar tranen verdringend. Ze maakte een zijwaartse beweging, draaide zich om en toonde Marec haar rug, zodat hij haar met striemen bedekte achterste goed zou kunnen zien. “Tenzij om mij uit wraakzucht te mishandelen. Kijk maar, Meester.”
“Ja, je billen zijn flink toegetakeld,” merkte Marec op, terwijl ze zich opnieuw naar hem omdraaide en haar borsten opnieuw in zijn blikveld kwamen. Vanja zag hem kijken en ze zag meteen waar hij naar keek. Ze slikte even.
“Het doet pijn, Meester,” zei ze stilletjes. Ze wilde niet jammeren, maar gewoon een beroep doen op zijn medeleven. “Mijn borsten… mijn lipjes… ik… euh… het is nu al uren dat die knijpers erop zitten. Niemand maakt zich druk over mij, niemand behalve u, Meester. Kunt u deze sessie niet afkopen en mij van die folterdingetjes verlossen, Meester? Alstublieft?”
Er viel een plotselinge, ijzige stilte en Annelies wierp haar een hatelijke blik toe. Ze trok een lelijk gezicht en wachtte, samen met Vanja, op Marecs antwoord.
“Dit is Trasimeno,” zei hij. Zijn stem was laag en sensueel. “Natuurlijk kan ik dat.”
Annelies keek hem verbaasd aan.
“Het is nog niet voorbij, Meester! Het spel van de zondebok duurt nog tot zes uur,” probeerde ze, maar Marecs gezicht behield een strakke glimlach toen hij de blonde vrouw aankeek.
“Je bent hier niet langer nodig, Annelies. Wegwezen. Nu.”
“Ja, Meester.” Ze knikte heftig. “Ik ben al weg, Meester.”
Terwijl Annelies in de richting van het poorthuis begon te lopen, dacht ze na over de dingen die ze gehoord had. Het was haar namelijk opgevallen dat Safarov Vanja al enkele keren bij haar familienaam genoemd had. Ze voelde een venijnige steek van jaloezie, want dat werd nooit gedaan. Fuck! De grote baas noemde zelfs dat klerewijf van een Ocane niet bij haar familienaam. Waarom dan Vanja wel? Vond hij die gegeselde trut aantrekkelijk misschien? Bah, dat scharminkel? Onmogelijk! Nee, Annelies begreep niet waarom hij haar hielp. Ze begreep er niets van.
Marec had zich met plezier laten verwurmen, maar zijn gezichtsuitdrukking verraadde niets van zijn ware gevoelens. Met vaste hand verwijderde hij de klemmen en knijpers van Vanja’s tepels en schaamlippen.
Nu samen met de klemmen en knijpers eindelijk ook de zeurende pijn verdwenen was, putte Vanja weer een beetje hoop. Ze voelde een golf van warmte en dankbaarheid voor Marec, keek hem blozend aan en hield haar hoofd een beetje schuin.
“U bent zo goed voor mij, Meester,” zei ze terwijl ze diep inademde en haar buik introk. Haar borsten bewogen naar voren en het zachte vlees ervan trilde zachtjes. Vanja ’s tepels waren hard en dik van de doorstane marteling met de knijpertjes. Ze priemden nog steeds parmantig vooruit en ze vingen Marecs blik, een feit dat haar niet ontging.
“Dank u voor het afkopen van die sessie, dat was lief van u. Ik wil zo graag aan u toebehoren en u mijn lichaam schenken. Kijk maar, ik ben helemaal nat van verlangen. Vergelijk mij niet met anderen uit het verleden, maar doe met mij wat u wilt, Meester. Straf mij als ik niet ben, zoals u wilt dat ik ben. Toe, laat mij uw slavin zijn?”
Marec lachte. Hij lachte haar niet uit, maar lachte om Vanja ’s begerige aanbod. Die meid had een goed geheugen, want ze herinnerde zich zijn woorden van gisterennacht. En toch probeerde ze zichzelf bij hem aan te prijzen.
“Jij bent echt onverbeterlijk, Vanja Herpoels,” merkte hij geamuseerd op, terwijl hij naar het dunne streepje boven haar kutje keek. “Maar je spreekt de waarheid wat jouw zogenaamde verlangen betreft. Het glibberige vocht druipt van je schaamlippen en je grote klit steekt eruit als een vurig tongetje. Ik geloof niet dat ik ooit zo een geile sub heb gezien. En ik heb er al heel wat gezien in mijn leven.”
Vanja knikte en in haar ogen verenigden zich de totale onderwerping en hitsige gedachten aan deze man. Marec was misschien niet perfect, dat was niemand, maar hij was haar perfecte Meester. Ze hoopte zo intens dat hij een manier zou vinden om haar definitief uit Ocane ’s klauwen te verlossen. Ze vertrouwde hem en respecteerde hem, zelfs zonder hem echt goed te kennen. Maar zoals hij sprak en zich bewoog, en zijn lekkere geur! O god, het voelde alsof ze thuis gekomen was.
“Natuurlijk spreek ik de waarheid, Meester,” zei ze. “Ik leef enkel nog voor uw blikken en aanrakingen. Ik denk aan niets anders. Mijn buik en borsten tintelen en mijn lendenen staan in brand. Ik wil het zo graag!”
Verdomme, dacht Vanja, wat kwam dat er stom uit. Hij vond haar natuurlijk een totale idioot, want ze hoorde hem opnieuw grinniken, alsof hij zich kostelijk amuseerde.
“Dus je leeft voor mijn aanrakingen, hé? Lieve hemel,” zei Marec plagerig terwijl hij Vanja ’s linkerborst beetgreep en er zachtjes in kneep. “Ik kan niet zeggen dat je het snel opgeeft, maar ik heb je toch al verscheidene keren uitgelegd hoe ik over jou denk? En je kent de reden waarom ik je nooit zou kunnen vertrouwen?”
Die woorden ontnamen Vanja alle hoop. Ze verborg haar gezicht in haar handen en dwong zichzelf niet te huilen. Op dat moment, op het ogenblik dat ze op het punt stond om al haar moed te laten varen, zei Marec iets wat haar met verstomming sloeg. En de hoon en spotternij waren volledig uit zijn stem verdwenen.
“Al wil dat niet zeggen dat ik jou niet een beetje verlichting kan schenken, Herpoels.” Zijn diepe stem had een sussende klank. “De manier waarop men jou tot zondebok van Trasimeno heeft gemaakt, was oneerlijk. Bovendien had je een pijnlijke en uitputtende nacht op die pijnbank.”
Vanja ’s hoofd schoot omhoog.
“Meent u dat, Meester?”
“Ja,” zei hij, met een kort knikje naar Vanja. “Ga naar je kamer, neem een verfrissende douche en kalmeer een beetje. Kruip eens vroeg in je bed en denk niet meer aan vandaag. Ik zal met Ocane praten over een nieuwe regeling. En wie weet wat de dag van morgen brengt?”
Die nacht sliep Vanja als een roos en ze droomde over Margot. In de droom woonden ze opnieuw samen in één huis en ze herinnerde zich dat ze haar meisje een nachtzoen had gegeven en dan zelf naar bed was gegaan omdat ze zo moe was. In haar droom had Marec op haar liggen wachten, op het bed en slechts gekleed in een boxershort waar ze de vorm van zijn erectie in kon zien. Haar vermoeidheid was op slag verdwenen. Zo geil had ze zich gevoeld bij de aanblik van zijn opwinding. Maar dat was maar een droom geweest, een mooie, dat wel, maar niet meer dan dat. De volgende morgen werd ze wakker in haar kleine kamer met uitzicht op de binnenplaats van Marecs vierkantshoeve in Umbrië. Aan de muur boven en recht tegenover haar bed hingen de kaartjes en tekeningen die haar dochter voor haar gemaakt had, maar er was niets veranderd. Margot bevond zich nog altijd op vijftienhonderd kilometers afstand van Trasimeno. Straks zou Ocane langs komen, de deur uit het slot draaien en haar ontbijt brengen. En heel misschien zou er iemand een sessie met haar boeken, dacht Vanja, maar erg waarschijnlijk was dat niet. Ze geeuwde hardop, richtte zich op en ging op de rand van haar bed zitten.
“Au!” kermde ze, want haar billen voelden nog pijnlijk aan. Shit, eigenlijk voelde haar hele lijf beurs aan. Met een zucht stond ze op om naar de badkamer te gaan, want haar blaas stond op springen.
Toen ze tien minuten later uit de douchecabine stapte, was de spiegel helemaal aangedampt. Ze veegde hem af met de punt van een handdoek en haar blik viel op de collar rond haar hals. Het ding uit kunststof was waterbestendig en de display was niet aangedampt. Ocane had haar eens gezegd dat er een grote kniptang voor nodig was om de halsboei te verwijderen. Er stond nog altijd bijna achtduizend op de teller en Vanja schudde haar hoofd bij het zien van dat bedrag. Er had net zo goed acht miljoen kunnen staan. Hoe zou ze dat geld ooit bijeen gesprokkeld krijgen als niemand haar boekte. Marec had vierhonderd aan haar besteed en Fred Wouters achthonderd, maar ze zat hier al twee weken. Op deze manier zou het haar maanden kosten om hier weg te geraken. Met die sombere gedachte nog in haar hoofd, liep ze naar haar kleerkast. Ze koos voor een grijs slipje met strookje kant aan de voorzijde en voor een goed omhullende pantalon, met daarboven een strak zittend, kort wit T-shirt zonder mouwen en met een diepe ronde halsuitsnijding.
De kamers in de linkervleugel hadden ‘s morgens de meeste zon, dus in de kamer was de temperatuur al aan het stijgen en Vanja schakelde de airco in op de laagste stand. Haar maag grommelde en ze vroeg zich af waar Ocane met het ontbijt bleef. Het was al bijna half acht. Waarom kwam er niemand? Ze zouden haar toch niet vergeten zijn? Misschien kon ze Margot nog even bellen? Die zou nu ook wel aan het ontbijt zitten, dacht ze, terwijl ze haar mobieltje van haar nachttafeltje griste. Ze wilde net opbellen, toen ze iemand bij de deur hoorde. De sleutel werd in het slot gestoken en Vanja verwachtte Ocane te zien verschijnen, maar het hoofd dat in de deuropening verscheen, was dat van Marec.
“Morgen, Herpoels,” zei die. “Goed geslapen?”
Vanja knikte.
“Euh… ja, Meester.”
Marec stapte glimlachend naar binnen. Hij was gladgeschoren, droeg een prachtig donkerblauw trainingpak en hij hield een kartonnen doos onder zijn arm geklemd. Opeens wierp hij een nieuwsgierige blik op haar pantalon.
“Heb je nog veel last van die sessie van gisteren?”
“Een beetje,” loog ze.
Marec fronste.
“Je hebt je al aangekleed?”
“Ik heb gewoon maar iets gemakkelijk aangetrokken,” antwoordde Vanja. “Soms zit ik de hele dag in mijn kamer.”
“Vandaag niet.” Marec zette de kartonnen doos op het bed. “Doe open. Je moet je verkleden.”
“Nu meteen?”
Hij knikte en keek naar haar. Hij wilde de uitdrukking op haar gezicht zien als ze in de doos keek. Hij zag hoe ze die nieuwsgierig opende en hoe er een verbaasde blik voor in de plaats kwam bij het zien van de inhoud van de doos.
“Een sportbroek, een beha en loopschoenen?” Vanja had onder de broek gekeken en er de sportschoenen en de witte sportbeha gezien. Haar blik richtte zich opnieuw op Marec, die ook sportieve kleding droeg. “Gaan we lopen, Meester?”
“Straks.” Marec knikte naar de spullen in de doos. “Ik loop niet op een lege maag, dus we gaan eerst ontbijten. Kom, trek aan, Herpoels.”
Met bonzend hart begon Vanja haar pantalon los te knopen. Jeezes! Samen ontbijten, samen lopen. Wat bezielde Marec? Speelde hij een spelletje met haar? Hij zou toch niet echt in haar geïnteresseerd zijn, of wel? Zou ze zo veel geluk hebben? Als dat zo was, zou hij er niet aan kunnen weerstaan om naar haar blote borsten te kijken terwijl ze haar T-shirt uittrok. Ze schoof die omhoog, met handen die trilden van de zenuwen. Van onder haar wimpers wierp ze een steelse blik op Marec. Ja, hoor, hij keek. Hij keek naar haar borsten en naar haar blote buik. Ze trok de sportbeha aan en liet haar T-shirt er overheen glijden. Vervolgens wurmde ze zich in de sportbroek, die was antracietgrijs, in polyester en met een elastische tailleband. De broek spande nogal strak rond haar pijnlijk aanvoelende billen.
Marec grijnsde.
“Die past perfect,” zei hij, met een blik op de spannende broek. Zijn stem kreeg een ongeduldige klank. “Schoenen, Herpoels!”
Vanja liet zich op het bed neerzakken en trok de sportschoenen aan. Toen ze opnieuw rechtop stond, stond hij nog steeds naar haar te staren.
“Je kent de weg, loop maar voor me uit,” zei hij schalks. “Dan kan ik van het uitzicht genieten.”
Hé, dat was een complimentje! Ze glimlachte verlegen. Marec hoefde dat helemaal niet te zeggen, maar toch zei hij het. Om haar een goed gevoel te geven, of omdat hij haar billen echt mooi vond. Of allebei, dacht Vanja, die hem blozend voorbij stak en de gang in liep. Ze daalde de trap af, sloeg links af en passeerde de balie met de receptie, het kantoor van Ocane en de spreekplaats. Toen ze in het restaurant binnen kwamen, zag ze overal mensen opkijken van aan hun tafeltjes. Ze knikten Marec vriendelijk toe en wierpen nieuwsgierige blikken op haar, de vrouw die plaatsnam aan het tafeltje van de grote baas.
“Koffie of thee?”
“Ko… koffie graag,” stamelde Vanja, die hem nieuwsgierig aanstaarde. Hij schonk haar een kopje koffie in en nam zelf ook. Ze kon haar blik niet van hem afwenden en begreep niet waar ze dit allemaal aan verdiend had.
“Je vraagt je af waarom wij hier samen zitten, is het niet?”
Vanja knikte zwijgend met haar hoofd. Ze wilde hem met vragen overstelpen, maar ze kon geen woord uitbrengen.
“Beschouw vandaag als een vrije dag die wij samen doorbrengen.” Marec glimlachte. “Rustig ontbijten, wat kletsen samen, wat hardlopen en dan een frisse duik in het zwembad. Daarna een lichte lunch en een namiddagdutje. Gewoon lekker uitrusten, oké?”
Vanja voelde tranen in haar ogen springen. Nee, ze mocht nu niet huilen! Ze wilde niet dat Marec zou denken dat ze zwak was. Zo was ze niet. Onderdanig op het slaafse af en tot over haar oren verliefd, dat was ze wel, maar niet zwak! Ze slikte, wreef over haar ogen en legde haar trillende handen opnieuw op haar benen. Er was een lok van haar dikke zwarte haar voor haar ogen gevallen.
“Oké, Meester,” antwoordde ze, terwijl ze de lok uit haar gezicht streek. “Maar wat als iemand mij boekt?”
“Dan zegt Ocane dat je niet vrij bent.” Hij schoof haar het mandje met de croissants en de broodjes toe. “Kom, tast toe. Ik weet dat je honger hebt, want ik hoor je maag tot hier grommelen.”
Ze nam een hap van een croissant, die ze met verse boter en aardbeienjam had ingesmeerd. Ze zag dat hij een broodje at en dat ook gul met boter bestreek. Gedurende een minuut of vijf aten ze samen zonder veel te zeggen. Nippend aan hun koffie en elkaar nieuwsgierige blikken toewerpend. Vanja voelde zich alsof ze hem al jaren kende, maar tegelijkertijd leek hij mijlenver van haar verwijderd. Ze durfde hem nog altijd geen vragen te stellen en wachtte geduldig tot hij haar opnieuw aansprak.
“Ik heb jouw foto’s en profielpagina uit de portfolio laten halen,” zei Marec opeens. “Dus schrik niet als je morgen de nieuwe onder ogen krijgt.”
Vanja verslikte zich bijna in haar koffie.
“U wilt me terug naar België sturen.” Haar stem beefde. “Dat is het, toch? Daarom zitten wij hier samen. En daarom gaat u met mij hardlopen. Om de bittere pil wat te verzachten.”
Marec schudde zijn hoofd.
“Je hebt het helemaal mis, Herpoels.”
“Ja?”
“Compleet.” Hij grinnikte. “Ik ga met je lopen omdat ik wil zien hoe het fysiek met je gesteld is, in wat voor vorm je verkeert. En daarna gaan we ons lekker ontspannen omdat ik wil dat je vanavond in topvorm bent.”
Vanja voelde haar spieren verkrampen van de zenuwen. Wat had hij gezegd? Vanavond? In topvorm? Ze beet op haar lip en barstte bijna uit haar vel van nieuwsgierigheid. Komaan, vertel het! Vertel het toch, waarom liet hij haar zo in spanning zitten. Wat gebeurt er vanavond? Marec, toe… Ze keek hem aan, de uitdrukking op haar gezicht was die van een smekeling en Marec moest er om lachen.
“Ik heb je geboekt. Vanavond zul je mijn zondebokje zijn. En verwacht je maar aan een extra lange en onvergetelijke sessie.”
Vanja ‘s mond viel open. Haar ogen schitterden.
“Ik? Uw zondebokje, Meester?”
Hij lachte.
“Je lijkt daar heel blij mee te zijn, Herpoels. Ik vraag me af waarom? Ik ben streng en iemand die de teugels graag strak houdt, en eerlijk gezegd, jij bent niet meteen de braafste en zachtaardigste bewoonster van Trasimeno, of wel soms? En dan heb ik het nog niet over al die rotzooi uit je verleden.”
Vanja wreef nerveus over haar voorhoofd, streek haar haren opzij en sloeg haar blik neer. Ze voelde dat ze een kleur kreeg, want wat Marec zei, was waar.
“Ik vind het niet erg om een strenge Meester te gehoorzamen,” mompelde ze. “Alleen al u dat te horen zeggen, windt me op. Niet bij Wouters, maar wel wanneer ik bij u ben. Ik kan het niet uitleggen, maar het is zo.”
Marec begreep heel goed hoe ze zich moest voelen, maar dat vertelde hij haar niet. Hij neeg zijn hoofd en staarde naar haar gezicht. Hij bleef zich verbazen over hoe mooi hij haar vond. Ze bloosde zo schattig en haar vingers speelden zenuwachtig met haar koffielepeltje.
“Ik ben in je verleden gaan graven,” zei hij. “Een vriend van me werkt bij de politie en die bezorgde me een heel dossier over jou.”
“Waarom?” Vanja keek hem nieuwsgierig aan. “Ik begrijp het niet. Niemand hier vindt mij interessant. Uw gasten kiezen voor de knappe jonge meisjes en ik kan het hen niet kwalijk nemen, want als ik mezelf met die meiden vergelijk, voel ik me lelijk.”
Marec leunde naar voren en kruiste zijn vingers.
“Schoonheid is in het oog van hem die kijkt,” zei hij. “En wat ik zie, is een mooie, maar onzekere vrouw met lelijke gedachten.”
Vanja glimlachte verlegen.
“Dank u, Meester.”
De manier waarop haar donkergroene ogen glinsterden, voor ze die neersloeg en glimlachte, verleidde hem bijna tot een liefdesverklaring. Het kostte hem heel wat zelfbeheersing om de woorden in te slikken. Geduld, Marec, zo werkt het niet, vermaande hij zichzelf. Niet nu, het was nog te vroeg en er zaten hiaten in Herberts dossier over Vanja. Hij liet een hand over zijn kaak glijden, voelde hoe glad die was. Er was nog zo veel wat hij niet wist, dus in plaats van zijn gevoelens met haar te delen, stelde Marec haar een delicate vraag.
“Ik las dat jullie een kind verloren. Was dat de aanleiding?”
Vanja knikte onwillig.
“David was Erics zoontje.” Op haar voorhoofd verscheen een frons. “Uit zijn eerste huwelijk. Een ongelofelijk lieve jongen. We waren allemaal dol op hem. Het maakte alles kapot, het was verschrikkelijk om Eric zo verdrietig te zien.”
Marecs hand gleed over de tafel en hij pakte haar hand. Hij zag hoe de mensen aan de nabijgelegen tafeltjes hem nieuwsgierig aanstaarden.
“Dat verklaart waarom Eric er mee begon,” fluisterde hij. “Maar Margot was er toch ook nog? Jullie hadden een dochter samen. Waarom jij, Herpoels?”
Vanja slikte. In de gevangenis had ze zichzelf die vraag ook gesteld, wel honderdduizend keer. Ze haalde diep adem en keek Marec recht aan.
“Omdat ik bij hem wilde zijn,” antwoordde ze. “Ik hield van Eric en ik wilde hem niet verliezen. Bovendien volgde ik hem altijd in alles. Hij was dominant en sterk, en ik vond dat zo ontzettend opwindend. Ik was zijn vrouw en het kwam niet bij me op, om hem niet te volgen. Om niet mee te doen.”
Marec knikte. Hij keek Vanja onderzoekend aan.
“Je bent anders nu,” zei hij. “Je hebt die onderdanige gevoelens een plaats gegeven, zonder ze af te zweren. Dat is wat ik zie, Herpoels. En dat maakt jou tot de meest aantrekkelijke vrouw van Trasimeno. Misschien niet voor mijn gasten, maar wel voor mij. Daarom heb ik gisteren Freds sessie afgekocht en jou vandaag zelf geboekt, maar dat is voor vanavond. Nu gaan we hardlopen.”
Vanja stond op en knikte hem kort toe.
“Ja, hardlopen,” zei ze, zenuwachtig glimlachend. De verandering in haar stem was onmiskenbaar. Opeens kon ze alleen nog maar aan vanavond denken. Marec had haar alweer mooi genoemd. Hij had haar hand beetgepakt om haar te troosten. Zou hij liefde voor haar voelen? Nee, onzin natuurlijk.
“Kom je, Herpoels?”
“Ja, Meester,” zei ze zo stoer als ze maar kon.
Vanja voelde de warme wind langs haar wangen strijken. Ze liep ontspannen naast Marec, die het tempo aangaf en geen woord meer gezegd had sinds ze het restaurant verlaten hadden. Ze waren langs een klein poortje in de tuinmuur op het golfterrein uitgekomen, hadden dat achter zich gelaten en liepen nu in de schaduw van de bomen langsheen het meer van Trasimeno. Vanja rook de typische geuren van een bos in de zomer. Die heerlijke frisse lucht vulde haar longen en ze voelde zich fantastisch. Ze was blij dat ze goed geslapen had en zich fit en monter voelde, want Marec was in vorm. Hij liep in een gestadig tempo, niet te snel, maar ook niet te traag. Na een slechte nacht, zoals die van eergisteren, zou ze het niet gemakkelijk geweest zijn om hem bij te houden. Het sierde Marec dat hij niet probeerde om er een wedstrijdje van te maken. Hij gunde haar dit moment. Ongelovig staarde ze naar de man die een meter verderop met haar meeliep. Haar lippen plooiden zich tot een glimlach en ze vergat al haar zorgen bij het zien van zijn knappe geconcentreerde gezicht.
Vanja dacht dat ze ongeveer een uurtje gelopen hadden toen Marec ergens rechts insloeg en tussen een met wijnranken bezaaide helling uitkwam. In de zon werd de temperatuur onmiddellijk een pak hoger. Overal hoorde ze het geluid van krekels en het gezoem van andere insecten. Onderaan die helling zag ze de smalle privé laan, die tot aan de toegangspoort van Trasimeno leidde. Aan beide kanten van de weg stonden hoge cipressen, prachtige smalle bomen die recht omhoog torenden en er uitzagen als donkergroene obelisken.
“Gaat het nog, Herpoels?”
“Ja, hoor! Prima,” antwoordde ze. Haar stem beefde, terwijl ze voortliep, over de weg, door de grote openstaande poort en tot bij de ingang van de inkomsthal. Ze keek naar Marec, merkte dat hij aan een korte reeks stretchoefeningen begon en ze volgde zijn voorbeeld. Er tintelde een blos op haar wangen en haar ogen namen hem stiekem op. Na een minuut of vijf was hij klaar met stretchen. Hij keek haar vorsend aan en ze voelde zich nerveus worden onder zijn indringende blik.
“Ga een bikini aantrekken,” zei hij. “En haast je. We zien elkaar terug bij het zwembad. We kunnen ons daar afspoelen.”
Vanja liep achter hem aan door de openstaande buitendeur, maar binnen draaide Marec de andere kant uit, naar zijn appartement. Zij liep naar rechts, vloog de trap op en ging naar haar eigen kamer. Bij de deur deed ze haar schoenen uit en binnen begon ze de bezwete sportkledij uit te trekken. Ze koos voor een eenvoudige paarse bikini, eentje waar haar boezem mooi in uitkwam, en ze haastte zich naar het zwembad. Dat bevond zich aan de achterzijde van het landgoed, middenin een groene tuin. Het uitzicht was er weergaloos, want de achtertuin gaf uit op de glooiende heuvels in het noorden. In en rond het zwembad telde ze een achttal personen. Er waren zowel gasten als callgirls, die laatste deden er alles aan om op te vallen. Ze droegen minuscule bikinibroekjes en sommige onder hen hadden hun bikinitopjes uitgetrokken, zogezegd om hun borsten te laten bruinen, maar Vanja wist wel beter. Ze prezen hun waren aan, dacht ze, want ook zij waren afhankelijk van de goodwill van de gasten om hun schulden aan het Safarov fonds terug te betalen. Ze keek opzij, knipperde tegen het felle zonlicht en richtte haar blik op de plek waar ze Marec verwachtte te zien verschijnen. Hij kwam net door de deur van de achtervleugel, gekleed in een donkerbruine zwemshort. Haar ogen zagen de spieren op zijn lange, atletische lichaam en ze bleef bij de rand van het zwembad naar hem kijken. Hij wenkte haar om hem te volgen en ze spoelden zich samen af onder de inloopdouches naast het zwembad. Even later nestelden ze zich behaaglijk op de kussens van twee teakhouten ligstoelen. Die stonden onder een enorme donkergroene parasol.
“Pfff. Na die fysieke inspanning voelt het lekker om gewoon wat te relaxen,” zei Marec zonder op te kijken.
Vanja bleef zwijgend zitten, maar zuchtte diep en knikte, om aan te geven dat ze het helemaal met hem eens was.
“Iets drinken?” vroeg Marec, die twee sportdrankjes bestelde nadat ze hem bevestigend had toegeknikt.
In minder dan tien minuten hadden de zonnestralen hun huid gedroogd. De andere meiden wierpen voortdurend steelse blikken in hun richting. Vanja voelde zich een tikje verlegen onder al die nieuwsgierige aandacht, maar ze was vastbesloten om zich niet van de wijs te laten brengen door die jonge meisjes met hun strakke lijven. Ze probeerde de vragende blikken te negeren, nam een flinke teug van haar drankje en keek naar Marec. Hij had een plastic flacon met zonnebrandolie in zijn hand, schroefde de dop er af en begon zich langzaam in te wrijven. Toen hij klaar was, veranderde hij van houding en keek haar uitnodigend aan.
“Doe jij mijn rug,” zei hij terwijl hij haar de flacon overhandigde.
Vanja stond op, nam de zonnebrandolie van hem aan en liet zich gewillig op Marecs ligstoel neerzakken. Het hout kraakte en zakte een beetje in onder hun beider gewicht. Haar glibberige handen gleden over de welving van zijn schouders en rug. Ze voelde de lange sterke spieren onder zijn gebronsde huid en haar blik hechtte zich aan dat beeld vast.
“Klaar, Meester,” zei ze stilletjes.
Marec zuchtte diep en draaide zich traag om op de houten stoel. Zijn donkere ogen keken geamuseerd.
“Dan is het mijn beurt, Herpoels.”
Vanja voelde hoe zijn vingers zich onder de schouderbandjes van haar bikinitop krulden en hoe de twee bandjes even later over haar schouders naar beneden gleden. Haar blik ontmoette die van hem en ze begreep wat hij wilde. Ze glimlachte vaag en haar lippen trilden terwijl ze achter haar rug tastte en er haar topje losmaakte.
“Mooi,” zei Marec, die haar buik met zonnebrandolie begon in te wrijven. Zijn handen gleden over haar ribben naar boven, waar hij haar borsten voorzichtig omvatte met gespreide vingers. Vanja deed haar ogen dicht en hief haar gezicht op naar dat van hem. Ze trok haar buik in, spande haar spieren en bood hem haar borsten, die hij één voor één tergend langzaam begon in te wrijven.
“Mmmh… Ah, mmmh,” kreunde ze stilletjes. De zachte druk van zijn handen op haar borsten, schouders en rug veroorzaakte een golf van genot. Ze raakte opgewonden en voelde het warme vocht tussen haar benen opwellen.
“Ga op je buik liggen,” hoorde ze Marec opeens zeggen. Hij was zelf opgestaan, zodat zij zich languit op de ligstoel zou kunnen uitstrekken. Daarna voelde ze zijn gladde handen over haar benen en dijen dwalen, en toen hij haar van top tot teen had ingewreven, legde hij zich zwijgend naast haar op een van de andere ligstoelen te rusten. Marec sloot zijn ogen en lange tijd sprak hij geen woord, maar de stilte voelde niet ongemakkelijk aan. Integendeel, Vanja voelde zich helemaal tot rust komen. Later, na hun lichte lunch in het restaurant, kon Vanja zich niet veel herinneren van de dingen waar ze die dag over hadden gepraat. De hele namiddag was als in een droom aan haar voorbijgegleden, maar ze had genoten, van elk moment dat ze samen met Marec had doorgebracht. Rond een uur of vier nam hij afscheid van haar en hij gaf haar de goede raad om nog enkele uren totale rust te nemen. Ze zouden elkaar pas terugzien voor de sessie van die avond.
Om zeven uur stipt ging Marec Vanja ophalen. Hij opende de deur van haar kamer en vond haar op haar bed, waar ze tussen een stapel kussens naar de televisie lag te kijken. Ze droeg een lief rood lingeriesetje en straalde toen ze naar hem opkeek.
“Klaar, Herpoels?” vroeg hij.
“Ja, Meester.” Ze richtte zich op uit de kussens, liet zich uit bed glijden en keek hem met vragend gefronste wenkbrauwen aan. “Wat moet ik aantrekken?”
Marec haalde zijn schouders op.
“Niets. Je bent goed zoals je bent. O, en vanaf nu praat je alleen wanneer er je iets gevraagd wordt,” zei Marec, en hij gaf haar het bevel om vlak voor hem uit te lopen.
Vanja volgde zijn instructies nauwgezet op, maar meer dan ‘links’ of ‘hier naar rechts’ zei hij niet. Ze herkende de weg die ze volgden, die leidde langs de trap naar rechts, naar het gedeelte van Trasimeno waar Marecs eigen appartement zich bevond. Het was nog altijd warm, maar niet meer zo heet als ’s middags en in de gangen begon het al een beetje af te koelen. Ze liep dicht genoeg bij hem om zich opnieuw te verbazen over hoe lekker hij rook. Die geur van hem herinnerde haar aan iets uit haar jeugd. Ze kon er niet precies de vinger op leggen wat het was, maar het voelde vertrouwd en fijn om zo dicht bij hem te zijn. Elke spier in haar lichaam stond strak gespannen van de zenuwen, maar vanbinnen juichte ze. Bovendien voelde ze Marecs ogen in haar rug prikken. Hij keek naar haar lichaam, daar was ze wel zeker van. Hij keek naar haar rug en billen op die typische manier van hem. En god, wat voelde ze zich geil worden onder die blikken! Het was ongelofelijk hoe die man haar ophitste, met niet veel meer dan een paar kortaf gegeven bevelen en zijn starende ogen. Na een minuutje bereikten ze de stenen trap die naar zijn voordeur leidde en Vanja ging hem voor, ze schuifelde aarzelend de met wit en zwart marmer betegelde hal in. De tegels voelden heerlijk koel aan onder haar blote voeten en ze reikte al naar de deur van zijn appartement.
“Nee, die deur niet,” zei hij. “Hier gaan we naar links.”
Vanja sloeg meteen links af, een smaller gedeelte van de hal in. Zijn stem had een aangename intonatie gehad, vond ze. Hoewel bevelend had die ook iets verraden van de opwinding die hij wellicht voelde. Vanja had dat zweempje van nerveuze spanning opgemerkt en het gaf haar een warm gevoel vanbinnen. Ze bereikte het einde van de gang – die eindigde op een afgesloten, matglazen deur - en ze wachtte geduldig op een nieuw bevel van Marec. Ze verheugde zich op de tijd die ze samen met hem zou mogen doorbrengen, want wat hij ook met haar van plan was, ze zou ervan genieten. Het zou een onvergetelijke avond gaan worden, dacht ze. Op een of andere manier wist ze dat.
“Je mag naar binnen gaan,” hoorde ze Marec zeggen. Hij had de deur uit het slot gedraaid en hield ze voor haar open.
Hij knipte het licht aan en Vanja keek om zich heen. Ze zag er een jacuzzi, een houten sauna cabine, een douche en een dompelbad. De vloer bestond uit grote vierkante antislip tegels in aardetinten. Het had hier binnen wel iets weg van een mini tropisch oerwoud, want overal stonden grote houten bakken met exotische planten. De vochtige atmosfeer vulde haar longen en de lucht rook er naar chloor en limoengras, maar die laatste lekkere geur overheerste. Naast haar schraapte Marec zijn keel.
“Dit is mijn eigen kleine oase van bezinning en rust,” legde hij uit. “Deze avond is belangrijk voor mij en jij bent te gespannen, Herpoels, daarom heb ik je eerst naar hier gebracht. Begin al maar met een gloeiend hete douche en neem een handvol van dat korzelige spul om je mee te af te schrobben.”
Vanja knikte hem toe en deed wat haar gevraagd werd. Ze haakte haar behaatje los, trok haar slipje uit en ging onder de doucheknop staan. In haar ene hand hield ze het blauwgroene spul om mee te scrubben en met haar andere hand drukte ze op de knop met het rode puntje. Ze moest een kreet onderdrukken toen ze huiverend onder de koude waterstroom stapte. Haar huid trok zich samen en haar tepels richtten zich op. Haar hele lijf was nu bedekt met kippenvel, maar gelukkig werd het water snel warmer en voor ze het wist, was het gloeiend heet. Ze begon zich in te wrijven en af te spoelen en pas nadat ze daarmee klaar was, reikte Marec haar een dikke donzige handdoek aan.
“Heb je ooit last gehad van spataders, Herpoels?”
Ze schudde haar hoofd en genoot van de verlekkerde manier waarop hij naar haar borsten, buik en benen staarde. Hij wierp een blik op het verticale zwarte toefje boven haar kutje en kuchte even.
“Oké, volg mij.”
Vanja volgde Marec naar de sauna cabine en stapte door de deur die hij voor haar openhield. Ze legde haar handdoek op een van de houten ligbanken en ging er languit op neerliggen. De lucht daarbinnen was vochtig en verstikkend heet, maar dat was niet de enige reden dat Vanja ’s lijf gloeide, want ze zag Marec opnieuw op een niet mis te verstane manier naar haar naakt uitgestrekte lichaam staren.
“Vijftien minuten,” zei hij. “Daarna neem je een ijskoude douche en dan wacht je tot Ocane je komt ophalen. Je mag niets van kleding aantrekken. Is dat begrepen?”
“Ja, Meester.”
Exact twintig minuten later verscheen Ocane in Marecs relaxatie ruimte. Ze droeg ballerina’s, haar rechte rok in pythonprint en een aansluitende luchtige blouse. Haar bril dampte meteen aan toen ze binnenkwam en ze nam die van haar scherpe neus. Er lag iets van onbegrip in haar ogen toen ze naar Vanja ’s naakte lichaam staarde.
“Vanavond dien je de Meester en zijn belangrijkste gast,” legde ze uit. Ze klonk niet zo nors als anders. “Gedraag je onderdanig en staar Jan Peter nooit rechtstreeks aan, hoor je me? Hij wordt altijd en overal aangestaard, dus hier wil hij dat absoluut niet.”
“Ja, mevrouw,” antwoordde Vanja.
“De escort van Jan Peter heet Mieke,” voegde Ocane er nog aan toe. “Ook haar moet je met respect behandelen. Ze staat hoger in rang dan jij, wat niet moeilijk is, want als zondebok sta je helemaal onderaan in de rangorde op Trasimeno. Als Mieke zegt dat je moet springen, dan spring je.”
Vanja knikte opnieuw. Ze zag hoe Ocane in haar handtas reikte en er iets rond en dun uit tevoorschijn haalde. Wat was dat voor een ding, dacht ze, met een nieuwsgierige blik op het ronde voorwerp. Het was uit plastic vervaardigd en leek wel een beschilderd carnavalsmaskertje of zoiets.
“Doe dit voor je gezicht,” zei Ocane, die het ronde ding aan Vanja aanreikte. Vanja nam het aan, bekeek het aandachtig en zag dat het inderdaad een plastic masker was. Er zat een elastiek aan voor achter haar hoofd. Het masker zelf stelde een bokje voor. Een glimlachend, grijs bokje dat er nogal kinderachtig uitzag met zijn witte sik en zijn twee kleine horens. Natuurlijk, dacht ze bij zichzelf, Marec had haar gezegd dat ze zijn zondebokje zou zijn vanavond. Dit was ongetwijfeld als een soort van grapje bedoeld.
“Gaat het nog lang duren, meid?”
“Nee, mevrouw,” stamelde Vanja. Snel bracht ze het bokmaskertje aan. “Is het zo goed?”
“Ja, prima. En nu naar buiten!”
Vanja draaide zich om en begon in de richting van de matglazen deur te lopen. Aan de andere kant van die deur zag ze twee mensen die op Ocane stonden te wachten; een beeldschone brunette en een uitzonderlijk knappe jongeman. Die lange, rijzige brunette zou het escort meisje van Marecs gast wel zijn, dacht Vanja. Ocane had haar naam genoemd, Mieke. Ze liep gekleed in een strakke rechte jurk in gladde stof, met een indrukwekkend décolleté en een lange ritssluiting achteraan. De knappe jongen had Vanja ook al eens eerder gezien, het was de gigolo waar Annelies haar over verteld had. De enige mannelijke prostituee in Trasimeno. Hij droeg grijze tennisschoenen onder een blue stoned jeans en een zwart T-shirt, een strak model met een ronde hals. In zijn handen hield hij een enorme zilveren schaal met een bolvormig deksel. Vanja zag hoe zijn ogen naar haar blote borsten keken. Dan zag ze hem omlaag kijken, naar haar bruine buik en het flink uitgedunde toefje tussen haar benen. Hij deed het openlijk, zonder zich ervoor te schamen, en Vanja kon zien dat hij en Mieke in stilte geile blikken uitwisselden.
Ocane had het ook gezien.
“Pas op met dat eten, jongen,” zei ze berispend. “Vooruit, de Meester en zijn gast wachten!”
Niets was minder waar. In Marecs gezellige zitkamer met de hoge ramen en het adembenemende uitzicht op het meer van Trasimeno verspreidden vele kleine sfeerlampjes een zacht licht, maar noch zijn belangrijke gast, noch Marec zelf waren in de kamer aanwezig. Uit de stereo installatie speelde muziek, Vanja herkende de stem van Christina Aguilera, en in de kamer hingen geuren van munt, vers fruit en Marecs eigen lekkere geur. Ocane keek verbaasd om zich heen en liep naar de deur die uitgaf op Marecs slaapkamer. Ze klopte stilletjes op de deur.
“Meester? Bent u daar?”
“Een ogenblikje, Ocane,” klonk zijn stem van aan de andere zijde van de deur, en enkele tellen later kwam hij de kamer uit. Hij was geheel in het zwart gekleed, schoenen, sokken, pantalon en hemd. Zijn korte donkere haren glansden en zijn gezicht was opnieuw gladgeschoren. Zijn alerte blik schoot van Ocane naar Mieke, en dan van Vanja naar Luigi Jacobo.
“Jan Peter komt een uurtje later,” zei hij. “Voor het eten kan dat geen kwaad, dat blijft wel fris, want dat is toch een koude maaltijd. Je mag die schotel voorlopig in mijn koelkast plaatsen, Luigi, maar je zult de Champagne van onderen in de groentebak moeten leggen.”
Ocane keek goedkeurend toe hoe de knappe jongeman onmiddellijk gevolg gaf aan Marecs bevel en richtte dan haar aandacht terug op Marec.
“U zei een uur, Meester? Wat stelt u voor?”
“Breng Mieke alvast naar het appartement van Jan Peter,” antwoordde hij. Zijn blik verplaatste zich naar Vanja. “Maar zij blijft hier. En Luigi ook.”
Ocane knikte hem beleefd toe, nam Mieke met zich mee en verliet de zitkamer. Luigi liep naar de kleine keuken om er het eten in de koelkast op te bergen. Toen al de anderen weg waren en Vanja daar helemaal alleen voor Marec stond opgesteld, gluurde ze van onder haar dwaze bokkenmaskertje nieuwsgierig naar de man die haar in vuur en vlam zette. Hij was dichterbij komen staan en bekeek haar van top tot teen. Haar tepels werden lang en stijf, en binnenin haar buik begon een hitte op te laaien onder zijn keurende blik.
“Je hebt karakter getoond, zondebokje,” verklaarde hij terwijl zijn vingers over de welving van haar heup gleden. “Zowel gisteren als vandaag heb je me aangenaam verrast.”
Vanja bloosde onder zijn compliment, maar twee tellen later kromde ze haar rug, want ze voelde hoe zijn hand langs haar buik tussen haar benen verdween. Haar adem stokte in haar keel bij die plotse intieme aanraking. Marec aaide over haar tintelende klitje en gebruikte duim en wijsvinger om in haar steeds verder opzwellende schaamlippen te knijpen. Haar trillende lichaam reageerde als vanzelf op zijn strelingen en ze begon te vloeien. Het warme glibberige vocht druppelde uit haar kutje en bevochtigde zijn vingers. Jeezes! Wat voelde dat lekker! Ze had hier de hele dag naar gehunkerd en nu was het moment daar. Marec die haar lief aankeek en haar meest gevoelige plekjes aanraakte.
“Oh! Mmmh… D… Dank u, Meester,” fluisterde ze stamelend. Haar wangen gloeiden en ze genoot van elke aanraking, maar ze schrok toen de jongeman van daarnet opeens vanuit de keuken terugkeerde. Hij kwam de woonkamer binnen en gaapte haar aan. Marec moest gevoeld hebben dat ze verkrampte, want hij liet haar natte schaamlipjes los en richtte zijn aandacht op de jongeman.
“Stil blijven staan en niets bedekken, zondebokje.”
Marec legde zijn grote handen op Vanja ’s schouders en begon haar om te draaien, zodat ze naar de jongeman werd toegekeerd. Ze voelde zich ongelofelijk kwetsbaar, vooral omdat zij de enige persoon in deze kamer was die helemaal naakt was. Haar hart bonkte in haar keel. Het was vernederend om zo behandeld te worden door de man waar ze verliefd op was, maar tegelijkertijd was het vreselijk opwindend.
“Laat Luigi jou maar eens goed bekijken,” hoorde ze Marec zeggen. “Je bent het waard om bekeken te worden, Herpoels. Zo een geil ding als jij, krijgt zelfs hij niet elke dag te zien.”
Marec kende Luigi Jacobo niet persoonlijk. Hij had nog nooit een reden gehad om de jonge gigolo te gebruiken en Ocane klaagde nooit over de jongeman. Blijkbaar was iedereen heel tevreden over hem.
“Jij spreekt toch Engels?” vroeg Marec. “Is het niet, Luigi?”
“Ja, Meester.”
“Stel jezelf eens voor aan ons zondebokje, jongen. Zij spreekt geen Italiaans, dus het moet in het Engels.”
Luigi schraapte zijn keel en begon zichzelf aan Vanja voor te stellen. Hij was negentien jaar oud en vertelde haar dat hij zich verloofd had met een meisje uit Castiglione del Lago. Hij wilde veel geld verdienen en volgend jaar met haar trouwen, zo zei hij. Vanja luisterde in stilte en probeerde zich niet al te veel te schamen over de manier waarop hij tijdens het vertellen naar haar naakte lijf staarde.
“Ik werk hier heel graag,” hoorde ze Luigi er nog aan toe voegen, met een schuine blik in Marecs richting. “De Meester is goed voor zijn personeel en erg vrijgevig ook. En soms krijgen we uitzonderlijk fijne opdrachten, zoals vanavond.”
Vanja vroeg zich af wat de jongeman daarmee bedoelde. Er verscheen een vragende uitdrukking in haar donkergroene ogen. Welke opdracht? Wat had Marec allemaal bekokstoofd? En vooral, wat zou haar rol zijn in dat alles?
Marec wist perfect waar de jongen op doelde en hij moest gniffelen om zijn opmerking. De reactie van Vanja was hem ook niet ontgaan. Hij hield zijn linkerhand onder Vanja ’s kin en tilde die lichtjes omhoog. Zijn andere hand streelde Vanja tussen haar benen, daarbij af en toe haar supergevoelige clitoris beroerend. Hij voelde haar spieren verstrakken en hoorde haar naar adem snakken telkens als hij dat deed.
“Dit is de vrouw over wie Ocane je gesproken heeft, Luigi. Ze heet Vanja,” zei hij in het Italiaans tegen de jongen. Hij wilde niet dat Vanja begreep wat hij met Luigi besprak. “Ocane en een van onze klanten hebben haar de voorbije week hard aangepakt, maar ze heeft al die beproevingen dapper doorstaan en daarom ga ik haar nu een kleine gunst verlenen. Straks, over een klein uur komt Jan Peter en dan volg jij de instructies op, die Ocane je gegeven heeft. Waren die duidelijk?”
“Ja, Meester,” antwoordde Luigi.
Marec knikte.
“Heb je de balsem waar ik Ocane om gevraagd had?”
“Ja, Meester.”
Luigi overhandigde hem een dunne fles in doorschijnend plastic en Marec schakelde opnieuw over naar het Nederlands toen hij Vanja aansprak.
“Gisterenavond, toen ik je van die schandpaal bevrijdde, had ik je verlichting beloofd,” zei hij terwijl hij achter Vanja kwam staan en een flinke scheut van de balsem in zijn handpalm spoot. “En ik kom mijn beloften na. Altijd.”
Vanja voelde hoe hij zijn handen op haar blote achterste legde. Zijn grote glibberige handen wreven de koel aanvoelende balsem langzaam uit over de pijnlijke striemen op haar gegeselde billen. De tedere manier waarop hij dit deed, was zo een enorme opsteker voor Vanja dat ze haar tranen niet kon bedwingen en haar ogen werden vochtig. Van pure ontroering, slaakte ze een diepe zucht.
“Oh! Oh, Meester! U… U be… bent zo goed voor mij,” stotterde ze. “Bedankt, Meester!”
Marec keek haar strak aan.
“Ssst! Zwijgen, jij,” zei hij kort. “Je spreekt alleen als je iets gevraagd wordt, zeker straks als Jan Peter hier is. Spreid liever je benen uit elkaar zodat ik ertussen kan.”
Vanja slikte haar emoties in, opende haar benen en bleef onbeweeglijk staan. Ze boog lichtjes voorover zodat haar schaamlippen en billen zich volledig openden voor de verkoeling schenkende handen van Marec. Heel even vergat ze zelfs dat Luigi Jacobo ook nog in de kamer was, tot haar blik die van Luigi kruiste. De donkere ogen van de jongeman zeiden haar meer dan duizend woorden. Ze las er zuivere lust en zag hem voorzichtig frunniken aan zijn kruis. Ze keek wat onwennig, maar hij wendde haar blik niet af. Hij vond het blijkbaar erg interessant om te zien hoe Marec haar aan het opgeilen was. Hoe hij haar openstaande, zwellende schaamlippen en kloppende klit masseerde met zijn zalige vingers. Ze sloot haar ogen en dacht niet meer aan de jongeman die naar haar staarde, maar concentreerde zich op het orgasme dat opwelde vanuit haar grootste genotplek.
“Magnifiek!” hoorde ze Marec opeens opmerken. “Jouw kutje is prachtig om naar te kijken, Herpoels. Met of zonder dat volle zwarte vachtje er rond. En kijk toch eens wat een geilheid! Het druppelt er gewoon uit, dat warme, glibberige vocht vanuit je binnenste.”
De manier waarop hij dit zei, was als een complimentje bedoeld, dacht Vanja hoopvol. Hij vond haar kutje mooi, en god, wat deed hij haar goed! Mmmh, wat was dat lekker… zijn strelende vingers voelden zo ontzettend fijn. Misschien zou Marec haar na vanavond niet langer afwijzen, zoals hij eerder had gedaan. Zou ze zo veel geluk hebben? O, als hij haar toch eens tot zijn eigen slavin zou maken en haar Meester zijn. Wat zou ze dat graag willen! Om van hem alleen te zijn… Die gedachte maakte dat ze zichzelf vergat en hijgerig fluisterde:
“Ja, Meester! U windt mij op met uw zachte strelingen. Ik hunker zo naar uw aanrakingen, ik geniet er zo van! Mijn benen trillen en mijn kutje opent zich helemaal voor u, Meester! O, neem mij als uw slavin, alstublieft?”
Marecs vingers bewogen niet meer. Hij hield ze tegen Vanja ’s naar buiten puilende lipjes aangedrukt, maar masseerde haar super gevoelige klitje niet langer. Een golf van paniek overspoelde haar. Hij zou nu toch niet ophouden? Ze was er bijna!
“O nee! Nee? Meester?” Vanja stootte een snik uit en smeekte hem om verder te gaan. “Nu niet ophouden, Meester! Medelijden? Alstublieft, Meester?”
Marec grinnikte zachtjes, maar zei niets. In plaats daarvan begon hij sommige van Vanja ’s meest gevoelige plekjes opnieuw langzaam te masseren. Tergend traag wreef hij nog meer van de koele balsem uit over haar bilspleet, kontgaatje en schaamlippen. Mmmh, ze voelde nu compleet vloeibaar aan, die Herpoels meid, dacht hij geamuseerd.
“Je grote klit, die bewaar ik tot het laatste,” zei hij plagerig, en zo was het ook. Pas toen het dikke knobbeltje tussen haar zwellende schaamlippen groot en spits naar buiten piepte, voelde Vanja hoe zijn strelende vingers zich er omheen sloten.
“Ooooooooo!”
Vanja slaakte een genotkreet. Ze kwam klaar. Ze snikte nog luider dan eerst en schokte met haar billen en heupen terwijl het glibberige vocht van tussen haar rozige lipjes langs haar benen omlaag liep. Marec liet Vanja haar gang gaan en genoot van haar geile kronkelingen. Zijn middelvinger verdween in haar warme glibberige opening terwijl hij haar een nieuw hoogtepunt bezorgde met de palm van zijn hand.
“Ja, kom maar, geil zondebokje,” zei hij lachend terwijl hij Vanja bij haar dikke zwarte haren beetgreep en haar hoofd naar achteren trok. “Laat je maar helemaal gaan. Verdorie! Je bent me een ongehoorzaam ding… Ik had je toch gevraagd om je mond te houden daarnet? Of had jij dat anders verstaan?”
Vanja ’s hart miste een slag en haar benen voelden beverig aan. Ze opende haar mond om iets te antwoorden, aarzelend.
“N… euh… nee, Meester. Ik… Ik…”
“Ja, zwijg al maar,” zei hij. “Bespaar me je flauwe excuses.”
Zijn hand gleed over haar buik en ribben naar boven. Eén voor één kneedde hij haar lichtjes afhangende borsten, daarbij genietend van de aanblik die haar glanzende, naar voren priemende tepels hem boden. Maar dan – nogal plotseling - liet hij Vanja ’s haren los en duwde haar naar voren, in de richting van de toekijkende jongeman.
“Luigi?”
“Ja, Meester?”
“Toon jij die ongehoorzame slavin waar ze zich even kan afspoelen? Ze ruikt naar seks en ze transpireert als een hitsige merrie.”
“Ja, Meester.”
Marec en de donkere jongen wisselden een blik van verstandhouding uit en Marec glimlachte, maar zijn glimlach leek meer op een zuur grijnsje.
“Zoals het er nu uitziet, lijkt me dat jij van corvee zult zijn vanavond, Luigi.” Hij wreef over zijn kin en keek Vanja streng aan. “Nou ja, we zullen eerst eens horen hoe mijn goede vriend Jan Peter er over denkt.”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Luigi & Jacobo 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?