Schommel en takel  
Het Safarov fonds - hoofdstuk III / Of hoe Vanja en Marec elkaar bespelen...
De ramen in het appartement van Marec Pavel Safarov gaven uit op het golfterrein en op het meer van Trasimeno. Het zicht van op zijn dakterras was zonder meer subliem. Aan deze kant van het meer was er naast het golfterrein ook een kunstmatig strand aangelegd langsheen de oever, maar de andere zijde was als natuurgebied erkend. Languit uitgestrekt in een van de terraszetels keek Marec naar al dat groen rond het met zonlicht overgoten wateroppervlak en hij voelde zich tot rust komen. Op zijn schoot lag de nieuwe portfolio, die bij aankomst aan de gasten van Trasimeno werd overhandigd. Marec bladerde er doorheen tot bij de pagina van Vanja aanbelandde. Hij vergeleek de originele profielfoto van Vanja met de nieuwe foto, waar ze uitgestrekt aan de schandpaal vastgeketend hing. De profielfoto deed haar geen recht aan, dacht hij. Vanja was veel aantrekkelijker dan dat plaatje liet vermoeden. Op de andere foto bood ze een ongelofelijk sexy aanblik. Terwijl hij zich die bedenking maakte, fronste hij zijn voorhoofd. Hoe kwam het toch dat hij die vrouw zo aantrekkelijk vond? Als hij heel eerlijk was, moest hij toegeven dat Vanja Herpoels hem van zijn stuk bracht. Anders zou hij hier niet zitten met de portfolio opengeslagen op haar bladzijde. Ocane begon iets te vermoeden, maar ze stelde zich er voorlopig niet al te veel vragen bij. Hij glimlachte bij die gedachte. Ocane was nogal rechtlijnig in alles. Ze was iemand die veel gedaan kreeg, maar nooit lang bij de dingen bleef stilstaan. Marec overliep de algemene informatie in de portfolio. Die bevatte een korte inleiding waarop enkel de voornaam en de leeftijd van de callgirl in kwestie stond ingevuld, zonder enige vermelding van de woonplaats of de familienaam. Op de glossy pagina stonden ook enkele medische gegevens en een overzicht van Vanja ’s veroordelingen. Dergelijke dingen werden nooit achtergehouden, de gasten waren vaak mannen met een openbare functie, die hadden het recht om alles te weten. Het was dezelfde lijst die Marec in zijn eigen gedetailleerde dossier had kunnen lezen. Kleine diefstallen, een inbraak in een drogisterij en verbaal en fysiek geweld tegen politiemensen, meestal op het ogenblik dat er een arrestatie had plaatsgevonden. Al die feiten waren rechtstreeks terug te leiden naar de drugproblemen van de vrouw. Marec had altijd al een hekel gehad aan mensen zoals zij, zwakkelingen die drugs gebruikten en onschuldige slachtoffers maakten om hun verslaving te voeden. Waarom voelde hij zich dan aangetrokken tot Vanja? Waar zat de logica daarin? Hij die de meest sexy vrouwen van Europa ontmoette. Modellen, sterren uit de media en topatletes, vaak oogverblindend mooie vrouwen met volmaakte lichamen. Ach, de waarheid was dat de oppervlakkigheid van de meeste van die vrouwen hem tegenstak. Maar Vanja Herpoels? Nee, het sloeg gewoon nergens op. Marec sloot de portfolio, greep zuchtend naar zijn telefoon en belde Ocane.
“Een heel goede morgen, Meester,” zei die vriendelijk. “Wat kan ik voor u doen?”
“Wat Herpoels aangaat, Ocane… Ik zag haar gisteren aan de schandpaal vastgeketend staan. Het loopt niet echt lekker met die meid, hé?”
“Het loopt helemaal niet, Meester. Wist u al wat een stunt ze gisterenavond heeft uitgehaald?”
“Nee,” antwoordde Marec. “Ik zag haar voor het laatst rond een uur of twaalf. Ik was op weg naar het restaurant.”
“Ze glipte langs Annelies en haar klant naar buiten, Meester. Ik vond haar twintig minuten later bij de balie. Ze was aan het telefoneren.”
“Wat? Is die vrouw gek of gewoon dom?”
“Ik vind dat we haar moeten wegsturen,” stelde Ocane voor. “Het contract eenzijdig verbreken. Hoe sneller, hoe beter.”
Stilte.
“Hallo? Bent u daar nog, Meester?”
Marec klemde zijn vingers wat steviger rond zijn mobieltje en schraapte zijn keel.
“Nee, zo ver wilde ik niet gaan, Ocane. Kom even naar boven, wil je?”
“Jazeker, Meester, ik ben al onderweg.”
Drie minuten later klopte Ocane beleefd op de deur van Marecs appartement. Ze droeg de donkerblauwe rok van haar mantelpakje onder een smetteloos witte blouse. De grote Armani zonnebril op haar neus was op sterkte en ze droeg gouden, wat oubollig ogende juwelen. Marec nodigde haar uit om plaats te nemen op het met zonnige terras. Eenmaal gezeten, schonk hij haar een glas verse ijsthee in.
“Als ik het goed begrepen heb, is Vanja gisterenavond uit het poorthuis ontsnapt?”
“Ja,” antwoordde Ocane knikkend. “Ze moet het gepland hebben, want ze was langs Annelies en mijnheer Wouters heen geglipt voor die er erg in hadden. Het klikt tussen Fred Wouters en die blonde feeks uit het poorthuis. Ik geloof dat ze aan elkaar gewaagd zijn, want dit was al hun derde sessie samen.”
Marec krabde aan zijn oor. Hij kende Wouters, de man was kabinetchef van een niet onbelangrijke minister.
“Fijn voor Annelies,” zei hij matig geïnteresseerd. “Maar hoe zat het met Herpoels? Wat bezielde haar om zoiets te doen? Ze moet toch geweten hebben dat ze betrapt zou worden en die stommiteit niet zonder gevolgen zou blijven.”
Ocane nipte aan haar ijsthee.
“Ze was boos. Ze wilde haar dochter bellen en zei dat ik niet het recht had om haar dat te verbieden. Het mocht van de rechter, zei ze. En ze was nogal opgefokt toen ik haar vond, dus ik heb haar gewoon gezegd dat ze naar het poorthuis moest terugkeren.”
“En dat deed ze?”
Ocane knikte.
“Onmiddellijk en zonder protest, maar ze moet gestraft worden. Als ik zulk gedrag tolereer, zal dat als een lopend vuurtje Trasimeno rond gaan.”
“Oké,” zei Marec rustig. “Doe het vandaag. En zorg dat ze voldoende te eten en te drinken krijgt, Ocane. Ook als ze gestraft wordt. Ik wil niet dat je haar ernstig beschadigt of dat ze ziek wordt. Is dat begrepen?”
Onder haar grote zonnebril trok Ocane beide wenkbrauwen op. Ze vroeg zich af waarom hij haar zoiets vroeg, want dat was een primeur. Hij had zich nog nooit druk gemaakt over het lot van een van de callgirls. Maar ze voelde feilloos aan wanneer ze vragen mocht stellen, en wanneer niet, dus nu deed ze dat niet.
“Euh… Ja, Meester,” zei ze. “Zoals u wenst.”
Rond een uur of vier in de namiddag passeerde Marec langs de schandpaal bij het poorthuis. Hij droeg een modieuze rode zwemshort met daarboven een wit T-shirt, en hij had zichzelf wijsgemaakt dat hij zin had in een frisse duik in het zwembad, maar de waarheid was, dat hij nieuwsgierig was naar die verduivelde Herpoels meid.
Deze keer had Ocane haar spiernaakt aan de schandpaal vastgeketend. Wijdbeens en met omhoog getakelde armen stond ze daar voor iedereen te kijk. Marec keek van de lussen rond haar enkels naar de twee gekromde stalen pinnen die uit de grond staken en er voor zorgden dat Vanja haar benen niet zou kunnen sluiten. Hij kon haar ogen niet zien, want haar hoofd hing naar omlaag en haar dikke zwarte lokken hingen voor haar gezicht. Het leek bijna alsof ze sliep, voor zover dat mogelijk was in die rechtopstaande en compromitterende houding, dacht hij. Vervolgens keek Marec naar de bruine, lichtjes uitgetrokken buik van de vrouw en wierp een bewonderende blik op haar blote borsten. Die hingen naar omlaag, de linkerborst hing wat meer naar opzij dan de rechtse. Vanja bewoog zich niet en leek hem helemaal niet te hebben opgemerkt. Hij kwam dichterbij en zag dat Ocane haar had afgeranseld, want haar dijen vertoonden sporen van slagen. Hij zag er een resem donkere striemen, kriskras door elkaar en zowel boven de knieën, als op het zachte vlees aan de binnenkant van haar dijen, vlakbij haar zwartbehaarde geslacht. En bij het zien van dat zachte donkere vachtje op haar venusheuvel, zo mooi eindigend in een volmaakt gleufje, begon Marecs lid zich te roeren. Hij volgde de aandrang die hij voelde en liet zijn hand tussen haar gespreide benen omhoog glijden. Zijn verkennende vingers streelden de gestriemde huid van haar dijen en beroerden haar meest gevoelige plekje. Hij aaide zachtjes over haar klitje en tikte met zijn vingertoppen tegen de lichtjes uitpuilende binnenste schaamlipjes. Daar ging hij mee door tot Vanja met een lichte beweging van haar hoofd uit haar sluimerende toestand ontwaakte en met roodomrande, vermoeide ogen naar hem opkeek.
“W… Wat? H… Hoe… Oh! U bent het, Meester,” stamelde ze schrikkerig toen ze Marec herkende. Hoewel ze blij was om hem te zien, voelde ze de kleur uit haar gezicht wegtrekken. Haar lichaam trok zich echter niets aan van haar gedachten, dat reageerde als vanzelf op Marecs strelende aanrakingen. Er begon warm vocht uit haar opening te druppelen, haar klit zwol, haar lipjes openden zich als bloemblaadjes en het tintelende gevoel in haar kutje bezorgde haar rillingen van genot.
Marec glimlachte om die lichamelijke reactie, maar vooral omdat hij de rozige zwelling van haar groter wordende en steeds verder naar buiten puilende schaamlipjes zag. Als hij daarnet nog niet hard was geweest, was hij het nu zeker.
“Dat noem ik nog eens een groot paartje,” zei hij grijnzend, terwijl hij de naar voren stekende lipjes tussen zijn duim en wijsvinger vasthield en er zachtjes aan trok.
Vanja had de voorbije nacht slecht geslapen en had brede wallen onder haar ogen, maar ze was meteen klaarwakker en hapte naar adem toen Marec haar meest gevoelige plekjes met zijn vingers beroerde en er aan trok. Mijn god, dacht ze, wat deed hij nu? Waarom raakte hij haar daar zo lief aan? Ze kon haar ogen niet geloven. Het maakte niet uit waarom hij het deed, ze wilde vooral niet dat hij er mee ophield. Het kloppende gevoel tussen haar benen overheerste alles. Het voelde zalig, echt zalig.
“Ooooh! O, M… Meester,” kreunde ze. Haar hele opening glibberde van het vocht. “U bent teruggekomen? En u raakt mij aan, Meester… Oh!”
Marec keek haar recht in haar donkergroene ogen en zag dat die glansden. Hij had zin om haar te kussen.
“Ja, ik kwam hier toevallig langs,” loog hij. “En zo aan je reactie te zien, vind je het niet eens onplezierig om mij terug te zien?”
Marec bekeek haar lekkende kutje met een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht. Vooral de naar buiten puilende lipjes en haar rozige klitje fascineerden hem. De aanblik ervan maakte dat zijn bloed sneller stroomde. Zijn pik voelde zo hard als ijzer onder zijn zwemshort, maar of zij dat al opgemerkt had, wist hij niet.
Vanja knikte met haar hoofd, maar sloeg haar blik neer. Ze durfde hem nog altijd niet langer dan enkele seconden in de ogen te kijken.
“Ja! Ja, ik vind het plezierig om u te zien, Meester,” zei ze, en ze klonk alsof ze een snik onderdrukte.
“Hoe lang is het geleden dat een man dit met je deed, Herpoels?” Hij wreef plagerig met zijn middelvinger over Vanja ’s gevoelige klit en keek haar vragend aan. Zijn vingertop bleef echter gestadig aaien, zachtjes kleine cirkeltjes draaiend over haar klitje.
“Dat moet meer dan een jaar geleden zijn, Meester,” antwoordde Vanja, die zich realiseerde dat ze hijgde. Haar borsten deinden omhoog en weer omlaag, ze volgden het versnellende ritme van haar ademhaling. Ze trok haar buik in en bewoog haar heupen een beetje naar voren, nog dichter naar zijn strelende vingers toe. O, god, ze was er bijna. Als hij nog eventjes zo doorging zou ze klaarkomen. Het was dan ook een verschrikkelijke domper toen Marec dat niet deed. De teleurstelling die ze op dat moment voelde, overtrof alles. Er brak iets in haar en Vanja begon stilletjes te huilen. Ze maakte geen geluid en probeerde haar tranen tegen te houden, maar dat lukte pas na enkele seconden. Toen ze eindelijk haar stem weer onder controle had, fluisterde ze hem iets toe.
“Toe, Meester?”
Die twee woorden werden met zo veel gevoel uitgesproken dat Marec haar nieuwsgierig aanstaarde. Hij zag haar tranen en het koste hem behoorlijk wat moeite om zich niet te laten verwurmen.
“Wat is er, Herpoels?” Zijn stem klonk beheerst, dacht hij. Dat was goed. “Wat wil je van me? Ik luister.”
“Ach, Meester, u plaagt me. U maakt me gek van verlangen. Laat me niet achter met dit gevoel van hunkering, alstublieft? Ik wil het zo graag en tweehonderd euro voor een sessie is toch niets voor iemand als uzelf? Voor dat kleine bedrag ben ik van u om met te doen wat u maar wilt. Dat is, als u mij wilt, Meester. Ocane heeft mijn benen en dijen afgeranseld met een stok en mij hier naakt vastgebonden, maar als u mij aanraakt, voel ik niets meer van de pijn. Dan kan ik alleen maar denken aan fijne dingen. Ik wil u zo graag genot schenken. O, als u me toch eens een kans zou geven?”
Marec knikte bedachtzaam. Toen haalde hij zijn mobieltje tevoorschijn en hij belde het kantoor van Ocane.
“Ja, Meester?” De stem van Ocane. “Wat kan ik voor u doen?”
“Kom je eventjes tot bij Herpoels?”
“Geef me twee minuten, Meester,” antwoordde Ocane.
Ocane kwam naar buiten gestapt en bleef naast Marec staan. Haar blik drukte minachting uit toen ze naar Vanja keek. Ze zou zich wel afvragen waarom hij haar naar hier had laten komen, dacht Marec. Hij schraapte zijn keel en kuchte.
“Je mag Herpoels tweehonderd in min zetten, Ocane. Iemand moet de eerste zijn en misschien heeft ze gelijk als ze zegt dat één klant er meerdere kan aantrekken. Wil je haar voor me los maken?”
“Wat? Wilt u dan zelf voor dat minderwaardige schepsel betalen, Meester?”
Marec glimlachte.
“Ja.”
“Wanneer en voor hoelang wilt u haar?”
“Voor nu meteen en zo lang als ik haar nodig heb,” antwoordde hij kortaf.
“Jazeker, Meester. Wilt u misschien dat ik Vanja toesta om zich even op te frissen? Ze kan een mooi lingeriesetje aantrekken?”
Marec keek naar Vanja.
“Nee. Ik wil haar precies zoals ze nu is. Spiernaakt, ongewassen en zonder poespas. Je mag haar naar mijn appartement brengen, nadat je haar van de polsriemen en kettingen bevrijd hebt, Ocane.”
“Zoals u wenst, Meester.”
Marec knikte haar dankbaar toe, draaide zich om en begon van onder de zonneluifel weg te lopen.
Ocane bevrijdde Vanja van haar ketenen en begeleide haar naar het mooiste gedeelte van het hoofdgebouw. Daar, in zijn gezellige zitkamer, troffen ze Marec aan, die hen al stond op te wachten. Na een discrete hoofdknik van Marec, trok Ocane zich terug, Vanja achterlatend bij de man die twaalf jaar geleden zo goed voor haar had gezorgd. Marec had ook haar geholpen, dacht Ocane, zonder hem zou ze er misschien nooit in geslaagd zijn, om haar demonen onder ogen te komen en verder te gaan met haar leven. Ja, de Meester ontmoeten, had haar hele bestaan een totaal andere wending gegeven.
Vanja stond nog altijd te trillen op haar benen en verging van de spanning. Ze had de halve nacht wakker gelegen, piekerend over haar gebrek aan succes bij de gasten van Trasimeno en vurig hopend dat er vandaag iemand zou zijn, die een sessie met haar zou boeken. Maar wat er nu gebeurde, overtrof haar stoutste verwachtingen. Dat uitgerekend Marec haar eerste zou zijn, was meer dan waar ze op had gedurfd te hopen. Het voelde als een droom, dacht ze. Ze was amper in staat om zich te bewegen, had een krop in haar keel en durfde Marec niet aan te kijken. Verlegen starend naar haar blote voeten stond ze daar, spiernaakt en rillend van opwinding. Waarom zei hij niets? Ze wilde zo graag dat hij iets liefs zou zeggen, of dat hij haar zou aanraken met die heerlijke handen van hem.
“Je krijgt een kans, Herpoels,” zei hij, zomaar opeens, alsof hij haar gedachte geraden had. “Je draagt je hart op je tong en ik geloof dat je een gulle, warmbloedige vrouw bent. Ik begrijp niet waarom mijn gasten je afwijzen, want ik zie een mooie sexy vrouw voor me staan. Een tikkeltje te geil misschien, maar dat hoeft niet per definitie een nadeel te zijn.”
Vanja ‘s hart miste een slag. Mooi? Had hij haar nu juist mooi genoemd? En sexy? Ze kon haar oren niet geloven. Zijn complimentjes waren als een balsem op de wond van het voortdurende afgewezen worden, en ze voelde een golf van liefde voor hem. En natuurlijk was ze geil, dacht ze, maar dat was zijn schuld! Hij had haar natte lipjes gestreeld en over haar gevoelige klit geaaid! Hij was het die daar stond en haar bekeek alsof hij haar met huid en haar wilde verslinden. En hij rook zo lekker.
“M… mag ik u bedanken, Meester,” bracht ze hakkelend uit. “Ik… euh… ik kan u nooit genoeg bedan…”
“Niet zoveel praten, meid,” onderbrak Marec haar terwijl hij Vanja een teken gaf. “Kom eens hier en help me met uitkleden. Ik vraag niet veel van je, dus doe je best!”
“J… Ja, Meester.” Aarzelend hielp Vanja hem uit zijn T-shirt. Haar blote borsten wreven langs zijn gespierde schouders en ze voelde haar tepels groot en hard worden. Marec voelde het ook, hij pakte Vanja ’s borsten beet en kneep speels in beide tepels, maar net niet hard genoeg om haar echt veel pijn te doen. Vanja slaakte een ingehouden kreun en voelde een felle genotschok door haar lichaam razen. Waarom deed hij dat? Ze probeerde het te begrijpen. Waarom gaf hij haar de hele tijd tegenstrijdige signalen? Omdat het opwindend was, realiseerde ze zich opeens. Het was zo ontzettend geil om het ene moment gestreeld te worden, en drie seconden later een tik of een kneepje te krijgen. Het was een test, dat was het. Marec speelde een rol, maar tegelijkertijd wilde hij ontdekken wat voor effect zijn gedrag bij haar teweegbracht en hoe haar lichaam op zijn liefkozingen, bevelen en corrigerende tikken zou reageren. Ja, dat moest het zijn. Vanja hoopte maar dat ze hem niet teleur zou stellen. Ze zag hoe Marec gefascineerd naar haar borsten staarde.
“Je hebt grote tepels,” merkte hij op. “Mmmh…, prachtig vind ik dat! Het lijken wel twee dikke spenen zoals die twee lange knopjes van jou mooi naar voren priemen!”
“Dank u, Meester,” reageerde Vanja stilletjes. Ook dit complimentje had haar aangenaam verrast, het maakte haar vrolijk en gaf haar moed om te beginnen met het losmaken van Marecs zwemshort. Haar vingers frunnikten aan de tunnelkoordjes en nog voor die los kwamen, zag Vanja de grote zwelling onder de zachte stof. Haar hart maakte een sprongetje in haar borst. Hij was opgewonden! En dat moest wel door haar komen!
“Hé! Doe een beetje voorzichtig,” gromde Marec toen Vanja de zwemshort nogal onhandig omlaag schoof. Onmiddellijk sprong zijn stijve penis omhoog, met de voorhuid naar achteren geschoven en de zachtroze top volledig ontbloot.
“O, Meester,” zei Vanja verrukt bij het zien van zijn erectie. Nu ook hij helemaal naakt was, voelde ze zich opeens niet meer zo schroomvol en minderwaardig. De vernederingen die ze had moeten ondergaan, verdwenen naar de achtergrond. Om zijn zwemshort over zijn voeten te trekken, moest ze eerst zijn slippers uitdoen. Haar haren streken langsheen zijn trillende en stokstijve penis terwijl ze zich bukte om dat te doen.
Marec wachtte geduldig tot ze opnieuw rechtop stond, legde zijn hand helemaal over haar natte lipjes, wreef de hand zachtjes heen en weer en grijnsde toen Vanja huiverde van genot onder die aanraking.
“Lieve hemel! Jij bent een begerig ding,” zei hij op een mild spottende toon. “Je hele kutje is nat van het geil dat eruit stroomt!”
“J... ja, Meester,” stamelde Vanja, plots angstig. “Vergeef mij voor mijn schande, Meester!”
Marec snoof en lachte geamuseerd.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen voor je geilheid. Genot is geen schande,” verklaarde hij, terwijl hij Vanja opnieuw traag over haar glibberige klitje en schaamlipjes begon te wrijven. De nogal grote, naar buiten puilende lipjes konden Marec wel bekoren. Hij vond het heerlijk om haar te horen kreunen terwijl hij daar mee te speelde en de twee plooitjes heen en weer bewoog met zijn soepele vingers, maar hij zei er niets over.
“Ooooh! Ah! Mmmh,” kreunde Vanja. Ze liet zich volledig gaan en vergat alles om haar heen. Ze zag niets van de aandachtige manier waarop Marec Pavel Safarov haar bekeek. Anders zou ze misschien het vuur in zijn ogen hebben opgemerkt toen hij naar haar buik en dijen staarde. Of naar de glinsterende, zwartbehaarde plek daar tussenin.
Opeens begonnen de spieren in Vanja ’s lies te verkrampen. Haar zachte, lichtjes ingetrokken buik verstrakte en ze duwde haar kletsnatte lipjes naar voren, ze drukte haar klit dichter tegen Marecs hand aan. Vlak daarna bereikte ze een orgasme dat haar tot tranen toe roerde. Na weken van afwijzing en schande in Trasimeno, was het een ongekende verademing om zo lekker klaar te komen.
“O, Meester! Dank u, Meester! Dank u,” fluisterde ze hijgend. “M... mag ik u aanraken, Meester? Mag ik u genot schenken? Of mag ik u mijzelf aanbieden? Ik open mij helemaal voor u, Meester! Ik hunker naar u, neem mij zo diep en hard als u wilt en doe met mij wat u maar wenst!”
“Hah! Dat zou je wel willen, hé?” Marec grijnsde terwijl hij zijn glibberige hand van Vanja ’s lipjes haalde en diezelfde hand vakkundig gebruikte om er zijn erectie mee te strelen en te bevochtigen.
“Nee?” Vanja geloofde haar oren niet. “Wilt u mij dan niet gebruiken, Meester?”
De schrik zat er goed in bij Vanja, want ze begreep steeds minder van die man. Van onder haar wimpers gluurde ze naar zijn trots omhoog wijzende penis. Die glansde van haar eigen nattigheid en zijn voorvocht dat nu in kleine druppels naar buiten begon te vloeien. Ze schraapte haar keel.
“Ik... euh… dat begrijp ik niet, Meester,” zei ze voorzichtig. “Ik dacht dat u mij graag wilde gebruiken?”
“Het staat je vrij om te denken wat je wilt, Vanja Herpoels,” zei hij op een onverschillige toon. “Ik heb voor een sessie betaald, maar dat betekent nog niet dat jij in alles je zin krijgt, integendeel. Toen ik je daarnet buiten een begerig ding noemde, heb ik me nog licht uitgedrukt. Geil was een beter woord geweest om jouw lading te dekken, hahaha!”
Vanja voelde haar adem stokken in haar keel. Wat zei hij toch allemaal? Marec wilde haar niet! Ze bleef roerloos voor hem staan, naakt en opeens vreselijk kwetsbaar. Ze had zich nog nooit zo afgewezen gevoeld als hier en nu, op dit moment. Waarom wilde hij haar niet? Ze was meer dan bereid en wilde zich met graagte aan hem geven. Ze kon alleen maar hopen dat het allemaal deel uitmaakte van zijn spel van aanhalen en afstoten. Misschien was dat zijn ultieme fantasie, dacht Vanja, maar ze voelde zich toch een tikkeltje afgewezen.
“Er zijn verschillende manieren om iemand te gebruiken,” zei Marec plots, met iets van toegeeflijkheid in zijn stem. “Kniel voor me neer en kijk naar mijn stijve lid. Ja, goed zo, meid. Ik wil dat je er naar kijkt. Dat je het ziet komen.”
Vanja knielde voor hem neer, ze voelde haar billen op haar hielen drukken en hield haar ogen strak op zijn penis gericht. Ze zag hoe hij zichzelf streelde en hoe zijn hand bewoog, hoe die op en neer gleed langs de bruine schacht van zijn erecte penis, terwijl hij zich langzaam masturbeerde. Mijn god, wat bood hij een opwindende aanblik! Ze wist maar al te goed dat het enige glijmiddel dat hij daarbij gebruikte haar eigen sappen waren. Het bloed klopte in haar lendenen en warm vocht sijpelde uit haar kutje, en dat werd niet minder toen Marecs lange, bruine penis zonder enige waarschuwing begon te spuiten. Vanja bewoog zich niet, ook niet toen een eerste gulp van het goedje haar recht in het gezicht raakte. Het dikke kleverige zaad liep als een traan over haar wang en langs haar kin omlaag. Een tweede, minder felle ontlading belandde op haar borsten, maar nog steeds verroerde Vanja geen vin.
“Dat heb je goed gedaan, Vanja,” zei Marec niet onvriendelijk. “Ik ben klaar. Je mag gaan, maar veeg mijn zaad niet van je gezicht voor je in het poorthuis bent.”
Vanja stond op en met een klein hoofdknikje fluisterde ze:
“Ja, Meester. Dank u, Meester.”
“Ach, bedank me toch niet zo vaak,” reageerde hij op een verwijtend toontje. “En maak nu dat je uit mijn ogen bent!”
Hij zag Vanja opnieuw knikken, daarna verliet ze aarzelend zijn kamer. Marec keek haar na en glimlachte toen ze bijna over het tapijt struikelde. De ontgoochelde blik die hij in haar ogen had gezien, was vol van beloften geweest. Ze was geweldig sub materiaal, buitengewoon onderdanig van nature, en lief op de koop toe. Bovendien had Vanja zich heel goed gehouden tijdens dit verkennende spel, al had hij het gevoel dat haar geest nog gevangen zat in een meer conventionele visie op relaties en seks. Anderzijds reageerde haar lichaam heel spontaan op zijn aanrakingen en plagerijtjes, zodat hij vermoedde dat ze niet gelogen had, toen ze hem eerder als aantrekkelijk had omschreven. Hij realiseerde zich dat hij dat fijn vond. Vanja kwam sympathiek op hem over en telkens ze hem met ‘meester’ aansprak, gaf hem dat een vreemd, maar vertrouwd gevoel. Hoe dat kwam, wist hij niet, maar het voelde gewoon ‘juist’. En toch was hij nog niet zeker van zijn gevoelens. Nee, dacht Marec, die gedachte was niet helemaal correct. Hij wist heel goed wat hij voor Vanja voelde, maar wist nog niet zeker dat hij er aan wilde toegeven. Diep vanbinnen voelde hij zich tot deze vrouw aangetrokken en tegelijkertijd verafschuwde hij de Vanja Herpoels uit de politierapporten die hij over haar gelezen had. Die vrouw had drugs gebruikt, veel drugs. Ze had zichzelf en haar kind verwaarloosd en was in de criminaliteit beland. Een verhaal dat Marec Pavel Safarov maar al te bekend voorkwam. Hij was zelf zo een kind geweest, maar hij moest Vanja één ding nageven. Ze was er mee gestopt en probeerde haar fouten goed te maken. Zijn eigen moeder had dat nooit gekund, erger nog, ze had het niet eens geprobeerd.
In de zitkamer van het poorthuis trof Vanja haar kamergenoot. Annelies hief haar hoofd en er verscheen een nieuwsgierige uitdrukking op haar gezicht. De blozende wangen en de onverklaarbare blik in de ogen van Vanja trokken haar aandacht, bovendien was die spiernaakt. Vervolgens merkte Annelies ook de zaadresten op, zowel op Vanja ‘s gezicht als op haar borst, en ze zag dat de teller op Vanja ’s collar niet langer op negenduizend euro stond. Dat stak Annelies en het wekte haar jaloezie op. Iemand had voor een sessie met die slet betaald, dacht ze inwendig vloekend. Hoe was zoiets mogelijk? En voor het eerst begon ze Vanja als een concurrente te beschouwen.
“Ik dacht jou nooit meer terug te zien, maar daar ben je weer.” Haar stem droop van het sarcasme. “Ik geloof dat je iets vergeten bent, Vanja. Je broekje of zo? Ja, zeg! Kijk toch eens hoe jij erbij loopt. Bah, je bent walgelijk!”
“Ik ben niet walgelijk,” antwoordde Vanja verongelijkt. “Ik ben alleen maar naakt, dat is alles.”
Het valse gezicht van Annelies drukte minachting uit. Ze ging voor Vanja staan en versperde de deur die naar de badkamer leidde.
“O jawel, geile slet dat je bent! Je schaamlippen steken uit je kut naar buiten en je gezicht en borsten hangen vol sperma. Als dat niet walgelijk is, wat is het dan wel?”
“Ach, laat me met rust, kreng,” schold Vanja, en ze wilde de blonde vrouw een duw geven.
“Raak me niet aan, gevangenishoer,” siste Annelies. “Ocane is in de slaapkamer. Als je me met één vinger aanraakt, sta je zo weer aan die schandpaal.”
Vanja lachte haar uit.
“Ocane in onze slaapkamer? Ja, dat zal wel.”
“Geloof je me niet?”
“Nee.” Vanja duwde Annelies met haar rug tegen de muur. “Ga opzij, kreng.”
“Ze is er wel, ze maakt de inventaris op. Dat doet ze om de twee weken.”
“Opzij! Laat me door,” zei Vanja, die steeds woedender werd. Ze wilde een lekkere warme douche nemen en de ontgoocheling van Marecs afwijzing van zich af spoelen, samen met de resten van zijn zaad.
Annelies bevrijdde zich uit haar greep en gaf Vanja een stomp in haar maag. Dat was de druppel die de emmer liet overlopen. Vanja slaakte een gedempte kreet en greep naar de haren van het blonde secreet. Na wat heen en weer geduw, rolden de twee vrouwen vloekend en vechtend over de grond. En alsof de duivel zelf er mee gemoeid was, verscheen Ocane precies op dat moment in de zitkamer. Zoals gewoonlijk droeg die een kokerrok die deel uitmaakte van een zomers mantelpakje, maar ze droeg er enkel een dunne lichtblauwe blouse op. De witte beha van Ocane was er onder te zien. Ze duwde haar bril iets naar achteren op haar fijne neus en snoof van verontwaardiging.
“Wat gebeurt er hier? Ophouden, jullie,” zei ze streng. “Laat elkaar onmiddellijk los. Sta recht, dwaze vrouwen! Allebei in de houding en een meter uit elkaar. Nu!”
Vanja krabbelde overeind, haalde diep adem en keek naar Ocane. Die stond met haar handen in haar zijden en zag er behoorlijk woest uit. Onmiddellijk ging Vanja in de houding staan, en vanuit haar ooghoek zag ze dat Annelies hetzelfde deed. Ze stelden zich naast elkaar op, want ze wisten allebei dat hun gedrag niet onbestraft zou blijven. Om Ocane wat milder te stemmen, nam Vanja alvast een onderdanige pose aan. Ze voelde zich in het nadeel omdat zij volledig naakt voor Ocane stond, terwijl Annelies een string droeg. Vanja beet op haar onderlip en vreesde het ergste. Waarschijnlijk zou zij de dupe zijn van deze uit de hand gelopen ruzie, dacht ze. Ocane zou Annelies vast ontzien, per slot van rekening was dat blonde kreng veel populairder bij de gasten.
“Er wordt niet gevochten in Trasimeno,” zei Ocane, die bijna blafte, zo boos en kortaf klonk ze. “Ik wil jullie excuses niet eens horen. Het is een schande zoals jullie je gedragen!”
“Vanja is begonnen, mevrouw,” jammerde Annelies. “Ze duwde me.”
“Ze liegt,” zei Vanja.
“Mond dicht, allebei! Jullie lijken wel kleuters.” Het werd stil en Ocane wierp Vanja een giftige blik toe. “Onder normale omstandigheden zou ik jou straffen, Vanja, maar de Meester zelf heeft voor je betaald en als ik zo naar je gezicht kijk, geloof ik dat hij zich geamuseerd heeft. Daarom krijg je een eerlijke kans.”
Annelies begon te jammeren.
“O, alstublieft, mevrouw? U gaat mij toch niet straffen? Neem toch die nieuwe, zij is begonnen en ze heeft nog bijna niets verdiend. Straf Vanja in mijn plaats, mevrouw?”
“Bek dicht, Annelies!” Ocane ’s schelle stem klonk genadeloos. “Als het aan mij lag, kregen jullie allebei van de riem, maar ik heb een beter idee. Voor één keertje zal ik het lot laten beslissen. Spannend toch? Ik vraag me nu al af, wie van jullie beiden er vandaag haar geluksdag heeft?”
Vanja knipperde met haar oogleden, vol verbazing over deze wending. Dit had ze niet verwacht, maar dat betekende niet dat ze zich minder zenuwachtig voelde. Ze keek absoluut niet uit naar nog een afranseling aan die rotte schandpaal. Ze hield zich stilletjes op de achtergrond en zag Ocane met uitgestoken vinger naar Annelies’ strak zittende, donkergroene string wijzen.
“Trek dat broekje uit, jij!”
Met rode wangen begon Annelies haar string uit te trekken. Het was de eerste keer dat Vanja haar blonde kamergenote helemaal naakt aanschouwde. Haar venusheuvel was met lichte blonde haartjes bedekt en er zaten piercings in haar schaamlippen. Vanja telde minstens vier kleine zilveren ringetjes.
“Zo, nu zijn jullie allebei naakt. Ik pik het niet dat de vrouwen van Trasimeno zich als straatkatten gedragen,” zei Ocane bits, terwijl ook zij naar de blinkende piercings in de lipjes van Annelies keek. “Jij krijgt geen enkel voordeel op Vanja. En ik zal er voor zorgen dat jullie gezichten niet te zien zijn ook.”
Ocane voegde de daad bij het woord. Ze bracht de twee vrouwen naar buiten en leidde hen over de binnenplaats naar de schandpaal. De twee vrouwen moesten onder de luifel gaan staan, aan weerszijden van het grote T-vormige toestel.
“Omdraaien! Draai jullie gezichten naar de muur,” beval Ocane. “En die armen moeten omhoog. Ja, zo. Omhoog strekken en zo houden. Wie de armen laat zakken, krijgt extra klappen.”
Vanja begon zenuwachtig te worden, haar buik deed een beetje pijn en ze voelde zweetdruppels van haar voorhoofd omlaag lopen. Ze probeerde zo weinig mogelijk te bewegen. Ze kon niet langer zien wat er achter haar rug gebeurde, want ze stond met haar blote kont naar de binnenplaats toegekeerd. Van onder haar wimpers kon ze Ocane zien naderen. Die kwam van rechts en hield twee zwarte kappen uit een dikke grove stof in haar hand. Een minuut later kon ze helemaal niets meer zien, want Ocane had hen allebei een van die zwarte kappen over het hoofd getrokken om hen te blinddoeken en onherkenbaar te maken.
“Een goede namiddag, mijnheer,” sprak Ocane de eerste man aan die op weg naar de sportzalen langs de schandpaal passeerde. Ze herkende Janssen. “Deze twee snollen hebben met elkaar gevochten, maar slechts één van hen zal gestraft worden. U en de twee eerstvolgende heren die hier langs komen, mogen kiezen wie van hen beiden zo meteen gegeseld wordt. U hoeft helemaal niets te zeggen, geef de vrouw van uw keuze simpelweg een tik op haar kont.”
Janssen glunderde en keek Ocane vragend aan.
“Mag ik niet praten?”
“Dat zei ik niet, mijnheer,” zei Ocane verontschuldigend. “U hoeft niets te zeggen, maar het mag wel uiteraard.”
“Fijn. Ik zal meteen mijn kandidate nomineren.” Janssen lachte geamuseerd en keek naar de twee naakte vrouwen die men naast elkaar had tentoongesteld. Hun rug, billen en benen glansden van het zweet. Hij aarzelde even, maar gaf dan Vanja een klap op haar billen. “Neem deze maar, want ze heeft de dikste kont. Hah! Die forse billen kunnen wel wat slaag verdragen.”
Annelies gniffelde onder de kap die over haar hoofd zat, maar lang lachte ze niet, want de tweede man die door Ocane werd aangesproken, gromde iets onverstaanbaars en gaf haar een fikse tik tegen haar blanke billen.
“Hé! Dat meent u niet,” riep Annelies uit.
Vanja zei niets, maar ze hield haar adem in, want ze kon horen hoe Ocane een derde persoon aansprak. Na twee voorbijgangers was de stand gelijk, dus wie er nu een tik tegen haar billen kreeg, was eraan voor de moeite.
Die derde persoon was Marec Pavel Safarov en toen hij zag wat er gaande was, glimlachte hij Ocane toe. Snel bracht hij zijn gestrekte wijsvinger naar zijn mond en hij hield die voor zijn lippen. Ocane begreep de hint en sprak hem niet met het gebruikelijk ‘Meester’ aan, maar respecteerde zijn wens om anoniem te blijven. Nadat hij hoorde wat er gebeurd was, en wat Ocane in haar schild voerde, werd het hem duidelijk dat de beslissing bij hem lag. Marec grijnsde en nam er zijn tijd voor. Hij wierp een trage blik op de twee blote vrouwenkonten. Hij herkende Vanja aan haar donkere teint en haar aan figuur, niemand anders in Trasimeno had zulke brede heupen of zo een prachtige bilpartij. Zonder een woord te zeggen, liet hij zijn hand met kracht neerkomen op de blanke billen van Annelies. Met een knipoog naar Ocane draaide hij zich om en hij vervolgde zijn weg.
Annelies, die had deze uitkomst niet verwacht. Ze was zo zeker van haar stuk geweest, maar nu was ze zich rot geschrokken en ze begon onmiddellijk te jammeren en Ocane om genade te smeken.
“Nee! Nee, m… mevrouw! Niet ik, alstublieft? Neem toch Vanja en spaar mij? Niemand betaalt voor een sessie met die drughoer uit de gevangenis, ze betalen voor mij, mevrouw. En zij was begonnen met vechten. Dat zweer ik u, mevrouw!”
Ocane antwoordde niet op die - voor Vanja erg beledigende - smeekbeden, maar begon de zwarte stoffen kap rond Vanja ‘s hoofd los te maken.
“Jij mag naar het appartement terugkeren,” zei ze koeltjes, terwijl ze naar de opgedroogde zaadresten op haar gezicht staarde. “Neem een douche en veeg die smurrie van je gezicht. O, Vanja?”
Vanja draaide zich om.
“Ja, mevrouw?”
“Pas op je tellen, meisje. De Meester is niet zoals andere mannen.”
“Euh… Wat bedoelt u, mevrouw?”
De ogen van Ocane veranderden in ijs.
“Als je hem op de één of andere manier ongelukkig maakt, krijg je met mij te doen. Laat dat duidelijk zijn.”
Vanja knikte, maar Ocane had geen aandacht meer voor haar. Ze zag dat die ondertussen een lange lederen mannenriem omhoog hield. Minder dan één seconde later zoefde die door de lucht en weerklonk het doffe, misselijk makende geluid van zwiepend leer op vlees, gevolgd door een schrille kreet van Annelies, die het uitschreeuwde van de pijn.
“Hardop meetellen,” riep Ocane. “Als je een slag vergeet, krijg je die extra.”
Onmiddellijk schreeuwde Annelies uit volle borst.
“Eén!”
De eerste slag had haar recht op haar blote achterste geraakt en de tweede belandde er net onder.
“Au!” Ze zoog haar longen vol en schreeuwde zo hard als ze kon. “Twee!”
Vanja draaide zich om en begon snel in de richting van het poorthuis te lopen. Ze haatte Annelies, maar vond het vreselijk om te zien hoe de riem dikke bloedrode strepen op de huid van haar billen trok. Annelies krijste nog steeds, telde hardop mee en begon Ocane om genade te smeken.
“Ah, mevrouw! Medelijden! Sla me niet zo hard, mevrouw! Alstublieft?”
Annelies kreeg in totaal twintig slagen van leren riem. Daarna liep Ocane achter haar aan, met haar mobieltje tegen haar oor gedrukt, terwijl ze de snikkende vrouw naar het poorthuis terug begeleidde.
“Loop zo niet te jammeren, domme trien! Ik ben aan het telefoneren,” zei Ocane, die haar mobieltje even opzij hield. “En kijk uit waar je jouw voeten zet, straks val je nog. Ik raad je aan om je straks grondig te wassen. Je kunt best een ontsmettende zeep gebruiken op die beurse kont van jou.”
Vanja zag Annelies naar binnen strompelen. Ze zag er niet goed uit, haar make-up was uitgelopen en ze mankte zo overdreven met haar rechterbeen, dat het leek alsof Ocane haar kreupel geslagen had. Ocane had echter geen oog voor Annelies. Ze keek strak in Vanja ’s richting en nam haar nieuwsgierig op. Vanja slikte en vreesde het ergste. Wat had ze nu weer mispeuterd? Waarom staarde dat afschuwelijke mens haar zo aan?
“Jij hebt goede punten gescoord vandaag, Vanja,” zei Ocane kalm. “De Meester heeft me zojuist even opgebeld om me te laten weten dat hij zeer tevreden over je was. Het gebeurt niet vaak dat hij een callgirl uit het poorthuis laat halen. Of dat hij met zo veel lof praat over een van de meisjes waar hij gebruik van maakt.”
Vanbinnen juichte Vanja, die een krop in haar keel kreeg van de emoties die ze voelde, maar ze wist wel beter dan haar vreugde en geluk aan Ocane te laten blijken. Jeezes! Hij had een goed woordje voor haar gedaan! Hoe lief van Marec, dacht ze verheugd. Waarom zou hij dat gedaan hebben?
Plotseling schraapte Ocane haar keel.
“Doe zo voort, Vanja. Het wordt tijd dat je meer sessies begint te versieren, want anders zit je hier met Nieuwjaar nog altijd in Trasimeno.”
“Ja, mevrouw,” antwoordde Vanja stilletjes. “Ik zal mijn best doen, mevrouw.”
“Dat is je geraden ook,” bromde Ocane. “Deze week ontvangt de Meester zijn belangrijkste zakenpartners, Belgen en Nederlanders. Er zijn er een paar bij die niet vies zijn van ruige spelletjes. Het is aan jou om daar profijt uit te trekken, want die willen een slet zoals Annelies of jij. Zij verkiezen een vrouw die een flinke dosis echte pijn kan verdragen.”
Vanja knikte van ja, maar vanbinnen hoopte ze op een weerzien met Marec. Ze zou het helemaal niet erg vinden om zijn slet te zijn! En als ze Ocane goed begrepen had, dan zou hij dus heel de volgende week op Trasimeno verblijven. Ze wist het niet zeker, maar ze vermoedde dat Ocane zoiets geïnsinueerd had. Hoewel Marec zich afstandelijk gedroeg en hij maar moeilijk kon geloven dat ze werkelijk van haar verslaving af was, had hij haar toch in zijn eigen appartement ontvangen en haar een fijn moment bezorgd. Aan de andere kant was het overduidelijk, dat Marec Safarov een afkeer had van alles wat met drugs te maken had. Hij had haar dat in niet mis te verstane bewoordingen laten weten.
Helaas voor Vanja, liepen de dingen niet zoals zij had gehoopt. De avond sleepte zich voort, maar niemand kwam langs op haar op te halen voor een sessie. Twee mannen bezochten het poorthuis, maar beide hadden voor een sessie met de blonde Annelies betaald. Vanja wist niet waar die mannen precies op afknapten wat zichzelf betrof, noch waarom ze steeds voor Annelies kozen. Ze durfde het hen ook niet vragen, want na die aanvaring met Wouters, had Ocane haar streng verboden om de gasten vragen te stellen. Uiteraard wisten zij dat Vanja uit de gevangenis kwam, misschien dat ze haar daarom weigerden te boeken? Maar de vrouwen in het poorthuis werden hoe dan ook als minder aantrekkelijk beschouwd en niet vaak gevraagd door de gasten. Wat Vanja nog erger vond, was die trut van een Annelies, die er tussen vijf en acht uur ’s avonds zowaar in was geslaagd, om twee betalende klanten te versieren! Een van die mannen was opnieuw Wouters geweest, die het blijkbaar flink van haar te pakken had. Rond een uur of negen, toen Ocane Annelies naar het appartement naar binnen bracht, hoorde Vanja hen praten in de hal. Het stak haar om te horen hoe de blonde troela triomfantelijk verkondigde dat haar klanten bijzonder tevreden waren geweest.
“Die striemen op mijn mooie billen hebben me geluk gebracht, mevrouw Ocane,” zei Annelies kruiperig. “Mijnheer Wouters en mijn andere klant vonden die zo opwindend en geil, dat ze morgen ook al een sessie met me boekten!”
“Wat bedoel je, dwaas wicht? Wil je nog eens afgeranseld worden, is dat het?”
Annelies schrok en deinsde achteruit.
“Nee, mevrouw! Ik niet,” riep ze angstig uit. “Vanja bedoelde ik! Dat luie wijf dat niemand wil hebben, die kan zo misschien ook de gasten hun opwinding opwekken?”
Ocane schudde haar hoofd om zoveel achterbaksheid.
“Je bent een gemene hoer, Annelies,” zei ze koeltjes. “Maar je hebt wel gelijk.”
“D... Dank u, mevrouw,” fleemde die. “Gaat u Vanja laten afrossen?”
“Misschien,” antwoordde Ocane kortaf. “Maar dat is mijn zaak.”
Het was een nukkige en op wraak beluste Annelies, die enkele tellen later het appartement in het poorthuis betrad. Ze had gehoopt om Ocane tegen Vanja op te zetten en zo wraak te nemen voor de afranseling, maar haar plannetje had voorlopig niets opgeleverd. Ocane had haar in de hal achtergelaten zonder haar idee te omarmen. Dus besloot Annelies om ruzie te zoeken en Vanja op haar zwakste punt te pakken. Ze vond haar in de woonkamer, waar Vanja ontspannen in een van de zeteltjes achterover leunde en naar de radio luisterde. Ze droeg een van de kimono’s, maar die was niet dichtgeknoopt en Annelies zag dat ze er een goed omhullende, hemelsblauwe string onder droeg. Er speelde een liedje van de Black Eyed Pies, een uptempo nummer, en Annelies zag het hoofd van Vanja mee wiegen op de muziek.
“Moet die shit echt zo luid staan?”
“Shit? Deze groep is geweldig,” zei Vanja nietsvermoedend. “Er is geen betere.”
“Ben jij niet te oud voor dat soort muziek?” Annelies wierp haar een vieze blik toe. “Die shit lijkt me meer iets voor je dochtertje.”
Het hoofd van Vanja schoot omhoog.
“Als je ruzie wilt, kun je die krijgen, Annelies, maar laat mijn dochter er buiten, oké?”
Annelies rolde met haar ogen. Haar gezicht drukte spot uit.
“Holala, bijt mijn neus er niet af! Jouw stomme dochtertje interesseert me niet, Vanja, maar zeg eens, was het nu echt de moeite waard?”
“Was wat de moeite waard?”
“Dat telefoontje naar die kleuter,” antwoordde Annelies lijzig. “Je moest er voor aan de schandpaal, in je blote reet. En je kreeg een afranseling ook.”
“Ik verwacht niet dat jij dat begrijpt, maar ja, het was het waard. En Margot is allang geen kleuter meer.”
Annelies lachte hardop, een valse spottende lach.
“Hoe ontroerend,” zei ze sarcastisch. Ze trok een pruilmondje en imiteerde de stem van een klein meisje toen ze verder ging. “Ik mis je, mama. Hoe lang moet je nog de hoer spelen, mama? Neem alsjeblieft geen drugs meer, mam...”
Voor ze haar zin kon afmaken, werd ze ruw tegen de muur geduwd. Vanja was opgesprongen en had haar een flinke zet gegeven.
“Maak dat je uit mijn ogen bent voor ik je iets aandoe,” zei ze dreigend. Ze was razend, haar handen trilden en ze voelde het bloed in haar slapen kloppen. Hoe kon iemand zo vals en gemeen zijn? Wat was er toch met dat mens?
“Je hebt me pijn gedaan, trut,” zei Annelies, die over haar achterhoofd wreef, maar geen aanstalten maakte om de kamer te verlaten. Ze keek Vanja aan en haalde venijnig uit. De klap raakte Vanja recht in het gezicht.
Vanja tastte naar haar wang en voelde hoe die gloeide. Op dat moment verloor ze het laatste greintje zelfbeheersing dat haar nog restte. Ze greep Annelies bij haar blonde krullen beet en trok zo hard ze kon. De veel kleinere en lichtere vrouw vloog door de kamer en landde met een smak op de vloer. Annelies slaakte een kreet. Het was allemaal zo snel gegaan, dat ze niet eens de tijd had gehad om haar handen uit te steken en zo haar val een beetje te breken. Ze bloedde uit een hoofdwond en bleef half versuft op de vloer liggen.
“O, fuck,” vloekte Vanja bij het zien van al dat bloed. “Shit! Fuck!”
“Je m… moet iemand roepen,” stotterde Annelies. “O, god… Ik bloed! Je moet Ocane waarschuwen via de intercom.”
Vanja vocht tegen haar aandrang om te panikeren. Wat een pech, dacht ze, voor ze opnieuw hardop vloekte. Ze had Annelies alleen maar willen opzij duwen. Ze had er niet bij nagedacht en het was een ongeluk. Zou Ocane er ook zo over denken? Of Marec? Vanja dacht van niet. Met een klein hartje liep ze naar de slaapkamer, waar ze de rechtse knop op de intercom indrukte. Al na enkele seconden kwam er een antwoord. Het was de nasale stem van Ocane.
“Ja?”
“We hebben hulp nodig,” zei Vanja. “Annelies is gewond.”
Heel even bleef het stil.
“Hoe gewond?”
“Ze bloedt,” zei Vanja. “Kom snel, alstublieft?”
Het gebeurde uiterst zelden dat Marec zich met de dagelijkse gang van zaken op Trasimeno bemoeide, maar dit was zo een moment. Ocane was meteen naar hem toegekomen nadat ze de hoofdwonde van Annelies verbonden had. Het meisje had zich moeten aankleden en Claus reed haar op dit ogenblik in de Rolls naar het ziekenhuis te Perugia. Marec zag er piekfijn uit, hij zat middenin het diner en bereidde zich voor op een korte bespreking met enkele van de aanwezige zakenlui. Bedoeling was, om tijdens en na de maaltijd een lucratieve overname van een Nederlandse beleggingsmaatschappij te bespreken. Hij reageerde dan ook bijzonder geïrriteerd toen Ocane hem even mee naar buiten troonde en hem over de vechtpartij in het poorthuis vertelde. Hij zuchtte en wreef over zijn voorhoofd.
“Was ze ernstig gewond?”
“De wenkbrauw was gescheurd,” antwoordde Ocane. “Een hoofdwond bloedt altijd fel en waarschijnlijk zullen er een paar hechtingen nodig zijn, maar zo erg was het niet.”
“En Herpoels?”
Ocane schudde haar hoofd.
“Die had niets. Nog geen schrammetje. Ze zegt dat Annelies ruzie met haar zocht en het gebeurde zelf uitlokte.”
“Dat zal wel zo zijn,” reageerde Marec laconiek. “Maar het is geen excuus. Ik begin te denken dat Vanja Herpoels voor het ongeluk geboren is.”
“Ik weet niet meer wat ik met die vrouw moet aanvangen, Meester,” zei Ocane. “Onze gasten verkiezen de andere meisjes. De twee nieuwe doen het goed, maar niemand boekt Vanja. En nu zal ik haar weer moeten straffen. Misschien is het toch beter dat we het contract met die vrouw verbreken en haar naar België terug sturen?”
Marec realiseerde zich dat hij dat absoluut niet wilde.
“Nee,” zei hij op een besliste toon.
“Hoezo, nee? Iedereen zal weten wat er gebeurd is,” reageerde Ocane ongelovig. “Ze moet tot voorbeeld gesteld worden.”
“Ja, dat vind ik ook.” Marec grijnsde breed. “Maar niet door jou, Ocane. Door mij.”
“Door u, Meester?”
Marec knikte.
“Jaag haar de daver op het lijf en breng haar dan naar mijn eigen ruimte. Ik zal Herpoels na de bespreking onder handen nemen. Vannacht.”
“Zoals u wenst, Meester,” mompelde Ocane, die zich steeds meer verbaasde over Marecs houding tegenover die vrouw. “Waar wilt u Vanja hebben?”
Marec grijnsde opnieuw.
“Op pijnbank natuurlijk, waar anders? O, nog iets. Geen roze strings meer, Ocane. Roze is haar kleur niet. Neem een andere lichte kleur, iets wat mooi bij haar bruine huidskleur past.”
“Ik zal er voor zorgen,” zei Ocane rustig. “Gaat u maar terug naar uw belangrijke bespreking, Meester. Mijn excuses voor het storen.”
Ze zag hoe Marec zich omdraaide en opnieuw in het restaurant naar binnen liep. Daarna liep Ocane door de gang, waar ze even later de balie passeerde om zo via de inkomsthal naar buiten te lopen. Toen ze de binnenplaats op kwam, had ze geen oog voor de kleurrijke sfeerverlichting die Trasimeno een sprookjesachtig uiterlijk gaf. Rode, groene en witte lampjes brandden in hangende lantaarns langsheen de muren. De authentieke waterput op de binnenplaats was apart verlicht, bijna alsof het een museumstuk of een kunstwerk was. Ocane wandelde diep in gedachten verzonken in de richting van het poorthuis om er Vanja op te halen. Ze opende de buitendeur, liep door de kleine hal en vond Vanja in de zitkamer, waar ze in een van de zeteltjes zat en angstig opkeek. Ze zag er verschrikkelijk zenuwachtig uit, dacht Ocane.
“Hoe is het met haar, mevrouw?”
“Claus brengt haar nu naar het ziekenhuis. In Perugia.”
“Jeezes.” Vanja slaakte een diepe zucht. “Ik bedoelde het niet zo, ik wilde haar niet verwondden… Het was een ongeluk.”
“Dat kan allemaal best zijn, maar je hebt Annelies flink toegetakeld,” zei Ocane berispend tegen Vanja. “Ik zal jullie uit elkaar moeten halen, want zo kan het niet verder. Annelies is een vals kreng, maar ze slaat aan bij de gasten die van ruige spelletjes houden. Annelies mag dus blijven. Jij niet.”
“Ik niet?”
“Nee, Herpoels. Jij niet.”
Vanja keek haar vragend aan. Ze begon het ergste te vrezen, men zou haar contract verbreken en haar zonder een cent op de eerstvolgende vlucht naar België zetten. Met een klein hartje stelde Vanja haar volgende vraag.
“Gaat u mij wegsturen, mevrouw?”
Ocane schudde haar hoofd.
“In geen geval,” antwoordde ze. “Jij zult ontdekken dat er in Trasimeno nog een andere plek is, speciaal voor onverbeterlijke vrouwen zoals jij.”
“U bedoelt de schandpaal, mevrouw?”
“Nee. Deze plek is veel erger dan dat.”
Vanja voelde haar borst samenkrimpen en haar lippen werden bleek van angst. Maar ze wist dat argumenteren niet hielp bij Ocane, dus ze hield haar mond. En wat zou ze moeten zeggen? Het kwaad was geschied, ze had Annelies in het ziekenhuis geslagen. Ze had haar zelfbeheersing verloren en ze had zich gedragen als een boos kind op de speelplaats van de lagere school. Dus sloeg Vanja haar ogen neer en ze besloot haar lot te aanvaarden. Alles was beter dan berooid naar huis te worden gestuurd en Margot te verliezen.
Ocane zag de uitdrukking op het gezicht van Vanja veranderen van angstig naar gelaten. Ze snoof en wenkte haar om haar te volgen.
“Meekomen,” zei ze op autoritaire toon.
Vanja liep met trillende benen achter haar aan. Haar zenuwen waren tot het uiterste gespannen en haar hart bonkte in haar keel. Ocane sprak geen woord en haar stilzwijgen maakte dat de toch al ijzig aanvoelende sfeer nog dreigender werd. Vanja volgde haar naar buiten, waar ze de mooi verlichte binnenplaats van Trasimeno overstaken.
“Naar rechts,” zei Ocane, die op een met metaal beslagen deur afstevende, niet ver van de ingang van de chauffeurswoning. De deur zwaaide open en Vanja zag… Niets. Het was pikdonker binnen. Zodra Ocane het licht had aangeknipt, zag Vanja dat dit afkomstig was van een prachtige kroonluster. Die was uit gekleurd glas, zat vol met ouderwetse gloeilampen en dat dompelde de hele ruimte in een zacht gelig licht. De kamer was nagenoeg leeg en had de vorm van een rechthoek, met brede balken bovenaan en een hoog plafond dat in een punt uitliep. De dakspanten waren zwaar en bijna zwart van kleur. Hier en daar zat er een glimmende stalen haak in de balken geschroefd. Vanja zag geen enkel raam. Dit was een SM kerker, dacht Vanja, terwijl ze met grote ogen om zich heen keek. Centraal in de ruimte stond het enige meubelstuk; een lange houten pijnbank die er splinternieuw uitzag. Het ding blonk als een spiegel, was ongeveer drie meter lang, een halve meter breed en één meter hoog, en het donkere hout leek wel gepolijst. Er zaten zes stalen ringen in geschroefd, vier bij de hoeken en twee aan de zijkanten.
“Dit was vroeger een van de hooischuren,” legde Ocane uit. Ze had Vanja rustig de tijd gelaten om even rond te kijken. “Nu is het een plek waar pijn en genot hand in hand gaan. In jouw geval zal dat voornamelijk pijn zijn, geloof ik.”
Vanja onderdrukte een huivering en bekeek de volledig met kurk beklede muur aan haar rechterzijde. Die was behangen met allerlei soorten boeien, zweepjes, klemmetjes en tuigage, maar er hingen ook dildo's en vibrators in alle mogelijke formaten, materialen en kleuren. Vanja knipperde met haar oogleden bij het zien van al dat erotische speelgoed. Dat gedeelte van de ruimte leek wel een seksshop. De andere drie muren waren met fresco's versierd. De drie muurschilderingen vormden één geheel en stelden een oriëntaalse slavenveiling voor. Talloze kleurrijke figuren in traditionele kledij en met boernoesen of tulbanden op hun hoofden hadden zich verzameld op een groot marktplein. Allemaal staarden ze naar de lange rij slavinnen, die met een touw rond hun nek op het plein werden tentoongesteld. Vanja keek er naar en zag een enorme verscheidenheid aan vrouwelijke naakten, want niet één van de afgebeelde slavinnen zag er hetzelfde uit.
“Jij bent nu net als zij,” zei Ocane, die gezien had dat Vanja naar de slavinnen staarde. “Zo lang jij je schuld niet hebt afbetaald, ben je eigendom van het fonds. En je mag dat gerust letterlijk opvatten, jij bent een slavin en je waarde staat op de collar die je rond je nek draagt. Je gaf toe aan je dierlijke instincten en je hebt Annelies verwond. Voortaan zul je als een beest behandeld worden. Als koopwaar en als de ordinaire slavin dat je bent.”
Vanja reageerde niet op de dreigementen van Ocane, maar staarde opnieuw naar de houten pijnbank.
“Je moet er op gaan liggen,” zei Ocane. “Ruggelings. En als je nog naar het toilet wilt gaan, doe je dat beter nu. Daarna zal het niet meteen opnieuw mogelijk zijn.”
“Het toilet… euh… waar vind ik dat?”
Ocane wees naar een kleine grijs geverfde deur ergens links achter Vanja. Op de deur stond in sierlijk gekrulde letters ‘Gabinetto’ geschreven.
“Daar is het,” zei ze nors. “Wil je nog gaan of niet?”
“Ja, mevrouw.”
Vanja kwam terug en ze ging onwennig op de houten pijnbank neerzitten, alvorens zich er languit op uit te strekken. Het gladde hout voelde koud en hard aan onder haar blote billen en rug. Wat zou Ocane met haar doen eenmaal ze op dat ding lag? Ze voelde prikkels in haar buik en werd met de minuut zenuwachtiger. Zou men haar pijnigen? Het was niet onmogelijk, dacht ze, want Ocane had Annelies ook flink afgeranseld met die riem. Vanja begon te vrezen dat er haar een nog ergere straf te wachten stond. Zeker was, dat Ocane niet zinnens was om haar, net als Annelies, op haar blote kont te geselen. Dan zou ze haar immers niet ruggelings op deze pijnbank hebben laten plaatsnemen, maar wat was ze dan wel van plan? Het zweet brak haar uit, bij de gedachte om op haar borst en buik geslagen te worden.
“Armen strekken,” zei Ocane plotseling. “Nee, niet naast je lichaam. Boven je hoofd.”
Zwijgend deed Vanja wat haar bevolen werd. Ze voelde hoe haar ledematen zachtjes beefden, keek nieuwsgierig opzij en zag de stalen handboeien. Die maakten een klikkend geluid toen Ocane haar polsen links en rechts aan de stalen ringen in de hoeken van de bank vastketende. Voor haar benen gebruikte Ocane geen boeien, maar touwen. Vanja lag nu wijdbeens op de houten pijnbank uitgestrekt. Ze voelde het klamme zweet op haar voorhoofd en begon zich af te vragen, hoe lang deze straf zou gaan duren. Enkele uren? De ganse nacht? Ze hoopte niet al te lang, want het zou pijnlijk worden, dacht ze, zeker als ze hier een tijdje zou moeten blijven liggen. Ze kon haar ledematen nog een beetje bewegen, maar aan de houding waarin ze lag uitgestrekt, kon ze weinig veranderen. Ze slaakte een zucht en haar ogen ontmoetten die van Ocane. Het gemene mens keek vol minachting op haar neer.
“Lig je comfortabel, meisje?” Ocane grinnikte. “Nee, dat zal wel niet, maar het is je verdiende loon. Ik duld geen vechtpartijen. Je bent te ver gegaan en je zult daar de gevolgen van moeten dragen.”
Vanja wist niet goed wat te zeggen en beet op haar onderlip. Ze bewoog haar armen, waardoor de handboeien rond haar polsen een rinkelend geluid maakten.
“En na mijn straf, mevrouw?”
Ocane haalde haar schouders op.
“Dat is mijn beslissing niet. Als het aan mij lag, zat je al op een vliegtuig richting Brussel, maar de Meester wilde je niet laten gaan.”
Vanja keek haar vragend aan.
“De Meester?”
“Ja.”
Ocane draaide zich om en maakte aanstalten om de ruimte te verlaten. Vanja zag dit en begreep er niets van. Ze kon wel juichen, want ze had echt gedacht dat Ocane haar zou geselen met een van de zweepjes, die men aan de met kurk beklede muur had opgehangen. Godzijdank was dat niet het geval.
“Gaat u weg, mevrouw?”
“Ja.”
“M… maar, maar wat gebeurt er dan met mij?”
Ocane kneep haar oogleden tot spleetjes.
“Jij blijft hier de hele nacht, waardeloze slavin! En laat deze ervaring een onvergetelijke les voor je zijn.” Ze gebaarde naar iets wat ergens opzij aan een van de dakspanten vastgehecht zat. Een klein donker doosje met een soort oog of lens. “Zie je dat daar?”
Vanja volgde de richting van Ocane ‘s uitgestoken wijsvinger. Er hing een camera.
“Word ik gefilmd, mevrouw?”
Ocane grijnsde breed.
“Goed geraden,” zei ze grinnikend. “Alle lichten blijven aan, de hele nacht, dus je zult maar weinig slapen en de camera blijft op jou gericht. Kronkel zoveel als je wilt en houd je vooral niet in, want je bent live te zien op een van de gratis kanalen die wij aan onze gasten aanbieden.”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Schommel en takel 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?