| Gepost op vrijdag 18 maart 2005 - 10:20 pm: | 
|
|
geraffineerd straffen
Heimelijk heb ik haar naar boven zien lopen. Heimelijk de deur uit horen gaan. Nu is ze terug. Mijn Eva.
Ze omhelst me.
“Het was zo lekker in de stad. De zon scheen. Iedereen was vrolijk.”
Ik liefkoos haar. Wat heeft ze toch een zalig lijf. Ik streel haar billen. Over haar korte rokje. Weet dat daar geen slipje onder zit. Nu ik haar streel, maar ook reeds daarvoor. Mijn Eva is zo voorspelbaar. Al beseft ze dat niet zelf.
Ik merk haar verbazing. Want er gebeurt niets. Ik zeg niets, ik doe niets. Behalve dat ik haar blijven strelen. Dat had ze niet verwacht. Ook daarin is mijn Eva zo voorspelbaar. En is het daarmee voor mij gemakkelijk om zelf onvoorspelbaar te blijven.
Ik hou haar even van mij af en kijk in haar ogen. Haar ogen spreken voor zich. Ze bereidt zich voor wat onvermijdelijk komen gaat. Billekoek, denkt ze. Ze heeft het fout.
“Ik heb een afspraak met mijn ouders gemaakt,” zeg ik.
Vol verwarring kijkt ze me aan.
“Je ouders?” vraagt ze ontzet.
‘En mijn straf dan,’ zie ik haar denken.
Mijn Eva, zo lief. Ze verwacht zó iets anders, dat ze er niet blij van wordt. Terwijl ze dat wel wil zijn. Ik zie dat ze zich schaamt. Want er is immers niets dat ze liever wil.
Mijn ouders ontmoeten. Eva en ik: we kennen elkaar al zo lang. Maar met mijn ouders had ze nog niet kennisgemaakt. Er gebeurde gewoon te veel in ons leven. En dan nu ineens een afspraak.
“Trek maar even wat anders aan,” zeg ik, “want we gaan zo weg.”
Weer die dubbele verwarring. Zo direct al? En andere kleren aan, zo zonder slipje?
Ik stel haar gerust: “Ik wil dat je er op je mooist uitziet. Dat rokje mag je aanhouden. Maar dat truitje: je hebt wel wat sexy-ers. Wel even een slipje aantrekken. En een bh’tje. Daar houdt mijn moeder van. Toe maar snel.”
En ik geef een klapje op haar billen.
Het is maar een uurtje rijden. Ze zit zwijgend naast mij. Steeds wil ze haar mond open doen om wat te vragen, maar doet het nooit. Het is bij een kleine herberg dat ik parkeer. Mijn ouders zijn er al. Ze begroeten ons op de parkeerplaats.
“Dit is mijn Eva,” zeg ik, terwijl ik haar naar voren schuif.
Mijn moeder pakt haar aan en houdt haar op armslengte.
“Jij bent Eva,” constateert ze. Ze bekijkt haar kritisch, zonder zich te haasten.
“Je bent mooi,” is haar conclusie.
Ik ben trots. Maar ja, ze zei ook niets te veel.
Dan omhelst mijn moeder haar, vluchtig, maar het is genoeg.
Ze draait mijn Eva om, naar mijn vader toe, maar houdt haar vast: met Eva’s handen op haar rug.
“Dit is Eva, het meisje van je zoon,” zegt ze tegen mijn vader.
Mijn vader kijkt. Maar doet niets. Behalve met zijn ogen natuurlijk: van boven naar beneden en terug.
“Alstublieft, gaat u gang,” verzoek ik hem.
Pas dan doet hij twee stappen naar mijn meisje toe. Hij strijkt het haar uit haar gezicht. Steelt haar wangen. Nu pas bloost ze. Strijkt met beide handen langs haar lijf, vluchtig.
“Alstublieft,” zei ik nogmaals uitnodigend.
Hij glimlacht. En glijdt nu met zijn handen over haar borsten: van onder, over haar truitje, naar boven, haar decolleté.
“Mooi,” zucht hij, “zacht en stevig.”
“Moeder?” vraag ik mijn moeder.
Ze draait mijn Eva om met haar rug nu naar vader toe en houdt Eva’s handen stevig voor zich vast.
Nu hoefde ik mijn vader niet te verzoeken. Hij glijdt met zijn handen over haar rug naar haar billen. Daar blijven ze rusten. Zachtjes beweegt hij ze heen en weer. Voelt, tast, knijpt voorzichtig. Hij laat zijn handen vallen en zucht nogmaals.
“Ze is perfect.”
“Ik heb niets te veel gezegd.”
“Inderdaad.”
“Kom, we gaan naar binnen.”
Samen lopen we naar binnen. En het is mijn moeder die mijn meisje bij haar arm meeneemt.
Uit Eten
Het is een kleine gezellige ruimte. Er staan drie kleine ronde tafels. Eén is bezet door een ander paar. Aan de tweede nemen wij plaats. Ik ga zitten met mijn rug naar het andere paar. Links en rechts van mij: mijn ouders. Dat laat de plaats tegenover mij voor Eva over.
De eigenaar verwelkomt ons en brengt ons onze drankjes. We hoeven niet te bestellen. Ook niet voor de lunch
Ik zie mijn vader naar Eva blijven kijken.
“Je waardeert haar decolleté?” vraag ik.
“Ja,” zucht hij, “dat vraagt naar meer.”
“Buig je wat naar voren,” zeg ik Eva.
Mijn vader kan haar borsten nu zien hangen. Het echtpaar tegenover haar ook.
“Mooi. Mag ik haar kontje zien spannen?”
“Natuurlijk.”
Ik gebaar Eva. Ze gaat aarzelend staan.
“Buig je voorover, naar mijn moeder toe.”
Ze doet wat ik haar vraag.
Haar rokje spant zich om haar billen. En kruipt natuurlijk omhoog. Mijn vader kan haar slipje zien, weet ik. Hij strijkt langs haar billen en dijen, glijdt zelfs daarna weer even omhoog, haar rokje binnen.
“Mooi, mooi,” is zijn antwoord.
Ik laat mijn meisje weer zitten.
“Ze heeft mooie billen en een prachtig slipje,” zegt mijn vader.
“Vindt u?” antwoord ik verheugd.
“Geef het hem,” zeg ik tegen haar.
Ze bloost.
“Nu wel?” vroeg ik haar.
Ze bloost nog dieper.
Schielijk kijkt ze naar de tafel tegenover haar. Het echtpaar is met elkaar in gesprek, zie ik in de spiegel voor mij, althans: zij spreekt en hij kijkt... naar Eva.
Toch voldoet ze aan mijn verzoek. Tilt zich een beetje omhoog met haar linker hand. Strijkt met haar rechter hand onder haar rokje. Probeert zo met haar vingers achter haar slipje te haken. Wat duidelijk niet lukt. Nu moet ze wel met haar billen echt omhoog.
Het gesprek aan de andere tafel stokt. Ook mevrouw kijkt nu naar mijn Eva.
Haar slipje glijdt langs haar billen naar haar dijen. Ze kan weer zitten. Onder de tafel trekt ze met beide handen haar slipje over haar knieën en daarna over eerst haar rechter voet gevolgd door haar linker. Dan houdt ze boven tafel haar slipje open in beide handen. Weet niet wat er nu van haar veracht wordt. Ziet ook beide echtparen naar haar kijken. Krijgt een hoofd als vuur. Weet niet wat te doen. Of weet het wel maar wil het niet.
“Schenk het mijn vader,” zeg ik.
Ze schenkt het hem. Over de tafel neemt hij het van haar over. En spreidt het in zijn handen. Heel symbolisch. Bewonderen bekijkt hij het. Ruikt er zelfs even aan.
“Mmmm,” mompelt hij.
“Ik had gelijk: het is mooi,” zegt hij, “en ze is heerlijk.”
“Dank je, ik wist het wel,” antwoord ik, “overigens graag gedaan.”
Mijn vader grinnikt. Ik kijk Eva aan.
Je bloosde,” werp ik haar, “nu wel. Waarom?”
Opnieuw bloost ze.
Mijn moeder kijkt haar vragend aan: “vertel.”
Ze durft het niet.
“Zal ik dan maar?” vraag ik haar.
Ze knikt timide.
“Vanochtend had Eva ook geen slipje aan. Heimelijk. En even heimelijk ging ze de stad in. In dit zelfde rokje.”
“Ahhh,” zegt mijn vader.
“En jij?” vraagt mijn moeder.
“Natuurlijk wist ik het. Maar dat wist zij niet.”
Ik zie aan haar wegkijken, dat ik gelijk had.
“En toen?” vraagt mijn moeder.
Nu grinnik ik.
“Ik liet haar zich aankleden. Correct, voor jullie.”
Mijn vader knikt instemmend, maar mijn moeder schudt haar hoofd.
“Je hebt haar niet gestraft?”
Eva’s hoofd wordt nu vuurrood.
“Nog niet.”
“Dan wordt het nu hoog tijd,” concludeert mijn moeder.
“Ik zou wel wat meer van haar boezem willen zien,” onderbreekt mijn vader mijn moeder. Wil hij uitstel, is hij het niet met moeder eens, of beoogt hij iets heel anders?
Mijn moeder kijkt de andere kant op. Ongeduldig?
Ik glimlach om beiden. En om Eva. Want ik zie dat zij het weet.
Natuurlijk, wat verwacht ze anders. Het is mijn vader.
“Twee knoopjes,” zeg ik.
Twee knoopjes maakt ze los.
Haar boezem wordt zichtbaar.
En het randje van haar strapless bh.
“Drie knoopjes,” biedt mijn vader.
“Verkocht,” zeg ik.
Haar bh wordt nu geheel zichtbaar.
“Ook haar bh is prachtig, maar...eh,” spreekt mijn vader verwachtingsvol.
Hoe kun je je vader iets weigeren? Deelden we thuis niet alles. En: zo vader zo zoon.
Toch gebeurt er niets.
Ik kijk Eva teleurgesteld aan. Of is het verbolgen?
Snel maakt ze toch maar de voorsluiting los.
En is zo dom om tegelijkertijd op te kijken. In de ogen van de man aan de andere tafel. Dat maakt haar bewegingen nogal onhandig en maakt ze niet alleen haar bh- sluiting los, maar ontbloot ze daarbij ook haar borsten.
Waar was haar elegantie? Ik kijk ontstemd.
De man kijkt begerig. Zijn vrouw afkeurend. Nu echter houdt ze niet haar mond. Maar fluistert haar man iets toe. Verwijtend zo te horen.
De man buigt zich daarna even achterover en kijkt zijn vrouw vervolgens strak aan. Misprijzend zelfs. En geeft haar vervolgens kalm een weerwoord. De vrouw verbleekt. Trek zich in haar stoel terug. En glijdt vervolgens met haar handen onder haar rok langs haar heupen en weer terug. Nogal onhandig zo te zien. Maar daar blijft het bij.
Huiselijke Handelingen
De lunch wordt opgediend. We eten met smaak. Iedereen, behalve de vrouw. Ze blijft zenuwachtig naar haar man staren.
“Zo,” zegt mijn moeder, “dat was lekker. Maar ik denk dat ik een hartig woordje met je spreken moet.”
Een hartig woordje? Ik zou het eerder gepeperd noemen. Maar des te meer noodzakelijk.
“Ja moeder, ik weet het.”
En tegen Eva: “op je billen.”
Vanochtend, toen had ze het verwacht. Maar niet nu.
Toch glijdt haar rokje reeds onder haar vandaan. Daarin is ze handig.
Ik knik goedkeurend. Mijn moeder heeft gelijk. Zoals altijd.
Maar de man tegenover haar kan zijn ogen niet van Eva afhouden. En ziet dus alles. Zijn vrouw ook. Ook zijn instemmende blik daarbij. En zijn knikje naar haar toe: veelbetekenend.
Ze kijkt hem ontzet aan. En vervolgens smekend. Tevergeefs. Hij hoeft haar nu slechts wenkbrauwen te fronsen en haar dwingend aan te kijken. Ze staat op en loopt schielijk weg.
Binnen de minuut is ze weer terug en gaat weer zitten. Hij spreekt haar aan.
Ook zij bloost nu, en stopt steels wat in zijn hand. Hij steekt het in zijn jasje. Maar niet zonder het even te bekijken: een slipje.
Ik zie dat ook Eva het zag. Ik zie haar denken: dit is mijn schuld.
Het is tijd voor mijn Eva.
Natuurlijk hoopt ze van niet.
Ze wil wel, verlangt er naar, maar niet nu, niet hier.
Toch was het tijd.
“Eva.”
“Ja?” vraagt ze met een klein stemmetje.
“Je hebt mijn moeder gehoord.”
“Kleine meisjes luisteren nooit,” spreekt mijn moeder, “dat moet je hen leren.”
Mijn moeder bezit zoveel wijsheid.
“Wie niet luisteren wil, die moet voelen.”
Een filosofe, mijn moeder.
“Dus voelen ga je,” zeg ik, “ga maar staan.”
Ook ik ga staan.
“Wat doe je nu,” vraagt mijn moeder.
“Ik moet helaas enkele huiselijke handelingen verrichten,” beantwoord ik haar vraag, “u weet wel welke.”
“Maar waarom niet hier? Maken we eindelijk kennis met je meisje, en dan onthoud je ons dit. Ik meen dat wij toch recht hebben om haar beter te leren kennen. En zeker in huiselijke omstandigheden.”
“U heeft gelijk, maar...”
“Wat maar?”
“Wij zijn hier niet alleen, moeder.”
Ik tracht voortdurend door het dempen van mijn stem mijn moeder daar ook toe over te halen. Zonder effect helaas. Zij ziet mijn gedrag eerder als poging om haar aan te moedigen om luider te spreken. En om mijn woorden te herhalen.
“Wij zijn hier niet alleen?” en richting echtpaar, “nee, zeker zijn wij niet alleen.”
“Wij zijn hier samen, zo voel ik dat, ja toch?”
En op besliste toon naar het echtpaar: “Ik denk dat wij het nodige zojuist hebben gedeeld.”
Mevrouw maakt zich klaar om haar tegen te spreken, maar meneer houdt haar snel tegen.
“Wij hebben zeker van uw gezelschap genoten, mevrouw,” spreekt hij.
“En ik hoop dat u mijn brutaliteit verontschuldigt als ik u dit zeg: ik kon het niet helpen uw woorden te horen, en ik moet u zeggen: uw standpunt spreekt mij ten zeerste aan.”
Mevrouw trekt wit weg bij deze woorden.
“En niet alleen ik, ook voor mijn vrouw waren uw woorden zeer verhelderend. Krachtig, maar waar. En nu ik de gelegenheid heb genomen om u aan te spreken, mevrouw,” hij wendt zich naar Eva, “ook uw verschijning heeft mij buitengewoon aangenaam verrast. En ik zou dan ook de wens willen uitspreken, mede namens mijn vrouw...”
‘Helemaal niet’, is uit haar ogen af te lezen.
“...dat u, en uw echtgenoot, zou goed zou willen zijn in ons gezelschap te blijven verblijven. Om uw huiselijke aangelegenheden in onze aanwezigheid af te handelen.”
“Nou, je hoort het, ik wist het wel,” roept mijn moeder triomfantelijk.
“Je hoort het, Eva meisje. Het wordt dus nu, en hier.”
Subiet krijgt mijn meisje een rood hoofd. Het zal toch niet....
Inmiddels is ook de eigenaar weer ten tonele verschenen.
Ik kijk hem vragend aan.
“Oh, stoort u zich absoluut niet aan mij. Klant is Koning, nietwaar. En andere gasten verwacht ik niet.”
Hoe voorkomend zijn reactie ook is, het was niet hetgeen ik bedoelde. Ik wees met een licht handgebaar naar de tafel.
“Ah, u hebt de tafel nodig,” zegt hij begrijpend en is al bezig deze af te ruimen en schoon te maken.
“Neem plaats meisje.”
Ze wil gaan zitten, die boef.
“Over de tafel, meisje.”
Gehoorzaam buigt Eva zich voorover. Weldra ligt ze gestrekt op de tafel waar zojuist nog geluncht werd. Zodanig dat haar gezicht zich nog dichterbij het echtpaar bevindt dan daarvoor. Te meer daar ik ben gaan staan en zich er nu niets meer bevindt tussen haar gezicht en het echtpaar. Links mevrouw, rechts meneer. Natuurlijk kijkt ze naar het midden. Maar meneer buigt met haar mee. Van terloops toekijken is geen sprake meer. Ook niet van mevrouw. Want een paar fluisterende woorden van hem dwingen haar ‘erbij’ te blijven.
Dat is een goed idee, vind ik, daar moet ik gebruik van maken met een kleine strafverzwaring.
“Kijken, meisje.”
Dat is voor haar geen ongebruikelijk bevel. Maar nu: recht in de ogen van vreemden...
Toch gehoorzaamt ze, met een nog roder hoofd dan daarvoor.
Ik wil reeds aanvangen met mijn huiselijke handelingen, maar bedenk me net op tijd.
“Vader, mag ik u de eer geven?”
“Natuurlijk mijn zoon.”
Hij staat op en strijkt voor de derde maal lang de billen van mijn Eva. Maar nu niet alleen van boven naar beneden. Maar ook omgekeerd. Strijkt daarmee haar rokje naar boven. En haar billen bloot. Voor even. Want het rokje glijdt terug. Mijn vader weet het spel goed te spelen. Hij is een expert.
Plechtig strijkt hij stof eerst strak. Om daarna de zoom te pakken en langzaam over Eva’s billen heen te strijken. Omhoog. Om haar rokje vervolgens zorgvuldig in banen op haar rug te draperen.
Mijn vader treedt tevreden terug. Mijn Eva is gereed. Bijna.
Ik vraag haar om haar armen gevouwen naast zich te leggen, zodat haar handen naast haar schouders liggen.
“Wilt u, vader, moeder, haar helpen?”
Beiden knikken.
“Houdt u haar vast.”
Zij pakken ieder een hand.
Ik sla haar billen.
Zij schreeuwt het uit.
Vader geniet. Meneer eveneens.
En Moeder met hen.
En zij...
Zij huilt stil.
Als ik straf doe ik dat vakkundig. Op de juiste plaats. Hard. Lang. Maar nooit langer dan nodig.
Mijn Eva is nu in tranen. Haar billen zijn rood. Haar stem schor. Haar straf is voorbij.
Ik kus haar.
Ze mag weer zitten. De koffie wordt gebracht. Het gesprek wordt geanimeerd, ook met onze ‘gasten’. Alleen niet met Eva. Zij heeft niet veel meer te vertellen. Dat is ook niet nodig. Ze heeft genoeg van zichzelf laten zien.
Tijd om te vertrekken. We nemen afscheid van mijn ouders. Mijn moeder door mij te omhelzen. Mijn vader door Eva te zoenen, en zijn zoon een schouderklopje te geven.
Ik zet Eva in de auto.
“Ik moet nog even wat doen,” zeg ik haar en loop zonder haar terug.
Ik begroet nogmaals de eigenaar en ook het echtpaar.
Ik druk hen beide de hand.
“Bedankt.”
“Graag gedaan.”
En vervolgens naar mijn ‘ouders’:
“Jullie ook bedankt.”
Ze glimlachen:
“En: zien we je ooit nog eens?”
Ik lach:
“Wie weet...”
gecorrigeerd op 8-2-2025
 voor Mijn Meisje
|
|
    
Slavin Eva
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 03 mei 2004 - 08:21 pm: |
|
Een Bod Op Mij |
Heerlijk, weer zo’n Bod. Op mij! Eva.
Maar zeg eens, Hij Van Wie Zij Is, jij had toch zelf al een slavinnetje? Nou ja, meisje dan. Da’s één pot nat.
Heb je aan één niet genoeg.
En wat vind Zijn Meisje daar dan wel niet van?
Of heeft zij niets in te brengen? Dan lege briefjes, zoals mijn vader altijd zei.
Nou als je maar weet dat ik me niet zomaar laat kopen.
Oeps, ik ben al verkocht. En nu maar hopen dat mijn Mistress dit niet leest. Of is dat nou net wel mijn bedoeling, dat ze dit leest en dat ze dan ehhhh..... Wat zit ik toch ingewikkeld in elkaar. Of noemt een ander dat nu juist ongecompliceerd?
Ik kan me best voorstellen dat sommige Meesters het dan ook helemaal niet goed vinden dat hun Slavin zomaar allemaal briefjes schrijft. Gelukkig maar dat ik geen Meester heb, maar een Meesteres.
Tsja, vergeving, Meesteres, maar dat maakt dit Bod misschien wel juist extra spannend. Dat ik alleen U heb....
In ieder geval, Hij Van Wie Zij Is, ik vind dat je me in het begin van je Bod maar laat zwemmen hoor. Waarom zijn jullie Meesters nooit eens duidelijk? Gewoon van: kom hier, je bent ongehoorzaam geweest, je hebt straf verdient, over de knie, en slipje uit -oh ja dat had ik al niet meer, oeps vergeten- en klets klets klets.
Jullie weten zo veel, en doen zo weinig. Intussen ons slavinnetjes maar in onzekerheid latend.
Nou ja, dat belooft dus helemaal niets goeds voor de rest. Of juist wel?
Want dan, dan die ontmoeting met je ouders, oef. Als ik er aan denk dat als ik ooit echt schoonouders krijg. En dat ik dan zo in werkelijkheid gepresenteerd zou worden.... verschrikkelijk.
Maar als ik erover fantaseer...... Tsja, dat is heeeeeel wat anders.
Zo ik door je moeder behandeld wordt. Zo op afstand, zo hautain. Dat ze niks zegt en alleen maar kijkt, je beoordeelt. Oeoeoeoeoeoe. Ik voelde me helemaal klein worden. En week.
En dan je vader. Zo’n sexobject voor hem te worden. Zo’n poppetje aan een koord. Wetend dat hij me begeerlijk vind. Zo’n beetje aan hem aangeboden worden. Met mijn handen op mijn rug, zodat ik niets meer in te brengen heb. Wow. Dat ie je dan keurt. Dat ie je dan aanraakt..... Ik voelde gewoon zijn handen op mijn lijf toen ik het las.
En dan dat slotakkoord, dat je moeder me omdraait, op jouw bevel. Mijn handen vastpakt en mijn billen aanbiedt. Terwijl die slet natuurlijk me nogmaals helemaal opneemt. Dat terwijl je vader mijn billen betast, je moeder me aankijkt en van mijn lijf geniet? Of zou ze juist jaloers zijn omdat zij niet jong meer is, niet meer mooi zo’n mooi lijf heeft?
Dus dat Bod, Hij Van Wie Zij Is, hmmm, biedt nog maar even door.
En weet dat dit slavinnetje heeeel goed luistert.
Slavin Eva
 voor mijn Meesteres 
| |
Leo Van Dijck
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 04-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 24 mei 2004 - 02:03 pm: |
|
Uit eten |
Ik vind het stuk "uit eten" bijzonder boeiend.
Het vervolg kan zeer interessant worden. Het verhaal bouwt mooi op, rustig , naar wie weet welke climax.
Vakwerk.
Jazeker
|
Janneman
Actief lid
Bericht Nummer: 26
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 25 mei 2004 - 09:32 am: |
|
Ik wil graag zeggen dat ik het ook prachtig vond. |
Er zijn natuurlijk al eerder biedingen geweest op slavin Eva, maar deze was inderdaad heel mooi. Heel subtiel, het meeste moet je zelf bedenken. En Eva brengt veel onder woorden van wat ik erbij bedacht had.
De vondst van de ouders is natuurlijk geniaal.
Hulde!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Meesteres Mistress
Beginnend lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 06 juni 2004 - 09:13 pm: |
|
wat moet ik toch met Eva aan |
Zo meisje.
Moeilijk toch hč, hopen dat ik dit niet lees, of toch weer niet.
Altijd hetzelfde liedje dus.
Mij uitdagen, en dan hopen dat ik je straf geef.
Meisje meisje, dat noemt zich slavin.
Zucht.
Maar ja, een Meester(es) heeft het altijd gedaan, en dat meen ik nou eens echt.
Blijkbaar weet ik je niet goed genoeg op te voeden.
Verlies ik mijn gezag over je.
Ik heb even gewacht met deze reactie -onzekerheid over wat er gaat gebeuren is altijd goed voor een slavin, zoals mijn Eva eindelijk schijnt te begrijpen; voor je gebrek aan acceptatie van dat feit onthou ik je van alle vrijheid komend weekend- maar ik merk geen berouw, geen verandering in gedrag.
Alleen een Bod dat met de laatste aanvulling nog aantrekkelijker geworden is.
Dus: misschien is de tijd gekomen om je te verkopen.
Nu heb ik je via een openbare verkoop op deze site gekocht (althans: de voorganger daarvan), dus zal ik op zijn minst hetzelfde publiek willen raadplegen wat te doen.
Net zoals de toenmalige veilingmeester: reintoch natuurlijk.
Beste deskundigen: moet ik wachten met het finale bod van Hij Van Wie Zij Is, en Slavin Eva aan hem verkopen?
Of zijn er andere handelwijzen mogelijk -en verkiesbaar?
Aan u het woord!
En voor dat ik deze brief besluit, nog even rechtstreeks aan u, collega, Hij Van Wie Zij Is. Naast al haar loftuitingen stelde zij één kritische vraag, terecht moet ik erkennen: hoe serieus is uw bod, gezien het feit dat u de beschikking heeft over Zijn Meisje.
Waarbij ik me maar voor Slavin Eva’s onbeschaamdheid verontschuldig ‘meisje’ over één kam met ‘slavinnetje’ te scheren, laat staan dat één pot nat te noemen.
Wilt u haar zelf daarvoor straffen, een straf suggereren of wilt u dat aan mij overlaten?
wie Heerst is Dubbel verantwoordelijk
| |
Hij Van Wie Zij Is
Nieuw lid
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 4 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 07 juni 2004 - 09:09 pm: |
|
Mijn bod op Eva een BOD? |
Fijn dat mijn Bod op Eva zo gewaardeerd wordt.
Ook door Eva zelf.
En omdat nu zowel Eva als haar Meesteres de vraag oproepen hoe serieus mijn Bod is, hier een reactie.
Mijn eerste nijging is om te roepen: ik ben altijd serieus. En dat is ook zo.
Maar heb ik dit Bod gedaan als Bod of als Verhaal?
En dan moet ik eerlijk zijn en zeggen: als Verhaal.
Want dat vind ik het leuke aan deze aanpak: vanuit een heel simpel gegeven:
“Eva die zonder toestemming de stad in gegaan is... zonder slipje maar met een kort rokje”
een verhaal schrijven. Waarbij de vele voorgangers je vergezellen bij je poging om een spannend verhaal te schrijven dat toch weer net even heel anders is dan de voorgaanden.
oproep voor nog meer boden
Ik zou dan ook alle schrijvers willen motiveren dat ook eens te proberen. Echt, het is heel leuk. En dat doet me besluiten niet al meteen te roepen: natuurlijk ben ik serieus. Want wellicht dat dat anderen van het schrijven van een Bod zou weerhouden. Want stel je voor dat Jouw bod het winnende Bod is, en je meteen met Eva opgescheept zit als Jouw Slavin!
Ja Eva, dat moest er even uit meisje, want als ik jouw reactie lees, hoe strelend dan ook voor mij, dan denk ik: meisje meisje ben Jij een Slavin....
Me realiserend dat ik daarmee -zeker in haar eigen ogen- ook een oordeel geef over Eva’s Meesteres. Want dient een Meesteres haar Slavin niet op te voeden... en heeft Meesteres Mistress daar niet vier jaar de tijd voorgehad...
Maar, denk ik dan, sommige meisjes WILLEN gewoon niet leren. Die is het louter om het opvoeden te doen.
Tsja.
Maar terug naar de vraag:
is mijn bod een Bod?
En mijn antwoord daarop is: nu jullie het alle twee vragen, en daarmee mij indirect daarvoor toestemming geven: JA!
En de tweede vraag: maar hoe zit het dan met Mijn Meisje.
Ik denk dat ik eerst maar even uit moet leggen waarom Mijn Meisje “mijn meisje” is. En niet mijn slavin.
In de eerste plaats wil ik daarmee mijn tederheid voor haar uitdrukken en al mijn liefde voor de kwetsbaarheid waarmee ze zich zo volkomen aan mij heeft gegeven (lees: Een Plechtigheid). Ze is mijn Meisje.
En ze is Mijn meisje. Van niemand anders. Nu niet nooit niet. Ze is onvervangbaar. Volmaakt in haar onvolmaaktheid. Ze neemt al mijn ruimte in die nodig is.
Maar ze is niet mijn Slavin. Niet dat ik haar nooit zo noem. Ook “mijn slavinnetje” is een koosnaampje voor haar. Maar als ik haar zou kenmerken als mijn Slavin, zou ik naar mijn gevoel uitdrukken dat ze één van velen is. Vervangbaar. Inwisselbaar. Slavinnen zijn er zo veel. En Mijn Slavinnen zouden er ook vele kunnen zijn. Maar er maar één Mijn Meisje.
en nu jij, Eva
En één van die vele zou jij kunnen zijn Eva. Om het even heel cru te stellen: op veel meer zou je niet recht hebben. Gezien je gedrag. En ik zou je opvoeden. Zodat je -misschien- en wellicht -ooit- Mijn Slavin zou kunnen zijn. Maar die positie zou je moeten verdienen. Maar Mijn Meisje zou je nooit kunnen worden.
En opvoeden kan ik. Laat ik daarover geen twijfel ontstaan. Met het doen gelden van mijn gezag heb ik geen enkel probleem. Dat maakt dat ik me ook kan richten op Jouw persoontje. Kijken wat Jij nodig hebt. In die zin voel ik me ook een zielsverwant met Het Instituut. Ik heb niets van je nodig, Eva. Ik kan mij in mijn opvoeden me kan laten verstaan op wat jij nodig hebt. Of je het daar nu mee eens bent of niet. Laat staan of je dat nou leuk vind of ....
En om even heel duidelijk te stellen hoe ik over ‘opvoeden’ denk...
Meesteres Mistress vraagt of ik jou zou willen straffen, of jou straf zou willen bepalen.
Dat wil ik.
jouw straf
In de eerste plaats wil ik aansluiten bij de straf die je Meesteres je al opgelegd heeft: dit weekend van alle vrijheid te worden ontnomen. En daarbij wil ik heel duidelijk aangegeven dat het niet nodig is om te weten wat dat in jouw geval inhoud. Dat is tussen jou en je Meesteres.
Ik wil met mijn toevoeging jou vooral duidelijk maken dat je ‘maar een slavin’ bent. Uitwisselbaar, verkoopbaar, te gebruiken door wie je Meesteres maar behaagt.
Daarom stel ik voor dat je het hele weekend niet alleen onvrij bent, maar ook geopend. Niet alleen wordt het je niet toegestaan je benen te sluiten, de mogelijkheid om je vrouwelijkheid te sluiten moet je ontnomen worden. Zo dat je elk moment van dat weekend je bewust bent van de lage status die je bezit: te gebruiken zonder dat je daar iets tegen kunt ondernemen. Hoe je gedwongen wordt geopend te blijven, laat ik graag aan Meesteres Mistress over. Maar dat het niet een ‘beetje’ geopend zou moeten zijn, wil ik wel benadrukken. Niet alleen lijkt het me belangrijk dat een ieder fysiek toegang tot je vrouwelijkheid heeft, en dat die toegang onbelemmerd zal zijn, maar ook dat het een visuele toegankelijkheid betreft.
Oftewel: ik zou willen dat een ieder die je ziet, ook je lipjes ziet, open... en bloot.
is getekend,
Hij Van Wie Zij Is
voor Mijn Meisje
| |
Slavin Eva
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling:
Stemmen: 3 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 09 juni 2004 - 04:53 pm: |
|
dat Bod, dat moest maar niet |
Hmm, Hij Van Wie Zij Is.
Misschien ben ik toch wat te snel in mijn oordeel geweest.
U bent helemaal niet aardig maar gemeen.
Of vond ik dat eerst ook al, maar vond ik het toen niet erg?
Om bekeken te worden door uw ouders (we zullen maar u zeggen voor de veiligheid) is nog tot daar aan toe, maar ook door een wildvreemd echtpaar?
Maar wat ik het ergste vind is die afstand die u oplegt. Afstand tussen mij en u, mij en uw vader. Alleen maar dat kijken. Een slavin wil aangeraakt worden, genomen.
Blijkbaar had ik het wat betreft uw moeder wel helemaal bij het rechte eind: ik noemde haar een slet en u reageerde niet eens. Nou ja!
Nee, die straf die hoef ik niet meer, het is wel genoeg geweest. U bent me veel te wreed. Zonder slipje in de stad rondlopen is één ding, publiekelijk gedwongen worden het uit te trekken is iets heel anders. En alsof dat niet genoeg is ook mijn bh-tje. Ik zit daar verdorie zo’n beetje helemaal in m’n nakie.
Nee, dat van dat bod dat moest toch maar niet.
Nou ja, ik ben toch van mijn Meesteres, en die heeft geen toestemming gegeven. Zit denk ik een beetje te slapen, maar dat komt me nou wel goed uit.
Oh ja, nog zo iets. Ik kan wel merken dat uw Bod op Mij trouwens helemaal niet serieus is. Want u doet alsof ik zo’n stom blozend trutje ben wat niks durft. Nou, ik ben toch maar gewoon de stad ingegaan zonder slip en in een lekker super kort rokje. En denk maar niet dat ik voortdurend bloosde als van die lekkere stukken me aan zaten te gapen. Gewoon fantaseren of ze nou wel of nou niet wat konden zien. Niks blozen, lekker geil en nat werd ik daarvan. Dus mijn hooggeachte Meester: u snapt gewoon niks van slavinnetjes zoals ik.
Oeps, zelf ook zitten slapen.
Brief gelezen van Mijn Meesteres.
En van Hij Van Wie Zij Is.
Wat moet ik nou...
Ik ga mooi niet mijn brief waar ik zo op heb zitten ploeteren in de prullenbak gooien. Echt niet. Dan maar de gevolgen ondergaan. Nou ja, die krijg ik toch al, zo te lezen.
Misschien daarover dan ook maar strakjes een reactietje mailen. Want wat die twee daar allemaal schrijven. Dat gaat zo echt niet hoor. Jullie, pardon U denkt toch niet dat ik. Of toch wel....
Oh oh oh, die grote mond van mij. Waar zit de del knop?
????
dus ehhh voor even: doei
Eva
voor mijn Meesteres
| |
Slavin Eva
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling:
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 09 juni 2004 - 06:25 pm: |
|
wat U wilt gaat niet (gelukkig) |
Ja hé ho!
Ik lees het toch wel goed.
Wil u mij gaan verkopen?????
Het spijt mij vreselijk, lezers van deze site, dat ik zo publiekelijk mij tot Mijn Meesteres richt, maar mijn mailtje kreeg ik meteen retour: dat ze het niet lezen wilde, en als dat wanneer ik me zonodig publiek te schande wilde maken, ik het dan maar zelf moest weten en dat ze dan alleen ook publiek zou reageren. Als ze zou reageren.
En het was nog wel zo’n aardig en eerbiedig briefje dat ik gestuurd had. Nou ja, misschien was het ook wel een beetje te. Slijmen kan ik gewoon niet zo goed.
Nou ja, wat moet ik nu?
Maar als mijn Meesteres me niet meer wil, dan hoeft ze me dus ook niet meer te straffen. Dat van die straf, dat kan trouwens geeneens. Ik ga zaterdagavond lekker stappen met een vriendin. En Meesteres, u weet best dat dat ook sowieso helemaal niet kan bij mij thuis. Ik heb geeneens gordijnen. En iedereen is gewend om bij mij ongevraagd achter binnen te stappen. Nou ja, alleen overdag en als het licht beneden aan is. En ik ga toch echt niet het hele weekend op mijn slaapkamertje op mijn bed zitten kniezen.
En het is wel duidelijk dat U, Hij Van Wie Zij Is, helemaal mijn Meester niet bent of kan worden, want zoiets doe je niet met je slavinnetje dat je ook nog eigenlijk niet kent. Maakt niet uit trouwens, dat wat u wilt is echt onmenselijk. En gevaarlijk. Stel dat er iemand binnenkomt. Die kan dan gewoon...
Hmmmm, wel een geil idee natuurlijk. Maar ja, dat is het met u gewoon dus het probleem: u heeft van die lekker spannende en opwindende ideeën. Maar dat zijn dus fantasieën. Geen vrouw wil dat zoiets dus ook werkelijkheid wordt. Of je nu slavin bent of niet. Trouwens, volgens mij krijg je daar ook vreselijk kramp van, al die tijd gespreid te moeten zitten. En lopen, hoe stelt u zich dat nou voor? Dan moet je gaan hobbelen. Ik heb zo net even uitgeprobeerd, en dat is gewoon geen gezicht. Ik kom de trap niet eens op, denk ik.
Maar volgens mij was het de bedoeling van Meesteres Mistress ook helemaal niet dat u zoiets zou willen. Over de knie of zo, maar dit slaat helemaal nergens op. Als mijn Meesteres dit leest maakt ze u dat ook wel duidelijk, want zo is mijn Meesteres helemaal niet. Gelukkig maar. Ja toch, Meesteres?
U heeft echt nog wel gezag over mij. Ik denk dat ik me gewoon een beetje verwaarloosd voelde. En toen ineens al die aandacht van Hij Van Wie Zij Is. Dat ik toen gewoon een beetje te ondeugend werd. Misschien moet u me gewoon weer eens mee uit eten nemen, lieve Meesteres Mistress. Zoals u toen in uw Bod ook schreef, en wat u toen meteen ook uitgevoerd heeft. Tenminste, zo ongeveer maar dan anders. Gelukkig maar.
Maar ik weet nu echt wel beter, Meesteres. Ik weet dat mijn flirt met dat Bod van Hij heel erg dom was. Als u me daar dan voor straft, dan is alles weer als daarvoor. En ik weet ook nu weer dat ik helemaal niet van een ander wil wezen, dat Meesters als Hij dus helemaal ook niks voor mij zijn. Uw liefde en tederheid, daar is niks gemeens in. Alleen maar streng ook, als ik het nodig heb. Of zit ik nou misschien weer te slijmen? Maar ik meen het wel hoor!
En dat van die opvoeding van Meester Hij. Dat is echt niet nodig hoor. Ik ben al heel goed opgevoed. Bovendien ben ik echt al zo oud dat opvoeden helemaal niet meer kan. Dat kan ook mijn Meesteres u verzekeren. Ik moet soms even gestraft worden, omdat ik anders gewoon te vaak doe wat ehhh een beetje ondeugend is. Maar dat is iets heel anders dan opvoeden. Dat is iets tussen mij en mijn Meesteres.
Dus om uw opmerking even recht te zetten: dit meisje wil niet leren, omdat er niets valt te leren. In ieder geval niet van u dus.
Heb nog even naar Uw brief gekeken, Meesteres. Ik weet natuurlijk dat het niet echt serieus is, maar dat weten de bezoekers niet van deze site, want die kennen u niet. Dus daarom wel even voor de duidelijkheid: dat ik opnieuw verkocht wordt, daar kan natuurlijk geen sprake van zijn. Ik heb dat toen vier jaar geleden allemaal zelf geregeld, en omdat reintoch dat allemaal zo fantastisch regelde, was dat ook wel veilig. Toen kon ik immers de boden zelf voorselecteren en de ‘foute’ er uithalen en zo. Maar om nou de lezers te laten beslissen wat er gaat gebeuren, zal toch niet gaan. En nogmaals, ik ben al verkocht. Ik zal voortaan heel braaf zijn, Meesteres, echt waar. Of niet zo braaf, maar net ondeugend genoeg om mij te kunnen straffen als u dat behaagd.
Dus mensen, reageren is echt niet nodig hoor.
Maar wel,
veel liefs en een kusje
Slavin Eva
voor mijn Meesteres
| |
jean p victor
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 04-2004
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 10 juni 2004 - 09:29 am: |
|
prettig week end voor eva |
Eva is meer dan onbeschoft: zo maar zeggen dat ze gaat stappen en lekker geen straf wil. Meer nog: ze aanvaardt zelfs niet dat ze gewoon maar een slavin is en een slavin: die moet luisteren naar haar meesters, ongeacht hoe.
Maar Eva zelf zoekt misschien wel onbewust de straf op die men haar wil geven, ze schrijft immers:
"Ik heb geeneens gordijnen. En iedereen is gewend om bij mij ongevraagd achter binnen te stappen. Nou ja, alleen overdag en als het licht beneden aan is."
Toen ze sliploos door de straat liep, wou ze hitsig doen. Wel, nu kan ze zich gedurende het volledig weekend uitleven! Laat haar maar rondlopen in dat huis met haar vrouwelijkheid, mooi toegankelijk voor iedereen die langskomt.
En uiteraard zal ze ook geen bh -of ook maar iets anders- onder een kort strak mouwloos en diep uitgesneden t-shirt dragen en een hitsie bitsie mini rokje.
Ze zal zich niet kunnen gedragen als een vrouw: dat wil zeggen, ze zal zich bukken zodat dat haar kont goed zichtbaar wordt en mannen ook haar vrouwelijkheid kunnen zien. Als ze zit, zit ze uiteraard met haar benen gespreid...
Haar meesteres zal nog wel tal van andere leuke dingens vinden. Zonder natuurlijk te vergeten haar billen regelmatig eens te bewerken en ten toon te stellen.
Nou, een prettig weekend dus voor Eva!
(dit bericht is door de beheerders grondig aangepakt op spel en -met name- stijlfouten. Naar onze mening was hij vrijwel onleesbaar door het achterwege laten van interpunctie en niet lopende zinnen. Soms hebben we zelfs een gok moeten maken met wat er nu feitelijk bedoeld werd. Waarom we dat hebben gedaan? Drie redenen:
- We vinden het een leuke reactie die mooi past binnen deze erg interessante serie berichten. Daardoor heeft het voldoende waarde om lang te blijven staan.
- We benadrukken zo nogmaals het belang wat ons betreft van het zorgvuldig opstellen van een bericht (zie onder "een verzoek" op elke pagina).
- En laten zo zien via dit concrete voorbeeld wat dat voor ons inhoud.
Daarom voor de volledigheid hieronder ook het orginele bericht - ook om te laten zien wŕt we veranderd hebben)
oorspronkelijke tekst:
eva is meer dan onbeschoft zo maar zeggen dat ze gaat stappen en lekker geen straf wilt, meer nog ze aanvaard zelfs niet dat ze gewoon maar een slavin is en die moet luisteren naar haar meesters, ongeacht hoe.
maar eva zelf zegt, misschien wel onbewust welke straf men haar kan geven, ze schrijft immer:
"Ik heb geeneens gordijnen. En iedereen is gewend om bij mij ongevraagd achter binnen te stappen. Nou ja, alleen overdag en als het licht beneden aan is."
toen ze sliploos door de straat liep wou ze hitsig doen wel nu kan ze haar gedurende het volledig week en uitleven en laat haar rondlopen in dat huis met haar vrouwelijkheid mooi toegankelijk voor iedereen die langskomt.
en uiteraard zal ze ook been bh dragen of ook maar iets onder een korte strakke mouwloze en diep uitgesneden t-shirt en een hitsie bitsie mini rokje.
ze zal niet gedragen als een vrouw, dat wilt zeggen ze zal haar bukken zoals mannen dat haar kont goed zichtbaar wordt en ook haar vrouwelijkheid, als ze zit zit ze uiteraard met haar benen gespreid...haar meesteres zal wel nog tal van andere leuke dingens vinden zonder natuurlijk te vergeten haat billen regelmatig eens te bewerken en ten toon te stellen.
nou prettig week end voor eva
|
Slavin Eva
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 10 juni 2004 - 05:57 pm: |
|
niks geen slavin |
Ik heb vannacht wakker gelegen, echt waar.
Toen ik in bed lag kwamen alle dingen terug die ik gelezen had.
En die ik geschreven had, die natuurlijk ook.
Ik kon gewoon niet stoppen, met denken bedoel ik en gister met schrijven ook.
Ik schaam me zo.
Ik heb me natuurlijk verschrikkelijk gedragen. Dat weet ik best wel. En dat ik daarvoor gestraft moet worden, nou ja, da’s wel duidelijk.
Ik heb het verdient, ik heb het verdient, ik heb het verdient... dat ging vannacht maar steeds door me heen.
Maar heb ik het ook verdiend om verkocht te worden?
Ik weet dat ik ook dat verdiend heb.
Dat ik ook eigenlijk niet echt het recht heb om daar iets over te zeggen te hebben. Niet nadat wat ik allemaal daarna nog geschreven heb. Eigenlijk verdien ik het dat ik verstoten wordt. Door mijn Meesteres. Door Hij Van Wie Zij Is. Door Reintoch. Door iedereen die op mij geboden heeft, al die lieve mensen die zich met mij bemoeit hebben. Iedereen binnen het wereldje. Verstoten, alleen gelaten, genegeerd. Een Slavin die zich zo gedraagt is het niet waard om zich Slavin te noemen. Niet waard om opgevoed te worden.
En dan lees ik vanochtend het nog allemaal eens na...
Dat komt er trouwens ook nog bij: ik heb me vandaag ziek gemeld. Kon niet werken. Moest nadenken. Dat alleen daarvoor al zou ik gestraft moeten worden.
....Nou, nagelezen dus. Alles wat ik vannacht dacht, maar dan erger.
Wat blijft er voor me over? Slavin Eva dus niet, Meisje Eva al wel helemaal niet. Nul Eva?
Het enige wat me rest denk ik is om maar op te schrijven hoe het zo heeft kunnen gebeuren. Hoe ik zulke slechte dingen heb kunnen schrijven. Dat misschien andere domme slavinnetjes zoals ik (nou ja, zo dom bestaat vast niet) gewaarschuwd zijn of zo.
Mijn Meesteres had het gewoon de laatste tijd heel druk en zo. En in plaats van dat ik bezig ben om te bedenken hoe ik het mijn Meesteres gemakkelijk kan maken, voel ik me verongelijkt.
Nou ja, toen kwam dus dat spannende bod op mij van Hij Van Wie Zij is, en toen dacht ik, ik ben toch eigenlijk wel verplicht om op zo’n mooi bod te reageren en toen ging ik dus schrijven en toen en toen... nou ja dat weet u dus nu al wel.
En ik maar wachten en wachten. En nog steeds gebeurde er niks. Ik kreeg geen straf, of complimentje of gewoon een vraag. Zo van, Evaatje (zo noemt mijn Meesteres me als ze in een goede bui is) wat is er toch met jou aan de hand dat je zo’n opstandige reactie schrijft. Maar nee, dus niks, nada, niente.
En toen ben ik dus maar weer gaan schrijven. En als ik dat doe dan denk ik dus nergens meer aan. Ik schrijf en schrijf en schrijf. En wordt daar dus dan ook nog eens opgewonden van. Van m’n eigen schrijfsels. Errug hč.
En dan wordt ik dus een beetje roekeloos. En wel dat ik dat dan maar gewoon meteen wil posten. Want als ik er over na ga denken, gaat alles direct de prullenbak in. En dat vind ik dan ook weer zonde. En misschien denk ik dan erruggens ook nog, nou ja, dat als ik straf verdiend heb, dat dat dan maar moet. Waar ik dan toch ook best wel opgewonden van wordt, dat wil ik eerlijk toegeven.
En dan lees ik dus dat ik dus helemaal mis heb. Dat Hij Van Wie Zij Is čn Mijn Meesteres al wel geschreven hebben!
En in plaats van dat ik dan denk, oh jee meisje, je hebt het weer eens helemaal fout gedaan, doe ik net of dat voor iedereen zo is behalve voor ikzelf. En dan ben ik ook nog boos dat ze mij willen verkopen. En bang dat Mijn Meesteres me kwijt wil. Dat ik dus helemaal geen goede slavin ben. En in plaats daarvan ga ik dan heel hard roepen dat ik dat WEL ben.
En klopt er niks meer van wat ik aan het schrijven ben. Nou ja, het klopt dus dan erruggens nog wel, maar het is dus dan helemaal fout om het op te schrijven. Nee, da’s ook niet waar, ik bedoel dus eigenlijk dat sommigen dingen wel kloppen (en sommige dus niet) en dat iemand die het goed leest dan zo door me heen ziet. Zoals meneer Victor. Alleen: hij heeft niet gelijk dat ik geen gordijnen heb omdat ik graag wil dat iedereen me ziet, en al helemaal niet als ik gestraft wordt, wat dat gebeurt vooral boven. Als het avond is, want overdag kan niemand het zien, want ik heb allemaal planten voor de ramen beneden. En dat is dan ook voor mijn Meesteres weer fijn, want boven is het maar heel klein. Dan kan ik alleen maar door op het bed te liggen -of knielen natuurlijk- om gestraft te worden. En als ik dan de cane krijg dan heeft mijn Meesteres helemaal geen ruimte voor een goede zwaai. Tenminste, dat zegt ze, want ik kan dat natuurlijk dan niet zien. Kan ik sowieso niet, want ik hou mijn ogen altijd stijf dicht. Bij het straffen dus.
En nou wordt ik dus weer helemaal opgewonden, terwijl ik dit type en eraan terugdenk. En ook tegelijk heel bang en verdrietig. Want misschien gebeurt het wel nooit meer. Want ik ben het helemaal niet waard om Slavin te zijn. Ik moet gewoon stoppen en maar posten en en en
wie kan me helpen....?
is er iemand die weet wat ik...
snik
niks geen slavin Eva
voor mijn Meesteres
| |
Janneman
Actief lid
Bericht Nummer: 28
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 juni 2004 - 07:53 am: |
|
Hopeloos of nog te redden? |
Met stijgende verbazing lees ik wat Eva hier allemaal durft te zeggen.
De naam slavin verdient ze eigenlijk niet meer. Ja, ook dat moet je verdienen vind ik, dat je een slavin mag zijn.
Een beetje stout is misschien nog wel leuk ook, voor een Meester(es). Dan heb je nog eens een reden om te straffen - voor zover je als Meester(es) een reden nodig zou hebben natuurlijk.
Maar dit? Dit gaat veel te ver.
Het valt niet te verwachten dat er zo nog Meesters of Meesteressen zijn die een bod op Eva zouden willen doen denk ik. Hoeveel ellende haal je in huis? En 'in huis' bedoel ik letterlijk want zoals Eva nu is moet je haar 24 uur per dag, 7 dagen per week in de gaten houden. Anders loopt ze zo weer in zeven sloten tegelijk. Voortdurend toezicht, veel leiding en een harde doch rechtvaardige hand heeft ze nodig.
Dus dit gaat neerkomen op Meesteres Mistress.
Klaarblijkelijk is Eva niet genoeg onder de indruk van een vol weekend 'on display'. Nu weet ik ook niet hoe Meesteres Mistress Eva altijd pleegde te straffen. Dus kan ik daar ook niet op voortborduren, gegeven straffen wat verzwaren of bewust een nieuwe weg inslaan. Niet dat de Wijsheid van mij hoeft te komen natuurlijk, want Meesteres Mistress zal zelf mans genoeg zijn, daar ben ik van overtuigd.
Maar misschien mag ik toch een suggestie doen? Eva gaf zelf aan het tonen aan de ouders van Hij Van Wie Zij Is erg wreed te vinden. Nou is dat misschien wat moeilijk uitvoerbaar, maar wellicht zit er toch een suggestie in.
De kernwoorden zijn volgens mij 'tonen' en 'openbaar'. Misschien zou Hij Van Wie Zij Is samen met Zijn Meisje eens een bezoekje aan Meesteres Mistress en Eva moeten brengen. Misschien zouden zij gedrieën eens een paar 'vreselijke' dingen met Eva moeten doen. Kennelijk vindt zij 'on display' in haar eentje niet erg, maar misschien onder voortdurend toezicht van twee Meesters en een Meisje wel. Een paar voor Eva vernederende dingen zijn wel te bedenken, er staan genoeg suggesties op de site. Maar misschien is het ook al wel een goede straf dat zij beschikbaar is voor ieder, maar genegeerd wordt en moet toezien hoe de anderen wel 'leuke dingen doen'.
Het openbare zou vorm kunnen krijgen door het maken van foto's en die vervolgens op het net zetten. Dan gaat het er niet om dat wij ze kunnen zien, maar dat Eva weet dat iedereen ze kan zien. Dat zou je kunnen bereiken door ze niet op deze site te plaatsen, maar ergens anders. (Niet dat ik ze niet zou willen zien hoor, maar ik wil duidelijk maken dat het mij daar niet om gaat.)
Nu ik nog eens nadenk: zou dat niet de ergste straf voor Eva zijn? Dat haar Meesteres het even met haar opgeeft, haar niet meer straft, maar haar ook niet meer leidt en vormt, er niet meer voor haar is? En in plaats daarvan andere dingen gaat doen - waar Eva bij is?
Bij het opvoeden van honden werkt dat ook heel goed. Geen slaag geven. Juist niet. Helemaal negeren. De baas is er niet voor jou, hondje! Zoek het maar uit.
En is Eva eigenlijk niet gewoon een teefje?
Meesteres Mistress, heel veel kracht gewenst bij Uw loodzware taak!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Meesteres Mistress
Beginnend lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 juni 2004 - 08:44 pm: |
|
Eva's weekend, en daarna? |
Geachte collega(‘s),
Voor het welzijn van Eva voer ik deze briefwisseling openbaar.
Ze had zelf al aangegeven dat ik voorlopig niet wil dat ze mij persoonlijk benaderd, maar slechts via deze site. Ook ikzelf zal me deze beperking opleggen, net zoals ik ieder ander zou willen verzoeken dat voorbeeld te volgen.
In de eerste plaats is het natuurlijk pijnlijk voor haar om zo publiek te kijk te staan.
Maar het gaat wat mij betreft verder: het heeft ook een opvoedende waarde (wat al te zeer tot nu toe heeft ontbroken in mijn relatie met haar, maar daarover straks meer).
Ze leert zich te beheersen, en als ze dat niet doet, wat voor gevolgen dat heeft.
Buitenstaanders krijgen de kans om op haar gedrag te reageren. Leerzaam voor haar, en bovendien: vreemde ogen dwingen.
En last but not least: ze leert dat ze het slavin zijn daadwerkelijk moet verdienen. Waarmee ik met zeer veel instemming meega met de woorden van Janneman: in feite geef ik haar, door niet rechtstreeks meer op haar te reageren, even op.
Tsja Hij Van Wie Zij is, uw wijze woorden hadden een voorspellende kwaliteit. Eva dient opgevoed. Eva dient het Slavin zijn te verdienen. Voor ze weer erkent kan worden als Iemands Slavin zal ze Iedereens Slavin zijn. Een openboek zijn voor de lezers van deze site.
En toch, zelfs in haar buitensporig gedrag is ze ook aandoenlijk, vindt u niet. Onder al die roekeloze woorden, al dat venijn, die houding van “niemand kan me wat maken” zit een kwetsbare ziel. Dat haar laatste brief dan daar weer overheen komt, roept bij mij dezelfde vertedering op die ik ook al bij haar eerste brieven ervoer. Zoveel bravour maar uiteindelijk zo kwetsbaar. Ze heeft zoveel aandacht zoveel bevestiging nodig. Naast de harde en leidende hand. Zolang ze dat krijgt gaat het goed. Maar ik als Meesteres met een druk leven heb dat niet altijd. En dan zou ik haar moeten opvoeden.
En eigenlijk, moet ik tot mijn schande erkennen, eigenlijk heb ik haar nooit opgevoed. Jawel, ik heb regels gesteld waaraan zij moest voldoen. Waarvoor zij gestraft werd indien overtreden. Ik heb haar opdrachten gegeven, met hetzelfde effect. Maar opvoeden zoals u dat beschrijft: ontdekken wat ze nodig heeft en daaraan leiding geven, daaraan heeft het altijd ontbreken. En ik ben met u eens dat dat hetgeen is wat ze nodig heeft. U refereert in uw brief aan Het Instuituut en ik heb het er nog eens op na geslagen. Hoe de directeur beschrijft hoe hij het ‘opvoeden’ opvat, hoe er met de behoeften van Moniek wordt omgegaan, dat past naadloos bij wat Eva nodig heeft.
Hoe harder ze roept dat ze niets nodig heeft, hoe duidelijker blijkt dat het tegendeel het geval is.
Kortom: als u, ondanks al haar weerbarstigheid en ongelofelijke onbeschaamdheid, haar zou willen op voeden, zeker zoals u dat zelf omschrijft, zou ik u zeer dankbaar zijn. Dat onbaatzuchtige dat ik daarin proef, maakt dat ik daar zeer veel vertrouwen in heb.
En of dat betekent dat Eva weer verkocht moet worden voor of na die opvoeding, dat is een vraag waarbij ik me niet alleen tot u richt, maar op allen die zich betrokken bij Eva voelen.
Tsja, en dan nu jij, mijn dom gansje.
Eigenlijk had ik je moeten geven waarom je vroeg: in de steek gelaten worden. Als jij niet gestraft wil worden, als je je niet als slavin wenst te gedragen, dan handelt ook je Meesteres daarna.
Want, zucht, je Meesteres ben ik nog steeds.
Zo gemakkelijk wil ik mijn verantwoordelijkheid voor jou niet ontlopen.
Want ja, je bent me nu eenmaal dierbaar. ik heb nu eenmaal een zwak voor je, zullen we maar zeggen.
Dus: morgen wordt je gestraft.
Je belt die afspraak onmiddellijk af, en alle andere die je mogelijkerwijs dit weekend gemaakt hebt.
Ik hoop voor je dat je voor jezelf al boodschappen gedaan hebt, want als je dat morgenochtend (bij het open gaan van de winkels) nog moet doen, wordt je daarvoor extra gestraft.
Ik heb erg zitten nadenken over de woorden van de heer Viktor: zal ik je toestaan kleding aan te trekken? Mijn besluit is: voorlopig niet. Als je iets aan mag trekken, zal ik die keuze maken en ik je die opdracht geven.
Ik zal je zaterdag bezoeken. Wanneer, dat zul je niet weten. Noch hoelang ik zal blijven. Ik heb de sleutel, dus je mag je achterdeur afsluiten. Je opent je dijen zodanig dat het nooit voor zal komen dat ze elkaar raken. Als ik kom, zal ik je een spreidstang aanleggen, zodat ik die opdracht ook fysiek zal afdwingen. Ik weet dat je die niet hebt en wellicht ook niet kent, maar ik zal hem voor je meenemen.
Ik zal je ook verder binden.
Hoe, dat wil ik nog met Hij Van Wie Zij Is overleggen.
Zeker zijn in ieder geval daarbij drie dingen:
het zal vernederend zijn
het zal oncomfortabel zijn
en je zult alleen zijn
Daarom zal ik een veiligheidssluiting toepassen, die je zelf niet kunt herstellen.
Niet om te op te voeden, niet om je te straffen, alleen om je te laten weten wat je mag hopen te worden: Iedereens Slavin.
Ook zondag zal er een moment van mijn aanwezigheid zijn. Misschien meerdere momenten zelfs. Zonder dat je dat je bewust zult zijn, overigens.
Maar wat zowel voor zaterdag als voor zondag zal gelden: je zult niet het recht hebben mij aan te spreken. Mijn vragen zul je beantwoorden, maar absoluut niet meer dan dat. Zelf vragen stellen is je absoluut verboden. Ben je daaraan ongehoorzaam, dan zal ik je knevelen. Met alle gevolgen van dien.
Noch zul je mij mogen aankijken. Je zult in mijn aanwezigheid altijd naar beneden kijken en nooit -nooit- in mijn gezicht. Doe je dat wel, onbewust wellicht, dan zul je de resterende tijd geblinddoekt zijn.
In beide gevallen zal er geen ruimte zijn voor een compromis.
En je weet als ik dŕt zeg, ik het ook meen. En uitvoer.
En daarna?
Daarna is er tijd voor nadenken.
Ik heb volgende week een erg drukke week. Ik wil dan ook niet door jouw worden lastiggevallen. Je mag ook niets posten op de site. Schrijven mag je wel: voor je zelf. Na volgend weekend verwacht ik dan een verslag van je wat je komend weekend en daarna hebt meegemaakt. Ik zal je laten weten wanneer je dat mag plaatsen op de site. Maar tot dan zwijg je ook daar.
Het geeft wellicht ook de bezoekers van deze site de gelegenheid te reageren. Op jouw gedrag. Op wat er aan gedaan moet worden. Wat er komend weekend staat te gebeuren. Zonder verrast te worden doordat de nieuwste strapatsen van jou die al hun opmerkingen weer achterhaald maken.
was getekend,
voorlopig nog steeds:
je Meesteres Mistress
wie Heerst is Dubbel verantwoordelijk
| |
corrie
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 12-2003
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 13 juni 2004 - 05:19 pm: |
|
Eva: moedig.... of niet |
hallo A/allen
pft en dan dacht ik dat mijn Meester zijn handen vol heeft aan mij, nou vergeleken bij jou Eva ben ik een doetje, echt waar.
Ik mag graag mijn Meester uitdagen en dwars doen, maar weet toch op zeker moment mijn plaats wel weer. Ja, zal ook wel moeten, want ook ik wordt gestraft uiteraard en kies (misschien laf) er toch voor te gehoorzamen.
Maar niet alleen om straf te ontlopen, maar gewoon omdat ik van mijn Meester hou en Hem graag wil dienen door een goede slavin te zijn.
Maar ik moet zeggen dat ik het ook leuk vind hoor om een lekker dwars slavinnetje te zijn.
En dat ben jij! Dat je dat durft nou moedig hoor.
Of juist niet.
Misschien is het een idee dat je eens een tijdje met andere slavinnen je Mr moet dienen. Maar wel zo dat niet jij maar de ander op de eerste plaats komt. Jij moet de rot klusjes opknappen en de andere heeft het plezier.
Maar ook zou je gewoon eens de andere subjes moeten straffen zodat je zelf voelt wat jou Mr voelt als ze jou moeten straffen. Want ja, ze vinden het dan vaak wel leuk als we eens dwars en verkeerd zijn (ze moeten toch een reden hebben om te straffen). Maar ik denk dat ze het ook wel eens moeilijk vinden om Hun subjes weer te moeten straffen, als dat steeds maar door blijft gaan.
Ja, je brengt je Mr nu misschien wel op ideeën, maar ja, dat verdien je ook wel wat.
Maar goed, ik vind het ook wel erg leuk om je zo bezig te zien en dan die verschillende Mr die zich er mee bemoeien: je hebt wel iedereen in touw voor je.
van een mede subje
|
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 22 juni 2004 - 05:20 pm: |
|
een andere kijk op Eva |
Ik ben blij dat het verslag van Eva nog even op zich laat wachten (hoewel ik haar niet wil beďnvloeden: dus als je dit leest voor dat je je verslag gepost hebt, verlang ik van je dat je dit bericht niet verder leest).
Eva, lees je nu toch nog? Foei! (ja ik ken jouw soort: wegwezen dus).
Goed, ik wil Eva niet beďnvloeden, maar wel jullie lezers van deze site, in het bijzonder Hij Van Wie Zij Is en Meesteres Mistress.
Jullie vallen allemaal over Slavin Eva. Maar hoe terecht is dat?
Eerst vanuit Meesters/Meesteressen oogpunt.
Jullie veroordelen Slavin Eva over hoe ze zich gedraagt. Maar gedraagt Eva zich eigenlijk niet als de Slavin die jullie allemaal in je hart wilt dat ze is?
Want ga maar eens na:
ze verzet zich, maar geeft zich uiteindelijk toch over
ze is brutaal, maar wel berouwvol
ze daagt uit, maar is ook gewillig
ze is vrijgevochten, maar toch te temmen
ze is stout, maar ook lief
ze heeft een grote mond, maar een klein hartje
Alles in extremen.
Want je kunt voor alles het woordje “heel” zetten.
Maakt haar dat niet tot een verrukkelijke Slavin.
Ze slaat zo lekker om zich heen, weet zich zo absoluut niet te gedragen, verzet zich zo dat ze gestraft moet worden, om uiteindelijk altijd te weten dat het niet klopt: dat ze ongehoorzaam is, brutaal, zich niet weet te gedragen; dat ze straf nodig heeft, een harde hand; die ze boetevaardig incasseert (tenminste: dat laatste weet ik natuurlijk niet, maar daarvan ben ik overtuigd).
Wij, Meesters en Meesteressen, roepen vaak wel het tegenovergestelde, maar keurig opgevoede slavinnen zijn gewoon saai. En slavinnen die zich blijven verzetten, zich blijven groot houden zijn dodelijk vermoeiend.
En vanuit Slaven/Slavinnen oogpunt
-en hier heb ik al vast één medestander: Corrie-
Willen jullie eigenlijk niet allemaal zijn zoals Eva: brutaal, uitdagend, opwindend, gevaarlijk, om vervolgens die verterende schaamte te mogen voelen, de onzekerheid, de machteloosheid, zodat daarna je zo heerlijk eerlijk krijgt wat je verdient, zonder beperkingen en dubbele gedachtes, vol overgave. Om eigenlijk daar totaal niet van te leren zodat het hele spel opnieuw mag beginnen.
Waarom dan niet zijn zoals Eva?
Omdat jullie dat niet durven. Omdat je het lef niet hebt, of omdat je bang bent alles te verliezen, of de straf te erg zal zijn.
Of: omdat jullie dat niet kunnen! Zou je wel zou willen zijn, maar ben je gewoon niet zo opstandig, ben je te braaf. Of wil je je echt alleen maar geven aan je Meester/Meesteres. Kun je alleen een perfecte slavin zijn. Maar daardoor saai. Of, als dat te onverbiddelijk klinkt: een beetje saai.
uit het sm-leven
En dan iets dat me in veel beschrijvingen uit het ‘echte sm leven’ opvalt:
Of de onderdanige is volledig onderdanig: straffen hebben niet een ‘echte’ aanleiding, en nooit vanuit echt verzet. De onderdanige is dan wel schuldbewust maar waarvoor? Soms is de overtreding zelfs amper te vermijden en is het ook wederzijds de bedoeling dat de regel overtreden wordt, de opdracht niet gehaald.
Of de onderdanige is brutaal, onderwerpt zich niet echt en blijft een hoge status hebben, verzet zich, houdt zich groot, blijft grapjes maken, ook tijdens de straf. En alleen een overdosis aan pijn laat hem/haar de mond houden om zo mogelijk in subspace te geraken: en raakt los van alles. Aan wie geeft hij/zij zich dan over: is dat eigenlijk niet aan zichzelf?
slotpleidooi
Geef ons dan deze Eva maar. Ook al vindt een ieder dat ze eigenlijk niet het recht heeft zich Slavin te noemen. Mijn Slavin blijft ze wel degelijk. Volmaakt in haar onvolmaaktheid.
Dus meisje: heb je nog hulp nodig hebben: ik zal er voor je zijn. Net zoals voor Meesteres Mistress en Hij Van Wie Zij Is.
reintoch
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
Marny
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 22 juni 2004 - 08:22 pm: |
|
een gehoorzame slavin is een meesteres ??? |
Dag lieve Eva,
Ik heb met heel veel plezier kennis genomen van jouw ondeugende streken. En ik ben jaloers op je. Je brengt elke keer weer je Meesteres tot wanhoop en verzint telkens een goede reden om toch vooral straf te krijgen.
Ik zou graag op je willen bieden, maar we zijn gelijken en elkaar een beetje zitten te plagen en vervelen zonder dat daar een lekkere straf tegenover staat, daar hebben we beiden niets aan.
Ik zou het trouwens helemaal niet erg vinden als Meesteres Mistress een nieuwe veiling start, want inmiddels weten vele bezoekers wie je bent en zouden maar wat graag in jou schoenen willen staan of - heel erg macho - je willen onderwerpen.
Dus Meesteres, als u geen tijd heeft om voor slavin Eva te zorgen, doe ons dan een plezier ...
U zult zien dat er vele nieuwe boden komen.
En lieve Reintoch: het ligt er wel heel dik bovenop dat jij als een van de eersten een bod zal willen doen !!??
Dus Eva, blijf maar lekker ondeugend want een gehoorzame slavin zou net zo goed een meesteres kunnen zijn.
Een dikke knuffel voor Eva
groetjes
Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 34
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 24 juni 2004 - 11:43 am: |
|
aanvulling: nog een type |
Nog een aanvulling van type "slavinnen" waar ik onder "uit het sm-leven" een vraagteken bij zet, en wel geďnspireerd door de verhalen van Marny (let wel: geďnspireerd op de verhalen):
De slavin/slaaf die ongehoorzaam is (dan wel een overtreding maakt), niet als plagerij of uit opstandigheid, of omdat hij/faalt (ondanks de beste bedoelingen), maar omdat hem of haar dat nou eenmaal zo uitkomt. Zo van: ach ja ik kan wel gehoorzaam zijn, maar nu even niet. En de straf, ach nou ja, die wordt op de koop toegenomen. Want waarom zou hij of zij ook niet: straf is een genot. Dus meester/meesteres: doe je plicht, geef me die straf (en goed hč: ik verwacht een fatsoenlijke prestatie), kan ik nog effe lekker geilen ook.
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
Slavin Eva
Nieuw lid
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 03 juli 2004 - 07:51 pm: |
|
Wachten. |
Ik was bang voor de straf die ik verdiend had.
Ik verlangde naar de straf omdat ik die verdiend had.
Ik had haar nodig, die straf.
Ik wilde weer bevestigd worden. Weten dat ik slavin was, en Mistress mijn Meesteres.
Daarom wachtte ik op mijn straf.
Was ik bereid, het hele weekend.
Maar niet voorbereid.
Oh, eerst was er nog niets aan de hand.
Zaterdagochtend stond ik op. Vroeg, want lang slapen kon ik niet. Wilde ik ook niet. Ik had immers straf verdiend. En uitslapen is geen straf. Dacht ik. Want alles was straf dit weekend. Maar dat wist ik toen nog niet.
Eerst stond ik dus op. Zonder me aan te kleden natuurlijk. Dat was gek, bloot rondlopen in mijn eigen huis. Weten dat als mijn door mijn ramen zou kijken me naakt zou zien. En dat was spannend. En geil: ik geef het toe. Maar ik hield stand. Bleef van mezelf af.
Oh wat was ik trots op mezelf.
Zo dom.
Want straf verdiend hebben en trots zijn hoort ook niet bij elkaar.
Maar ook dat wist ik toen nog niet.
Dus zette ik thee, maakte ik een boterham. Hield mijn benen wijd, mijn kut open.
Dat ik daartegen zo geprotesteerd had. Wat kan ik toch een aanstelster zijn.
Met mijn dijen gespreid nestelde ik me op mijn bank. En genoot. Genoot van mijn boterham, mijn thee. Van mezelf. In de spiegel aan de muur kan ik mezelf net zien als ik een beetje schuin zat. Wat was ik een mooi en gehoorzaam slavinnetje.
Wat was ik tevreden.
Zo stom.
Ik had straf verdiend. Geen tevredenheid.
Toen begon het wachten.
Mijn huis werd leeg. Mijn lijf koud. Mijn kut droog.
Waar was Mijn Meesteres?
Wist ze niet dat ik op haar wachtte. Dat ik braaf was. Dat ik haar slavin was die straf verdiende. Waarom kwam ze niet?
Mijn kut was leeg. En koud. Waar was haar hand om mij te voelen. Waar was die hand van iedereen? Van iedereen zou ik zijn. Hij Van Wie Zij Is had het gezegd. Maar er was niemand. Ik keek naar de ramen. Niemand keek terug. Ik was alleen.
Mijn lijf was stijf. En droog. En koud. Waar was mijn Meesteres om me te verwarmen? Me te slaan. Hard te slaan. Zodat ik rood zou worden, overal waar zij mij raakte. Rood en warm. Maar mijn Meesteres was er niet. Was er wel een meesteres van mij? Ben ik wel een slavin?
Mijn huis was leeg. Van wie was het? Het staarde mij aan. “Wie ben jij?” zei het tegen mij. Ik ben niet meer jouw huis. Want jij bestaat niet meer. Een slavin is van iemand. Jij bent van niemand. Jij bent niets.
En ik was niets.
Maar niets zijn is heel weinig.
Dus kwamen er gedachten.
Eerst de fijne:
“Ik ben een slavin die gestraft gaat worden. Een slavin die wacht op haar straf. Een slavin die pijn gaat leiden. Maar nu wacht. En wachten doet ook pijn. Daarom moet ik wachten. Accepteren dat ik moet wachten. Opdat ik weet: ik ben een slavin die gestraft gaat worden. Een slavin die lijdt. Want wachten doet pijn. En pijn: die heb ik verdiend.”
Maar de pijn van het wachten verwarmt je niet. Maakt je almaar kouder. En stopt je gedachten niet.
Dus kwam de twijfel:
“Komt ze wel? Waarom is ze er nog niet? Weet ze niet dat ik lijdt? Of weet ze het wel, maar vind ze dat ik ook dit verdiend heb? Of weet ze het wel, maar kan het haar niet schelen? Of zelfs dat niet? Denkt ze niet meer aan mij. Is ze mij vergeten. Omdat ik niets ben. Zeker niet haar slavin. Een slavin die straf verdient. Maar nu wacht totdat ze verstijft is van de kou. Nee, verstijft is van het wachten, het onvervuld verlangen.”
Dan de wanhoop:
“Ze komt niet. Ik weet het zeker. Ze heeft me reeds verkocht. Nee, ook die hoop is onterecht. Ik ben immers onverkoopbaar. Niemand die mij wil. En Mijn Meesteres is ongeďnteresseerd. Het maakt haar niet uit. Voor verkopen moet je aangeboden worden. Ik ben immers niet een slavin. Iedereen zegt dat. Ik ben niets. En niets kan je niet verkopen. Of weggeven.”
“Ze zou me kunnen weggeven. Of me zelfs bij de straat kunnen zetten. Zoals die rommeltjes die ik laats bij het opruimen van de schuur onder mijn raam gezet heb: “om mee te nemen”. Maar zelfs dan moet je een bordje maken. Buiten zetten. Denken dat iemand misschien iets aan me heeft. Ook al kost ik niets. Ben ik eigenlijk niets meer waard. Zelfs die moeite verdien ik niet. Aan niets heeft iemand iets.”
Toen het niets, dat eindeloze niets. Waar er zelfs geen zelfbeklag is.
Ik denk aan mijn werk. Nee dat wil ik niet. Ik wil lijden. Ik heb straf verdiend. Op het salontafeltje zitten vlekken, die moet ik nodig schoonmaken. Nee! Mijn bloesje mist een knoopje, dat moet ik maandag niet vergeten. Nee, nee. Die nagel mag ook wel eens geknipt. Nee, nee nee. Aan de binnenkant van mijn rechter dij zit een puistje, en daar, en daar. Ohh nee, ik wil dit niet. Meer puistjes, pukkels, rare vlekken op mijn huid: ik ben lelijk!
En eindelijk huil ik.
Wil ik in mezelf kruipen, maar kan dat niet. Houdt mijn dijen krampachtig gespreid, terwijl mijn tranen op mijn borsten druppen. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Zak voorover, schok van verdriet. Mijn gespreide dijen houden me in evenwicht. Mijn ellebogen rusten erop. Mijn gezicht raakt bijna mijn kut. Tenminste zo voelt het, want ik weet dat dat niet kan. Kon ik er maar in kruipen, me verstoppen in mijn eigen kut.
Dan moet ik lachen, lachen om dat dwaze beeld. Kijk ik naar mezelf.
Eerst natuurlijk naar mijn open kut. Dan zie ik mijn dijen, zo ver gespreid.
Glimlach ik: ondanks alles ben ik gehoorzaam. Mijn kut blijft geopend. Bedenk ik dat Hij Van Wie Zij Is me dat gegeven heeft. Een opdracht om me aan vast te klampen. Mijn Mistress heeft dat geschenk geaccepteerd. Dwong me er aan over te geven. Doorzag mijn onnozele smoesjes. Mijn zinloze verzet. Gaf mijn wachten inhoud.
Ik zucht diep. Droog mijn tranen. Richt me op.
Gespreid moest ik wachten. Mijn bezwaren waren zo stompzinnig. Juist dat het mij onmogelijk scheen, geeft zin aan mijn wachten. Maakt wachten tot een straf. Een straf die ik kan begrijpen.
En moeizaam sta ik op. Stijf van het verkrampte zitten. Mijn ogen prikken van het huilen. Ik loop naar het aanrecht. Nee, ik hobbel. Met moeite houd ik mij staande. Want open wil ik zijn. Opener. Ik zak door mijn knieën. Zo ben ik pas bloot. En kwetsbaar. En hulpeloos. Want bij het aanrecht aangekomen ben ik nu veel te klein. De kraan is te hoog. Ik knoei met water. Ik heb straf oh ja ik heb straf.
Dankjewel Meesteres.
Dankjewel Hij Van Wie Zij Is.
Dankjewel iedereen die nog niet het geduld met mij heeft verloren.
een heel kleine eva
voor mijn Meesteres
| |
Marny
Lid
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 juli 2004 - 09:14 am: |
|
klein ? |
Lieve Eva,
Je hebt het voor elkaar gekregen mij alle stadia te laten volgen die bij een ijzersterk verhaal horen.
Ik was verbijsterd, ik was meevoelend, ik had medelijden, ik was meelevend, ik heb bijna gehuild, ik heb gelachen, ik was een beetje verontwaardigd en ik was een beetje boos.
En dus ... ben je groots
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 41
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 juli 2004 - 10:24 am: |
|
Eva |
Eva en Meesteres Mistress,
Ik zag gisteravond Eva's post hier al. Die bracht me helemaal in verwarring
Ik zocht naar woorden, maar kon ze niet vinden.
Marny heeft mijn eerste gevoelens meer dan uitstekend onder woorden gebracht.
Daar dank ik haar voor. Ik had het zelf nog niet voor elkaar.
Maar ik dank ook Eva. Voor haar berichten hier, voor de wijze waarop ze ons van haar 'strijd' hebt bericht. Eva: zeker na je laatste bericht gun ik je al het goede dat Meesteres Mistress je vast en zeker wel wil geven.
Meesteres Mistress wens ik heel veel kracht en wijsheid. Want ook al heeft Eva haar lesje klaarblijkelijk geleerd, ze blijft natuurlijk wie ze is. Hoe u haar verder moet aanpakken laat ik uiteraard geheel aan u want daar bent u natuurlijk veel ervarener in dan ik. Ik zou u niets kunnen aandragen dat u niet zelf zou kunnen bedenken.
Maar als ik een kleine suggestie zou mogen doen: verwen Eva eerst een keertje. Dat heeft ze nu wel verdiend.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 36
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 juli 2004 - 07:45 pm: |
|
Te perfect |
Hmm, lieve Eva, je bevestigd mijn stelling: jij belichaamt de perfecte slavin.
Hoe je volkomen argeloos in de valkuil, die Hij Van Wie Zij Is voor je groef, gestapt bent.
Natuurlijk is het wachten straf.
Wachten waarin je uiteindelijk je geilheid en je verlangen verliest.
Wachten waarin gebeurd wat je niet wilt: het besef verliezen van gestraft te worden.
Oh ja: dat is pas straf.
En dan ben jij ook nog -behalve je onbesuisde brutaalheid- een heel onzeker klein slavinnetje. Dat blufferige van ik-ben-een-geil-opstandig-meisje dat overal lak aan heeft met een klein stemmetje dat voortdurend roept en-waarom-straf-je-me-daarom-niet.
Dat meisje is snel verdwenen als er iemand roept dat ze helemaal geen goede slavin is. Die betwijfelt of ze überhaupt wel een slavin is. En als haar Meesteres ook nog uitroept dat zij als Meesteres niet goed genoeg is.....
Dan is er maar zó weinig nodig om haar klein te maken. Nee: om haar kleinheid aan iedereen te laten tonen. Eerst die nacht die ze beschreef. Na haar al te brutale brieven.
Daarna tijdens het wachten. Wachten zonder dat ze wist hoe lang het duren zou. Nog belangrijker, zonder dat ze wist of er wel een eind aan komen zou.
Wij -lezers van de berichten- weten natuurlijk wel beter. We verwachten dat Mistress er zal zijn. Voor ons is het leven heel erg simpel.
Maar dat is het niet voor jou, Eva. Kleine meisjes zoals jij die heel erg hun best doen groot te zijn. Die denken dat ze groot moeten zijn om zich -als slavin- aan hun Meester/es te kunnen geven. Terwijl het hun Meester/es alleen te doen is om het breken, zodat ze zich kunnen ontfermen over dat kleine meisje. Na zich op het brutaaltje te hebben uitgeleefd, dat spreekt. Om vervolgens natuurlijk altijd weer dat kleine meisje te tarten opnieuw brutaal te worden. Ook voor die Meester/essen is het leven simpel, mijn lieve Eva.
Oh, ze weten wel hoe ze je klein moeten krijgen, je laten huilen. Maar beseffen ze hoe klein ze je laten zijn? Hoe diep je moet gaan.? Begrijpen ze je wanhoop. Je verlatenheid. Je onmacht?
Beseffen ze hoe het is om niets te zijn? Niets meer te voelen? Niets meer te hopen?
Wíj weten dat er altijd de katharsis zal zijn. Het huilen. Het einde van de straf.
Wij lezers. Maar ook de Meester/essen. Zij ook. Want zij leiden je daar naar toe.
Maar jij, weet jij dat ook?
Jij voelt, jij laat je leiden, jij bent klein, wordt klein, elke keer weer.
Jij weet dat niet!
Daarom, Eva, ben jij zo mooi. Zo perfect.
En ben ik je dankbaar dat je dat aan iedereen hebt willen laten zien.
Door het op te schrijven.
Want dat is je kracht Eva.
We mogen bij je naar binnen kijken.
In al je lagen.
En daarom: kijk lezers! Kijk Meester/essen!
En leer wat een simpel bevel kan aanrichten.
En daarom, lieve Marny, zal ik geen Bod op Eva uitbrengen.
Ook al is ze voor mij de perfecte slavin.
Ze is te perfect.
Ze gaat te diep.
Als Meester zou ik haar niet kunnen begeleiden. Als ze mijn eigendom zou zijn, zou ik steeds beseffen hoe klein ze werkelijk is. Ondanks haar uitdagende vrouwelijkheid, haar grote woorden. Dan zou ik haar dus moeten straffen. Want dat heeft ze nodig. Streng straffen. Wreed zou ik me moeten tonen.
Maar wreed genoeg zou ik nooit kunnen zijn.
Want ik zou steeds dat kleine meisje zien.
Toch zou ik dat moeten vergeten.
Zou ik, als ik haar straf, alleen dat brutaaltje moeten zien.
Zíj is het die straf verdient.
Zonder aarzeling zou ik die brutaalheid, dat ik-ben-echt-een-volwassen-vrouw-die geil-wil-zijn, eruit moeten slaan. Da’s goed voor haar, da’s goed voor haar Meester/es.
Maar niet voor mij, ben ik bang.
Ik ben gewoon niet sterk en streng genoeg.
Of overdrijf ik nu... mijn lieve.....
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
Marny
Actief lid
Bericht Nummer: 21
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 juli 2004 - 09:36 pm: |
|
Dans voor mij |
“Dans voor mij”, hoor ik hem zeggen.
Ik sta in het midden van de kamer en begin te bewegen. Ik draai met mijn heupen van links naar rechts, van voor naar achter. In gedachten luister ik naar het ritme van een rumba. Ik pak een stoel met een hoge rug en begin de stoel op een sensuele manier te verleiden. Ik sluit mijn ogen zover dat ik nog net door een spleetje mijn plaats kan bepalen.
In mijn ooghoeken zie ik hem bewegen en even later hoor ik de zachte klanken van de muziek. Ik laat mij meevoeren op het ritme en heb even geen weet meer van de wereld. Ik draai om de stoel en zet een been op het randje van de zitting. Ik buig over de rugleuning heen en kom weer terug overeind. Ik pak de stoel vast en laat het op één poot balanceren. Ik voel me één worden met de stoel en het ritme van de muziek. Ik ga weer zitten en til een been zover mogelijk gestrekt omhoog, ik buig mijn rug achterover en pak door mijn jurk mijn borsten vast. Ik wrijf zachtjes langs mijn gezicht en uit een zucht. Ik denk … aan Eva.
Oeps, daar schrik ik van.
Ik recht mijn rug en kom overeind. Ik kijk hem aan. Hij heeft de plotselinge verandering gezien maar begrijpt niet wat er is gebeurd.
“Kleed je uit voor mij”, zegt hij op indringende wijze.
Ik begin langzaam de knoopjes van mijn rode zomerjurk los te maken. Met een sierlijke beweging zet ik eerst de ene en daarna de andere voet op de stoelzitting om mijn rode schoentjes uit te trekken. De bandjes die om mijn enkels zitten laten gemakkelijk los. Dan begin ik op gracieuze wijze mij bh los te peuteren. Nog steeds de stoel als steun gebruikend, steek ik een hand langs de rand van mijn slipje om het soepel over mijn billen af te laten zakken. Als ik helemaal naakt ben dans ik weer verder op het ritme van de muziek. Ik sluit mijn ogen terwijl ik om de stoel heen dans en denk … aan Eva.
Oeps, daar schrik ik van.
Weer heeft hij mijn vreemde reactie gezien en ik zie op zijn gezicht de vraagtekens verschijnen.
“Kniel voor mij”, fluistert hij. Ik kom voor hem staan en zak voorzichtig door mijn knieën. Ik zit op de grond met mijn knieën iets uit elkaar, handen op de rug en mijn borsten fier vooruit. Mijn ogen zijn neergeslagen en met een glimlach op mijn gezicht denk ik … aan Eva.
Oeps, mijn schrik wordt groter. Wat heb ik toch.
Hij legt een hand onder mijn kin en heft mijn hoofd omhoog.
“Kijk mij aan”, zegt hij en ik kijk in die baby-blauwe kijkers en voel mijn hart smelten.
Wat nou Eva, wat moet ik nou met zo ’n hersenspinsel van Meesteres Mistress, van Hij van wie Zij is, van Reintoch, van Janneman en… en …
Nee, ik schud mijn hoofd heftig en laat de hersenspinsels plaats maken voor de realiteit van dit moment.
Wachtend op mijn meester.
Wachtend op mijn straf.
Mmm, lekker.
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
au!
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 02-2005
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 29 januari 2006 - 11:27 am: |
|
reactie op het verhaal ouders |
Ik Heb vreselijk genoten van het verhaal ouders vooral omdat ik zelf ook van dit soort fantasietjes heb. Lekker in het openbaar gestraft worden en dat waar de ouders van mijn meester bij zijn HEERLIJK
Een onderdanig pijnsletje 
|
|
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?