het was zo spannend, zo alleen en zonder ...
Ik omhels je als je binnenkomt. Wat hou ik toch van je. Zo zacht, zo lief. Zo’n heerlijk lijf. Je vlijt je tegen me aan. Mijn handen glijden over je rug, over je billen. De dunne zomerstof laat me je helemaal voelen.
Ook dat je geen slipje aanhebt.
Langzaam maak ik je van me los en geef je een tedere kus.
“Had je veel bekijks”, vraag ik je.
Je lacht lief: “ik heb altijd veel bekijks.”
Daar heb je zeker gelijk in.
“Maar ik ben ook heel voorzichtig gebleven.”
Ik kijk je nieuwsgierig aan. Zonder slipje in een toch best kort zomerrokje over straat, en dan toch voorzichtig?
Je glimlacht verontschuldigend.
“Gewoon, met mijn handen langs mijn dijen, zodat het niet opwaait. En niet over trappen gelopen.”
Je zucht.
“Het is zo spannend. Je zo naakt te weten. En onbeschermd. Zo zonder jou.”
Ah, zit dat zo. Dan wordt het tijd je zo te voelen mèt mij. Dat denk ik, maar zeg het niet. Wel:
“Kom, we gaan naar het strand. Ik heb de picknickmand al klaar. Even nog iets pakken.”
Je stemt opgelucht in, opgelucht dat ik niet boos op je ben geworden. Maar hoe zou ik nou boos op je kunnen worden?
Maar als je naar ook boven wil -vast om je om te kleden- zeg ik je dat jij de mand moet pakken en kijken of ik iets ben vergeten.
Natuurlijk ben ik dat niet, maar zo krijg je geen kans iets anders te doen. Want één greep en ik heb wat ik hebben wil.
Mijn eerste verrassing voor je is dat we op de fiets gaan. Niet ongewoon. Maar de verrassing ontstaat bij het opstappen. Want lopen zonder slipje is iets heel anders dan fietsen. Natuurlijk kruipt je rokje omhoog. Met één hand lukt het je nog net je rokje tussen je benen in bedwang te houden. Maar ja, in het verkeer heb je lang niet altijd een hand vrij. Zoals je spoedig merkt. En of er ook daadwerkelijk iemand iets ziet, doet er dan niet toe. Je weet niet meer wat er te zien valt. Of er iets te zien valt. Je bent de controle kwijt. En dat is niet alleen heel spannend, maar ook heel eng.
Zelfs al ben ik bij je.
Of is het juist daarom?
Gelukkig voor je is het strand niet ver. We wandelen langs de vloedlijn. Opgelucht schop je met je voeten door het zand. Onbekommerd dat de wind met je rokje speelt. Met mijn hand in de jouwe voel je niet langer behoefte om met je andere je rokje in bedwang te houden. Je voelt je veilig.
Dat is een beetje dom. Want ik laat je stil houden. Uit de tas pak ik wat ik meegenomen heb: een ander rokje. Er lopen mensen langs ons heen. Daarom ben ik zo aardig om je eerst het nieuwe rokje aan te trekken en dan pas het vorige uit. Ook dat is iets dat iedereen ziet. Maar dat is iets dat iedereen mag weten: ik ben degene die je aan- en uitkleedt.
Pas als we weer lopen besef je het verschil: dit rokje is nog korter. Het bedekt dan wel je benen als je stilstaat, maar als je loopt.... Ik weet dat je het gevoel hebt dat iedereen bij iedere pas je billen ziet. En weet dat je geen slipje aanhebt. Dat laatste is waar, het eerste niet. Maar dat is “meisjes-eigen”: meisje hebben nu eenmaal altijd dat gevoel bij korte rokjes. Ook al zien wij mannen niets en mogen we alleen raden, onze meisjes geloven anders.
Natuurlijk gaan je handen naar je zij, maar helpen doet het niet: de stof is zo dun dan het ook van achteren opwaait. Denk je.
Toch kan ik het niet laten om lieftallig een arm om je heen te slaan en je te dwingen om dat ook bij mij te doen. Niks geen beschermende handen zo.
We zoeken na een tijdje de duinrand op. Het strand is breed. Hier zijn geen badgasten meer. Alleen wat passanten. We gaan picknicken. Na afloop strek je je uit om van de zon te genieten. Gek eigenlijk, je zou hier best naakt kunnen zonnen. Maar dat sta ik je niet toe nu. Want je korte rokje maakt je des te naakter. Zeker als je na een tijdje mijn handen voelt. Ik streel je zacht en opwindend. Je borsten. Onder je truitje je tepels. Je buik. Je dijen. Je laat je openen. Even tracht je me te weerstaan, dan geef je je over. Aan mij. Aan mijn handen. Aan je eigen lusten. Je laat je gaan. Toch mag je niet komen. Nog niet. Ik kus je. Ik moet je nog straffen, fluister ik.
Ik trek je voorzichtig over mijn schoot. Nog wee van geilheid laat je het gebeuren. Nog steeds lig je op het zand. Maar nu op je buik. Met je billen omhoog, niet erg, maar genoeg. Genoeg voor mij om je mooie kontje te ontbloten en te strelen. Je blijft zachtjes kreunen. Dan sla ik je. Niet hard, maar hard genoeg. Zodat je billen roze kleuren. Zodat je blijft kreunen.
Als ik stop blijf je liggen. Voorzichtig open je je ogen. Om ze daarna weer meteen te sluiten. Het strand is stil. Maar niet uitgestorven. Er zijn genoeg wandelaars. In de verte. En dichtbij. Die wellicht niet gezien hebben hoe ik je geil maakte. Maar die zeker gezien hebben hoe ik je billen sloeg.
Snel trek je je rokje naar beneden. Ik sta het toe. Ook over je rokje heen kan ik je billen strelen en de warmte voelen.
En je geilheid, als ik daaronder reik. Weer streel ik je, weer kreun je, weer laat je je gaan. Nu om eindelijk te mogen komen.
Later, veel later, als we weer teruglopen, denk je nergens meer aan. Mijn hand in de jouwe, rozig van de liefde. Onbekommerd laat je je rokje spelen met de wind. De wind die wat aangetrokken is en zo koelte brengt voor je warme billen en hete kutje.
Zorgeloos.
Ook al is er nu veel meer om je zorgen over te maken. Zijn je billen niet rood gekleurd? Kan niet iedereen zien dat je zojuist gestraft bent? En straks, op de fiets. Met je veel kortere rokje dan op de heenweg?
Maar verliefd vlij je je tegen me aan. Het evenwicht is hersteld. Je bent van mij. Ik ben bij jou. Veilig. En toch spannend.
een lief bod, een lief verhaal
voor het meisje waarvan ik hou
ook al is ze er niet meer
en is ze niet het meisje uit dit verhaal
meer verhalen van Hij Van Wie Zij Is vind je hier: Hij Van Wie Zij Is
 voor Mijn Meisje
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Alleen een rokje 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?