een bod op Slavin Eva
Als je binnenkomt zie ik aan je dat je gezondigd hebt.
Maar dat wist ik al. Ik heb je immers vanmiddag weg zien gaan.
Ik ken je.
Ik sluit je in mijn armen en voel je verstijven als ik over je billen strijk en je naakt onder je rokje voel. Maar ook dat wist ik. En ik negeer het, allemaal.
Ik zeg: “fijn dat je er bent, we gaan naar een feestje.”
Geen tijd om je te verkleden, ik neem je mee zoals je bent.
Het feestje is in een groot huis. Jij kent er niemand, ik wel. Ik zorg dat je van groepje naar groepje zwalkt. Met steeds er tussendoor een omhelzing van mij. Waarbij ik iedere keer nadrukkelijk over je rokje strijk. Er voor zorgend dat iedereen niet alleen geďnteresseerd kijkt naar wat ik doe, maar vooral jouw verstijving ziet: iedere keer als mijn hand ňnder je rokje glijdt.
Dan stap ik naar de gastvrouw toe en vraag haar of er een slaapkamer is waar jij even mag liggen, want je bent moe, beweer ik. Je probeert het af te weren -natuurlijk ben je niet moe- maar ik geef je geen kans. Je gaat met de vrouw naar boven. Ik laat je een halfuurtje wachten -daar hou je helemaal niet van, zeker niet omdat je niet weet wat komen gaat. Dan vraag ik nadrukkelijk aan de gastvrouw, zo dat iedereen dat hoort, in welke kamer ze je gelegd heeft.
Zonder verdere uitleg zoek ik je nu op. Ik doe de slaapkamerdeur open -en laat haar open staan- en staand in de deuropening geef ik je op koude toon opdracht je gereed te maken: knielen.
Natuurlijk kijk je me wanhopig aan, maar je weet: protesteren heeft geen zin. Je knielt op het voeteneind van het bed. Je gezicht in het bed gedrukt, je borsten tegen de sprei, je kontje hoog omhoog, je knieën wijd gespreid. Je ligt nu helemaal open voor mij te wachten op wat onvermijdelijk komen gaat. Ik laat dat even: wachtend, genietend, van het onderdanige beeld voor mijn ogen.
Dan trek ik mijn brede en hardleren riem uit mijn broek en stap naar je toe. Nonchalant strijk ik je rokje nog verder naar boven en begin je te slaan. Hard en langzaam. Zó, dat je de eerste slagen nog verbijten kunt. Maar onvermijdelijke bij de latere slagen het móet uitschreeuwen.
Eerst nog gesmoord, maar al snel voluit klinkt je pijn en ontzetting onbelemmerd door de ruimte. Naar buiten de slaapkamer. Waarvan we vermoeden dat het door zal klinken in het feest. Iets dat we met zekerheid weten als het geroezemoes plots afneemt en er beneden een stilte in valt: iedereen luistert naar jouw kreten.
Dan beëindig ik mijn slagen: mijn doel is bereikt. Ik streel nog even teder langs je billen: ze voelen heet, en je gezicht: je wang nat, je ogen rood en gezwollen. Ik strijk je rokje weer naar beneden en zeg je dat je over tien minuten naar beneden te komen.
Ik verlaat je. Je weet dat je je niet mag verroeren en dus tellen moet: tien maal zestig. En, je weet de deur nog open....
Je gaat naar beneden. Je hebt niets aan je uiterlijk mogen doen. Je ogen zijn nog opgezwollen van de tranen. Je gang is ietwat pijnlijk. Ik neem je in je armen en vraag je of je lekker geslapen hebt: je ogen zijn nog zo vol slaap...
Je hebt moeite om nieuwe tranen te onderdrukken, zeker als ik vervolgens weer langs je billen strijk.
Ik zeg hardop voor alle aanwezigen dat je zo’n heerlijk kontje hebt: daar zou toch iedereen van moeten kunnen genieten...
Dan stuur ik je op het eerste groepje vreemden af. En terwijl jij van man naar man en van vrouw naar vrouw zwerft, moedig ik zonder dat je het weet iedereen aan te voelen hňe heerlijk dat kontje wel niet is.
Maar dŕt merk je gauw genoeg. Want menige hand strijkt vluchtig langs je billen. Mijn dwingende blik maakt je duidelijk dat je het moet toestaan. Ook wanneer die handen driester worden en je naakte huid beroeren. De hitte van je billen voelen. En de schrik in je ogen zien bij iedere naakte aanraking. Zo ga je van hand tot hand.
Tot ik het genoeg vind en je nogmaals in mijn armen neem.
Ik leg je gezicht in mijn hals en richt mij tot alle aanwezigen: “En lieve vrienden en vriendinnen: had ik gelijk of niet, heeft ze niet een heerlijk kontje...
En hoe mooi is ze als ze is gestraft!”
Een instemmend gemompel weerklinkt en voor ieders ogen til ik je rokje hoog op. En toon wat ieder reeds gevoeld heeft: prachtige rood gezwollen billetjes.
Een zucht van bewondering gaat door de ruimte.
Ik laat je rokje vallen, neem je gezicht in mijn handen en zoen je lang en teder.
“Kom,” zeg ik tot slot, “iedereen heeft genoeg van je genoten, je straf is voorbij, nu mag jij genieten.”
En ik neem je mee naar huis,
zonder afscheid te nemen,
om mijn belofte uit te voeren.....
meer verhalen van Paul Gérard vind je hier: Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Party Straf 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?