Oh was ik maar een gijzelaar (deel 4 - slot)
Victor Vleugelslag sloeg zijn ogen open en keek in die van Olga, die hem dromerig bekeken. Ze zat op de rand van het matras waar hij aan het eind van de krankzinnige afgelopen nacht naartoe gebracht was. Hij herinnerde zich nog vaag hoe hij wankelde en strompelde. Hij herinnerde zich nog vaag wat ze zei voordat ze…
Ze had hem eerst ook nog vastgebonden, herinnerde Victor zich, nadat zijn lichaam was opgeveerd van het matras zonder dat zijn ledematen mee de lucht in wilden. Zijn polsen waren vastgebonden aan de buizen van de radiator, zijn enkels aan de poten van een zware kast tegen de muur. Victor zag stripboeken staan, keurig in het gelid. Hij kon de titels onmogelijk lezen, maar de overbekende oranje kleur van de ruggen verried dat het Suske-en-Wiskes waren.
De Bevallige Boeienkoningin, dacht Victor. Hij kon haar ogen niet van haar afhouden, ondanks dat ze met haar breedste lach tegen hem zei dat het vandaag een prachtige dag was om te sterven.
“De Slavische Sluipmoordenares,” dacht Victor.
Niet veel later stond hij onder de douche. Begeleid door een mitrailleur was hij er naartoe gebracht. Hij voelde zich vreemd loom. Hij had altijd gedacht dat hij vol angst of adrenaline zou komen te zitten zodra hij de dood in de ogen keek, maar niets van dat alles. Hij moest zelfs de neiging onderdrukken om te gaan zingen. Nu hij toch ging sterven, had het ook weinig zin om Olga te laten kennismaken met het oeuvre van Ramses Shaffy.
Op de eerste verdieping van de in onbruik geraakte havenloods had bendeleider Vaclav voor de gijzelaars en gijzelnemers een grote campingtafel neergezet. Met een weids gebaar wees hij hen de broodjes aan, het ruim gesorteerde beleg, gekookte eieren, gebakken spek, jam, hagelslag, chocoladepasta. En ook yoghurt en muesli, fruit en ontbijtkoek.
Nadat iedereen zat, ging Vaclav met handboeien de kring rond. De rechterpols van Urban kwam vast te zitten aan de linkerpols van de hypotheekadviseuse. De verliefde blik van de eerste werd beantwoord met een vuile blik van de tweede.
“Ik weet nog steeds haar naam niet,” dacht Victor.
Hij besloot het haar te vragen. Zijn hart begon te bonzen toen hij zich vooroverboog. Zelfs met de dood in aantocht en hoegenaamd niets te verliezen, bleef hij verlegen tegen vrouwen, zeker vrouwen met zo’n decolleté.
“Iris,” zei ze onwillig. “Waarom wilt u dat eigenlijk weten?”
“Zomaar,” zei Victor, terwijl hij voelde hoe zijn rechterpols gevangen werd en botste met de linkerpols van Olga.
Hij durfde nauwelijks opzij te kijken, maar hij zag uit zijn ooghoeken dat zij wel naar hem keek. Hij kreeg kippenvel, want het was een verliefde blik.
“Dat praat makkelijker,” zei hij, maar Iris zei niks terug.
“Weet jij waar onze kleren vandaan komen?” vroeg Victor.
Hij had zelf van Olga een setje wit ondergoed, een wit overhemd en een zwarte broek aangereikt gekregen. Misschien was de kleding tweedehands, maar afgedragen was ze zeker niet.
“Van de MS Mode of zo,” zei Iris met afgrijzen.
Ze droeg een roze bloesje en een zwart rokje. Een zwart behaatje ook. Victor vond haar zonder make-up een stuk vlotter om te zien.
“Of misschien wel van de kringloopwinkel,” zei Iris met nog meer afgrijzen.
Marga droeg een strakke zwarte trui met een brede col en een donkere gestreepte broek, en ze droeg nog steeds haar eigen ketting van grote gele stenen. Ze hield die ketting vast met haar vrije hand en beet erop terwijl Vaclav aan het hoofd van de tafel zijn rechterpols aan haar linkerpols vastklikte. Zij en Victor wisselden een blik van verstandhouding, van sympathie.
“We hebben gisteren geneukt,” dacht hij.
“En best lekker ook,” dacht hij, maar toen moest hij blozen en wendde hij zijn gezicht af.
Wat voelde hij zich toch vreemd ontspannen. Zijn lichaam herinnerde zich loom de afgelopen nacht en leek geen zin te hebben gespannen te raken over de vooruitzichten voor vandaag. Hij loerde opzij. Olga droeg een wit rokje boven blote benen en onder een zwarte top. Ze was een vrouw die ook in simpele kleren bloedmooi was. Dat ze een beetje moest blozen toen ze in de gaten kreeg dat Victor haar gadesloeg, vond Victor – zonder dat hij dit liet merken - erg grappig. Niet alleen haar wangen maar ook haar hals bloosde. Victor benijdde haar sproetjes, want die mochten wel onder de rand van haar topje kijken.
Vaclav zei dat ze konden beginnen. Hij schonk Marga en zichzelf een glas jus in. Dat deed Olga ook bij Victor en haarzelf. Urban volgde haar voorbeeld. Toen iedereen een vol glas had, pakten de gijzelnemers het op. De gijzelaars volgden aarzelend hun voorbeeld.
“Op een… Nou ja, op een mooi hiernamaals,” zei Vaclav. “Ik hoor altijd dat het daar stukken beter is dan hier.”
De gijzelnemers sloegen enthousiast hun glaasje achterover. Victor bekeek Iris terwijl ze haar jus dronk alsof het urine was. Ze zette het glas met een hoorbare klap neer en pakte een croissant. Vervolgens werden haar ogen groot.
“Zo kan ik mijn broodje toch niet snijden?” viel ze uit.
Ze tilde haar pols op die vastzat aan die van Urban en slingerde hem rond in de lucht, zo wild dat Urban met een pijnlijke trek haar bewegingen moest volgen.
“Ik heb echt twee handen nodig om een croissant te kunnen snijden,” zei ze. Eisend. Dwingend.
“Je bent nooit te oud om te leren,” zei Vaclav kalm. “Je zult het met één hand moeten doen.”
Inmiddels hadden Olga en Victor hetzelfde probleem, want ze hadden allebei een Italiaanse bol genomen. Ze keken elkaar aan.
“We zullen elkaar moeten helpen,” zei Victor behoedzaam.
Op Olga’s gezicht verscheen een bereidwillige glimlach.
“Die van jou eerst,” zei ze. Gelijktijdig legden ze hun aan elkaar vastgemaakte pols op tafel. Vervolgens bewoog Olga’s arm mee met die van Victor, zodat hij met zijn geboeide rechterhand de bol vast kon houden om hem met zijn linkerhand vervolgens doormidden te snijden.
“Kijk eens,” zei Vaclav goedkeurend. “Dat is nou een mooi stel.”
“Het is toch jouw liefje?” dacht Victor, terwijl hij met Olga’s arm meebewoog zodat zij haar bol kon snijden.
Hij voelde een steek van jaloezie. Hij voelde opeens mee met Marga die Vaclav angstig aankeek en zei dat ze eigenlijk wel genoeg had aan een kopje thee.
“Ik ben niet zo’n ontbijter,” zei ze. “Vooral niet als…”
Ze slikte de rest van haar woorden in. Victor deed een plak kaas op zijn bol, bedacht zich en legde er nog twee bij. Compensatie voor die droge crackers, dacht hij. Hij zag dat Olga naar hem keek. Enigszins uitdagend nam hij een grote hap.
“Ik heb altijd honger,” zei hij. “Vooral voor een begrafenis. Voordat ik naar een begrafenis ga, kan ik eten als een bootwerker.”
Urban schoot van zijn grapje in de lach, maar toen hij merkte dat het ijzig stil werd, slikte hij zijn hilariteit in, samen met een dubbele portie in vet drijvend spek.
“De Gering Geliefde Galgenhumorist,” dacht Victor en concentreerde zich op zijn bol.
Buiten was stukken aangenamer dan dat het twee dagen geleden was, op het moment dat Victor zich bedacht en besloot om eerst zijn bankzaak af te handelen en pas daarna de stad in te gaan. Een tamelijk noodlottige beslissing, dacht hij nu, nu hij als achterste van het rijtje gijzelaars voortslofte met gebogen hoofd, zijn polsen voor zijn lichaam vastgebonden en ook vastgebonden aan zijn voorgangster Marga.
Het was een dag om de racefiets weer eens uit het schuurtje te halen, dacht hij. Zijn hart sprong op bij de gedachte dat hij nooit meer over een weg zou zoeven met de wind in zijn gezicht en de zon op zijn blote armen en benen. Hij wilde nog een keer de Mont Ventoux beklimmen, herinnerde hij zich. Hij wilde nog eens de Noordkaap zien en Kaap de Goede Hoop. En hij wilde de vrouw van zijn leven ontmoeten.
Achter het pand waar de gijzelaars vastgezeten hadden, was een braakliggend terrein, een soort binnenplaats, omgeven door verlaten en vervallen panden. Een stapel autobanden, wasmachines, koelkasten en roestig oud ijzer maakte het terrein nagenoeg onzichtbaar vanaf het water, de haven waar het sinds de crisis stiller was dan ooit. Middenop het terrein stond de overgebleven stam van een boom, ooit omgehakt nadat hij doodgegaan was, of misschien was hij wel doodgegaan na omgehakt te zijn. Bovenin de stam, op een hoogte van een meter of twee, waren roestige metalen ringen gestoken. Zodra de gijzelaars stil hielden, porden de lopen van de mitrailleurs in hun rug en zij.
“Dit kunt u niet doen,” jammerde Iris.
“Ik moet u beslist in overweging geven dat er ook andere opties zijn dan ons te liquideren,” zei Marga.
Ze beefde.
“U kunt ons aan die stam binden, maar vervolgens hoeft u ons niet af te schieten. U kunt toch gewoon weggaan? Voordat wij gevonden zijn, bent u al lang en breed in het buitenland. Als u op het vliegveld bent en voorbij de douane, zou u zelfs anoniem de politie kunnen bellen met die mooie iPhone van u. Dan bent u veilig en kunnen wij…”
“Dan kunnen wij gewoon lekker verder leven,” maakte Iris de zin af. “Oh, vanavond is de finale van Op zoek naar Mary Poppins,” sprak ze vervolgens ontzet.
“Wij kennen dat,” zei Vaclav. “Er komt politie en er komen verhoren. Jullie zullen hen fantastische signalementen verschaffen.”
Victor was de eerste die met zijn rug tegen de stam geduwd werd. Urban zette hem klem met zijn forse lichaam en tilde zijn polsen de lucht in. Olga kwam op hem af met een touw. Ze heupwiegde en lonkte.
“Ik zou jou nooit verraden,” zei Victor zacht. “Ik zeg gewoon dat ik niet weet hoe je eruit ziet omdat je jouw bivakmuts nooit afgedaan hebt.”
“Dat weet ik,” zei Olga, terwijl ze zijn polsen bijeenbond. “Ik geloof je wel. Maar Iris of Marga zullen mij waarschijnlijk wel verraden. En wie weet belooft Iris dat ze Urban niet zal verraden, en houdt ze zich aan die belofte. Maar wat gebeurt er als jij onder druk gezet wordt? Dan zul jij hem verraden. Ze zullen zeggen dat we misdadigers zijn. Ze zullen dat herhalen, urenlang aan een stuk. Het houdt nooit op. Het zijn misdadigers. Het is gewetenloos tuig, dat is wat ze zeggen.”
“En dat is wat jullie zijn,” zei Victor, zacht maar nadrukkelijk.
Even wierp Olga hem een onzekere blik toe, maar vervolgens lachte haar mond weer even breed als zo-even. Maar niet van harte, dacht Victor.
Alle gijzelaars waren vastgebonden, op ongeveer gelijke afstanden van elkaar rondom de stam. Vaclav wilde dat de gijzelnemers zouden opschieten. Hij was nerveus geworden. Hij wilde doen wat nodig was en vervolgens wegwezen. Maar Urban protesteerde, hij wilde graag toch nog even afscheid nemen van zijn Iris.
“Oh, you are so beautiful,” hoorde Victor hem zeggen toen hij wederom tegenover haar stond.
“You were so delightful last night,” zei hij, waarna Victor Iris klaaglijk hoorde mompelen.
Hij hoorde de stof van haar strakke truitje kraken.
“Nooo-oooh,” klonk haar stem vervolgens hoog en klaaglijk.
Victor loerde achterom en zag dat Urban haar borsten tevoorschijn aan het halen was.
“Kijk naar niet naar hen,” hoorde Victor zeggen. “Kijk naar mij.”
Hij keek in de richting van het geluid van de stem en zag Olga heupwiegend op hem af komen. Toen ze vlakbij hem was, raakte ze zijn kin aan met de rug van haar hand. Ze raakte zijn wang. Hij zag dat ze haar been optilde. Zijn benen boden even weerstand, maar duldden vervolgens haar knie tussen zijn dijen. Hij kreunde toen haar knie in zijn kruis ramde. Olga lachte.
“Gehoorzaam zijn,” fluisterde ze met haar lippen vlakbij zijn oor.
Haar knie masseerde zijn kruis. Victor bleef passief onder de liefkozingen van haar vingertoppen en de pesterijen van haar nagels.
“Gehoorzaam blijven tot de laatste snik,” fluisterde ze.
Ze lachte haar allerwreedste lach. Victor voelde tranen in zijn ogen springen. Victor voelde dat wrikken met zijn polsen niks uithaalde. Er glipten een paar tranen uit zijn ogen toen Olga zijn bloes losknoopte.
“Ik heb altijd geloofd dat ik de vrouw die bij me past ooit wel eens zou vinden,” mompelde Victor, waarna hij kreunde omdat Olga zijn tepels te pakken had gekregen. Ze trok eraan en kneep erin.
“Ik heb haar nu dan gevonden,” zei hij, happend naar adem, “maar het is wel een beetje jammer dat ze het liefje is van een Tsjechische bankovervaller.”
Hij keek haar smekend aan.
“En dat ze me dood wil maken is ook best wel een beetje jammer,” zei Victor.
Hij moest lachen om zijn uitspraak. Zijn lach werd gesmoord door de zoen die ze hem gaf. Zijn tranen vervolgens ook.
“Ik vind het ook best wel een beetje jammer,” zei Olga.
Haar Tsjechische accent was op z’n zwaarst als ze emotioneel was. Vervolgens balde ze haar vuisten en haar gezicht verstrakte. Ze trad terug. Opeens zag ze er zakelijk en afstandelijk uit. Vastbesloten ook.
“Wat zijn we daar aan het doen,” klonk het luidkeels.
Victor dacht dat het Vaclav was, maar zijn stem klopte niet. Achter Olga’s blote schouders zag hij een man verschijnen die naar haar mitrailleur dook, die in het schrale gras lag. Het was een man in uniform.
Ze waren met z’n tweeën, bleek even later, toen de gijzelnemers onder bedreiging van hun eigen mitrailleurs bijeengedreven waren. Vaclav was de laatste die met zichtbare tegenzin zijn handen in de lucht stak.
“Wie zijn deze mensen?” gilde Marga overspannen, want zij stond aan de kant van de stam waar ze niks kon zien.
“Het zou goed volk kunnen zijn,” zei Victor voorzichtig.
“Het zijn onze bevrijders,” zei Iris opgetogen.
“We waren op surveillance in deze wijk,” zei één van de agenten, de man met het grijze haar. “Normaal slaan we de haven altijd over, want daar gebeurt nooit wat, behalve kwajongens die een fikkie stoken. Maar omdat er geruchten waren dat de brutale bankovervallers met hun gijzelaars ergens in deze buurt verdwenen waren, besloten we om maar even rond te neuzen.”
“En ziehier,” zei de jonge agent trots.
Hij tilde zijn mitrailleur nog wat hoger en wees één voor één de brutale bankovervallers aan. De senior agent haalde zijn walkie talkie van zijn heupgordel.
“We hebben driemaal een 332,” zei hij. “Verzoek om een 276. Doe de grote maar. Zeg de jongens dat ze voorzichtig moeten zijn, want deze lieden zijn op zeker 126.”
Zijn apparaat kraakte, maar wat er bij het hoofdbureau gezegd werd, was voor Victor onverstaanbaar.
“Nou, dat weten we zo zeker omdat het die lui zijn van de 41 van afgelopen vrijdag,” zei de agent trots. “Hun 87’s zijn er ook allemaal en zo te zien zijn ze goed behandeld, alhoewel de jongedame het misschien een beetje koud heeft, want haar 459 is opengemaakt.”
Victor loerde achterom en zag Iris borsten uit haar bloesje hangen.
“Kijk voor je,” siste ze.
“Goed behandeld, zegt ie dan” pruilde ze even later tegen de agent met de grijze haren die haar kwam bevrijden terwijl de jongeling met zenuwachtige ogen de gijzelaars in de gaten hield.
“Ze stonden op het punt ons af te knallen.”
“Dat zei ik om de media nog even op afstand te houden,” zei de agent. “Als ik roep dat ze op het punt stonden hun gijzelaars te vermoorden, dan staan ze hier over 5 minuten met 200 camera’s om aan u te vragen wat er door u heen ging.”
“Kogels,” dacht Victor.
Zijn lijf rilde opeens.
“Oh, ik had het best leuk gevonden om geïnterviewd te worden,” zei Iris. “Kom ik ook eens op TV.”
“Met uw bloesje wagenwijd open, wat zou uw moeder daar wel niet van denken, ” zei de agent vaderlijk, waarna hij haar kleren fatsoeneerde en haar polsen bevrijdde.
“Zou u mij willen helpen?” vroeg de agent. “Wilt u die touwen meenemen om daarmee de gijzelnemers vast te binden?”
“Met alle plezier,” zei Iris geestdriftig.
Victor was de laatste die bevrijd werd. Dat duurde nog een aardige tijd omdat de agent nadat hij de twee vrouwen bevrijd had, prioriteit gaf aan het weerloos maken van de gijzelnemers.
“Als ik die 41-plegers binnenbreng, krijg ik een lintje,” zei hij verontschuldigend. “U moet dus nog maar even wachten.”
Hij nam de leiding. Hij gaf bevelen die Iris en Marga voor hem uitvoerden.
“Mijn bloesje is ook wagenwijd open,” dacht Victor. “Wat moet mijn moeder daar wel niet van denken?”
Maar de media waren er nog niet toen Victor vrij was. Hij zag de gijzelnemers op de grond zitten. Ze kregen een zak over hun hoofd. Hij zag dat Olga dikke touwen om haar dunne enkels had. Hij zag haar gelaten opblikken voor haar blauwe ogen en blonde haren onder een zak verdwenen. Ze ging voor jaren achter de tralies verdwijnen. Als ze vrij zou komen, zou ze dik in de veertig zijn en Victor bijna zestig. Misschien was hij dan meer keren gedotterd dan dat hij goede seks had gehad.
Victor zag één van de mitrailleurs in het gras liggen. Hij keek op. Nu de gijzelnemers weerloos waren, vielen de vrouwen de agenten om de hals. Ze betuigden hun dank. Iris kuste de jonge jongen vol op zijn mond, die onder deze behandeling bloosde van oor tot oor.
Victor pakte de mitrailleur en liep het groepje op de grond zittende blinde gijzelnemers voorbij.
“Mag ik even de aandacht?” vroeg hij.
Hij zag Iris en Marga omkijken. Hij zag hen schrikken.
“Ik stel voor dat jullie met z’n allen de benen nemen,” zei hij.
“De benen nemen?” vroeg de jonge agent verbaasd.
“Ben je helemaal gek geworden?” vroeg Iris fel.
“Daar gaat mijn lintje,” zei de grijsaard gelaten.
Marga keek hem alleen maar aan, met donkere ogen. Ogen die nog niet wisten of ze gingen veroordelen of proberen te begrijpen.
“Moven,” schreeuwde Victor toen er vervolgens niks gebeurde. “Wegwezen. Oprotten.”
Hij haalde de trekker over en schrok zich wild van het lawaai en van de terugslag. Hij dacht dat hij in de lucht schoot, maar miste de uniformpet van de jonge agent, die zowat twee meter lang was, op een haar na. Iris pakte hem stevig vast en samen begonnen ze zich uit de voeten te maken. De senior agent en Marga volgden hen op een sukkeldrafje.
“Zo,” zei Victor.
Hij knielde in het schrale gras en kroop tot hij vlakbij Olga was. Hij zag haar knieën sidderen.
“Is that you?” fluisterde ze. “Ben jij het, Victor?”
Victor pakte de zak en trok hem van Olga’s hoofd. Hij zag haar ogen die hem aanstaarden met een mengeling van verwachting en bezorgdheid. Dacht ze echt dat hij wraak op haar wilde nemen? Hij kroop achter haar rug en maakte haar polsen los die achterop haar rug gebonden waren. Hij kroop vervolgens naar haar enkels, maar zag dat ze voorover dook om het zelf te doen. Hij ging in het gras zitten, leunend op zijn armen. Hij keek naar haar.
“Wat doe je?” vroeg ze. “Waarom heb je dit gedaan?”
“Je mag kiezen wat je doet,” zei Victor. “Als je wilt, maak je hem los en ga je met hem mee.”
Met een hoofdknik wees hij Vaclav aan. Toen dook hij opzij naar de mitrailleur op de grond. Hij pakte hem op. Hij gooide hem voor Olga’s slanke kuiten neer.
“Of je knalt me alsnog af,” zei hij, een beetje schor. “Het kan me niet schelen wat je doet.”
Olga bekeek de mitrailleur. Ze tilde hem voorzichtig op. Ze keek of er nog steeds kogels in zaten.
“Er is nog een derde optie,” zei ze.
Ze legde de mitrailleur voorzichtig terzijde. Met haar blik strak op Victor gericht knielde ze in het gras. Ze kroop op Victor af.
“Toch?”
Ze zat tegenover hem. Ze liet haar billen op haar kuiten neerdalen zodat ze niet langer hoger optorende dan hij.
“Mag ik met jou meegaan?” vroeg Olga.
Haar stem klonk hees en broos, haar hand die ze in de zijne legde, was klam. Haar blonde haren wervelden rond haar hoofd toen ze omkeek, gealarmeerd door het geluid van sirenes. Een geluid dat dichterbij kwam.
“Met ons soort relatie is het vast beter om te zeggen dat ik met jou meega,” zei Victor.
Hij krabbelde overeind. Hij trok haar overeind op haar benen.
“Rennen meid,” zei hij en dat was wat ze vervolgens deden.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?