| Gepost op vrijdag 29 december 2006 - 11:25 pm: | 
|
|
Hoe de naïeve Vera gevangen werd in het web van Katje
Waarschuwing: wie niet van spinnen houdt, zoals Vera, de hoofdpersoon van dit verhaaltje, moet het verhaal niet te lezen (of misschien toch juist wel?)
Vera was die zaterdag van plan om uit te gaan. Voor de eerste keer ging ze helemaal alleen naar een gothic-festival: een nieuw soort muziekstijl waar haar ouders niet zo van hielden. Ze hadden geprotesteerd, maar dat hoorde er nu eenmaal bij. Ze had er lang voor moeten zeuren, maar uiteindelijk had het dan toch gemogen. Ze was immers al zeventien, en haar vriendinnen mochten het toch wel van hun ouders?
Maar ze had ook iets ongehoorzaams gedaan: ze had tegen haar ouders gezegd dat ze bij een klasgenote zou blijven slapen. Maar in werkelijkheid wilde ze gewoon blijven tot het einde van het festival, dat zou toch wel duren tot de morgen ongeveer. Als ze dan ook een uurtje op de bus moest wachten, was dat niet zo erg. Veel minder erg dan niet te mogen uitgaan en thuis te moeten zitten.
Vandaag was het dan zo ver. Ze had er al de hele week naar uitgekeken. Ze besloot zich te kleden in zwart en wit, om niet uit de toon te vallen. Ze rommelde in haar kast om er een nauwsluitend zwart truitje te vinden dat haar borstjes net goed genoeg deed uitkomen om niet onopgemerkt te blijven. Het witte boordje contrasteerde goed, en ze kon de drie knoopjes bovenaan gerust los laten, zonder dat ze het te benauwd kreeg.
Ze zocht tenslotte naar haar zwarte schoenen en terwijl ze die vond, ontdekte ze haar zwart en wit gestreepte kousen, die er prachtig bijpasten. Het was dan wel geen kousenbroek, een kledingstuk dat ze normaal gesproken veel liever droeg, maar ze reikten toch tot een stukje boven de knie. Het effect was dat haar bovenbenen bloot waren van de bovenrand van haar kousen tot aan de onderrand van haar minirokje. Heel erg sexy: bij elke beweging die ze zou maken op het concertterrein, zou ze iedereen een kijk op haar mooie witte slipje geven. Ze kon misschien zelfs op het festival haar rokje uitdoen en haar truitje wat naar beneden trekken, dan zou het zeker goed te zien zijn! Want ze was zich, ondanks haar jonge leeftijd, heel bewust van het effect dat ze had op jongens. Nog even haar bruine haar in een staart, en ze wist zeker dat ze er leuk genoeg uitzag.
Ze nam de bus om er heen te gaan, het was maar drie dorpen verder, en arriveerde uiteindelijk waar ze zijn moest. Overal liepen raar uitgedoste en verklede mensen, het leek wel Halloween? Er waren heel wat mensen in het zwart gekleed, en ze droegen vaak ook van die mooie, lange kleren. Andere jongens hadden een hanenkam en hun meisjes liepen er als punks bij, met gescheurde panty’s en minirokjes. Anderen hadden meer iets van heksen, met statige lange gewaden, gewoonlijk in zwart.
Ze ging aan een zijkant staan, tegen een hek, en keek naar de acts die zich afspeelden op het podium. Totdat ze een meisje in de gaten kreeg, dat steeds haar richting scheen te kijken. Kende ze haar ergens van?
Het bewuste meisje hield haar inderdaad de hele tijd in de gaten en na een tijdje kwam ze naast haar staan.
Nieuwsgierig vroeg Vera: “Hoi, hoe heet jij?”
“Ik ben Kaat, maar je mag ook Katje zeggen”.
“Katje? Nou, aangenaam, ik ben Vera”.
“Zeg Vera, laten we gezellig samen iets te drinken halen.”
Dat deden ze dan maar, Katje bestelde twee pinten, Vera dronk er eentje mee.
De meisjes konden het goed met elkaar vinden: het gegiechel wisselde zich af met harde lachbuien en ze stonden wild gesticulerend te praten over van alles en nog wat, over vriendjes en over school, over hun ouders en over alles wat belangrijk was in het leven van Vera.
Het geheimzinnige meisje dat zich Katje noemde bleef de hele tijd met haar praten en vroeg uiteindelijk nieuwsgierig:
“Zeg hé, moet jij niet vanavond nog naar huis?”
“Wel…dat is een probleem eigenlijk. Ik weet niet waar ik moet blijven. Ik heb mijn ouders beloofd om morgen tegen de middag thuis te zijn omdat ik zogezegd….”.
“Stop maar met praten, ik hoor het al, het is een soep geworden en je kunt nergens terecht”.
“Ja, dat klopt eigenlijk wel.”
“Je kunt gerust bij mij blijven, mijn ouders zijn met vakantie en ik ben een week alleen thuis. Dat is alleszins beter dan in een lekkende tent bij winderig weer, want er is ook regen voorspeld.”
“Hei wat tof dat je dat voorstelt, Katje, ik ben je zo dankbaar. De eerste dag dat we elkaar kennen en je helpt me al uit de nood.”
“Alleen maar omdat jij er zo’n soep van gemaakt hebt, Vera, je moet opletten wat je doet in het leven. Voor hetzelfde geld was je vanavond verkeerde mensen tegengekomen.”
Tot haar verlegenheid moest ze dat toegeven. Toch was ze Katje wel zo dankbaar dat ze haar spontaan een kus gaf. En Katje, in plaats van haar gezicht stil te houden, zodat de kus op haar wang zou belanden, draaide onverwacht haar hoofd. En zo belandden Vera’s lippen tegen de hare. Die wilde nog terugtrekken, maar Katje had haar al vastgenomen en drukte nu een kus op haar lippen. Ze drong met haar heet flitsende tongetje zelfs een klein stukje naar binnen. Wat lekker, het was wel of Vera spontaan een elektrische schok kreeg, zo voelde het aan. Ze opende haar mond een beetje verder, o wat smaakte het lekker zoet, en nu kon Katje heel goed binnendringen in haar mond. Ze gaf haar zomaar, tussen alle mensen, onbeschaamd een langdurige en heerlijke tongzoen! O, wat een lekkere pakkerd had ze daar gekregen van dat vreemde meisje!
Ze kreeg een kriebelend gevoel in haar buik, een warmte die ze maar al te goed kende. ‘Mijn God, en dat met een meisje, zou ik nu lesbisch zijn’, zo dacht ze, want ze had er vroeger al eens aan getwijfeld op dagen dat ze in de klas zat en niets beters te doen had dan haar klasgenotes te bekijken. Van Ingrid en Melanie vond ze toen dat die zulke mooie, stevige borsten hadden, zelfs al jaren geleden, toen ze nog maar in het tweede jaar zaten. Toen had ze ook al bemerkt dat ze daar soms wat opgewonden van werd.
Naar de jongens keek ze natuurlijk ook, maar meisjes hadden toch soms net dat ietsje méér dan jongens, al beweert men meestal het tegendeel!
Nog nagenietend van de lekkere zoen waren ze een beetje verderop, waar er meer plaats was en minder potte(n)kijkers, samen op de grond gaan zitten. Daar zat ze nu hand in hand met Katje te kijken naar het verloop van de rest van het concert. Ze legde haar hoofd zelfs even op haar schoot, omdat Katje haar had neergetrokken, toen ze zomaar speels aan de bruine staartjes had getrokken. Toen voelde ze de hand van Katje, die haar hoofd opnieuw neerdrukte, zodat ze lekker op haar schoot moest blijven liggen. Het geheimzinnige meisje moest haast wel lesbisch zijn, zo dacht ze. Temeer omdat ze haar andere handje ook niet kon thuishouden en haar af en toe kietelde, dan weer streelde en vervolgens in haar bil kneep. Maar Vera liet het zich allemaal welgevallen, ze was zo blij een nieuw vriendinnetje gevonden te hebben met wie ze hoopte in de toekomst samen naar concerten te gaan. De hele avond was er een aangenaam warm gevoel in haar buik aanwezig .
Ze liet zich al snel overhalen om mee te gaan. Hoe had ze ook neen kunnen zeggen tegen dit kleine meisje met haar donkere, speciale ogen? Die hypnotiseerden haar schijnbaar, want als ze haar eigen ogen dichtdeed, zag ze nog steeds de ogen van dat meisje in al hun geheimzinnige donkerheid voor zich. En ze keek ook zo diep in haar ogen, bij het zoveelste glas bier had ze haar nogmaals een heerlijke tongzoen gegeven, beter dan om het even welke jongen ooit gedaan had!
Toen het moment van vertrek was aangebroken had ze al stevig wat gedronken, en was in een lollige stemming. Uiteindelijk liet Katje een paar mensen waarmee ze in het begin nog een tijd gepraat had achter bij de bar en nam Vera’s hand in de hare, gaf haar nog een innige tongzoen en zei:
“Kom, we kunnen nu wel gaan, het is laat genoeg.”
“Ja, goed hoor, ik ga met je mee. Is het ver lopen eigenlijk?”
“Nee hoor, het is maar een paar straten verder, een kwartiertje misschien.”
“Goed dan, laten we gaan. Niets vergeten?”
Ze wandelden beiden hand in hand het festivalterrein af, en belandden in een paar rustige straten verderop, met veel bebossing. Vera was nog flink draaierig van alle drank en ze moest bovenal dringend een plasje doen.
“Stop heel even, Katje, ik kan het niet meer ophouden, ik heb teveel bier gedronken denk ik.”
“Ga maar even rap tussen de struiken dan. Kun je het echt niet meer even ophouden, we zijn er bijna hoor?”
“Nee, het is beter dat ik nu ga.”
“Nou, goed dan.”
Vera ging kijken tussen de struiken en zocht een geschikt plekje bij een boom. Ze zag de ogen van het meisje, de ogen die haar volgden en die haar zelfs leken te zien hier in het pikdonkere bosje. Ze hurkte neer en trok haar slipje tot op haar knieën, zodat ze een plasje kon doen. Katje was een paar stappen dichterbij gekomen en zei :
“Ben je bijna klaar?”
“Ja hoor, een minuut, ik moet dringend. Wil je je niet even omdraaien?”
“Vind je het storend als ik kijk?”
“Wel, ja, eh, nee, ik weet het niet.”
Ze kon het in elk geval niet meer ophouden nu, ze moest veel te dringend, en met een diepe zucht liet ze alles de vrije loop. Gelukkig kon Katje hier in het donker en de schaduw niet zien hoe rood ze werd van schaamte omdat ze het niet langer had kunnen ophouden en nu zomaar zat te plassen. Zo ongegeneerd bekeken worden door een wildvreemd meisje dat ze pas één dag kende! Ook dit was een vreemde situatie voor Vera, die ze nog nooit had meegemaakt. Normaal zonderde ze zich altijd af van vriendinnen om een plasje te doen.
Toen ze gedaan had, trok ze snel haar slipje weer op en deed haar rokje goed. Ze gingen nu verder, en even later stopte Katje bij een groot huis. Ze nam een sleutel uit haar zak en deed de deur open. Het was er donker en ze gingen binnen.
“Kom maar binnen, we zijn er nu. Let wel even op met de huisdieren, wil je?”
“Huisdieren? Heb jij dan een hondje? Of een kat?”
“Nee hoor, je zult het wel zien.”
Katja rommelde een beetje rond en deed toen opeens het licht aan. Op haar arm zat een reusachtige spin! Vera kreeg het benauwd, haar keel neep dicht, ze kreeg bijna niks gezegd.
Haar ogen werden groot van angst, als schoteltjes, ze stotterde :
“Is..is..dat je huisdier?”
“Ja hoor, dit is Desdemona, mijn lievelingsspin. Wil je de anderen ook zien?”
“Nee, alsjeblieft, dit is een nachtmerrie, doe dat beest toch weg!”
Katje deed nog een stap dichter naar haar toe, met de spin op haar hand ditmaal. Vera bestierf het van afgrijzen, ze krijste luid, begon bijna te huilen en haar gezicht stond vol angstige spanning.
“Alsjeblieft, oh, alsjeblieft, alsjeblieft, Katje, alsjeblieft”, jammerde ze nog zachtjes hoorbaar.
“Ben jij zo bang van spinnen?” vroeg Katje ongelovig toen ze al die angst in de ogen van haar nieuwe ‘vriendinnetje’ zag.
Ze had zin om zich eens goed te vermaken met dit laffe meisje dat haar ouders toch maar net mooi belogen had.
“Ja, alsjeblieft, ik ben doodsbang. Zie je dat niet?”
“Dan zou ik je dus een voorwaarde kunnen stellen om Desdemona terug in haar terrarium te zetten?” vroeg Katje lachend.
En dat terwijl Vera zo’n schrik had en zeer onaangenaam werd van de gedachte aan een spin alleen al, laat staan dat er zo’n joekel in werkelijkheid voor je ogen kruipt.
“Mag ik je wat vragen?”
“Ja, vraag me wat je wil, maar zet dat monster alsjeblieft onmiddellijk weg!”
“Ik wil dat jij je rokje en je slipje uitdoet, en dat je dan op je knieën gaat zitten.”
“Lach me niet uit. Ik wil dat je ophoudt, Katje. Ik …”
Tergend langzaam kwam Katje nog een beetje dichterbij, een glimlach om haar lippen, ze Op haar hand zat de kleverige spin zachtjes te bewegen, met haar acht gruwelijke poten en haar afschuwelijke lijf. Dit was voor Vera de uiterste grens van de horror, het afgrijzen zelf. Ze kreeg meteen weer een nieuwe paniekaanval en haar hart bonkte.
“Neeee, alsjeblieft, niet doen….,” krijste ze luidkeels, en daarna “alsjeblieft” met een benepen stemmetje.
Haar keel werd weer dichtgeknepen door de angst, er kwam alleen nog een hoog geluidje uit dat niets meer betekende. De ogen van het meisje keken dwars door haar heen.
“Ga je doen wat ik zeg, of ga je het niet doen?”
“Je doet dat rokje en niet te vergeten je slipje uit en je gaat op je knieën zitten met je handen op je rug.”
Katje kwam weer wat dichter met het monster, dat haar, net als Katje zelf, wel leek aan te staren met akelige zwarte ogen. Ze was zo geshockeerd, zelfs als ze haar ogen dichtdeed zag ze nog steeds het gewriemel van spinnenpoten voor zich.
“STOP, ik doe het.”
Nog helemaal in de war van de opstoot van angst die nog moest luwen, trok ze snel haar rokje en haar slipje uit en ging vervolgens op haar knieën zitten. Wat zou dat akelige meisje nog allemaal van plan zijn met haar, vroeg ze zich af. Verschrikkelijk gewoon, hier in dit huis vol spinnen gevangen te zijn door haar eigen angst. En te moeten doen wat die Katje wil, zolang die daar met die spin tussen haar en de deur stond.
Ze voelde zich een beetje boos tegelijkertijd, omdat ze het meisje meteen zoveel vertrouwen geschonken had, en met haar was meegegaan tot hier. God weet wat voor een heks het was. Ze vond die Katje maar een heel gemeen wicht nu, omdat die op geraffineerde wijze misbruik maakte van haar eigen zwakheden. Maar ze was vooral boos op zichzelf, omdat ze van die stomme angsten had, zoals haar angst voor spinnen, die één van de ergste was. Van pure angst was Vera op haar knieën gaan zitten en had ze netjes haar handen op haar rug gedaan, zoals Katje gevraagd had.
Ze voelde zich nog veel bloter nu dan daarstraks in de bosjes, zo kwetsbaar en gevoelig als ze was, recht in het gezichtsveld van dat akelige meisje dat haar schijnbaar de baas was.
Vera durfde haar niet meer aankijken, ze sloeg de ogen neer.
“Doe je handen op je rug, sletje. Je gaat doen wat ik zeg, of ik pak nog een grotere spin en laat ze in je richting kruipen. Je blijft daar precies zo zitten, zo lang ik het wil.”
Ze had grote dreigende ogen opgezet, toen ze die vorige zin uitsprak, Vera was ineengekrompen van schrik bij de gedachte alleen al.
Intussen had Katje haar slachtoffer al in een hoekje gemanoeuvreerd, zodat ze helemaal niet meer weg kon.
“Je blijft hier zo zitten, zolang als ik het wil, jij stout vriendinnetje! Ik ga mijn spinnen verzorgen en jij blijft hier toekijken, precies zo blijven zitten als je nu zit. Ik ga er een paar loslaten en neem telkens diegene weg die het dichtste bij je komt, tenminste, hihihihi, als je doet wat ik zeg. En denk erom, ze luisteren alleen naar mij hoor.”
Katje zette een joekel van een spin met harige poten op nog geen metertje van haar vandaan. Ze voelde gelijk het bloed weer door haar oren pompen, haar hart bonsde als nooit tevoren. Toen de spin aanstalten maakte om in haar richting te kruipen, nam Katje ze even weg en zette ze weer terug op haar plaats.
“Wat ben je van plan, wat wil je toch van me?”
“Zo Vera, jij vertelt thuis dus leugentjes om bestwil en belast daarna andere mensen met je onverantwoordelijkheid? Wat zouden je ouders daar wel niet van denken?”
“Wel, euh, ik weet het niet, ik…”
“Stop met liegen, jij geniepige slang!”
“Maar ik…”
“Nee!! Ik ben er zeker van dat je ouders er niet tevreden over zouden zijn, evenmin als ik. En dat ze zouden vinden dat je straf verdiend hebt.”
Vera voelde zich zo onzeker, dit had nog nooit iemand met haar gedaan, en de ondervraging bleef maar duren, het was nog erger dan op het politiebureau, zeker door de dikke spin die nog steeds in de buurt liep, en de andere, die Desdemona die ze nog steeds op haar hand had.
“En waarom ben je zo uitdagend gekleed? Stel dat je mij niet tegengekomen was en verkeerde mensen had aangesproken, dan werd je nu misschien wel genomen door een man, of erger nog, door meerdere mannen. Ze zouden zonder aarzelen in je mondje en in je kontje gezeten hebben. Ik heb je voor een vreselijk lot behoed.”
Vera twijfelde ernstig aan dat laatste. Ze was liever met een jongen meegegaan, zelfs als dat betekende dat ze had moeten vrijen met hem. Want wat was er vreselijker voor haar dan de huidige situatie, met die lelijke monsters in de onmiddellijke nabijheid? En het aller lelijkste monster was misschien wel dat meisje zelf. Katje, die haar daarstraks zo heerlijk had gekust en haar nu stond uit te lachen en te bespotten. En die haar met luide nadrukkelijke stem bleef ondervragen en commanderen.
“Vooruit, waarom ben je zo uitdagend gekleed? Ben je misschien een geil loedertje dat zelf op zoek gaat naar een vrijpartij als ze eens voor één keer van haar ouders het vertrouwen krijgt om alleen weg te gaan? Denk je aan jongens als je voor de kleerkast staat om je outfit te kiezen?”
“Ik weet het niet, ik eh…”
Vera sloeg haar ogen neer. Eigenlijk was het nog de waarheid ook. Als haar ouders zouden weten dat ze gelogen had en dat ze helemaal niet bij een vriendinnetje had kunnen blijven slapen, dan zouden ze haar zeker streng straffen. Misschien wel met een paar weken huisarrest. Maar dat vond ze minder erg als de vernedering die ze nu moest ondergaan omwille van haar eigen stommiteiten. Katje strafte haar echt te zwaar met deze vertoning! Maar tegelijk begreep ze dat ze zelf de hoofdverantwoordelijke was voor deze vertoning. Had ze zelf niet zo’n schrik gehad, dan was het niet gebeurd.
“Je kunt vergeving bekomen door jezelf te vingeren nu!”
“Ja, ik zal het doen, Katje. Zet jij die beesten dan asjeblieft weg?”
“Ja, maar eerst wil ik dat je jezelf vingert.”
Vera begon met haar vingers haar tere roze lipjes te zoeken. Ze had onlangs met de schaar heel voorzichtig de haartjes van haar tienervachtje zoveel mogelijk weggeknipt, omdat ze het dan lekker kriebelen vond als ze daarna geschoren rondliep in haar kleren. Maar nu was ze amper opgewonden door alle schrik die ze juist had moeten doorstaan. Ze sloot haar ogen en probeerde niet aan de spinnen te denken, maar aan genot. Ze probeerde om zich een knappe jongen voor te stellen, maar het lukte helemaal niet. Het enige dat ze voor haar gesloten ogen zag, waren de ogen van het meisje, die overal doorheen keken.
Ze ging verder met zichzelf te strelen en nu begon het te lukken, ze probeerde met een vinger zachtjes over haar genotsknopje te blijven strelen. Opeens hoorde ze een geluid.
“KLIK KLIK KLIK.”
Vera deed de ogen open en zag dat Katje foto’s had gemaakt.
“Hee, wat doe je nu, Katje, ik heb liever niet dat je foto’s maakt.”
“Wat jij liever hebt is even niet van tel, meisje, ik zal het je zo uitleggen. Ga intussen eens op je hurken zitten met je kontje zo ver mogelijk naar achteren?”
Ze deed het gevraagde, werktuiglijke en wezenloos bijna, ze had het gevecht nu opgegeven. Haar angst voor de spinnen was te groot, ze hoopte door zo goed mogelijk mee te werken zo snel mogelijk ervan verlost te zijn, zo snel mogelijk te kunnen wegrennen van dit vreselijke huis met z’n vreselijke bewoners.
“En nu op je rug, met je benen open, neem je met je handen je knieën vast, trek je benen omhoog. Juist ja, goed zo.”
“KLIK KLIK KLIK.”
Het fotoapparaat deed z’n werk. Nog heel wat standjes moest ze aannemen, maar toen was het dan uiteindelijk afgelopen.
“Ik stuur deze foto’s naar je ouders, samen met je slipje, als je niet doet wat ik vraag.”
“Wat wil je dan van mij, Katje, je hebt me toch flink te pakken gehad? Laat me nu alsjeblieft toch gaan, laat me met rust, ik wil niet meer.”
“Luister toch, Vera, het is niet meer dan een spel. Sorry dat je zo geschrokken was van die spinnen, ik vond het vermakelijk ja, maar het is nu over. Daarom heb ik de foto’s genomen, dan hoef ik de spinnen niet meer te gebruiken om je onder druk te zetten, want daar heb je teveel directe schrik van.”
“Je had me niet onder druk moeten zetten, ik had sommige dingen voor jou vrijwillig ook wel gedaan hoor.”
“Dat weet ik, daarom is het een spel, snap je het nu?”
Nee, Vera snapte het niet helemaal. Ze werd er stil van. Had Katje dan toch geen slechte bedoelingen?
“Je komt volgende week zaterdag terug naar hier, tegen drie uur in de namiddag. Ik zal desnoods je moeder opbellen om te zeggen dat je hier kunt blijven slapen, dan zijn ze gerust en kunnen wij samen leuke dingen doen, zoals naar concerten gaan, winkelen, muziek luisteren. En af en toe lekker elkaar kussen, lijkt je dat niets?”
Vera twijfelde nog. Eigenlijk had ze niks meer met Katje te maken willen hebben. Maar ja, ze had nu die foto’s van haar in alle standjes, wat zou er gebeuren als ze die werkelijk naar haar ouders zou sturen? Wat voelde ze zich toch een dom wicht.
Die Katje had niet meer dan één dag nodig gehad om haar leven voor 100 % te kunnen domineren en chanteren zoals het in haar opkwam. Ze had deze middag al haar adres verklapt, in het gesprek, en nog zoveel andere dingen over zichzelf verteld dat Katje haar altijd snel zou kunnen terugvinden. Ze wist bijna alles over haar wat er te weten viel.
Wat een emotionele chantage was dit!
Maar ondanks dat voelde ze langsom meer en meer respect voor dit vreemde meisje, dat schijnbaar alles aandurfde en dat zoveel sterk in het leven leek te staan. Zelf stond zij niet zo sterk: er was maar één dagje voor nodig om haar, door haar eigen angsten nog wel, zo ver te krijgen dat ze naaktfoto’s van zich liet nemen en zich zonder verzet blootgesteld had aan de blikken van dat speciale meisje. Het meisje bij wie ze voortdurend sterke gevoelens ondervond, was het niet van warmte, geborgenheid en lust, dan zeker van schrik en afgrijzen!!
“Vergeef je mij dat van die spin, Vera? Toe, het is toch maar een spelletje, zolang je mijn vriendinnetje bent en me jou lekker laat kussen, zal ik toch nooit die foto’s versturen? Je hebt wel gemerkt dat ik een beetje dominant ingesteld ben, en dat ik liever vrouwen zie dan mannen. Maar je geeft toch toe dat je graag gekust wordt. Je beantwoordt mijn tongzoenen toch altijd perfect?”
Intussen had Katje haar weer lief vastgenomen, was haar gezicht dichterbij gekomen en voor Vera het wist verdronk ze in die grote mooie en diep in haar binnenste kijkende ogen. Ze kreeg weer een sensuele, langzame en natte tongkus te verwerken, waardoor het warme gevoel in haar buik weer stevig oplaaide.
“Wel, vooruit dan, als je belooft het nooit meer te doen, dan wil ik zaterdag wel terugkomen.”
“Goed dan, dank je, ik ben zo blij. Ik heb een tweepersoonsbed, je mag wel naast mij slapen en… er zijn geen huisdieren. Ik heb nog iets goed te maken met jou. Als je wil, dan zal ik je eens een heel lekker kusje geven in bed, maar niet alleen op je mond!”
Blij aanvaardde Vera dit aanbod, dat het warme gevoel in haar buik nog deed toenemen. Ze voelde zich enerzijds loom en moe, maar toch schrok het haar niet af dat haar vriendinnetje nog iets lekkers voor haar zou doen net voor ze in slaap zou vallen.
Morgenvroeg zou ze vertrekken, zonder slipje, want dat zou Katje ook bijhouden als stok achter de deur, en dan zaterdag terugkomen. Het idee beviel haar nog niet helemaal, maar een klein stemmetje in haar zei dat ze hiermee moest verder gaan. Ze had zich nog nooit zo bang gevoeld als vandaag.
Maar toch moest ze erkennen dat ze zich óók nog nooit zo goed gevoeld had met een meisje.
En nog nooit in haar leven had ze zulke sterke emoties ondervonden als vandaag.
|
|
    
WolfjeW
Nieuw lid
Inlognaam: Wolfjew
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 30 december 2006 - 03:44 pm: |
|
Heerlijk griezelen |
Hallo Stefanie,
Wat een heerlijk verhaal! Ik ben zelf nogal angstig voor spinnen, maar dat maakt het griezelen niet minder fijn, integendeel 
Ik heb jaren geleden ooit een fragment gezien van een oude bondagefilm, "Border Patroll". Daarin werd een naakt vastgebonden meisje door twee douanes ondervraagd, met "behulp" van een tarantula.... brrrr! Maar wel prettige kriebels.
Hartelijke groet,
WolfjeW
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 210
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 10 januari 2007 - 11:11 am: |
|
Arachnofobie |
Mijn beste brave Stefanie,
Net als het verhaal van Kitty moest ook het jouwe even bij mij rijpen.
In eerste instantie had ik zoiets van: huh, spinnen? Beetje een meisjesding niet? Wat moeten we daar hier mee?
Maar natuurlijk zat die angst voor die spinnen niet bij de schrijfster, maar bij de hoofdpersoon. En had het een belangrijke functie in het verhaal.
Kijk, en op dat moment wordt het wel weer origineel. Er zijn al zoveel verhalen met een vergelijkbaar stramien en een beetje een verfrissende invalshoek kan bij mij altijd op een warm welkom rekenen.
Wat ik eigenlijk nog het leukst vind is dat die Katje helemaal niet sympathiek is. Misschien denk jij er zelf wel anders over hoor, maar ik vind het maar een trut met streken. Streken die ze mij niet zou moeten flikken. En dat vind ik leuk want het is o zo verleidelijk je hoofdpersonen aardig te maken. Aardig, knap, geslaagd, je kent het wel. Terwijl we toch allemaal weten dat een goed geplaatste schurk een verhaal een behoorlijke lift kan geven.
Dus ja, ik vind het eigenlijk wel heel erg leuk wat je gedaan hebt.
Janneman
[Psssst..... Kun je bij een eventueel vervolg die trut niet een beetje voor schut laten gaan? Dat ze betrapt wordt bij het besnuffelen van dat broekje van Vera of zoiets? Mmmmm, heerlijk.]
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Sylke
Nieuw lid
Inlognaam: Sylvie
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 08 juli 2008 - 11:08 pm: |
|
Heel mooi verhaal ! |
Hallo Stefanie,
Ik vond een heel mooi verhaal. Wat had ik graag Vera geweest; Alleen had ik graag de verschillende posities van de foto's en de bedscene wat meer uitgediept gezien. Hopelijk komt er een vervolg !!
Groetjes Sylvie
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?