| Gepost op woensdag 06 december 2006 - 05:12 am: | 
|
|
Over een sletje dat helemaal ingepalmd wordt door haar beste vriendin
Nadia was sinds een week in relatie getreden met Ilona, een vrouw waar ze enorm naar opkeek en waartegen ze de laatste week geen enkele maal ‘neen’ had kunnen zeggen. Ze kenden elkaar al een paar jaar, ze hadden elkaar toen eens leren kennen op een zonovergoten terrasje in een mooi badplaatsje aan de Belgische kust.
Na een verkleedpartijtje in het pashokje van een kledingwinkel in de stad, waren ze naar huis gegaan. En daar had Ilona uiteindelijk haar zin gekregen : het tere meisje Nadia, waar ze al van in het begin van de vriendschap naar verlangde, was eindelijk op het punt gekomen waar ze zo lang op had gewacht. Het punt waarop ze méér gingen worden dan alleen maar trouwe vriendinnen door dik en dun, véél meer zelfs. En de gevoelens, die Nadia voor Ilona had, bleken ook nog wederzijds te zijn.
Sinds een week had Nadia het verbod gekregen om nog kleren te dragen in huis, behalve het rode kanten slipje dat weinig verhulde, dat Ilona haar gekocht had in de kledingwinkel waar het allemaal begon. Nadia vond het in het begin, de eerste dagen, wel vreemd om een relatie te hebben met het meisje dat ze als haar beste vriendin beschouwde. Net zoals ze het heel vreemd gevonden had dat Ilona zich zo aangetrokken voelde tot haar, een kleine grijze muis die niet opviel in de massa, die onzeker was van zichzelf en die geplaagd werd door het gevoel van niet al te knap te zijn.
Ze had zich zeer diep geschaamd over haar kleine borstjes, niet eens beseffend dat heel veel mannen goud gegeven zouden hebben om ze éénmaal te mogen aanraken, en zich ook niet bewust van het feit dat Ilona, die zich altijd zo voorbeeldig en voortreffelijk gedragen had in hun vriendschap, eigenlijk een onverzadigbare lesbienne was met dominante neigingen.
Nadia had vroeger wel af en toe iets gehad met jongens, maar sinds ze Ilona kende had ze een andere kijk op de zaken gekregen. Ze vond het fijn om zich te laten betuttelen door haar, en om het kleine meisje uit te hangen bij haar ‘grote zus’, zoals ze haar soms noemde, ondanks het feit dat Ilona een jaar jonger was dan zij zelf. En zo was het niets meer geworden met de jongens, omdat ze altijd in het gezelschap was van die verrukkelijke Ilona met haar spannende ideeën en haar gedurfde spelletjes die het leven opwindend maakten en de sleur ver van huis hielden.
Zo had ze dus een week doorgebracht thuis, met alleen dat slipje aan. Soms kwam Ilona haar strelen en trok ze het daarna, als Nadia voldoende opgewarmd was, plotseling omlaag tot op haar knieën. Dat was iets wat Nadia ongelooflijk lekker vond. Op dat punt gekomen slaakte ze altijd een hoog geluidje, een ‘aaahhh’ of een ‘ooohoooh’, het teken dat ze over een bepaalde grens ging, de drempel van de opwinding en de schaamte. Ilona had zich dan ook voorgenomen om de komende tijd de grenzen nog wat te verleggen voor die arme, verlegen Nadia die geen ‘neen’ kon zeggen, om het even waar ze op aanstuurde.
In de week daarna gingen ze weer eens winkelen. Deze keer gebeurde er niets in het pashokje, maar kreeg ze van Ilona wel een aantal kleren cadeau die ze dan ook dragen moest van haar vriendin. Niet in huis, maar wel overal elders waar ze ging. Want thuis was ze gewoonlijk naakt, of stond ze te paraderen in haar slipje. Dat was trouwens al aardig vochtig geworden, en toen het na een paar dagen zeker in de was moest, werd ze verplicht om op haar knieën voor de wasmachine te zitten totdat deze gedaan had met wassen en droogzwieren.
De eerste keer had Nadia gedacht dat het een grapje was, dat ze na een minuut of tien wel kon opstaan. Maar daarin had ze zich vergist.
“Wat zie ik, waarom ben je opgestaan, jij vies klein sletje? Ik heb je toch gezegd dat je op je knieën moest blijven zitten voor de wasmachine, totdat het slipje, dat jij zo vies gemaakt hebt met je voortdurend lekkende vochtgrotje, er proper terug uit komt?”
“Ja, Ilona, ik weet het, ik ben stout geweest. Vergeef mij aub, ik zal terug gaan zitten op mijn knieën zolang jij het wil”.
“Je mag zo gaan zitten, maar eerst ga ik je toch een beetje straffen voor deze ongehoorzaamheid”.
Ilona nam in de badkamer, waar de wasmachine stond, twee wasknijpers uit een kartonnen doos op de kast, en stak die precies op Nadia’s buitengewoon grote, dikke, vooruitstekende tepels, wat des te vreemder was omdat ze verder eigenlijk geen echte borsten had. Nadia keek raar op! Het was nog nooit gebeurd dat iemand wasknijpers op haar lichaam gezet had, en zeker niet op haar borstjes, waar ze zich soms zo minderwaardig door voelde.
Nu zat ze daar op haar knieën voor de wasmachine, eindeloos wachtend, met de wasknijpers op haar tepels. Het deed een beetje pijn, maar even later voelde ze het niet meer echt. Het was wel een vreemd gevoel, vond ze, en ze ondervond weer diep van binnen ergens een gevoel dat ze nog nooit gehad had. Ilona keek haar aan.
“Sla je ogen neer, vies meisje, ik wil dat je me niet meer in de ogen kijkt totdat je mooie slipje weer proper is. Zolang ga je hier blijven zitten.”
“Nee, Ilona, dit wil ik niet meer, je wil te veel van mij, Ilona”, zo flapte ze er plots uit.
Haar beste vriendin keek haar nu aan met een vernietigende blik. Ze leek wel kwaad, ze keek zo gemeen, zo vals had ze nog nooit gekeken!!!
“Jij doet alleen precies wat ik zeg, want dat doe je al de hele week, jij snolletje. Dus je moet nu niet per se vandaag moeilijk gaan doen!!!”
Ze kreeg een klets tegen haar oor!
Niet dat het veel pijn deed, maar het was zo vernederend. Het revolteerde haar enorm dat Ilona zich nu zo gedroeg ten opzichte van haar: het leek wel alsof ze geen enkel recht meer had, alsof ze helemaal niets meer mocht zeggen of opmerken zonder daarvoor een straf te krijgen waarvoor ze zich schaamde.
Ze kreeg nu rode oortjes, niet door de klap, maar van pure verontwaardiging en gekwetste gevoelens. Iemand die ze zo op prijs stelde, waar ze zoveel om gaf, die haar nu zomaar een klap gaf, dat kon niet, dat mocht toch niet, dat kon toch niet waar zijn? Het bloed steeg Nadia naar het hoofd. Maar Ilona bleef haar streng aankijken, en zei vervolgens :
“Als het slipje uit de wasmachine komt, trek je het aan en doet dan een geil dansje voor mij. Ik wil dat je met je rug naar mij gaat staan, met je handen tegen de muur, en dat je dan met je kontje draait, als een echte paaldanseres.”
Zo bleef Nadia wachten, wachten voor de wasmachine aangaf dat de lange wachttijd eindelijk voorbij was. Ze haalde het slipje, naast nog een hele trommel andere kleren, uit de machine. Nadia moest de was uitrapen en netjes in een waskorf leggen. De laatste dagen had ze van dat soort taken te doen gekregen om Ilona wat te ontlasten zodat die haar intussen rustig kon bewonderen en af en toe betasten. Ze vond het rode kleinood uiteindelijk tussen alle andere dingen, broeken, kousen en slipjes, kleedjes en zakdoeken, sjaaltjes en een paar hemden, en trok het frivole dingetje onmiddellijk aan, zoals haar was opgedragen door haar bazige en dominante vriendin. Vreeswekkend was die de laatste dagen geworden, een echte wolvin in plaats van een schaap.
Toch kon Nadia het niet over haar hart verkrijgen om weg te gaan, ze vond het allemaal zo nieuw, zo vreemd, maar ze zag dat Ilona ook heel gelukkig was en zelf leerde ze ook beter en beter met sommige gevoelens omgaan, diep in haar binnenste, die haar duidelijk maakten dat ze het soms toch wel fijn vond om zo aanbeden te worden, om zo zachtjes en lief betast te worden als ze klussen opknapte en om overal in de gaten gehouden te worden door iemand die seksuele fantasieën koesterde rondom haar fragiele lijfje. Iets wat voor haar een hele belevenis was, zelfs al was het dan een vrouw die haar al die warmte en veiligheid bood.
Het slipje was nog een beetje klam door het water van de machine, en warm door de hitte van het drogen.
Ze ging met haar rug naar Ilona toe in de hoek van de badkamer staan, steunde met haar handen tegen de muur en deed een aantal vloeiende bewegingen, ze draaide zoveel ze kon met haar kontje. Uiteraard was ze nooit een danseres geweest en zou ze er ook nooit een worden, maar ze deed haar uiterste best terwijl ze aan beelden dacht die ze al gezien had van zulke danseressen. Door deze inspanningen had ze natuurlijk niet gezien dat Ilona achter haar rug een stevige houten borstel uit het toevallig openstaande kastje had gepakt en met de achterkant ervan gaf ze Nadia onverwacht een tweetal klappen op haar draaiende achterste. Natuurlijk schrok ze daarvan.
“Au, wat doe je nu, wat moet dat betekenen?”
“Zwijg, of ik geef je nog meer met de borstel!! Je bent niet langer mijn beste vriendin als ik je nog één keer naar een man zie kijken zoals vandaag op de winkelstraat, bij de fontein. Ja, ik heb je wel zien gluren en kijken hoor, en toen hij naar je lachte, toen heb ik je ook zien zwaaien, dacht ik.”
Het klonk koud en zelfzeker, Nadia sloeg beschaamd de ogen neer, wist zich geen houding te geven. Want het waar was wat Ilona zei. Ze besloot toen maar om niets meer te zeggen voordat ze nog meer straf kreeg. Hoe was ze toch ooit in deze positie beland? Het was toch alleen maar omdat ze zoveel van Ilona hield, en haar zo verschrikkelijk graag zag, dat ze totaal afhankelijk was geworden van haar grillen, dat ze al deze vernederingen en krenkingen zomaar toeliet, dat ze de spanning voelde stijgen en stijgen, totdat ze die straks in een huilbui kon loslaten. Dan zou ze weer bescherming zoeken bij diezelfde Ilona, die haar ’s avonds, na het kammen, zachtjes zou toespreken en strelen, als beloning voor alle uitgestane vernederingen.
Maar dit keer niet!!!
Ineens ontplofte Nadia.
“Ik ben niet zo lesbisch als jij, ik zie sommige mannen graag!! Ik heb het recht om contact te zoeken met wie ik wil!!” schreeuwde ze uit met overslaande, onvaste stem.
Dat zat er al een paar dagen aan te komen, maar nu had ze het plots gezegd. Ze had de woorden lang ingeslikt, maar ineens vlogen ze zomaar uit haar mond. Ze kromp ineen omdat ze onmiddellijk weer een slag verwachtte.
Maar er gebeurde niets, helemaal niets. Een ijzige stilte vulde de badkamer.
“Ok, ik begrijp het Nadia, ik wist allang dat je mij niet trouw zou kunnen blijven in gedachten en uiteindelijk ook niet in realiteit. Je bent immers een druipend honingpotje dat verlangt om eens opgevuld te worden door zo’n nietswaardige vent, gewoon omdat die een piemel heeft!! Je daalt in mijn achting, Nadia. Maar goed, ik zal aan je wensen proberen te voldoen.”
Wat dat mocht betekenen, daar had ze geen idee van. Hoe kon die vrouw trouwens ooit verliefd geworden zijn op haar, een grijze muis. Als ze in de spiegel keek dan zag ze zichzelf als een lelijk wicht met een paar puistjes in haar gezicht en stug en sluik haar dat niet wilde krullen. Een onaantrekkelijk iemand, met borstjes waar de mensen alleen maar mee zouden lachen en spotten. Daarom wilde ze haar slimme en knappe vriendin Ilona niet kwijtraken. Wat moest ze zonder haar, de enige houvast in haar saaie muizenleventje, beginnen?
In de ogen van de verlegen Nadia was Ilona de schoonheid zelf.
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 191
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 06 december 2006 - 08:21 am: |
|
Gevoelens |
Je begint een echte psychologe te worden, mijn waarde Stefanie. Ik weet niet precies wat voor pillen je gehad hebt van de dokter, maar ze werken goed. Je verhaaltjes groeien met sprongen.
Ik weet niet of je het toch al van plan was maar het verzoek om een vervolg heb je ook opmerkelijk snel ingewilligd. Maar ja, je weet het he, nou willen 'ze' alleen nog maar meer.
En o ja, als dit de Ilona is die je in gedachten had dan ben ik het geloof ik wel met Nadia eens. Wat een lekker di...., ik bedoel, wat een verheven schoonheid!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Stefanie
Bevlogen lid
Inlognaam: Stefanie
Bericht Nummer: 47
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 december 2006 - 12:51 am: |
|
Een plaatje bij de verhaaltjes |
Lieve Janneman,
Fijn dat je het goed vindt. De laatste tijd leer ik beter schrijven, meer naar gevoelens zoeken in plaats van naar 'feiten'. De 'feiten' op zich zeggen niet veel, het zijn de interpretaties die tellen.
Ik probeer om bij ieder verhaaltje één of twee plaatjes te zetten, die zo goed mogelijk overeenkomen met het verhaaltje en wat ik voor ogen heb.
Laatst zei iemand bij zo'n plaatje : "Ik had een heel ander meisje in gedachten". Dat kan wel wezen, maar ik niet echt. Ieders fantasie is natuurlijk vrij en haast nooit helemaal hetzelfde.
Ik hoop dat iedereen dit een goed idee vindt.
Stefanie}
|
DarkAngel
Lid
Inlognaam: Darkangel
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 december 2006 - 08:11 am: |
|
Waar haal je je ideeën vandaan? |
Hellow Stefanie,
Heb je beide verhaaltjes gelezen, maar zal mijn reactie beter hierop zetten zekers? Wow, wat zijn ze mooi geschreven. De karakters komen ook heel mooi naar voren, en het ene is het tegenpool van de andere. Ik heb ze met veel plezier gelezen, waar haal je die ideeën vandaan? En ik vind het een leuk idee om er een fotoke bij te zetten... Het is waar dat ieder misschien een ander beeld in zijn ogen heeft. Maar zoals je zei 'In de ogen van de verlegen Nadia was Ilona de schoonheid zelf.' Dus kan er niets met dat plaatje mis zijn hé. Ik kijk zeker uit naar je volgende verhaaltjes!
Groetjes DarkAngel
|
Stefanie
Bevlogen lid
Inlognaam: Stefanie
Bericht Nummer: 56
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 14 december 2006 - 02:12 am: |
|
Wat ik zal doen met de karakters |
Beste DarkAngel,
Ik ben van plan om hier nog eens een vervolg op te schrijven, binnen niet al te veel tijd. Misschien dat Ilona en Nadia dus een goede overlevingskans maken, mede dankzij jou. Waar ik de ideeën vandaan haal ? Puur fantasie soms, en af en toe zit er in een verhaaltje ook wel eens iets echts verweven, een ervaring die ik echt gehad heb, of een gevoel dat ik echt ervaar op het moment dat ik schrijf. Dat maakt het schrijven zo mooi en aantrekkelijk.
Je bent altijd vrij om een hint te geven als er iets is wat je er heel graag in verwerkt zou zien, iets dat bij anderen nog niet voorkomt of zo. Maar je kunt natuurlijk ook zelf een verhaaltje proberen te schrijven.
Intussen heb ik tussendoor nog wat probeersels gemaakt, ik hoop dat er eentje goed genoeg is om vandaag of morgen te posten.
Er moet wel altijd één week tussen de publicatie van verhaaltjes van dezelfde schrijver/ster zitten. Anders krijg je een herinneringsmailtje van de moderatie, het is maar dat je het weet.
Het is ook daarom dat ik een paar dagen gewacht heb.
De aanmoedigingen hier helpen me zeker wel, omdat ik nu ook veel meer zin heb om verhaaltjes te schrijven. En vroeg of laat moet er dan toch wel iets goeds uitkomen, hoop ik.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?