Beproeving
Mariska wordt gevonnist
17. Beproeving
Mariska, die nog steeds knielde, had met stijgende bewondering naar Eds pleidooi geluisterd en ze had hem wel om zijn nek kunnen vallen. Ze vroeg zich af of Ed soms zelf de aanklacht had helpen formuleren.
Maar zo gemakkelijk als Ed het voorstelde, kwam Mariska er niet af. De President riep getuigen op en die brachten verscheidene strafbare feiten aan het licht. Zo had Mariska zich nog een derde keer tegen Bart verzet, namelijk toen hij haar kwam halen voor de straf met de spreidstang. Dat was tevens verzet tegen een straf geweest. Bovendien was het verzet tegen Bart de eerste keer wel erg heftig geweest, met een levende barricade in Dianes deuropening, tegen wel vier nieuwe beschermers tegelijk. Dat verzet was collectief geweest en Mariska had het heus geleid. Voorts had ze een demonstratie georganiseerd en een aktie tot het terugkrijgen van verboden kleding. Tenslotte bleek dat ze wel degelijk ten behoeve van zichzelf tot verzet had opgeroepen, namelijk op de dag dat ze de spreidstang had geweigerd, de dag voordat ze aan het kruis moest.
Mariska was helemaal vergeten dat ze het proces met vertoon van onverschilligheid had willen boycotten en de moed zonk haar weer in de schoenen. Na dat pleidooi van Ed was dit zo'n domper.
"Mijnheer de President," betoogde Ed, "het was mij bekend dat er nog een derde verzetsdaad was geweest, ogenschijnlijk tegen haar beschermer. Ik zeg 'ogenschijnlijk', want de omstandigheid dat het hier de beschermer van mijn cliënte betrof was louter toeval. Iedere willekeurige ander had met een spreidstang kunnen verschijnen. Daarom heb ik er niet over gesproken. In essentie was dit niet verzet tegen haar beschermer, maar verzet tegen haar straf. Weliswaar een strafbaar feit, maar niet genoemd in de aanklacht. Dus telt het niet mee, zoals u daarstraks hebt beloofd.
Wat betreft de eerste, heftige, verzetsdaad tegen haar beschermer doet zich de moeilijkheid voor, dat we niet weten onder welk deel van de aanklacht dit valt. Eén strafbaar feit kan natuurlijk in een aanklacht niet twee maal worden bedoeld, dus moeten we vaststellen of het hier om 'verzet tegen beschermer', of om 'leiding geven aan collectief verzet' gaat. Als het om 'verzet tegen beschermer' gaat, is mijn cliënte onschuldig aan collectief verzet. Indien het om dat laatste gaat, kan niet worden gesproken van 'hardnekkig verzet' tegen haar beschermer.
Vervolgens: Een demonstratie valt niet onder verzet, maar onder vrijheid van meningsuiting, dus is het organiseren ervan niet strafbaar. De aktie tot het terugkrijgen van kleren is strafbaar, maar staat terecht niet in de aanklacht, want die is niet door mijn cliënte geleid, aangezien zij op dat tijdstip de - legale - demonstratie leidde.
Tenslotte ontken ik dat mijn cliënte tot verzet heeft opgeroepen. Zij was van plan zich aan haar straf te onttrekken, niet om er verzet tegen te plegen. Het verzet van het Comité Vrouwen Eén is pas geboren na de kidnapping van mijn cliënte - een uiterst onhoffelijke daad. Zij kon dus, toen zij nog vrij rondliep, niet weten of er verzet zou komen en zo ja, op welke manier. Derhalve kon zij daar ook niet toe oproepen. Wat zij deed was om hulp vragen, zonder nadere uitleg. Niet strafbaar, dunkt me. Dus blijf ik bij mijn conclusie dat er geen sprake is geweest van opruiing."
Normaal stonden bij processen tegen meisjes de schuld en de straf eigenlijk al bij voorbaat vast, maar Ed had er met zijn verdediging, zo leek het, een echt proces van weten te maken. De President was dan ook genoodzaakt met de Raad overleg te plegen. Het proces werd geschorst en Mariska mocht opstaan.
Mariska had uit Eds pleidooi weer wat moed geput, maar Ed hielp haar uit de droom. "Zet je maar schrap, Maris. Je hebt toch, hoop ik, niet echt gedacht dat ik je kon laten vrijspreken? Ik heb mijn best gedaan, maar ik denk niet dat het veel zal uithalen. Per saldo was dit niet veel meer dan een intellectueel steekspel tussen de Rector en mij. Daar is-ie dol op - daarom kan ik zo goed met hem opschieten - maar hij had het nu even niet verwacht. Niettemin wint hij het en dat heeft zo z'n goede kanten, want dan ergert hij zich minder als hij de volgende keer verliest, een weddenschap bijvoorbeeld."
"Jij hebt gemakkelijk praten. Jou hangt geen straf boven het hoofd!"
"Maar dat wist je toch al? Ik vond het juist zo goed van je dat je het proces boycotte."
"Ja, maar jij hield zo'n goed pleidooi dat ik toch weer hoop kreeg."
"Ai, dan heb ik je overschat. Dat kan nog beroerd uitpakken."
De President ging in zijn slotbetoog in op wat Ed had gezegd.
"Het eerste deel van de aanklacht luidt: opruiing. De verdediger heeft betoogd dat er slechts van opruiing sprake kan zijn als er een opgeruide partij is. Hij definieert die als een partij die eerst niet wil. De Raad is dit niet met hem eens. Van opruiing is sprake indien men iemand op ideeën brengt die tot verzet leiden, of indien men iemand die al opstandige ideeën heeft, opwekt daar praktische gevolgen aan te verbinden. Welnu, het is niet aan twijfel onderhevig dat de verdachte dat heeft gedaan.
Verder meent de Raad dat het meisje, toen zij om hulp vroeg, daarbij wel degelijk verzet op het oog had. Zij hoeft niet zelf te hebben geweten welke vorm dat verzet zou aannemen, maar zij kon ervan uitgaan dat het Comité Vrouwen Eén wel iets zou bedenken, gesteld al dat er, zoals de verdediger wil, geen plannen klaarlagen. Wij achten derhalve opruiing bewezen.
Het tweede deel van de aanklacht luidt: leiding geven aan collectief verzet. De Raad is het met de verdediger eens dat het meisje geen leiding heeft gegeven aan het verzet tegen haar eigen straf. Ook dat het verzet tegen haar beschermer niet ook nog eens bestraft kan worden onder een andere titel. Er hebben zich bij dat eerste, heftige, verzet tegen haar beschermer echter twéé strafbare feiten voorgedaan. Het eerste was: verzet tegen haar beschermer. Toen haar beschermer weg was, is zij zich met andere meisjes gaan bemoeien en dat heeft de vorm aangenomen van collectief verzet, met het meisje als leidster."
Ed stak zijn hand op. "Een interruptie, alstublieft. In de aanklacht wordt gesproken van 'collectief verzet van zeer ernstige aard'. Valt het verzet waar we nu over praten daaronder?"
"Nee, verdediger, dat wilde ik juist gaan zeggen. Ik betoogde slechts dat er twee strafbare feiten waren. Er wàs sprake van collectief verzet, maar u hebt gelijk: Niet van zeer ernstige aard, niet zo ernstig als bedoeld in de aanklacht. Ik vervolg nu mijn betoog, want er is nog iets.
In tegenstelling tot de verdediger nemen wij het standpunt in, dat de aktie tot het terugkrijgen van verboden kleding als verzet moet worden aangemerkt. Verzet namelijk tegen de geldende regels op de campus. Dit verzet ging gepaard met het forceren en zelfs intrappen van deuren en is dus van zeer ernstige aard. De verdediger heeft betoogd dat het meisje die aktie niet heeft geleid, aangezien zij op dat tijdstip een demonstratie leidde, maar wij zijn van mening dat de aktie en de demonstratie niet van elkaar zijn te scheiden en dat het meisje de leidster was van zowel de aktie als de demonstratie. Daarmee is ook het tweede deel van de aanklacht bewezen.
Het derde deel van de aanklacht luidt: hardnekkig verzet tegen haar beschermer. De verdediger heeft betoogd dat er slechts twee verzetsdaden zijn geweest. Hij heeft weliswaar een derde verzetsdaad toegegeven, maar die telt volgens hem niet mee, omdat het toeval daarbij een rol speelde. Wij zijn dit niet met hem eens. Hoewel het in essentie verzet tegen een straf was, blijft toch het feit bestaan dat het meisje ook toen haar beschermer had moeten gehoorzamen. Zo toevallig was het helemaal niet dat haar beschermer kwam, want hij is degene die zij moest gehoorzamen; dat is nu juist de reden waarom de beschermer een rol speelt bij de uitvoering van straffen.
Dan kunnen we misschien van mening verschillen over de vraag of drie verzetsdaden samen als hardnekkig verzet kunnen worden betiteld, maar dat gaat voorbij aan de kern van de zaak. Het feit dat haar beschermer niet vaker dan drie keer iets van het meisje heeft geëist, is het gevolg van haar uiterst afwijzende houding en bewijst dus juist dat haar verzet hardnekkig was. Ook het derde deel van de aanklacht acht de Raad daarom bewezen.
Verdediger, zijn er volgens u verzachtende omstandigheden?
"Nee", zei Ed.
"Dan zal ik overgaan tot het vonnis. Dat is uiteraard zwaarder dan dat van de andere meisjes, aangezien die slechts voor medeplichtigheid zijn veroordeeld."
Mariska had haar onverschillige pose weer aangenomen.
"Het vonnis luidt, ten eerste: Zeshonderd zweepslagen op rug en billen, te verdelen over twaalf maanden, dus twee maal per maand vijfentwintig. Twee maal zo vaak als de andere meisjes.
Ten tweede: Twee maal een dag naakt aan het kruis, met daaraan voorafgaand een openbare geseling. Beide keren vijfentwintig slagen op haar kut en vijfentwintig over haar tieten. Evenveel als de andere meisjes, maar dat dan twee keer. Tussen beide keren zal tenminste zoveel tijd verstrijken als nodig is voor de genezing van de striemen.
Ten derde: Drie maanden, even lang als de andere meisjes, kamerarrest buiten de college-uren.
Ten vierde: Ook dit meisje blijft taboe en ook bij haar wordt dit verzwaard met een masturbeer- en orgasme-verbod.
Ten vijfde: Dertig nader aan te wijzen dagen naakt college lopen met kaalgeschoren hoofd, kut en oksels. Evenveel als de andere meisjes.
Ten zesde: Evenals de andere meisjes loopt dit meisje tot nader order op blote voeten en draagt zij geen slipje.
Ten zevende: Indien het meisje haar opstandige houding opgeeft, kan ook zij worden voorgedragen voor vermindering van straf, in dit geval door de Raad van Orion. Haar beschermer moet over haar rapporteren, hetgeen inhoudt dat zij zo spoedig mogelijk aan een nieuwe beschermer zal worden toegewezen.
Tot zover het vonnis. Getuigen, wilt u nu terugtreden? Uw taak zit erop. U mag plaatsnemen op de tribune. Verder kunt u allen rustig blijven zitten, want het proces is nog niet afgelopen. Ik schors het proces nu echter voor enkele minuten."
*****
"Thans", zei de President, "ga ik Mariska rechtstreeks toespreken, evenals ik dat de andere meisjes heb gedaan."
Mariska volhardde in haar onverschillige pose. Ze had niet weer hoeven knielen en keek naar een punt schuin achter de President.
"Mariska, ook voor jou heb ik veel respect, al zul je dat wel niet geloven. Ik zal het kort maken. Ook jij kunt volledige kwijtschelding van je straf krijgen, als je belooft verder af te zien van opstandige en opruiende aktiviteiten. Je mag bedenktijd hebben als je wilt."
Zo langzaam mogelijk draaide Mariska haar hoofd naar de President, haar blik vol minachting. "Respect noemt u dat? Ik noem het pure hoon. Mij zo'n voorstel doen! Wie denkt u eigenlijk dat u voor u hebt? Ik ben eergisteren toch verdomme duidelijk genoeg geweest. Bovendien: denkt u nou heus dat ik Diane en Gerda in de steek zal laten? Zij hebben zich voor mij opgeofferd. Denkt u dat ik dan nu verraad zal plegen aan hun trots, hun eer als vrouw?!"
"Mariska, luister goed, want er is nog iets. Als je de belofte aflegt, mag Ed jouw beschermer weer worden. In het andere geval mag je Ed nooit meer zien."
Een ijskoud gevoel bekroop Mariska. Ed nooit meer zien?! Nooit meer zijn aanstekelijke lach horen, zijn troostende woorden? Nooit meer zijn armen om haar heen? Nooit meer samen debatteren en proberen hem de loef af te steken? Nooit meer zijn plagende ogen als dat niet lukte?
Waarom hield ze zo hardnekkig vol? Waar deed ze het eigenlijk voor? Voor de vrouwen? Voor die rotmeiden die daar kennelijk niet eens prijs op stelden en die haar, op twee na, hadden laten vallen als een baksteen? Was dat al die pijn, al die moeite waard? Had wie dan ook van die vrouwen haar ooit zo goed kunnen troosten als Ed? Bestond er één vrouw bij wie ze zich zo vertrouwd en geborgen kon voelen als bij Ed? Was er onder de vrouwen ook maar één echte vriendin? Gelijkheid was een prachtig ideaal, maar zonder Ed was de wereld zo koud.
Onzin, hield ze zichzelf voor. Waarom moesten dan juist de vrouwen toegeven? Voor Ed moest de wereld zonder haar net zo koud zijn.
Ze slaagde er niet in zichzelf te overtuigen. Ed had bewust afscheid genomen, die avond van dat etentje, hoewel hij haar bleef liefhebben. Waren vrouwen dan afhankelijker van liefde dan mannen? "Een tijdelijk afscheid", had Ed gezegd. Voor eenmaal had briljante Ed zich dus eens vergist.
"Als je wilt mag je bedenktijd", herhaalde de President.
Mariska richtte haar hoofd op, haar gezicht doodsbleek. Het werd doodstil in de aula; geen zuchtje was te horen. "Ik hoef geen bedenktijd", zei ze dof. "Ik doe het niet."
Plotseling weer fel: "Jullie zijn intens gemeen, maar mijn ziel is niet te koop, zelfs niet met liefde. Over een jaar is mijn straf afgelopen en dan zal ik vrij zijn. Een vrije, trotse vrouw, gelijkwaardig aan de mannen!"
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?