Proces 1
De opstandige meisjes worden berecht
14. Proces
De rechtszitting was nog niet begonnen en toen Frits, namens Bart, Mariska de aula binnenleidde, verstomde het geroezemoes. De leden van de Campus-raad, beneden in het midden, droegen allemaal hun zwarte hemden en kappen, maar op de tribunes zaten ook flink wat jongens in hun gewone kleren. Hoewel het bij de zwakke kaars- en fakkelverlichting nauwelijks zichtbaar was, wist Mariska dat alle ogen op haar werden gericht. Ze voelde zich verschrikkelijk naakt.
Een van de zwarte gedaanten wees haar en Frits een plaats op de tribunes, recht tegenover de Campus-raad, en kwam zelf aan de andere kant naast haar zitten. Hij legde uit dat de Campus-raad had besloten haar het proces als toehoorder te laten bijwonen. Dat hield onder andere in dat ze niet zou worden vastgebonden, tenzij ze het er zelf naar maakte.
"Waarom krijg ik zo'n speciale behandeling?" vroeg Mariska.
"Speciale behandeling, dat mag je wel zeggen, ja. Het is nog nooit eerder voorgekomen dat het Genootschap een meisje als toehoorder toeliet, laat staan uitnodigde ... en jij bent nog wel de hoofdverdachte. Ik weet het eerlijk niet; ik ben maar bewaker. Maar de President gaat beginnen. Denk erom dat je hier alleen bent om te kijken en te luisteren en niet om iets te zeggen."
"De President!" dacht Mariska schamper. Met minder deden ze het niet bij de Campus-raad. Wat waren mannen toch kikkers: Zichzelf met veel poeha opblazen, dat konden ze. Zou dit dus nu de Rector zijn? Die "grote geest", die volgens Ed zo openstond voor ideeën?
De President sloeg met zijn hamer op tafel. "De zitting is geopend. Breng de verdachten binnen."
"Allemaal tegelijk?" dacht Mariska. "Een massa-proces?"
Vijfentwintig naakte meisjes werden voor de President geleid. Hun polsen waren geboeid, achter hun rug. Ze werden in een rij opgesteld en hun werd te kennen gegeven dat ze zo moesten blijven staan. Vervolgens werd aan hun beschermers verzocht om achter hen te gaan staan.
De President nam het woord. "Geachte leden van de Campus-raad, geachte aanwezigen, alvorens aan het eigenlijke proces te beginnen, wil ik een woord van welkom uitspreken aan Mariska. Zij wordt ervan verdacht de belangrijkste leidster van de opstand te zijn en vertoeft vanavond op speciale uitnodiging in ons midden als toehoorder."
Weer draaiden alle hoofden in haar richting. Het bloed steeg Mariska naar het hoofd. Wat voor spel werd hier met haar gespeeld? Moest ze soms verdacht worden gemaakt tegenover haar vriendinnen?"
Het woord "vriendinnen" bleef even in haar hoofd hangen. Die rij meisjes, daar voor de President, waren immers haar vriendinnen? Toch? Niet dan?
"Het is nogal ongewoon," vervolgde de President, "deze bijzondere zitting van de Campus-raad, deze uitnodiging aan een meisje. En vanavond zullen zich nog wel meer verrassingen voordoen. Een opstand is nu eenmaal een ongebruikelijke zaak, die om ongebruikelijke maatregelen vraagt. We hebben deze maatregelen genomen om de opstand op de beste manier af te handelen en herhaling te voorkomen. Ik hoop en vertrouw, dat de genomen maatregelen achteraf hun rechtvaardiging zullen vinden in de bereikte resultaten.
Thans wil ik - en ook dat is ongebruikelijk - het woord rechtstreeks richten tot de meisjes.
Verdachten, wij zijn hier vanavond bijeen om recht te spreken. Dat slaat op de resultaten, maar ook op de procesgang. De Campus-raad, namens wie ik spreek, wil er geen spoor van twijfel over laten bestaan, dat hij het tot zijn plicht rekent om het proces eerlijk, correct en volgens de regels te voeren. Voordat dit echter mogelijk is, dient een zekere kwestie te worden geregeld. Iedere verdachte heeft recht op een beschermer die als haar woordvoerder en verdediger kan optreden. Jullie, verdachten, zijn echter geen van allen verschenen toen jullie werden toegewezen aan je tegenwoordige beschermer, zodat die de beschermers-belofte niet naar behoren heeft kunnen afleggen, al heeft hij zich er wel aan moeten houden. Voor dit vergrijp zullen jullie niet apart worden vervolgd, maar de zaak zal wel worden rechtgezet en wel nu meteen. Wij zullen thans overgaan tot het afleggen van de beloftes. Beschermers, leg je hand op de kut van je meisje."
Mariska zat zich op te vreten van woede. Wat een schertsvertoning! "Plicht" ... "recht op een beschermer" ... "eerlijk proces" ... Mannengelul! Waarom zeiden die meiden niks ..., schreeuwden de President hun minachting toe. Niemand? Dan zou ze zelf ...
"Eh eh", zei de bewaker naast haar. Hij klemde zijn hand als een schroef om haar pols.
De een na de ander legden de beschermers hun belofte af. "Met mijn hand op haar kut beloof ik dat ik dit meisje naar eer en deugd zal beschermen." Mariska zag verscheidene meisjes krampachtig bewegen met hun geboeide handen.
"Nu dit is afgehandeld," zei de President, "wil ik jullie nog eens uitdrukkelijk wijzen op de mogelijkheid om verzachtende omstandigheden aan te voeren. Mocht er iets zijn geweest in het gedrag van de mannen of wellicht iets in het gedrag van je vorige beschermer, waarover jullie een klacht willen indienen, dan bestaat daartoe nog de gelegenheid. Overleg dit met je beschermer. ... Goed, dan zullen jullie nu worden weggeleid en individueel worden berecht. De zitting wordt geschorst."
Tien minuten later nam de President weer het woord. "Ik heropen de zitting. Thans wil ik overgaan tot het eigenlijke proces, dat op de gebruikelijke wijze zal plaatsvinden. Breng de eerste verdachte binnen."
Het bleek Wilma te zijn, met haar nieuwe "beschermer" Rashid. Mariska vond dat ze er terneergeslagen uitzag.
"Het meisje moet knielen."
Wilma knielde. Het ritueel was Mariska intussen bekend, maar juist daardoor overviel haar een sterk gevoel van onwezenlijkheid, net alsof ze droomde.
"De aanklacht luidt: Medeplichtigheid aan opruiing en collectief verzet van zeer ernstige aard, alsmede hardnekkig verzet tegen haar beschermer. Beschermer, erkent u de feiten?"
"Ja", zei Rashid.
"Dan is de aanklacht hiermee bewezen. Zijn er volgens u verzachtende omstandigheden?"
Rashid deed zijn best. "Ik zou zeggen van wel. Het meisje is blootgesteld geweest aan opruiende gedachten. Zij is langs slinkse wegen verleid. Ik zal hier geen namen noemen, maar we weten allemaal wie de echte schuldige is."
Wilma's handen bewogen zenuwachtig en bij Mariska laaide de woede weer op. Zat dàt erachter? Dat ze hier te kijk moest worden gezet als de kwade geest? Of was dit een privé-initiatief van Rashid? Zo ja, hadden Rashid en Wilma dat dan samen overlegd? Rashid was een zak, maar zou Wilma zoiets doen? Mariska dacht van niet. Het was waar dat Wilma niet stevig in haar schoenen stond, dat ze altijd probeerde te plooien, maar ze had genoeg karakter gehad om mee te doen aan de bezetting van het schavot.
"Helaas kunnen we dit niet als verzachtende omstandigheid rekenen", zei de President. "Het meisje had zich eenvoudig niet moeten láten beïnvloeden. Zijn er geen andere factoren?"
"Nee."
De President wendde zich tot de zaal. "Zijn er misschien anderen die iets ter verdediging van het meisje willen aanvoeren? Het zou immers kunnen dat haar vorige beschermer onhoffelijk is geweest en dat nu verzwijgt. In het belang van een eerlijk proces verzoek ik nu eenieder wie dit ter ore mocht zijn gekomen, hiervan melding te maken."
Niemand zei iets. Mariska haalde diep adem. "Sst", zei de bewaker naast haar.
"Dan zijn er geen verzachtende omstandigheden en zal het vonnis zwaar zijn. Het meisje moge bedenken, dat haar herhaaldelijk kwijtschelding van straf is aangeboden, maar dat zij elk aanbod steeds hooghartig heeft geweigerd. Het vonnis luidt, ten eerste: Driehonderd zweepslagen op billen en rug, te verdelen over twaalf maanden, dus elke maand vijfentwintig.
Ten tweede: Eén dag naakt aan het kruis, voorafgegaan door een openbare geseling. Vijfentwintig slagen op haar kut en vijfentwintig over haar tieten. Deze straf zal zo spoedig mogelijk worden voltrokken; in afwachting daarvan blijft het meisje in haar cel.
Ten derde: Drie maanden kamerarrest buiten de college-uren.
Ten vierde: Tot nader order blijft het meisje taboe. Niemand zal haar liefde, tederheid of seks geven. Dit wordt bovendien verzwaard met een masturbeer- en orgasme-verbod. Om dit af te dwingen zullen de handen van het meisje worden vastgemaakt aan een halsband, zodat zij haar geslachtsdelen niet kan aanraken.
Ten vijfde: Dertig nader aan te wijzen dagen, verdeeld over een jaar, geheel naakt lopen, waarbij bovendien haar hoofd, haar kut en haar oksels volledig kaal worden geschoren. Ik merk hierbij even op, dat de inbeslagname van de kleren van het meisje ongedaan wordt gemaakt. Zij zal alle toegestane kleren terugkrijgen. Alleen mag ze die dus op de genoemde dertig dagen niet dragen.
Ten zesde: Tot nader order loopt het meisje op blote voeten en draagt zij geen slipje. Dit ongeacht de temperatuur.
Ten zevende en tot slot: De beschermer brengt regelmatig rapport uit aan de Raad van Kleine Beer. Indien blijkt dat het meisje haar opstandige houding laat varen, kan de Raad een aanbeveling tot strafvermindering doen aan de Campus-raad. Het meisje heeft haar straf dus voor een deel zelf in de hand.
Leidt haar weg, maar laat haar polsen gebonden. Laat de tweede verdachte binnenkomen."
Verkrampt van machteloze woede had Mariska alles aangehoord. God, wat een schoften waren het! Was dàt misschien de bedoeling? Haar op die manier tergen?
Thelma werd binnengebracht. Vroeger was ze van Leon geweest, maar nu had ze een andere "beschermer". Het viel Mariska mee dat ze erbij was geweest, want van Thelma kon je niet echt op aan. Zeker ruzie gehad met haar nieuwe beschermer. Geërgerd schudde ze de gedachte van zich af. Dat was nou verdomme een opmerking die een man zou maken. Zo moest ze niet over haar vriendinnen denken. Vriendinnen ...? Was Thelma een vriendin?
"Het meisje moet knielen." ... Het ritueel herhaalde zich. Ook bij de andere meisjes. De President maakte het zich niet gemakkelijk en sprak bij ieder meisje steeds weer nauwgezet zijn formules uit. De enige variatie zat in de verzachtende omstandigheden die de beschermers probeerden aan te voeren. Ze sloofden zich uit om te demonstreren dat ze het heus goed met hun meisjes meenden en dat de plechtige belofte hun ernst was. Geen enkele omstandigheid vond echter genade in de ogen van de President en bij ieder meisje eindigde het proces met hetzelfde zware vonnis, met één variatie: de meisjes die te dik waren, kregen als extra maatregel opgelegd dat ze op dieet moesten. Geen van de meisjes had een woord gezegd.
Tenslotte had ook het laatste meisje haar straf te horen gekregen. "Leidt haar weg, maar laat haar polsen gebonden", dacht Mariska bitter. Na vierentwintig keer kende ze het ritueel uit haar hoofd.
"Het laatste meisje is hiermee gevonnist," zei de President, "maar de zitting is nog níét gesloten." Even dacht Mariska dat hij nu háár zou oproepen, maar nee. "Breng alle veroordeelden binnen."
De vijfentwintig naakte, geboeide meisjes werden opnieuw voor de President opgesteld.
"Voor de tweede maal zal ik de meisjes rechtstreeks toespreken", zei de President.
"Vrouwen van deze campus - met opzet gebruik ik de titel die jullie zelf hebben gebruikt in je eerste pamflet - wegens opstand zijn jullie zojuist veroordeeld tot zware straffen. Wij mannen konden deze opstand niet over zijn kant laten gaan, maar denk niet dat we daarom geen respect voor jullie hebben. Ik durf te zeggen dat ik de gevoelens van het overgrote deel van de mannen vertolk als ik zeg, dat je met ere hebt gestreden. Gestreden en verloren. Dat jullie zouden verliezen was, zonder de steun van mannen, onvermijdelijk. Ik denk dat we kunnen zeggen dat je hebt verloren, zoals vrouwen altijd zullen verliezen indien de mannen dat wensen. Misschien zal er ooit een tijd aanbreken dat genoeg mannen dat níét langer wensen, maar hier op de campus is die tijd zeker nog niet aangebroken. En dan nòg zou dat niets veranderen aan het gegeven dat de mannen bepalen hoe ver je als vrouwen kunt komen."
Zoiets had Ed ook eens gezegd, herinnerde Mariska zich. Maar ... maar dan ... Ineens wist Mariska met grote zekerheid dat Ed met de President - de Rector - had gesproken. Een grote geest die openstond voor ideeën, had Ed gezegd. Eds ideeën natuurlijk! Ed zat hierachter, achter al die bijzondere maatregelen. Hoe dat kon? Geen flauw idee, maar Ed kon alles! Net zo goed als hij het voor elkaar had gekregen dat juist híj haar mocht geselen op het schavot. De helderheid van haar inzicht deed haar zelf verbaasd staan. Ook die uitnodiging aan haar om het proces als toehoorder bij te wonen was Eds werk, móést wel Eds werk zijn. Maar wat had hij ermee voor?
"Daarom," vervolgde de President, "zou ik zo graag willen, dat je je nederlaag accepteert. Dat jullie niet wrokken, niet ondergronds, tevergeefs, doorploeteren. Jullie hebben met ere verloren, laat dat genoeg zijn. Wellicht blijf je de hoop koesteren dat de strijd ooit opnieuw zal worden gevoerd en waarschijnlijk zal dat inderdaad gebeuren, maar laat dan een nieuwe generatie, een nieuwe lichting, het vaandel dragen - met dezelfde onvermijdelijke uitkomst. Bedenk dat het ook nu een eerstejaars-studente was die het vaandel opnam.
Vrouwen van deze campus, wij willen van onze kant een gebaar maken - ik geloof dat ik zelfs wel kan spreken van een gróóts gebaar - om jullie te helpen je nederlaag te accepteren. Reeds zit in je vonnis ingebouwd, dat je door goed gedrag vermindering van straf kunt krijgen. Dit principe willen we tot zijn maximum uitbreiden. Luister goed. Jullie krijgen kwijtschelding, volledige kwijtschelding, van straf, als je belooft gedurende je verdere studie niet meer deel te nemen aan opruiende en opstandige aktiviteiten.
Ik overval jullie natuurlijk met dit voorstel, maar daarom krijgen jullie een uur bedenktijd. We gaan nog verder: Gedurende die bedenktijd mag je met elkaar overleggen.
Wel, dit is ons voorstel. Jullie worden nu weggebracht. Gebruik je bedenktijd goed."
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?