Verslag van de eerste date waarop het echt spannend werd
Babette liep wat verder de kamer in, ogenschijnlijk om op haar antwoordapparaat te kijken of er nog berichten waren, maar feitelijk wilde ze tijd winnen. Het ging haar allemaal te snel nu. Het steeg haar een beetje naar het hoofd. Shit, het tellertje op het apparaat stond op 0.
Ze rechtte haar schouders en schudde haar halflange blonde haren, om het door de war raken van de wind van zoëven teniet te doen. De wind op de brug. Ze sloeg een pluisje van haar mantel af. Ze richtte haar ogen op de spiegel tussen de beide hoge ramen met dichte roodfluwelen gordijnen ervoor. Ze ontdekte dat haar rok niet meer helemaal plooivrij was. Terwijl ze dit euvel herstelde, zag ze via de spiegel zijn ogen haar gadeslaan. Ze zag hoe ver ze haar rok langs haar benen omhoog getrokken had. Schielijk liet ze hem weer los. Ze realiseerde zich dat hij niet uit zichzelf zou gaan verdwijnen, nu hij eenmaal binnen was.
“Daarnet buiten had ik minder toegeeflijk moeten zijn,” dacht ze, terwijl ze naar zichzelf maar eigenlijk vooral naar hem in de spiegel keek.
Ze vond iets aan haar bloes om aan te frunniken en ze repeteerde de woorden die ze daarnet buiten al had moeten uitspreken: “Laurens, hoor eens, het was een enorm gezellige avond, je was enorm leuk gezelschap en ik wil je vreselijk graag nog eens ontmoeten. Wie weet wat ik ooit nog allemaal van jou wil. Maar voor vanavond, voor nu, vind ik het mooi geweest. Voor vanavond was het genoeg.”
Vervolgens haalde ze diep adem, draaide zich om, maar nog voor ze er een verstaanbaar woord uit gekregen had, stond ze al weer te dralen. Wat ze voelde in haar lijf, klopte niet met de woorden die ze hoorde uit te spreken.
“Wil je nog een kopje thee?” vroeg ze toen.
“Nee,” zei Laurens, toen Babette voor de derde keer de theepot omhoog hield.
“Echt niet?”
Laurens schudde zijn hoofd.
“Dus we gaan weer zoenen?” vroeg ze hoopvol, alsof ze dat vanavond nog helemaal niet gedaan hadden. Buiten op de brug was het begonnen, maar toen deed ze nog niet helemaal van harte mee. Toen stond ze nog half in de neestand. Maar nu lekker warmpjes op de bank had ze de smaak te pakken gekregen.
“Nee,” zei Laurens.
Zijn stem klonk ernstig maar in zijn ogen glom iets guitigs. Dat was bijna altijd zo. Het was bij Laurens best moeilijk om in te schatten wanneer hij serieus was en wanneer een grapje wilde maken.
“Ik wil wat anders,” zei Laurens.
“Ik weet niet of het zo’n goed idee is om vanavond al….”
Babette zat weer helemaal recht op de bank. Ze duwde haar bloes terug in haar rok. Ze maakte de knoopjes allemaal weer goed vast. Terwijl ze daar mee bezig was, zei ze: “Het is me nog een beetje te vroeg Laurens. Het gaat me allemaal nog wat te snel.”
“Wat ik wil, is niet wat jij denkt,” zei Laurens.
Hij kwam nog dichterbij terwijl hij daarnet ook al veel te dichtbij was. Babette gleed bijna over de leuning van de bank heen, met zo veel kracht leunde ze er tegenaan.
“Je bedoelt neem ik aan toch niet waar we het…”
Ze keek diep in zijn ogen, die nog meer glommen. Maakte hij nou een grapje of niet?
“Bedoel je waar we het in de Gelaarsde Kat over hadden?” vroeg ze met alle onzekerheid die ze voelde.
Ze keek hem aan. Hij maakte geen grapje. Hij zat goddomme te glimmen omdat hij zich vermaakte met haar zenuwachtige gedrag, haar onbeholpenheid.
“Bedoel je dat echt?”
Ze wist het nog goed. Het was nog voor het eten, tijdens die wijntjes op de nuchtere maag die ze sneller zat weg te klokken dan goed voor haar was. Ze spraken over gelijkwaardigheid van relaties. Het was op zich heel goed en plezierig dat Laurens het zo hartgrondig met haar eens was, maar op een gegeven moment wist ze het wel. Ze had het wel gehoord. Ze was er nu wel genoeg van overtuigd dat Laurens geen achterlijke opvattingen had en dat hij een man was die er prijs op stelde dat een vrouw ook intelligent was en dat hij haar niet claimde. Dus bekeek ze hem ontdeugend en ze was er zich van bewust dat hij haar gezicht in kaarslicht zag, terwijl ze tegen hem zei dat tussen de lakens al die bullshit natuurlijk niet opging.
“In bed wil ik natuurlijk gedomineerd worden,” zei ze, en ze pakte haar glas, keerde de laatste slok die erin zat in de rondte, en goot de wijn haar keelgat in terwijl ze genoot van zijn ogen, die niet wisten of ze zich gegeneerd moesten voelen of opgewonden mochten zijn.
In hun email- en chatperiode hadden ze daar nog nauwelijks over gesproken, hoewel de reden dat ze met elkaar in contact kwamen, haar advertentie op een SM-site was, waar hij op reageerde. In die advertentie stond van alles, eigenlijk veel te veel, maar de kern van haar verhaal was: “Ik zoek een man voor spanking en eventueel voor meer.”
Ze bekeek hem. Van alle respondenten was hij inmiddels ruimschoots het verste gekomen. Zijn eerste email had ze bijna niet eens beantwoord, herinnerde ze zich, want het was een en al langdradigheid en wijdlopigheid wat hij te melden had. Geëmmer over dat werk van hem. En toen ze hem een paar weekenden geleden voor het eerst zag, dacht ze wat een zacht ei. Maar nu vond ze hem lief, ondanks zijn oneerbare voorstellen. Ze pakte zijn bloes, omhelsde hem en zoende hem.
“Eerst nog even lekker zoenen,” zei ze, voor ze hem sprakeloos probeerde te maken, maar Laurens trok zijn hoofd weg en opzij. Van haar moment van verwarring maakte hij gebruik door haar armen vast te pakken. Hij trok eraan. Door zelf van de bank op te staan, dwong hij ook haar overeind. Haar schoenen met de ongemakkelijk hoge hakken (maar ze waren zo mooi en ze had inmiddels genoeg over Laurens’ exen vernomen om te weten dat het allemaal lange vrouwen waren), krasten over het hout van de vloer. Ze struikelde een beetje, maar werd door Laurens overeind gehouden en min of meer rechtop gezet. Ze keek naar hem. Hij lachte haar toe en tastte in de zakken van zijn vlotte maar nette vrijetijdsjasje. Alsof hij een goochelaar was, trok hij een zijden sjaaltje tevoorschijn. Het was haar zijden sjaaltje. Hij had het van haar kapstok gepakt, vermoedelijk toen hij zonet, een minuut of 20 geleden, naar de WC geweest was. Ze kleurde. De brutaliteit, dacht ze. Boef.
“Draai je om,” zei hij.
Haar huid schroeide nadat ze hem gehoorzaamd had, terwijl ze zich herinnerde hoe het gesprek in de Gelaarsde Kat verder was gegaan.
“Wat is jouw favoriete spankingfantasie?” had hij gevraagd.
“De insluiper,” had zij geantwoord.
De doek landde op haar ogen.
“Waarom is dat zo spannend? Waarom is dat jouw favoriet?”
“Omdat de spanker een onbekende is, denk ik,” had ze gezegd: “Zullen we trouwens nog wat wijn doen?” zei ze en ze hield de ober aan die net langsliep.
Laurens knikte en vond dat het vermogen tot multitasken van vrouwen soms ondraaglijke vormen aannam.
Nu stond ze middenin haar eigen kamer, maar ze zag Laurens niet meer. Ze kreeg een duwtje. Ze gaf een gilletje toen hij aan haar trok. Ze hoorde haar hoge hakken een schraperig rondje trippelen. Ze zag haar eigen kamer voor zich en zag die voorstelling voor haar ogen draaien. Met zoveel drank op ging duizelig worden heel snel.
“Het spannendste is het nog wel wanneer je hem niet kent en zelfs helemaal nooit gezien hebt. Je doet de deur open en dan is hij een schim die vanuit het donker plotseling binnenstaat. Nog voor je hem hebt kunnen bekijken, heeft hij jou een blinddoek omgedaan en voordat je hebt kunnen vechten ben je overmand. Voordat je kunt schreeuwen, zit zijn hand muurvast op jouw mond.”
Vanuit haar keel steeg een klaaglijk geluid op toen ze zijn hand met kracht op haar mond voelde duwen. Behoorlijk muurvast.
“Ik klink precies als in mijn fantasie,” dacht ze, terwijl ze voelde hoe ze gevankelijk meegevoerd werd.
Ze voelde dat hij sterker was. Ze had geen keus dan toe te gaan naar waar hij haar heen sleepte. Haar knieën botsten tegen de bank.
“Kruip de bank op,” klonk het bij haar oor.
Terwijl ze gehoorzaamde, tot spoed gemaand door zijn lichaam dat tegen het hare opreed, besefte ze dat ze de klos was. Er was geen weg terug.
“Eindelijk gebeurt het,” dacht ze.
Ze kreunde achter Laurens hand toen diezelfde vingers langs haar benen gleden en onder haar rok kropen. Haar benen werden bevoeld. Haar broekje werd beklopt.
“Flink nat,” dacht ze en ze schaamde zich dood, nog meer toen ze hoorde hoe geil haar kreungeluiden onderhand klonken: “Zo nat als in mijn fantasie.”
Haar broekje werd gegrepen en omlaag getrokken. Laurens duwde tegen haar knieën en trok haar aan haar hoofd een klein stukje omhoog van de bank om het broekje van haar dijen naar haar kuiten te krijgen. Bij het uittrekken van haar broekje vielen allebei haar schoenen van haar voeten. Ze bonkten hard op de houten vloer.
“Maar hoe voorkomt hij dan dat je gaat schreeuwen terwijl je gespankt wordt? Hoe belet hij je de hele buurt bij elkaar te schreeuwen?”
De laatste zin had Laurens heel snel uitgesproken, omdat de ober inmiddels gearriveerd was met een nieuwe fles wijn.
“Keurt u weer?” vroeg hij aan Babette, maar die wees met een lach naar Laurens.
In zijn glas werd een bodempje Médoc geschonken.
“Nou om te kunnen doen wat hij wil doen, moet hij iets uittrekken. Dat kan vervolgens gebruikt worden voor andere doeleinden,” zei Babette.
Ze lachte hem aanmoedigend toe terwijl Laurens aan de wijn rook.
“Kijk naar alles, maar niet naar de ober,” dacht hij, terwijl hij voelde hoe zijn handen trilden toen hij ze naar zijn mond bracht.
Hij nam een voorzichtige slok, liet zijn wangen bollen, slikte de wijn door en zei dat deze prima was. Hij luisterde naar het geluid van het inschenken. Hij kon zijn hart voelen slaan.
Zijn hand week nadat het textiel van haar onderbroekje haar hele mond gevuld had. Ze rook en proefde zichzelf. Ze wierp haar hoofd in haar nek toen Laurens handen haar omhelsden om haastig haar bloes los te maken. Als ze nu zou vechten, zou ze wellicht kunnen ontsnappen, maar ontsnappen wilde ze helemaal niet meer dus liet ze het wel uit haar hoofd om te vechten. Haar bloes werd over haar hoofd getrokken. Vervolgens kropen Laurens handen eronder. Haar blinddoek werd losgemaakt. Het sjaaltje aaide langs haar neus terwijl hij het opnieuw straktrok, maar nu voor haar mond.
“Ik wil zeker weten dat je de buurt niet bij elkaar kunt schreeuwen,” zei hij en bond het sjaaltje stevig vast op de prop in haar mond. Ze sperde haar ogen.
Haar bloeskeus was na ampel beraad gevallen op donkergroen. Door de stof heen kon ze wat licht zien, maar niet noemenswaardig meer dan dat.
“En nu mooi recht zitten,” snauwde Laurens.
Met een zacht kreuntje duwde Babette haar dijen wat hoger en liet ze al schuifelend haar knieën bij elkaar komen.
“Goed zo,” zei Laurens, “til je rok op, zo hoog je kunt.”
Een paar seconden later was ze zich ervan bewust dat haar billen bloot waren en min of meer geduldig, eigenlijk gelaten, wachtten op Laurens harde, vlakke hand. Ze had hem leren kennen als een beheerst en evenwichtig mens. Ze rekende er toch wel een beetje op dat hij niet als een idioot te keer zou gaan. Ze huiverde vlak voor de eerste tik. Inderdaad begon hij rustig en afgemeten. Bijna plechtig.
“Zo hoe vind je dat?” vroeg hij na vijf.
Hij hijgde een beetje. Babette kreunde onder de volgende serie, want hij sloeg haar nu harder. Hij was vileiner geworden. Hij was goddomme nu echt gemeen. Ze kromp in elkaar en wrong met haar billen.
“Doe je rok hoger,” snauwde hij prompt.
Ze wist niet hoe snel ze hem moest gehoorzamen.
“En doe die dijen weer eens netjes recht en die knieën weer eens netjes bij elkaar,” sprak hij geërgerd.
Hij leek een vreemde nu. Zo kende ze hem nog niet. Traag deed ze wat hij wilde. Ze voelde zich opeens alsof ze echt door een insluiper, door een volslagen onbekende geslagen werd.
Haar ogen prikten toen ze weer netjes klaarzat. Ze had geen verdriet vanwege de pijn die haar wachtte. Ze had verdriet omdat hij zo gesnauwd had. Hij was niet tevreden met haar. Terecht, want ze stelde zich aan. Ze was waardeloos slecht bestand tegen de behandeling die ze van hem kreeg. De enig juiste behandeling. Precies datgene wat ze verdiende.
“Wat is nou een beetje pijn?” dacht ze, terwijl ze in rillerig bange afwachting wachtte op de terugkeer van zijn vlakke hand.
Het was niet de pijn die haar emoties vervolgens op de loop lieten gaan, verwarde, beduusde. Ze werd geëmotioneerd door datgene wat ze voelde in zijn hand die haar sloeg. Weliswaar deed hij haar gedoseerd pijn, maar dat het zijn bedoeling dat ze pijn had, leed geen twijfel. Een kwartier geleden wilde hij haar zoenen en lieve woordjes tegen haar zeggen, maar nu wilde hij haar lichaam laten opveren van ongemak, haar dijen laten kronkelen, haar mond laten zuchten. En zijzelf zat dan wel zielig te kreunen, maar ze deed vreselijk haar best deed netjes recht te blijven zitten. Ze had zich uitgesloofd op de lagere school, de middelbare school en de universiteit. Ze had zich uitgesloofd in alle baantjes die ze had gehad. Ze had zich uitgesloofd in de liefde, in de zoektocht naar zichzelf en bij het schoonmaken van toiletten. Zelfs als ze vakantie had, dan sloofde ze zich uit om zo veel mogelijk boeken te lezen, zo veel mogelijk te ontspannen. En nu sloofde ze zich uit om een goed subje te zijn, een toegewijde slavin, een lekkere masochist. Of hoe je het dan ook noemen wilt.
“Wat heb ik goddomme in huis gehaald,” dacht ze, toen het kletsen van zijn hand op haar billen stopte, zodat ze de jazz weer kon horen die ze zachtjes had aangezet voordat het zoenen was begonnen.
Ze zakte terug op de bank. In haar fantasie viel ze terug naar de aarde. Haar lichaam veerde vermoeid op toen zijn hand opnieuw haar billen raakte. Maar nu wilde hij haar geen pijn doen. Nu wilde hij haar huid proeven en de plaatsen liefkozen waar hij haar pijn had gedaan.
“Wat voor kanjer heb ik aan de haak geslagen?” dacht ze, terwijl ze stilzat en passief bleef en zijn handen zochten hoe haar te beminnen.
|
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?