| Gepost op zondag 28 juni 2009 - 12:13 am: | 
|
|
Een verhaal over ja zeggen tegen een oneerbaar voorstel
Noot van subjackt:
Ik schreef dit verhaal een jaar of zestien geleden, toen ik zelf werkloos was. De komende tijd zullen velen weer met deze toestand te maken krijgen, dus vond ik het wel toepasselijk het te plaatsen. Veel heb ik niet veranderd. Ik heb wat kromme zinnen rechtgezet en ben van guldens naar euro's overgegaan.
1.
Het was nog vroeg, voor een werkloze tenminste wel. Regenen deed het even niet, maar de harde noordwestenwind was waterkoud. Ik trapte in een plas en voelde water door een gat in mijn voetzool sijpelen. Eerst vloekte ik, hardop, terwijl ik ook mijn vuisten balde en in de lucht trapte. Eventjes later zakte mijn hoofd en werden mijn gedachten moedeloos. Ik had 8 euro 34 in mijn portemonnee en het duurde nog twee dagen voordat de nieuwe uitkering kwam en ik weer kon pinnen. Reparatie van schoenen paste niet in het budget.
Ik was bezig met mijn inkomstenformulier weg te brengen naar de sociale dienst. Het was nu de vijfde keer dat ik deze tocht ondernam. Ik had 22 keer gesolliciteerd en was 4 keer op gesprek geweest. Afgewezen…
Want ooit toen ik nog jong en veelbelovend was, had ik allerlei studies gedaan. Wel drie of zo. Helaas was er geen studie bij waarin ik het verder heb gebracht dan de propedeuse. Nooit geweten wat ik wilde. En nu weet ik eindelijk wat ik wil, maar is er geen werk meer.
Na diverse omzwervingen – schoonmaakbaantjes, administratieve onzinbaantjes – in de IT gerold. Ik bleek het leuk te vinden, leuker dan ik had durven dromen. Toen ik na de cursus in mijn proeftijd kwam, kwamen de eerste geluiden over de slechte markt. En na een half jaar last in werd het first out. En er is geen detacheerder die op dit moment mensen aanneemt.
Het papier verdween in de gleuf en ik draaide me om. Ik stak mijn handen in de zakken en overpeinsde wat ik vandaag zou kunnen doen:
Solliciteren natuurlijk.
Soaps kijken.
Terug in bed kruipen.
Terug in bed kruipen om met mezelf te spelen.
Ik wilde de weg oversteken, maar moest wachten op een zwarte pooierbak met donkere ramen die met luid motorgeraas optrok zodra ik inhield. Ik keek het monster kwaad na terwijl het wegspoot over de singel, en vervolgde mijn weg, handen diep in de zakken, blik gericht op de punten van mijn schoenen.
Ik woonde in een steegje, een zijstraat van een drukke straat, langs een winkelcentrum, waar de mensen die wel geld hadden, ook op deze doordeweekse dag langs de etalages slenterden. Ik was net begonnen met de bocht het steegje in op het moment dat een slippende band van een remmende auto me alarmeerde. Ik keek op. Het leek wel diezelfde pooierbak van daarnet.
Het portier aan de voorkant ging open en een jongeman in een net zwart pak wuifde opgewonden naar me terwijl hij uitstapte en “Mevrouw, mevrouw” naar me riep. Tenminste, ik keek om in mijn steegje maar zag daar alleen een poes wegglippen. Deze jonge – best knappe – vent moest mij dus hebben.
“Wij zagen u de brievenbus van de Sociale Dienst, uw formulier inleveren. U geniet dus een uitkering, is onze conclusie. Financieel zal het dus geen vetpot zijn, en vermoedelijk kost u het best moeite het hoofd boven water te houden…”
Hij pauzeerde en ik zag hem kijken, naar mijn spijkerbroek die vaal was, en naar de voorkant van mijn schoen, waar de zool zo zoetjesaan begon met loslaten.
“Wij zijn op zoek naar jonge vrouwen die een bijverdienste goed kunnen gebruiken. We praten hier over een bedrag van honderden euro's per maand…”.
De man – die een net, zwart pak droeg dat wapperde in de wind – wachtte met een vragende blik op mijn reactie. Kreeg hij het niet koud?
“Nou ja, honderden euro's per maand is een geweldig bedrag, natuurlijk. Maar ik wil toch eerst wel eens weten wat ik daarvoor zou moeten doen?”
“Dat kunnen wij u vertellen, maar het is vermoedelijk het beste als u dan even instapt… Ik begrijp dat u dit misschien een vreemd en verdacht voorstel vindt, want wie vertelt u of u ons kunt vertrouwen, maar heus, u hoeft absoluut niet bang te zijn dat wij de intentie hebben u op enige manier kwaad te berokkenen…”
De man wees uitnodigend op het nog openstaande portier. Auto’s passeerden, wrongen zich in bochten om langs de stilstaande zwarte pooierbak te manoeuvreren. Hij stond daar gevaarlijk in de weg…
Het achterportier werd voor me opengedaan en ik schudde de hand van een veel oudere man die een zonnebril op had en er daardoor niet erg ongevaarlijk uitzag – eerlijk gezegd. Hij droeg een duur pak. Hij nodigde me uit op de achterbank, alsof het volkomen normaal was dat je als jonge vrouw af en toe op de achterbank van een ouwe viezerik kwam zitten…
Zodra ik ging zitten, spoot de auto weg. Wat had ik gedaan, bedacht ik, toen ik mijn armen in mijn schoot legde en vanuit mijn ooghoeken die zonnebril in de gaten hield. Ik werd minutieus bekeken, voelde ik. Mijn hart begon te bonzen.
“U bent werkloos, neem ik aan?”
“Ja, dat ben ik.”
“U heeft niet veel geld te besteden, vermoed ik.”
“Mijn financiële situatie gaat u weinig aan.”
Ik zag een glimlach rond een harde, heerszuchtige mond. Deze man leek een hoge ome. Misschien directeur van een respectabele firma, maar misschien ook wel maffiabaas.
“Ik zoek een jonge, aantrekkelijke vrouw, om mij twee keer per maand seksueel van dienst te zijn,” zei de man toen: “Ik ben bereid om per sessie – die minimaal een uur, en maximaal een half etmaal zal duren – 200 euro te betalen. Dat is een minimumbedrag. Als de verlangde diensten mij met enige hart en ziel geleverd worden, zal ik blijken een gulle tipgever te zijn…”.
De auto remde vrij hard voor een plotseling van de stoeprand vertrekkende bestelwagen. De chauffeur gaf gas zodra er weer een gaatje was. Hij was niet aan me voorgesteld en had zich ook niet omgedraaid om me te bekijken.
“Seksuele diensten?” hoorde ik mezelf zachtjes vragen, enigszins schor.
Hij denkt toch niet serieus dat iemand hierop in zou gaan, zei een stem in mijn hoofd keihard…
“U zult mijn slavin zijn,” zei de man: “U zult onheus bejegend worden en vernederd. Als onderdeel van het liefdesspel zou u kunnen worden vastgebonden en/of geslagen. En het is mogelijk dat u misbruikt wordt… Het is vereist dat u seksueel genot ontleent aan een dergelijke behandeling. Als dit niet zo is, dan kunt u mij dat nu vertellen. Dan stopt de auto, en dan schud ik u de hand en dan mag u uitstappen.”
Ik bleef de stem horen, vrij zacht en een beetje krakend, maar verder rustig en zakelijk. Een zakendeal. Voor hem was het een zakendeal, besefte ik. Hij had vast al twee vrouwen, maar wilde er nog een derde bij, zoiets. Ik kon ja of nee zeggen.
“Wat zegt u ervan? Bezit u de seksuele geaardheid om…”
“In principe wel,” fluisterde ik.
Een vuurrode blos schoot naar mijn wang. Mijn handen die dreigden te gaan trillen, verborg ik tussen mijn benen. Eindelijk seks op mijn manier, dacht een roekeloos stukje van mijn hoofd. En nog 400 euro per maand toe…
“Er zijn zo veel varianten, zo veel spelletjes mogelijk. Hoe kunt u weten of het klikt tussen ons?”
“Ik wil voorstellen om te beginnen met een intake. Eén sessie, waarbij ik u introduceer in mijn manier van de liefde bedrijven. Deze sessie kan door u op elk gewenst moment met een stopteken beëindigd worden. We stoppen dan prompt, en u hoeft mij dan niks uit te leggen en verontschuldigingen zijn ook niet nodig. Ik betaal u voor de intake minimaal 100 euro. ook als u het maar heel kort volhoudt…”
Ik zag mezelf al staan, ergens in één of ander vertrek, mijn handen bij de knoopjes van mijn bloes, maar bevroren, mijn stem gestokt, mijn lichaam verstijfd van angst.
“Als u de intake in zijn geheel doorstaat, krijgt u een vergoeding van 200 euro, met eventueel een fooi. Vervolgens zal ik u vragen of u mij nogmaals wilt ontmoeten, en u heeft het volste recht deze vraag met nee te beantwoorden. Maar ja zeggen mag natuurlijk ook. Graag zelfs.”
Ergens ver weg klonk een zweem van plezier door de zakelijkheid. Het was onwerkelijk, wat me aan het overkomen. Het was volkomen van de pot gerukt.
“Ontmoetingen worden van mijn kant geïnstigeerd. U geeft mij uw telefoonnummer en ik bel u op. Het is niet mogelijk dat u mij opbelt. Ik verwacht dat u beschikbaar zult zijn op minimaal één van de drie mogelijke datums en tijdstippen die ik u voorleg. Dit zal normaliter overdag zijn, en doordeweeks. Aangezien u werkloos bent, lijkt me dat u beschikbaar moet kunnen zijn als ik dat van u vraag…”
Ik keek op, maar had niet de moed de man aan te blijven kijken. Nu al gedroeg ik me onderdanig. Onzeker en hulpeloos. Hoe kwam ik hier vandaan, dacht ik. Heel makkelijk, gewoon nee zeggen. Maar ja, 400 euro…
“Mag ik… Mag ik een vriendje hebben, behalve u?”
“Wat u doet buiten onze ontmoetingen, wil ik niet eens weten. U mag vriendjes hebben, wat mij betreft mag u trouwen en misschien zelfs kinderen krijgen… Als u maar beschikbaar bent wanneer ik u bel, en wanneer u maar komt op de plek die ik u voorstel, en als u zich dan maar voor een aantal uur gedraagt zoals de vrouw in mijn fantasieën zich zou gedragen.”
“En als ik wel mijn best doe, maar niet die vrouw ben die u wilt dat ik ben?”
“Dan zeg ik de overeenkomst op. Na elke sessie komt de vraag voor te liggen of wij elkaar opnieuw willen ontmoeten. Die vraag kan door zowel u als ik met nee beantwoord worden. Mocht dat gebeuren, dan schudden we elkaar de hand en is het even goede vrienden.”
“En seks?” vroeg ik gezien mijn hartslag op een verbazend rustige toon terwijl de auto al even rustig verder reed door de binnenstad, een nieuwe rij voor een nieuw stoplicht naderde.
“Is het mogelijk dat er onveilige contacten plaatsvinden? Is het mogelijk dat…”
Mijn stem stokte. Ik keek min of meer hulpeloos op.
“Op dit moment voorziet de afspraak niet in seksueel contact, niet in de vorm van penetraties in ieder geval. Zowel de natuurlijke als de onnatuurlijke route zijn taboe. Orale seks is mogelijk, net als dat het mogelijk is dat ik u of u mij met de hand bevredigt. Seksuele contacten kunnen deel uit gaan maken van het rendez-vous, als wij dit beiden wensen. De voorwaarden waaronder dit plaatsvindt, kunnen wij op dat moment vaststellen.”
“Het klinkt alsof ik een contract moet komen tekenen,” zei ik.
“De afspraken schriftelijk vastleggen is wat mij betreft niet nodig,” was het antwoord. Bleef hij zo praten? Ook als we straks samen geile spelletjes gingen spelen?
“En de regels wat betreft mijn… eh… fysiek. Ik zou toch graag na zo’n rendez-vous nog willen kunnen lopen. Of zitten…”
Vergiste ik mij of hoorde ik daar een snuivend geluid dat een onderdrukte lach moest voorstellen?
“U zult niet tot bloedens toe verwond worden, maar vergeeft u mij een eventueel klein ongelukje, zo nu en dan.”
Zo, we waren klaar. Alles was besproken en geregeld. En nu?
“Hoe staat u tegenover mijn voorstel? Bent u bereid een intake te proberen?”
Het werd nu toch tijd om nee te zeggen, bedacht mijn gloeiende hoofd. Het werd wel erg gevaarlijk als ik al mijn opties zou blijven openhouden.
“Ik denk nooit dat u wat aan mij zult vinden…”
De snik die in mijn stem sloop, overviel me. Ik sloeg mijn ogen neer. Terwijl ik voor me heen staarde, verdween het gevoel dat ik in snikken zou uitbarsten. Ik was overal keihard. Er ging een schok door me heen toen ik zijn hand voelde, zachtjes langs mijn wang.
“Ongeacht wat de toekomst brengt, in ieder geval vind ik je bijzonder aantrekkelijk,” zei de stem, eindelijk met iets van emotie.
De hand streelde mijn wang. Ik verroerde me niet, maar moest wel mijn benen schrap zetten om mijn handen ertussen te houden. Ik droeg onder mijn jas een zwarte sweater met daaronder een roze truitje met lange mouwen. Het waren de laatste kleren die ik gekocht had, iets van zeven of acht maanden geleden of zo. Hoe veel had ik nog in de kast waarin ik toonbaar was? Aantrekkelijk? Onweerstaanbaar?
“Wanneer had u gedacht die intake te houden?”
“Nu,” was het antwoord.
“Nu?”
“Tenzij u vandaag andere afspraken hebt.”
“Zeg alsjeblieft jij.”
“Tenzij jij vandaag andere afspraken hebt.”
“Ik ben niet gekleed op… Op een seksueel rendez-vous.”
“Ik wil je hebben zoals ik je aangetroffen heb. Van de straat geplukt. Onvoorbereid.”
“En waar gaat dat gebeuren, dat hebben? Die intake, bedoel ik.”
“Het is niet noodzakelijk dat je dit weet. Je zult na afloop van de intake thuis gebracht worden, dat beloof ik je. Deze belofte geldt ook wanneer de intake niet het resultaat brengt dat ik ervan hoop.”
Mijn mond was droog geworden. Er gonsden zenuwen in mijn buik. Het verlangen dat het spelletje nu zou stoppen, was groot geworden. Maar waarom zei ik dan geen nee. Er kwam een beeld op mijn netvlies, van mezelf, bekeken door hem, in een positie, een toestand die nu – nog steeds, maar hoe lang nog – ondenkbaar leek.
“Zodra ik ja zeg, ben ik slavin?”
“Zo is het.”
“En zodra ik stop zeg, ben ik weer vrij mens en beschik ik over mijn eigen lot?”
“Exact.”
Ik aarzelde nog heel wat seconden, en toen probeerde ik de man wiens naam ik niet eens wist dapper aan te kijken, wat totaal niet lukte, en ik zei “Okee dan.”
2.
De auto sloeg tamelijk abrupt rechtsaf. De buurt die we inreden, kende ik maar vaag. We namen een verkeersdrempel en een bocht naar links. We waren in een rustige straat aangekomen. Een moeder wandelde met haar dochtertje van 3. Er ging een steek door mijn hart. Ik had de leeftijd om hetzelfde als zij te doen, maar wat deed ik in plaats daarvan? Ik keek uit het raam, terwijl de auto afsloeg de bewuste steeg in. Het werd donker. Hoge muren zonder ramen omringden ons. Ik kreeg een hevig gevoel van ik-moet-plassen toen de auto stopte. De knappe jonge vent op de passagiersstoel opende het opbergvakje waar een bundel glanzend witte touwen in bleek te zitten. Hij glimlachte naar mij terwijl hij ze overhandigde aan zijn baas.
“Geef me je polsen,” klonk het gebiedend. Mijn angst maakte een luchtsprong, maar ik voelde ook iets anders, iets wat ik ook voelde als ik thuis zat of lag en dingetjes dacht.
Ik word verkracht en vermoord als ik nu niet uit deze auto spring.
Nietes, dit is een droom die werkelijkheid wordt. Eindelijk krijg je het soort seks waar je voor gemaakt bent….
Ik hoorde mezelf hijgen, terwijl ik mijn polsen uitstak. Ik haalde diep adem en deed mijn mond wat beter dicht, zodat ik mezelf niet meer hoorde. Ik voelde de touwen. Ze namen mijn polsen gevangen. Ik voelde koorts, die zich vanaf mijn wangen dreigde uit te breiden over mijn hele lichaam, ook op plekken waar het wel erg vernederend zou zijn om zoiets nu te voelen…
Je bent een veel te grote trut. Je kunt wat hij wil dat je kunt, maar je gaat het verpesten…
Rustig ademen maar… Een stap tegelijk… Ook hij is zenuwachtig.
De auto ging weer rijden. Mijn handen lagen in mijn schoot. Het was onwerkelijk de touwen te zien en te voelen. Ik was een gevangene geworden, besefte ik, maar ik kon niet geloven dat het echt waar was. Het gevoel van koorts – van seksuele opwinding – was net even iets te heftig…
“Wat is je naam?”
“Renate,” fluisterde ik.
Mijn lichaam was nog steeds overal stijf en hard en in mijn buik zat stress, maar ergens voelde ik iets van… Tja, hoe noem je dat netjes?
Je bent een seksdier. Je was het al stiekem, tussen de schuifdeuren zogezegd, als er niemand keek. Nu is het echt. Verpest het niet.
“En hoe oud ben je”
“30.”
“Ik heet Rudolf,” zei mijn meester: “Ik ben 44 jaar oud en werkzaam in de verzekeringsbranche. Ik ben in goede doen. Tot nu toe eenzaam. Een belangrijke reden hiervoor is, dat ik maar geen vrouw schijn te kunnen vinden die in staat is mijn lusten te bevredigen.”
We hadden even op een weg gereden die weer wat breder en drukker was, maar nu zaten we weer in een woonwijk. We waren bijna bij Rudolfs huis, zo leek het, of in ieder geval de plek waar hij zijn vrouwen ontving.
“Hoe veel vrouwen als ik zijn er geweest?” durfde ik te vragen, ondanks de onrust, de schaamte die ik voelde, zonder daar al echt van te kunnen genieten.
“Het verleden is niet van belang,” zei Rudolf, “wat telt is nu, en nu is er Renate. Een meisje met ronde zoenlippen, een lieve wipneus en gelaten blauwe ogen die niet erg gelukkig lijken…”
We gingen rechtsaf. Aan de rechterkant begon het Oosterpark, links was een begraafplaats. Voorbij het park waren we de stad uit, wist ik. Gingen we soms nog een heel eind?
“Ben je zo blond van jezelf of is er een kleurspoeling die je een handje helpt?”
“Het is mijn echte kleur,” fluisterde ik, verlegen onder de aandacht, de aandacht voor mijn uiterlijk.
Ik zag mezelf weer staan zoals ik vanochtend voor de spiegel stond. Ik had mezelf lelijk gevonden, zoals bijna altijd. Rudolf had me mooi genoeg gevonden om me bij zich in de auto te roepen en me een oneerbaar voorstel te doen. Ik voelde angst en voelde direct daarna het roekeloze verlangen dat het inderdaad lekker zou zijn, die intake…
Er kwam nog een huis aan, voorbij het hek van de begraafplaats, verscholen tussen bomen. De auto zwenkte naar de stoeprand. Ik bekeek mijn gevangen polsen en luisterde naar mijn bonzende hart. We namen een grindpad en kwamen achter het huis terecht, een paar parkeerplaatsen omringd door heggen. In de tuin was er zo gauw niks te zien van de buitenwereld. Een prachtige plek om een vrouw te verkrachten en vermoorden.
De auto kwam tot stilstand. Harry en de jongeman in het zwarte pak stapten uit.
Waarom mag ik niet zijn slavin zijn, dacht ik, terwijl het portier openzwaaide.
Omdat Rudolf hem niet genoeg betaalt.
Ik kreeg een aanmoedigend duwtje, en worstelde mezelf met moeite naar buiten (met gebonden polsen uitstappen is best moeilijk, kan ik meedelen aan de mensen die dit nog nooit gedaan hebben). Ik keek schichtig naar Harry en zijn metgezel, en zag dat ze me omringden. Harry had geen fijn gezicht. Zeg maar gerust een chagrijnige rotkop.
Met een kreuntje zag ik dat er een schone witte doek uit Harry’s zakken kwam. Inderdaad, hij was bestemd voor tussen mijn lippen.
“Oh ja,” zei Rudolf, “het stopteken bestaat uit vier even langdurige, gelijkmatig geuite kreuntjes. Zodra ik dat hoor, word je bevrijd van alles wat je op dat moment belemmert in je vrijheid.”
Rudolf keek toe terwijl ik gekneveld werd. Ik zag hem vanuit mijn ooghoeken, terwijl ik onder mijn kleren, in mijn kruis, een seksjeuk voelde oplaaien. Maar ik voelde me ook zielig, zo verschrikkelijk zielig. Ik dacht na over de uitspraak “alles wat je op dat moment belemmert.” Nogal omineus…
Ik keek op naar Rudolf en wist dat mijn blik een 9 scoorde op de masochismeschaal. Ik kreeg een teken en begon met lopen, me voortdurend en pijnlijk bewust van mijn weerloze voor mijn lichaam bungelende polsen.
Je wordt verraden. Er is geen deal.
Voorbij de drempel van een doodnormale achterdeur kwam een wasruimte, vervolgens een keuken, vervolgens een gang. Links was een trappenhuis. We konden zowel naar boven als naar beneden.
“We gaan naar de kelder, mijn lieve Renate” zei Rudolf.
Ik voelde zijn spanning, de opwinding die hij zelf nu ook voelde. Kennelijk was het toch ook voor hem niet zo’n alledaagse bezigheid, het escorteren van dames naar de SM-kelder.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
|
    
Meester N
Beginnend lid
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 09-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 28 juni 2009 - 10:14 am: |
|
Subliem |
Subliem jackt.
Ik heb het met veel plezier mogen lezen.
De interne monoloog van het "slachtoffer" en de ietwat onwerkelijk maar zeker interessante relatie van de "dikke VVD-er en het meisje" bevallen mij prima zo op de zondagmorgen.
Mijn complimenten.
|
joy
Nieuw lid
Bericht Nummer: 82
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 28 juni 2009 - 11:10 am: |
|
Droom of fantasie |
subjackt,
Voor een sub die nog nooit haar fantasieën werkelijkheid kon maken moet dit letterlijk een droom zijn die uitkomt! Je wordt zomaar van de straat geplukt en kunt je diepste gevoelens bewaarheid maken, en krijgt er nog geld voor ook dat je op dat moment zo hard nodig hebt.
Een heerlijk gegeven. Ik verlies mezelf in de fantasie dat ik daar zelf loop, me rot voelende vanwege de somberheid van de regen, mijn uitzichtloze situatie, het gat in mijn schoen, mijn eenzaamheid, mijn onvervulde seksuele verlangens... Daar komt die onwerkelijke veel te oude veel te rijke droomprins die me van dat alles verlost!
En dan schrik ik wakker.
Een prachtig verhaal subjackt! Jammer dat zoiets in het echte leven niet zal gebeuren... Of wil ik nou te graag  ?
kusje
Joy
Door mezelf te geven ben ik niets, en juist daardoor toch alles... 
| |
Lord Donck of Ar
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 70
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 28 juni 2009 - 11:20 am: |
|
méér |
Tal I/iedereen
Prachtig verhaal, mooi weergeven van emoties en ven verlangens. Mooi in beeld gebracht want het leest niet alleen maar het is een verhaal dat bekeken wordt zoals een strip verhaal, en zoals met elk goed strip verhaal zijn we nieuwsgierig naar het vervolg, willen we méér!!!
Vooral het weten naar de gevoelens van wachten, wanneer gaat ie bellen wanneer moet ik klaarstaan? Wat gaat ie dan doen, ga ik dan weer naakt zal ie de schaar weer gebruiken?
Maar ook van Rudolf, wanneer ga ik haar bellen, wat zal ik dan doen, gaat ze ja blijven zeggen, zal ze iets moois aanhebben enz!
Dus subjack maak je op voor een vervolg want niet alleen denk ik maar anderen ook hebben honger naar méér!!
Groeten
Tharl
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 399
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 28 juni 2009 - 09:58 pm: |
|
Lef genoeg |
Subjackt,
Je hebt iets gedaan dat ik nog niet heb aangedurfd: een verhaal vanuit de vrouw vertellen. Kijk, het is bekend dat niemand weet wat vrouwen willen, zelfs zijzelf niet. Dat geeft verder niet, daarom zijn ze nog wel leuk, maar daarom heel lastig te 'vangen'.
Jij hebt de poging aangedurfd en verdient daarmee alleen al alle respect (of is het nou respackt? ik weet het even niet).
Ach, en wat ik verder nog van je pakkende stijl moet zeggen.... Of je mooie taalgebruik....Of je originele invallen.... Dat zou je maar vervelen, al die lof.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?