| Gepost op vrijdag 17 januari 2014 - 02:47 pm: | 
|
| Lotgenotes
De Vlucht deel 11 Waarin Sandra de andere meisjes beschrijft en tussendoor optimistische rendementen laat zien
Twee afspraakjes dreven mijn prijs op tot 2200 gulden. Het eerste afspraakje was met een Amerikaanse manager, die me om te beginnen over de vloer liet kruipen om de uitgestrooide inhoud van zijn portefeuille in mijn mond bij hem terug te brengen. Hij telde zijn vermogen na, en beweerde dat er een biljet van honderd dollar zoek was. Na wat dreigend geklets stond hij erop me te fouilleren. Het fouilleren ging naadloos over in voorspel, waar ik, omdat hij wist hoe hij een vrouw moest behagen, uiteindelijk behoorlijk volop aan meedeed. De seks op het hotelkamerbed leverde me een halfzacht orgasme op.
Toen hij me vervolgens vastbond in de douchecel, om met te heet water mijn lichaam te lijf te gaan, was hij weer op en top de klootzak, die hij geacht werd te zijn. Ik bedoel te zeggen, dat hij enkel goed in seks was. In met me omgaan was hij bepaald niet mijn eerste keus.
De manier waarop hij me stijldansen leerde in de disco was, op een gangsterachtige manier weer spannend. De man was een macho, een capitalist pig, maar hij had een zekere stijl die me niet ongevoelig liet. Ik ging uiteindelijk tijdens de slow dance zonder al te veel gewetensnood uit de kleren. Ik had ook al twee Tequila Sunrise achter de kiezen, die mijn remmingen enigszins beteugelden. Ik vond mezelf terug in het midden van de dansvloer, fel verlicht door paarse en groene zoekspots, waar ik er, op heavy-metal muziek, met de vlakke hand van langs kreeg. Nog later lag ik duizelig en misselijk op het mahoniehout van de tap, om woest geneukt te worden. Ik voelde niets dan pijn, schaamte en aandringend braaksel wat ik maar net binnen kon houden.
Vervolgens werd ik vastgebonden, om overgoten te worden met whisky, rum, cognac en likeuren. Daarna werd ik schoongelikt, en uiteindelijk probeerde hij me likkend te bevredigen. Ik staarde maar naar het plafond, niet langer in staat om mijn lichaam als iets anders te voelen dan een vreemd, dood ding. Al met al kreeg ik 7, 8, 7½, 8, 9. Goed voor een 7.9 en 2000 gulden.
Mijn tweede kwelgeest was een Vlaamse politicus, die begon met me te benoemen als lijsttrekker van de socialistische partij. Ik had bij de laatste verkiezingen een grote overwinning op hem, de lijsttrekker van de al dertig jaar zonder coalities regerende conservatieve partij, behaald. We moesten samen een regering vormen.
We voerden een vinnig debat over de heikelste programmapunten waarin onze opvattingen verschilden. Uiteindelijk kreeg ik in alles mijn zin, behalve de personele bezetting, want hij wilde in het kabinet enkel mannen, terwijl ik zoveel mogelijk (alleen maar) vrouwen wilde. We liepen vast in wederzijdse halsstarrigheid. Tot hij als compromis voorstelde dat ik mijn vrouwen in het kabinet zou krijgen, in ruil voor het weggeven van mezelf, als vrouw, aan hem. "En dan bedoel ik dus, dat gij zich nu uit dat voorname blazertje wringt, en u op deze tafel door mij laat vastbinden."
Van het politieke gekonkel had ik genoten. De man was vol zelfspot geweest, want hij was een lijsttrekker van een conservatieve partij, alhoewel hij slechts in de Luikse gemeenteraad zat. Hij bekende later dat het spelletje voor therapie was: het hielp hem om de echte wereld, met echte compromissen, weer aan te kunnen. Voor mij was het een cursus politicologie. De man leerde me hoe het bedrijven van politiek in elkaar stak (Sombere gedachte: Zal ik ooit nog iets aan die kennis hebben?)
Verhit van het vinnige gedebatteer lag ik op mijn rug op het glimmende, gladde hout. Ik kon mijn armen en benen niet meer bewegen. Ik hoefde en kon niet meer praten. Ik hoefde enkel nog maar te voelen en te reageren op prikkels, prikkels die toegediend werden door grijpgrage maar voorzichtige handen, die niet de intentie hadden me pijn te laten voelen, maar die wel probeerden me geil en hunkerend te krijgen. Het lukte hem. Het lukte hem moeiteloos. Mijn hunkering maakte hem hartstochtelijker en nog zachter. Zijn woorden werden vleiender, zijn blikken dankbaar. Hij genoot van mijn genot, niet van het feit, dat zijn genot me toevallig niet onberoerd liet. Zijn genot had baat bij het mijne.
Zijn straf bestond uit het toedienen van twee orgasmes, middels subtiel handwerk, gevolgd door een naadloze penetratie, want ik liet hem komen. Na afloop brachten zijn strelingen en kusjes me aan het huilen. Hij trok het plakband van mijn mond en vroeg me wat er scheelde.
"Je doet alsof je van me houdt," fluisterde ik.
"Ik hou ook van je, mijn schatje. Natuurlijk."
"Tot straks. Tot het vijf uur is. Dan ben je me vergeten."
Hij leek verstoord, opgelaten, gekweld door zijn geweten.
"Zo is het leven nou eenmaal. Alles is tijdelijk. Nu hebben we het goed. Waarom zullen we het dan verpesten door te gaan liggen denken over straks?"
Hij begreep me niet. Hij wilde me niet begrijpen. Waarom zou hij ook? Waarom zou hij er bij stilstaan dat er over drie of vier dagen een ander zou zijn, die me, na me van alles te hebben aangedaan, in mijn oor zou fluisteren dat hij van me hield? Ik besloot om mijn ogen dicht te doen en te voelen wat lekker was om te voelen. Ik voelde me een hoer. Ben ik er al één? Ik vrees, dagboek, dat ik me te snel aanpas om me niet schuldig te voelen.
Na afloop zei mijn Vlaamse vriend dat hij me opnieuw zou kopen. Ik had liever gehad dat hij gezegd zou hebben, dat hij alles zou proberen om me vrij te krijgen. Maar je kunt niet alles hebben. In ieder geval had ik, met hulp van hem, Höberger verblijd (Hoera!) met één van de beste cijferreeksen, die ooit waren uitgedeeld: 8, 8½, 9, 9, 10. Gemiddeld een 8 komma 9. Mijn prijs was nu 2200 gulden.
Als mijn cijferreeks op het gemiddelde blijft, waar ik nu, na drie keer, op sta, dan sta ik na tien keer op 3250 gulden. Dat is 50 gulden hoger dan Jacqueline. Ik ben niet trots op die gedachte. Integendeel, het maakt me onrustig en zelfs bang. Okee, ik ben niet het lelijkste meisje op deze wereld, maar tussen alle schoonheden van Huize Zoetedroom val ik zeker niet bijzonder op. Wat betreft gedrag en vlijt, kan ik me nauwelijks voorstellen, dat ik me meer uitsloof dan bijvoorbeeld Sheila of Anita. Mijn succes, mijn onverwacht hoge gemiddelde, heeft te maken met dat laatste criterium, dat afschuwelijke woord dat ik liever maar niet neerschrijf. Ik scoor daar... beter. Beter dan wie ook? Is het echt waar? En zo ja, waarom dan?
Ben ik een masochiste? Mijn handen trillen, nu, nu ik dit neerschrijf. Want als dat zo is, dan ben ik in dit bordeel beter op mijn plaats dan in wat voor bordeel dan ook. Met andere woorden, als ik ooit nog vrijkom, en als ik, jaren later, ooit weer een piepklein beetje zin in liefde krijg, dan...
Ho, stop! Ho maar! Ga nu direct die nieuwe CD van The Cure draaien, en vergeet dit dagboek nu maar eens een tijdje. Waarvoor doe je dat eigenlijk?
Behalve over Karin heb ik over mijn medeslavinnen, lotgenotes, collegae, nog niet zoveel gezegd. Nu ik deze woorden neerschrijf, valt het me op dat ik met de meesten eigenlijk ook niet echt omga. Ik zeg "hoi" tegen ze, en zij zeggen "hoi" tegen mij. Nog af en toe een losse opmerking, en dat is het eigenlijk wel. Het tafeltennissen en voetballen doe ik met Karin. Het kletsen tijdens het koffiedrinken ook. Net als CD's en boeken ruilen, zwemmen (de sauna vinden we geen van tweeën echt leuk), en de moeilijke momenten doorkomen. Karin lijkt op mij. We hebben hetzelfde soort luchtige cynisme waarmee we onze gevoelens bagatelliseren. We hebben eenzelfde manier van tegen dagelijkse dingen aankijken. We zijn de enige twee meisjes die veel aan lichaamsbeweging doen (Gedachte tussendoor: hoewel we ons hier naar hartelust kunnen volstoppen met astronomische ontbijten, goed klaargemaakte diners en grote zakken snoep, is hier niemand dikker dan ietsje teveel heup. Houden de zorgen ons slank, of moet je op dieet als je boven een bepaald aantal kilo's komt?). De anderen zitten vooral te kletsen, altijd maar het mooie poppetje in het lekkere stoeltje. We sporten niet om sportief te zijn, of om in conditie te blijven, of, nog erger, mooi slank te willen zijn, maar hard tegen ballen slaan, of proberen om vijfentwintig meter onder water te blijven, is gewoon een tijdverdrijf dat de grijze gedachten voor even oplost. Hoe verdringen die anderen die grijze gedachten? Volstaat soaps kijken en over soaps kwebbelen?
De meisjes, die af en toe met ons optrekken zijn Lidwien (Een meisje dat soms zo vrolijk kan zitten schateren, dat het lijkt alsof ze zich nergens zorgen over maakt. Tot je in een onbewaakt ogenblik de schaduw in haar ogen ziet, als ze even niets zegt of doet.), Tanja (Een meisje dat het heel erg moeilijk heeft. Na een afspraakje kruipt ze onveranderd weg in het stilste hoekje om af en toe rond te staren, maar verder verwerkt ze in eenzaamheid haar ellende. Op andere, vrije dagen is ze ook nogal stilletjes, maar het is gewoon een meisje dat liever luistert dan praat. Ze mist geen woord van wat we zeggen en ze lacht mee met de grapjes.), Sybil (haar donkere piekhaar herinnert er nog vaag aan dat ze vroeger, in de vrije wereld, "new wave" was. Sinds haar gevangenschap is ze opgehouden met haar haar te verzorgen op momenten dat dat niet verplicht is. Ze loopt altijd in simpele broeken en sweaters. Ik vind haar mooi in simpele broeken en sweaters.), en Diana (het "culturele" meisje, dat vlucht in "ingenieus geconstrueerde vertellingen". Ze houdt, net als ik, een dagboek bij. Als zoiets niet verboden was, dan hadden we onze ervaringen kunnen uitwisselen. Ik vraag me wel eens af waarover zij schrijft. Ik denk dat zij onze wereld in meer abstracte woorden, meer metaforen, schildert dan ik.).
De groep meisjes, waarvan ik vind dat we er meer aandacht aan zouden moeten besteden bestaat uit Monique (Een prachtig meisje om te zien, maar na drieëneenhalf jaar business overduidelijk levensmoe. Ze heeft nog haar momenten, momenten waarop ze opeens met haar zachte lage stem aan de gesprekken deelneemt, momenten waarop ze intelligent en opmerkzaam blijkt te zijn. Maar haar momenten worden schaars. Ze blowt en drinkt de toegestane hoeveelheden, en het is mogelijk dat ze op de één andere manier nog meer geestverruimende middelen smokkelt. Ze tuurt vaak naar het TV-scherm, zonder de indruk te wekken iets van het programma te volgen. Ze is bezig kapot te gaan, net als wij allemaal. Alleen is zij in de pre-terminale fase, waardoor het angstaanjagend is om haar te observeren. Zou Höberger nog iets voelen, als hij een meisje als Monique naar de TV ziet "kijken"?), Jeanny (Het meisje dat hier het langst is. Ook het meisje dat qua gedrag het meest wispelturig is. Het ene moment loopt ze rond in een prachtige jurk en de mooiste make-up, terwijl ze bazelt als een hoerenmadam. Maar ze kan ook slonzig en slordig binnen komen lopen, zonder dat heupwiegen waarvan ik niet goed begrijp waarom ze het doet. Als je dan met haar kletst over CD's of boeken, is ze vrolijk, een tikje grofgebekt, maar verder op en top een meid die in het echte leven een goede vriendin zou kunnen zijn. Dan heeft ze ook nog haar breidagen, dagen waarop ze niets tegen niemand zegt, dagen waarop ze tussen steken door, mechanisch en razendsnel, in opperste concentratie de soaps bekijkt. Jeanny leeft veel meer dan Monique. Jeanny lijkt in staat om huize Zoetedroom te overleven. Na vijf jaar trouwe dienst is ze nog altijd een mens, geen kasplantje. Haar gedrag staat in dienst van overleven. Ik moet haar beter leren kennen, want ook ik moet overleven.), Maja (Het meisje dat hier, behalve ik, het kortst is, drieëneenhalve maand. Ze beangstigt me nog meer dan Monique, want haar ogen zouden wel eens de ogen kunnen zijn waarmee ik op oudejaarsavond een nieuw jaar binnenschrijd. Ze ziet er gekweld en opgejaagd uit.), Louise (Een prachtig, donker meisje, van Indonesische afkomst, dat er altijd als een spook uitziet als ze het dagverblijf binnenkomt, maar in de loop van de dag knapt ze meestal op tot een stemming die je "naar omstandigheden redelijk wel" zou kunnen noemen.), Nathalie (Een stuurse kettingrookster die soms opeens behoorlijk kan uitvallen naar iemand die iets verkeerds of stoms zegt, maar ook plotseling nogal hysterisch kan gaan lachen om een niet eens leuk grapje. Haar lach verraadt nog iets van de rusteloze wildebras, die ze tot zo'n tweeëneenhalf jaar geleden hoogstwaarschijnlijk was. Nou, meneer Höberger, u kunt tevreden zijn: van uw dochters' wilde streken is weinig meer over.), Danielle (Er zijn hier ogenparen die je hart breken. De ogen van Danielle bezorgen me een schuldgevoel, als ik ze toevallig kruis nadat ik lachend een punt heb gescoord bij het tafeltennissen. Overigens, ik verlies nog steeds dik.), Petra 1 (Eén van de kleinste, rankste en bleekste meisjes. Schaal ik haar daarom stiekem in als een mogelijke geestverwante, bij wie het vijfde rapportcijfer regelmatig het hoogste is? Oh, wat zou ik graag weten, wie er nog meer in staat is om te genieten van ongenietbare taferelen).
We komen toe aan de meisjes, waarvan ik nog niet zo goed begrijp waarom ze zich gedragen zoals ze zich gedragen. Anita 2 wordt door niemand begrepen. Ze is een soort religieuze fanate, die door iedereen gemeden en gevreesd wordt. Ze heeft wel eens geroepen, voor mijn tijd, dat wij allemaal, hoewel in principe onschuldig, de lokroep van de zonde (datgene wat Karin "je vastklampen aan de momenten van tederheid" noemt) niet kunnen weerstaan. Haar fulminaties tegen ons drank-, sigaretten- en jointgebruik zijn berucht en beroemd. Ik heb er eentje meegemaakt: ze is een hysterica. Hoewel ze misschien een beetje gelijk heeft, want we gaan ons inderdaad behoorlijk te buiten aan slechte gewoonten, snap ik niet waarom zij kennelijk niet snapt, dat wij, zwak als we zijn, allemaal vluchten in de ons geboden vergetelheden. Anita's vergetelheid is de bijbel, die ze stil in een hoekje, van voren naar achteren en weer terug, leest. Ik begrijp niet zo goed hoe je in God kunt geloven als je in het hoogtepunt van zijn slechte smaak qua schepping woont.
Petra 2 is een meisje dat is vervallen in een hoge mate van hoerigheid, net als Edna en Juanita. Dat op zich kan ik begrijpen (hoe groot was mijn eigen hoerigheid, toen ik kreunend kronkelde onder de handen van mijn Vlaamse partijbons?). Maar dat eeuwige gekwebbel over lengtes van lullen en verdorvenheid van voorkeuren, met een vuur in de ogen dat oprecht enthousiasme suggereert, daar kan ik niet bij.
Sheila vind ik gewoon een kreng. Misschien geen solidaire gedachte, maar net zoals je van een verkrachting niet lesbisch wordt (is "masochistisch" een geaardheid, of is het iets dat je kunt aan- of afleren?) wordt je van een leven onder terreur geen engeltje. Sheila is gewoon een kruiperig, achterbaks typetje, dat soms dingen zegt waarvoor je haar een klap zou willen geven.
Jacqueline is het topmodel, en ze gedraagt zich alsof ze daarom ook het populairste meisje is. Ik geloof dat ze er echt een eer in stelt om de beste te zijn en te blijven, net zoals Sheila het niet lijkt te kunnen verkroppen dat ze één iemand boven zich moet dulden. Soms denk ik wel eens dat ze hier goed op haar plaats is: hier worden activiteiten van haar verlangd, waar ze ook de beste in kán zijn. Ik geef toe, voor deze gedachte heb ik een klap verdiend. Waarom denk ik zoiets? Als ik heel eerlijk ben, dan denk ik dat het angst is. Angst omdat ik haar misschien over een paar maandjes naar de kroon zal steken? Of val je terug, in plaats van vooruit te gaan, als je meer gehard en aan meer gewend bent geraakt? Dat klinkt paradoxaal, dus ik blijf vrezen dat ik straks in die top 5 zal staan. Weet Jacqueline al dat ik over een maand waarschijnlijk zo'n lekkere stoel mag claimen? En zo ja, zou haar dat dan bezighouden?
Ik heb nog tien meisjes te gaan. Het is niet de vrolijkste groep. Het zijn de meisjes in de terminale fase, zij die weten dat ze in hun laatste levensjaar, of zelfs hun laatste maanden, zijn. De groep die vaak niet in het dagverblijf is, en als ze er toch zijn, dan zitten ze triest in hoekjes en gaatjes. Iedereen kijkt met angst naar die groep. Want iedereen weet, dat er een dag zal komen waarop ze zelf bij die groep zullen horen.
Lorraine, een meisje dat alleen maar rookt, drinkt en stilletjes wacht tot haar taak als sexslavin erop zit. Letitia, het meisje dat een aanval van hysterie kreeg toen ze Sheila en Petra 2 over mooi weer buiten hoorde kletsen. Ze moest weggeleid worden door twee bewakers, want één was niet genoeg om haar te pakken te krijgen. Sylvia is een meisje dat heel lang met haar hoofd in haar armen kan blijven zitten, tot ze plotseling met grote ogen opkijkt om naar iets te staren; het TV-scherm, het kapsel van een lotgenote, ons getafeltennis. Barbara, het allerjongste meisje, nog maar veertien. Toch al twee jaar hier. Ik word ziek als ik haar met een kerel van in de zestig voor me zie, een kerel die een nog niet of nauwelijks rijp lichaam met een riem of een stok of een zweep bewerkt. Alleen wordt Höberger allesbehalve ziek bij die gedachte.
Esmeralda is een huilerig en klagend meisje als ze praat, en een lusteloos, ineengedoken vogeltje als ze zwijgt. Een vogeltje met nog maar één vleugel, want ze kost precies 1000 gulden. Zal ik haar de volgende maand nog zien zitten in dat hoekje?
(En wat zal ik doen als ik onverbiddelijk in prijs blijf dalen? Omarm ik dan de dood, of vecht ik tot de laatste snik? Voorlopig hoop ik nog maar even dat er toch een manier is om hier te ontsnappen.)
Miranda en Thea zijn twee stille meisjes, die altijd bij elkaar zitten om bijna nooit iets tegen elkaar te zeggen. Maar als bij één van de twee het hoofd opzij valt, dan drukt de ander haar lichaam zachtjes, als een steunbeer, op tegen de muur. Echte, maar tragische, vriendschap. Ina tenslotte, is een meisje dat alleen maar in het dagverblijf is, omdat ze af en toe moet. Haar prijs daalt de laatste maanden snel, volgens Karin. Zij omarmt de dood, terwijl Esmeralda, die in ieder geval de laatste drie maanden al balanceert, vecht tot de laatste snik.
Ik ben Anita 1 vergeten. Ze gaat veel om met de kwebbelklas, maar soms lijkt ze anders te zijn dan haar vriendinnen. Zij is de enige van die groep die vrijwel onverzorgd en in hobbezakken rondloopt, zoals Karin en ik. Ze is zo'n beetje het enige meisje dat ik nog nooit heb zien roken. Ze is ook het enige meisje dat ik tegen een bewaker hoorde zeggen dat hij zijn vinger ergens in mocht steken. Ze heeft niet De Straf gekregen, niet dat ik weet tenminste, want er zijn zoveel dingen die maar steeds onduidelijk blijven. Ik weet alleen de dingen die overdag in het dagverblijf gebeuren, en daar lijken we vaak, te vaak, op de klas die altijd pauze heeft. Wat er 's avonds bij de afspraakjes van anderen gebeurt, weet ik niet, laat staan dat ik weet wat er in Höbergers kantoor gebeurt. Is Höberger de grote dictator, of hebben de bewakers inspraak op de stafvergaderingen? Zijn er stafvergaderingen? Lijkt de relatie tussen Höberger en zijn staf op democratie, of is de verhouding ook een soort verhouding tussen meester en slaaf?
Ik weet nog maar zo weinig, want de dingen die ik wil weten, zijn verboden onderwerpen. Ik wil weten hoe de controlekamer werkt. Ik wil weten hoe de procedure is in noodgevallen. Ik wil het werkrooster van de bewakers weten en ik wil weten wie het contact met de klanten legt. Ik wil weten of Höberger de enige is die kan beslissen of we de Straf krijgen, en ik wil weten in hoeverre elke bewaker op eigen gezag mag handelen. Jaroslaw leidt de bewakers, dat lijkt zeker, en het lijkt alsof hij een heleboel zaken op eigen houtje regelt. Aan de andere kant lijken mensen als Loeb of Esposito alleen maar op bevel van iemand anders te handelen. Ik wil weten wie er invloed op Höberger heeft, wie er met hem meedenkt, en naar wie hij luistert als hij zijn beleid uitstippelt. Ik wil weten wie het voor elkaar krijgt om hem af te remmen als hij iets stoms wil gaan doen. Doet hij wel eens iets stoms, of is hij de perfecte dictator, die regeert over een imperium dat zijn levenswerk en levensdoel is? Is Huize Zoetedroom op een morbide manier een ideële instelling? Is het de waargemaakte droom van Höbergers zieke brein?
De hiërarchie volgens Höberger:
Top 5: Jacqueline (3200), Sheila (3000) - de twee grootste krengen toevallig bovenaan? - Juanita, Anita 1, Petra 2. Met andere woorden, de kwebbelklas die altijd de beste stoelen bezet houdt, en, dat is het vreemde, bezet mág houden. Er is niemand van de middengroep die het in zijn hoofd haalt om de plaats van Jacqueline neer te ploffen, om vervolgens, als ze begint te klagen, tegen haar te zeggen dat ze haar vinger ergens mag insteken.
Subtop: Lidwien, Louise, Edna, Jeanny (na vijf jaar nog steeds!), Petra 1, Karin. De prijzen van dit stel liggen tussen de 2200 en 2800 gulden.
Middenmoot: Anita 2, Maja, Tanja, Danielle, Diana, Sybil, Nathalie (ik heb begrepen, dat ze vroeger top was), Monique (ook een topper van toen), ik (een topper van straks?). Deze meisjes kosten iets tussen de 1600 en 2200 gulden.
Laatste Benen-groep: Esmeralda, Ina, Thea, Miranda, Barbara, Letitia, Lorraine, Sylvia. Van 1600 gulden tot 1000 gulden, de nullijn.
De hiërarchie naar verblijftijd:
Oude hap: Jeanny (5 jaar, 1 maand), Monique (3½ jaar). De hele generatie Jeanny, behalve Jeanny zelf, is dood?
Tussen de 2 en 3 jaar: Nathalie, Juanita, Anita 1 en 2, Petra 2. In deze groep zitten maar liefst drie meisjes uit de Top 5, met andere woorden, meisjes die nog springlevend zijn. Waarom is de generatie Jeanny uitgestorven, en de generatie daarna ook (van 3 tot 4 jaar geleden is alleen Monique overgebleven), terwijl de derde generatie voor een gedeelte nog (lang) niet op haar laatste benen loopt. Voor een gedeelte, want we hebben in deze groep ook nog Lorraine, Esmeralda en Ina.
Anderhalf tot 2 jaar: Tanja, Diana, Danielle, Thea, Miranda, Barbara. Vanuit het oogpunt van Höberger een niet bijster lucratieve groep. Geen enkel topmodel.
Eén tot anderhalf jaar: Jacqueline, Sheila, Lidwien, Karin, Letitia, Sylvia. Deze groep levert hem heel wat meer op. Toeval, of is hier ook een reden voor?
De jonkies: Sybil (11 maanden), Louise (9 maanden), Petra 1 (8 maanden), Edna (7 maanden), Maja (3½ maand).
Jongste telg: Sandra (In haar veertiende dag. Vandaag is het zondag 31 augustus).
Vijf jaar en één maand staat gelijk aan een slordige 500 afspraakjes. Je kunt na 500 nachten van misbruik dus nog in leven zijn. Maar je moet wel sterk zijn.
De hiërarchie naar leeftijd:
25: Jeanny (was 20 toen ze aankwam), Petra 2 (was 23).
24: Lorraine (22), Letitia (23).
23: Diana (21), Louise (22).
22: Nathalie (19), Jacqueline (21), Sybil (21).
21: Monique (18), Anita 2 (19), Tanja (19).
20: Esmeralda (17), Sylvia (19), Anita 1 (18).
19: Juanita (16), Sheila (18), Lidwien (18).
18: Miranda (16), Karin (16), Edna (18).
17: Ina (14), Petra 1 (16), Sandra (17).
16: Danielle (15), Thea (14), Maja (16).
14: Barbara (12).
Eigenlijk verbaast het me, nu ik dit lijstje zie, dat ik hier één van de jonge meisjes ben. Op de één of andere manier had ik tot nu toe het gevoel, dat ik bij de oudste helft hoorde. Maar misschien leek dat alleen maar zo omdat ik me buiten ook al 18 voelde in plaats van 17. En in mijn dagboek lijk ik ouder dan in het dagverblijf, want daar denk ik ook niet de slimme dingen die ik hier heel af en toe wel denk.
Ik zit te studeren op de verschillende hiërarchieën, maar eigenlijk is er minder van te zeggen, dan dat ik hoopte dat er achter te zoeken was. De vragen die ik mezelf het meest stel, zijn de volgende:
1. Hoe zijn die meisjes hier toch terecht gekomen? Dit is een "verboden onderwerp". Ik kan me niet voorstellen dat ze hier allemaal aanbelden om een kapotte rugzak te laten repareren. Subvraag: als je de hiërarchie naar verblijftijd bekijkt, dan lijkt het er op alsof er een lange periode is geweest waarin er één nieuw meisje per maand bij kwam. Vanaf Edna, die hier 7 maanden is, tot de groep die hier langer dan 2 en korter dan 3 jaar zit, lijkt dat op te gaan. In de oudste groep zouden dan vier meisjes gestorven zijn, terwijl een mij onbekend meisje, dat er 10 maanden geleden bij kwam, nu ook al dood is. Waarom komen er na Edna alleen nog Maja en ik. Er zouden 6 nieuwelingen na Edna moeten zijn, in plaats van 2.
2. Waarom is de generatie Jeanny dood? Of, anders gesteld, waarom is Jeanny de enige die nog leeft? Wat heeft zij dat de anderen allemaal niet hadden?
3. Welke van deze meisjes is dapper, sterk en slim genoeg om ideeën te hebben, hoe we hier vandaan kunnen komen?
Ik heb nog wel een slordige honderdduizend andere vragen, maar laat ik niet teveel hooi op mijn vork nemen. Ik word al een beetje wanhopig, als ik mezelf betrap op de gedachte dat het mogelijk is, dat ik over een jaartje of twee deze drie vragen nog steeds niet beantwoord heb.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?