| Gepost op vrijdag 03 januari 2014 - 12:37 pm: | 
|
| Binnen gevangenismuren
De Vlucht deel 10 Waarin Sandra huize Zoetedroom in detail beschrijft
Wat wilde ik vandaag? Vrij zijn natuurlijk.
Heerlijk in bed blijven om zorgeloos uit te slapen. Zo ergens in het begin van de middag opstaan. Brunchen met eieren. Nog in nachtgewaad de krant lezen. Neuriënd onder de douche staan. Naderhand naar buiten gaan om de zon op mijn gezicht te voelen. Een leuk iemand zomaar opeens ontmoeten. Samen leuke dingen doen, tot we allebei te moe waren geworden om nog meer leuke dingen te verzinnen. Dat wilde ik vandaag.
Als vanzelf dacht ik aan Fred. Ik kon me zijn gezicht herinneren, maar niet zijn glimlach. Ik wist nog hoe hij liep, maar niet meer met welke ogen hij naar me keek. De datum waarop we verliefd werden, wist ik nog, maar het gevoel dat ik toen had kon ik niet terugroepen. Het was ook niet belangrijk meer. Fred leefde in een andere wereld dan mijn wereld. Of hij nog aan me dacht, en of hij nu naar me zocht, en of hij me al bijna was vergeten, het maakte niets uit. Het enige wat uitmaakte, was hoe ik me voelde. Wilde ik vandaag doorknokken (opstaan, douchen, dagverblijf) of sterven (blijven liggen, grijze mijmeringen, loodzwaar gevoel)? Wat wilde ik vandaag? Na een seconde of tien besloot ik bruusk om op te staan.
Karin sloeg me voorzichtig gade, terwijl ik het dagverblijf binnenliep. Ik wees vragend naar de kruk bij de bar. Ze kwam aanlopen. Ik bestelde koffie bij Mah-Jong, de enige bewaker die over menselijke trekken scheen te beschikken.
"En?", vroeg Karin.
"Nou, ik leef nog," zei ik, terwijl ik één bak koffie in haar richting schoof.
"Hoe voel je je nu?" vroeg ze voorzichtig.
"Ik weet niet," zei ik. "Vergeleken met gisteren is het in ieder geval beter. Gisteren wilde ik alleen maar dood."
"Hoe was het? Erg?"
"Vreemd. Het ene moment leek het alleen maar een grote poppenkast, en het andere moment..."
Ik aarzelde. Moest ik Karin suggereren dat ik opgewonden was geweest?
"Oh, het was zo'n vreselijke kerel."
"Hoe heette hij?"
"Hij noemde zich meester Zeerstreng. Verder weet ik het niet."
"Ja, die ken ik," zei Karin. "Dat is zo'n impotent hijgend vetzakje. Deed ie weer dat spelletje in het klaslokaal? Dat hij je sommetjes opgaf en een dictee..."
"Doet ie dat altijd? Hoeveel fouten had jij op het dictee?"
"Oh, iets van 30 of zo. Toen ging hij me met 30 touwen vastbinden. Hij wist op een gegeven moment niet meer waar hij ze kwijt moest."
We zaten te giechelen. Toch idioot dat je zelfs om je ellende kunt giechelen.
"Hoeveel fouten had jij dan?"
"Tien. Ik vond dat zelf best wel goed."
"En je eindcijfer? Heb je een zeven kunnen halen?"
Ik voelde zenuwen in mijn buik. Ik hoopte, dat Karin niet zou gaan zeuren over de hoogte ervan. En ze mocht er ook niet over piekeren, vanavond in haar cel.
"8 komma 3," zei ik, met mijn blik gefixeerd op mijn bijna lege koffiekopje.
"Dat is hartstikke niet laag," zei Karin opgewekt. Vervolgens vroeg ze, of we vier meisjes gingen zoeken om Monopoly mee te spelen.
In gedachten tekende ik de ondergrondse kelder van Huize Zoetedroom, de gevangenis waaruit ik diende te ontsnappen. Ik begon in mijn cel. Ik opende de deur, en was in een gang, met vijf deuren aan elke kant. Allemaal celdeuren. Er waren vier van dergelijke gangen, parallel aan elkaar, zodat er bij elkaar 40 meisjes gehuisvest konden worden. Ik had Petra 2 (er waren twee Petra's en twee Anita's), die gek genoeg geen Petra 1 heette, want ze zat hier al meer dan twee jaar, terwijl Petra 1 hier nog maar acht maanden was, al eens horen zeggen dat het hier tegenwoordig zo druk was, dus ik nam aan dat er altijd al lege cellen waren geweest.
Ik ging linksaf, bereikte een T-kruising en ging eerst rechtsaf, richting dagverblijf, dat zo'n beetje in de noordoosthoek van het complex lag (gisteren, tijdens mijn tweede uurtje luchten, heb ik met behulp van de zonnestand de ligging van het complex bepaald). Achter het dagverblijf, achter een zware houten deur met grendels ervoor, was een trap naar boven, die naar de hermetisch beschutte binnenplaats leidde. Er was maar één weg naar die binnenplaats.
Vanaf het dagverblijf kon ik twee kanten op. Ten eerste kon ik terug, rechtdoor naar het cellenblok, waar mijn cel in de tweede gang aan de linkerkant lag, derde deur rechts. Ik kon ook linksaf, een eindeloze gang in, met aan de rechterkant in eerste instantie de blinde muur, waarachter de eerste rij cellen lag. Voorbij die cellen ging er een gang rechtsaf, en vanaf die gang kon je aan de rechterkant ook weer de gangen van het cellenblok in, terwijl aan de linkerkant de kleed- en doucheruimtes voor de afspraakjes waren. Tegenover de blinde muur, aan de linkerkant van de eindeloze gang, waren achtereenvolgens het zwembad, de sauna, en de grote filmzaal. Aan de rechterkant was een nieuwe blinde muur, waarachter de entourages voor de afspraakjes lagen. Er kwam een tweede gang naar rechts, met aan de rechterkant deuren die voor slavinnen gesloten bleven, de toegangsweg naar het afspraakjesgedeelte voor klanten en bewakers. Aan de linkerkant van die gang lag het kantoorgedeelte, waarover zodadelijk meer.
Voorbij het gedeelte waar de afspraakjes gehouden werden, tegenover de blinde muur waarachter de kantoren waren, lagen de twee grote magazijnen. In het eerste magazijn lagen alle mogelijke voorwerpen die wij of de bewakers van het complex nodig hadden, opgeslagen (van kleurspoelingen tot CD's en van haarspeldjes tot dildo's die je onder stroom kon zetten). In het tweede magazijn bevond zich de voedsel- en drankvoorraad. Achter dat laatste magazijn was de keuken. Voorbij de keuken, linksaf, was de uitgang naar boven, voorafgegaan door de corridor van elektriciteitsdraden, die afgezet kon worden als je een pasje in een gleuf stak en een code van zes cijfers in het microfoontje mompelde. De code was voor elke bewaker anders en werd regelmatig gewijzigd.
In het hart van de kelder bevond zich het afspraakjesgedeelte, wat ik nu maar even het folterblok zal noemen. Het is een vierkante module, die voor ons alleen aan de noordkant, waar het cellenblok ligt, ingangen heeft. Het zijn er zeven, die allemaal, in eerste instantie, toegang geven tot kleed- en doucheruimtes.
(Gedachte tussendoor: als alle meisjes twee afspraakjes per week hebben, dan zijn er gemiddeld per avond 8 meisjes de klos. Er is dus een kleedruimte te weinig, of het gemiddelde van twee per week wordt niet gehaald door zeven meisjes. In ieder geval zullen die kleedkamers elke nacht van het jaar zo'n beetje allemaal vol zitten).
Vanaf het cellenblok noem ik de meest rechtse kleedkamer (de meest westelijke, aan het eind van de eerste gang middendoor het complex), kleedkamer 1.
Kleedkamer 1 geeft toegang tot een kapel, met orgel, biechthok en altaar, het paradijs voor de stichtelijke sadist. Kleedruimte 2 geeft toegang tot de garage, waarin ik door meester Zeerstreng met een zweep ben afgeranseld. Achter de garage is een gymnastiekzaal(tje), met leuke turntoestellen voor de sportieve sadist. De gymzaal heeft een L-vorm, en de poot van de L loopt achter de kapel langs.
Achter kleedruimte 3 is het klaslokaal, met die verdacht grote lessenaar. Achter het klaslokaal zijn twee kleinere kamers: in de eerste kan je (con)rectortje spelen, in de andere amanuensis (seks tussen erlenmeyers, opgezette hermelijnen en de slinger van Foucault).
Kleedruimte 4 is gevreesd, want daarachter bevindt zich het ijzingwekkende marteltuig: een kamertje met diverse gruwelijke toestellen, een kamertje met de pijnbank (waar mijn eerste kennismaking met Huize Zoetedroom plaatsvond) en een heuse beulskelder, kunstmatig vochtig gehouden, en verlicht door rokerige fakkels. Ten slotte is er, alsof het nog niet genoeg is, een verhoorkamertje naar SS-model. Voor de echte fijnproevers.
Achter kleedkamer 5 oogt het allemaal wat vriendelijker. Achtereenvolgens een luxe hotelkamer, een slaapkamer in Victoriaanse stijl, en een 18e eeuws Parijs' bordeeltje. Een paar dagen geleden werd er door Sheila een verhaal verteld over de één of andere viriele Zweed, die drie meisjes tegelijk inhuurde, om ze één voor één te begeleiden naar deze drie kamers, en vervolgens de rest van de nacht heen en weer te rennen van hemelbed naar hemelbed. De hele top 5 (de meisjes die het duurst zijn en op de lekkerste fauteuils, het dichtst bij de soaps, zitten) lag "in een deuk" van dit verhaal.
Achter kleedkamer 6 waren de Irish pub, het casino en de disco, waar de party animal terecht kon. Achter kleedkamer 7, ten slotte, was een allegaartje aan kleine kamertjes, elk met een eigen specifieke inrichting (de geheel lege kamer, waar foto's van mij waren genomen, een multinationaal ogend kantoor, een tienerkamer, een atelier, een bezemkast, een kamer met enkel stalen stellages, een operatiezaaltje en een gevangeniscel. Misschien ben ik iets vergeten.)
Voor elke droom was een entourage. Voor elk goedkoop fantasietje een dure faciliteit. In één nacht kon je als sadist met je slavinnetje een film naspelen, als je daarop kickte. Toch miste ik nog wel het één en ander: een kunstmatig tropisch eiland, een klooster, een trapezehok met leeuwenkooi, een rotstuin, een waterval, een wolk met bazuinende engelen.
Dit soort humor moet me helpen met overleven. Ik moet blijven proberen dit hele mensenvleesbedrijf met clowneske ogen te bekijken, anders ga ik er binnen een maand aan onderdoor (Mededeling tussendoor: Vanavond, dinsdag, is mijn tweede afspraakje.)
Aan de zuidkant van het folterblok bevinden zich de kantoren, waarin Höberger resideert. Geholpen door zijn bewakers regelt hij daar de afspraakjes, drukt hij de catalogus, administreert en boekhoudt hij alles, en legt hij archieven aan. In dat gedeelte bevindt zich ook de ziekenboeg, die hier de "poli" heet, waar dokter Broth, een bewaker met een naar verluidt echte dokterstitel, de striemen van de meisjes verbindt na afloop van een afspraakje.
Met andere woorden, het midden van het complex bestaat, van zuid naar noord, uit het kantoorgedeelte, het folterblok en het cellenblok. Aan de oostkant, de andere kant van de eindeloze gang, tegenover de drie blinde muren, liggen de keuken en de magazijnen, de filmzaal, de sauna en het zwembad, en ten slotte het dagverblijf. Aan de westkant, de andere kant van het centrale gedeelte ben ik alleen maar tijdens de rondleiding geweest. Er is ook daar eindeloze gang, maar slavinnen worden nooit via die gang ergens heengebracht. Ook daar zijn blinde muren tegenover deuren, maar deze deuren zijn tijdens de rondleiding niet voor me geopend. Ik weet niet precies wat er daar nog allemaal is, maar wat ik wel weet ga ik nu opschrijven.
De zuidwesthoek van het complex bestaat uit het gastenverblijf, een paar vergaderzalen en (waarschijnlijk) nog een paar ruimtes, waarvan ik het doel niet weet (voor de bewakers, als die zin hebben om te rotzooien, of voor Höberger zelf? Mag de staf een slavin misbruiken als de staf daar zin in heeft?).
In de noordwesthoek van het complex resideert de bewaking. Helemaal in het hoekje aan de noordwestkant, ligt de controlekamer, en daaronder liggen de kamers voor de bewakers, ook slaapkamers, net als de onze, maar zij kunnen de deur opendoen als ze weg willen. Ik weet niet of het de gewoonte is dat ze na de dienst naar huis gaan, of dat het de gewoonte is dat ze in perioden in de kelder wonen, afgewisseld door perioden dat ze boven met verlof zijn. Het schijnt dat ook zij een dagverblijf hebben, met tafeltennistafel en biljart en dat soort dingen. In de controlekamer maken twee wanden aan TV-schermen ongezien wegsluipen onmogelijk. Zouden die koele kikkers iets voelen als ze naar scherm 20 staren, waar de oogverblindende Jacqueline billenkoek krijgt van een incontinente manager op leeftijd? Zijn ze ongevoelig voor onze attracties, of kijken ze naar die schermen als naar hun TV, en is de controlekamer voor hen kanaal 69, met elke nacht porno?
Het zijn mannen. Kan een man te allen tijde ongevoelig blijven voor vrouwelijk schoon, vooral als dat soms zeer open en bloot voor hen geëtaleerd wordt? Okee, ze zijn het gewend, want ze zien ons elke dag, geregeld verleidelijk gekleed, vaak schaars gekleed, meer dan eens helemaal niet gekleed. Maar het zijn en blijven mannen. Wat doet Höberger om hun hormonen te controleren?
Zijn ze gecastreerd of platgespoten (slapgespoten, liever gezegd)? Of pakken ze ons toch, zo af en toe eens tussen de bedrijven door? Misschien is het mij toevallig nog niet overkomen omdat ik hier nog maar zo kort ben. Hebben ze misschien hun eigen hoertjes, verstopt in een verblijf ergens langs die westelijke eindeloze gang, een gedeelte dat Höberger me niet heeft laten zien, omdat hij van mening is dat wij dat beter niet kunnen weten? Een groot verblijf kan het niet zijn, want ik ben er vrij zeker van dat ik hier en daar kamertje gemist hebt, maar ik ben ook zeker van dat ik geen module, een groter geheel, gemist heb. Misschien zijn er nog meisjes in kleine kamertjes aan de zuidwestkant. Meisjes, die naakt en ongewassen in een kooitje zijn gestopt, om daar op water en brood te wachten tot hun hart stopt? Kan dat ons einde zijn, of is ons einde de dood? Waarschijnlijk is ons einde de dood. Maar wat voor dood? Een klinisch spuitje van dokter Broth, of een ijselijk einde waarvoor de staf vierentwintig uren uittrekt om ervan te genieten?
Mogelijkheid 1: Ongezien wegsluipen. Dit is onmogelijk.
Mogelijkheid 2: Met geweld uitbreken. Zelfs gewapend met een mitrailleur onmogelijk.
Mogelijkheid 3: Brand stichten of iets vitaals vernielen, en hopen op paniek. Klinkt niet realistisch, zolang ik niet weten wat ik in brand moet zetten of vernielen.
Mogelijkheid 4: Het gijzelen van een bewaker (of Höberger zelf natuurlijk). Dan zal ik toch eerst aan die mitrailleur moeten komen.
Mogelijkheid 5: Het verleiden van een bewaker, zodat hij me helpt ontsnappen. Hij zal me erg lekker moeten vinden, wil hij die twee ton opgeven. En hoe leg ik dat aan? De verkeerde bewaker verleiden betekent De Straf.
Mogelijkheid 6: Het verleiden van een klant, zodat hij me voor zichzelf wil hebben. Klinkt alsof het zou kunnen gebeuren. Helaas is liefde niet te plannen. Kwestie van met de neus in de boter vallen.
Mogelijkheid 7: Het bewerkstelligen van een opstand onder de meisjes. Dan zou ik een manier moeten verzinnen om buiten het bereik van microfoons met hen te praten. Bovendien is een aantal meisjes te uitgeblust, en waarschijnlijk is een ander aantal te angstig. Voorlopig onuitvoerbaar.
Mogelijkheid 8: Een S.O.S. uitzenden aan de buitenwereld. Leuk idee, maar hoe doe ik dat? Heel hard "help" roepen?
|
|
    
Josee
Nieuw lid
Inlognaam: josee
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 10-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 04 januari 2014 - 10:12 am: |
|
De Vlucht deel 10 Waarin Sandra huize Zoetedroom in detail beschrijft |
subjackt
Ik vind het een heerlijk verhaal. Hopelijk komt er snel een vervolg. Het heel boeiend geschreven.
Wat gebeurd er in al die kamers? IK kan het me zo voorstellen maar ik verwacht toch dat jij de beschrijvingen doet subjackt. IK voel het aan het zal mij en andere lezers echt boeien.
Josee
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 549
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 17 januari 2014 - 06:53 am: |
|
Weer eens een echte Subjackt |
Ik reageer veel te weinig tegenwoordig. Met enige regelmaat komt er iets in mijn mailbox dat toch wel zeer fraai is, maar door omstandigheden blijft de reactie er dan bij.
Maar hier kan ik toch echt niet omheen. Een prachtig plaatje geschetst, met mooi veel details, dat de lezer in staat stelt zich een beeld te vormen van het verblijf waarin - o schrik halverwege het verhaal - zich slavinnen blijken te bevinden die aan goedbetalende klanten worden aangeboden om te misbruiken op elke denkbare manier. Geen ontsnapping mogelijk, geen hulp te verwachten. Alleen maar wachten op wat de volgende griezel met ze zal doen en hoe gewond en/of beschadigd ze daar uit zullen komen. Luisteren naar de horrorverhalen van de lotgenotes. Depressies liggen op de loer en eisen hun slachtoffers.
De Markies de Sade schaamt zich inmiddels dat hij dat allemaal niet zelf heeft bedacht.
Want - en dat is het prachtige van dit verhaal - er 'gebeurt' in feite niks. Ja, er wordt zijdelings het één en ander geschetst van wat zich daar afspeelt, maar verder lijkt dit verhaal 'alleen maar' te gaan over de wanhoop van de hoofdpersoon. Alsof dat niet genoeg is natuurlijk om aandacht aan te schenken.
Niettemin staat het op SMverhalen. En daar hoort het ook want - jongens nog aan toe - als je even je fantasie laat gaan kun je weken vooruit met het aanvullen van dit verhaal.
Natuurlijk moet er geen vervolg komen. Laat ieder zijn of haar eigen fantasie de vrije loop laten. Doe alsof je zo'n slavin bent. Net vers aangekomen. Net gepakt. Net ruw uit de omgeving weggescheurd, om terecht te komen in de nachtmerrie van elk meisje. Ze vreest voor haar (bijna)-maagdelijkheid maar leert al snel dat dat hier maar een detail is.
Of pretendeer een klant te zijn. Net weer genoeg gespaard voor een nieuw spelletje. Na alle tussenliggende tijd geil tot op het bot, een erectie die niet neer te slaan is. En daar staat ze dan voor hem: een prachtig blond schepseltje, En hij heeft maar één doel, nadat hij haar een aantal keren ruw genomen heeft om wat stoom af te blazen: haar veel minder prachtig te maken. Die slet staat maar wat te pronken met haar lijf maar hij zal haar leren. Bloeden en lijden zal ze.
Of zo'n bewaker. Inderdaad gerechtigd om elk meisje te pakken waar hij zin in heeft, zo lang hij ze maar wel heel laat, want het is de handelswaar natuurlijk. Maar dan kun je ze natuurlijk nog wel wel zo pakken dat het pijn doet. In elk geval zo dat ze er in de verste verte geen lol aan beleven. Dat jij de enige bent die geniet. En hoe!
Nou ja, en over die directeur zal ik het niet eens hebben. Wat die niet met elk willekeurig meisje kan uitspoken - en ook inderdaad uitspookt - is het noemen niet waard. Soms neemt hij een vriendje mee die hij wil matsen. Of hij trakteert een klant op een vrij ritje. En hij is de enige die het zich kan veroorloven om zo af en toe een meisje te 'verspelen'. Eigenlijk vindt hij dat nog het leukst. De paniek als ze doorkrijgen dat het verkeerd zal gaan. De blik in hun ogen als het inderdaad zo ver is. En als die paniek niet te zien is rekt hij het lijden nog wat want anders is er natuurlijk niks aan.
Trouwens, moet ik nog vermelden dat het hele gebeuren wordt vastgelegd? Zodat klanten die de moeite waard zijn kunnen worden afgeperst? Voor geld, voor tegendiensten of om zo af en toe om ook eens slaafje te zijn voor een klant die er wel een slaafje bij wil hebben omdat je daar weer andere leuke spelletjes mee kunt doen?
Ik hou er mee op. Subjackt, je wordt bedankt hoor dat je mijn fantasie zo hebt opgeschud. Jemig!
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?