waarin ze gestraft wordt als een klein meisje
Het was een doordeweekse avond. De lampen waren aangestoken. Het was behaaglijk warm in de kamer, terwijl de regen op de ruiten tikte. Het meisje zat aan haar tafel te werken, met haar rug naar de deur gekeerd. De verstilde pianomuziek van Saties Gymnopédies weerklonk in de ruimte en stemde haar weemoedig.
Haar hart sprong op en haar handen vielen stil toen ze het slot van de deur hoorde openspringen. Nog bleef ze roerloos zitten. Pas bij het geluid van de sluitende deur sprong ze op en snelde ze naar hem toe, wetend dat hij het was die was gekomen. Ze knielde voor hem neer en kuste zijn kruis en voeten.
Hij streelde haar haar en tilde haar voorzichtig aan haar kin omhoog. Een kus beroerde haar voorhoofd en zacht werd ze aan haar schouders omgedraaid. Zijn handen gleden langs haar flanken en beroerden de zachte stof van haar gebreide jurk. Omhoog gleden ze weer, over haar borsten en naar de bovenste knoopjes die hij losmaakte. Zijn handen gleden naar binnen en voelden haar tepels onder het gladde lycra. Een tevreden gebrom weerklonk toen hij de voorsluiting van haar beha vond. Snel en geroutineerd maakte hij de cups los en omvatte haar borsten. Doodstil bleef ze staan, slechts een zucht ontsnapte haar toen hij haar huid beroerde.
Lang bleef hij niet dralen en verliet haar borsten om ter hoogte van haar knieën weer onder de gebreide stof te duiken. Resoluut en onbeschaamd kroop een hand in haar slipje, waar hij haar gladheid en bereidheid testte. Beide waren naar verwachting en zijn vingers konden ongeremd haar kutje binnendringen. Ook hier verbleef hij niet lang en, hoewel zij hem trachtte vast te houden door haar vaginaspieren aan te spannen, trok hij zich geheel terug. Haar jurk viel terug en alleen zijn vingers herinnerden haar nog aan zijn onbeschaamdheid. Hij streelde ermee langs haar neus en dwong haar ze met haar tong schoon te likken.
Toen pas toonde hij haar de grote tas die hij bij zich had en gebood haar deze op de salontafel neer te zetten. Aanstalten om hem te openen maakte hij echter niet. Haar nieuwsgierigheid werd niet beantwoord. Haar angstige voorgevoelens werden echter des te sterker. Hij liet zich behaaglijk in de fauteuil vallen en gebood haar voor koffie te zorgen. Zwijgend knielde ze voor hem neer en reikte hem zijn koffie aan. Met kleine teugjes dronk hij de hete vloeistof, haar aandachtig gadeslaand.
Dankbaar keek ze naar hem op: wat zou zijn volgende wens zijn?
Dat was om te gaan staan en ze stond reeds: tussen zijn benen tegen de rand van de fauteuil.
Nauwkeurig inspecteerde hij haar uiterlijk. Haar beha, die nog los hing, sloot hij en tilde haar borsten van onderen in de cups, zoals de winkeldames dat plegen te doen. Ook sloot hij haar knoopjes. Hij liet zijn handen langs haar jurk glijden, welke tot ruim over haar knieën viel. Haar ceintuur, zijn geschenk, inspecteerde hij extra zorgvuldig. Ze bleek een goede leerling.
Voorzichtig knoopte hij de ceintuur los en legde hem op zijn schoot. Hij omvatte haar taille en streelde haar billen en buik over de stof heen. Door zijn bewegingen liet hij haast ongemerkt haar jurkje naar boven opkruipen, zodat tenslotte haar jarretels en slipje zichtbaar werden. Beide waren verzorgd en eenvoudig uitgevoerd. Hij inspecteerde ze zorgvuldig en stroopte zelfs haar slipje enigszins naar beneden, zodat hij haar op haar hygiëne kon controleren. Nog steeds waren zijn gebaren tevreden en kon ze opgelucht maar vernederd ademhalen.
Hij daalde af naar haar kousen en trok haar benen één voor één naar zich toe en zette ze op de zitting van de stoel. Daar onderzocht hij ze kritisch door er met zijn vingers langs te glijden. Bij haar rechterbeen hielden zijn handen plotseling stil. Het meisje verstarde. Hij boog zich voorover om nader te bekijken wat zijn vingers hadden ontdekt. In de kous bleek zich een klein gaatje te bevinden, een beschadiging die hij met een snelle en doeltreffende haal vergrootte tot een ladder die liep van hiel tot dij.
Beschaamd keek ze toe. Ze had gezondigd tegen zijn wens, zijn wens om zorgvuldig gekleed te zijn in haar eigen huis. Ze voelde zich het kleine meisje, door haar moeder wéér betrapt op kapotte kousen: het grote drama van alle netjes opgevoede jongedames.
“Een klein meisje ben je,” klonk zijn stem, haar gedachten radend, “en als klein meisje zal ik je straffen.”
Hij pakte haar handen en trok haar zijwaarts naast zich. Met zijn linkerhand greep hij haar handen, met zijn rechter duwde hij haar naar voren, zodat ze gedwongen werd zich voorover te buigen en op haar buik kwam op zijn schoot te gaan liggen. Met zijn linkerhand duwde hij haar schouders verder naar beneden, zodat haar hoofd bijna de grond raakte en ze zich met haar handen op de vloer in evenwicht moest houden. Zijn rechterhand was intussen reeds bezig haar benen te verkennen en streelden onder haar jurk het kleine stukje naakte huid.
Ze lag over zijn knie en zou billekoek krijgen! Wat voelde ze zich klein en beschaamd. Haar tranen kwamen als vanzelf. Een klein meisje dat weet dat ze door haar vader gestraft zal worden, haar billen omhoog, met slechts één vraag: krijg ik straf op mijn jurkje, mijn broekje of mijn blote billen? Zal hij mijn jurkje optillen, mijn broekje naar beneden trekken en mijn blote billen zien alvorens ze rood te slaan?
Minutenlang bleef ze daar stil liggen. Toen pas streek hij haar jurkje glad over haar billen. Ze ademde opgelucht: ze zou slechts licht gestraft worden, geen blote billen maar geslagen worden op de stof van haar jurkje. Maar ze had haar conclusie te snel getrokken.
Langzaam pakte hij de zoom van haar jurkje, trok het strak, en bewonderde het silhouet van haar billen door de stof heen. Toen pas trok hij resoluut haar jurkje omhoog, zo hoog dat haar broekje volledig zichtbaar werd en zelfs een deel van haar rug ontbloot werd. Nog sloeg hij niet. Ze voelde hoe hij zijn duimen in de bovenkant van haar broekje haakte en het langzaam naar beneden stroopte. Pas bij haar knieën stopte hij en liet het daar hangen als bewijs van haar vernedering. Daar lag ze, met ontblote billen en toch gekleed.
Terwijl zijn linkerhand zich stevig in haar rug plantte, sloeg zijn rechter op haar rechterbil. Zijn hand tekende zich rood af op het witte vlak. Weer sloeg hij en het patroon herhaalde zich op haar linkerbil. Gestaag kwam zijn hand nu naar beneden. Slag na slag daalde op haar billen neer. Na iedere slag wachtte hij even, om met schijnbaar nog meer kracht opnieuw toe te slaan. Haar billen kleurden rood en haar tranen stroomden vrijelijk.
Ze voelde zich weer het kleine meisje, het kleine meisje dat door haar vader streng werd gestraft. Wat raar was, want ze was nooit door haar vader gestraft. Haar smeekbeden om te stoppen, om genade, om vergeving, dat ze het nooit meer zou doen, dat ze zo’n vreselijke spijt had: het was het smeken van een klein meisje. Maar zoals een goede vader betaamt, trok hij zich niets aan van haar gejammer, en sloeg door, slag na slag, tot haar billen en zijn hand dieprood en opgezwollen waren geworden.
Hij liet haar huilen zonder haar aan te raken of te troosten. Ook zij bewoog zich niet en lag stil, uitgestrekt over zijn knieën als een klein huilend en gestraft kind. Haar ademhaling kalmeerde en hoewel uit haar ogen nog tranen drupten, liet hij haar opstaan. Haar broekje viel rond haar voeten. Haar jurk moest ze zelf op haar rug omhoog houden zodat haar billen onbedekt bleven.
“Je straf is nog niet klaar, meisje. Je gaat nu in de hoek staan zoals een stout en gestraft meisje betaamt, met je gezicht naar de muur, je gestrafte billen bloot en voor iedereen zichtbaar. Voor straf. Denk nog maar eens goed na hoe stout je bent geweest. Kapotte kousen. Hoe durf je!”
Voorzichtig schuifelde ze naar de muur en kwam oog in oog te staan met de spiegel in de hoek. Daar stond ze, een beschaamd meisje met betraande ogen, haar broekje aan haar voeten, met haar handen op haar rug haar jurkje ophoudend zodat haar hete billen slechts de koude lucht zouden voelen. Ze voelde zich een kind. Ze zag zichzelf staan: klein, onbeduidend, gestraft. En vooral heel erg beschaamd. Niet langer vrouw, maar meisje. Ook dit was zij, en ze was er blij om. Waar kwam dit verlangen vandaan? Want dat was het, merkte ze: de vervulling van een diep verborgen wens.
Terwijl zij daar stond, boete doend, merkte ze dat het huiselijk leven verder ging. Ze hoorde hem de krant pakken, zichzelf wat inschenken, een nieuwe plaat van Satie opzetten en verder voor haar op ondefinieerbare wijze in de kamers wat rondscharrelen. Zo huiselijk hem hier te hebben. Zo huiselijk dat ze daar in de hoek stond met rode blote billen. Haar tranen droogden, het genotzalige tintelen van haar billen verdrong langzaam haar gevoelens van schaamte. Nog mocht ze niet uit de hoek. Zo kwam de pijn terug, maar nu was het de pijn van het lange staan. Ze wist dat het er bij hoorde. Hier was nu haar plek. Hier moest ze wachten.
Daarom kwam het voor haar toch nog onverwacht toen hij naar haar toe liep. Alsof hij wist dat de pijn van het wachten voor haar langzaam onverdraaglijk werd. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar innig in haar nek. Ze leunde tegen hem aan. Haar armen vielen langs haar lichaam, haar jurkje over haar billen. Weer maakte hij de knoopjes los. Weer haakte hij haar beha los, nu echter om haar borsten voorgoed van het lycra te bevrijden. Zonder met kussen te stoppen haalde hij haar armen uit haar jurk. Na het koesteren van de zachte huid van haar borsten en buik kleedde hij haar weer aan, nu echter zonder de knoopjes te sluiten. Ze toonde zo een diep decolleté. Hij liet haar uit haar slipje stappen en leidde haar naar haar grote bed. Terwijl zij daar op haar buik op ging liggen om uit te rusten, verzorgde hij haar billen liefdevol. Hij zorgde dat ze wat te eten en te drinken kreeg. Ze genoot van zijn zorgen, en hij van haar uitdagend decolleté en rode blote billen.
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback en gebonden de luxe
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback en gebonden de luxe
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Klein en beschaamd
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?