| Gepost op zaterdag 26 oktober 2013 - 02:40 pm: | 
|
|
Maar hoe feestelijk gaat dit worden voor Amèl...?
Het is vrij donker in het smalle gangetje. Amèl kijkt naar het zware velours gordijn, waarachter de man die haar had ontvangen, met haar kleren is verdwenen. Ze rilt licht en bedenkt dat ze nu ook niet gemakkelijk meer kan ontsnappen, zo zonder kleding. Het was een gok geweest. De rol die ze zou krijgen was nooit van tevoren bekend, dat was het risico en tegelijkertijd het spannende eraan. Een feestje waarbij ze toeschouwer kon zijn, ingezet kon worden als danseres, of in de catering, of op iedere andere denkbare manier die de organisatoren maar konden verzinnen. Het feit dat ze hier nu naakt staat en haar kleren meegenomen zijn, kan slechts betekenen dat ze vanavond 'speelbal' is. Lijdend voorwerp, in alle betekenissen.
Amèl haalt even diep adem. Het is oké, ze komt geregeld op dit soort verrassingsparty's. Over het algemeen viel het altijd wel mee wat er met de subs werd uitgehaald, hoewel het er tijdens het laatste feestje stevig aan toe ging. Afwachten wat het vanavond in deze club zou worden. Terug kan ze niet, het was een kwestie van afwachten, ondergaan en volhouden. Lol maken en genieten hoorde er ook bij, maar de kans is groot dat die gevoelens pas achteraf zouden komen.
Een arm steekt het gordijn opzij, waarna de lange, brede man weer voor Amèl staat.
"Kom maar. Ik heet Jacques trouwens."
Amèl knikt. Ze herinnert zich hem weer. Ze heeft hem wel eens eerder gezien op een ander feest. Jacques.
Jacques gaat haar voor door het gangetje en houdt een volgend zwaar, dieppaars gordijn voor haar opzij. Binnen ziet het er gezellig uit. De verlichting is gedimd, aan de muur branden dikke kaarsen met drie pitten in grote kandelaars. Er zijn verschillende sfeervolle zithoeken, er is een barretje met krukken en aan de zijkant is een klein podium, waar een paar spotjes op gericht zijn. Er zijn nog niet veel mensen binnen. Aan de bar zit een stel met een glas frisdrank voor zich, in de gemakkelijke stoel bij de open haard zit een vrouw met een man aan haar voeten. Verderop in de ruimte staan twee mannen zachtjes met elkaar te praten. Het lijkt alsof zij allen van de organisatie zijn.
"Het wordt niet zo heel erg druk vanavond. Ik verwacht ongeveer 70 gasten," meldt Jacques ongevraagd, als hij Amèl ziet rondkijken. "Jouw aanvangstijd was iets eerder dan die van de anderen, iedereen komt nog."
Amèl begrijpt het. Zij moet waarschijnlijk de gasten ontvangen. Hopelijk niet 70 keer in haar nakie de deur open doen, bedenkt ze.
Jacques gaat voor haar staan en legt zijn handen op haar schouders.
Hij kijkt haar even aan, knijpt zijn ogen ietwat toe en zegt vervolgens bedachtzaam: "Je krijgt een keuze. Ja. Je mag zelf kiezen wat je vanavond ondergaat."
Hij knikt, alsof hij dit ter plekke heeft bedacht. Amèl zwijgt en wacht tot hij verder gaat. Ze voelt haar hart tegen haar borstkas bonken.
"Drie opties.
De eerste optie is steeds te waarschuwen als er gasten komen. De bel werkt niet zo heel goed namelijk. Er komen, zoals ik al zei, ongeveer 70 personen, dus daarna ben je vrij om je tussen de andere feestgangers te begeven.
Optie twee is een podiumoptie. 50 slagen met de cane.
Optie drie is bijna gelijk aan optie twee: 15 zweepslagen tussen je benen met dwang, of 10 zonder dwang. Zeg het maar.”
Amèl denkt na. De eerste optie klinkt te gemakkelijk, daar moet haast meer achter zitten, maar de tweede en derde zijn niet echt haar favoriete dingen. Zweepjes vindt ze best fijn, maar dan wel op haar billen. Een cane kan ze nooit zo goed hebben.
“Ja? Maak een keuze. Je mag eventueel later nog wisselen, maar pas als je over de helft bent en de aantallen van de andere optie blijven dan gelijk. Voor optie één verzinnen we dan wel iets, want er zullen dan al gasten binnen zijn.”
Amèl trekt een snelle frons en besluit dat ze het risico van het addertje onder het gras maar moet nemen.
“Het eerste,” zegt ze zachtjes.
Jacques’ rechter mondhoek gaat omhoog in een scheve grijns.
“Je kiest voor het fungeren als deurbel? Prima.”
Het klinkt gek, fungeren als deurbel. Amèl moet er een beetje om giechelen. Jacques pakt haar bij een arm en leidt haar verder de feestruimte in, tot vlakbij het podium. Hij wenkt naar één van de mannen verderop, die direct naar hem toe komt.
“Bas, Amèl is vanavond onze deurbelversterker. We moeten eerst even testen.”
Bas knikt, grijnst naar Amèl en loopt naar de bar, om terug te komen met twee walkie talkies. Hij geeft er één aan Jacques. Met de ander in zijn hand loopt hij met nog steeds een brede glimlach op zijn gezicht richting de uitgang. Jacques hurkt en trekt een klein koffertje onder het podium vandaan. Hij zet het voor zich op het podium en duwt de sluitingen naar de zijkant, waarna de slotjes open springen. Vervolgens veert hij weer overeind, springt met een soepele sprong op het podium en trekt een lage, leren bok naar het midden, waarna hij Amèl wenkt. Aarzelend en vol argwaan stapt ze het podium op. Kijk aan, daar had je het al. Dit zou dan vast het addertje zijn, waar ze al bang voor was.
Jacques zegt niets, wijst slechts naar de bok en maakt met een halfronde beweging van een vinger duidelijk dat ze er overheen moet gaan liggen. Amèl gehoorzaamt. Ze buigt over het leren bankje heen en gaat liggen. Haar benen buigen, maar haar knieën raken de grond niet, zo laag is het niet. Haar handen halen de grond aan de andere kant ook niet. Ze duwt zich ietwat omhoog op de bok, om een betere positie te vinden, zodat er minder druk op haar ribbenkast komt.
“Trek je billen uit elkaar,” klinkt het achter haar.
Amèl voelt hoe ze nog roder wordt dan ze al geworden was, zo naar beneden hangend. Aarzelend legt ze haar handen op haar billen en doet met tegenzin wat haar gezegd wordt. Dit is vernederend. De walkie talkie ruist.
“Ik bel aan,” kraakt de stem van Bas door het apparaatje.
Amèl laat haar billen los. Jacques is toch bezig met iets anders. Hij heeft het echter direct in de gaten en tikt op haar been.
“Billen uit elkaar, zei ik!”
Amèl gehoorzaamt wederom. Ze voelt zich enorm opgelaten.
“Heb je gebeld?”
“Jaja!”
Jacques draait zich naar Amèl en legt een paar vingers op een bil, vlak naast haar hand.
“Heb jij een bel gehoord?”
Ze schudt van nee, vurig wensend haar billen los te mogen laten.
“Zie je, hij is slecht hoorbaar.”
De walkie talkie kraakt.
“Bas? Blijf even daar, ik zet er een versterker tussen.”
Hij legt het apparaat op de grond en hurkt bij het koffertje. Amèl staat nog steeds in dezelfde vernederende positie. Tot haar ergernis merkt ze dat het haar gek genoeg ook opwindt zo te moeten blijven staan. Kriebels gaan door haar onderbuik. Ze hoeft niet te voelen om te weten dat ze nat is. Behoorlijk nat zelfs waarschijnlijk. Gênant… Gelukkig is het niet zichtbaar. Jacques rommelt in het koffertje en staat weer naast haar.
“Ik zal het niet te moeilijk voor je maken,” zegt hij.
Koude druppels vallen tussen haar billen en glijden langzaam naar beneden. Amèl voelt hoe Jacques een koel stomp voorwerp een paar keer tussen haar billen heen en weer beweegt om het glijmiddel te verspreiden en het dan tegen haar anus zet.
“Fijn dat je zo goed meehelpt, liefje. Iets verder opentrekken nog en ontspannen. Het is zo gebeurd.”
Amèl trekt een gezicht. Ze voelt zich knap belachelijk zo. Toch trekt ze haar billen nog iets verder uit elkaar, zoals Jacques haar had opgedragen. Langzaam duwt hij het koude ding bij haar naar binnen. Haar lichaam biedt aanvankelijk weerstand, maar geeft dan ineens toe. Amèl kreunt even zachtjes, meer van verrassing dan van pijn. Ze laat haar billen los. Nu het eenmaal zit, voelt het eigenlijk alleen nog maar ongemakkelijk, echt pijn doet het niet. Jacques rommelt er nog iets aan en plakt vervolgens een stuk duct tape over het ding en haar billen, zodat ze het er onmogelijk uit kan werken. Het lijkt Amèl alsof hij er een snoer aan heeft vastgemaakt, want ze voelt iets over haar bil hangen. Hij bukt en pakt zijn walkie talkie weer op.
“Bas? Probeer nog eens?”
Er klinkt geen bel, maar wel een flinke kreet van Amèl.
“Werkt! Doe nog eens een keer?”
Het volgende moment voelt Amèl net als even daarvoor een gemene stroomstoot in haar onderlichaam, die haar wederom een gil doet geven.
“Oke, kom maar terug!”
Met een brede smile zakt Jacques iets door zijn knieën aan de voorkant van de bok, zodat hij Amèl recht aan kan kijken.
“Deurbel Amèl. Dat rijmt. Én het werkt. Het werkt heel goed zelfs. We moeten alleen nog even een briefje maken, dat mag jij schrijven.”
Hij draait zich om, pakt een stuk karton en een stift uit het koffertje en legt het kaartje voor Amèl op de bok neer. Hij houdt haar de stift voor.
“Schrijf maar op, duidelijk leesbaar graag: Deurbel ….”
Amèl trekt de dop van de stift en schrijft het woord in keurig blokschrift op het karton.
“… slecht…. hoorbaar. Stevig… bellen aub.”
De stift blijft in de lucht hangen na ‘stevig’, bij het horen van de laatste woorden. Ontzet staart ze de man aan die haar de tekst dicteert.
“Neeee…,” protesteert ze zachtjes. Dit wil ze niet opschrijven!
“Bellen aub. Kom op, schrijf door.”
Terneergeslagen maakt Amèl het zinnetje af, zich pijnlijk bewust van wat die tekst voor haar zal betekenen.
“Dankjewel.”
Jacques pakt het kartonnetje met het vonnis van de bok en houdt het vrolijk omhoog als Bas op dat moment weer binnen komt.
“Voor bij de bel.”
Bas neemt het kaartje over. Hij leest het met een glimlach.
“Ik hang het meteen wel even op, ik verwacht zo de eerste gasten.”
Hij legt de walkie talkie op de bar, verdwijnt erachter en loopt even later weer naar de voordeur.
“Ik denk dat ik jou toch maar even vastleg,” zegt Jacques tegen Amèl.
Hij voegt meteen de daad bij het woord en bindt haar enkels en polsen met brede repen klittenband handig aan de poten van de bok.
“Zo,” zegt hij opgewekt, “nu maar afwachten! Het zijn er maar 70, dus het valt best mee.”
Waarvan er hopelijk een heleboel met flinke groepen tegelijk komen, zodat er maar eentje aanbelt, denkt Amèl.
Alsof hij haar gedachten kan lezen, gaat Jacques verder: “We laten natuurlijk wel ieder voor zich bellen, het is niet de bedoeling dat we hier binnen de tel kwijt raken. Ik wil wel weten hoeveel mensen ik precies in de club heb. Trouwens, het is anders natuurlijk ook minder leuk voor jou,” voegt hij eraan toe. “Bas heeft nog een regeltje aan het bordje toegevoegd, dus dat komt helemaal goed.”
Amèl kreunt. En slaakt een kreet, als de plug in haar kontje een gemene stroomstoot geeft en meteen erachteraan nog één.
“Ah! Twee gasten voor de deur!” roept Jacques enthousiast.
Hij springt op en loopt naar het gordijn, dat de feestruimte afscheidt van het donkere gangetje.
“Stop, stop!” snikt Amèl. “Ik wil niet meer, ik kan niet meer… Ik… AAAAAAAHAAAAAH!!! AIAAAAAAAAA!!! Stop alsjeblieft!!”
“Even de deur opendoen, schat, er staan blijkbaar twee mensen te wachten,” glimlacht Jacques.
Hij gebaart naar iemand bij de bar, die naar de deur loopt. Jacques hurkt neer voor Amèl.
“Valt het je tegen? Je mag nog voor een andere optie kiezen, hè? Als er 35 mensen binnen zijn, mag je wisselen. Vind je het heel erg?”
Hij laat een hand tussen haar benen glijden. Amèl voelt een paar vingers in haar lichaam komen, die een paar keer snel heen en weer bewegen. Ze hapt naar adem. Jacques trekt zijn hand terug en houdt hem voor Amèl.
“Zie je dit?”
Hij beweegt zijn vingers van elkaar af. Er verschijnen slijmerige draden tussen zijn vingers. Zijn hand glimt van het vocht. Beschaamd slaat Amèl haar ogen neer.
“Volgens mij valt het allemaal wel mee. Je lijf lijkt het wel te waarderen in ieder geval!”
“Nee… stop… alsje- AAAAAAAH!! AHAAAAAAAAAAAAA!!!!! AIAAAAAAAAAAAAA!!!!”
Tranen biggelen langs haar gezicht, over haar voorhoofd en weer naar beneden als ze haar hoofd heft.
“Dus je wilt wisselen zodra dat kan?”
“Nee,” huilt ze. “Já!”
Jacques loopt naar de bar en komt vrijwel direct weer terug.
“Sorry, het kan nog niet. We hebben pas 26 mensen binnen, dus je moet nog even volhouden.”
Amèl begint te jammeren en geeft steeds hardere gillen als er weer nieuwe gasten arriveren. Her en der staan mensen naar haar te kijken. Sommigen met iets van medelijden in hun ogen, anderen met leedvermaak. Eén persoon had op verzoek al een hele uitleg van het apparaat gekregen van Jacques, compleet met alle zieke mogelijkheden die het bood. Het had Amèl een paar extra stroomstoten bezorgd, want ja, het ding was ook direct te bedienen en de sterkte kon worden aangepast, hetgeen natuurlijk gedemonstreerd moest worden.
Bij weer een nieuwe oplawaai tussen haar billen, voelt Amèl een golf misselijkheid omhoog komen. Nog even en ze gaat spugen, denkt ze, terwijl de tranen nu vrijelijk langs haar gezicht in haar haren glijden.
“Dat was 35 en 36. Je hebt er eentje bonus gekregen. Maak je dit af, of ga je voor een andere optie?”
Jacques kijkt haar vragend aan, met opgetrokken wenkbrauwen.
“Stop stop stop…,” kermt Amèl. “Ik ben misselijk, ik moet spugen!”
Jacques duwt een schakelaar op het kastje, dat op de grond staat, naar de andere kant. Hij steekt zijn hoofd van opzij voor Amèls gezicht.
“Oké. Uit. Die bel geeft bij de bar ook een lichtsignaal, dus we redden het ook wel zonder jou als hulp, het is niet zo erg.”
Giftig kijkt Amèl hem door haar natte wimpers heen aan. Het volgende moment is hij al weer uit haar gezichtsveld verdwenen. Met een ruk trekt hij de duct tape van haar billen, die de plug op zijn plek hield. Amèl vertrekt haar gezicht, maar houdt zich stil, ook als hij de plug uit haar anus trekt. Ze slaakt een diepe zucht als ze het ding kwijt is. Wat een opluchting. Bezorgd vraagt ze zich af of de plug misschien niet vies zou zijn, maar zet de beschamende gedachte meteen weer van zich af. Het heeft geen zin om zich daar druk om te maken.
Moeizaam komt ze overeind, als Jacques de klittenbanden heeft losgemaakt en haar heeft gezegd te gaan staan. Haar rug doet pijn en haar schouders voelen stijf. De misselijkheid is verdwenen. Van de pijn die ze van binnen had gevoeld, merkt ze niets meer. Geen restschade.
“Dus? Waar ga je mee verder? Optie twee of optie drie?”
Amèl sluit haar ogen even. Shit, ze moet een andere optie kiezen en opnieuw beginnen! Maar nog 34 keer deze ellende had ze echt niet overleefd! ‘Nee?’ zeurt een vilein stemmetje in haar hoofd. ‘Beter 50 met de cane dan nog 34 keer dit? Wat is nou meer? Sukkel!!’
Amèl kreunt. Die cane gaat ze echt niet trekken, dat weet ze zo al. Dus er blijft eigenlijk maar één optie over en die is ook bepaald niet aanlokkelijk. Ongelukkig kijkt ze naar Jacques op. Zijn wenkbrauwen verhuizen naar een nog iets hogere locatie.
“Optie drie,” fluistert ze.
“Wat zeg je?”
“Optie drie.”
“Ik wil graag dat je concreet benoemt wat je wilt, zodat er geen misverstand over kan ontstaan.”
“Ik wil optie drie…”
“Concreet graag. Even benoemen waar het voor stond. Je wilt…??”
Zo gemeen. Amèl begint haar zin drie keer, maar krijgt het niet uit haar strot.
“Als je het niet kunt benoemen, Amèl, dan doen we wel gewoon allebei, dan weten we tenminste zeker dat het juiste erbij zit.”
“Nee! Ik wil… ik wil…” Ze slaakte een diepe zucht: “Ik wil 15 zweepslagen tussen mijn benen…”
“Aha! En die wil je dan dus gedwongen? Of denk je dat je het zonder dwang kunt? Dan zijn het er maar 10. Aan jou de keuze. Maar je moet wel kiezen, wisselen kan daarna niet meer.”
De keuze tussen 10 of 15 is voor Amèl niet moeilijk. Haar hersenen weigeren verder te denken, zien niet in dat er ongetwijfeld ook hier een gemenigheid in het spel is.
“10.”
Op het podium is een rode dikke mat neergelegd, met een stapel kussens in een donkerder tint van hetzelfde rood. Amèl wordt er naartoe geleid. Bas staat aan de zijkant van het podium, trekt een schot in de muur omhoog en rijdt er een rek met zwepen uit. Strokenzwepen bengelen kleurig heen en weer, naast paardrijzweepjes, zweepjes met paardenharen, kettingen en diverse andere soorten. Bas staat voor het rek en laat zijn hand langs de uitgebreide collectie glijden. Hij kijkt even naar Amèl en aarzelt tussen een zwiepend zweepje met een flap aan het eind en een soepele strokenzweep. Ze zijn allebei leuk. Met het ene kan hij gerichter slaan, met de ander raakt hij een groter oppervlak tegelijk. Hij denkt na, laat de kalfsleren stroken van een bordeauxrode zweep langs zijn vingers glijden en besluit dat hij die gaat gebruiken.
Jacques staat voor het podium en knikt hem toe, ten teken aan de slag te gaan. De spotjes die op het podium gericht zijn, zijn iets feller gaan branden. De achtergrondmuziek is wat gedimd. Veel van de gasten zijn dichterbij het podium gaan staan. De keuze van Amèl was al snel bekend geworden en veel aanwezigen wachten op het vervolg.
“Amèl. Ik zal je even de regels uitleggen. Je hebt gekozen voor zweepslagen zonder dwang, wat een vermindering van vijf slagen betekent. Er zijn echter wel voorwaarden. Je neemt plaats op het matras hier, je mag gebruik maken van de kussens. Je houdt zelf je benen gespreid, door je handen aan de binnenkant van je dijbenen te leggen. Jij telt. Tien slagen. Als je afweert, je bedekt, of als je je benen sluit, beginnen we weer bij één. Is dat duidelijk?”
Amèl staart Bas ontzet aan, zich nu pas ten volle realiserend wat dit betekent. Die vermindering is misschien helemaal geen vermindering en kan zelfs een flinke verméérdering betekenen als zij zich uit reflex bedekt, of het niet kan volhouden! Wie weet tot hoeveel slagen!! Gedwongen was 15, dat was duidelijk, maar zij had gekozen voor vijf klappen minder. Hoe stom…! De kans is levensgroot dat ze wel degelijk haar benen tegen elkaar zal klemmen als het pijn doet!
“Mag ik nog wisselen?” Het komt er kleintjes uit.
Met een spijtig gezicht, maar met een sardonische grijns schudt Bas zijn hoofd.
“Je hebt gekozen. Ga zitten of liggen en zoek een goede houding.”
Amèl zucht. Ze schikt de kussens tot ze een steuntje in haar rug gecreëerd heeft tegen de wand aan de zijkant van het podium. Jacques stelt een spotje bij, zodat ze vol in het licht komt te zitten. Amèl kijkt ongelukkig. Ze is bang voor wat haar te wachten staat. Zenuwen gieren door haar keel, haar hart bonst tegen haar ribben alsof het er doorheen wil. Haar huid voelt klam. Ze gaat zitten en knijpt haar ogen tot spleetjes tegen het felle licht. Die schijnwerper zorgt er wel voor dat ze niet goed in de gaten heeft hoeveel mensen er naar haar kijken, troost ze zichzelf.
“Benen goed wijd. Spreid je schaamlippen en zorg dat je clitoris vrijkomt. … Juist, heel goed. Houd je benen vast en gespreid. En zo blijven zitten, mooi.”
Bas staat recht voor haar en bekijkt haar rustig en uitgebreid. Amèl voelt de schaamte als een hete vlam door zich heen schieten, als zijn ogen over haar lichaam glijden en blijven rusten op het punt waar hij haar gaat slaan. Hij draait zich om naar het zwepenrek en pakt de bordeauxrode zweep van het haakje. Langzaam laat hij de stroken nogmaals tussen zijn vingers door glijden. Hij loopt naar Amèl en sliert ze over haar buik en tussen haar benen door. Amèl rilt. Bas bengelt de zweep voor haar lichaam en laat hem zachtjes tegen zijn doel aan komen.
“Eén?” vraagt Amèl hoopvol.
Bas lacht.
“Nee. Geloof me, je weet het wanneer je ‘één’ mag zeggen. Ik ben nog niet begonnen. Weet je, ik bedenk nu dat als ik nu al begin, ik achteraf extra veel werk heb aan het reinigen van mijn zweep. Ik weet niet of je het weet, maar het geil loopt je kutje uit.”
Amèl krijgt een kleur als vuur door zijn woorden en de grofheid waarop hij het zegt. Haar ogen gaan automatisch naar beneden. Haar kleur wordt nog wat dieper. Hij heeft gelijk. Er prijken glinsterende draadjes tussen haar schaamlippen en de bovenkant van haar dijbenen is aan de binnenkant vochtig.
“Misschien moeten we dit eerst even verhelpen,” glimlacht Jacques, die het podium op stapt.
Hij hurkt neer bij Amèl.
“Ga je het zelf even doen, terwijl wij kijken?”
Met grote schrikogen staart ze hem aan. Heel lichtjes schudt ze van nee.
“Niet? Maar zo kunnen we niet verder. Ga staan!”
Amèl komt overeind. Jacques duwt haar zachtjes naar de voorkant van het podium en draait haar ietwat.
“Benen wijd.”
Zonder enige aankondiging duwt hij twee vingers bij haar naar binnen en beweegt ze in snel tempo op en neer. Amèl hapt naar adem en grijpt Jacques bovenarmen. Onverstoorbaar gaat hij door waar hij mee bezig is, verhoogt zijn tempo zelfs nog iets. Amèl kreunt. Nog voor ze iets kan zeggen, vliegen de druppels in het rond, gevolgd door een kleine plens vocht, die op de vloer tegen haar enkels opspat. Met een rauwe kreet buigt ze voorover, tegen Jacques aan, terwijl haar lichaam schokkende bewegingen maakt. Het publiek rondom het podium klapt en joelt enthousiast. Dit is een leuk extraatje!
Jacques schudt zijn hand uit en neemt de handdoek aan, die Bas hem aanreikt. Hij droogt rustig zijn hand en arm af, waarna hij de handdoek aan de nahijgende Amèl geeft.
“Zo. Droog je af en neem je positie bij de kussens weer in. Bas, je kunt weer verder. Ga je gang.”
Hij kijkt naar het plasje op de grond, trekt zijn wenkbrauwen op en gebaart naar de bar. Vrijwel meteen wurmt zich een vrouw tussen het publiek door. Onopvallend dweilt ze de nattigheid op het podium op, terwijl Amèl zich met tegenzin weer installeert in de kussens.
Bas staat wijdbeens voor de mat. Hij slaat de rode stroken van de zweep keer op keer zachtjes in zijn hand, terwijl hij naar Amèl kijkt, die met angstige blik gespannen tegen de kussens geperst zit. Hij had haar vermanend moeten herinneren aan de gevraagde houding en benadrukt de vernedering nu, door extra lang te wachten voor hij begint. Een traan vindt zijn weg langs Amèls wang. Pure angst, weet Bas. Zijn mond vertrekt in een sadistische, genietende glimlach. Hij heft de zweep, mikt en laat hem met gedoseerde kracht tussen haar benen neerkomen. Amèl gilt. Ze heeft onmiddellijk na de klap haar dijen stijf tegen elkaar geklemd en haar armen er gekruist overheen geslagen. Ze ontwijkt Bas’ blik en kijkt beschaamd naar de grond.
“Dat is nou jammer, moeten we opnieuw beginnen,” schampert Bas. “Benen wijd, schatje, handjes op hun plek!”
Amèl realiseert zich dat ze het zichzelf wel heel moeilijk heeft gemaakt. Wanhopig vraagt ze zich af hoe ze dit ooit tien keer moet volhouden, hoe ze haar reflexen kan tegenhouden. Ze spreidt haar benen weer en zet haar nagels in de binnenkant van haar bovenbenen. Op het moment dat Bas de zweep heft, klemt ze haar kiezen op elkaar, vast besloten zo direct niet toe te geven aan de impuls zich te bedekken. Ze duwt haar nagels nog verder in haar huid. Als de zweep haar intieme delen raakt, gilt ze het weer uit, maar ze weet te blijven zitten. De pijn zindert na, de getroffen plek brandt en zwelt voor Amèls gevoel meteen op. Haar zicht is wazig, maar ze voelt dat Bas haar afwachtend aankijkt.
“Eén…” snikt ze.
Bas knikt goedkeurend. De zweep gaat weer omhoog.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?