sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van subjackt » De screening
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
subjackt

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 4

Gepost op maandag 17 juni 2013 - 08:56 pm:

De screening Mf2

goud! prachtig en mild verhaal, eerste keus Beheerder

Als je een profiel hebt op een SM site, is je anonimiteit gewaarborgd, toch?

De gemeenteambtenaar liet het kleine, glimmende, geel met roze kaartje aan Meike zien. De vinger waarmee hij haar achternaam, voornaam en voorletters L D aanwees, was minstens tien keer zo dik als de lettertjes.
Hij keerde het kaartje om en legde Meike uit dat ze behalve een personenauto nu ook een bromfiets mocht besturen. Gratis en voor niks.
“Dat is mooi, maar ik heb nog nooit op zo'n ding gezeten.” antwoordde Meike, al knikkend. Het was dat de gemeenteambtenaar zei dat de bromfiets met de code AM aangeduid werd, anders had ze het niet kunnen ontcijferen. De gedachte dat ze zo net voor haar tweeënveertigste ook maar eens achter een leesbril aan moest, duwde ze weg. Vandaag was het feest. Vandaag was de dag dat ze eindelijk haar rijbewijs had. Inmiddels hield ze het kaartje in haar hand. Ze woog het op haar handpalm. Ze testte voorzichtig hoe buigzaam het was. Het zag eruit alsof het zo doormidden kon breken.
“Dat gebeurde met het oude model nog wel eens,” raadde de gemeenteambtenaar haar gedachten. Hij nam het kaartje van haar terug. Tot haar ontsteltenis boog hij het ding tussen zijn vingers, zo ver dat de beide uiteinden elkaar raakten.
“Het nieuwe model is er op gemaakt om nooit te breken,” zei hij. Hij stond het plastic toe om terug te buigen, en inderdaad was het kaartje toen weer mooi plat en geheel onbeschadigd.
“Fantastisch,” zei Meike. “Prachtig dat ze het zo flexibel kunnen maken. Maar mag ik het kaartje nu mee? Ik wil eigenlijk nog wel even naar de showroom verderop.”
“Eerst nog even kijken naar het resultaat van uw screening,” zei de ambtenaar.
“Screening?”
“Routine,” mompelde de gemeenteambtenaar, terwijl hij zijn scherm bestudeerde. “Een nieuw systeem. Van de Amerikanen gekocht.”

Het duurde zeker een halve minuut ingespannen lezen, met af en toe zijn vinger erbij, voor de ambtenaar naar Meike opkeek en zei: “Ik moet u vragen om even met mij mee te lopen.”
“Ja, maar ik moet weg. Ik zei u al dat ik even naar de showroom wil. Wie weet kan ik vandaag nog zaken doen.”
Meike stond op, opeens met een lijf vol ongeduld. Eigenlijk was ze het liefst weggelopen, ze had helemaal geen boodschap aan die zogenaamde screening. Helaas had de ambtenaar haar rijbewijs nog steeds in handen.
“Dat lijkt me niet realistisch,” sprak hij. “Bij grote aankopen consulteert u eerst diverse mensen voordat u een beslissing neemt. U koopt sowieso nooit meteen op het eerste zicht. U gaat altijd eerst ook nog naar een ander.”
Meike keek de ambtenaar aan. Zat de man nou een geintje met haar uit te halen? Maar nee, de ambtenaar, ook opgestaan, bekeek haar alsof hij doodserieus was. Hij dacht haar blijkbaar helemaal door te hebben?
“Niet alle vrouwen zijn zo,” zei Meike.
Aarzelend liep ze in de richting die de ambtenaar aanwees, de grote grijze deur naast het glas van de balies. Bejaarden met hun nummertjes tussen hun vingers geklemd, bekeken haar misprijzend. Kon zij het helpen dat die stomme gemeente vond dat ze nog niet weg mocht?
“Zeker niet allemaal nee,” zei de gemeenteambtenaar, nadat de deur opengegaan was en hij in de deuropening stond. Hij combineerde een saaie effen bloes met een saaie uitverkoopbroek en opvallende cowboylaarzen.
Zijn hand nodigde haar uit. Hij liet haar passeren en bleef één pas achter haar terwijl ze rechtsaf gingen, een gang vol met grijze deuren in.

“Waarom denkt u dan dat ik wel zo ben?”
“Het is deze deur,” antwoordde de ambtenaar. Zijn hand wees naar links. Meike bleef voor de deur staan. De ambtenaar kwam erg dichtbij haar, zo dichtbij dat ze zijn aftershave rook en een pepermuntje dat hij kort geleden gegeten had. De ambtenaar hield zijn pasje voor de lezer naast de deur. Er ging een groen lampje branden. Hij duwde tegen de deur en Meike zag een klein kamertje. De computer op het bureau stond aan op de schermbeveiliging, een over het scherm buitelende foto van de hogesnelheidstram, een project waar de gemeente van plan was bijna een miljard aan uit te geven, ondanks dat het een artikel 12-gemeente was. Meike sloeg bij de bureaustoel rechtsaf, richting de andere stoel naast het bureau.
“Blijven staan alstublieft,” klonk het scherp.
Meike keek verontrust om. Ze voelde zich onbehaaglijk in dit best wel donkere kamertje. Bovendien vond ze die gemeenteambtenaar best wel raar en joeg het woord screening haar schrik aan.
“Ik weet niet of ik wel zin heb om aan uw onderzoek mee te werken,” sprak ze dapper.
Ze probeerde de ambtenaar resoluut aan te kijken. Hij ging zitten op de bureaustoel, gaf een zet met zijn rechterbeen, en draaide vrijwel een halve slag om, zodat hij met zijn rug naar het computerscherm kwam te zitten. Hij strekte zijn hand naar haar uit.
“Wat?” vroeg ze, op een gek hoog toontje, vanwege de schrik die in haar stem geslopen was.
Ze schuifelde een stukje naar achteren en vervolgens snel opzij, tot dichtbij de klink van de deur.
“Zoals ik al zei, doe ik niet mee aan uw onderzoek,” sprak ze.
Op haar beurt strekte Meike haar hand uit naar de ambtenaar.
“En nu hier met mijn rijbewijs,” sprak ze. Ze wist dat haar blauwe ogen fonkelden.

Vervolgens slaakte ze een kreet van schrik, omdat de ambtenaar haar arm pakte en er aan trok. Ze had hier niet op gerekend, dus kon ze niet meer voorkomen dat ze ten val werd gebracht. De knieën van de ambtenaar vingen haar op. Ze lag er overheen. Haar benen schopten in de lucht terwijl ze in haar nek vastgehouden werd.
“Stil liggen,” sprak de ambtenaar. “Stil liggen jij.”
Zijn hand omklemde haar dij om zijn woorden kracht bij te zetten. Meike reageerde door haar lijf te laten bevriezen. Het was een instinctieve reactie, omdat zijn stem zo gebiedend had geklonken. Ze voelde zijn hand in haar dij knijpen. Ze droeg zwarte kousen, vanochtend uit de kast getrokken toen de zon jubelend bleek te schijnen. Vervolgens had ze de vale spijkerbroek waarin ze in eerste instantie geschoten was, verruild voor een geruit rokje. Ze kreunde toen ze het omhoog voelde schuiven, Ze besefte dat die enge ambtenaar nu zag dat ze kousen aanhad. Hij liet het niet bij kijken. Haar blote dij werd bevoeld. De hand stoomde al voelend op naar het witte broekje dat om haar billen spande.
“Wat doet u?” fluisterde ze ontzet.
Ze spartelde met hernieuwd enthousiasme, maar haar positie, over de knie van de ambtenaar, maakte haar hulpeloos.
“Stil liggen meisje Melody,” klonk het.
Meike bevroor. De naam Melody was haar niet vreemd. Onder die naam had ze een gedichten-blog, ergens in een uithoek van het Wereldwijde Web, danig verwaarloosd. En onder die naam had ze ook een Fetlife-account, een bdsmzaken-account en een account van een verhalensite waarop ze regelmatig proza publiceerde waarin ze haar fantasieën uitleefde.
Ze steunde zachtjes toen haar rokje opgeslagen werd, haar broekje tevoorschijn gekomen.
“Hoe weet u.. Hoe kan... Hoe is het in godsnaam mogelijk dat u ... “
Ze steunde nogmaals toen haar broekje vastgepakt werd en het van haar billen getrokken werd. Er borrelden heftig uitgesproken woorden in haar op, zoals:
“Houdt u hier onmiddellijk mee op.”
“Bent u helemaal betoeterd?”
“En nu is het uit met deze schertsvertoning.”
Ze sprak ze alleen niet uit. Ze voelde haar hoofd en benen zakken, haar billen dientengevolge nog hoger rijzen. Ze voelde de knieën van de ambtenaar bijsturen zodat haar heupen mooi plat lagen. Ze voelde dat ze bloosde. Ze voelde angst. Ze voelde een hevige vlaag van geilheid.
“Ja meisje Melody, ik weet dat je ernaar verlangt om een stevig pak rammel te krijgen.”
Vervolgens werd ze geslagen. Met een afgepaste hardheid, in het ritme van een trage blues, kreeg ze ervan langs. Ze werd getuchtigd. Gedisciplineerd. Dat was het woord dat door haar hoofd spookte, terwijl ze haar billen pijnlijk voelde gloeien, terwijl het geklets naar haar gevoel zo luid was dat het op de gang te horen moest zijn. Misschien zelfs in de wachtruimte bij de balies, waar de bejaarden met de nummertjes in hun handen geklemd, wachtten om geholpen te worden totdat deze ambtenaar klaar zou zijn met meisje Melody.
“Een echt heel erg geheime nickname is het nou ook weer niet,” sprak de ambtenaar, nadat zijn hand onverwachts stopte met haar te slaan.
“Aan uw rijbewijs zou ik hem zelfs al hebben kunnen raden. Daarop kan ik uw initialen lezen. MLD. Melody dus.”
Inmiddels werden haar billen betast, met name de plaatsen waar ze felrood gekleurd waren. Meike onderging de vernederende intimiteit zachtjes kreunend. Ze voelde zich alsof ze zwakzinnig geworden was. Want ze pleegde geen enkele vorm van verzet meer. En ze voelde teleurstelling in plaats van opluchting omdat de woede van de ambtenaar blijkbaar nu al gekoeld was.
“PRISM weet natuurlijk dat je twee mobiele telefoons hebt,” sprak de ambtenaar. “Voor het ene toestel gebruik je als inlogadres meikelief@gmail.com, dat is jouw normale adres, want in het adresboek bij het account zitten jouw familie en goede vrienden. Voor het andere toestel gebruik je voor het inloggen echter meisjeMelody@gmail.com. Omdat ik in mijn vrije tijd graag pruts en bovendien hoofd ICT ben, heb ik PRISM een beetje aangepast. Hij geeft me alle zoekresultaten met als zoekterm de naam in het emailadres, meisje Melody in dit geval”
Meikes wangen schroeiden, want ze wist wat je kreeg als je meisje Melody googlede. Haarzelf. Eerst die verhalensite, dan het fetlife-account en ten slotte die gedichtensite, toen haar fantasieën over handen die haar heel stevig vasthielden, nog heel erg platonisch waren.

“PRISM?” mompelde Meike, terwijl vingers het bandje dat haar blonde haren in een paardenstaart vingen, lostrokken. Ze voelde haar haren in een wolk om haar hoofd heen vallen. Ze voelde zich niet langer de zelfbewuste, olijke, goed van de tongriem gesneden vrouw die ze was toen ze dit gebouw binnenschreed en twee mannen die minstens 10 jaar jonger waren dan zij, niet één maar twee keer naar haar omkeken. Ze voelde zich meisje Melody, de antiheldin van elk van haar verhalen. De linkerhand van de ambtenaar greep haar stevig bij haar nek, duwde haar hoofd nog lager, liet haar de vernedering van haar demasqué nog wat sterker voelen.
“Dat is de naam van het screeningsprogramma dat we tegenwoordig gebruiken bij het van dienst zijn van onze klanten,” zei de ambtenaar.
Opeens herinnerde Meike zich de verhalen uit de krant. Iets over de NSA en iets over een klokkenluider. Iets over een programma dat alles van mensen wist.
“Niet alles hoor,” antwoordde de ambtenaar geruststellend. “Alleen maar de nummers die u gebeld heeft, en natuurlijk uw e-mails. Voor de rest heb ik een beetje twee bij twee zitten optellen.”
Waarna hij met een nieuwe serie klappen begon. De gemeenteambtenaar was bijzonder bekoord door haar billen, de vorm en bleekheid ervan, de aandoenlijke manier waarop ze onder zijn harde handen rozerood kleurden. Toen ze weer even spartelde, sloeg hij haar harder en hij verstevigde de greep in haar nek. Onmiddellijk lag ze weer rustig op haar knie. Maar haar rust geven was niet waarnaar hij verlangde. Hij wilde wel eens weten wat ze kon hebben, dit meisje Melody.
“meisje Melody is een dromer,” citeerde hij zijn slachtoffer. “Maar ze droomt niet van een koene ridder of galante gentleman . Nee, ze droomt van een betweter, een tegenspreker, een Dominante hork, hopeloos op zichzelf en zijn eigen genot gericht. Ze droomt van deprimerende, onpersoonlijke plekken, zoals een busremise op een kille herfstavond, of een bedrijfskantine na sluitingstijd, of een kantoortje met systeemplafonds en hoorbaar zoemende airco”
Hij gaf haar een zo harde klap dat ze een kreet slaakte. En nog één.
“Luister,” zei hij, en meisje Melody hoorde de airco, voelde de luchtstroom uit de roosters in het plafond haar billen kippenvel bezorgen.
“Wat gebeurt er op dat soort deprimerende, onpersoonlijke plekken met meisje Melody?” vroeg een eisende stem. Een hand belette haar hoofd omhoog te komen, duwde haar terug zodat haar ogen het zwart van zijn broek zagen vloeken met het lichte bruin van zijn laarzen.
“Daar krijgt ze billenkoek,” mompelde meisje Melody, opeens met tranen in haar ogen.
“Maar waarom heeft de gemeente zo'n systeem?” vroeg ze, in verwarring omdat de ambtenaar, haar Meester, haar achter haar oortje aaide, alsof hij weer haar lieve pappie was nu haar straf voorbij en haar schuld ingelost was.
“Wat geeft u het recht om alles van me te weten?” vroeg ze.
Ze werd afgeleid omdat hij zijn dijen een beetje liet rijden. Ze voelde de druk die zijn dijen gaven in haar kruis.
“U heeft een rijbewijs aangevraagd,” antwoordde de ambtenaar. “Met rijbewijzen wordt gefraudeerd. Volstrekt logisch dat we de aanvragers screenen”.
“Dus iedereen die hier werkt, kan iedereen zomaar screenen?”
“Niet iedereen,” zei de ambtenaar. “De gewone rijbewijsambtenaren nog niet. Maar ik ben AutorisatieBevoegd Ambtenaar.”

“De burgers die te goeder trouw zijn, merken er niks van. Als je niet fraudeert, heb je ook niks te vrezen,” voegde hij eraan toe.
Meike hoorde hem lachen.
“Bijna niks dan,” corrigeerde haar Meester, met een lachje, waarna hij haar een speelse klap gaf, maar omdat Meike ervan schrok, slaakte ze toch een kreet van pijn.
“Hoewel? Vrezen? Wellicht vindt mijn meisje Melody het stiekem helemaal niet zo vreselijk dat ze geschaakt is door een Grote Boze AutorisatieBevoegde Ambtenaar.”
Meike protesteerde heftig kreunend toen ze zijn vinger tussen haar benen voelde zakken. Spartelen haalde niks uit. Ze voelde de vinger haar meest intieme plek raken. Eerst werd ze gestreeld. Vervolgens werd er in haar geprikt. Ten slotte werd ze één vingerkootje diep gepenetreerd. De vinger trok zich terug. Hij kwam onder haar gezicht, dansend voor haar ogen. Hij raakte de top van haar neus aan. Het vocht op de vinger werd uitgesmeerd op haar lippen. Even liet ze dat toe. Maar vervolgens probeerde ze in de vinger te bijten. Maar de vinger had daarop gerekend en maakte zich snel uit de voeten.
“Oh oh, dat is stout meisje Melody,” fleemde de ambtenaar. “Nu heb je duidelijk straf verdiend. Dus doen we nog een salvo. Tijd voor de derde helft.”
Waarna de ambtenaar haar er van liet lusten zoals ze er nog nooit van gelust had. Met overgave sloeg hij haar op haar billen. Dit was andere koek dan die twee keer dat Rutger dit met haar geprobeerd had (waarna ze allebei tot de conclusie kwamen dat hij geen inborst voor bdsm had). En dit was andere koek dan toen op die hele rare avond met haar hartsvriendin Saskia. Saskia was eigenlijk veel te zacht voor Meike geweest, al leidde het spankingavontuur ertoe dat ze samen in bed belandden om met elkaar te vrijen, iets wat ze allebei nog nooit met een vrouw gedaan hadden.

En ook dat wist deze man, besefte meisje Melody, nadat het onnatuurlijk stil in het kamertje geworden was, want het verhaal stond op die verhalensite. Zijn vinger kwam. Zijn vinger penetreerde haar kutje, liet haar heupen heen en weer schudden, ontlokte haar ronduit geile kreungeluiden. Ze was ook vreselijk geil geworden, voelde ze. Hulpeloos geil. Roekeloos geil, want de gedachte dat die vieze vuile ambtenaar zijn vingers zou moeten thuis houden, wilde niet langer doordringen tot haar hersenpan. Ze wilde alleen maar dat hij dieper zou gaan. Ze wilde dat hij haar nog veel langer en nog veel intiemer zou aanraken.
“Het is verschrikkelijk,” stamelde ze, “Het is misdadig hoe de overheid onze privacy met voeten treedt.”
Vervolgens kreunde ze roekeloos luid, want een tweede vinger drong in haar binnen, zo ver als hij lang was.
“Wat?” hoorde ze.
Plotseling waren de vingers weg. Haar haren werden gepakt. Haar hoofd werd heen en weer geduwd.
“Wilt u soms dat moordenaars zomaar iedereen afknallen? Wilt u soms dat Moslims naar Syrië gaan om te trainen om vervolgens met bommen behangen de winkelstraat in te wandelen waar u net zo'n lekker sexy paar nieuwe kousen aan het uitzoeken bent?”
Ze werd steeds heviger door elkaar gerammeld.
“Wilt u dat?” herhaalde de ambtenaar.
Hij bleef die vraag herhalen totdat Meike uiteindelijk antwoordde dat ze dat natuurlijk niet wilde. Maar ze werd overeind getrokken, zodat ze van de benen afgleed. Even probeerde ze haar slingerende benen vaste grond te laten bevinden, maar ze werd op haar knieën geduwd. Ze voelde het rokje terugzakken over haar billen heen. Ze voelde haar omlaag getrokken onderbroekje langs het blote stuk van haar dijen omlaag zakken, naar de rand van haar kousen.
“Zou u willen dat een kinderlokker zich vergreep aan dat prachtig mooie nichtje dat jouw jongere zus afgelopen jaar het levenslicht liet zien? Hoe heet ze ook alweer? Sacha Nikita Gerritje?”
“SNG,” mompelde Meike. “Song.”
“Wilt u dat?” gilde de ambtenaar bijna in haar oor.
“Natuurlijk wil ik dat niet,” viel Meike uit.
Ze werd losgelaten. Opeens zat ze in haar eentje op haar knieën en voelde zich alleen.
“Nou dan,” zei de ambtenaar. “U zou ons dankbaar moeten zijn in plaats van zaniken over privacy.”
Hij greep naar zijn aktentas. Hij zocht en vond zijn telefoon. Hij scheen niet langer te denken aan de vrouw wier geur nog steeds kleefde aan de vinger waarmee hij over zijn schermpje aaide.

Maar ze zat er nog wel, nog altijd deemoedig geknield. Ze keek wat voor zich uit. Af en toe, een paar keer, keek ze heimelijk in zijn richting. Haar alsmaar verdrietiger blauwe ogen schenen op iets te hopen. Iets vragen durfde ze niet.
“Mag ik nu mijn rijbewijs?” vroeg ze uiteindelijk dan maar.
Het duurde een paar seconden voordat de ambtenaar opkeek van zijn schermpje. Hij maakte de indruk hevig te zijn afgeleid.
“Wat? Oh nee hoor, geen sprake van.”
En weer keek hij op zijn schermpje, drukte op knopjes, liet zijn vingers over zijn schermpje zwieren zoals kunstrijders met medaillekansen over ijs zouden doen. Hij zat godverdomme gewoon een spelletje te spelen, dacht Meike. Ze voelde haar knieën. Ze voelde de wens om buiten te zijn, weg uit dit hok, weg van deze onvrijheid. Maar gewoon opstaan en weggaan kon ze niet. Ze was nog steeds meisje Melody.
“Alleen jij weet dat mijn ridder een pikzwart in plaats van wit paard berijdt,” sprak de ambtenaar plotseling. “Hij zou me weliswaar naar een paleis meevoeren, maar niet om me in vol ornaat, in het volle licht, aan een rijkelijk gedekte tafel uit te nodigen. Integendeel.”
Meike keek op met ogen die vochtig werden. Hij citeerde niet uit één van haar verhalen. Hij citeerde uit één van haar e-mails.
“Is het eigenlijk ooit iets geworden met WhipMaster31?”
“Rob?”
Meike aarzelde. Toen schudde ze haar hoofd.
“Lees het maar na,” zei ze, eerder gelaten dan fel. “Dat staat allemaal in de mails aan Ciska. Voor jou waarschijnlijk cissyGirl.”
De ambtenaar dacht even na en knikte vervolgens.
“Rob was mentaal niet zo stabiel,” zei hij. “Je vertrouwde hem niet. Of liever gezegd, je had grote twijfels of hij wel op zichzelf durfde vertrouwen.”
“Zie je wel,” zei Meike. “Je weet het.”

“Alles weet je,” zei ze, toen zijn cowboylaarzen tegenover haar stonden.
“Alles,” antwoordde de ambtenaar. “Lik ze.”
Ze plaatste haar handen op de stugge antracietgrijze vloerbedekking. Ze boog zich voorover en liet haar hoofd omlaag gaan, totdat haar loshangende haren het stugge leer aaiden en haar lippen het leer aanraakten. Ze was er zeker van dat haar Meester haar opgeheven kont bekeek toen ze met haar tong het leer van zijn laars proefde, begon te likken, de stugheid en het gevoel dat het leer vies was, negeerde. Het duurde even voordat haar schuchterheid en het opgelaten gevoel plaatsgemaakt hadden voor een gevoel van toewijding. Daarna likte ze de laarzen van haar Meester alsof het de belangrijkste taak was die ze ooit verricht had.
Ze stopte toen haar Meester haar haren greep. Met zachte rukjes bewoog hij haar om op handen en voeten een halve slag te draaien.
“Kruipen,” zei hij, en ze kroop.
“Kont hoger,” zei hij.
Haar billen moesten zo hoog de lucht in dat haar rokje hoger kwam dan de rand van haar kousen. Ze bevroor toen de deur openging, want op de gang hoorde ze stemmen. Haar wangen werden vuurrood. Haar arm aarzelde, maar wilde niet naar voren. Ze kreeg een tik tegen haar achterste. Er werd tegen haar aan geduwd. Ze werd gedwongen om de gang op te kruipen.
Ze hield haar ogen gericht op de vloerbedekking terwijl het geluid van stemmen en voetstappen steeds luider klonken. Man en vrouw. Plompe boten en elegante hakken. In discussie over de milieueffectrapportage van de hogesnelheidstram. De discussie ging gewoon door, ook toen de stemmen en voetstappen passeerden en gepasseerd waren.
“Ze zien me niet eens,” dacht Meike. Ze besefte dat ze zich daarover teleurgesteld voelde.

“Is deze ruimte desolaat genoeg?” vroeg haar Meester.
Meike keek omhoog. Ze zag rijen dossiermappen, de labels steeds vergeelder toen ze hoger keek. Op de labels waren met viltstift nummers gezet, zo te zien jaren en volgnummers.
Ze knikte.
“Sta maar op,” zei haar Meester.
Ze had al omgekeken naar het laddertje waarmee de hoogste planken van de stellingkast bereikt konden worden. Toen haar Meester een stap in haar richting zette, week ze van weeromstuit terug. Hij zette een volgende stap. De enige weg terug was richting dat laddertje. Ze kneep haar ogen dicht toen haar rug er tegenaan botste. Ze deed haar ogen weer open. Ze wist dat ze smeekten. Waarschijnlijk om verlost te worden. Maar toen haar Meester tegen haar zei dat hij wilde dat ze haar truitje uittrok, pakte ze het zonder aarzeling en trok het over haar hoofd.
Haar Meester gebruikte zijn lichaam om haar klem te zetten. Hij strekte zijn hand uit, zo hoog en ver dat hij op zijn tenen moest. Hij schoof twee mappen uit elkaar en pakte de bundel touwen die daarachter verborgen bleek te zijn. Zijn ogen verrieden opwinding toen hij haar hand pakte, en één van de touwen, om daarmee haar pols te omwikkelen. Hij tilde haar hand op en duwde haar pols tegen de bovenste sport van het laddertje aan, een centimeter of dertig boven haar hoofd. Hij zette haar arm met zorg vast. Toen ze haar arm liet wrikken, kreeg ze hem niet meer los. Ook haar andere pols werd gepakt, omwikkeld met een touw en vastgebonden aan het laddertje. Vervolgens hurkte haar meester voor haar voeten om haar beide enkels vast te zetten tegen de onderste sport van het laddertje, bij de poten, zodat haar benen een stukje uit elkaar stonden.
“Je bent van mij, meisje Melody,” zei hij, toen hij klaar was.
Ze steunde toen ze zijn handen zag komen. Haar Meester streelde haar boezem. Zijn aanrakingen maakten haar tepels keihard.
“Tijd om de screening serieus ter hand te nemen,” zei hij.
Zijn handen gingen naar haar rug en zochten de sluiting van haar beha. Het laddertje kraakte onder het geweld waarmee ze met haar ledematen trok, maar verweer had ze niet. Haar beha werd haar afgenomen en op de grond gegooid. Ze werd met gulzige ogen bekeken. Ze werd met voorzichtige vingers gestimuleerd. Ze werd pijnlijk hard geknepen zodra ze stond te kreunen van geilheid.
Met tranen in haar ogen registreerde ze dat de handen van haar Meester zich vergrepen aan haar geruite rokje. Even later lag het samen met haar onderbroekje op haar enkels.
“Zo,” zei de ambtenaar tevreden. “Je geheimen zijn onthuld.”
Waarna haar Meester haar nog een tijdje bekeek, bevoelde, testte, pestte en liefkoosde, totdat hij zei dat het de hoogste tijd was om naar zijn balie terug te keren. Hij toonde haar een balletje aan een riempje.
“Hoe lang moet ik hier blijven?” vroeg meisje Melody met een zielig kopstemmetje.
“Zo lang als ik nodig acht,” was het antwoord.
Het balletje duwde tegen haar lippen en verdween achter haar tanden. Het riempje werd onder haar geblondeerde haren vastgemaakt. De gedachte achtergelaten te worden deed haar hart bonzen van haar angst. Mismoedig keek ze toe hoe haar Meester naar de deur wandelde. Ze voelde dat ze naakt was. Ze voelde de touwen die haar weerloos hadden gemaakt.
“Kom terug,” dacht ze, toen haar Meester naar haar omkeek.
“Kom alsjeblieft terug,” dacht ze, toen ze alleen was en hulpeloos geil.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

MisTique
Nieuw lid

Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 05-2013