| Gepost op zondag 03 oktober 2004 - 04:13 pm: | 
|
|
Hernieuwde kennismaking met een oude bekende
Gewillig laat ik me met de stroom mensen mee naar binnen voeren. Het is een chique gelegenheid, met chique gasten op een chique feest. Mijn jurk is strak, lang en zwart. Mijn schoentjes hoog en verfijnd. Mijn kousen laten de bovenste stukken van mijn dijen bloot. Mijn slipje ontbreekt. Het enige ondergoed dat ik draag is mijn zwarte kanten b.h. Mijn haar is opgestoken met wat semi-nonchalante plukjes langs mijn gezicht.
Aan mijn schouder, mijn kleine tasje voor de noodzakelijke damesspulletjes en mijn GSM.
Genietend speurend kijk ik rond. Er wordt mij, door een onberispelijke ober, een glas met champagne aangeboden en met een minzaam glimlachje accepteer ik het drankje.
Dit is niet mijn wereld, maar ik nu ik er toch in rond wandel, kan ik er maar beter van genieten ook. Via, via heb ik een uitnodiging kunnen scoren; het was best nog ingewikkeld geweest om op de gastenlijst terecht te komen maar de wetenschap dat jij ook op die lijst voor kwam en de wetenschap dat jij die uitnodiging onmogelijk negeren kon, heeft me extra inventief gemaakt.
En hier sta ik nu. Tussen het chique volk, dat mooi gekleed is en lekker ruikt, beschaafd converseert over politiek en beursnoteringen. Hier en daar zie ik een gezicht dat me bekend voorkomt van krant of t.v.
De hal is groot, veel glas aan de ene zijde waarachter een binnentuin in stijl is aangelegd. In de hal hangt kunst aan de muur, staat kunst in de ruimte. Verschillende kleuren marmer zijn gecombineerd in muren en vloeren. De gasten verzamelen in de grote zaal, er zijn meer zalen op de beneden- en op de eerste verdieping, in de hal is op de eerste verdieping een balustrade waar ook mensen kunnen zitten of staan.
Het is nog vroeg en ik kies een tactisch punt zodat ik mooi zicht heb op de binnenkomende gasten. Ik weet dat je deze verplichtingen haat. Dus je zult niet vroeg komen en je zult net ‘beleefd-lang’ genoeg willen blijven, maar ook geen seconde langer.
Ik weet dat je je verbaasd hebt vanmiddag, over het SMS bericht: “neem gsm mee vanavond, zet hem op tril-alarm” dat je, zonder afzender, ontvangen hebt en ik weet dat je gehoor gegeven hebt aan de oproep.
Ik ken je immers. Het is lang geleden dat we ‘gespeeld’ hebben. Het is even lang geleden dat we contact hadden. Vijf, zes jaar misschien? Ieder is zijn eigen weg gegaan, andere dingen gezien, andere ervaringen gehad. Nooit ben je totaal uit mijn herinneringen verdwenen.
En nu is het tijd.
Ik voel me zelfverzekerder, vrijer en onafhankelijker, dan ooit te voren: sterk.
Emoties, macht en overgave; daar spelen we vanavond mee.
Ik weet dat we dat gaan doen, jij vermoedt het….. heel misschien.
Mijn ogen glijden over de als maar arriverende gasten. Nog meer in zwart gestoken heren, nog meer lange jurken, geschminkte gezichten, opgestoken haren. Oud, jong, slank, niet zo heel erg slank, alles wat voorbij schuift riekt in ieder geval naar een meervoudig modaal inkomen. Een nieuwe champagne wordt me aangeboden en ik accepteer om iets in mijn handen te hebben. Ik wil geen alcohol meer drinken. Eén is genoeg, als je initiatief neemt in het spel ben je verantwoordelijk en moet je helder zijn.
Ik zie je buiten uit de auto stappen. Je wacht even tot je dame zich bij je voegt, haar observeer ik nauwgezet. Haar lieve glimlach en stralende oogopslag, maar vooral haar leeftijd zegt me genoeg: dat is geen partij voor jou en geen concurrentie voor mij. Dat is een leuke vlotte meid voor aan je arm voor vanavond en misschien, denk je, voor vannacht. Jammer voor jou, jammer voor haar, daar zullen jullie een andere nacht voor moeten plannen.
Vannacht ben je voor mij.
Ik volg je als je naar binnenloopt, een glas champagne accepteert voor je partner en jezelf. Ik zie hoe je rondkijkt en met je dame praat. Je bent ouder en mooier geworden. Meer tekening in je hoofd, meer grijs in je haren. Zwart staat je spectaculair. En jij haat deze officiële kleding.
Even geniet ik van je aanwezigheid, dan besluit ik dat het tijd is om je attent te maken op het feit dat jij niet ‘vrij’ bent vanavond.
Ik stuur je een SMSje: “draai je om, IK wil je beter zien”.
Twee seconde na verzenden zie ik je naar je binnenzak pakken, wat me doet gloeien van genoegen. Ik wist het wel: dat je je telefoon zou meenemen en aan zou zetten. Je kijkt naar het display en heel even zie ik je schouders optrekken en verstarren. Onzichtbaar voor de rest van de wereld maar voor mij is het genoeg. Het Spel zal gespeeld worden. Je laat je schouders los maar de spanning blijft. Ik voel het trillen door de lucht.
Je keert je om en kijkt wat zoekend rond. Je zult me niet vinden, niet voordat ik dat wil tenminste. Er zijn sprekers, applaus, nog meer sprekers. Ik zie je praten met mensen, je dame loopt gedwee met je mee van het ene beleefdheidsgesprekje naar het andere. Dat bevestigt mijn eerste indruk: lief kind, geen partij voor jou. Ik heb mijn champagne ingewisseld voor bronwater en heb wat lekkere dingen van het buffet afgehaald.
Een volgende instructie: “stop met alcohol, IK wil dat je nu gaat eten”.
Je zet je glas weg, pakt je dame bij haar arm en begeleidt haar naar het buffet. Gezamenlijk bepalen jullie je keuze. Ik voel spanning, opwinding en vermaak; macht en jij geeft het me.
Ik weet, dat je weet, dat ik er ben, en ook voel ik je twijfel, je verwarring, je gespannen verwachting. Jullie lopen naar één van de tafeltjes waaraan in alle rust gegeten kan worden.
Je schuift haar stoel aan en gaat tegenover haar zitten.
Tijd voor inspraak: “haal een rood drankje als je wilt stoppen, haal een geel drankje als je twijfelt, haal een groene als je onvoorwaardelijk door wilt gaan.”
Je staat op en loopt naar de bar. Ik zie je overleggen met de barman. Wat heen en weer gepraat en ik wacht het gespannen af. Moment van de waarheid: is er nog wat ik denk dat er is? Of zit het alleen in mijn hoofd, fantasie en illusie? Even vermoed ik dat je weet waar ik me bevind, je rug blokkeert subtiel mijn zicht op dat wat de barman inschenkt.
Dan draai je, je met twee longdrink glazen in je handen om. Je grijnst van oor tot oor als je de glazen exact in het midden op jullie tafeltje zet. En ik voel me narrig worden; twee glazen, een rode en een groene. Ik had het kunnen vermoeden; volgzaamheid is nooit je sterkste kant geweest. Je dame vraagt wat, je schudt je hoofd en pakt je telefoon voor je volgende bericht.
“Boodschap is MIJ duidelijk, veel plezier vanavond IK zal je niet meer storen.”
Je reactie is snel, terwijl je breed lachend in het verbijsterde gezicht van je tafelgenote kijkt sla je het groene sappie in een lange teug achterover, waarna je haar het rode mengsel aanbiedt.
“Ga naar het toilet en trek je sokken en je onderbroek uit.”
Je verontschuldigt je en loopt weg. Kort daarop gaat mijn telefoon over. Ik laat hem uiteraard onbeantwoord, de voicemail staat uit.
Even later kom je terug, als je gaat zitten trek je je broekspijpen op zodat je me een bewijs van je toewijding geeft. Twee bruine, blote mannenvoeten in te chique zwarte schoenen. Ik glimlach tevreden en ga zelf nog wat te eten halen. Als ik terug kom zie ik je partner wat minder stralend kijken als aan het begin van de avond. Blijkbaar stoort je gedoe met je telefoon haar.
Ik zal haar uit haar leiden verlossen: “Dump haar!”
Je praat met je partner, ze schudt nee en gaat nog bozer kijken. Dan staan jullie samen op en lopen weg. Na een kleine 10 minuten kom je alleen terug. Als je door de zaal heen komt lopen staar ik naar je kruis. Het idee dat daar geen ondergoed tussen zit windt me op. Het idee dat je, je toegankelijk maakt voor mij maakt me geil. Ik knijp mijn benen tegen elkaar en voel mijn tepels reageren. Je gaat weer aan je tafeltje zitten en weert iedereen af die een praatje wil komen maken.
Volgende instructie: “vind in het tweede herentoilet aan de rechterkant op het raamkozijn een cockring, doe hem om en zorg dat je een erectie hebt als je hier terug komt.”
Voordat je opstaat zie ik dat je, onder tafel, over je broek heen in je kruis voelt. Dan weet ik ook zeker dat jij weet dat ik je stuur. Niets is geiler dan een opgewonden man die zich zelf betast over zijn kleding heen. De hand doet de vorm en grootte van zijn opwinding vermoeden. Ik voel alles in mijn lijf gespannen en geil reageren bij het gebaar.
Je staat op en loopt weer weg. Als je even later terug komt zie ik onmiskenbaar je opwinding in je broek. Gefascineerd en trots staar ik er naar.
Wat ben je mooi zo.
Er mist nog 1 ding. Dat zal ik je zo laten overhandigen. Ik spreek een ober aan en verzoek hem het kleine pakketje in pakpapier bij je te brengen. Je pakt het aan en legt het voor je op tafel en wacht af. Ik kreun vergenoegd. Je leert het al weer. Afwachten, alles in opdracht, geen eigen initiatieven.
“IK wil dat je uitpakt en………..”
Je handen verwijderen het papier en een brede zwartleren halsband met een zilverkleurige ring komt te voorschijn. Je buigt je hoofd diep. Ik voel mijn spanning gelijk met de jouwe oplopen. Zou je het aandurven? Je overgave publiek te maken? Ik zie je handen spelen met de band. Het is mooi soepel leer. Speciaal laten maken. Dan ineens snel bevestig je de band om je nek. Legt je handen plat op tafel neer en blijft met gebogen hoofd stil zitten.
Even geniet ik van je aanblik zo. Mooie, trotse, sterke man in overgave. Ik hoor mezelf hijgerig ademhalen. Met een kreun knijp ik mijn dijen stevig tegen elkaar.
Wat doe je me veel. En je weet het.
Traag sta ik op en loop op je toe. Het is 30 meter hooguit maar het voelt als een marathonafstand.
Als ik op 30 cm schuin, achter je sta zeg ik je: “sta op en loop voor me uit naar buiten, dan links af eerste deur weer links, loop door de trap op: kamer 103.”
De elektronische sleutel steek ik, met trillende hand, in het slot. Je staat nog steeds met je rug naar me toe, we hebben elkaar niet in de ogen gekeken, ik heb je niet aangeraakt. De deur duw ik open en laat je voor gaan. Het licht is zacht en gedempt, gordijnen gesloten.
De deur valt met een zachte definitieve klik in het slot.
Dan klopt er ineens iets niet meer; het lijkt of je groter wordt, je rug rechter..... Traag draai je je om. Ik voel het: je weet wie ik ben.
Dan kijk je me strak aan, mijn maag knijpt samen. Ik voel mezelf heel klein worden. Je haalt de halsband met een zeker gebaar van je nek en laat hem achteloos op de grond vallen. Je stapt naar me toe, spreidt mijn benen met een beweging van jouw been terwijl je me hard zoent. Pijnlijk ruw duw je mijn lijf tegen de deur.
Ik kreun van schrik..., van opwinding....
Zachtjes en oneindig zelfverzekerd fluister je in mijn oor:
“Ik WAS van jou, nu ben jij............”
©2003 de_HeXX
Meer lezen van de_HeXX? WWW.HeXX.NL
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?