| Gepost op zaterdag 16 februari 2013 - 01:44 am: | 
|
|
Een meisje als handelswaar.
“Dit is Sandra,” roept haar Heer.
Sandra staat doodstil, hoewel voor haar gevoel haar knieën trillen als espebladen. Niemand merkt iets of ziet iets aan Sandra, behalve dat ze er leuk en kittig uitziet. Een vrouw wier jeugdige leeftijd zich niet laat schatten. Een vrouwelijk figuur á la Marylin Monroe. Als Sandra blij is lachen naar ogen. Maar nu zijn ze neergeslagen. Ze is één brok concentratie.
Ze is op een podium neergezet, zodat iedereen haar goed kan zien. Iedereen in deze kamer is een man behalve Sandra. Iedereen is wellustig, dominant en nogal egoïstisch, behalve Sandra.
Iedereen is hier voor Sandra, behalve Sandra.
Sandra wordt verkocht. Niemand beseft meer wat dat voor gevoel geeft dan Sandra. Daarom staat ze doodstil ondanks de onbedaarlijke trilling van haar knieën. De man die haar op het podium heeft neergezet gespt een dikke zwarte hondenriem om haar hals en kluistert haar polsen achter haar rug. Er daalt een stevig touw met een oog en een zware musketon omlaag. De man haakt die aan de halsband. Het touw en de halsband en de polsboeien zijn overbodig want zij zal geen fractie van haar plaats bewegen. Sandra slikt, geen mens die het zal zien maar toch doet ze het voorzichtig. Ze wil niet opvallen. Maar Sandra valt op; alleen op het podium in een ragdun jurkje dat niets van haar vormen verbergt badend in het licht van heel veel lampen. Ze is het centrum van alle aandacht.
Met haar ogen stijf dicht leeft ze in haar eigen wereld. Alles dat om haar heen gebeurt gaat haar niets aan, hoewel het haar leven onherroepelijk zal veranderen.
Sandra wordt verkocht, om de simpele reden dat haar eigenaar haar niet meer wil. Hij is uitgekeken op haar bekoorlijke gezichtje. Hij heeft zich meer dan genoeg vergrepen aan haar zachte lichaam. Hij heeft haar bereden en bezeten tot de bekoring van het nieuwe en onbekende verzonk in gewenning. Hij heeft haar geslagen en gepijnigd tot hij haar gillen en tranen niet meer opmerkte. Sandra wordt verkocht omdat zij hem verveelt. En Sandra huilt achter haar gesloten ogen. Ze huilt de tranen van de vrouw die wordt bedrogen, ze huilt de tranen van het kind dat zich onbemind weet, ze huilt de tranen van de minnares die wordt afgewezen, ze huilt de tranen van het dienstmeisje dat de laan wordt uitgestuurd. Maar niemand en vooral haar eigenaar niet zal haar tranen zien. Want Sandra is geboren om te zijn wat ze is. Onderdanig.
Gehuld in nietszeggend zwijgen staat ze daar doodstil en zwijgt haar verdriet. Een paar passen voor haar staat de veilingmeester die de aanwezigen aanspoort met zijn stem. Razendsnel ratelen de lettergrepen door de zaal en laat hij de geboden bedragen op zangerige toon weerklinken. Het timbre van zijn stem rijst, en daarmee de spanning in de ruimte. Sandra wordt meegevoerd door het opzwepende geluid, tot een bijna hypnotische gemoedstoestand.
Met een droge tik van de hamer wordt het laatste bod bekrachtigd. Er barst een luid rumoer los. Sandra weet dat haar leven zal veranderen en dat zij vanavond een nieuwe Heer zal dienen.
Langzaam opent ze haar ogen. Een dikke traan, trekt een zwarte streep over haar linker wang. Ze herkent haar nieuwe Heer onmiddellijk. Hij is het centrum van alle aandacht in de ruimte. Hij is het vanaf nu centrum van haar bestaan. Het zegt haar nog niets.
Haar vorige heer verlaat teleurgesteld het lokaal. Hij heeft een fortuin verloren aan dit mokkel. Sandra ziet hem gaan en hoopt met heel haar wezen dat hij zich nog eenmaal zal omdraaien, haar nog één blik zal gunnen, al is die vol haat, haar desnoods zal bespuwen.
Vlak voor het podium drommen de overige aanwezigen samen. Ze zijn opgewonden over hetgeen Sandra’s nieuwe Heer hen in het vooruitzicht heeft gesteld.
Teder maar gedecideerd maakt haar Heer de musketon los en voert haar naar de rand van het podium. Met zorg legt hij haar neer, haar ronde billen nog net op de rand van het plankier. De aanwezigen stellen zich in een lange rij op. Sandra’s benen worden aan een spreidstang verankerd. De spreidstang hangt aan het touw dat eerder aan haar halsband zat.
Onder luid gejuich scheuren haar dunne kledingstukken en ligt ze naakt en open.
“Laat het feest beginnen!” roept haar Heer.
Bij haar entree in de ruimte had Sandra negenendertig mannen geteld, de man die haar bezat meegerekend.
Deel 2: vuilnis
“Goedmorgen Mario! Oh. Je bent al bezig met het meisje. Is ze geil?”
“Morgen Luigi. Ze is bijna gereed om naar de zaal te worden gebracht. Maar ze is nog zo droog als kurk. Het zou me verbazen als deze ooit nog geil wordt”
“Oh, nou laten we haar maar wegbrengen. Hoeveel gasten zijn er vandaag?”
“Zes geloof ik. Ik hoorde dat haar vorige eigenaar er vandaag ook bij is.”
“Oh dat zal wel een feest voor haar worden. Meneer B is meestal erg grof met zijn voormalige meisjes”
“Ik vraag me af hoelang meneer haar nog wil gebruiken Luigi.”
“Waarom denk je dat Mario?”
“Deze is helemaal op. Moet je kijken hoe dof haar ogen staan. Ze reageert nergens meer op. Als de heren met haar bezig zijn kreunt ze een beetje, maar het lijkt erop alsof ze niet eens bewust meemaakt wat ze haar aandoen. Ik heb medelijden met het arme kind.”
“Ach wat. Je wordt week Mario. Vroeger was je niet zo teerhartig.”
“Je snapt niet wat er hier aan de hand is Luigi! Vroeger, in het begin bedoel ik, toen beleefden de meisjes zelf een spannend avontuur met de gasten. Maar alles is uit de hand gelopen. Neem nu dit meisje. Ze is niets meer dan een stuk levend vlees.”
“Dat bedoel ik nou net Mario. Je wordt week, Je krijgt medelijden met de meisjes. De heren willen gewoon een lolletje. Dat is alles! Ze doen hetzelfde als wat ze altijd deden. Zich vermaken met gewillige meisjes.”
“Nee Luigi. Dát is nou net mijn punt. Heb je weleens gekeken hoe het er nu aan toe gaat? He?”
“Ehhh, de laatste tijd niet nee.”
“Nou de laatste tijd gebeuren er dingen met de meisjes die jij je niet meer kunt voorstellen. Het zijn geen meisjes meer voor de heren, maar stukken vlees. De heren bieden tegen elkaar op wie de meest extreme behandeling kan bedenken. Vroeger mocht een meisje nog klaarkomen en soms zelfs even gaan staan of rondlopen. Nu liggen ze alleen nog maar op het podium en zijn ze met zijn allen op haar bezig. Heus geloof me als dit zo doorgaat ben ik hier weg.”
“Zeg niet zulke dwaasheden Mario. Jij kunt hier helemaal niet weg. Je hebt gezien wat er met die Duitser is gebeurd. Waarom denk jij dat meneer jou een godsvermogen betaalt voor een beetje oppaswerk?? Nou?? ….. Omdat hij erop vertrouwt dat jij je bek houdt en geen kuren krijgt.”
“Dat weet ik ook wel, maar er zijn grenzen Luigi. Je zult zien dat dit de laatste keer voor haar is.. en dan belandt ze ik weet niet waar.”
“Ben jij vergeten waar mevrouw Mario ook alweer vandaan kwam jongen? Weet je nog hoe zij in jouw bed belandde?”
“Okee, okee, dat weet ik heus wel. En ik ben meneer echt erkentelijk. Maar hoe dit meisje eraan toe is… Kijk dan, ze reageert nergens op. Hee Sandra… zo heet je toch… Hee meisje! Geef eens antwoord?”
“Joh, ze is gewoon moe.”
“Nee lul, ze is opgebrand. ”
“Nou ja, hoe dan ook. We brengen haar naar de zaal en zetten haar op het podium en dan hebben wij ons werk weer gedaan. Spuit haar maar vol met glijmiddel, dan heb jij ook je zin dat ze minder pijn heeft als ze haar nemen. Ze ziet er trouwens wel lekker uit. Ik moet zeggen Mario, je mag dan een softie geworden zijn, je bent een kunstenaar in het gereedmaken. Kijk eens wat een lekker plaatje. Nou een, twee, drie en omhoog met haar….. Blijf staan meid want je breekt anders je nek als je van die tafel dondert.”
~
Die avond.
“Dag Luigi, Mario. Alles goed? “
“Boedeavond meneer! Ja zijn gangetje. En met u?”
“Een beetje bloedloos. Ik ben niet zo in mijn hum!”
“Goh dat vinden we sneu voor u meneer M. Is er iets dat wij eraan kunnen doen?”
“Nee jongens. Oh en wat het meisje betreft. Dat is niet veel meer. Gooi haar maar op straat ergens. Dan kan ze misschien nog gaan tippelen voor een of andere pooier. Ik heb niks meer aan haar.”
“Okee meneer! Moeten we haar ergens speciaal naartoe brengen?”
“Geen idee Luigi. Doen jullie maar wat je verstandig lijkt. Ik ben er klaar mee. Fijne avond nog jongens.”
“Goed meneer. U ook fijne avond!”
~
“Nou? Wat zei ik je?”
“Fuck you, Mario. Bedenk liever wat we met haar aan moeten!”
Slot: klassiek
Het was heerlijk voorjaarsweer. Domenico keek naar het meisje. Eigenlijk was ze een vrouw, ruim twee keer zo oud als hij, want hij was pas achttien geworden. Maar in zijn ogen was ze zo meisjesachtig en zo begeerlijk. Ze zat in het zonnetje op de veranda en keek voor zich uit met groene ogen die altijd de verte opzochten.
De vrouw heette Sandra. Vader had dat gezegd toen hij met haar binnen kwam. Ze had geen boe of bah gesproken en keek alleen maar naar beneden. Als een geslagen hond. Sindsdien was ze permanent in huis. Zijn ouders hadden lange en vaak heftige discussies over haar gevoerd. Hij had hen horen praten op luide toon als hij in zijn kamer zat. Waar het precies over ging was hem niet duidelijk, maar het leek erop dat moeder de vrouw als concurrente zag.
Sandra hielp in huis. Feitelijk deed ze alles in het huishouden behalve het koken, want de keuken was het domein van Mama.
Ze at niet mee aan tafel maar zat meestal op de veranda, zwijgend en voor zich uit starend. Op sommige momenten was ze in tranen. Op een dag zag Domenico dat Mama een gesprek voerde met Sandra, toen hij uit school kwam.
Daarna werden de tranen minder en zei ze soms iets. Meestal niet veel meer dan een groet of een vraag of Domenico het goed maakte.
Ze zat bijna altijd op de veranda, stil en verlegen.
Op zijn verjaardag, een paar weken geleden, had vader hem apart genomen en uitgelegd wat er met Sandra aan de hand was. Hij had erbij verteld dat Mama ooit op dezelfde manier bij vader in huis was gekomen en dat ze na verloop van tijd met elkaar waren getrouwd. Domenico was wel verbaasd over wat vader vertelde, maar niet zo erg dat het hem schokte. Op zijn school zaten zat jongens uit heel rijke families en die kletsten vaak over de wilde feesten die door vader’s baas werden gegeven, omdat hun pa daar was geweest.
Sandra was ruim driekwart jaar in huis en zat in het zonnetje op haar vaste plek op de veranda. Ze had een lekker rond kontje en heerlijke borsten. Ze droeg meestal vrij strakke kleren – net als Mama. Het was een bekend standpunt van zijn vader dat vrouwen hun lichaam met trots moeten laten zien. Domenico was het gloeiend met vader eens. Hij verlangde naar haar, zeker sinds het gesprek met vader.
Vanuit de keuken keek hij naar de vrouw op de veranda terwijl hij twee kommen koffie uit het apparaat tapte. Hij liep naar buiten en ging op een luie stoel zitten en genoot van het zonnetje.
“Heerlijk hier!” zei hij, terwijl hij naar Sandra keek.
Ze sloeg meteen haar blik neer toen zijn ogen onbeschaamd haar lichaam bekeken.
“Daar staat koffie voor je!”
Er voer een schok door haar lichaam. Schichtig keek Sandra om zich heen. Heel even keek ze Domenico aan en sloeg meteen weer haar ogen neer; Haar handen een en al onrust.
“Wat is er met jou?” lachte Domenico.
“Lust je geen koffie?”
Ze stamelde iets onverstaanbaars en bleef met onrustige handen zitten en keek stug omlaag.
“Doe niet zo gek! Drink op!” Het klonk strenger dan Domenico bedoelde maar Sandra kalmeerde onmiddellijk.
“Ja meneer!”
Wat klonk dat bedeesd! En wat kwam ze omzichtig van haar plek om de koffie te pakken en voorzichtig staand op te drinken.
Domenico gebaarde naar de luie stoel naast hem.
“Kom hier! Ga lekker zitten!”
Weer die paniekerige blik, voordat ze timide plaatsnam..
“Geniet! …. Ontspan je!” Domenico hield van luieren en feestvieren en van gezelligheid.
Het duurde een hele poos voordat Sandra eindelijk rustig zat.
Domenico sloot zijn ogen en genoot van het zonnetje.
“Subliem! Heerlijk hier! Vind je ook niet!”
Met een oog open keek hij opzij naar de vrouw met het heerlijke lichaam.
“Ja meneer!”
En Sandra zweeg weer.
Soezend in de zon lag Domenico zo een half uur te mijmeren. Hij bespeurde haar vage parfum dat gardenia’s rook. Af en toe liet hij zijn blikken over haar rondingen zwerven en prees zich gelukkig.
Hij kreeg trek en liep naar de keuken om twee cappucino’s uit het apparaat te toveren. Als geoefend ober deed hij het perfect tot en met de plaatsing van twee delicate amandelkoekjes. Op de veranda lag Sandra met haar ogen gesloten op de ligstoel.
“Uw koffie, mevrouw!” grapte hij terwijl hij haar het kopje in de hand duwde.
Ze schrok alweer en kreeg een enorme blos op haar wangen die Domenico een acute aanval van geilheid bezorgde. Ze nam met een bedeesde blik de koffie in ontvangst.
Domenico lag op zijn ligstoel en nipte genietend van zijn koffie.
Sandra zette na verloop van tijd haar kopje netjes op de tafel en nam stilletjes haar eigen plekje weer in. Domenico trok de nu lege ligstoel dichter bij de zijne.
“Kom eens hier!”
Sandra stond op en kwam naar hem toe.
“Ga lekker liggen!”
Ze deed het zonder mankeren. Zonder een vinger te verroeren lag ze op de stoel naast hem. Domenico bekeek haar met verlangen en stak uiteindelijk zijn hand uit. Ze voelde koortsachtig warm. Ze gaf geen kik, en knipperde niet met haar ogen. Terwijl zijn hand over de hare streek, haar arm beroerde.
“Ga eens zitten!”
Met de gratie van een balletdanseres nam ze een zedige pose aan. Zijn vingers werden naar haar gezicht getrokken. Hij streelde haar wang, haar neus, de boog van haar wenkbrauwen.
Er liep een eenzame traan over haar wang, die hij aanraakte. Hij duwde zijn natte vingertop tegen haar lippen. Ze kuste zijn vinger met gesloten ogen. Niet de kus van een wellustige minnares maar de kus van een slavin: vol respect en deemoed.
Een vloedgolf van verlangen overweldigde Domenico. Met beide handen streelde hij haar schouders, volgde de lijn van haar jukbeenderen en omlaag naar haar borsten. Een droom van maanden beleefde hij. Hij voelde haar volle warme borsten in zijn hand. Ze gaven mee en boden weerstand tegelijk. Hij pakte ze beet, steviger, bezitteriger.
Een enorme zucht ontsnapte aan haar lippen. Domenico greep haar in een heftige omarming en kuste haar op de lippen die hij al nachtenlang in zijn dromen had gekust. Zijn heftigheid en gretigheid stuitten niet op weerstand. Nee het was alsof haar meegaandheid een draaikolk was die hem meesleurde.
Domenico verloor het gevoel van tijd en plaats. Zijn handen voelden, kneedden, knepen en pakten beet waar ze maar houvast vonden. Sandra’s ingehouden zuchten en kreetjes wondden hem enorm op. Ze ontving wat hij met haar deed alsof ze magnetisch was.
Het minnespel maakte hem uitgeput en buiten adem. Tenslotte liet hij zich achterover vallen in de ligstoel en lag daar hijgend met een enorme erectie die zijn broek bijna deed klappen.
Sandra kwam onmiddellijk overeind en knielde naast hem neer. Zonder aarzelen streelde zij zijn benen van de voet omhoog. Met rustige tedere handen maakte ze zijn riem los en zijn broek open.
Zonder enige aarzeling bevrijdde zij zijn lid en bevredigde hem met haar mond.
Die nacht klopte ze bedeesd op zijn deur en nam haar plaats in in zijn bed:
aan zijn voeten.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?