| Gepost op zaterdag 06 oktober 2012 - 11:38 am: | 
|
|
Irma ervaart wat je op National Geographic niet krijgt te zien
Wie wel eens naar National Geograpic Channel kijkt zal ongetwijfeld wel de serie "Locked up Abroad" kennen. Dit (fictieve) verhaal speelt zich af in een situatie waar het altijd in dit programma over gaat: iemand die in het buitenland de wet overtreden heeft en daardoor in een buitenlandse gevangenis terecht komt.
En daar zat ze dan. De 25-jarige Irma. In een gevangenis in het Nigeriaanse Lagos. Gepakt op het vliegveld met 2 kilo cocaïne op haar lijf. Hoe stom heeft ze kunnen zijn om zichzelf in deze situatie te werken? Natuurlijk ze werd gedwongen om dit te doen maar uiteindelijk zat zij nu wel met de gebakken peren. De rechter had vanmorgen uitspraak gedaan in haar zaak en ze zou de komende 20 jaar in deze gevangenis moeten doorbrengen. Terwijl ze haar zonden nog zat te overdenken ging de deur van haar cel open.
“Komt u maar mee mevrouw” klonk een wat norse stem van de bewaker.
Ze gehoorzaamde en ze werd naar de kamer van de directrice gebracht. Een grote negerin van, zo schatte ze, halverwege de 40 zat achter haar bureau en toen Irma werd binnengebracht keek ze haar recht in de ogen aan.
“Zo, dus jij bent Irma. Vertel mij maar eens waarom jij hier zit,” zei de directrice.
“Ik ben op het vliegveld gepakt met 2 kilo cocaïne en moet hier nu 20 jaar blijven.”
“Je weet toch dat zoiets een ernstig vergrijp is?” zei de directrice nors.
“Ja dat weet ik. Maar ik werd ook gedwongen om dit te doen. Het was niet mijn eigen keuze.”
“Dat kan wel wezen”, zei de directrice, maar ze hebben de coke wel op jouw lijf gevonden.”
Dat was ook weer zo en Irma besefte ook dat de straf voor haar meer dan terecht was.
“Ik zal je vertellen hoe het er hier aan toe gaat,” zei de directrice.
“De gevangeniswet is sinds 1 januari j.l. gewijzigd en wij zijn nu verplicht om onze gevangenen naast de straf die ze al hebben doordat ze hier zitten, nu ook lijfstraffen te geven.”
Irma schrok flink toen ze dit te horen had gekregen. Maar de directrice stelde haar meteen gerust.
“Persoonlijk ben ik tegen lijfstraffen en omdat de gevangenissen zelf mogen bepalen hoe ze die gaan geven hebben wij besloten dat de gevangenen alleen regelmatig over de knie moeten voor een flink pak billenkoek. Wij kijken naar het soort vergrijp waarop iemand hier zit om te bepalen op welke wijze dit gebeurd. Wij kijken ook of er verzachtende omstandigheden aan te voeren zijn.”
Irma zat en wachtte rustig af op wat de directrice nog meer zou gaan zeggen. Ze was flink geschrokken van wat ze gehoord had en kon geen woord uitbrengen.
“Normaal gesproken moeten mensen die hier voor drugssmokkel vastzitten dagelijks over de knie en gebruiken wij de wat zwaardere instrumenten zoals de plak. Maar bij jou kunnen we als verzachtende omstandigheid aanvoeren dat je gedwongen was om dit te doen want ik heb je zo eens geobserveerd en ik geloof je. Daarom hoef jij maar eens per week over de knie en zal dat met de hand gebeuren. Alle spankings worden door mij persoonlijk uitgevoerd.”
“En wanneer gaat het voor mij dan de eerste keer gebeuren?” vroeg Irma die nu een beetje van de schrik bekomen was.
“Nu meteen,” was het antwoord van de directrice.
Ze stond op en liep naar een stoel en zei tegen Irma dat ze naar haar toe moest komen. Irma stond een beetje huiverig op en liep naar de directrice toe want ze zag wel dat de negerin een paar flinke handen had waardoor het alsnog behoorlijk pijnlijk zou kunnen worden.
Ze dacht: “Nou ja, als het dan toch moet gebeuren dan meteen dan maar.”
Ze stond nu vlak voor de directrice die met haar handen langzaam haar gevangenisbroek naar beneden deed en vervolgens naar slipje. Toen werd ze gesommeerd om over haar knie plaats te nemen. Irma gehoorzaamde. Ze voelde hoe de hand van de directrice langzaam over haar billen begon de aaien ten teken dat het niet lang meer zou duren voordat de eerste pets op haar billen terecht zou gaan komen. En inderdaad. Irma zag vanuit haar ooghoek hoe de hand van de directrice omhoog ging en vervolgens met een flinke vaart op haar billen terecht kwam.
“Zo, de eerste klap hebben we gehad,” dacht Irma meteen.
Maar na die eerste klap volgde direct een tweede. En een derde. En een vierde. Het tempo was rustig maar Irma besefte heel goed dat dit niet lang zo zou blijven. En inderdaad: pets, pets, pets, pets, pets, pets, pets. Het tempo ging omhoog en ook de intensiteit van de klappen nam verder toe. Irma voelde hoe haar billen langzaam warmer en warmer werden bij elke klap die ze van de directrice erop ontving. Ze begon de eerste tranen al te voelen maar ze hield zich nog redelijk goed. Terwijl de klappen maar bleven komen begon Irma te voelen dat zij hier nooit aan had moeten beginnen.
Oké, die jongen zag er leuk uit, ze was smoorverliefd op hem geworden en ze was in die zin nog blij dat hij haar dit had laten doen en haar niet de prostitutie in had gelokt want dat zou nog veel erger zijn geweest. Natuurlijk, ook dit zou vervuld zijn van schaamte maar hier valt iets makkelijker overheen te komen en zou ze na haar straf haar normale leven weer kunnen oppakken.
“Zo, dit is wel genoeg voor vandaag,” zei de directrice terwijl ze nog een laatste pets uitdeelde.
“Dank u wel dat u mij nog redelijk hebt willen sparen.”
“Dat spreekt voor zich,” lachte de directrice.
“Je bent al flink gestraft dus waarom zouden wij het jou nu nog harder moeten straffen. Ik bel de bewaker om jou weer naar je cel te brengen. Volgende week woensdag om 11 uur gaan we verder.”
Nadat Irma weer terug was in haar cel voelde ze haar billen nog lang nagloeien. Maar ze was allang blij dat zij er nog redelijk goed van af was gekomen. En ach, eenmaal per week een flink pak slaag van de directrice. Als dat het enige is waarom zou zij zich dan nog verder druk maken. Eigenlijk was ze wel opgelucht want ze had het gevoel dat alle spanning die ze had gekregen van het hele voorval er door dit pak slaag door de directrice uitgeslagen was. Ondertussen deed haar advocaat ook flink zijn best en na 2 jaar vastgezeten te hebben besloot de rechter om haar vrij te laten. In die 2 jaar lag zij wekelijks over de knie van de directrice maar de klappen voelde allang niet meer als een straf.
Na afloop van haar laatste pak slaag zei de directrice: “Je bent nu vrij om te gaan.”
“Dank u wel,” zei Irma.
“Ik zal u wel ontzettend missen en uw klappen ook,” lachte Irma er direct achteraan.
“Als je wilt dan wil ik wel af en toe naar Nederland komen hoor. Dan mag jij weer bij mij over de knie maar dan zullen we er beiden van kunnen genieten.”
“Ja misschien zouden we dat kunnen doen,” lachte Irma.
Nadat ze dit gezegd had namen ze afscheid en werd Irma naar het vliegveld gebracht waar het vliegtuig op haar wachtte om haar via Parijs weer terug naar Nederland te brengen.
vervolg: deel 2
Na haar tijd in de Nigeriaanse gevangenis heeft Irma haar leventje weer opgepakt. Ze had een baan gekregen als conductrice op de treinen van Arriva in Noord-Nederland en had een eigen flatje, net buiten het centrum van Groningen. Het was een rustige zomeravond en zij was net bij Buitenpost in de trein richting Groningen gestapt om de vervoerbewijzen te controleren. Het was rustig want er zaten maar 4 mensen in deze trein.
“Goedenavond, vervoerbewijs alstublieft,” zegt Irma als ze het voorste gedeelte van de trein in loopt.
“He, Irma”, zegt opeens een stem. “Herken je mij niet meer?”
Irma kijkt op en herkent de directrice van de Nigeriaanse gevangenis waar zij destijds gezeten had.
“He, hallo. Ja natuurlijk herken ik jou nog. Ik heb diverse malen bij je over de knie gelegen toen ik in Lagos in de gevangenis zat.”
“Inderdaad. En ik had je beloofd dat ik nog eens een keertje naar Nederland zou komen om je op een wat ontspannender manier jou billenkoek te komen geven.”
“Ja dat weet ik nog. Maar hoe wist je dat ik hier te vinden zou zijn?”
“Heel simpel, ik had jouw dossier toch? En daar stond in dat je in Groningen woonde en dus ben ik via Schiphol en Alkmaar nu op weg naar Groningen. En dan geluk hebben dat ik jou een keertje tegen zou komen.”
“Nou dat is dan gelukt,” lachte Irma.
“En, zou je nog steeds weer een keertje bij mij over de knie willen?”
“Jazeker wel!” lachte Irma. “En misschien wel sneller dan je dacht want als deze trein in Groningen is dan zit mijn dienst er voor vandaag op.”
“Dat is goed” zei de directrice. “En noem mij geen directrice meer. We zitten immers niet meer in de gevangenis. Noem mij maar gewoon Folami.”
“Oke. Welkom in Nederland Folami,” zegt Irma.
“Maar aangezien ik nu nog in functie ben zou ik nog wel graag je vervoerbewijs willen zien!” lacht Irma.
De directrice, oh sorry Folami, laat haar kaartje zien terwijl de trein met grote snelheid langs station Zuidhorn rijdt. Nadat de trein Groningen is binnengereden zegt Irma:
“Ga nog maar even een kopje koffie drinken in de stationsrestauratie. Ik moet nog mij nog eventjes omkleden en mijn dienst administratief afsluiten. Ik kom je wel halen als ik naar huis ga.”
“Dat is goed” zegt Folami.
Een half uurtje later is Irma klaar en lopen Folami en Irma door het centrum van Groningen naar het appartement van Irma. En hoe dichter ze bij haar appartement kwam hoe meer de billen van Irma begonnen te jeuken (en de handen van Folami trouwens ook!). Thuis aangekomen zegt Irma lachend:
“Nou Folami, wat gaan we doen. Eerst nog even wat drinken of meteen maar aan de slag?”
“Jij mag het zeggen. Het is jouw feestje,” lacht Folami.
“Nou laten we het drinken dan overslaan want ik heb inmiddels een enorme behoefte om bij je over de knie te kruipen!” lacht Irma.
“Oke, nou kom dan maar hier” lacht Folami, terwijl ze er een stoel bij pakt.
Irma loopt naar Folami toe en terwijl Folami het broekje van Irma naar beneden doet kijkt Irma nog eventjes naar de grote zwarte handen van Folami.
“Nou ga maar liggen!” zegt Folami.
Irma gaat bij Folami over de knie liggen en Folami begint meteen met haar grote negerinnenhand over haar billen te aaien. Vervolgens ging haar hand weer omhoog en kwam de eerste klap weer op haar blanke kontje terecht. Natuurlijk sloeg Folami nu minder hard dan destijds in de gevangenis (het was immers nu niet meer als straf bedoeld) en Irma begon het steeds lekkerder te vinden en ook Folami begon zelf ook steeds warmere gevoelens te krijgen waardoor de klappen (die op zich nog wel steeds pijnlijk waren) steeds meer een erotische lading kregen.
“Mmmmmmm heerlijk! Ga door!” zuchtte Irma, terwijl Folami lustig doorging met het opwarmen van haar billen.
“Haha zo te horen geniet je er heerlijk van!” lachte Folami.
“Zou jij mij ook eens lekker op mijn billen willen slaan?” vroeg Folami opeens.
“Dat wil ik wel eens proberen,” zei Irma.
Folami hield op met slaan en liet Irma weer opstaan. Irma pakte op haar beurt Folami bij de hand, deed haar broekje naar beneden en naam haar mee naar de bank aangezien Folami iets te groot en te fors voor Irma was om haar op de stoel over de knie te kunnen nemen. En vervolgens begon Irma de klapjes op de billen van Folami uit te delen. En terwijl ze er lustig op los sloeg begon Folami kreetjes van genot te produceren en ook Irma begon lekker geil te worden. Op een gegeven moment stopte Irma met slaan en nadat Folami was opgestaan begon Folami haar helemaal uit te kleden en op haar beurt kleedde Irma Folami helemaal uit. Irma zag de enorme borsten van de Afrikaanse vrouw en trok haar weer terug de bank op terwijl ze elkaar heftig begonnen te zoenen. Af en toe pakten ze elkaars billen vast en deelden elkaar af toe een lekkere flinke klap erop uit. Totdat Folami ineens voor Irma kwam zitten en haar benen uit elkaar deed en haar kutje lekker begon te verwennen. Irma zat te genieten en kreeg een steeds meer opwindend gevoel in haar buik. Ze kreeg een gevoel wat ze nog nooit gehad had en kreunde het uit terwijl de tong van Folami haar werk deed. En ineens kreeg zij een heerlijk gevoel. Ze merkte dat zij aan het klaarkomen was, iets wat zij nog nooit had ervaren.
Nadat Folami klaar was deed Irma hetzelfe bij Folami en tot haar grote verrassing wist ze ook Folami tot een hoogtepunt te brengen en nadat ook Folami kreunend was klaargekomen ploften ze uitgeput in elkaars armen op de bank neer.
“Wat was dat heerlijk!” zuchtte Irma.
“Nou jij was ook erg goed hoor! Dit heb ik in al die 42 jaar dat ik nu leef ook nog nooit meegemaakt!”
“En weet je wat nou het gekke is? zei Irma.
“Ik geloof dat ik verliefd op je ben geworden.”
“En ik geloof ook op jou” antwoordde Folami. “Ik denk dat ik mijn leven in Nigeria ga opgeven om hier in Nederland bij jou te kunnen wonen.”
En zo geschiedde. Irma en Folami gingen bij elkaar wonen en lieten elkaar regelmatig tot een hoogtepunt komen terwijl ook de romance tussen de 2 enorm opbloeide, ondanks het leeftijdsverschil. Ze gaven elkaar ook nog steeds regelmatig billenkoek en na een tijdje trouwden ze zelfs met elkaar. En Irma dacht:
“Hoe raar kan het lopen in het leven? Zo wordt je in Nigeria opgepakt wegens drugssmokkel en zo ben je getrouwd met de directrice van de gevangenis waar je gezeten hebt en die jou daar regelmatig over de knie had genomen. Eind goed, al goed dus!”
Einde.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
billekoek zijn hand op haar bil gedeelde pijn 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?