| Gepost op dinsdag 16 oktober 2012 - 02:29 pm: | 
|
|
Een pijnlijk lesje
Rennend op hoge hakken, wat helemáál niet makkelijk is, kwam ik in jouw straat terecht. Jou vervloekend omdat ik uitgerekend deze schoenen moest aantrekken stond ik uit te blazen. Niet echt charmant om je zó verhit te ontmoeten, maar als ik niet opschoot was ik nog te laat ook. Dat zou je hoogstwaarschijnlijk nog minder weten te waarderen.
‘43 – 45 – 47 – 49 – 51. Hebbes, zijn huis.’
Na nog even getwijfeld te hebben en mijn kleding te hebben gecontroleerd, loop ik naar jouw deur en bel aan. Meteen loop ik twee passen achteruit terwijl er in het huis geluiden ontstaan die er op duiden dat er een persoon aankomt. Er verschijnt iemand die door het oogje kijkt, waarna de deur langzaam geopend wordt en er een indrukwekkend uitziende man verschijnt. Natuurlijk heb ik je al vaker gezien, maar het lijkt of elke keer dat ik je zie, je uitstraling imposanter wordt. Hoogstwaarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat elke keer als ik je ontmoet, ik meer respect voor je krijg. Om wie je bent en hoe je bent, maar ook om wat je met mij doet, of beter gezegd, uithaalt ..
Na het binnenkomen, tas neerzetten, jas weghangen en het minutenlang knuffelen, waarbij verstikkingsgevaar hét grote probleem is, duik ik onder je arm door en loop naar de woonkamer waar ik in een stoel ga zitten. Ik krul me op met een kussen beschermend voor mijn buik.
Vanuit de keuken vraag je of ik wat te drinken wil, “ja lekker, heb je iets fris?” luidt mijn antwoord.
Je loopt wat heen en weer en er klinkt wat gerommel uit de keuken, waarna je uiteindelijk de woonkamer binnen komt gelopen met twee glazen fris. Je geeft er eentje aan mij om vervolgens op de tegenoverliggende bank plaats te nemen.
Na urenlang gepraat te hebben over letterlijk alles; van school, werk en ouders tot de bekleding van stoelen en de inrichting van winkels, heb jij opeens besloten dat het tijd is. Je staart me aan, terwijl ik nog probeer mijn zin af te maken, maar dat plan valt in duigen. Hakkelend over mijn woorden buig ik me naar voren om mijn glas te pakken en me zo te verschuilen voor jouw doordringende ogen. Helaas heeft dat geen zin en helaas stop jij niet met staren, wat overigens ontzettend onbeleefd is, dus probeer ik hakkelend een nieuw onderwerp te starten. Ik krimp ineen in de stoel wanneer mijn falende pogingen je een reactie te ontlokken niet werken en jouw ogen niet laten wegkijken.
Dan, opeens, met een duidelijke doch vriendelijke stem, vraag je of ik voor je wil komen staan. Even val ik stil, mijn mond zakt open, wat er niet echt al te slim moet uitzien, waarna ik mijn glas terug zet en voorzichtig opsta en naar je toe loop.
Daar sta ik dan, aarzelend voor je, mijn ogen vluchtend voor de jouwe en mijn handen automatisch op mijn rug. De stilte duurt voort en ik word steeds onzekerder wat je nou van mij wilt.
Op het moment dat ik adem haal om wat te zeggen, zeg je dat ik me langzaam moet uitkleden voor je. Langzaam trek ik kledingstuk voor kledingstuk uit. Niks seksueel, gewoon kledingstuk voor kledingstuk. Wanneer ik naakt voor je sta, met mijn hoofd gebogen wachtend op het opengaan van de vloer, sta je op en loop je langzaam om mij heen. Beoordelend, testend, maar vooral ook mij plagend. Je raakt me op onverwachte momenten en plaatsen aan en negeert mijn borsten en vagina. Nog steeds is er niks gezegd en wanhopig probeer ik je blik te vangen. Maar of je negeert het, of je gaat zo op in mij teasen dat het je niet eens opvalt.
Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt sta je voor mij stil. Het proberen vangen van je blik heb ik al lang opgegeven en ik kijk dan ook weer naar de grond wanneer je mijn kin optilt en mij je aan laat kijken. Ik probeer te peilen wat je denkt, maar het lukt niet, je bent voor mij zoals altijd een gesloten boek. Juist dát vind ik zo ‘verschrikkelijk’. Ik ben nieuwsgierig en ik wil altijd weten wat mensen denken, maar je geeft niks zomaar weg en dat terwijl je van mij verwacht dat ik alles zomaar prijs geef. Aan de ene kant zorgt dat juist ook voor die spanningen, maar andere kant erger ik me er kapot aan.
‘Ja ach, ik heb het met liefde en plezier voor je over,’ denk ik dan.
Ondertussen heb je al een heel verhaal opgehangen, maar ik heb alles gemist.
‘Begint goed,’ denk ik nog, waarna ik toch echt probeer te luisteren naar wat je zegt.
“… dan ga je naar boven, neemt een snelle douche. Ik wil dat alles schoon is, begrepen? Oké, mooi zo, daarna droog je je af, pak je de spullen die je moest kopen en wacht je tot ik je meeneem. Hup! Actie, lief subje van me!”
Snel draai ik me om en loop de kamer uit, echter halverwege word ik terug geroepen.
“Wat ga je doen?” vraag je met een boos gezicht.
Hakkelend probeer ik te zeggen dat ik naar boven wilde gaan om me te douchen.
“Hier komen, nu!” beveel je.
‘Ojé,’ denk ik, ‘dit is dus wat ik gemist had.’
Ik voel het bekende onderbuik gevoel opkomen: dit is waar ik zo van houd, dat strenge, die ogen, mijn onderdanigheid. Gedwongen vrijwilligheid, of toch vrijwillig gedwongen?
Ik kan niet uitleggen waarom, ik begrijp het zelf nog niet eens, maar desalniettemin geniet ik er met volle teugen van.
“Je hebt niet naar mij geluisterd of wel?” vraag je streng terwijl ik daadwerkelijk moeite moet doen om niet als een klein kind te gaan schuifelen met mijn voeten.
“Geef antwoord!”
Verschrikt kijk ik je aan waarna ik meteen weer weg kijk en fluister: “Ik, uh, nee het spijt me zo Meester.”
En ik heb ook echt spijt, ík die er altijd zo prat op ga zich goed te kunnen concentreren.. Wat een bewijs van mijn overduidelijke ongelijkheid, maar waarom dan zo vernederend voor mijn Meester?!
Een peilloze diepte, maar gelukkig zeg je dat het niet zo erg is. Hoewel je me waarschuwt het niet een tweede keer te laten gebeuren. Snel beloof ik dit, natuurlijk beloof ik het, maar belofte maakt schuld en dat besef ik me dan ook meteen.
Snel draai ik me om, pak mijn kleren van de grond, vouw ze op waarna ik naar boven loop.
Ik kijk nog even of je wel een handdoek hebt liggen waarmee ik me af kan drogen, maar zoals altijd ben je goed voorbereid. Het geeft me vertrouwen in je, ik weet gewoon dat ik altijd op je kan rekenen.
Wanneer ik een paar minuten onder de douche sta en me heerlijk heb ingezeept hoor ik je de trap opkomen. De deur staat open en ik zie je langs lopen. Mijn hart bonkt als een gek en ik word al week als ik alleen al denk aan wat er te gebeuren staat.
Ik kijk naar beneden.
‘Ja, hij heeft ook echt gelijk. Het is ook gewoon afschuwelijk, maar toch. Waarom moet hij het dan zo direct en zonder schaamte zeggen?’ denk ik bij mezelf.
Opeens loop je de badkamer in, ik schrik ervan. En meteen ga ik door met me uitgebreid wassen, jouw blik ontwijkend. Je grinnikt in jezelf maar dat zie ik niet. Wanneer ik de laatste zeep resten van me af heb gespoeld zet ik de douche uit.
“Meester, wil je me alstublieft de handdoek aangeven?”
Zwijgend geef je mij die aan en ik droog me goed af. De tassen die ik voor het douchen mee naar boven had genomen staan niet meer in de gang maar ik zie ze in jouw kamer staan. Ik loop er naar toe, pak de benodigde spullen eruit en draai me om.
Je hebt me al die tijd zwijgend met een vriendelijk verzoenend gezicht aangekeken, maar nu kijk je wat bezorgder.
“Ben je er klaar voor,” vraag je.
“Uhh, ik denk het,” antwoord ik aarzelend.
Je wenkt me en neemt me mee naar een kamertje. Binnengekomen zie ik een gynaecologenstoel staan waar ik toch wel van schrik. Hoe heb je die nou weer kunnen vinden? Maar ik weet intussen wel beter dan het te vragen.
Vastgesnoerd, naar boven starend en behalve mijn tenen, vingers en hoofd geen vin meer kunnen verroeren. Veiligheid en vertrouwen, mijn hart loopt over van alle gevoelens die ik voel. Er is gewoon geen touw meer aan vast te knopen, maar er is toch wel één gevoel dat overheerst: het ó zo bekende onderbuikgevoel. In alle hevigheid, ik verlang zo naar ‘iets’, maar je staat daar maar. Je zegt niks en juist die stilte brengt ook wat rust mee. Langzaam ontspan ik en blijkbaar had je daar op gewacht, want dan pas stap je naar voren.
Je pakt wat van de scheerschuim en wrijft die in over mijn lelijk, behaarde kutje. Ik heb me daar zo voor geschaamd, dat valt gewoon niet onder woorden te brengen. Heerlijk die strelingen, zo kalmerend en geilmakend tegelijk. Om gek van te worden. Het is maar goed dat ik goed vastgesnoerd zit, anders had ik me tegen je handen aan gedrukt, smekend om meer.
Helaas, daar gaat het nu niet om. Vertwijfeld bijt ik op mijn lip om zo mijn aandacht weg te houden van jouw goddelijke handen. Eindelijk stop je, je pakt je mesje en werpt nog één blik op mijn gezicht. Ik staar omhoog naar het plafond, jouw aankijken kan ik gewoon niet. Daar is dit is té gênant voor.
Met fijne streken scheer je alles weg. Je spoelt alles af en voelt met een hand over mijn nu super gevoelige huid. Je pakt de verzachtende crème en smeert mij in. Dan opeens zeg je me dat ik geen geluid mag maken, hoe dan ook. Zachtjes streel je over mijn gevoelige klitje. Ik haal diep adem, doe mijn ogen dicht en geef me over.
Blijkbaar had je al die tijd een vibrator bij je liggen, want opeens voel ik dat je iets in me steekt wat trilt. Je hebt hem op een zachte stand staan, gelukkig. Dan hoef ik geen moeite te doen om geen geluid te maken. Langzaam zet je hem steeds een stapje omhoog en beweeg je hem in en uit. Dat is nog niet het ergste, nee, het ergste is dat je vervolgens iets trillends tegen mijn klitje houdt. Hier kan ik niet tegen en dat weet je. Je maakt me letterlijk gek. Niet kunnen bewegen, geen geluid mogen maken en dat terwijl mijn hele lichaam schreeuwt!
Ik weet niet hoe lang ik daar gelegen heb, hoe lang jij me gek hebt gemaakt, maar na een tijd voel ik dat ik dit niet meer lang ga volhouden. Ik ga klaarkomen, hoe ik het ook wend of keer. Nog een keer bijt ik op mijn lip, maar het heeft geen zin meer, met sprongen kom ik steeds dichter bij een orgasme.
“Meester, meester!” schreeuw ik half.
Een gefrustreerde snik ontsnapt mijn mond.
“ALSTUBLIEFT ik smeek het U. Mag ik klaarkomen?”
Maar ik krijg een kil antwoord terug: “Nee, sub, dat mag je niet. Bovendien had ik je gezegd dat je geen geluid mocht maken. Hardleers subje ben je.” Zeg je boos.
Maar ik kan het al niet meer tegenhouden, ik had het al tot het uiterste gerekt, en ik geef me over…
Ik weet niet hoe je het voor elkaar krijgt, maar het is je, tot mijn grote frustratie, gelukt. Je haalt in een vloeiende beweging de twee vibrators weg en slaat écht hard op mijn klitje. Van schrik en pijn schreeuw ik het uit, mijn super gevoelige klitje brandt, en de tranen springen in mijn ogen. Dan snik ik nog een keer, nu uit nog meer frustratie. Het is je echt gelukt, je hebt me uit mijn orgasme gehaald.
Ik tril en haal snel adem en kijk je smekend aan. Maar jij, jij kijkt me zo boos aan. Ik voel me alles behalve schuldig, opstandig en misschien zelfs wanhopig, maar schuldig? Dacht het niet. Maar helaas, daar komt al snel verandering in, wanneer jij me terechtwijst.
“Hou maar op met mij zo smekend aankijken, dat recht dat heb je niet meer. Van een subje verwacht ik wel meer dan zich meteen overgeven aan die dierlijke instincten. Ik verwacht dat je je overgeeft aan MIJ en dat je dan ook luistert naar mij. Geen discussie, geen woordenwisseling omdat je het er niet mee eens bent. Je hebt gezegd dat je mij vertrouwt, nou doe dat dan ook.”
‘Shit, waarom kan ik niet gewoon naar hem luisteren en gewoon goed doen wat hij van mij vraagt?’ schiet het door me heen.
Ja, ik voel me nu schuldig, meer dan schuldig. Ik wil het dan ook zo graag goed maken, ik wil hem knuffelen, gewoon vasthouden en beloven dat ik echt mijn best zal doen in het altijd gehoorzamen. Ik wil zeggen dat ik van hem ben en dat ik graag zijn onderdanige wil zijn. Maar ik besef mijn fout al; het is altijd ik, ik, ik. Maar juist het feit dat Hij mijn Meester is, maakt het al fout om te beginnen met ‘ik’.
Ik houd mijn mond dicht, ik mocht immers niks zeggen, je gezicht wordt dan ook iets milder.
“Goed zo subje, soms leer je wel echt snel. Ik beloof je, we gaan eraan werken, want dat zonder toestemming klaarkomen en gewoon doen wat je wilt gaat natuurlijk écht niet. Maar eerst heb je straf verdiend!”
Je maakt me los, en nog steeds trillend en een klein beetje nahijgend probeer ik op te staan. Gelukkig, dat gaat zonder problemen. Je gaat me voor naar beneden en ik loop snel achter je aan, waarna je me beveelt met mijn buik op de harde eiken tafel te gaan liggen, wat ik dan ook snel doe. Je loopt naar een kastje en doet de lade open waar je de befaamde en gevreesde plak bewaard. De schrikt slaat om mijn hart. Hier had ik dus duidelijk niet op gerekend.
Je zegt me dat ik als ik stil blijf liggen 5 slagen krijg. Ik heb het nog nooit eerder gevoeld, dus eigenlijk vind ik het wel spannend, maar ik knik ten teken dat je kan beginnen. Je slaat en ik schreeuw het nog net niet uit, maar AUW!, dit doet echt pijn!
Bij de tweede, probeer ik niet te schreeuwen wat helaas niet helemaal lukt. Maar bij de derde, vierde en vijfde schreeuw ik echt en ik ben dan ook ontzettend blij dat het me in ieder geval gelukt is om stil te blijven liggen en dat dit de laatste was. Je draait me om, legt de plak weg, en haalt mijn tranen weg.
Je knuffelt me en het verstikkingsgevaar komt weer om de hoek kijken, maar dit keer laat ik het gaan. Ik knuffel je terug en voel me heerlijk geborgen in je armen, dit was wel echt even wat ik nodig had en ik ben dan ook super blij wanneer je in mijn oor fluistert dat je wel trots op mij bent. Je kijkt op de klok, pff het is echt al laat geworden, en neemt me dan ook mee op de bank waar je me, nog steeds in je armen, naast je zet. En ja hoor, daar zit ik nog enkele uren heerlijk genesteld, alleen onderbroken door wat te drinken pakken en de tv aanzetten, tot jij zegt dat het tijd is om naar bed te gaan.
Nu bedenk ik me wel twee keer voordat ik ga protesteren.
Kijk nou eens, heb ik nou toch nog iets geleerd van deze behandeling.
Vrijwillig gedwongen of gedwongen vrijwilligheid?
|
|
    
de schrijfster
Bevlogen lid
Inlognaam: deschrijfster
Bericht Nummer: 72
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 oktober 2012 - 12:01 pm: |
|
Mooi! |
Wauw Hester,
een mooi verhaal.
Altijd moeilijk om in de ik-stijl te schrijven maar jij doet het erg goed.
Wat ik heel fijn vind is dat je je niet laat verleiden tot het beschrijven van de details van het slaan e.d. dat mag ik nu zelf bedenken. Geen verplichte emoties die de schrijver mij op wil leggen, ik mag het zelf uitzoeken. Ik kan namelijk niet zo goed tegen 'moeten' 
Ik weet niet wat het is maar je schrijfstijl, het is bijna... beschouwend?
Ach, ook al vind ik er de juiste naam niet voor, ik wilde gewoon aangeven dat ik het een lekker verhaaltje vond en dat ik hoop dat je blijft schrijven.
|
Hester
Beginnend lid
Inlognaam: zeester22
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 11-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 oktober 2012 - 09:37 pm: |
|
Dank je |
Wow, een compliment van dé schrijfster, dat betekent wel wat
Maar ik ben er heel blij mee, het was het eerste verhaal wat ik schreef, dus dit geeft me wel iets meer zelfvertrouwen voor de volgende keer. Want ja, ik denk wel dat ik nog wat verhalen ga schrijven, als ik de tijd ervoor heb..
In ieder geval bedankt.
liefs, Hester
Vrijwillig gedwongen of gedwongen vrijwilligheid?
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 522
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 23 oktober 2012 - 03:43 pm: |
|
Prachtig |
Ik vind dit wel een mooie eigenlijk. Een mooi debuut ook.
Een beetje beschouwend, een vleugje humor en - inderdaad schrijfster - laat de actie de actie maar. Die kunnen we ons wel voorstellen. Het is de aanloop, de prelude die het elke keer zo spannend kan maken. Het verlangen, de verwachting.
En dat heb je allemaal mooi beschreven.
Dank.
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?