Zolang de zon schijnt
De Vlucht deel 4, Vakantieliefde
We liepen samen door de nacht, op zoek naar een geschikte plaats om de tent op te zetten. Het idee om zomaar zonder tent ergens in een berm neer te vallen hadden we verworpen toen het zachtjes was gaan regenen. Inmiddels regende het niet zachtjes meer.
“Je had nu in een warm bed kunnen liggen,” zei ik, toen Fred uitgleed en bijna in een plas viel.
“Ja, en morgen had ik ergens in een bosje kunnen liggen met al mijn tanden naast me op de grond.”
“Is het echt zo erg?”
“Ik heb het gezien. Een jongen, die door vier lijfwachten van Hans in elkaar werd getrimd, terwijl Hans' vader vanuit de politieauto toekeek.”
Ik vroeg me opnieuw af, of Fred misschien wat teveel fantasie had.
“Hans' vader is de kwaadste niet, hoor. Iedereen in het dorp heeft respect voor hem, want hij is normaal gesproken een rechtvaardig en ijverig bestuurder. Hij is niet alleen de politiechef: hij is ook de voorzitter van de vereniging Dorpsbelang, voorzitter van de voetbalclub, penningmeester van de kerkenraad, dirigent van de blaaskapel.”
“De lokale dictator,” mompelde ik.
“Precies. Maar hij is wel het soort dictator, wat precies weet wat de mensen willen. Hij houdt ook zoveel mogelijk rekening met de belangen van de mensen. Als hij zijn invloed te pas en te onpas zou misbruiken, dan zouden den mensen hem overal wegstemmen. Maar dat doet hij niet. Hij regeert dit dorp naar eer en geweten. Hij regeert gewoon erg graag. Er zijn ook veel mensen die zijn advies vragen in privézaken. Dat zouden ze niet doen, als ze geen vertrouwen in hem zouden hebben. Hij is gerespecteerd en geliefd. Ook zijn vrouw, de drijvende kracht achter de boekenkring, de bloemschikvereniging en de bridgeclub, is gerespecteerd en geliefd. Alleen zijn lieve zoontje maakt het de laatste tijd zo bont, dat men onderhand begint te twijfelen aan het politiekorps. Want papa ziet echt alles door de vingers.”
“Wat haalt die Hans dan allemaal uit?”
“Wil je het echt weten?” vroeg Fred.
Zelfs in het donker zag ik zijn afschuw.
“Misschien kan ik dan begrijpen hoe je het in je hoofd kunt halen om uit je eigen dorp weg te vluchten.”
“Hans is een schandalig verwend kind. Op zijn vijfde had hij al gymschoenen met luchtkussentjes. Op zijn zevende had hij zijn eerste racefiets. Op zijn negende had hij al kleurentelevisie op zijn slaapkamer.”
“Dat is snel,” zei ik.
Ik had op mijn zeventiende niets van dat alles.
“Hij hoeft zijn vader maar te wenken, en hij krijgt geld voor dit of dat. Hij krijgt gewoon alles waar hij om zeurt. Omdat hij allemaal van die prachtige dure speelgoedjes heeft, en omdat hij daarnaast bulkt van het zakgeld, heeft hij ook heel veel vrienden. Iedereen loopt achter hem aan, om met zijn radiografisch bestuurbare auto te crossen, of om op zijn computer spelletjes te spelen, of om getrakteerd te worden op snoep. Hij geeft heel graag geld uit aan mensen die achter hem aanlopen. Hij voelt zich machtig, als hij omringd wordt door vrienden. Dat hij ze voornamelijk gekocht heeft, interesseert hem niet zoveel, want hij blijft ze kopen met allerhande leuke en lekkere dingetjes.”
“Hij trakteert ze in de kroeg,” zei ik.
“Onder andere. Zonder geld zou hij nergens zijn. Dan zou hij heel erg eenzaam zijn.”
“Waarschijnlijk zou hij gewoon heel anders zijn,” zei ik.
“Misschien wel,” zei Fred. Hij sprong over een plas. Het regende weer zachtjes.
“Al heel vroeg misbruikte hij zijn macht. Hij kon bijvoorbeeld niet klimmen. Als we 's zomers in het bos speelden, dan kon hij het niet uitstaan, als zijn vrienden in de bomen klommen. Die vrienden waren dan een week lang het pispaaltje op het schoolplein. Bij het voetballen werd er ook nooit gepoot. Hans koos altijd als eerste de drie beste spelers. De rest werd dan met een gul gebaar eerlijk verdeeld.”
“Hoorde jij bij de beste spelers?”
“Ja,” zei Fred. “Hoe weet je dat?”
“Ga verder,” zei ik.
“Toen Hans als puber de meisjes ontdekte had hij daar zo'n beetje hetzelfde idee over als jongens: je geeft ze mooie dingen, en in ruil daarvoor houden ze van jou. In het begin werkte dat wel aardig. Hij had al heel vroeg vriendinnetjes, allemaal meisjes die zich graag lieten trakteren. Na een maandje had hij er dan wel weer genoeg van, waarna hij het meisje aan één van zijn volgelingen gunde. Hij zocht vervolgens een nieuw meisje uit om te trakteren.”
“Niet alle meisjes laten zich kopen.”
“Dat weet ik. Bijvoorbeeld het meisje dat Marietje heette. Hans vond haar leuk, en probeerde zich aan haar op te dringen. Marietje zag hem niet staan. Ze vond een andere jongen, Jos, veel leuker. Hans was daar zo nijdig om, dat hij een week lang niet te genieten was. Met behulp van vier andere jongens is Jos toen afgetuigd. Ik weet dat, omdat ik zelf gevraagd ben voor de knokploeg. Ik heb maar lafjes een smoesje verzonnen.”
“Waarom werd jij gevraagd?”
Fred aarzelde.
“Ik hoorde in die tijd bij Hans' intiemste gevolg. Omdat ik goed kon voetballen. Omdat ik de beste Princess-of-Persia-speler was. Omdat ik relatief weinig zakgeld kreeg, en dus toch wel een beetje gecharmeerd was van al die luxe, die ik mocht gebruiken.”
“Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik begrijp het wel. Misschien zou ik me ook wel laten trakteren als ik veertien was geweest.”
“Jij?”
“Waarom ik niet? Als ik in dat dorp gewoond zou hebben. Maar ga verder. Wat gebeurde er met Marietje?”
“Jos durfde niet langer met Marietje om te gaan. En er gingen geruchten, dat Marietje zelf ook geďntimideerd werd, maar daar weet ik verder niks van. In ieder geval, een paar weken later was Marietje het vriendinnetje van Hans. Jos baalde vreselijk, maar Hans was in zijn allerbeste humeur, trots als een pauw, dus iedereen vond het best zo. De rust was van korte duur, want Marietje, die Hans gewoon vreselijk vond, dat zei ze altijd als hij er even niet was om het te horen, maakte het na drie weken uit.”
“En toen?”
“Er zijn heel veel geruchten geweest. Sommigen zeiden, dat Marietje voortdurend lastiggevallen is, je weet wel, gepest en bedreigd, zodat ze weer even flink geschrokken was. Anderen zeiden, dat ze mishandeld is. Weer anderen fluisterden, dat ze door Hans' knokploeg verkracht is. In ieder geval was Marietje, nogal een ongecompliceerde kwebbel, een stuk stiller en schuchterder. Nog geen drie maanden later verhuisde ze met haar ouders naar een ander dorp. Er werd gefluisterd dat de verhuizing met Hans te maken had.”
“Wat denk jij dat er allemaal gebeurd is?”
Het bleef stil. Ik keek opzij. Fred liep met gebogen hoofd.
“Waarschijnlijk is er ongeveer hetzelfde met Marietje gebeurd als met dat andere meisje, later. Daar weet ik iets meer van.”
“Zullen we eerst even hier stoppen. Dit bosje is namelijk uitermate geschikt om in te slapen.”
We vonden een kleine open plek. Ik pakte de tent uit. Fred, die weer wat vrolijker leek, ging in de weer met de stokken. Ik moest een beetje lachen.
“Vanmiddag was ik nog net zo onhandig als jij,” zei ik.
Ik nam de stokken over, en het lukte me zowaar om in het donker alles goed in elkaar te passen.
“Vanmiddag? Je bent toch al meer dan twee weken op vakantie?”
“Ik heb niet altijd in een tent geslapen,” zei ik haastig.
We probeerden de tent op te zetten, wat in het aardedonker een heel karwei was. Het lukte, om hem min of meer recht overeind te krijgen. Ik kroop de tent in. Het grondzeil was droog.
“Waarom ben je eigenlijk alleen op reis? Is dat niet gevaarlijk?” vroeg Fred, gehurkt bij de ingang.
“Ik wil nu slapen,” zei ik met een geeuw. “Oh Jezus, je hebt natuurlijk geen slaapzak,” bedacht ik nu pas.
“Ik slaap wel op mijn kleren,” zei Fred stoer.
Ik gaf hem mijn matje en mijn beide truien. Hij kon net naast me liggen, zonder zijn knieën op te hoeven trekken. Het leek me desondanks dat hij niet lekker lag. Maar hij snurkte al toen ik nog lag te piekeren over Hans.
De volgende dag reisden we met de bus naar een toeristische streek. We praatten zo gezellig, dat ik vergat dat ik hem vandaag had willen overhalen om terug naar huis te gaan. Want hij had geen geld, geen slaapzak, en hij was een jongen. Een hele aardige jongen, dacht ik, toen hij met mijn rugzak de bus uitstapte.
“We gaan meteen werk zoeken,” zei ik. “Het lijkt me het beste, dat we apart gaan. Als ze je vragen waar je rug- en slaapzak zijn, dan zeg je dat je vriendin die bij zich heeft.”
“Geef mij die rug- en slaapzak,” zei Fred. “Het is veel logischer dat ik daarmee rondsjouw.”
Ik moest erkennen, dat daar wat inzat. Ik besloot om Fred maar te vertrouwen. Hij nam de bagage van me over.
“Laten we om een uur of vijf voor de camping afspreken,” zei ik. “Ik neem wel wat te eten mee.”
Ik ontmoette Fred zonder rugzak. Trots wees hij naar het midden van het grasveld, vol met caravans en tenten.
“Ik kan het nu ook, een tent opzetten,” zei hij. “En ik heb ook nog werk. Ik mag vanaf morgen-ochtend kratten sjouwen bij de supermarkt.”
“Ik mag vanaf morgenmiddag het terras van het restaurant bedienen. Van twee tot acht.”
Blij liepen we de camping op. Ik zag dat de tent scheef stond, maar natuurlijk besloot ik om tactvol te zwijgen.
“We eten macaroni met ham, kaas en tomatenpuree,” zei ik.
Met behulp van de campingpannenset kookte ik in een oogwenk een lekker maaltje. Fred keek toe, onder de indruk.
“Je kunt goed koken,” zei Fred. “Maar natuurlijk leer je dat snel als je op kamers woont.”
“Kijk me niet zo op de vingers,” zei ik. “Maak liever die plastic tas eens leeg.”
“Wijn,” jubelde hij even later. “En ook nog een kurkentrekker. Jij denkt ook aan alles.”
“Zonder kurkentrekker wil die fles niet open,” zei ik. “Daar moet je gewoon even aan denken als je de fles koopt.”
“Hoeveel geld heb je eigenlijk nog?”, vroeg Fred, terwijl hij met de kurk stond te worstelen.
“Net genoeg om een rampweek door te komen,” zei ik.
“Ik betaal alles terug hoor,” zei hij. “Met mijn eerstverdiende geld morgen.”
“Dan heb je weer niks,” zei ik, en begon het eten in te scheppen.
“Hier, de pan is voor jou,” zei ik. “Ik ben vergeten om een bordje voor je te kopen.”
Fred keek steels opzij. Ik voelde dat hij heel graag wilde, maar nog lang niet durfde. Zelf durfde ik ook nog niet.
“Je moet nog verder vertellen over Hans,” zei ik, terwijl ik de fles pakte. Hij was al driekwart leeg. Mijn hoofd leek langzamerhand te zweven.
“Wil je het echt weten?”
“Wil jij het vertellen?”, vroeg ik.
Hij zag er niet al te enthousiast uit. Ik werd nieuwsgierig. Het verhaal moest haast wel bijzonder zijn, als het Fred kennelijk moeite kostte om het te vertellen.
“Op een zomeravond fietste ik langs het plein. Ik zag de bende van Hans een jongen aftuigen. De jongen was het vriendje van mijn buurmeisje. Hans deed zelf niet mee. Hij stond erbij en hij keek ernaar. Hans' vader, op de hoek van het plein in de politieauto, ook. De auto reed weg toen de jongen eenmaal op de grond lag, en echt harde klappen kreeg. Later beweerde Hans' vader, dat het niet meer dan een ruzietje was geweest tussen oververhitte pubers. Een stoeipartijtje dat wat uit de hand gelopen was. In het dorp was echter hoe dan ook bekend geworden dat de politieauto was weggereden op het moment dat het stoeipartijtje uit de hand liep. In ieder geval, het werd gefluisterd. Zelf durfde ik niet te vertellen wat ik had gezien. Ik was bang om ook afgetuigd te worden.”
Hij nam een slok wijn. Hij staarde naar de ondergaande zon. Zijn vrolijkheid van een kwartiertje geleden was verdwenen.
“Een tijdje later vertelde mijn buurmeisje dat ze tegenwoordig met Hans ging. Al gauw merkte ik, dat dat niet zo van harte ging. Ik besloot om haar een beetje uit te vragen. Ze reageerde nogal ontwijkend als ik de naam Hans liet vallen. Ze veranderde ook zo snel mogelijk van onderwerp.”
Hij schudde zijn hoofd. Hij zag er gekweld uit. Ik wilde zijn hand pakken. Ik durfde niet.
“Op een zondagmiddag, toen we samen in onze tuin zaten, zonder dat mijn ouders erbij waren, heeft ze er plotseling alles uitgegooid. Ze vertelde me, hoe het was om Hans' vriendinnetje te zijn. Hij behandelde haar als voetveeg. Ze moest zijn kamer opruimen, zijn schoenen poetsen, zijn tas dragen. Bovendien moest ze hem in alles gelijk geven en in niets tegenspreken. Toen ze het een keertje gewaagd had, om het met hem oneens te zijn over iets onbenulligs, had hij haar vastgegrepen, op de grond geduwd en bedreigd. Bovendien spuugde hij haar ook nog in het gezicht, net zolang tot ze huilend had erkend, dat ze het verkeerd had gezien en hem beloofd had dat ze voortaan zou doen wat hij zei. Vervolgens was hij weer heel lief en aardig geworden.
“Jezus, wat verschrikkelijk,” zei ik.
Mijn hand gleed langs Freds hand. Hij keek op. Mijn hand gleed door over het gras.
“Later heeft ze me ook nog verteld van hun seksleven. Voor Hans was seks een sport. En in de sport moet je winnen. Dus Hans deed het zo snel mogelijk. Meestal was hij binnen een minuutje klaar. Dan rolde hij ook meteen weer af, en vroeg om een sigaret. Zij werd geacht die voor hem aan te steken. Ze was een keertje blijven liggen. Toen had ze een paar klappen gekregen.”
Ik schudde mijn hoofd. Voor mij zou deze relatie niet lang geduurd hebben.
“Sandra, ik had toch al gezegd dat ze zo heette?”
“Nee,” zei ik, in de hoop dat Fred mijn verschrikte blik had gemist.
“Sandra was niet bijster gelukkig met deze gang van zaken. Op een gegeven moment probeerde ze met Hans te praten, met name over de seks. Het eindigde ermee, dat ze klappen kreeg. Terwijl Hans haar sloeg, werd ze uitgekleed. Hans viel bovenop haar en vroeg haar, of het voorspel naar haar zin was geweest. Vervolgens deed hij het met haar.”
“Jezus,” zei ik. “Waarom maakte ze het niet uit? Was ze zo bang voor hem, dat ze deze ellende doorstond?”
“Zo bang was ze. Ze had Marietje goed gekend, toen die nog in het dorp woonde. Ik vermoed dat ze iets wist over wat er met haar gebeurd was toen zij het uitmaakte. In ieder geval was het zo dat ze soms beefde als ze het over Hans had, zo bang was ze van hem. Ik zei haar inderdaad steeds maar weer, dat ze het moest uitmaken, maar ze begon altijd al meteen nee te schudden. Ze beweerde dat hij haar zou vermoorden, en het leek wel alsof ze dat ook geloofde, zo bang was ze dan. Ze hoopte wel vurig dat Hans het zou uitmaken. De seks was waardeloos, en goede gesprekken hadden ze al helemaal niet, en ze deden ook nauwelijks leuke dingen samen. Rondhangen op het plein, dat was het wel zo'n beetje. Maar Hans scheen het zo wel goed te vinden. En wat de seks betreft leek het wel alsof hij het wel vermakelijk vond om Sandra te bijten en te slaan.”
“Vond Sandra het leuk?”
“Hoe kan dat nou,” zei Fred fel.
Ik suste hem door zijn hand te pakken.
“Ze was nogal close met jou, nietwaar?”
Hij haalde zijn schouders op, maar zijn ogen zeiden ja.
“Officieel was ze van Hans,” zei hij.
“Maar...,” vervolgde ik voorzichtig, terwijl ik in zijn hand kneep.
“Ze had liever iets met mij gewild,” bekende hij vervolgens. “En ik met haar.”
“Dus je wilde wel heel erg graag dat Hans het uitmaakte. Weet je heel zeker, dat je Hans niet te zwart maakt?”
Fel rukte hij zijn hand onder de mijne vandaan. Even keek hij me boos aan. Zijn blik verzachtte.
“Ik overdrijf niet. Ik zal je vertellen wat er gebeurde toen Sandra uiteindelijk de moed had verzameld om het uit te maken. Dan mag je vervolgens zelf bepalen hoe slecht Hans is.”
“Toe maar,” zei ik aanmoedigend.
“Na anderhalf jaar ellende vond ze eindelijk de moed. Hans reageerde heel koel en onverschillig, alsof het hem geen zier kon schelen. Maar zijn ogen waren heel erg dreigend geweest. Vandaar dat Sandra de dagen erna erg onrustig was, bang voor een wraak die nog zou komen. En die kwam ook, het weekend daarna, terwijl ze terugkwam van haar stijldansles op zaterdagavond. Wat er toen precies gebeurd is, is nooit bekend geworden. In ieder geval kwam ze pas 's nachts bij haar ouders thuis, zonder haar fiets, onder de blauwe plekken en schrammen, met diverse beschadigingen aan haar kleren. Wat er gebeurd was wilde ze niet vertellen. Ze leek een spook, zeiden haar ouders. Lege ogen. Roerloze gestalte.”
Freds ogen keken naar iets dat heel ver weg was, niet hier, op deze camping.
“Een paar dagen later werd ze opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze heeft daar twee weken gelegen, zonder één woord te willen vertellen over wat er gebeurd was. De politie stelde desondanks een onderzoek in, want haar fiets was gevonden in het bos en vlak daarnaast, op een open plek, waren sporen van een worsteling. Tenminste vier mensen waren daar geweest, en Sandra was er ook geweest, want er werden stukjes van haar kleren gevonden. Maar dat Hans er geweest was, met zijn gevolg, kon niet bewezen worden. Sterker nog, een cafébaas in de stad hield bij hoog en bij laag vol dat Hans daar die avond met drie vrienden in zijn café had gebiljart, tot minstens één uur s' nachts.”
Fred moest moeite doen om niet te huilen, ik zag het aan zijn vreemde schokschouderen. Ik pakte zijn hand opnieuw.
“Ze leek op het eerste gezicht best vrolijk toen ze terug was uit dat ziekenhuis. Maar ik kon wel zien dat ze gemaakt vrolijk was. Ik probeerde langs omwegen iets te weten te komen. Ze bleef geforceerd van onderwerp veranderen. Toen ik bleef aandringen, ging ze snel met een smoesje weg.”
Er rolde een traan uit Freds ogen. Ik kneep in zijn hand.
“Een paar dagen later heeft ze zelfmoord gepleegd, door alle pillen die ze tweemaal daags moest slikken, in één keer in te nemen, met nog een dosis aspirines en een flinke hoeveelheid whisky uit haar vader's drankkeldertje. Ze liet een afscheidsbrief achter waarin ze zinspeelde op iets vreselijks wat haar overkomen was, zonder dat er duidelijk werd wat haar overkomen was of wie het had gedaan. Een dag later kreeg ik zelf een brief. Haar afscheidsbrief voor mij.”
“Wat stond er in die brief?”
Ik wachtte tot Fred genoeg zijn neus had opgehaald om het te vertellen.
“Het begon met een verhaal over donker en licht, zwart en wit, goed en kwaad. Zij was goed, tenminste, dat hoopte ze, ze probeerde het te zijn. Maar er was iets, iets wat kwaad was, wat het op haar voorzien had. Ze had geprobeerd het kwaad uit te bannen, diverse keren, maar ze had gefaald. Ze was voor de keus komen te staan; het kwaad omarmen, of het van haar weg te slingeren. Ze had het laatste geprobeerd, in de wetenschap, dat het kwaad zich niet zomaar weg zou laten slingeren. Het kwaad was inderdaad teruggekomen, voor de laatste strijd, een strijd in het bos. Het kwaad was sterker, ze wist het. Maar ze hoopte dat het goede het kwaad zou kunnen breken. Die hoop was tevergeefs. Het kwaad overspoelde haar, ondanks haar verweer. Ze kon niet vechten, niet op de lange duur. Ze moest toestaan hoe het kwaad haar bezoedelde, zodanig dat het haar infecteerde, haar grijs maakte in plaats van wit. Het kwaad was in haar, na afloop. Daarom verraadde ze het kwaad niet. Ze zou zichzelf hebben verraden. Het was beter om te verdwijnen, als een overwonnene die sterft, nadat hij tot onderworpene is gemaakt. Er was geen reden meer om te leven.”
“Het is vaag allemaal,” mompelde ik. “Maar ook duidelijk genoeg.”
“Waarom nam ze geen wraak, door Hans en zijn bende aan te geven? Ze had alleen maar hun namen hoeven noemen.”
Fred klonk wanhopig. Ik dacht na, maar wist het antwoord ook niet. Wat zou ik gedaan hebben? Ik heb Karel ook niet aangegeven, hoewel ik alleen zijn naam had hoeven noemen.
“Ze is verkracht. Ze moet verkracht zijn. Niet één keer, maar net zolang tot het kwaad haar geďnfecteerd had, grijs gemaakt had in plaats van wit. Waarom vertelde ze niet dat ze verkracht is. Daar kan ze geen schuld aan hebben. Dat is haar overkomen. Ze hoefde alleen maar te vertellen, wat haar overkomen is.”
“Dat is niet zo makkelijk,” mompelde ik.
“Is zelfmoord plegen dan makkelijk,” zei Fred, en pakte mijn hand.
Ik keek op.
“Ben je haar vergeten?” vroeg ik.
“Nee. En ik zal haar ook nooit meer vergeten.”
“Je houdt nog van haar.”
Fred zweeg, piekerend.
“Misschien wel,” zei hij. “Maar ze is dood. Ze is vermoord, en niemand is daarvoor gestraft. Dat idee is onverdraaglijk, af en toe.”
“Ik begrijp het,” zei ik, en ik leunde tegen hem aan.
We zwegen. Er leek niets meer te vertellen. Achter de bomen die het campingterrein omringden, brandde de zon fel oranje. Ik haalde diep adem en begon mijn verhaal te vertellen.
“Ik heb 32 gulden,” zei Fred. Hij legde het neer op de grond.
“Ik heb 85 gulden,” zei ik, en legde het er bovenop.
“Zoveel?” vroeg hij, met een ongelovige blik op al het geld.
“Er zit een dikke 50 gulden aan fooien bij,” zei ik. “Er komen nogal wat vrijgevige mensen op het terras, vooral als je een beetje aardig tegen ze bent. Je krijgt zomaar een vijfje extra in handen gedrukt.”
“Jezus,” zei Fred.
Ik zag zijn jaloezie. Ik zag zijn visioen van vieze oude mannetjes, die me voor een vijfje in mijn billen knepen.
“De andere meisjes hadden net zo veel fooi als ik,” zei ik geruststellend.
“Dan is het goed,” zei Fred, nog niet helemaal overtuigd.
“Morgen breng ik het geld naar de bank. Ik heb een rekening geopend. Dankzij mijn paspoort was dat doodsimpel. We kunnen de hele zomer sparen. Als het herfst wordt, hebben we genoeg geld om een kamertje in de stad te huren.”
Fred keek me verbluft aan.
“Of lijkt het je geen leuk idee om samen te gaan wonen?”
“We hebben nog niet eens gezoend,” zei hij tien volle seconden later.
Ik stond op.
“Laten we daar dan nu mee beginnen,” zei ik.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?