| Gepost op zondag 19 februari 2012 - 09:46 pm: | 
|
|
De Vlucht deel 1: En op een goede dag was ze weg
En op een goede dag was ik weg. Weg van mijn ouderlijk huis, dat mijn ouderlijk huis niet was, want ik was stiefkind. Weg van mama en weg van mijn zusje Marloes. Maar vooral weg van papa, synoniem voor ongezond dik, te veel bier, onredelijke driftbuien en een constante dreiging, zelfs als hij nuchter was. Synoniem voor verliezer, één van het soort dat zijn verlies wreekt op hen die minder harde handen hebben.
Hij sloeg ons allemaal zo nu en dan. Hij haatte ons allemaal zo nu en dan. Hij hield alleen van ons op de “morning after”, als de drank, die zijn razernij had bestuurd, was uitgewerkt, en hij zich eenzaam en ziek voelde. Dan was hij een met gebogen hoofd rondsloffend mannetje, dat met bloemen en een kus zijn schuld probeerde af te kopen. Mijn moeder vergat dan altijd de pijn die haar de avond tevoren was toegebracht. Ze lachte flauwtjes, met een begin van een glinstering in haar ogen. Ze zei vervolgens, dat de bloemen mooi zouden geuren op het dressoir. Synoniem voor vergeven en vergeten.
Hij leek dan opgelucht, verlicht, plotseling vervuld van weer oplaaiende levensgeesten. Hij vloog door het huis, op zoek naar zijn dochter. Als hij haar vond, dan omhelsde hij haar, zei dat het hem speet, beloofde haar een nieuwe broek en een theeservies. Marloes lachte dan, en zei dat papa de prikkelendste baard van alle papa's had. Synoniem voor vergeven en vergeten.
Ik was opgehouden met vergeven en vergeten. Vroeger, toen ik jonger en naïever was, geloofde ik nog, dat hij het meende als hij me met bloeddoorlopen ogen omhelsde om “sorry” te mompelen, me kleren te beloven (ik kreeg ze altijd van mama), snoep (van oma) en een nieuwe fiets (ik wacht nog steeds). Maar drie of vijf of zeven dagen later zat hij me weer achterna, stinkend naar jenever, zwetend en hijgend, tot hij te moe was geraakt om zijn woede nog te willen koelen. Niks vergeven en vergeten.
Toen ik zijn goedmakertjes op de “morning after” stug en stuurs voor kennisgeving begon aan te nemen, toen ik zijn schuldbewuste handen van me af begon te duwen, hield hij op met van me te houden. De laatste twee jaren was ik dan ook meer en meer het mikpunt geworden van zijn razernijen. Ik kreeg de hardste klappen en de grofste scheldpartijen over me heen. Zodat het nog moeilijker werd om te vergeven en vergeten.
Maar op een goede dag, een zomerse morgen met fluitende vogels in alle bomen, was ik weg. Gewapend met honderd gulden meegekaapt huishoudgeld, kleren voor vier dagen, eten voor twee dagen, en een groot broodmes, om eventuele rovers of verkrachters van me af te houden, liep ik in zuidelijke richting langs de provinciale weg, op zoek naar werk, rust en vrijheid. Al twee jaar droomde ik van deze dag. Dat werk vinden misschien niet makkelijk zou zijn, dat wist ik. Maar alles was beter dan in de buurt van papa te moeten blijven, wachtend op een volgend delirium. Vandaar dat ik doorging met mijn neus achterna te gaan. Ik zou wel goed terechtkomen, zei ik steeds weer tegen mezelf.
Voorbij het eerste dorp dat ik tegenkwam, zes kilometer van het dorp dat ik voorgoed achter me gelaten had, begon ik met het zoeken naar werk. Bij elke boerderij die mijn weg kruiste liep ik de oprit naar het erf op. Ik had besloten om het verhaaltje te vertellen van de studente, die, op vakantie in de provincie, zocht naar een baantje om haar vakantie te kunnen betalen.
De eerste boer reageerde niet achterdochtig op mijn verhaal, maar werk had hij niet.
“Kom eind september maar eens terug, dan kun je helpen bij het rooien van de aardappels.”
Ik zei dat ik dan al lang weer terug in de stad zou zijn. Ik bedankte de boer en liep verder, naar de volgende boerderij. Ik werd verwelkomd door een grote zwarte hond, die grommend op me af kwam rennen. Hij bleef gelukkig staan toen ik bleef staan. Hij bleef grommen. Ik riep een beetje bibberig “volk” in de richting van het erf, terwijl ik met kloppend hart hoopte dat die hond alleen maar zou blijven grommen. Na een minuutje van angstige status quo, en nog twee keer roepen, kwam de boer door de grote houten deur van zijn schuur naar buiten. Met een nors gezicht liep hij op me af. Hij riep de hond niet terug.
Ik deed mijn verhaal. De wantrouwende trek verdween niet van zijn gezicht.
“Je hebt het accent van hier,” zei de boer met het accent van hier.
Ik zei, dat ik in deze streek geboren was, en dat ik pas naar de stad was verhuisd toen ik ging studeren. Ik wilde graag in de bossen kamperen, maar om wat leuke dingen te kunnen doen had ik geld nodig.
“Jij bent veel te jong voor een student,” zei de boer.
Ik zei, aardig gespeeld verontwaardigd, dat ik bijna negentien was.
“Heus waar,” liet ik erop volgen, toen de boer wat meewarig lachte.
Hij zei dat ik moest opdonderen, want anders zou hij de politie bellen. Hij zag me schrikken bij het woord politie. Hij zei echter niets toen ik hem bruusk groette en rechtsomkeert maakte. Hij stuurde niet eens de hond op me af.
Terug op de weg trok ik het bandje los, dat mijn haar in een staart bijeenhield. Ik voelde me ouder als mijn haar loshing, dus nam ik aan dat ik er ook ouder uitzag. De derde boer die mijn verhaal aanhoorde bekeek me welwillend glimlachend. Nadat ik was uitgesproken, vroeg hij me bedachtzaam hoe oud ik was. Ik schrok een beetje. Snel zei ik, met een glimlach, dat ik achttien was.
“Iedereen zegt dat ik er als zestien uitzie,” voegde ik eraan toe.
De boer knikte.
“Waarom schrok je eigenlijk toen ik je leeftijd vroeg?”, vervolgde hij, met een lachje.
Ik voelde mijn wangen blozen. De boer begon te grinniken.
“Je bent van je ouders weggelopen,” zei hij toen, “Meisjes die van hun ouders weglopen zeggen altijd dat ze in de stad studeren.”
“Oh ja?” vroeg ik nogal dom. Het spel was toch uit.
“Terwijl studentes altijd zeggen dat ze al sinds mensenheugenis op het platteland hebben gewoond.”
De boer lachte hartelijk om zijn eigen grapje, dat me enigszins ontging.
“Waarom ben je weggelopen?” vroeg hij, niet onvriendelijk, dus besloot ik om het hem maar te vertellen.
“Vanwege mijn vader. Hij is vaak dronken. Hij slaat me dan.”
“Dat klinkt als een goede reden,” zei de boer. “Maar het is wel een beetje naïef om zomaar alleen rond te zwerven. Je kunt allerlei gespuis tegenkomen.”
“Ik kan hard gillen,” antwoordde ik, “En ik heb een broodmes.”
De boer schoot in de lach. Het leek tenminste een aardige kerel, of hij me nou doorhad of niet.
“Je hebt wel pit,” zei hij. “Maar ik geloof nooit dat je die landloperij van jou langer dan twee dagen volhoudt.”
Hij bekeek me geïnteresseerd. Toen ik een tijdje bedremmeld niets wist te zeggen, zag ik een zachte trek op zijn gezicht verschijnen.
“Als je vanavond voor me kookt en afwast, dan mag je in mijn logeerbed slapen. Als je dan ook nog een heerlijk ontbijtje voor me klaarmaakt, dan krijg je morgen nog wat lekkers mee voor onderweg.”
Ik bedankte hem dankbaar. Ik putte me uit om mijn blijheid te tonen. Hij wuifde mijn bedankjes weg. Terwijl we de boerderij inliepen, vroeg hij hoe oud ik nu echt was.
“Zestien?”
“Nee hoor, zeventien,” zei ik trots, schuin achter hem.
“Wat heeft me verraden?” vroeg ik, bij de deur naar het woongedeelte van de boerderij.
“Mijn ervaring,” zei de boer. “Er komen hier wel vaker weggelopen meisjes. Studentes komen hier eigenlijk nooit. Die werken liever als serveerster of barkeepster.”
Dat was een goed idee. Alhoewel, tappen kon ik niet. Maar datzelfde gold voor koeien melken.
Hij wees me de kleine, uiterst nette woonkamer, en bracht me naar een grote rommelige keuken.
“Ik laat je hier achter tot een uur of zes. Als ik terug ben, verwacht ik dat het eten op tafel staat. In de koelkast vind je wat je nodig hebt. Je kunt toch andijvie klaarmaken, hoop ik?”
Ik knikte haastig, want dat kon ik. Thuis kookte ik regelmatig, als mama ziek was of tot laat in de middag weg moest. Dat ik andijvie niet zo lekker vond, besloot ik maar niet te vertellen.
“Zet gerust koffie of thee, als je daar zin in hebt. Frisdrank heb ik helaas niet.”
Ik bedankte hem nogmaals hartelijk. Hij wuifde mijn bedankjes nogmaals weg. Hij zei, dat hij ging melken. Hij zei ook nog, dat ik in de woonkamer mocht gaan zitten en alles mocht gebruiken wat ik interessant vond. Bij het weggaan vroeg hij mijn naam. Ik aarzelde heel even, maar zei toch eerlijk Sandra.
“Weet je het zeker,” vroeg hij schalks.
“Ja, echt waar,” haastte ik me te zeggen.
“Ik heet ... eh, eens even denken, Karel,” zei hij. Hij verdween met een schaterlach.
Op de klok in de woonkamer zag ik, dat het nog maar kwart over drie was. Ik besloot om eerst maar eens thee te zetten. In de koelkast vond ik andijviestruiken en karbonaadjes. In een keukenkastje vond ik aardappels. Het koken zou geen enkel probleem vormen.
Terug in de woonkamer, op de knusse tweezitsbank, zette ik de radio aan. In de krantenbak vond ik diverse tijdschriften over het boerenbedrijf. Geïnteresseerd begon ik te bladeren. Er konden dingen in staan, die me de komende dagen van pas zouden komen. Terwijl ik las, besefte ik hoe weinig ik wist van boeren. Bijvoorbeeld, hoe drijf je koeien op? Gingen ze naar je schoppen als je achter hun kont ging staan roepen? Moest je ze meetrekken aan een halsband, of op hun rug slaan met een zweepje? Melken kon ik ook al niet. Misschien, dat mijn aardige gastheer me dat vanavond wilde leren.
Het eten klaarmaken kostte me geen moeite. Ik liet niets verbranden. Ook vergat ik het zout op de aardappels niet, en het maizenasausje bij de andijvie. De karbonades werden prachtig bruin. Van tevredenheid floot ik een vrolijk hitparadeliedje.
Mijn gastheer was zeer tevreden. Hij zei dat ik net zo lekker kookte als wijlen zijn vrouw. Ik keek naar het portret op de TV, dat ik eerder die middag ook al had zien staan. Ik vroeg voorzichtig hoe lang ze al dood was.
Karel antwoordde: “Drie jaar. Die foto is gemaakt vlak voor onze vijfjarige trouwdag. Het was haar cadeau aan mij, want ze was van plan om een half jaar naar Canada te gaan, om te zien hoe de veehouderij daar in zijn werk gaat. Op de weg naar het dorp, naar de bushalte, om de bus te pakken naar Amsterdam, naar Schiphol, is ze aangereden door een snelheidsmaniak. Ze was op slag dood.”
Karel staarde een kort moment bedroefd naar de foto. Ik zei dat het heel erg wat er gebeurd was.
“Ze ziet er lief uit,” liet ik me ontvallen.
“Dat was ze ook,” antwoordde Karel.
Hij dacht nog elke dag aan haar, vooral op de avonden als hij alleen was in die grote woonstede.
“Maar vanavond heb ik prettig gezelschap,” zei hij, weer lachend.
Tijdens het toetje vroeg hij me naar mij en mijn ouders. Hij merkte dat ik niet graag over mijn vader praatte. Hij schakelde over op mijn vlucht. Ik kon hem geen spannende avonturen vertellen. Toen ik hem vroeg of hij me wilde leren melken, lachte hij luid, maar hij beloofde dat ik de volgende morgen met hem mee zou mogen, de weilanden in, waar koeien vanaf de maand mei dag en nacht verbleven.
“Als je dan niet toch besloten hebt om terug te gaan naar huis.”
Ik zei vastberaden dat ik nooit meer terug zou gaan. Toen hij zag dat ik meende wat ik zei, begon hij over het boerenvak te praten. Ik luisterde gretig. Hij vertelde over melken, aardappels rooien en graan dorsen. Uit zijn verhaal begreep ik ook, dat wijlen zijn vrouw niet alleen een groot emotioneel verlies was geweest. Hij wekte tenminste de indruk, dat zij degene was geweest met de know-how van het boerenbedrijf. Maar hij redde zich voorlopig redelijk.
“Mijn eenzaamheid is vervelender dan mijn financiële situatie.”
“Je komt wel aan het werk, Sandra, dat is het probleem niet. Vooral de kleinere boeren nemen in de oogsttijd graag vakantiekrachten, want die zijn goedkoop. Maar waar ga je slapen?”
“Buiten,” zei ik beslist. “Wil je trouwens koffie?”
Tijdens het pruttelen van de koffie vernam ik eigenaardigheden over schapen, varkens en kippen. Hij vertelde zo hartstochtelijk, dat ik de koffie vergat. Pas na een uur sprong ik op.
“De koffie,” riep ik.
Karel hield me tegen. Hij stond op.
“Nu is het tijd dat ik jou verwen,” zei hij, met zijn inmiddels bekende ondeugende glimlach.
Hij verdween naar de keuken.
“Wat wil je erin. Melk, suiker?”
“Niets,” schreeuwde ik.
Hij kwam terug met een volle en een lege bak koffie. Hij moest erg lachen om mijn beteuterde gezicht toen ik naar het lege kopje in mijn hand zat te staren. Hij liep terug om me een volle mok zwarte koffie in te schenken. Hij gaf me er ook nog een groot stuk cake bij. Hij kwam naast me zitten, wat dichtbij. Ik vroeg hem met volle mond hoe je koeien opdrijft.
“Oh, dat is heel simpel. Je gaat achter de kudde staan en je roept Ksst. Dan begin je te lopen. Zij gaan dan ook lopen. Ze zijn erg goedig.”
“Je hoeft ze niet te slaan of zo?”
“Nee hoor. Je hoeft alleen maar achter hun kont te lopen. Als je wilt, dat ze naar links gaan, dan haal je ze rechts in. En als je ze naar rechts wil hebben, dan ga je schuin links van hen lopen.”
“Goh, wat simpel. Schoppen ze je wel eens, die koeien?”
“Dan doen ze alleen als je ze heel erg bang maakt. Zolang je dat niet doet, zijn ze veel te sloom om je te willen schoppen.”
“Nog een koffie?” vroeg ik, en ik sprong overeind.
“Nee, deze keer doe ik het. Omdat je zo vreselijk aardig voor me bent. Het is met melk en suiker, hè?”
“En een scheutje cognac,” zei Karel. “Op de kast boven het gasstel. En vergeet niet om jezelf ook te bedienen.”
“Cognac? Volgens mij lust ik dat helemaal niet.”
“Nou, je hebt er zonet anders zonder protest een heel vingerhoedje van opgedronken.”
“Oh, daarom smaakte die koffie een beetje typisch.”
In de keuken besloot ik, om maar niet te veel cognac in mijn eigen koffie te doen. Ik voelde me toch wat licht in mijn hoofd. Wel besloot ik om zo zacht mogelijk wat slagroom te kloppen. Daar nam ik wel een grote klodder van. Trots presenteerde ik Karel zijn tweede bakje.
“Je bent een dienstmeid van goud,” riep hij uit, en hij aaide me over mijn hoofd.
Zijn hand bleef op mijn schouder rusten. Hij verschoof tot nog dichter bij me. Ik keek een beetje onrustig opzij. Zijn hand verdween. Ik herademde, en zei tegen mezelf om niet zo truttig te denken. Er was niets mis met een teken van affectie.
“Als zo'n koe nou een kalfje krijgt, roep je dan de veearts?” vroeg ik.
“Soms,” zei hij. “Maar de meeste bevallingen gaan gewoon vanzelf. Alleen als het hoofdje van het kalf niet goed ligt, of als de koe een tweeling krijgt, dan zijn er wel eens problemen. Dat merk je wel bij de eerste weeën. Met koeien die al te klaaglijk loeien, of steeds maar weer heen en weer draaien, of vreemd met hun kop gaan manoeuvreren, daarmee zou het fout kunnen gaan. In zo'n geval is er nog genoeg tijd om de veearts te bellen.”
“Hoe lang duurt het dan voordat die komt?”
“Nooit meer dan een uur. Als hij zelf echt niet kan, dan belt hij snel een collega uit de buurt. Die komt dan in plaats van hem bij de bevalling helpen. Ik heb het één keer meegemaakt, dat ik een veearts belde, en dat de koe vervolgens doodnormaal en razendsnel beviel. Het kalf lag al in de stro aan mama's uiers te lurken toen de veearts kwam. Die was toen niet zo blij.”
We waren even uitgepraat. Ik keek de kamer rond, naar de boekenkast. Ik zag namen als Tolstoi, Proust, Mulisch, Joyce. Karel was knap belezen voor een boer. Net toen ik wilde vragen of hij al die moeilijke boeken ook echt las, voelde ik zijn hand op mijn schouder. Ik voelde twee vingers langs mijn wang strelen.
“Die bevallingen zijn meestal doodsaai. Zo'n kalf floept er bijna altijd zo'n beetje vanzelf uit. Weet je wat veel spannender is?”
Zijn hand zette koers naar mijn hals. Ik voelde me onrustig worden. Ik keek nogal angstig opzij, in de hoop dat die hand ook nu weer zou verdwijnen.
“De bevruchtingen. Wil je weten hoe dat gaat?”
Ik had zo'n flauw vermoeden, dat het beter was om dat niet te willen weten. Ik schudde mijn hoofd. Ik week terug. Zijn hand greep mijn bovenarm, speels, maar hij had me vast.
“Jij speelt de drachtige koe, en ik de hitsige stier,” zei hij met zijn glimlach, die plotseling iets angstaanjagends had. Ik keek bang naar zijn hand, die niet van plan leek me los te laten.
“Zo'n koe is altijd erg onrustig, als zo'n briesende stier plotseling in haar weitje wordt losgelaten. Vooral als het haar eerste bevruchting is.”
Ik trok met mijn arm. Zijn greep verstevigde, in plaats van te verslappen.
“Een koe ziet zo'n stier anders namelijk nooit. In de koeienwereld weten vrouwen niet zoveel van mannen.”
“Wil je me nu loslaten?” vroeg ik nogal benepen.
“De nervositeit van de koe lijkt altijd op onwil. Maar ze wil best bevrucht worden. Ze is immers drachtig. Ze is alleen maar bang, omdat die stier zo veel groter is, en stampvoetend snuift.”
“Wil je me loslaten?” herhaalde ik, vinniger, hopelijk op een besliste toon.
“Vandaar dat ik de koe altijd vastbindt aan het hek.”
Ik probeerde op te springen. Karels andere hand greep me. Hij hing plotseling tegen me aan. Ik sloeg naar hem, maar ik raakte alleen lucht. Ik verloor mijn evenwicht, viel opzij, op mijn zij. Karel schoof over mijn spartelende benen.
“Dan kan ze niks doen als de stier komt. Anders zou het uren duren voordat ze zou ophouden met van hem weg te lopen.”
Hij had mijn polsen beet. Hij drukte ze naar elkaar toe. Ik gaf een gil.
“Jij bent net een drachtige koe,” lachte Karel.
Ik rukte uit alle macht met mijn armen. Eén hand had ik plotseling vrij. Ik stompte in paniek met mijn elleboog naar achteren en ik raakte hem. Flink, want hij vloekte. Hij was even de kluts kwijt. Ik worstelde me onder hem vandaan. Hij greep me nog bij mijn arm, maar ik stond al naast de bank op mijn benen. Ik sloeg naar zijn hoofd en raakte zijn hals. Hij vloekte opnieuw. Hij liet me los. Ik sprong naar de deur, naar het halletje, mijn rugzak, het broodmes. Ik hurkte haastig neer, en zag dat het zijvakje opengeritst was. Ik voelde, maar het mes was weg. In paniek sprong ik op, naar de voordeur.
“Die is op slot,” zei Karel.
Hij stond in de hal met zijn hand op zijn zij, een pijnlijke trek op zijn gezicht. Maar hij versperde de weg naar de woonkamer en keuken. Ik morrelde tevergeefs aan de voordeur. Ik draaide me om. Ik voelde de deur in mijn rug.
“Ik zal je rijkelijk belonen als je meespeelt,” zei Karel. “Honderd gulden. Dat is zeker een week aardappels rooien.”
Hij trok zijn portemonnee. Hij trok een biljet. Hij liet het me zien met zijn glimlach.
“Berg dit weg in je rugzak. Daarna bind ik je vast aan het hek.”
Er was geen andere uitweg dan door hem heen. Ik stormde naar voren, werd opgevangen, gegrepen, heen en weer geslingerd. Tot ik in een houdgreep alleen nog maar spartelde.
“Je vrouw,” schreeuwde ik wanhopig. “Wat zal zij van je denken?”
“Het is mijn vrouw niet. Het is jouw voorgangster. Ook weggelopen. Zij vond het leuk, nadat ze was vastgebonden aan het hek.”
Hij begon me mee te slepen, in de richting van de stal. Ik spartelde, kermde, en beet naar zijn hand. Ik smeekte hem om me los te laten. Hij grinnikte.
“Maar eerst spartelde ze net zo hard als jij,” siste hij in mijn oor.
|
|
    
subjackt
Bevlogen lid
Inlognaam: subjackt
Bericht Nummer: 89
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 19 februari 2012 - 09:48 pm: |
|
Commentaar bij dit verhaal |
Dit is de eerste episode van een verhaal met als titel "De Vlucht".
Het verhaal is al lang geleden geschreven, de eerste versie stamt uit 1991. Een aantal details zijn inmiddels archaïsch. Er wordt in dit verhaal betaald in guldens. Een cassetterecorder was toen nog een gangbaar apparaat om muziek mee af te spelen. En sommigen hadden een ingebouwd microfoontje, die van mij in ieder geval wel.
Computers waren apparaten voor whizkids only. Smartphones bestonden nog niet.
Ik presenteer jullie een bdsm-thriller. Een verhaal met van alles erop en eraan. Ik schreef het in een periode dat ik hele dagen de tijd had. Ik stond om een uur of 10 op (wat toen voor mij vroeg was), ontbeet, dronk 2 koppen koffie en rookte 2 sigaretten. Vervolgens ging ik zitten en schrijven, alleen onderbroken door nog veel meer koffie en sigaretten en een paar boterhammen voor de lunch.
Als ik zo tegen vijven een lamme arm had (de eerste versie is niet op de computer geschreven, maar met de hand, met een pen in een dik schrift) ging ik naar de supermarkt. Ik bereidde avondeten, keek wat TV en zo tegen negenen zocht ik mijn verhaal weer op om nog een paar uur met haar bezig te zijn.
Ik raakte gegrepen door de hoofdpersoon en door de bdsm-gebeurtenissen. Ik raakte gegrepen door de plot. Als ik in die supermarkt stond, dacht ik aan de verwikkelingen en aan hoe het allemaal kloppend te krijgen. ’s Avonds laat ging ik nog even een blokje om, en ook dan zat ik te denken hoe het verder moest, wat er anders moest, wat erin kon blijven en wat er uit moest, wie welke rol moest vervullen, hoe zijn of haar karakter was. Kende ik hem of was hij een vreemde voor mij? Ging ik hem aardig laten wezen of naar. Wat was zijn functie? Hoe kon hij mijn verhaal ten dienste zijn?
Eindeloos heb ik gepiekerd over de afloop en de weg ernaartoe. Het stond op een gegeven moment echt niet vast dat het verhaal een kloppend eind zou krijgen. Ik heb nog flink wat moeten schrappen en herschrijven voor het zo ver was.
Uiteindelijk deed ik een week of vier over de eerste ruwe versie. Het verhaal is daarna nog wel een keer of drie grondig bijgeschaafd (onder andere bij het overtikken in de computer), maar de kern is nooit gewijzigd en de hoofdpersoon, de heldin van het verhaal, ook niet. Ze bestaat niet echt. Toch was ik verliefd op haar toen ik het verhaal schreef. Nu is dat inmiddels heel lang geleden, maar ik voel nog steeds vlinders in mijn buik als ik aan haar terugdenk.
Dit verhaal is het magnum epos van mijn Dominante kant. Eén van de redenen om het verhaal nu te willen publiceren, is dat ik het geluk heb deze kant op dit moment te mogen beleven en ontwikkelen. Een andere reden omdat het een verhaal is waar het schrijfplezier van afspat, waarin van allerlei bdsm lekkers zit, en waarin zich een kloppende plot ontvouwt.
Om het helemaal te publiceren, zal ik ongeveer 25 delen nodig hebben. Dat is heel veel, te lang om een spanningsboog te creëren en deze vast te houden. Dus ik hoop maar dat de losse stukjes op zichzelf lekker weglezen. Over ongeveer een half jaar zal het hele verhaal beschikbaar zijn.
|
denkertje
Productief lid
Inlognaam: denkertje
Bericht Nummer: 35
Aangemeld: 02-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 19 februari 2012 - 10:29 pm: |
|
Dat wordt geduld betrachten... |
Dit belooft wat! Het verhaal heeft me gelijk gepakt en ik heb alvast sympathie voor de hoofdpersoon en ook nog een stille hoop dat het goed af gaat lopen en die boer het niet zo slecht bedoelt... Maar als jij zegt dat het een thriller is, belooft het weinig goeds, vrees ik...
denkertje is alvast erg benieuwd naar alle delen!!
Dat wordt een lange adem hebben...
Vrijheid in gebondenheid
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 495
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 21 februari 2012 - 01:53 pm: |
|
Uit de kunst |
Door omstandigheden ben ik de laatste maanden niet in staat geweest iets te zeggen van de fraaie verhalen die met grote regelmaat langskomen. Verhalen van Leergierig, van Robin, van Quirina, van Nicky, van Wisperer, van de Schrijfster, van Esmee, van Nathiex, van Madelene, van Rubrob, van Knot en niet in de laatste plaats van Subjackt zelf. Ik heb ze gelezen, ik heb er van genoten maar daar bleef het bij. Natuurlijk is dat jammer. Ik heb zelf meer dan eens aangedrongen op reacties op verhalen omdat het zo fijn is die te krijgen na al het geploeter om het mooi te verwoorden. Gelukkig komen die reacties de laatste tijd ook meer dan ooit.
Nou ja, hopelijk een frisse start vanaf nu.
Ik heb al vaker gezegd dat ik een fan van je verhalen en je stijl ben, Subjackt. Je werk is fraai en altijd verrassend. En zelfs als je uitgekauwde situaties als uitgangspunt neemt (meisje komt bij man in huis en wordt gegrepen) dan doe je dat nog zo mooi en met oog voor zoveel detail dat de lezer denkt iets heel nieuws en spannends voorgeschoteld te krijgen. En dat is knap natuurlijk.
Het meest benieuwd ben ik nog wat je met de boer gaat doen. Dat is nu een achterbakse geilaard die misbruik maakt en lage doelen nastreeft. Wordt hij een liefhebbende Meester of verkoopt hij het arme kind aan een Arabier? Alles is mogelijk. Ja voor jou niet meer natuurlijk want jij bent al bij hoofdstuk zoveel en hebt je keuzes al lang gemaakt. Maar mij zal het benieuwen.
Ik schrijf me alvast in voor je boek. Maar dan wil ik hem wel met opdracht en handtekening.
(Misschien ben ik nog een schrijver vergeten. Dat is altijd een risico als je namen gaat noemen..... Het zij zo.)
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?