sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van quirina » De koffiedate
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
quirina

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 8

Gepost op zaterdag 28 januari 2012 - 11:34 pm:

De koffiedate Mf2

deel 1; waarin de eerste ontmoeting tussen Femmy en Victor al snel spannend wordt.

Iedere keer dat de opengaande deur van het knusse eethuisje een vlaag tocht en kou binnenliet, keek ze op. Dit keer stapte er een mevrouw met een hondje binnen. Femmy zuchtte even en viste haar telefoon uit haar tas om de tijd te checken op het kleine schermpje. Hij was laat. Misschien kwam hij wel helemaal niet.
Sinds een ruime maand had ze intensief gemaild met deze Victor, na een avond chatten op een chatsite. Hij intrigeerde haar, wist haar op te winden. Eigenlijk wist ze niet eens zo heel veel van hem, nog steeds niet, ondanks de vele mails die al over en weer waren gegaan. Wat ze wél wist, was dat hij haar nieuwsgierigheid dermate had gewekt, dat ze in een opwelling was ingegaan op zijn voorstel om eens af te spreken. En nu zat ze hier, in deze lunchroom, waar ouderwetse roodgeblokte kleedjes op tafel lagen. Ze twijfelde of ze toch maar vast een kop koffie zou bestellen, of nog zou wachten. De vriendelijke serveerster was al twee keer langs geweest om te vragen of ze iets wilde hebben. Hij was al twintig minuten te laat. Ze besloot een cappuccino te halen en hem nog een ruim kwartier de tijd te geven voor ze naar huis zou gaan. Nu was het niet handig dat ze geen telefoonnummers hadden uitgewisseld, maar dat had ze zelf niet gewild. Misschien moest ze toch eens een prepaid kaart aanschaffen, juist voor dit soort gelegenheden. Ze kon en wilde toch echt niet haar zakelijke nummer geven.

Ze had haar cappuccino net besteld, toen er weer een tochtvlaag langs haar benen streek en er iemand binnenkwam die op de foto leek, die Femmy in haar mailbox had gekregen. Hij keek even zoekend rond en liep toen met een brede verontschuldigende glimlach recht op haar af.
“Femmy! Gelukkig, je bent er nog! Ik was al bang dat je was weggegaan. Sorry dat ik zo laat ben, ik werd onderweg aangehouden voor een stomme routinecontrole en dat duurde een eeuwigheid. Het hielp ook niet echt dat ik mijn kentekenbewijs niet direct kon vinden eigenlijk. Maar goed, blij dat je er nog bent!”
Hij kuste haar op beide wangen en gaf een kneepje in haar schouder. Ze lachte lief naar hem.
“Geeft niet. Ik heb wel al iets te drinken besteld.”
Hij knikte.
“Oke, doe ik ook dan, ik loop wel even naar de bar. Moment.”
Femmy ging weer zitten en keek naar hem, terwijl hij met de serveerster in gesprek was bij de koffiebalie achterin de zaak. Hij was minstens net zo leuk als hoe hij in zijn mails overkwam. Lekker lijf had hij ook, besloot ze. Lang en breed, maar net niet té. Een mooi strak kontje, in die spijkerbroek. Wie weet waar deze koffiedate nog toe zou leiden, bedacht ze stout.

Hij roerde in zijn koffie en keek haar plotseling met een twinkeling in zijn ogen aan.
“Zo, Femmy…”
Vragend keek ze op.
“Ik wil je slipje hebben. Nu.”
Een vlaag van verwarring en paniek was zichtbaar op haar gezicht, terwijl haar wangen licht verkleurden. Even wist ze niet hoe te reageren. Zou ze zeggen er geen aan te hebben? Maar daar zou hij snel genoeg achter kunnen komen, dat was niet slim. Wat dan?
“Eh… sorry? Hiér? Nú??!”
Victor trok een wenkbrauw op.
“Ja? Hier en nu, dat zeg ik toch? En nee, je gaat er niet voor naar het toilet, gewoon hier. Klein testje voor je.”
Hij schoof zijn stoel ietwat achteruit, ging ontspannen zitten, vouwde zijn armen over elkaar en keek haar afwachtend aan.
Femmy keek nerveus om zich heen en vervolgens weer naar Victor, die haar nu bemoedigend toeknikte. Ze zuchtte en trok een gezicht. Oef, dit had ze toch niet direct verwacht. Hij ging haar meteen al zitten stressen! En nu? Meteen al afhaken? Nee… Dat wilde ze toch ook niet.
Ze keek nog eens rond. De meeste tafeltjes waren wel bezet. De serveerster was druk bezig. Misschien zou het niet zo heel erg opvallen als ze deed of ze iets had laten vallen, als ze haar broekje ongeveer tot haar knieën had, zodat ze het dan snel kon uittrekken. Ze beet op haar lip en liet voorzichtig één hand onder haar rokje glijden. Het lukte precies haar pink onder de rand van haar string te haken. Ze verplaatste haar gewicht naar haar rechterbil en trok het broekje wat naar beneden, om daarna weer recht te gaan zitten. Alsof er niets aan de hand was nam ze haar laatste slokje koffie, om daarna het ritueel te herhalen met haar andere hand, nu gezeten op haar linkerbil. Victor volgde haar handelingen met interesse.
“Lukt het?”, vroeg hij vriendelijk.
Boos keek ze hem aan.
“Het zou sneller en gemakkelijker gaan als ik even naar het toilet zou mogen.”
Hij schudde gedecideerd zijn hoofd.
“Nee, hier.”
Het slipje was over haar billen heen, maar zat nog netjes onder haar rokje. Femmy dacht na. Hoe moest ze nu verder? Plotseling kreeg ze een idee. Een brede glimlach verspreidde zich over haar gezicht. Ze pakte de lange jas die ze op de stoel naast zich had gelegd en drapeerde hem op haar schoot, zodanig dat het zicht op haar benen werd onttrokken aan het publiek in de lunchroom. Ze boog voorover en wurmde zich met enige moeite, maar zonder aandacht te trekken, uit de string. Met een triomfantelijke grijns ging ze weer rechtop zitten, het broekje in haar hand gefrommeld. Ze legde de jas weer terug op de stoel en trok haar rokje recht.
Victor grinnikte.
“Oke, geef maar?”
Femmy propte het slipje in zijn opgehouden hand, blij met haar slimheid en met het feit dat niemand had opgemerkt wat ze had gedaan. Haar blijdschap was echter van korte duur, want Victor vouwde het opgepropte bolletje rustig uit, om het daarna uitgebreid boven tafel voor zich te houden en te bekijken.
“Víctor!!”, siste ze hem ontsteld toe.
Ze probeerde het slipje snel weer uit zijn handen te graaien, maar hij was vlugger en hield het opzij, net buiten haar bereik.
“Uh! Da’s nu van mij, afblijven!”
Aan het tafeltje achter haar klonk een gesmoord gegniffel en ook de mensen aan de tafel naast hen hadden overduidelijk in de gaten wat er gebeurde. Femmy kleurde dieprood en wist niet waar ze kijken moest.
“Kreng…,” fluisterde ze nijdig naar hem, waarop hij haar vriendelijk toelachte.
Hij hield het stringetje nog eens voor zich en stopte het toen met een tevreden grijns in zijn zak.
“Zullen we gaan?”
Femmy knikte. Ze was blij dat de koffie al op en betaald was en ze snel weg konden. Met haar jas half aan snelde ze al naar de uitgang van de lunchroom. Victor haalde haar met een paar grote passen in en hield de deur galant voor haar open.
“Zo, jij hebt haast,” grinnikte hij.
Vuil keek ze opzij, met nog altijd een stevige blos op haar wangen. Hij grinnikte nog eens en sloeg even een arm om haar schouders.
“Ben je met de bus gekomen, zoals ik je gevraagd had?”
Ze knikte.
“Mooi, dan hoeven we namelijk niet meer terug. Ik zet je straks wel in de buurt van je huis af, als je me vertelt waar je woont. Of bij een busstation, net wat je wilt.”
“Oh, bij een bushalte is wel goed, hoor.”
Femmy vertelde hem toch liever nog niet waar ze precies woonde, hoewel ze hem wel vertrouwde.
Victor knikte, opende het portier van zijn sportauto voor haar en stapte zelf aan de andere kant in.

Een poosje later stuurde hij de auto een onverharde weg op, die het bos in liep. Iets verderop was een kleine parkeerplaats, waar hij stopte en parkeerde. Hij stapte uit, liep om de auto heen en hield het portier voor Femmy open.
“Komt u maar. Je kleren mag je in de auto achterlaten, een jas is genoeg.”
Heel even aarzelde ze. Dit ging wel heel erg snel. Aan de andere kant, ze hadden elkaar al zo’n tijd zitten ophitsen via die mails!
Langzaam stapte ze uit. Weigeren kwam eigenlijk niet eens echt meer in haar op. Het leek alsof ze door een sterkere macht gestuurd werd. Kort keek ze even op naar Victor. Ook hij zweeg, net als zij. Hun ogen ontmoetten elkaar. Zijn staalgrijze strak op haar gerichte blik deed haar haar blauwgroene ogen al snel neerslaan. De sfeer was ineens voelbaar veranderd. De losse, plagerige vrolijkheid van eerder had plaatsgemaakt voor een stevige spanning. De zelfverzekerdheid van Femmy, die er ondanks haar schaamtegevoelens steeds was geweest, was verdwenen. Ze zag er kleiner en kwetsbaarder uit. Ze haalde even diep adem, trok toen staand naast de auto haar jas uit en hing hem over het portier. In één beweging trok ze het lavendelkleurige truitje uit, om het daarna snel op te vouwen en netjes op de stoel te leggen. Ze gluurde even onder haar wimpers vandaan in de richting van Victor. Hij had zich niet bewogen en keek haar nog steeds strak aan. Met een licht nerveuze zucht reikte ze achter haar rug om haar beha los te maken. Ze legde hem bovenop het truitje, op de stoel. Nerveus plukte ze vervolgens aan het lusje dat als sluiting om het knoopje van haar rokje zat. Na wat gepulk had ze het eraf. Ze trok de rits los en stapte uit het kledingstuk, om ook dat in de auto te leggen. Ze had nu nog slechts haar kousen en laarzen aan.
“Zo is het goed, doe je jas maar aan.”
Femmy sloeg haar ogen naar hem op en meteen weer neer. Ze pakte de jas van het portier en trok hem aan. De voering voelde koud aan op haar naakte huid. Zenuwachtig trok ze de mantel dicht om zich heen.
Victor duwde haar kleine handtas onder de kleren op de voorstoel, reikte tussen de stoelen door naar de achterbank en viste daar een plastic tas vandaan. Hij gooide het portier dicht en greep Femmy bij een elleboog.
“Kom.”

Ze hadden een kwartiertje gelopen. Victor wist duidelijk de weg, want hij leidde Femmy zonder aarzeling via kleine zijpaadjes verder het bos in. Femmy liep zwijgend en gehoorzaam met hem mee, maar ondertussen zat het haar niet lekker dat haar tas op de voorbank van de auto lag. Weliswaar niet direct zichtbaar, maar toch niet goed opgeborgen. Haar portemonnee, telefoon, sleutels, alles zat in die tas. Ze had het een stuk prettiger gevonden als Victor haar spullen in de kofferbak gelegd zou hebben. Ook niet volledig veilig, maar niet zo in het zicht als voorin. Al een poosje liep ze te overwegen of ze het hem zou zeggen. Ze besloot van niet. Er kwam niemand in dat bos. Die parkeerplaats was volledig leeg geweest en lag bovendien afgelegen.
Victor stond ineens stil en legde een hand op haar schouder.
“Daar,” wees hij, “daar ga ik je vastbinden.”
Hij wees naar een groepje bomen dat redelijk dicht bij elkaar stond.
“Jas uit.”
Femmy liet de mantel van haar schouders glijden, vouwde hem dicht en dubbel. Ze hield hem echter stijf tegen haar lichaam aan gedrukt vast. Victor glimlachte en pakte de jas uit haar handen. Hij hing hem over een lage tak van de dichtstbijzijnde boom. Hij keek Femmy aan en wenkte vervolgens met een vinger.
“Hierheen.”
Aarzelend liep ze naar hem toe. Haar tas daar op de voorbank in zijn auto was nog steeds niet uit haar gedachten. Zou ze het toch zeggen?
Hij pakte haar bij een arm en positioneerde haar, na een schattende blik omhoog en opzij, midden tussen de bomengroep. Met een glimlach om zijn lippen viste hij een paar aan elkaar gegespte boeien uit de plastic tas. Een minuutje later zaten ze rond Femmy’s polsen. Nog even later had ze ook boeien om haar enkels en stond ze met wijd gespreide benen vast aan twee boompjes. Hij legde een touw net onder haar borsten, sloeg het naar achteren en had er even later een mooi corsetje van gemaakt. Femmy ademde even diep in en uit en voelde dat het lekker strak zat. Het knelde een beetje, maar het voelde niet vervelend. Met een karabijnhaak klikte Victor de polsboeien aan elkaar vast, reeg er een touw doorheen en mikte dat vervolgens over een hoge tak boven hun hoofd. Handig ving hij het touw weer op. Hij trok haar armen omhoog en bond het neerhangende touw vlot en stevig vast aan het stuk dat omhoog ging. Goedkeurend deed hij een stap achteruit en bekeek het resultaat.
“Mooi. Je staat er mooi bij zo.”
Femmy keek moeilijk.
“Wat is er? Voel je je een beetje bloot zo? Dat ben je ook!”
Ze schudde haar hoofd.
“Nee, dat is het niet. Eh… “
Ze zuchtte.
“Sorry Victor, maar het zit me niet lekker dat mijn tas zo open en bloot in de auto ligt. Het laat me niet los.”
De glimlach verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor een nadenkende blik. Hij zweeg even.
“Oke,” zei hij na een poosje, “geen probleem. Ik ga hem wel halen dan, als je er zo mee zit. Maar ik maak je niet los. Dat betekent dat je dan dus een poosje hier alleen staat.”
“Maar… wat als er mensen komen? Je kunt me toch niet zo laten staan?!”
Victor haalde zijn schouders op.
“Ik ben hier nog nooit iemand tegengekomen. Maar het zou kunnen natuurlijk. Dat is het risico. Zeg het maar.”
Femmy dacht razendsnel na. Ze hadden iets van een kwartier gelopen, dus hij zou ongeveer een half uur weg zijn. Dan zou ze haar tas hebben en rust. Een half uurtje was zo om, maar kon ook heel lang duren… Durfde ze dat aan? Of moest ze de hele boel nu gewoon maar opbreken, hem die touwen weer los laten maken? Dat was dan waarschijnlijk ook meteen de garantie dat dit de laatste keer was geweest. Ze moest hem laten zien dat ze lef had, hij zou geen bangerd als sub willen, dat wist ze zeker. Het was maar een half uurtje.
“Oke, ik doe het. Ik wacht wel.”
De glimlach was terug op zijn gezicht.
“Heel goed. Ik zal het gemakkelijker voor je maken.”
Hij bukte zich naar de nu bijna lege plastic tas en graaide erin.
“Zo,” zei hij, een zwart leren maskertje over haar ogen zettend.
“Zo word je minder afgeleid door de omgeving en als er toch iemand komt, zie je het niet.”
Hij verplaatste de elastieken band een beetje op haar achterhoofd en controleerde of het goed zat en of ze echt niets meer zag. Femmy zei niets, maar vroeg zich af of het masker haar niet juist nerveuzer zou maken in plaats van rustiger.
“Oke, tot straks.”
Hij aaide met een vinger over haar lippen. Er klonk wat gekraak van plastic en vervolgens zijn zich verwijderende voetstappen, die takjes braken op de bosgrond.
Femmy luisterde naar het steeds zwakker wordende geluid van die voetstappen, tot het tenslotte helemaal niet meer hoorbaar was. Er was nog slechts het geritsel van blaadjes in de bomen rondom haar en het gefluit van wat vogels verderop. Ze rilde. Het was best fris eigenlijk. Had ze hier wel goed aan gedaan? Tellen! Ze moest tellen, zodat ze zou weten wanneer hij terug zou komen. Dertig keer tot zestig, het viel eigenlijk best mee, zo lang zou het niet zijn. In haar hoofd begon ze langzaam seconden weg te tellen. ‘Eén….. twee….. drie….’

wordt vervolgd...

nicky
Beginnend lid
Inlognaam: nicky

Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 12-2011