Gepost op woensdag 01 februari 2012 - 12:06 am: |
|
|
Hoe ze haar hand in de zijne legt
Ze hadden wat zitten eten en zaten nog gezellig te kletsen. Hij luisterde naar haar, keek in haar blauwe ogen en bleef kijken, nadrukkelijk. Hij zei niets meer. Haar laatste zin kwam er wat aarzelender uit, klonk wat overbodig eigenlijk. Ze sprak hem meer uit om de plotselinge stilte op te vullen, maar toen ook daar geen reactie op kwam, hield ze haar mond. Ze keek terug, maar liet al snel haar ogen afdwalen naar haar thee. Ze liet haar vingers rondjes draaien over het glas om vervolgens toch weer op te kijken. Nog steeds keek hij naar haar. Hij zag haar verwarring, maar liet niets blijken. Ze probeerde zichzelf te vermannen, zei in zichzelf: ‘wat hij kan, kan ik ook’. En ze keek hem aan, een beetje uitdagend misschien zelfs. “Is er iets?” vroeg ze, een tikje brutaal. Maar nog steeds zei hij niets en ze voelde zich steeds weker worden onder zijn blik. Zijn gezicht verried niets, haar gezicht was een open boek. Weer sloeg ze haar ogen neer en pakte haar kop thee. Ze hield haar beide handen eromheen en bracht hem tot voor haar mond. Niet om ervan te drinken, maar om zich achter te verschuilen. Hij legde een hand op haar pols en leidde met zachte dwang haar armen weer naar beneden. Zijn hand bleef haar pols omsluiten, zij hield haar handen nog steeds om het glas en staarde in de thee. Haar gedachten leken trager te gaan dan anders en leken haar niet verder te helpen: ‘Wat wilde hij van haar? Waar wachtte hij op? Waarom voelde ze zich zo snel zo klein? Genoot ze er niet van dan? Jawel, ze genoot ervan, maar waarom? Waarom toch?’ Had ze die strijd niet al vaker met zichzelf gevoerd? ‘Omdat ik onderdanig ben en dat ook wil zijn. Daarom,’ dacht ze. En ze draaide haar hand open in de zijne, keek hem aan en glimlachte. “Kom,” zei hij, “we gaan...”
Vrijheid in gebondenheid
|
|
|